พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท2 YAOI 18+

ท่าทีของเด็กหนุ่มตาแดงทำให้ผีลืมหลุมหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน 

"ฮ่า ๆๆๆๆๆ เจ้านี่ตลกชมัด"เจ้าผีหัวเราะร่วน พรางจิกตามองชิเอลอย่างเอ็นดู

"เลิกล้อเล่นทำเหมือนผมเป็นเด็กๆซะทีน่า" ชิเอลรีบเดินหนีผีมานั่งที่ปลายเตียงหลับตาลงแล้วพูดอย่างอายๆ

"ข้าไม่ได้ล้อเล่นนะ ข้าจะตีเจ้าจริงๆ"เจ้าผีลืมหลุมลอยตามมานั่งข้างๆจนชิเอลถึงกับผงะถอยออกห่างทันทีด้วยความตกใจ และหวาดผวา

"ถึงงั้นก็เถอะ ผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ "ชิเอลโวยพรางกระเถิบถอยหนีอย่างรวดเร็ว เจ้าผีมองตามอย่างขบขันที่เห็นเด็กหนุ่มมีท่าทีหวาดผวา

"งั้นเหรอ แล้วเจ้าคิดว่าคนที่โตแล้วเค้าทำตัวแบบนี้กันเหรอ ชิเอล"เจ้าผีพูดเสียงดุทำท่าเหมือนจะอบรมเด็ก ชิเอลหันมามองอย่างไม่สบอารมณ์

"เป็นผีก็อยู่ส่วนผีสิ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณสักหน่อย อย่ามาอบรมผมดีกว่า!!!"ชิเอลขึ้นเสียงใส่จ้องหน้าผีอย่างไม่พอใจที่ถูกผีอบรม

"เจ้าคิดว่าข้าไม่เกี่ยวอย่างงั้นเหรอชิเอล อย่าลืมสิ บ้านหลังนี้เดิมทีเคยเป็นของข้านะ แล้วเจ้ามาทำบ้านข้ารกแบบนี้ ข้าจะยอมอยู่เฉยได้ยังไง ลองคิดดูซิเจ้าหนู ถ้าเกิดมีใครก็ไม่รู้มาทำบ้านของเจ้ารกแบบนี้เจ้าจะรู้สึกยังไง"เจ้าผีพูดอย่างใจเย็น 

"เอ่อ..."ชิเอลถึงกับพูดไม่ออก เพราะเขาเห็นด้วยกับคำพูดของผีลืมหลุม เขาเองก็รักบ้านของเขาเหมือนกันถ้าใครมาทำบ้านเขาเปลี่ยนไปจากเดิมเขาก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน บ้านของใคร ใครๆก็รัก ฮอบบิ้นก็เช่นกันขนาดตายไปแล้วเขายังรักบ้านของตนเองอยู่ และรู้สึกโกรธที่มีคนมาทำบ้านของเขารกแบบนี้

"ถ้าเจ้าคิดว่าตัวเองโตแล้ว ไหนบอกข้ามาหน่อยซิ ว่าทำแบบนี้มันดีแล้วงั้นเหรอ หรือสมองเจ้าช้า คิดเรื่องง่ายๆแค่นี้ทำไม่ได้กันล่ะ ฮึ เจ้าเด็กโง่" เจ้าผีได้ทีต่อว่าใหญ่เลย ชิเอลถึงกับสะอึกที่ถูกต่อว่าแรงๆใส่ตอกหน้า 

เด็กหนุ่มถึงกับหน้าแดงกล่ำด้วยความระอาย จริงอย่างที่ผีว่าไว้ เขาไม่ทันนึกถึงเรื่องนี้เลย มัวแต่คิดจะต่อต้านเพียงอย่างเดียว ไม่นึกถึงหัวอกเจ้าของบ้าน ทั้งฮอบบิ้นและเซบาสเตียน แต่กลับรู้สึกโกรธที่ถูกจับมาขัง และเมื่อมาคิดไตร่ตรองดูดีๆแล้วคนที่สบายที่สุดคือเขาเอง 
เขาก่อเรื่องยุ่งๆให้เซบาสเตียนรับผิดชอบดูแลบ้านจัดเก็บบ้านแทนเขา ทั้งที่เขาต่างหากที่จะต้องรับผิดชอบมากกว่าใครๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้ชิเอลรู้สึกผิดมากขึ้นเรื่อยๆ

