พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท2 YAOI 18+

ส่วนทางด้านชิเอลในตอนนี้กำลังนั่งกอดเข่าเอาหลังผิงประตูห้องนอนสมัยเด็กของเซบาสเตียนอย่างหวาดผวา เขากลัวที่จะเผชิญหน้ากับผีกระเทยตนนั้นมากๆ แต่เหมือนชะตาเล่นตลก ยิ่งกลัวมักจะยิ่งเจอ

"หวัดดีชิเอล" เจ้าผีลืมหลุมจู่ๆก็โผล่พรวดเข้ามานั่งลงตรงหน้าในระยะประชิดแล้วก้มตัวลงมาหาเด็กหนุ่มตาแดงทันที 

"เฮือก!!!"ชิเอลสะดุ้งเฮือก เมื่อจู่ๆผีก็ก้มลงมาจู่โจมเขาแบบไม่ทันได้ตั้งตัวเลย โดยเอามือโปร่งใสจับเชยคางของชิเอลเงยขึ้นมาช้าๆแล้วทำท่าจะจูบเขา!!!! *0*

"คะ คุณเฟสเซอร์!!! อย่า!!!!อุ๊บ.."ชิเอลร้องอย่างตกใจพรางรีบเอามือปิดปากตนเองทันที เพราะผีอาจจุมพิตเขาได้ทุกเมื่อหากเขาเผลอ และตอนนี้หน้าของเขากับผีอยู่ในระยะประชิดแทบจะจูบกันเลยทีเดียว ชิเอลเบิกตาแดงฉานกว้าง หัวใจเต้นถี่รัว เหงื่อออกเต็มหน้า ใบหน้าซีดเซียว
และตัวสั่นเล็กน้อยอย่างหวาดผวา ลมหายใจบูดเน่าของผีรดใบหน้าของเขา เหม็นอย่างร้ายกาจแทบจะทำให้เขาหมดสติได้เลย หากไม่กลั้นหายใจไว้ล่ะก็เขาคงหมดสติไปนานแล้ว พอเจ้าผีลืมหลุมเห็นปีศาจน้อยท่าทางจะแย่ จึงถอนหน้าออกมาห่างๆแล้วนั่งลงตรงหน้าเด็กหนุ่ม
มองตาสีแดงนั้นแล้วยิ้มกริ่ม จากนั้นเจ้าผีก็หัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้านี่ตลกชมัดกลัวข้าขนาดนี้เชียว ดูซิดูสิ เหงื่อออกเต็มหน้าเลย เจ้าหนูเอ๊ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า"เจ้าผีลืมหลุมถอยออกอีกมาเล็กน้อย เขาให้สัญญากับเซบาสเตียนไว้แล้วว่าจะไม่ทำอะไรเด็กคนนี้ แต่อยากแกล้งหยอกเล่นนิดหน่อยเท่านั้นเองด้วยความเอ็นดู

"ก็เล่นจู่โจมทำท่าเหมือนจะจูบผม เป็นใครก็กลัวทั้งนั้นแหละ "ชิเอลตัวสั่นพยายามหายใจเข้าออกช้าๆหน้าซีดเผือด เหงื่อแตกเต็มหน้า เพราะก่อนหน้านั้นเขาแทบไม่หายใจเลย กลั้นหายใจไว้ตลอดตอนที่ผียื่นหน้าเข้ามาใกล้ ความรู้สึกในตอนนี้คือเขาอยากจะหนีไปให้ไกลจากผีตนนี้มากที่สุด

"ทะ ทำไมต้องจู่โจมผมแบบนี้ทุกทีเลย"ชิเอลพูดเสียงสั่น สะท้านไปทั่วร่างด้วยความขนลุกพรางเอามือลูบแขนที่ลุกตั้งชันไปมาเร็วๆ พยายามรักษาระดับการเต้นของหัวใจให้คงที่ซึ่งก่อนหน้านี้มันเต้นถี่รัว เพราะพึ่งเจอความสยดสยองมาเมื่อครู่ ทำให้ขวัญหนีดีฝ่อหมดเลย

