พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท2 YAOI 18+

"จากนั้นผมก็เอาร่างเจมส์ไปฝังแล้วไปช่วยมารีแอตต้าตามคำสั่งเสียของเจมส์น่ะสิ ยัยป้านั้นปากจัดสุดๆเลย ชอบตีผมด้วย เจอหน้าผมปุ๊บจับฟาดทันที ไม่รู้ผมไปทำอะไรให้ยัยนั่นโกรธแค้นอะไรนักหนาถึงได้ใจร้ายกับผมขนาดนี้ นี่ถ้าผมไม่รับปากเจมส์ไว้ล่ะก็ผมจับยัยนั่นโยนส่งให้ปีศาจฆ่าตายไปแล้วนะ"เซบาสเตียนบ่น ชิเอลหัวเราะชอบใจ

"นายนี่นะ น่าสงสารจริงจริ๊ง เซบาสเตียน ฮ่า ฮ่า ฮ่า"ชิเอลหัวเราะเยาะ 

"เอ้าเล่าต่อสิ นายเล่ามันส์ดี เร็วสิ เซบาสเตียนอย่ามัวแต่บ่น"ชิเอลออกคำสั่ง

"เยสมายลอร์ด หลังจากนั้นก็"เซบาสเตียนเริ่มเล่าต่อพรางนึกภาพเหตุการณ์นั้นตามไปด้วย

---------------------------ภาพเหตุการณ์เมื่อ500ปีก่อนตอนเซบาสเตียนอายุ11 ปี ณ ป่าข้างลำธาร เมืองมนุษย์--------------------
ในป่าข้างลำธารในตอนนี้มีเด็กชายผมดำเนื้อตัวเปลอะเปื้อนเลือดเต็มตัวกำลังนั่งคุกเข่ามองดูร่างไร้วิญญาณของนายตำรวจหนุ่มอย่างเศร้าใจอาลัยอาวร

"เจมส์ ข้าจะเอาร่างท่านฝังที่นี่ละกันนะ" เด็กชายบอกพรางลุกขึ้นเดินไปหาทำเลเหมาะๆสำรวจขุดหลุมฝังศพของเจมส์อย่างตั้งอกตั้งใจ

"อืม ตรงนี้ละกัน"ว่าแล้วเด็กชายก็หาทำเลได้เหมาะ เจ้าหนูจึงลงมือขุดดินด้วยมือเปล่า

"ฮึ๊บ ฮึ๊บ ฮึ๊บ"เด็กชายเริ่มลงมือขุดดินด้วยมือเปล่าไร้อุปกรณ์ ขุดจนมือแดงเลยแต่ก็ไม่ยอมหยุดยังคงขุดต่อไปเรื่อยๆจนกว่าจะได้หลุมขนาดใหญ่และลึกพอที่จะเอาร่างของเพื่อนมนุษย์ลงไปฝันได้เด็กชายตั้งหน้าตั้งตาขุดไปเอามือปาดเหงื่อไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย
หลายนาทีต่อมาเด็กชายก็หยุดขุด 

"เอาหล่ะ น่าจะได้แล้วล่ะมั้ง"เด็กชายบอกพรางก้มลงมองดูหลุมที่เขาขุดอย่างตั้งใจ พรางเอาแขนปาดเหงื่อออกจากตา จากนั้นก็หันกลับมามองศพของเจมส์ที่นอนอยู่ข้างลำธารแล้วตัดสินใจเดินตรงมาเอาแขนทั้งสองข้างอุ้มแบกศพเจมส์ขึ้นหลังแล้วเอามาปล่อยให้นอนลงในหลุมที่ตนเองขุดเอาไว้อย่างทุลักทุเล นี่ถ้าเขาตัวโตกว่านี้คงไม่ต้องลำบากขนาดนี้หรอก พอเอาร่างของเจมส์ใส่ลงในหลุมเรียบร้อยแล้วเด็กชายก็เเอามือโกยดินกลบฝังร่างของเจมส์ทันที ซึ่งใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะเอาดินกลบฝังจนมิดร่างได้จนหมด เล่นทำเอาเขาเหนื่อยแทบหมดแรงเลย

เจ้าหนูทรุดลงนั่งข้างๆหลุมศพของเจมส์พรางเอาแขนเสื้อปาดเช็ดเหงื่อออกจากหน้าตอนนี้เขาตกอยู่ในสภาพเนื้อตัวสกปรกมอมแมมทั้งเปื้อนดิน เปื้อนเลือดของเจมส์เต็มไปหมดทั้งตัวเลย และเหงื่อไคลไคลย้อย จนเนื้อตัวเหนียวหนึบไม่สบายตัวเอาเสียลาย ถ้าไปให้มารีแอตต้าเห็นในสภาพนี้ละก็โดนไล่เปิงแทบวิ่งหนีไม่ทันเลยล่ะ 

ดังนั้นเขาจึงคิดว่าจะต้องอาบน้ำชำระล้างคราบเลือดออกไปให้หมดก่อน จึงเดินตรงไปที่ลำธารซึ่งอยู่ไม่ไกลจากหลุมศพของเจมส์มากนัก
แล้วจากนั้นเด็กชายก็ตัดสินใจกระโดดลงไปน้ำดัง ตูม!!! เลย

