GOT LOVE กำราบหมาบ้าด้วยท่ายาก (?)

                           

 

GOT LOVE แค่เริ่มก็วุ่นวาย

 

 

                       " คนเขาเรียกร้องความสนใจ พี่ไม่ถือสาหรอก ^^ "                                              

               

                          

 

               ผมเดินไปตามถนนสายนั้นออกมาจากคอนโดของแจ็คสันได้สักพักแล้ว ผมจะหาที่พักอยู่ใหม่ และจะไม่โทร.ไปบอกทางผู้ใหญ่ ผมจะได้ไม่ไปอยู่กับไอ้บ้านั่นหรอก -*- โมโหชะมัด ถ้าพ่อเขารู้มันคงไม่กล้าหือหรอก !

 

ปรี๊นน ปรี๊นน!!

 

               เสียงรถคันหนึ่งบีบแตรใส่ทำเอาผมสะดุ้ง รถสปอร์ตสีดำคลับไปทั้งคันกระจกติดฟิล์มดำไม่เห็นคนข้างใน กระจกสีดำเลื่อนลงช้า ๆ เผยให้เห็นคนในรถ

 

“แจ็คสัน?” ผมพูดชื่อเขาออกมาอย่างไม่เข้าใจ เขายิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตรเขาจอดรถขนาบข้างทางเดินที่ผมเดินอยู่

 

“Hi~  กลับคอนโดเรากันเถอะ ^^” มันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงร่าเริงผิดกับตอนที่ไล่ผมออกมาอย่างเห็นได้ชัด

 

“ไม่ไป ฉันจะไปหาที่พักของฉันเองจะได้ไม่รบกวนนายด้วย ไม่ดีหรอ?” ผมตอบออกไปแล้วเดินต่อโดยไม่สนใจเขา

 

“เฮ้! เดี๋ยวก่อนดิ” แจ็คสันลงจากรถแล้วเดินตามผมมาอย่างรวดเร็ว

 

“อะไรอีกล่ะ?” ผมหันกลับไปมองอย่างไม่สบอารมณ์

 

“นายต้องไปอยู่กับฉัน ฉันจะดูแลนายเอง” แจ็คสันพูดยิ้ม ๆ

 

“ไม่ ฉันดูแลตัวเองได้” ผมปฎิเสธแล้วเดินหันหลังกลับแต่ก็ต้องชะงัก เมื่อมือหนาใหญ่ของคนที่เดินตามตื้อคว้าเข้าที่ข้อมือจนผมชะงัก

 

“นายต้องไปอยู่กับฉัน” แจ็คสันพูดเสียงเข้มแล้วขมวดคิ้วใส่ผม แรงบีบที่ข้อมือผมเริ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ ผมพยายามสะบัดมือหนาแกร่งนั้นออกแต่ก็ไม่เป็นผล

 

“ปล่อยนะ ตอนแรกนายไล่ฉันนิ ฉันก็ไปให้แล้วไงเล่า! เหว๋อ !” ผมร้องเสียงหลงขึ้นมาทันทีที่แจ็คสันอุ้มพาดบ่าอย่างง่ายดายพร้อมกับตีก้นผมไปหนึ่งที >//[]//< ไอ้บ้าเอ้ย !!

 

“นี่แนะ อย่าขัดผลประโยชน์ฉัน ไปกลับห้องกัน” แจ็คสันพูดจบเขาก็เดินอุ้มผมไปที่รถ จับผมยัดรถเรียบร้อยแล้วรีบรัดเข็มขัดล็อคตัวผมอย่างดี

 

“ฉันไม่ไป!” ผมตะคอกใส่เขาจนหน้าแดงเลือดขึ้นหน้าเพราะโกรธ (?)

 

“ไม่เอาน่า ไปอยู่กับฉันแหละ จะดูแลอย่างดีเลย ^3^” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นมันคืออะไรฟ้ะ ! พูดจบมันก็วิ่งไปฝั่งคนขับแล้วขับแล้วขับรถพาผมกลับคอนโดทันที

 

 

 

                “ตื่นได้แล้วโว้ยยย!!” ผมแหกไปตะโกนใส่คนนอนหลับไม่ยอมตื่นหลังจากที่ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จมันก็ยังไม่ยอมลุก

 

“เออ~ เดี๋ยวลุก” มันพูดว่ามันจะลุกประมาณ 5 รอบได้แล้วล่ะครับ มันก็ไม่ยอมลุกอย่างที่พูดได้แต่นอนหลับเกาตูดเกาหน้าเกาหลังอยู่นั่นแหละ -_-

 

“ไอ้แจ็คสัน มึงจะลุกดี ๆ มั้ย?” ผมเริ่มอารมณ์เสียยืนเท้าเอวมองไปที่ร่างหนาที่นอนไม่ยอมตื่น ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกใช่มั้ย?

 

ตุบ!