"เจ้าคิดว่าข้าจะจูบเจ้างั้นรึ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ผีอย่างข้าไม่คิดทำอะไรเจ้าหรอก วางใจได้ ข้าแกล้งเจ้าเล่นนิดหน่อยเอง ไม่นึกว่าเจ้าจะกลัวจนตัวสั่นเลย โถ เด็กหนอเด็ก ฮ่า ฮ่า ฮ่า"ผีลืมหลุมหัวเราะชอบใจพรางจะเอามือมาลูบหัวเด็กหนุ่มแต่ชิเอลผงะถอยออกมาก่อนที่จะโดนมือเย็นเชียบสัมผัสหัว

"ยะอย่าเข้ามานะ!!!"ชิเอลร้องลั่นพรางถอยหนีออกห่างจากผีกระเทยควายอย่างหวาดผวา พรางคิดว่าคืนนี้เขาจะรอดมัยเนี่ย 

"แหมๆ ข้าไม่ทำไรเจ้าหรอกน่า"เจ้าผีพยายามปลอบเพื่อให้หายกลัว แต่ดูเหมือนผลจะตรงกันข้าม นั้นคือยิ่งทำให้ชิเอลกลัวหนักขึ้นไปอีก เขาไม่กลัวผีหรอกถ้าผีตนนั้นไม่ได้เป็นกระเทยควายล่ะก็นะ

"ออกไปห่างๆผม !!!"ชิเอลลุกขึ้นตวาดใส่พรางรีบหนีออกห่างจากผีกระเทยให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เจ้าผีมองดูชิเอลแล้วอมยิ้ม 

"ฮ่า ฮ่า เจ้านี่ขี้ระแวงจริงๆนะ ข้าไม่ทำไรหรอก แต่ถ้าข้าจะทำ..."เจ้าผียิ้มเจ้าเล่ห์ จากนั้นหายตัวแว๊บ

"เฮือก!!!"ชิเอลสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆผีก็มาปรากฏตัวด้านหลังของเขา 

"คงทำไปนานแล้ว"ผีพูดพรางจับไหล่เด็กหนุ่มเอาไว้

"ว๊ากกก!!!!"ชิเอลร้องลั่นพรางสะบัดตัววิ่งหนีทันที

"แหมๆจะหนีไปไหนล่ะชิเอล ข้าไม่ทำไรเจ้าหรอกนะ ยิ่งเจ้าหนีข้ายิ่งชอบเล่นกับเจ้านะ"คราวนี้เจ้าผีมาปรากฏตรงหน้าดักชิเอลไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้ 

"บอกแล้วไงว่าอย่าเข้ามา!!!"ชิเอลตวาดลั่นพรางใช้เท้าถีบผีจนตัวเขาทะลุผ่านร่างโปร่งใสไปด้านหลัง เด็กหนุ่มรุ้สึกขนลุกซู่เลย เหมือนเข้าไปอยู่ในน้ำเย็นจัด 

"บรึ๋ยยย ขนลุก"ชิเอลสะบัดตัวพรางยืนเอามือลูบแขนไปมาเร็วๆ เพื่อให้หายขนลุก

"โอ๊ะ!!!ถึงขนาดใช้เท้าถีบข้าเชียวเหรอ ร้ายจริงๆเลยนะเจ้าหนู ดูท่าเจ้าอยากเล่นกับข้ามากเลยนี่ ดีล่ะคืนนี้เรามาเล่นกันให้สนุกไปเลยนะชิเอล" เจ้าผีที่ตอนแรกยิ้มแย้มอารมณ์ดี ตอนนี้เริ่มเปลี่ยนท่าทีด้วยความไม่พอใจที่เด็กหนุ่มทำตัวหยาบคายไร้มารยาท
แล้วจากนั้นเจ้าผีลืมหลุมก็หายตัววับมาปรากฏด้านหลังชิเอลจากนั้นก็จับแขนทั้งสองข้างจับไพล่หลังไว้ 

"นี่แน่ะจับตัวได้แล้ว เจ้าหนีข้าไม่พ้นหรอกนะ หึหึหึ"เจ้าผีหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งเด็กหนุ่ม 

"ปล่อยนะ เจ้าผีบ้า ปล่อย!!!"ชิเอลพยายามดิ้นรนจากการจับกุมด้วยมือที่เย็นเฉียบดุจน้ำแข็งของผีลืมหลุม500ปี 