"บรึ๋ยยยน้ำเย็นเป็นบ้า นะหนาวชะมัด"พอหัวโผล่ขึ้นมาจากผิวน้ำ เด็กชายก็เอามือลูบน้ำออกจากหน้าสะบัดผมที่เปียกปอนไปมาจนน้ำกระเซ็นแล้วก็บ่นทันทีเพราะรู้สึกว่าน้ำเย็นเหลือเกินพรางทำท่ากอดอกลอยทรงตัวอยู่ในน้ำ เขาว่ายน้ำเป็นมาตั้งแต่เกิดเพราะหายใจในน้ำได้ ไม่เหมือนมนุษย์ที่ไม่สามารถหายใจในน้ำได้ จากนั้นเจ้าหนูก็ขึ้นมาจากน้ำถอดเสื้อผ้าออกหมดเลยจนเนื้อตัวเปลือยเปล่าล้อนจ้อน แล้วก้จัดแจงเอาเสื้อผ้าที่เปียกๆชุ่มนั้นมาบีบรีดน้ำออกแล้วก็สะบัดๆมองดูว่ายังมีคราบเลือดติดอยู่หรือเปล่า ปรากฏว่ามีเลือดติดอยู่เต็มเลยยังล้างไม่ออก

"เฮ้อ ทำไงดีล้างเลือดไม่ออกอ่ะ ซักไม่เป็นด้วยสิ เหอะช่างเถอะ ไว้มีตังแล้วหาซื้อชุดใหม่แล้วกัน ว่าแต่ยังจะมีคนมาขายอยู่อีกมัยนะ ป่านนี้พวกมนุษย์คงโดนฆ่าตายไปเกือบหมดแล้วมั้ง กลับไปดูในเมืองหน่อยดีกว่า แล้วค่อยเลยไปหามารีแอตต้า หวังว่ายัยป้านั้นคงยังไม่ตายหรอกนะ"เด็กชายรำพึงกับตนเองด้วยภาษาปีศาจ ในตอนนี้กำลังเอาเสื้อผ้าเปียกมาสวมใส่ไว้ตามเดิม เพราะถึงเปียกยังไงก็ไม่มีทางป่วยได้อยู่ดี เป็นปีศาจก็สะดวกดีแบบนี้แหละนะ

แล้วเด็กชายก็กางปีกสีดำแล้วโผบินขึ้นสู่ท้องฟ้ากลับไปยังใจกลางเมืองที่เต็มไปด้วยซากศพ และเลือดสีแดงฉาน และเสียงกรีดร้องของพวกมนุษย์ที่กำลังหนีตาย

กรี๊ดดดดดดดดดด หวี๊ดดดดดดดด ว๊ากกกกกกกก อ๊ากกกกก เสียงร้องของผู้คนที่หนีตายกันอลม่านร้องแซงแซ่ ทั่วทั้งเมืองบ้านเรือนถูกแผดเผาด้วยเพลิงปีศาจที่ไม่มีทางมอดดับได้ง่ายๆจนกว่าจะไหม้จนไม่เหลือซาก

"โห มีแต่ศพเต็มไปหมดเลย เจ้าพวกนั้นโหดจริงๆ"เด็กชายที่พึ่งร่อนลงจากฟ้าลงมายืนที่พื้นหินกรวดที่เต็มไปด้วยเลือดเจิ่งนองพื้นเต็มไปหมด เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของบรรดาเหล่าปีศาจหลายสิบตนดังระงม แข่งกับเสียงหวีดร้องของผู้คนที่หนีตายอย่างอลม่าน

"อ๊ะพวกนั้น "เด็กชายได้ยินเสียงของปีศาจใกล้เข้ามาจึงรีบแอบหลบอยู่ตามซอกตึก ก็เห็นพวกปีศาจร่างยักษ์ขนาดตึกสามชั้นกำลังไล่ฆ่าชายคนหนึ่งแล้วฉีกทึ้งร่างนั้นแยกออกจากกันจากนั้นก็โยนขึ้นมาบนฟ้าพอร่างล่วงหล่นลงมาก็อ้าปากรับกลืนกินร่างนั้นลงท้องไปอย่างรวดเร็ว

"อึ้ย!!! กินกันอย่างงี้เลยเหรอเนี่ย โหดร้ายชะมัด ไม่ไหวแล้วรีบไปหามารีแอดต้าก่อนดีกว่า"เด็กชายมองดูอย่างเสียวไส้ เขาหลับตาลงด้วยความหดหู่ใจและรู้สึกเวทนาพวกมุนษย์ที่กลายมาเป็นอาหารให้ปีศาจเพียงชั่วข้ามคืน แล้วก็ตัดสินใจบินขึ้นฟ้าตรงไปยังเขตชนบทบ้านของเจมส์ทันที ยังดีที่พวกปีศาจยังไล่ล่ามาไม่ถึงเขตชนบทนอกเมือง พวกนั้นยังสนุกสนานล่ามนุษย์ยังไม่หมดเมืองเลยไม่ไปไหน ยังสนุกกับปาตีสังหารหมู่ในเมืองกันอยู่ เขตชนบทนอกเมืองเลยปลอดภัย แต่ก็อีกไม่นานนักหรอก

