memorable guy ผู้ชายที่ไม่เคยลืม

     “ฟางงงงงงงงงง แก้วจะได้หมั้นแล้วววว เย้ๆๆๆๆ” เสียงของแก้วดังมาแต่ไกล

 

 

     “ฮะ!!! แก้วจะหมั้นกับใคร?? แก้วยังไม่มีแฟนไม่ใช่หรอ??” ฟางหันไปมองหน้าแก้วแล้วทำหน้าสงสัย

 

 

     “ที่บ้านบอกว่าอยากจะให้แก้วหมั้นกับคนๆนึงอ่ะ” แก้วบอกแล้วยิ้มไม่หยุด

 

 

     “หาาา!! แล้วแก้วรู้จักเค้ารึไง ทำไมแก้วยอมหมั้นอ่ะ” ฟางตกใจ ลุกขึ้นเขย่าแขนแก้ว

 

 

     “โอ๊ยยย ใจเย็นๆนะฟางนะ แก้วเคยรู้จักกับเค้าตอนเด็กๆอ่ะ แก้วจำได้ว่าแก้วปลื้มพี่เค้ามากเลย คนอะไรทั้งหล่อ ทั้งนิสัยดีสุดๆ” แก้วบรรยายพร้อมทำหน้าเพ้อฝัน

 

 

     “คนที่เคยแอบชอบตอนเด็กๆว่างั้นเถอะ แล้วแน่ใจหรอว่าปัจจุบันเค้าจะยังเป็นอย่างนั้นน่ะ” ฟางถาม

 

 

     “เออเนอะ ไม่รู้สิ แต่ฟางก็รู้หนิว่าแก้วอยากมีครอบครัวที่มีพ่อ มีแม่ แล้วก็ลูกน่ารักๆ โหยยย อบอุ่นสุดๆเลย” แก้วตอบพร้อมนั่งลงข้างๆฟาง

 

 

     “เอาเถอะๆ เอาที่แกสบายใจละกัน แล้วว่าแต่แก้วกับเค้าไม่ได้เจอกันมานานแค่ไหนแล้วล่ะ”ฟางพยักหน้าช้าๆแล้วถาม

 

 

     “ก็... สักประมาณ 15 ปีได้แล้วแหละมั้ง เจอกันครั้งสุดท้ายแก้วอายุ 7-8 ขวบอยู่เลย”แก้วครุ่นคิดอยู่สักครู่ก็ตอบออกมา

 

 

     “โอ้โห นานใช่เล่นนะ แน่ใจหรอว่าเค้าจะเหมือนเดิม” ฟางหยิบขนมในกระเป๋าออกมาแกะ

 

 

     “อืม.. ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนะ แต่ยังไงแก้วก็อยากจะแต่งงานกับเค้าอ่ะ แก้วอยากมีลูก แก้วชอบเด็ก ><”แก้วยิ้มแล้วดึงขนมจากฟางมากิน

 

 

     “อะไรกัน ยังไม่ทันแต่งเลย จะมีลูกซะแล้วหรอ ฮ่าๆๆๆๆ” ฟางดึงถุงขนมกลับมาจากแก้ว

 

 

     “แหมฟาง อย่าแซวดิ แก้วก็เขินเป็นนะ ฮ่าๆๆ” แก้วยิ้มเขินๆก่อนจะตีฟางเบาๆ

 

 

     “แล้วตัวเองล่ะไม่อยากมีครอบครัวบ้างหรือไง”

 

 

     “ยังอ่ะแก้ว มันยังไม่เจอคนที่ใช่สักที กรุบๆๆ” ฟางตอบเศร้าๆแล้วเอาขนมใส่ปาก

 

 

     “โอ๋ๆๆๆ ไม่เศร้านะๆ เดี๋ยวพอถึงเวลามันก็เจอเองแหละเนาะ เออนี่ เดี๋ยวแก้วกลับบ้านก่อนนะพอดีวันนี้แม่บอกให้กลับบ้านเร็วหน่อยจะพาไปกินข้าวเย็นกับทางบ้านโน้น บ๊ายบาย ไว้เจอกันๆ” แก้วลุกขึ้นหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไป

 

 

     “บายๆ โชคดีนะแก้ว” สาวหน้าหวานยิ้มแล้วโบกมือลาเพื่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     แก้วเดินเข้ามาในร้านที่ตกแต่งแบบคลาสสิก ดูหรูหราเธอเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมใจมันเต้นแรงขนาดนี้ ตื่นเต้นชะมัด!! เวลาผ่านไป 15 ปี เค้าจะเปลี่ยนไปขนาดไหนกันนะ!