"หึหึ ปล่อยก็ได้ แต่เจ้าจะต้องทำตัวดีๆ ไปนั่งตรงนั้นซะแล้วสงบสติอารมณ์ ข้าบอกแล้วไงว่าข้าจะไม่ทำอะไรเจ้า"ผีลืมหลุมจับรวบแขนชิเอลไว้แล้วดันตัวเขาไปที่เตียงแล้วปล่อยให้นั่งลงตรงกองของเล่นที่ชิเอลรื้อออกมา

"โห..นี่เป็นผลงานเจ้าสินะ ช่างมักง่ายจริงๆ รื้อของออกมาแล้วไม่รู้จักเก็บ"ผีลืมหลุมดุเสียงเย็นเมื่อเห็นห้องรกไปหมด

"แล้วไง.."ชิเอลหายกลัวแล้วตอนนี้เขาจ้องมองหน้าผีอย่างท้าทาย

"เจ้าน่าจะหัดละอายใจบ้างนะ ทำอะไรไว้ก็ควรที่จะรับผิดชอบ ไม่ใช่โยนภาระไปให้คนอื่นทำแทนเจ้าแบบนี้"ผีร่างโปร่งใสขมวดคิ้วแล้วดุเด็กหนุ่ม

"แล้วไง คุณมายุ่งอะไรด้วย เป็นผีก็อยู่ส่วนผีสิ มายุ่งอะไรกับปีศาจอย่างพวกผมล่ะ"ชิเอลโตกลับอย่างท้าทาย ผีลืมหลุมจ้องหน้าเด็กหนุ่มแล้วส่ายหน้าอย่างเอือมระอา

"เจ้านี่..ดื้ออย่างที่เซบบี้บอกเลยนะ ทำผิดแล้วไม่รู้จักสำนึกผิด สุดท้ายก็โดนทำโทษจับมาขังให้อยู่กับข้า"ผีพูดอย่างใจเย็นพรางจ้องมองเด็กหนุ่มที่มีท่าทีต่อต้าน

"เชอะ"ชิเอลหลับตาเชิดหน้าใส่อย่างดื้อดึง

"เจ้าไม่สงสารเซบบี้บ้างเหรอ เขากลับมาเหนื่อยๆก็ต้องมาคอยเก็บซากที่เจ้าทำเอาไว้ เจ้าไม่ละอายใจบ้างหรือชิเอล แฟนทอมไฮด์" ผีลืมหลุมพยายามเกลี้ยกล่อมให้เด็กหนุ่มยอมจำนน

"ไม่เลยสักนิด!!! เจ้านั้นเป็นพ่อบ้านของผม ยังไงก็เป็นหน้าที่ของเขาอยู่แล้ว ไม่เห็นต้องแคร์" ชิเอลพูดอย่างไม่ใส่ใจ เขายังขุ่นเคืองใจในตัวเซบาสเตียนอยู่ที่เอาเขามาขังที่นี่กับผีกระเทยควายตนนี้

"แล้วเจ้าไม่คิดจะรับผิดชอบบ้างเหรอ ชิเอล"ผีลืมหลุมพยายามเกลี้ยกล่อมไปเรื่อยๆ

"ทำไมผมจะต้องรับผิดชอบอีกล่ะ ในเมื่อตอนนี้..ผมก็ถูกเจ้านั้นลงโทษไปแล้วนี่"ชิเอลพูดด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจพรางนั่งกอดเข่าบนเตียงก้มหน้า

"แล้วผีอย่างคุณมายุ่งอะไรกับผมล่ะ เจ้านั้นสั่งให้มาเกลี้ยกล่อมผมงั้นเหรอ"ชิเอลเงยหน้าถาม เขายังคงนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง

"ก็ไม่เชิงว่าสั่งหรอก เขาแค่อยากให้เจ้าช่วยงานเขา อย่างน้อยเจ้าน่าจะช่วยจัดเก็บห้องนี้ให้หายรกสักหน่อยก็ยังดี "ผีลืมหลุมบอกเสียงเรียบตอนนี้เขายืนอยู่ตรงหน้าชิเอลพรางมองดูเด็กหนุ่มด้วยความเอ็นดู

"ไม่!!!"ชิเอลปฏิเสธเสียงแข็งอย่างดื้อดึง พรางดันตัวลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินหนีผีไปห่างๆ