"เอ ใช่บ้านหลังนี้หรือเปล่านะ บ้านของเจมส์น่ะ"เด็กชายผมดำก้มลงมองดูหลังคาบ้านอย่างครุ่นคิด ตอนนี้เขากำลังลอยตัวอยู่บนฟ้า เหนือหลังคาบ้านสีแดงอิฐหลังเล็กๆนั้นอย่างไม่แน่ใจ

"ลองไปดูหน่อยดีกว่า"เด็กชายตัดสินใจร่อนลงมายืนที่พื้นที่หน้ารั้วประตูปากทางเข้าบ้าน จากนั้นก็เดินมาเคาะประตู
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเด็กชายผมดำเคาะประตูบ้านที่เขาไม่ค่อยแน่ใจว่าใช่บ้านของเจมส์หรือเปล่า 

แอ๊ดดดดด เสียงเปิดประตู คนที่อยู่ในบ้านก็ออกมายืนอยู่หน้าประตู เด็กชายจริงแน่ใจแล้วว่านี่คือบ้านเจมส์จริงๆ เพราะคนที่มาเปิดประตูคือมารีแอตต้านั่นเอง

"กลับมาแล้วเหรอเจมส์ ทำไมท่านถึงได้!!!"มารีแอตต้าพูดทักขึ้นมาทันทีโดยยังไม่ได้ดูเลยว่าใครมาเคาะประตู 

"เจ้าหนู!!!"มารีแอตต้าร้องขึ้นมาด้วยความตกใจ ที่มาเห็นเด็กชายปรากฏอยู่ตรงหน้าประตูบ้านในยามวิกาลแบบนี้ แล้วเธอก็ชะเง้อมองหาใครสักคนหนึ่งที่เธอได้แต่หวังว่าจะได้เห็นหน้าของคนที่เธออยากเจอมากที่สุด

"แกมานี่ทำไม ฮึ เจ้าใบ้ เจมส์ไปไหน"มารีแอตต้าถาม พรางพลักร่างเด็กชายจนเซแล้วเธอออกมายืนหน้าบ้านมองหาชายผู้เป็นที่รักของเธอ

"เจมส์ เจมส์ ท่านอยู่ไหน "มารีแอตต้าร้องเรียกอย่างโหยหาอาวร

"เจมส์ไม่อยู่ เจมส์ตายแล้ว"เด็กชายบอกอย่างเศร้าๆ มารีแอตต้าชะงักกึก หันมามองข้างหลังอย่างแปลกใจที่ได้ยินเสียงพูด เธอก้มหน้ามามองจ้องเด็กใบ้ที่ยืนมองดูเธออยู่ที่หน้าประตู

"คะ ใครน่ะ ใครพูด แกเหรอ เจ้าใบ้"มารีแอตต้าร้องถามขึ้น เจ้าหนูยืนนิ่งไม่พูดอะไรเลย

"ไม่ล่ะมั้ง เจ้าเด็กนี่ไม่มีทางพูดอยู่แล้วล่ะ มันหูหนวกเป็นใบ้นี่นา "มารีแอดต้าพูดความคิดของตนออกมาดังๆ

"เจมส์ ไป ไหน"มารีแอตต้าลองถามเด็กใบ้ดู เจ้าหนูแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ทำหน้างุนงง

"เหอะ ช่างเถอะ ถามไปมันก็ไม่ได้ยินหรอก เสียเวลาเปล่าๆ"มารีแอดต้าบ่นพรางจะเดินกลับเข้าไปรอสามีในบ้าน เด็กชายเดินตามเข้าไป เขาต้องเป็นบอดี้กาดปกป้องเธอตามคำสั่งเสียของเจมส์

"อะไรเจ้าใบ้ ใครใช้ให้แกตามเข้ามาในบ้าน ข้าไม่ได้เชื้อเชิญแกสักหน่อย ไสหัวไปเลยไป๊"มารีแอตต้าตวาดพรางเดินไปผลักตัวเด็กชายจนเซ 

"บอกให้ไป ยังไม่ไปอีก ไป๊!!! "มารีแอดตาทำท่าทางขับไล่เด็กชายออกไปจากบ้านของเธออย่างไม่ใยดี แต่เด็กชายยังยืนเฉยไม่ยอมขยับไปไหน 

"ไม่ไปใช่มัย ได้มานี่เลย " มารีแอตต้าตวาดแว๊ดๆพรางคว้าจับตัวเด็กชายผมดำลากตัวมาจับนอนคว่ำบนตักแล้วใช้ฝ่ามือฟาดก้นสองสามทีดัง เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ พอปล่อยตัวลงแล้วก็ผลักร่างเล็กๆอย่างแรงจนเจ้าหนูซวนเซล้มลงกับพื้นหินหน้าบ้านทันทีด้วยความเสียศูนย์ และงุนงงที่ตนเองจู่ๆก็โดนจับตีก้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัวเลย

จากนั้นเด็กชายค่อยๆลุกขึ้นยืนจ้องหน้ามารีแอตต้าเขม็ง เขารู้สึกโมโหมากเลย ยังไม่ได้ทำอะไรให้เลยแท้ๆมาถึงก็จับเขาตีเลยเหรอ จะใจร้ายเกินไปแล้วนะ ยัยป้าใจยักษ์นี่น่าจับส่งไปให้ปีศาจจับไปฆ่าซะจริงๆ

