GOT LOVE กำราบหมาบ้าด้วยท่ายาก (?)

GOT LOVE บทนำ

แจ็คสัน " อย่ามายุ่งกับคนของฉัน "

มาร์ค " ไอ้หมาบ้า ฉันไม่ได้เป็นของใคร "

แบมแบม " เจ็บแค่นี้มันไม่เป็นไรหรอก "

ยูคยอม " ก็ชอบไปแล้ว ก็อยากได้ "

                “โถเว้ยยยย ! ไอ้เวรพวกนั้นฉันไม่ปล่อยมันแน่!” น้ำเสียงโมโหสุดขีดพร้อมกับทำลายข้าวของในห้องรับแขกอย่างไม่เสียดายของผู้ชายหน้าตาหล่อเหล่า รวมทั้งร่างกายกำยำดูดี ผมสีดำน้ำตาลถูกปิดด้วยสแน็ปแบล็คที่เขาชอบใส่เป็นประจำ

“ใจเย็นก่อนน่าไอ้แจ็ค พวกฉันก็ไม่ยอมให้มันทำร้ายน้องฉันแบบนี้เหมือนกัน” เจบีผู้ชายผมสีดำเข้ม หน้าตาดีอีกคนหนึ่งที่กำลังดูแลน้องชายของเขาอยู่

“อย่ามีเรื่องกันเลยครับ ผมเข้าไปยุ่งเอง อย่ามีเรื่องกันเพราะผมเลยนะ” น้องชายของเจบี ที่มีหน้าตาน่ารัก ผมสีบล์อนทองสวย ใบหน้าขาวเนียนมีรอยฟกช้ำที่มุมปาก

“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับนาย พวกนั้นจะมาทำกับนายแบบนี้ไม่ได้!!” แจ็คสันยังไม่หยุดโวยวาย คิ้วเข้มขมวดเข้มผูกกันแน่นพร้อมกับความโกรธที่เพิ่มขึ้นทุกที

“พอเถอะ ผมไม่เป็นไร ฮยองอย่ามีเรื่องกันเลย ให้มันจบแค่นี้เถอะ” แบมแบมเอื้อมมือเล็กไปหาแจ็คสันแล้วจับมือหนาไว้แน่น พร้อมขอร้อง

“แต่ว่ามันทำแฟนฉัน!” แจ็คสันตะคอกใส่แบมแบมที่หน้าเสียลงเล็กน้อย แจ็คสันคงไม่ยอมฟังเขาแน่ ๆ

[ By Mark Tuan ]

ติ๊งง!

               ผมยืนกดกริ่งอยู่หน้าห้องคนที่ผมต้องย้ายมาอยู่ด้วย ด้วยคำสั่งของแม่และพ่อของเจ้าของห้องที่ต้องการให้ผมย้ายมาเรียนที่เกาหลีดีนะที่ผมเรียนมาบ้างแล้วยังพอพูดได้นิดหน่อย และต้องมาอยู่ที่นี่คอนโดสุดหรูของใครบางคนที่ชื่อแจ็คสัน ผมเคยเจอเขาเมื่อตอนผมอายุ 7 ขวบ แต่เขาอายุแค่ 5 ขวบในตอนนั้น และผมกับเขาได้เจอกันแค่ครั้งเดียว ตอนนี้ผมกับเขาคงจำกันไม่ได้แล้ว

ติ๊ด!

ประตูห้องที่เปิดออกพร้อมกับใครคนหนึ่งที่หน้าตาดี แต่ผมไม่คุ้นเท่าไหร่และไม่แน่ใจว่าจะใช่เขา

“มาหาใครครับ?” ผู้ชายหุ่นนายแบบผมสีดำเข้มมองมาที่ผมอย่างเป็นมิตร ผมยิ้มให้เขาเล็กน้อย

“แจ็คสัน เขาอยู่มั้ยครับ?” ผมตอบและถามต่อ

“อ่อ อยู่ครับ ไอ้แจ็คมีคนมาหานาย” ผู้ชายคนนั้นรับคำแล้วตะโกนไปในห้องเพื่อเรียกคนที่ผมถามหา