"เอ๊ะเจ้าเด็กนี่ ดื้อจริงๆ "เจ้าผีทำท่าไม่พอใจที่ชิเอลไม่ยอมทำตามที่เขาบอก

"ชิ"ชิเอลทำเป็นไม่สนใจ บทจะดื้อก็ดื้อหัวชนฝาเลย 

"ตกลงว่าเจ้าจะไม่ทำใช่มัย ชิเอล แฟนทอมไฮด์"ผีลืมหลุมถามอย่างใจเย็น

"ครับ ไม่ทำครับ"ชิเอลยิ้มตอบยืนยันอย่างท้าทาย

"ทำไมล่ะ เจ้าจะยั่วโมโหข้าทำไม ข้าไม่อยากทำร้ายเจ้านะชิเอล"ผีลืมหลุมถามพรางจ้องตาเด็กหนุ่ม

"เพราะมันไม่มีประโยชน์น่ะสิ ถึงผมจะยอมเก็บกวาดห้องนี้ ยังไงเซบาสเตียนก็ไม่ปล่อยผมออกไปอยู่ดี ถ้าหากว่าผมทำงานแล้วคุณจะรับรองได้มัยล่ะว่าเขาจะปล่อยผมออกไปจากห้องนี้"ชิเอลพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

"เอ่อ..ทำไมเจ้าไม่ลองขอให้เค้าปล่อยล่ะ เซบบี้เห็นโหดๆแบบนี้ก็เถอะแต่เขาเป็นปีศาจที่ใจดีและมีเหตุผลนะ ที่ลงโทษเจ้าแค่อยากให้เจ้าสำนึกผิดแค่นั้นล่ะมั้ง"ผีลืมหลุมบอกอย่างใจเย็นพยายามเกลี้ยกล่อมชิเอลไปเรื่อยๆ

"ไม่ล่ะ ผมไม่ชอบร้องขอความเมตตาจากใคร ไม่จำเป็นที่จะต้องอ้อนวอนเจ้านั้นอีก ผมเคยทำแล้วมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย กลับยิ่งแย่ลง จนผมต้องมาติดแหงกอยู่กับคุณ"ชิเอลบอกอย่างน้อยใจพรางเดินกลับมานั่งบนเตียงตามเดิม

"งั้นเหรอ แล้วเจ้าชอบที่นี่หรือเปล่า"ผีลืมหลุมถามพรางมองหน้าเด้กหนุ่มที่ท่าทางซึมๆ

"ไม่ชอบเลยสักนิด ถึงที่นี่จะใหญ่โต หรูหรา แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมมีความสุขนักหรอก"ชิเอลก้มหน้าลงซบกับขาของตนเอง

"ในเมื่อเจ้าไม่ชอบแล้วทำไมถึงยังอยู่ที่นี่ล่ะ ทำไมไม่ไปตามทางของเจ้าซะ"เจ้าผีพูดยิ้มๆชิเอลเงยหน้ามอง เขารู้สึกเหมือนกำลังโดนไล่ทางอ้อมเลยนะเนี่ย

"เอ่อ..ที่พูดนี่...คุณตั้งใจจะไล่ผมออกไปจากบ้านนี้หรือเปล่า"ชิเอลถามหยั่งเชิงดู

"เจ้าคิดว่าข้าไล่หรือเปล่าล่ะ ต้องถามตัวเจ้าเองมากกว่าว่าเจ้าอยากจะไปหรือไม่อยากไป ข้าเป็นผีจะไปไล่เจ้าได้ยังไง บ้านนี้มันไม่ใช่ของข้าแล้วนี่"แล้วผีลืมหลุมก็เงยหน้ามองดูเพดาน

"จริงสิ ผมสงสัยมานานแล้วว่าคุณมาจากไหน บ้านนี้จริงๆแล้วเป็นของใครกันแน่ครับ ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่"ชิเอลชักเริ่มสนใจเรื่องนี้ขึ้นมาแล้ว

"เดิมทีบ้านหลังนี้เป็นของข้า กับท่านพ่อของข้า แต่หลังจากนั้นไม่นานข้าก็ตายเพราะถูกฆ่าโดยน้ำมือของพวกปีศาจ หลังจากข้าตายพ่อของข้าก็เสียใจมากอยากจะแก้แค้นจนท่านเกือบเอาชีวิตไม่รอด "ผีลืมหลุมพูดอย่างเศร้าใจ