"ยังจะยืนเฉยอยู่อีกอยากโดนฟาดอีกใช่มัย ไป๊!! "มารีแอตต้าตวาดใส่พรางเดินตรงมาจะจับเด็กชายมาฟาดอีก แต่คราวนี้เจ้าหนูไม่ยอมแล้ว เขาจับยึดแขนของเธอเอาไว้

"พอได้แล้ว มารีแอตต้า ห้ามตีข้าอีกนะ "เด็กชายพูดเสียงเรียบ มารีแอตต้าชะงักพรางเบิกตากว้างจ้องมองหน้าเด็กชายอย่างคาดไม่ถึงว่าเด็กใบ้หูหนวกคนนี้จะพูดได้

"จะ เจ้า เจ้า พูดได้เหรอไม่ได้พิการบ้าใบ้หรอกเหรอ"มารีแอตต้าพูดเสียงสั่นๆอย่างตกใจ

"ใช่ ข้าไม่ได้เป็นใบ้ ไม่ได้หูหนวกด้วย ข้าได้ยินที่แกพูดทุกอย่าง"เด็กชายบอกเสียงเรียบพรางเงยหน้าขึ้นจ้องมองใบหน้ามีรอยตีนกาของมารีแอตต้าพรางหรี่ตาลงอย่างโมโห

"ทำไมแกต้องโกหกด้วย อ้อแกล้งทำเป็นพิการให้เจมส์สงสาร แกจะได้มีที่ซุกหัวนอนงั้นสิ"มารีแอตต้าพูดกระแนะกระแนด้วยสีหน้าย็นชา

"เปล่า ที่ข้าไม่พูดเพราะพูดไม่เป็นต่างหาก ข้าไม่รู้ภาษาที่นี่"เด็กชายบอกอย่างหงุดหงิด

"อ้อ ไม่รู้ภาษาเลยแกล้งใบ้งั้นเหรอ โกหกชัดๆ อย่ามาพูดให้ขำดีกว่า แกมันตอแหล ปริ้นปล้อน หลอกลวง "มารีแอตต้าด่าเป็นชุดเลย เด็กชายทำหน้างง คำศัพท์ใหม่เขาเลยไม่รู้เรื่องไม่เข้าใจ

"ไม่เข้าใจ"เด็กชายส่ายหน้าอย่างุนงงพรางเอามือเกาหัวแกรกๆ

"อ้อ พอด่าแล้วมาทำเป็นไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าใจขึ้นมาเชียว แกนี่โกหกเก่งจริงเลยนะ"มารีแอตต้าแหวใส่

"ด่า คืออะไรขอรับ"เด็กชายถามอย่างไม่เข้าใจ มารีแอตต้าเบิกตาโตด้วยความโมโห

"นี่แกกวนประสาทข้างั้นเหรอ ฮึ เดี๋ยวฟาดไม่เลี้ยงเลยนี่ ไปเดี่ยวนี้เลยนะ ไป๊"มารีแอตต้าตวาดลั่นพรางชี้หน้าขับไล่ เงื้อฝ่ามือขึ้นทำท่าจะฟาดเด็กชาย แต่เด็กชายไม่ขยับ

" ข้ายังไปไหนไม่ได้ เจมส์สั่งไว้ "เด็กชายพูดอย่างเศร้าๆ

"แกพูดเรื่องอะไร แกจะไปหรืออยู่มันไม่เกี่ยวอะไรกับเจมส์สักหน่อย ไม่ต้องเอาเจมส์มาอ้างเลย คิดว่าเอาเจมส์มาอ้างแล้วแกจะได้อยู่ที่นี่งั้นเหรอ"มารีแอตต้าตวาดใส่

"เกี่ยวสิ เจมส์อยู่กับข้า สั่งข้าให้ปกป้องแก"เด็กชายบอกอย่างเศร้าๆมารีแอตต้าจ้องหน้าเด็กชายเขม็งอย่างงุนงง

"แกพูดเรื่องอะไรของแกน่ะเจ้าเด็กอวดดี ถ้าเจมส์อยู่กับแกแล้วไหนล่ะเขาอยู่ไหน"มารีแอตต้าพูดพรางหันซ้าย หันขวามองหาสามีของเธอ แต่ก็ไม่เห็นใครเลยนอกจากเด็กกวนประสาทนี่เพียงคนเดียว

"อยู่ในตัวข้า เจมส์ตายแล้ว ปีศาจฆ่าเจมส์"เด็กชายบอกอย่างเศร้าๆ

"อะไรนะ ในตัวแกงั้นรึ หึ บ้าหรือไง แกมันเพ้อเจ้อ เขาจะตายได้ยังไงเจ้าเด็กบ้า อย่ามาแช่งสามีของข้านะ กล้าดียังไงมาแช่งสามีข้า ฮึ!!!!"มารีแอตต้าเดินตรงมาจับไหล่เด็กชายเขย่าๆอย่างแรงจนหัวสั่นหัวคลอน

"ใจเย็นๆสิป้า เจมส์ตายแล้ว จริงๆ"เด็กชายพูดพรางเปลี่ยนสรรพนามให้มารีแอตต้าเสร็จสรรพ์ มารีแอตต้ายิ่งเขย่าตัวหนักขึ้นอีก