"ขอโทษครับ คุณเฟสเชอร์ ผมไม่ทันได้นึกถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย ผม..ทำตัวเป็นเด็กจริงๆด้วย ผมมัวแต่ต่อต้านไม่นึกถึงจิตใจของเจ้าของบ้านอย่างคุณเลย ขอโทษครับ "ชิเอลก้มหัวขอโทษแต่โดยดีด้วยความสำนึกผิด ใบหน้าแดงกล่ำด้วยความรุ้สึกละอายใจ

"คนที่เจ้าควรจะต้องขอโทษจริงๆคือเซบบี้ต่างหาก ไม่ใช่ข้า ข้าในตอนนี้ไม่ใช่เจ้าของบ้านนี้อีกต่อไปแล้ว มันเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว"เจ้าผีพูดอย่างเจ็บปวด เขาเองก็ไม่อยากยกบ้านนี้ให้ใครแต่มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้วในเมื่อในตอนนี้บ้านนี้เป็นของเซบาสเตียน

"ทำไมบ้านหลังนี้ถึงเป็นของเซบาสเตียนไปได้ล่ะครับ"ชิเอลถามอย่างสงสัย

"ท่านพ่อของข้ายกให้เขาน่ะสิ เดิมทีมันต้องเป็นของข้า แต่ว่าข้าดันมาตายซะก่อน เขาก็เลยได้บ้านหลังนี้มาแทน"เจ้าผีบอกอย่างเศร้าๆเขารู้สึกเสียดายสมบัติที่ควรจะเป็นของเขาแต่มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว

"แล้วทำไมถึงต้องยกบ้านหลังนี้ให้เซบาสเตียน เขาเกี่ยวพันธ์ยังไงกับครอบครัวของคุณ"ชิเอลเงยชักสนใจเรื่องนี้ขึ้นมาเรื่อยๆแล้ว เขาอยากรู้ที่มาที่ไปของเซบาสเตียน 

"เซบบี้เป็นผุ้มีพระคุณของครอบครัว เขาช่วยชีวิตท่านพ่อเอาไว้ให้รอดพ้นจากเงื้อมมือเหล่าปีศาจกระหายเลือด"เจ้าผีพูดยิ้มๆเขายังจำเหตุการณ์ตอนนั้นได้ดี เด็กปีศาจน้อยตนนั้น

"แล้วไงต่อครับ เล่าต่อสิ"ชิเอลกระตุ้นให้ผีเล่าต่อ 

"หลังจากนั้นเขาก็มาอยู่ที่บ้านของท่านพ่อ แล้วก็ทำพันธะสัญญากับท่านพ่อแล้วอยู่ดูแลท่านพ่อจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต ก่อนท่านพ่อของข้าจะตายท่านจึงยกบ้านหลังนี้รวมทั้งสมบัติทุกอย่างให้กับเด็กคนนั้นทั้งหมด ส่วนตัวข้าก็กลายมาเป็นผีเฝ้าบ้านไปเพราะข้ายังไม่หมดห่วงจึงยังไม่ไปผุดไปเกิดซักที ข้าคอยอยู่ดูแลและเล่นกับเขามาตลอดหลายเดือนเลยล่ะเด็กคนนั้นน่ารักมากทั้งเก่ง ทั้งฉลาด ทั้งเข้มแข็ง มีพรสวรรค์ทุกด้าน
เขาอยู่กับข้ามาตลอดเกือบปีได้ ข้าเปรียบเสมือนเป็นพี่ชายของเขาล่ะ เขาอยู่กับข้ามาตลอดจนกระทั่งมีอยู่วันหนึ่งเขาถูกพวกปีศาจจับตัวไป แล้วหายสาบสูญไปเลยตลอดหลายร้อยปีที่โลกมนุษย์นี้เลย ข้าก็ได้แต่วนเวียนเฝ้าที่นี่อยู่เพียงลำพัง คอยเก็บกวาดและรักษาบ้านนี้ไว้เพื่อรอคอยเขากลับมา ข้าได้แต่หวังว่าเขาจะกลับมาที่บ้านนี้อีกครั้ง แต่แล้วความหวังของข้าก็เป็นจริง เขากลับมาในที่สุด แต่พอเขากลับมาก็โตเป็นหนุ่มแล้ว อร๊ายย ข้าไม่นึกไม่ฝันเลยว่าเด็กน้อยน่ารักๆคนนั้นโตขึ้นมาแล้วจะหล่อลากกกกกขนาดนี้ จนใจข้าแทบจะลลายลงไปกองอยู่ที่พื้นแน่ะเมื่อเจอกับเขาอีกครั้ง "เจ้าผีทำท่ากระดี๊กระด๊าทันทีเมื่อนึกถึงเซบาสเตียน ชิเอลถึงกับขนลุกขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย 