"ทำไมล่ะครับ คุณเป็นปีศาจไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงตายได้ล่ะครับ"ชิเอลชักงงกับเรื่องที่ฮอบบิ้นพูด ทำไมปีศาจถึงตายแล้วกลายเป็นผี ก็ที่นี่มีแต่ปีศาจไม่ใช่เหรอ คำถามของชิเอลทำให้ผีถึงกับหัวเราะออกมาเลย

"ฮ่าๆๆๆๆ ใครบอกเจ้ากัน...ว่าข้าเป็นปีศาจ ก่อนตายข้าเป็นมนุษย์ต่างหาก เมื่อก่อนที่นี่เดิมเป็นที่อยู่ของมนุษย์ แต่หลังจากนั้นไม่นานที่เกาะนี้ทั้งเกาะถูกพวกปีศาจมารุกรานและเข่นฆ่าผู้คนไปจนหมด ทั้งฆ่าแล้วก็กินเป็นอาหาร ดวงวิญญาณก็ถูกกลืนกิน จนตายเกือบหมดและพวกนั้นก็ยึดเกาะนี้เป็นของพวกมันแล้วเปลี่ยนที่นี่ให้เป้นเมืองปีศาจไป แม้แต่ศพของข้าก็เกือบจะถูกพวกมันกินเป็นอาหาร ถ้าไม่ได้เด็กคนนั้นช่วยเอาไว้"ผีลืมหลุมพูดอย่างเศร้าๆ

"ใครหรือครับ"ชิเอลถามพรางเปลี่ยนมานั่งหย่อนขามองดูผีร่างโปร่งใสอย่างสนใจ

"เซบบี้ไงล่ะ เขาช่วยศพของข้าไว้ ไม่ให้ถูกปีศาจกลืนกินจนหมด รวมทั้งดวงวิญญาณของข้าด้วยที่รอดมาได้ จนกลายมาเป็นผีเฝ้าที่นี่"ผีลืมหลุมพูดพรางนึกถึงเซบาสเตียนในวัยเด็ก

"ในเมื่อวิญญาณของคุณรอดมาได้แล้วทำไมถึงไม่ไปเกิดใหม่ล่ะครับ คุณทำได้ไม่ใช่เหรอ"ชิเอลถามอย่างสงสัย

"ข้าไม่อยากไปเกิดใหม่ ข้ามีห่วงเรื่องท่านพ่อของข้าอยู่ และข้าก็ไม่มีทางลืมเด็กน้อยคนนั้นได้เลย จนวิญญาณข้าไม่สามารถไปเกิดใหม่ได้จนถึงตอนนี้"เจ้าผีร่างโปร่งใสพูดยิ้มๆ

"และตอนนี้เพราะเขา ข้าถึงไม่ไปเกิดสักที ยังคอยวนเวียน ดูแลต่อไปและตลอดกาล ตราบใดที่เขายังอยู่ข้าก็จะไม่ไปเกิดหรอก"ผีลืมหลุมหันมามองชิเอลแล้วยิ้มให้ 

"เอาหล่ะชิเอล ขอข้าถามเจ้าบ้างนะ"ผีหันมาถามเด็กหนุ่มพยักหน้า

"ครับ"ชิเอลตอบ 

"เจ้ามาอยู่กับเซบบี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมถึงมาอยู่ด้วยกันได้"เจ้าผีถาม ชิเอลหลับตาลงระลึกถึงความหลัง

"ผมเมื่อก่อนเป็นมนุษย์แล้วมาทำพันธะสัญญากับปีศาจเพื่อที่ให้ความปรารถนาของผมเป็นจริง โดยแลกกับวิญญาณของผมเอง"ชิเอลบอกเสียงเรียบ

"เอ๋ เจ้าเป็นมนุษย์งั้นเหรอ ทำไมเจ้าถึงกลายเป็นปีศาจไปได้ล่ะ"ผีลืมหลุมถามอย่างแปลกใจพรางมองสำรวจชิเอลตั้งแต่หัวจรดเท้า