 

“โอ้ยย!! ใครว่ะ?” แจ็คสันที่ร้องโอดโอยอยู่บนพื้นหลังจากที่ผมถีบมันตกจากเตียงไหลลงไปนอนบนพื้นอย่างไม่เป็นท่า

 

“ฉันเอง อยู่กันมาตั้ง 3 วันแค่นี้จำไม่ได้” ผมยืนกอดอกยิ้มกับผลงาน ทำเอาแจ็คสันตาสว่างแล้วก็หงุดหงิดไม่น้อย

 

“เดี๋ยวเถอะมึง เลิกปลุกกูอย่างนี้สักที!” ขึ้นมึงขึ้นกูอีกแล้ว ไอ้เด็กคนนี้มันน่าฆ่าให้ตายจริง ๆ

 

“ฉันเป็นพี่นาย 2 ปี อย่ามาขึ้นมึงกูใส่ ไปอาบน้ำ อย่าหาว่าไม่เตือน” ผมขู่มัน มองสภาพมันใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียวนอน ข้างบนเปลือยอกกว้างมีซิกแพ็ก หุ่นมันดีมากเลย T..T อยากมีบ้าง

 

“จะทำอะไรฉัน?” แจ็คสันยิ้มยียวนกวนประสารทใส่ผม แล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นเดินมาหาผมอีกฝั่งของเตียงผมได้แต่ถอยหนีมันจนหลังผมติดกำแพง ผ่ามือหนายกขึ้นเท้ากับผนังกำแพงกันผมไม่ให้หนี

 

“ฉ.. ฉันจะฟ้องพ่อนาย!” ผมตะคอกออกไปแบบติดอ่าง ก็ผมไม่ชอบนิมันชอบแกล้งผมแบบนี้อยู่เรื่อย ผมรู้สึกแปลก ๆ เวลามีผู้ชายมาใกล้ผมขนาดนี้ ใจมันเต้นผิดปกติ T///T

 

“ถถถ อย่างฟ้องเลยน่า เรื่องแค่นี้เองนะ มาร์คฮยอง ^_^” มันยิ้มใสใส (?) มาให้ผมแล้วเอาหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายหายใจของมันรดที่แก้มของผมน้อย ๆ

 

“ไปอาบน้ำไป!” ผมดันร่างแกร่งของมันออกไปอย่างแรง มันเซไปข้างหลังเล็กน้อยแล้ว แสยะยิ้มให้ผม  1 ทีแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเมื่อไหร่ผมจะจบจากที่นี้แล้วกลับไป LA สักที แค่ 3 วันก็เบื่อจะแย่ ! ไม่สิ จะบ้าตายมากกว่า !!

 

“มากันแล้วหรอครับ แจ็คสันฮยอง มาร์คฮยอง ^^” แบมแบมเอ่ยทักพวกผม 2 คนที่เดินเข้าไปยังกลุ่มที่มีเจบีและแบมแบมแฟนของแจ็คสันนั่งอยู่

 

“อรุณสวัสดิ์นะ เจบี แบมแบม เดี๋ยวฮยองขอตัวไปหาเพื่อนก่อนแล้วกัน แล้วเจอกันนะ” ผมทักทุกคนเสร็จก็ขอตัวไปหาจินยองเพื่อนของผมเอง เพิ่งรู้จักกันได้ไม่กี่วันมานี้ แต่ก็เข้ากันได้สุด ๆ

 

“จะไปไหนก็ไปเลยไปรำคาญ” เสียงกวนประสาทที่คุ้นเคยดังออกมาจากคนที่นั่งข้าง ๆ แบมแบมใส่หมวกสแน็บแบล็คแล้วฝุบหน้านอนลงบนโต๊ะ

 

“นี่ แจ็คสันทำไมพุดกับพี่เขาแบบนั้นล่ะ ไม่น่ารักเลยนะครับ -*- !” แบมแบมหันไปตีแขนแจ็คสันทีหนึ่ง แจ็คสันก็ไม่สนใจคำพูดของแบมแบมเช่นกัน

 

“ช่างมันเถอะแบมแบม คนเขาเรียกร้องความสนใจ พี่ไม่ถือสาหรอก ^_^” ผมพูดจบก็หันไปเจอแจ็คสันหันควับมามองหน้าผมอย่างโมโหทันที ผมยิ้มให้มันเสร็จก็เดินไปยังโรงอาหารที่ที่นัดไว้กับจินยองเพื่อนคนแรกของที่นี่ของผม

 

“เฮ้ มาร์คคึ ทางนี้ ๆ” เสียงของจินยองที่นั่งอยู่ตรงสระน้ำ ผมก็เดินเข้าไปหามันทันที

 

“Morning จินยองงี” ผมเอ่ยทักจินยองที่ทำหน้าเบื่อหน่าย ผมมองหน้ามันแล้วขมวดคิ้วเชิงถาม

 