"เอ่อ แล้วเขาหายไปไหนหลายร้อยปีหรือครับ"ชิเอลถามอย่างแปลกใจ พรางเอามือลูบแขนไปมายังขนลุกไม่หายกับท่าทางกระดี๊กระด๊าของฮอบบิ้นเมื่อครู่

"ข้าไม่รู้ ข้าพยายามถามเขาแล้วอยู่หลายครั้ง แต่เด็กคนนั้นไม่ยอมบอกอะไรข้าเลย พอเซ้าซี้เขามากๆก็ทำเป็นโกรธแล้วหายตัวไปเลย นานๆจะกลับมาที"ผีพูดอย่างเศร้าๆ

"ไม่ว่าข้าจะถามอีกกี่ครั้ง เขาไม่เคยตอบข้าเลยซักครั้ง เอาแต่บ่ายเบี่ยงหรือแถไปเรื่องอื่นทุกที จนข้าเบื่อขี้เกียจถามเขาแล้วล่ะ ทำไมเจ้าไม่ลองถามดูล่ะชิเอล บางทีเขาอาจจะบอกเจ้าก็ได้นะ"เจ้าผีหันมามองหน้าเด็กหนุ่มที่ตอนนี้นั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงที่รกๆเอามือลูบแขนไปมา

"ผมว่าเขาคงไม่ยอมบอกผมหรอก ผมเองก็เคยถามเรื่องของเขาหลายครั้ง แต่เจ้านั้นไม่ยอมบอกอะไรผมเลยสักอย่าง" ชิเอลเองก็รู้สึกไม่สบอารมณ์เหมือนกันเวลานึกถึงพ่อบ้านปีศาจที่มีแต่ความลับเต็มไปหมด แต่แล้วชิเอลเกิดนึกอะไรขึ้นมาได้

"จริงสิ"ชิเอลพูดพรางเอามือล้วงลงไปในเสื้อสีดำของตนเองแล้วก็หยิบสมุดบันทึกเล่มเล็กๆออกมา

"คุณอ่านภาษารูนออกมัยครับ"ชิเอลถามพรางเปิดสมุดบันทึกเก่าคล่ำคล่าออกมากางแล้วยื่นตรงมาให้ผีดู เจ้าผีที่ยืนอยู่ห่างๆก็ลอยละล่องมาใกล้เตียงแล้วก้มลงดูสมุดบันทึกนั้นอย่างสนใจ

"เสียใจด้วยข้าอ่านไม่ออกหรอก นี่มันภาษาอะไรเหรอชิเอล"เจ้าผีส่ายหน้าพรางก้มดูอักษรแปลกๆนั้นอย่างสนใจเช่นกัน

"คิดว่าน่าจะเป็นภาษารูนของปีศาจนะครับ ตอนที่เข้ามาในเมืองปีศาจนี้ เซบาสเตียนเคยบอกไว้ว่ามันเป็นภาษาของปีศาจในสมัยโบราณ "ชิเอลบอกพรางพลิกดูบันทึกหน้าถัดไป

"น่าเสียดายที่ข้าอ่านไม่ออก ไม่งั้นข้าคงจะช่วยอ่านให้เจ้าฟังไปแล้ว แต่ว่ามันน่าสนใจเหมือนกันนะ ภาษาปีศาจเนี่ย"เจ้าผีมีท่าทีสนใจภาษารูนนั้นเข้าแล้ว 

"นั่นสิ ผมเองก็สนใจภาษาพวกนี้เหมือนกัน เคยขอให้เซบาสเตียนสอนให้แต่เขาปฏิเสธ "ชิเอลพูดพรางถอนใจอย่างผิดหวัง 

"ทำไมล่ะ ทำไมเขาถึงปฏิเสธเจ้าล่ะ ในเมื่อตอนนี้เจ้าเป็นปีศาจควรที่จะศึกษาไว้ไม่ใช่เหรอ"เจ้าผีมองหน้าชิเอลอย่างแปลกใจ