"เพราะคำสาปของปีศาจผู้หญิงที่ชื่อฮันน่า และวิญญาณของเด็กหนุ่มที่ชื่ออลัว ทรานซี่ที่อาศัยอยู่ในร่างของผม แล้วทำพันธะสัญญากัน โดยสาปให้ผมเป็นปีศาจเพื่อที่จะได้ไม่มีปีศาจตนไหนแย่งชิงดวงวิญญาณของผมไปได้อีก"ชิเอลพูดยิ้มๆเขายังจำเรื่องที่เซบาสเตียนพยายามจะฆ่าเขาเมื่อรู้ว่าเป็นปีศาจไปแล้วได้อยู่เลย

"อ้องั้นเจ้าก็เลยถูกทำให้กลายเป็นปีศาจสินะ"เจ้าผีถามพรางมองตาสีแดงของเด็กหนุ่ม ชิเอลพยักหน้า

"ใช่แล้ว ผมก็เลยได้มาอยู่กับเซบาสเตียนอย่างที่เห็นเนี่ยแหละ เดิมทีบ้านผมอยู่ลอนดอน แต่ตอนนี้ผมเป็นปีศาจไปแล้วเลยตัดสินใจตามเจ้านั้นมาอยู่ด้วย"ชิเอลบอกพรางลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ประตู

"นั่นเจ้าจะไปไหนน่ะ ชิเอล"เจ้าผีลืมหลุมถามอย่างแปลกใจที่เห็นเด็กหนุ่มเดินไปที่ประตู

"ผมอยากออกไปจากห้องนี้ "ชิเอลบอกอย่างไม่สบอารมณ์

"ทำไมล่ะอยู่กับข้า เจ้าไม่สนุกเหรอ"ผีลืมหลุมพูดด้วยความน้อยใจ

"ก็ไม่เชิง แต่ผมอยากกลับไปที่ห้องของผมมากกว่า ไม่อยากอยู่ในห้องนี้ คุณเฟสเซอร์ครับช่วยผมหน่อยได้มัย ปลดโซ่ข้างนอกประตูออกให้ทีเถิดครับ"ชิเอลหันมาขอร้องผีให้ช่วยปลดปล่อยเขา

"ไม่ได้หรอก ข้าทำแบบนั้นไม่ได้..มันช่วยไม่ได้นี่นา ก็เจ้าน่ะอยากทำตัวไม่ดีเองไม่ใช่เหรออยู่ที่นี่ไปน่ะแหละแล้วจัดการเก็บกวาดห้องนี้ซะ"ผีลืมหลุมพยายามเกลี้ยกล่อมอีกครั้ง

"ไม่มีทาง ผมไม่ทำ"ชิเอลพูดอย่างหงุดหงิดที่ขอให้ผีช่วยไม่ได้แถมยังถูกผีอบรมอีก

"ไม่ทำก็เรื่องของเจ้า ข้าอยู่ที่นี่ได้ตลอดเวลา เจ้านี่ดื้อจริงๆ ถ้าเจ้าเป็นน้องชายข้าล่ะก็ ข้าจับฟาดก้นไปแล้ว"ผีลืมหลุมพูดยิ้มๆพรางเหล่ตามองเด็กหนุ่ม เล่นเอาชิเอลถึงกับเสียววาบเลยแต่ก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติ 

"งั้นเหรอ..เสียใจด้วยที่ผมไม่ใช่น้องชายของคุณ และคุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับผมแบบนั้นด้วย"ชิเอลโต้กลับอย่างท้าทายพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติ ทั้งๆทีในใจยังหวั่นๆอยู่

"หึหึหึ ถ้าข้าจะทำก็ทำได้นะชิเอล เจ้าอยากโดนตีมัยล่ะ"เจ้าผีลืมหลุมยิ้มเจ้าเล่ห์พรางมาปรากฏตรงหน้าชิเอลทันที จนเด็กหนุ่มถึงกับสะดุ้งตกใจ

"มะไม่อยากครับ ไม่เอา อย่านะครับ!!!!"ชิเอลส่ายหน้ารัวๆพรางนึกภาพตนเองโดนผีจับตีก้น คงจะทั้งน่าอายและน่าขนพองสยองเกล้าน่าดู

"บรึ๋ยยย ขนลุก" พอนึกภาพชิเอลถึงกับหน้าซีด ขนลุกซู่เลย เขารีบเอามือลูบแขนไปมาหลายที