"หนอยเจ้าเด็กอวดดี ข้าไปเป็นป้าของแกตั้งแต่เมื่อไหรกัน ฮ้า"มารีแอตต้าแหวพรางจับตัวเด็กชายเขย่าอย่างแรง

"ไม่ชอบป้า งั้นข้าเรียกยายแล้วกัน ยาย"เด็กชายเรียกพรางยิ้มเยาะ

"หนอยแก บังอาจ อยากถูกตีอีกใช่มัย หยุดเรียกเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!!"มารีแอตต้าตวาดแว๊ดๆ พรางทำท่าเงื้อฝ่ามือเตรียมจะฟาดเจ้าหนูอย่างโมโห

" ยายมารีแอตต้า "เด็กชายเรียกอีก มารีแอตต้าเบิกตาโตด้วยความโกรธจึงลงไม้ลงมือใส่เด็กชาย

"หึหึหึ ไม่ให้ตีข้าอีกหรอก ยาย"เด็กชายพูดยิ้มๆพรางหยุดฝ่ามือของมารีแอตต้าด้วยปลายนิ้วชี้ หญิงหม้ายถึงกับทำหน้าตื่นตลึง ว่าเด็กคนนี้ทำได้ยังไง ไม่น่าเชื่อว่าจะหยุดฝ่ามือของเธอได้เพียงแค่ปลายนิ้วชี้เล็กๆเพียงนิ้วเดียว

"แกเป็นตัวอะไรกันแน่ "มารีแอตต้าถามอย่างสงสัย

"ปีศาจ"เด็กชายตอบอย่างตรงไปตรงมา มารีแอตต้าถึงกลับเบิกตากว้างอย่างตื่นตระหนกพรางชักมือออกมาแล้วถอยออกมายืนห่างๆอย่างหวาดกลัว

"ปีศาจ !!!! กรี๊ดดดด "มารีแอตต้ากรีดร้องอย่างหวาดกลัว สติแตก พรางวิ่งไปหยิบไม้กวาดในบ้านมาไล่ฟาดเด็กชาย

"โอยา โอยา!!! เดี๋ยว มารีแอตต้า โอยยา เจ็บนะ อย่าตีข้าสิ"เด็กชายร้องลั่นเมื่อถูกด้ามไม้กวาดไล่ฟาดที่ก้น พยายามเอามือปัดป้องแล้วจะคว้าแย่งไม้กวาดออกมาจากมือของมารีแอตต้าให้ได้

"นึกแล้วเชียวว่าแกต้องไม่ใช่คน ข้าเดาไม่ผิดจริงๆ ไปให้พ้นเลย ไอ้ปีศาจ อย่าเข้ามานะ"มารีแอตต้ายังคงไม่หยุดฟาดด้ามไม้กวาดใส่ร่างเด็กชาย 

"โอยยา หยุดตีก่อนได้มัย ข้าเจ็บนะ ฟังข้าก่อนได้มัย มารีแอตต้า"เด็กชายร้องประท้วงพราง พยายามคว้าแย่งไม้กวาดออกจากมือมารีแอตต้าไปพราง แต่แย่งไม่สำเร็จ แถมยังโดนฟาดซ้ำๆไปอีกหลายสิบที งานนี้มีแต่เจ็บตัวฟรีๆ ให้ตายสิ ไม่น่าไปรับปากเจมส์เลยน่าจะปล่อยให้ยัยนี่โดนฆ่าตายไปซะได้ก็ดีหรอก

"หยุดก่อน ไม่งั้นข้าจับโยนไปไกลๆเลยนะ หยุดเดี๋ยวนี้ โอยยา เจ็บนะ "เด็กชายร้องโวยลั่นพยายามหลบหลีกแต่ไม่พ้นรัศมีของด้ามไม้กวาดเสียที สงสัยกว่าจะคุยกันรู้เรื่องเจ้าหนูไม่น่วมไปทั้งตัวเลยหรือยังไง

"หนอยแก คิดจะสู้ไม้เรอะ นี่แน่ะๆตีให้ตายเลย "มารีแอตต้าฟาดไม่มียั้งเลย แม้เจ้าหนูพยายามจะแย่งไม้มาจากมือเธอก็ตามแต่ตัวเขาเล็กนิดเดียวและ แขนก็สั้นตัวก็เตี้ยเกินกว่าจะเอื้อมมือแย่งไม้ได้ถึง เลยโดนฟาดไปเต็มๆ หลายที การแย่งไม้กวาดออกจากมือผู้ใหญ่นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย งานนี้เจ็บตัวฟรี

"โอยา พอแล้ว เจ็บนะ ข้าไม่สู้แล้ว!!!"เด็กชายร้องลั่น ตัดสินใจเลิกแย่งไม้เพราะแย่งยังไงก็ไม่มีทางชนะเจ้าหนูจึงยืนกอดอกนิ่งๆยอมให้ตีจนกว่าจะพอใจเลย มารีแอตต้าจึงฟาดๆๆเอาไม่ยั้ง แต่พอเห็นว่าเด็กชายยืนเฉย เลิกสู้ไม้แล้วเธอจริงหยุดตี หายใจหอบแฮ่กๆเพราะเริ่มเหนื่อย