 

 

     “พ่อ แม่ คุณลุง คุณป้า สวัสดีค่ะ”แก้วยิ้มแล้วยกมือไหว้หญิงและชายวัยกลางคนทั้ง 4 คน

 

 

     “อ้าวแก้ว มาแล้วหรอลูก มาๆๆ นั่งก่อนสิ” แม่ของแก้วเรียกพลางตบไปตรงเก้าอี้ข้างๆที่ยังว่างเบาๆ

 

 

     แก้วเดินเข้าไปนั่งที่นั่งข้างๆแม่ของเธอ แก้วเห็นเก้าอี้อีกตัวตรงข้ามเธอยังว่างอยู่จึงมองไปรอบๆตัว

 

 

     “มองหาพี่เค้าหรอลูก พี่เค้ากำลังมาน่ะ เดี๋ยวก็ถึงจ้ะ กินไปก่อนเลยลูก” แม่ของแก้วบอกแล้วหันไปหัวเราะคิกคักกับพ่อท่านทั้งสองรู้.. รู้มาตลอดว่าเด็กผู้หญิงที่ตัวเองเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กคิดยังไงกับเขาคนนั้น..

 

 

     “อ๋อ..ค่ะ” แก้วพยักหน้าแล้วลงมือรับประทานอาหารตรงหน้า

 

 

     “ไม่เจอกันนาน หนูแก้วนี่ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะจ๊ะ” คำชมจากผู้หญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามแม่ของแก้ว

 

 

     “แหะๆๆ ขอบคุณค่ะคุณป้า” แก้วก้มหัวเบาๆแล้วยิ้มเขินๆ

 

 

     “ป้าเป้ออะไรกัน เรียกแม่ดีกว่าจ้ะ ตอนเด็กๆน่ะ แม่ยังจำได้เลยนะ หนูกับพี่เค้าเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ จนแม่ล่ะอยากจะจับแต่งกันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่ติดว่ายังเด็กอยู่เนี่ยสิแล้วตอนนั้นตาโทโมะดันต้องไปเรียนต่ออีก ฮ่าๆๆ” ชายหญิงวัยกลางคนทั้งสี่หัวเราะออกมาพร้อมๆกัน

 

 

     “แต่ตอนนี้ก็จะได้แต่งกันจริงๆแล้วนี่นา ว่าแต่เธอไปดูฤกษ์มารึยัง” แม่ของแก้วถาม

 

 

     “ดูมาแล้วๆ ประมาณเดือนหน้าน่ะ หมั้นปุ๊บ แต่งปั๊บ ย้ายเข้ามาบ้านชั้นได้เลย ฮ่าๆๆๆ” เสียงหัวเราะของทั้งสี่ดังขึ้นมาอีกครั้ง แก้วก้มหน้าไม่กล้ามองขึ้นมา..เขิน!!!

 

 

     “อ้าวพี่เค้ามาพอดีเลยจ้ะหนูแก้ว มาสิๆ มานั่งเร็วเข้าตาโทโมะ หนูแก้วเค้ามารอตั้งนานแล้วเนี่ย” แม่ของโทโมะเรียกให้โทโมะมานั่งข้างๆ

 

 

     โทโมะนั่งลงตรงข้ามแก้วแล้วมองคนตรงหน้า เป็นจังหวะเดียวกับที่แก้วเงยแก้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา ทำให้ทั้งคู่สบตากันพอดี

 

 

     “สวัสดีค่ะพี่โทโมะ” แก้วยกมือไหว้อย่างนอบน้อมแล้วยิ้มหวานให้โทโมะ

 