“ใครว่ะ ยังไม่มีอารมณ์จะเจอใครโว้ย!” เสียงทุ้มห้าวตะโกนกลับมาอย่างอารมณ์เสียมาก ๆ ผมได้ยินแบบนั้นก็หยิบโทรศัพท์ไอโฟน 6 ของผมออกมาจากกระเป๋ากางเกงพร้อมเปิดข้อความของพ่อแจ็คสันให้เขาอ่าน

“อ่อ เข้ามาข้างในก่อนแล้วกัน ไปคุยกับมันเอานะ” ผู้ชายคนนั้นที่ผมยังไม่รุ้จักชื่อเขาเดินนำผมเข้ามาในห้อง ก็พบกับผู้ชายอีก 2 คนหน้าตาดีทั้งคู่ แต่อีกคนที่นั่งอยู่บนโซฟาใบหน้ามีรอยฟกช้ำบนหน้าตาน่ารักหวาน ๆ ไม่เหมือนผู้ชายอีก 2 คน คนที่ยืนหันหลังอยู่นั่นคงจะเป็น…

“แจ็คสัน งั้นฉันพาแบมแบมกลับก่อนนะ ไว้เจอกัน” ผู้ชายคนนั้นพาคนที่ชื่อแบมแบมที่นั่งอยุ่บนโซฟาพาลุกออกไป เด็กคนนั้นยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตรเชิงกล่าวลา

“เออ.. แล้วนายเป็นใคร?” แจ็คสันหันมารับคำจากผู้ชายที่เดินออกไปแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นผมยืนอยู่เขาขมวดคิ้วถามผมอย่างงง ๆ ว่าผมคือใคร

“อ่ะ เอาไปอ่าน” ผมโยนไอโฟน 6 ใส่แจ็คสันที่รับโทรศัพท์อย่างลน ๆ ผมนั่งรอเขาอ่านอยู่บนโซฟาตัวกว้างอย่างสบายใจ

“นี่มันอะไรกัน พ่อนะพ่อ!!” แจ็คสันตะโกนโวยวายอย่างบ้าคลั่งจนผมต้องปิดหู ไอโฟนผมถูกโยนกลับมาที่โซฟาอย่างไม่ใยดี สายตาแจ็คสันหันมามองขวางใส่ผม

“ฉันชื่อมาร์ค” ผมยิ้มกว้างไปให้แจ็คสันที่กระตุกยิ้มที่มุมปาก แล้วชี้มือออกไปยังประตูห้อง

“ออกไป ฉันไม่ต้องการให้ใครมาอาศัยที่นี่!” แจ็คสันตะคอกใส่ผมจนผมสะดุ้งนิด ๆ ด้วยความตกใจกับความก้าวร้าวของเขา

“ก็พ่อนายให้ฉันมาอยู่กับนาย ในข้อความก็บอกไว้” ผมยังคงรักษาน้ำเสียงให้ปกติที่สุดเพื่อสู้เสืออย่างเขา

“แต่ฉันไม่เห็นด้วย!” เขาพูดจบก็กระชากแขนของผมอย่างแรงเพื่อดึงให้ผมลุกขึ้น

“ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ! เอาสิถ้ากล้าไล่ฉันออกไปพ่อนายจะจัดการกับนายยังไงบ้าง ฉันก็อยากจะรู้!” ผมใช้ไม้ตายพูดเสียงดังกับเขาออกไป ร่างของผมถูกกระชากลากถูจนมาถึงประตูห้อง กระดูกผมกับแจ็คสันมันคนละเบอร์กันจริง ๆ ผมตัวบางกว่ามันเยอะเลยแหละครับ T^T

“หึ งั้นรอให้ฉันเคลียกับพ่อเสร็จก่อนว่าฉันจะได้อะไรตอบแทนกับการที่ต้องดูแลนาย!” แจ็คสันพูดจบเขาก็โยนร่างของผมและกระเป๋าเดินทางใบเดียวของผมออกมาจากห้องทันที ตามด้วยประตูที่ปิดลง

“ไอ้หมาบ้าเอ้ย!” ผมสบถเบา ๆ หน้าห้องของมัน ใครคิดว่าผมอยากมาอยู่กับมันกันล่ะ ผมอยากไปใช้ชีวิตของผม แต่โดยที่ผมพึ่งมาเรียนที่นี่ ผมไม่รู้อะไรเท่าไหร่เกี่ยวกับสถานที่ที่นี่เลย

#Marksine : อย่าลืมคอมเม้นน้าา เป็นกำลังใจให้หน่อยย >_<