"ว่ามา แกมาที่นี่ทำไม แล้วที่แกบอกว่าเจมส์ตายแล้ว เป็นความจริงงั้นเหรอ แฮ่ก แฮ่ก "มารีแอตต้าพูดอย่างหอบๆ พรางโยนไม้กวาดทิ้ง เพราะเธอเองก็เริ่มรู้สึกสงสารเด็กชายเหมือนกันโดนฟาดไปหลายทีเลย หายกลัวเด็กชายแล้วด้วย

" เจมส์ตายแล้วจริงๆขอรับ ข้าอยู่กับเจมส์ ปีศาจบินได้ฆ่าเจมส์ ข้ามาเพื่อปกป้องมารีแอตต้า พาออกไปจากเกาะนี้ เจมส์สั่งไว้ "เด็กชายบอกพรางเอามือลูบก้นไปพรางด้วยความรู้สึกเจ็บๆคันๆ ไม่มีบาดแผลแค่เป็นรอยแดงๆเล็กน้อย

"ไม่จริง เจมส์ของข้าต้องไม่ตาย แกโกหก ข้าไม่เชื่อ" มารีแอตต้าทำสีหน้าไม่เชื่อ เธอทำท่ายืนเท้าสะเอวจ้องหน้าเด็กชายเขม็ง

"ตายจริงๆ ข้าฝังเจมส์ในป่า" เด็กชายพูดยืนยันด้วยเสียงจริงจัง มารีแอตต้าอ้าปากค้างพรางยืนอึ้งก้วยความช๊อกซีนีม่า

"อย่ามาโกหกข้า ข้าไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด ถ้าแกฝังเจมส์ไว้ในป่าจริง แกพาข้าไปดูให้เห็นกับตาทีซิ ตราบใดที่ข้าไม่เห็นร่างของเขาข้าไม่มีทางเชื่อว่าเขาตายเด็ดขาด"มารีแอตต้าพูดเสียยืดยาว เด็กชายฟังออกบ้างไม่ออกบ้าง ยืนทำหน้างงเกาหัวแกรกๆ

"ไม่เข้าใจ"เด็กชายพูดพรางส่ายหน้า 

"ว่าไงนะ ไม่เข้าใจงั้นเหรอ แกปัญญาอ่อนหรือไง ข้าพูดแค่นี้ไม่เข้าใจ"มารีแอตต้าแหวใส่ พรางชี้หน้าด่าเด็กชาย

"อะไรคือ ปัญญาอ่อน ขอรับ "เด็กชายถามอย่างไร้เดียงสา เขาจะไปเข้าใจได้ยังไงเจมส์ไม่ได้สอนนี่นา

"อย่ามายั่วโมโหข้านะ เจ้าเด็กบ้า" มารีแอตต้ากำมือแน่นด้วยความโมโหที่เด็กชายพูดจากวนประสาท

"ข้าเปล่า ข้าไม่รู้"เด็กชายบอกช้าๆพรางส่ายหน้าท่าทางไร้เดียงสาน่ารัก

"ไม่ต้องมาแก้ตัว เห็นชัดๆว่าแกพูดจายียวนกวนประสาทข้า !!!"มารีแอตต้าตวาดใส่ เด็กชายรีบเอามืออุดหู เสียงคุณเธอช่างแหลมบาดหูเสียจริง 

"ข้าเปล่า ข้าไม่รู้ ไม่ได้กวน"เด็กชายรีบแก้ต่างพรางส่ายหน้าไป

"ไม่ได้กวนแล้วทำไมแกถึงมาถามข้า ทำยังกับไม่รู้ภาษา ไม่ได้เรียนหนังสือมายังงั้นแหละ"มารีแอตต้าแหวใส่เธอยังคงยืนเท้าสะเอวอยู่

"ข้าเป็นปีศาจ รู้จักแต่ภาษาปีศาจ ภาษาคนข้ารู้ไม่มาก เจมส์พึ่งสอนข้า เลยพอพูดได้บ้าง ไม่รู้ทั้งหมด "เด็กชายบอกอย่างเศร้าๆเมื่อพูดถึงเจมส์เขาก็เกิดเศร้าใจขึ้นมา

"อ้อเหรอ มิน่าแกถึงทำเป็นใบ้ ไม่รู้ภาษามนุษย์นี่เองสินะ"มารีแอตต้าพูดพรางยืนท้าวสะเอวมองหน้าเด็กชาย

"คน คือ มา นุด หรือขอรับ"เด็กชายเงยหน้าถาม

"ใช่ แล้วแกคิดว่าอะไรล่ะ"มารีแอตต้าพยักหน้า รู้สึกไม่สบอารมณ์เอาเสียเลยที่ต้องมาคุยกับเด็กกวนประสาทแบบนี้

"ข้าพึ่งรู้ ว่าพูดแบบนี้ พาสามานุด"เด็กชายลองท่องดู

"เออจะเรียกยังไงก็ช่าง ว่าแต่แกบอกว่าเจมส์ตายแล้ว จริงๆเหรอ"มารีแอตต้ายังไม่ยอมเชื่อ เด็กชายได้แต่เอามือกุมขมับ พรางมองหน้ามารีแอตต้าอย่างไม่สบอารมณ์ ยัยป้านี่ ชอบคิดว่าเขาโกหกเรื่อยเลย ไม่ยอมเชื่อสักที 