"เขาบอกว่าปัจจุบันไม่มีปีศาจตนไหนใช้ภาษานี้ในการสื่อสารแล้วน่ะสิ ก็เลยไม่ยอมสอนให้ผม"ชิเอลพูดพรางโยนสมุดบันทึกทิ้งลงพื้นอย่างลืมตัว เจ้าผีลืมหลุมมองตามอย่างไม่พอใจที่เห็นชิเอลทำตัวไม่เหมาะสม ที่โยนทิ้งขว้างปาข้าวของไปต่อหน้าต่อตา

"นี่..ชิเอล เลิกสักทีเถอะนิสัยมักง่ายแบบนี้น่ะ นึกจะทิ้งก็ทิ้ง นึกจะอ่านก็หยิบมาอ่านโดยไม่ขออนุญาติจากเจ้าของสักคำแบบนี้ คิดว่าทำถูกแล้วเหรอ "ผีลืมหลุมพูดเสียงดุ ชิเอลหน้าแดง เขารีบลุกขึ้นไปเก็บสมุดบันทึกขึ้นมาทันที

"เอ่อ...ขอโทษครับ ผมลืมตัวไปหน่อย"ชิเอลพูดอ้อมแอ่มด้วยความเขินอายที่โดนดุ พรางเอามือลูบผมตนเองแก้เขินจากนั้นก็เอาสมุดบันทึกเก็บใส่ไว้ในเสื้อตนเองอย่างเดิม เขาตั้งใจจะเอาไปคืนเซบาสเตียน

"เอาหล่ะตกลงเจ้าจะเอายังไง จะจัดเก็บห้องได้หรือยัง หรือว่าจะต้องให้ข้าจับเจ้าตีก้นแบบเด็กๆ เจ้าถึงจะรู้สำนึก ข้าบอกไว้ก่อนว่าข้าตีเจ็บนะ"เจ้าผีจู่ๆก็เปลี่ยนท่าทีในมาดของผู้ใหญ่อบรมเด็ก

"อึ้ย!!ไม่เอานะครับ อย่าทำแบบนั้นเลย...ผมสำนึกผิดแล้ว.. ผมจะจัดเก็บห้องนี้ให้เรียบร้อยเหมือนเดิมทุกอย่างเองก็ได้ครับ ผมโตแล้วนี่นะ"ชิเอลส่ายหน้ารัวๆ เขารู้สึกอายมากจนหน้าแดงกล่ำ และรู้สึกขนลุกซู่เลยเมื่อคิดว่าตนจะถูกผีจับตีก้น แถมยังถูกอบรมสั่งสอนไปเยอะช่างน่าอายเสียจริงที่เขาต้องถูกผีอบรมแบบนี้ 

"ในเมื่อเจ้าเข้าใจก็ดีแล้ว ข้าจะได้สบายใจหน่อย เอาหล่ะ งั้นเจ้าก็จัดการเก็บกวาดห้องนี้ให้เรียบร้อยแล้วกันนะ ข้าจะปล่อยเจ้าไว้ละกัน เจ้าจะได้ทำงานได้อย่างเต็มที่ จำไว้นะชิเอลถึงสิ่งที่ข้าบอกเจ้าในวันนี้ ข้าจะไม่รบกวนการทำงานของเจ้าหรอกนะ ไว้เจ้าทำเสร็จแล้วก็เรียกชื่อข้า หรือจะเรียกเซบบี้ก็ได้นะ"เจ้าผีออกคำสั่ง 

"ครับ"ชิเอลตอบรับทันที
แล้วจากนั้นเจ้าผีก็หายตัวไปทันที ทิ้งให้ชิเอลจัดเก็บห้องเพียงลำพัง

"เฮ้อ...ไปแล้วสินะ ค่อยหายใจหายคอได้โล่งหน่อย จะว่าไปเขาก็เป็นผีที่ดีเหมือนกันนะ อบรมเราซะ เฮ้อ..น่าอายชมัดเลยทั้งๆที่เราโตแล้วแท้ๆ 

"ชิเอลถอนใจหน้าแดงรู้สึกอายที่โดนผีอบรม

"เอาหล่ะไม่ใช่เวลาจะมาอายแล้ว ทำงานๆ"ชิเอลบังคับตัวเองให้เริ่มจัดเก็บข้าวของในห้องนี้ให้เหมือนเดิมทันที