“โอ้ย! ก็เบื่อโลกอ่าดิ แม่งโดนหมาคาบแฟนไปแดก” จินยองทำหน้าโมโหแต่ก็ไม่มากเท่าไหร่เหมือนโดนมาบ่อยแล้ว

 

“แล้วทำไมดูไม่ค่อยเสียใจเลยว่ะ แฟนโดนคาบไปทั้งคน” ผมเอ่ยถามต่ออย่างสงสัย และเอารายงานภาษาอังกฤษที่จินยองฝากทำมาให้มัน

 

“แค่โมโห แต่ไม่เสียใจกูชินล่ะเพื่อน กูจีบใครแม่งก็โดนคาบไปแดกหมด กูไม่หล่อหรอว่ะ?” มันบ่นจบมันก็ชี้หน้าตัวเอง

 

“หล่อนะ แต่หน้าออกแนวสวย ๆ มากกว่าว่ะ” ตอนแรกที่ได้ยินคำว่าหล่อจินยองก็พยักหน้าเห็นด้วย แต่พอคำหลังหลุดออกมาเท่านั้นแหละ มันแทบจะเขวี้ยงหมัดใส่ผมแล้วทำหน้าจะด่าผม ทำเอาผมหลุดหัวเราะออกมาเลยล่ะครับ

 

“ใครจะดูดี 360 องศาแบบมึงอ่ะไอ้ต้วน หล่อก็หล่อระทวย สวยก็สวยกว่าผู้หญิงซะอีก เพอร์เฟ็คหาที่ติไม่ได้” มันบ่นใส่ผมอีกแล้วครับ อยู่กับมันมา 3 วันบ่นเรื่องร้อยแปดให้ผมฟัง เริ่มจะชินแล้วล่ะครับ -_-

 

               วันนี้ผมเรียนถึงแค่เที่ยง บ่ายว่างตลอด ผมกับจินยองเลยว่าจะไปกินไอศกรีมที่เมียงดง ผมก็ไม่รู้จัทางหรอกครับ แต่เพราะมีจินยองผมก็หายห่วงเพราะจินยองเป็นคนเกาหลีแท้

 

“มึงกินอะไรอ่ะ?” จินยองถามผมที่เปิดเมนูร้านผมชี้ไปที่ภาพไอศกรีมช็อคโกแลตบานาน่าอัลมอลด์ให้กับเด็กเสิร์ฟที่ร้าน

 

“1 ที่นะค่ะ >< พี่หล่อจังเลยค่ะ” เด็กเสิร์ฟที่รับออเดอร์ผมเป็นผู้หญิงหน้าตาใช้ได้เลยทีเดียว ผมยิ้มหวานให้เธอไปหนึ่งครั้ง นั่นก็ทำให้เธอถึงกลับจะหงายหลัง แหม่ตนมีนหล่อนิเนอะ ^_^

 

“น้องไปทำงานต่อได้แล้วครับ - -*” จินยองขัดด้วยน้ำเสียงนอยด์ ๆ อย่างเห็นได้ชัดพร้อมถลึงตาใส่น้องสาวคนนั้นอีก

               พอพวกเราเสร็จจาการทัวร์ ผมก็ขอตัวกลับบ้านก่อนเพราะต้องกลับบ้านให้ตรงเวลากับแจ็คสัน เพราะผมไม่มีรถ รันทดได้อีกนะครับชีวิต ผมก็มารออยู่ที่หน้ามหาลัยทุกครั้งเพราะวันนี้แจ็คสันเรียนถึงบ่าย

 

“มาร์ค?” เสียงใครคนนึงเอ่ยเรียกชื่อของผมจากข้างหลังผม พอผมหันไปก้สดุ้งตกใจเซถอยหลังทันที แต่ก็ถูกเขาคนนั้นคว้าเอวผมไว้ไม่ให้ล้มไปข้างหลัง ก็จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงใครให้มายืนประชิดผมขนาดนี้ แล้วหน้าหล่อ ๆ นั่นก็ไม่ต้องเอาใกล้ขนาดที่ว่าผมหันไปแล้วจมูกเกือบชนกัน !

 

“นายเรียกฉันหรอ?” ผมปัดมือหนานั่นออกจากเอวผมเบา ๆ แล้วมองใบหน้ายิ้มกว้างนั่นชัด ๆ อื้อหือ.. ทำผมชะงักไปชั่วขณะเลย ตัวสูงกว่าผมอีก แถมตัวก็กว้างกว่าล่ำกว่า ดูดีชิบเป๋ง!

 

“ครับ ผมเรียกมาร์คฮยอง ^^” ไอ้ยักษ์ผมสีเทาควันบุหรี่นี่เรียกผมว่าฮยอง(?) รุ่นน้อง ? ไม่จริงกูไม่เชื่ออ T^T 

 

Marksine : เรื่องวุ่น ๆ ซวยไม่รู้จะซวยยังไงกำลังเริ่มต้นขึ้นแล้วว ><