"จริงขอรับ จะไปป่ามัย ข้าพาไป"เด็กชายบอกอย่างเนือยๆ ตัดสินใจพาไปให้เห็นกับตาเลยดีกว่า ขี้เกียจจะพูดแล้ว ยัยป้าหัวรั้นนี่พูดเท่าไหร่ไม่ยอมเชื่อสักที

"มืดค่ำออกขนาดนี้จะไปได้ยังไง ป่านนี้แล้วรถม้าที่ไหนจะมาดึกๆดื่นๆ"มารีแอตต้าพูดเสียงกระชาก 

"รถม้าไม่มี เมืองมีปีศาจยึดหมดแล้ว ข้าพาไปป่าได้ขอรับ"เด็กชายบอก

"แล้วแกจะพาข้าไปยังไง ตัวเล็กเท่าลูกหมา จะพาไปยังไง ฮึ บอกหน่อยซิ ข้าไม่ยอมเดินไปป่าเองหรอกนะ ไกลจะตาย"มาแอตต้าแหวใส่ เด็กชายทำหน้าบอกบุญไม่รับ เขาพอเข้าใจที่มารีแอตต้าบอก แม้บางคำจะฟังไม่เข้าใจก็ตาม

"ข้า โยนแก ไปถึงป่าเลยดีมัยขอรับ"เด็กชายพูดประชดอย่างไม่สบอารมณ์

"อย่ามาทำเป็นป่าเถื่อนแถวนี้หนอยเลย เจ้าปีศาจตัวร้าย"มารีแอตต้าตวาดแว๊ด ๆจนเด็กชายต้องรีบเอามือปิดหู

"ป่าเถื่อนคืออะไรหรือขอรับ "เด็กชายไม่รู้คำนี้ เขาจึงเอียงคอถามพรางทำตาปริบๆไร้เดียงสา 

"โอ๊ย พูดกับแกแล้วข้าประสาทจะกิน "มารีแอตต้าเอามือกุมขมับอย่างเหลืออดกับความกวนประสาทของเด็กชาย

"แล้วแกจะไปป่ามัย ข้าพาไป"เด็กชายถาม มารีแอตต้าก้มหน้าลงจ้องหน้าเด็กชาย เธอไม่ค่อยชอบคำพูดคำจาของเด็กชายเลย ดูอวดดีไม่ให้ความเคารพผู้ใหญ่ ถึงจะเป็นปีศาจแต่ก็ยังเด็กอยู่น่าจะมีสัมมาคาราวะซักหน่อย

"นี่เจ้าหนู พูดจาดีๆหน่อยจะได้มัย มาเรียกแก เกอ กับผู้ใหญ่แบบนี้ได้ยังไง ข้าอายุมากว่าแกนะ"มารีแอตต้าพูดเสียงดุๆ ทำท่าจะอบรมเด็ก

"ข้าพูดตามแกไง แกพูดแบบนี้ไม่ใช่เหรอ "เด็กชายตอกเข้าให้ มารีแอตต้าหน้าตึงไปเลย เธอถึงกับเอามือลูบผมตนเอง หน้าแดงหน่อยๆ ที่โดนตอกกลับ

"หนอยเจ้าเด็กนี่ กวนโมโหข้าจริงเลย จับตีอีกดีมัย ฮึ"มารีแอตต้าพูดพรางเงื้อฝ่ามือขึ้นทำท่าจะฟาดเด็กชายอีกแล้ว 

"อย่านะป้า ข้าโยนไปป่าเลยนะ "เด็กชายพูดขู่ด้วยเสียงจริงจัง พรางเอานิ้วหยุดยั้งฝ่ามือของมารีแอตต้าเอาไว้ ถึงจะเป็นเด็กแต่ก็มีเรี่ยวแรงเยอะนะ อย่ามาดูถูกปีศาจเด็กเป็นอันขาด

"เชอะ ก็ได้ ข้าไม่ตีเจ้าก็ได้ ต่อไปพูดกับข้าดีๆแล้วกัน"มารีแอตต้าเริ่มพูดเสียงอ่อนลงเลิกตวาดใส่เด็กชาย เพราะเธอรู้ว่าเด็กชายไม่ยอมใครง่ายๆ ถ้าเธอร้ายกับเขา เจ้าหนูก็จะร้ายกับเธอเช่นกัน 

"ขอรับ มารีแอตต้าจะไปป่าหรือเปล่า ข้าจะพาไป"เด็กชายถามอีกครั้งอย่างสุภาพ เขาอยากจะพายัยนี่ไปให้ไกลจากสถานที่อันตรายเร็วๆ เขาจะได้ไม่ต้องมาคอยปกป้องยัยป้าปากจัดนี่อีก จะได้ไปทำอย่างอื่นบ้าง

"อืม แต่เจ้าจะพาข้าไปยังไงล่ะ ไม่ใช่จับข้าโยนไปหรอกนะ ข้าไม่ยอมให้เจ้าทำแบบนั้นเด็ดขาด" มารีแอจต้าพูดพรางมองซ้ายมองขวา เพื่อหาวิธีไปป่า เพื่อไปดูให้แน่ใจว่าเจมส์ตายแล้วหรือเจ้าเด็กนี่โกหกกันแน่

