memorable guy ผู้ชายที่ไม่เคยลืม

“แก้วกลับยังไงเนี่ย” โทโมะถามเมื่อทั้งคู่ทานอาหารเสร็จ

 

“น่าจะแท็กซี่ค่ะ พอดีรถแก้วเสีย” แก้วตอบ

 

“เดี๋ยวพี่ไปส่งละกัน บ้านเราไม่ไกลกันเท่าไหร่หนิ งั้นเราไปกันเถอะ ป่ะ” โทโมะลุกขึ้นแล้วดึงแขนแก้วให้ลุกตามเบาๆ

 

“นี่พี่จำบ้านแก้วได้ด้วยหรอ โหยย เก่งจัง” แก้วลุกขึ้นเดินตามโทโมะไป

 

“ก็เมื่อก่อนไปเล่นที่บ้านออกจะบ่อย นี่อย่าบอกนะว่าจำไม่ได้ ความจำสั้นนะเราน่ะ” โทโมะเอานิ้วจิ้มหัวแก้วเบาๆ

 

“โอ๊ยย พี่โทโมะมันตั้งกี่ปีมาแล้ว มันน๊านนานนนนนนนนน มากๆแล้วนะ” แก้วลากเสียงยาว แต่ความจริงคือเธอไม่เคยลืมเลยว่าเมื่อก่อนโทโมะมาเล่นที่บ้านเธอบ่อยแค่ไหน แล้วเธอเองไปเล่นที่บ้านโทโมะบ่อยแค่ไหน

 

“เอาเถอะๆๆ มาๆแก้วขึ้นรถๆ” โทโมะเปิดประตูให้แก้ว

 

“ขอบคุณค่ะ” แก้วขึ้นรถทันที

 

โทโมะปิดประตูแล้วเดินไปขึ้นรถฝั่งคนขับ สักพักรถก็มาจอดลงที่บ้านแก้ว

 

“แก้ว ถึงแล้วนะ อ้าว หลับหรอเนี่ย” โทโมะหันไปเห็นแก้วหลับ

 

“แก้วๆๆ ตื่นๆ ถึงบ้านแล้ว” โทโมะเรียกแก้ว

 

“....” ไร้สัญญาณตอบรับ

 

“แก้วๆๆ ตื่นได้แล้ว” โทโมะสะกิดไหล่แก้วเบาๆ

 

“....” ยังคงไร้สัญญาณตอบรับ

 

“แก้วววว ตื่นนนนน ด้ายยย แล้ววววว” โทโมเขย่าแขนแก้ว

 

“ฮื้ออออออ” แก้วพลิกตัว หันหลังให้โทโมะ

 

“ให้มันได้อย่างนี้สิ ขี้เซาไม่มีเปลี่ยนเลยจริงๆ” โทโมะพูดก่อนจะเดินลงจากรถไปกดออดเพื่อเรียกคนในบ้านออกมา

 

‘กริ๊งงงงงง’

 

“อ้าว โทโมะ พาน้องมาส่งหรอลูก” แม่ของแก้วที่เดินออกมาจากบ้านถามเมื่อเห็นโทโมะอยู่หน้าประตูบ้าน

 

“ครับ แก้วหลับอยู่บนรถนะครับ ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น จะให้ผมพาเข้าไปส่งมั้ยครับ” โทโมะยิ้ม

 

“งั้นน้ารบกวนด้วยนะจ๊ะ”แม่ของแก้วยิ้มให้ก่อนจะเปิดประตูให้กว้าง

 

“ไม่มีปัญหาครับคุณน้า เมื่อก่อนผมก็พาเข้าไปอยู่บ่อยๆ ฮ่าๆๆ” โทโมะพูดขำๆเมื่อคิดถึงเขาและแก้วในวัยเด็ก

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

‘แก้วๆๆ ตื่นได้แล้ว จะไม่เข้าบ้านหรือไง เดี๋ยวมันจะมืดแล้วนะ’ โทโมะเรียกเด็กหญิงตัวเล็กๆที่นอนอยู่บนพื้นหญ้า

 

‘.....’

 

 

‘ให้มันได้อย่างนี้สิ นอนตรงนี้ได้เป็นอาหารยุงกันพอดี เฮ้ออออ’ โทโมะตัดสินใจอุ้มแก้วขึ้นมา

 

‘คนอะไรขี้เซาชะมัดเลย’ โทโมะบ่นพลางเดินอุ้มแก้วเข้าไปในบ้าน

 

‘ว้าย โทโมะ น้องเป็นอะไรจ๊ะ’ แม่แก้วเห็นโทโมะอุ้มแก้วอยู่ก็เลยถามออกมา

 

‘หลับไม่ยอมตื่นเลยครับคุณน้า เดี๋ยวผมพาน้องไปนอนข้างบนก่อนนะครับ’

 

‘งั้นน้ารบกวนด้วยนะจ๊ะ ขอบคุณที่ช่วยน้าดูแลน้องนะจ๊ะ’ โทโมะค่อยๆเดินขึ้นไปชั้นบน

 

‘ถึงสักทีนะ’ โทโมะค่อยๆวางแก้วลงบนเตียง

 

.

 

.

 

.

 

.