 

     “สวัสดี น้องแก้ว ไม่เจอตั้งนาน” โทโมะรับไหว้แล้วยิ้มตอบบางๆ

 

 

     “คุยกันไปเรื่อยๆนะจ๊ะ พ่อกับแม่ทานกันเสร็จแล้ว ต้องขอตัวก่อนนะ เดี๋ยวว่าจะไปซื้อของกันสักหน่อย” แม่ของโทโมะบอกก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปกับอีกสามคนที่เหลือแก้วถึงกับเหวอเพราะเหลือกันอยู่เพียงสองคน ถึงเธอจะชอบเขา แต่ตั้งแต่โตเป็นสาวมา เธอก็ไม่เคยอยู่กับผู้ชายสองต่อสองนี่นา..

 

 

     บรรยากาศการกินเป็นไปด้วยความเงียบ.. เงียบ.. และเงียบก่อนที่แก้วจะเอ่ยออกมาเพื่อทำลายความเงียบ

 

 

     “เอ่อ...พี่โทโมะ ลองกินนี่ดูสิ อร่อยดีนะคะ” แก้วตักกับข้าวบนโต๊ะให้โทโมะ

 

 

     “ขอบคุณครับ” โทโมะยิ้มรับ ก่อนจะตักเข้าปาก

 

 

     “น้องแก้วก็กินเยอะๆนะ ตัวยิ่งบางๆอยู่ ฮ่าๆ” โทโมะตักกับข้าวให้แก้วบ้าง

 

 

     “ขอบคุณค่ะพี่โทโมะ” แก้วยิ้มหวาน

 

 

     “นี่เราไม่ได้เจอกันนานแค่ไหนแล้วเนี่ย” โทโมะถามแบบไม่ได้เงยหน้ามองคู่สนทนา

 

 

     “ก็สิบห้าปีได้แล้วค่ะ นานเนาะ” แก้วตอบแล้วกินต่อ

 

 

     “อืม นานมากเลย พี่จำได้ว่าเจอแก้วล่าสุด แก้วยังตัวเล็กๆอยู่เลย ดูสิ ตอนนี้สวยขึ้นตั้งเยอะแน่ะ”โทโมะพูดแล้วมองหน้าแก้ว ทำเอาแก้วหน้าแดง

 

     

     “พูดงี้แก้วก็เขินแย่สิคะ แต่ก็ขอบคุณค่ะ ฮ่าๆ พี่โทโมะเองก็หล่อขึ้นเยอะเหมือนกันนะ” แก้วยิ้มแล้วมองหน้าโทโมะ

 

 

     “แหม พี่ก็เขินเหมือนกันนะ ว่าแต่ตอนนี้น้องแก้วมีแฟนหรือยังเนี่ย” โทโมะถามทำเอาแก้วสะดุ้ง

 

 

     “ฮะ มะ มะ ไม่มีค่ะ” แก้วยิ้มเขินๆ

 

 

     “หวาาา ต้องรีบหาละนะ ไม่งั้นขึ้นคานล่ะไม่รู้ด้วย ฮ่าๆๆๆ” โทโมะหัวเราะอย่างสนุกสนาน

 

 

     “เอ๋...” แก้วสงสัยกับท่าทางของโทโมะ ก็เธอกำลังจะหมั้นกับเขา.. ทำไมถึงให้เธอรีบหาแฟนล่ะ

 

 

      “ทำไมหรอแก้ว พี่พูดอะไรผิดไปรึเปล่า” โทโมะเห็นแก้วทำหน้างงๆก็ถามขึ้นมา

 

 

     “อ๋อ ไม่ค่ะๆ แก้วว่าเรากินต่อเถอะค่ะ”แก้วได้แต่เก็บความสงสัยนั้นเอาไว้..

 

     

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

******

สวัสดีค่ะทุกคน

นี่เป็นเรื่องแรกของเรา ^^

ฝากติ-ชมกันตามอัธยาศัยค่ะ 

จะพยายามปรับปรุงนะคะ