 

“พี่โทโมะ..” ร่างบางบนเตียงค่อยๆลืมตาขึ้นมามองคนที่อยู่ตรงหน้า

 

“อ้าว นอนต่อสิ ถึงบ้านแล้วเนี่ย เดี๋ยวพี่กลับบ้านก่อนนะ”

 

มือเรียวคว้าแขนคนตรงหน้าเอาไว้ โทโมะหันมามอง

 

“พี่พาแก้วขึ้นมาหรอ เอ่อ.. ขอบคุณนะคะ แล้วก็ขอโทษที่รบกวนพี่..”

 

“ไม่มีปัญหาหรอก จำไม่ได้รึไงเมื่อก่อนพี่ต้องพาขึ้นมาประจำ เด็กขี้เซาเอ๊ย” โทโมะพูดพลางลูบศีรษะของหญิงสาวเบาๆ

 

“แหะๆ พอดี หลับแล้วหลับเลยอ่ะค่ะ”

 

“งั้นเอาเป็นว่า พี่กลับบ้านก่อนนะ ไว้ว่างๆจะแวะมาหาใหม่”

 

“เดี๋ยวแก้วไปส่งค่ะ”

 

ทั้งคู่เดินมาข้างล่าง หญิงสาวกล่าวคำล่ำลา เมื่อรถคันหรูของชายหนุ่มถูกขับไปจนลับตา แก้วก็เดินกลับขึ้นไปบนห้องนอน ก่อนที่จะเดินไปนั่งที่โต๊ะตัวโปรดแล้วหยิบอะไรบางอย่างในลิ้นชักขึ้นมา

 

‘ไดอารี่จ๋า วันนี้แก้วได้เจอพี่โทโมะแล้วนะ แก้วมีความสุขมากๆเลย’

 

เมื่อเขียนเสร็จก็เก็บเข้าที่ แล้วเดินไปที่เตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วหลับไปไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคืนนี้จะฝันดีขนาดไหน..

 

 

 

 

 

 

รถคันหรูแล่นเข้ามาจอดในบ้านไทยานนท์ ทันทีที่ชายหนุ่มก้าวขาลงจากรถ ก็มีเสียงหนี่งเอ่ยขึ้นมา

 

“โทโมะ กลับมาแล้วหรอ”หญิงวัยกลางคนผู้ที่โทโมะรียกว่าแม่เอ่ยถาม

 

“ครับแม่”

 

“แล้วว่าไง เรื่องที่แม่บอก”แม่ของโทโมะถาม

 

“แม่ครับ.. ผมว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะครับ ผมว่าตอนนี้ผมคิดกับแก้วได้แค่น้องสาว” โทโมะตอบ

 

“ไหนบอกแม่มาซิ หนูแก้วไม่ดีตรงไหน” 

 

“แม่ก็รู้ เรื่องของผมกับแก้ว มันเป็นไปไม่ได้หรอก”

 

“เมื่อก่อนเราเป็นคนบอกแม่เองนะ ว่าถ้าโตแล้วให้ไปขอน้องเขาให้น่ะ”

 

“เรื่องมันผ่านมานานแค่ไหนแล้วครับแม่ แม่ก็รู้ว่าตอนนั้นน่ะผมยังเด็ก พูดอะไรออกไปไม่ค่อยคิดมากหรอกครับ อีกอย่างตอนนี้ผมกับพิมก็ดูๆกันอยู่ด้วย”

 

“เหอะ อย่าคิดนะว่าแม่ไม่รู้ว่าแม่นั่นน่ะไม่ได้คบกับลูกแค่คนเดียว ผู้หญิงอะไรไม่มีศักดิ์ศรีเอาซะเลย”

 

“แม่อย่าไปว่าพิมอย่างนั้นนะครับ!!”

 

“นี่คงแคร์มันมากกว่าน้องสินะโทโมะ ได้..งั้นพรุ่งนี้พาแก้วไปลองชุดแต่งงาน เข้าใจมั้ย!!” หญิงวัยกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

 

“แม่ครับ!! แต่..”

 

“ไม่มีแต่ นี่เป็นคำสั่งเข้าใจมั้ย โทโมะ!”

 

โทโมะมองผู้เป็นแม่นิ่ง เพราะรู้ว่าหากพูดอะไรมากไปกว่านี้เดี๋ยวอาการของโรคหัวใจของผู้เป็นแม่จะกำเริบขึ้นมาอีก

 

“ครับ ถ้าแม่อยากให้ผมแต่งงานกับแก้วมากล่ะก็.. ผมก็จะแต่ง แต่ผมจะ..”

 

“หยุด! ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ขึ้นห้องไป แล้วพรุ่งนี้ไปรับน้องด้วยล่ะ ราตรีสวัสดิ์นะลูกรัก แม่ขอโทษด้วยที่ขึ้นเสียง แม่รักลูกนะ”ผู้เป็นแม่เดินเขามากอดลูกชาย หอมแก้มซ้ายขวา แล้วเดินเข้าบ้านไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

********

สวัสดีค่ะทุกคน

ชอบหรือไม่ชอบยังไงก็ติชมตามสบายเลยนะคะ

รออ่านคอมเม้นอยู่ค่าา