"ข้าจะแบก มารีแอตต้าไปเอง ขึ้นมาสิ "เด็กชายบอกพรางเดินมาหามารีแอตต้าแล้วหันหลังย่อตัวลงให้มารีแอตต้าขี่หลังของเขา

"อย่าพูดบ้าๆน่า เด็กตัวเล็กๆอย่างเจ้าแบกข้าไปไม่ไหวหรอก ดีไม่ดีเกิดทำข้าตกกลางทางจะทำยังไง"มารีแอตต้าพูดอย่างไม่ไว้ใจ และเธอก็รู้สึกอายที่จะต้องมาขี่หลังเด็กชายตัวเล็กกว่าเธอหลายสิบเซ็น ดูจากขนาดตัวเวลาเจ้าหนูยืนคู่กับเธอแล้ว เด็กคนนี้สูงอยู่ในระดับเอวของเธอเท่านั้นเอง ไม่มีทางที่จะแบกได้เลย 

"ไหวสิ ข้าแบกเจมส์มาแล้ว สบายมากขึ้นมาสิป้า"เด็กชายพูดกวนๆ มารีแอตต้าไม่ชอบให้ใครมาเรียกว่าป้า 

"อย่ามาเรียกข้าว่าป้านะ ข้าไม่แก่ขนาดนั้นซักหน่อย"มารีแอตต้าตวาดแว๊ดใส่พรางฟาดก้นเด็กชายโดยที่เจ้าหนูไม่ทันตั้งตัวเลย เขาจึงโดนตีไปเต็มๆหนึ่งที

"แล้วจะให้ข้าเรียกว่าอะไร"เด็กชายถามพรางยืดตัวขึ้นหันมาจ้องหน้าคนที่ตีก้นเขาอย่างไม่สบอารมณ์

"พี่สาว"มารีแอตต้าหลับตาบอกเธอยังไม่อยากแก่ แม้อายุจะปาไปสามสิบกว่าๆแล้วก็ตามที เด็กชายเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึงว่าจะให้เรียกแบบนี้

"พะ พี่ สะ สะสาว"เด็กชายกล้ำกลืนฝืนทนจะเอ่ยคำเรียกออกมาได้ เขามองดูหน้า คนที่บอกให้เรียกพี่สาว ซึ่งใบหน้าและอายุช่างห่างไกลกับคำนี้เสียเหลือเกิน แต่ก็ต้องเรียกอ่ะนะ ไม่งั้นอาจโดนตีอีกถ้าเรียกว่าป้า

"ใช่เรียกพี่สาว ต่อไปต้องเรียกข้าแบบนี้นะ เข้าใจมัย เจ้าหนู"มารีแอตต้าพูดสั่งอย่างเชียบขาด เด็กชายถึงกับเหงื่อตก ช่างเป็นผู้หญิงที่เอาแต่ใจจริงๆ เจมส์ทนอยู่กับยัยนี่มาได้ยังไงกันน้า ไม่เข้าใจรสนิยมของเจมส์เลย เด็กชายคิดอย่างเหนื่อยใจ

----------------------ตัดฉับกลับสู่ปัจจุบัน เมื่อชิเอลให้สัญญาณ------------------------

"ว่าไงขอรับ"เซบาสเตียนถามอย่างแปลกใจที่นายน้อยยกมือให้สัญญาณให้เขาหยุดเล่า

"ยัยมารีแอตต้านี่ เหลือเกินจริงๆนะ ไม่ยอมแก่ ท่าจะหนังเหนียวตายยาก"ชิเอลบอกยิ้มๆพรางมองหน้าเซบาสเตียนอย่างเห็นใจ 

"พี่สาวรึ หึหึหึ นายยอมเรียกยัยนั่นว่าพี่สาวจริงๆอ่ะเหรอ เซบาสเตียน แก่กว่าท่านแม่ของฉันอีกนะนั่น ฮ่า ฮ่า ฮ่า"ชิเอลพูดกลั้วหัวเราะ

"ก็มันช่วยไม่ได้นี่ครับ ถ้าเรียกว่าป้า ยัยนั่นก็จะตีผมอีกน่ะสิ เลยต้องจำใจเรียก"เซบาสเตียนพูดอย่างอายๆเขาหลบหน้าชิเอลด้วยความเขิน ยิ่งทำให้ชิเอลอดขำไม่ได้เข้าไปใหญ่เลย

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า นายนี่ไร้เดียงสาเหมือนกันนะเซบาสเตียน ฮ่า ฮ่า ฮ่า ยอมยัยป้านั่นซะได้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ก๊ากกก ฮ๋า ฮ่า ฮ่า"ชิเอลแซวพรางหัวเราะก๊ากๆเลย ขำจนน้ำตาเล็ด เซบาสเตียนรู้สึกเขินจึงหยุดพักลุกขึ้นไปหยิบน้ำในเหยือกมารินใส่แก้วแล้วเอามายกขึ้นดื่ม หน้างี้แดงเชียว

"แหมนายน้อยอย่างแซวสิครับ ผมอายจะตายอยู่แล้ว ก็ตอนนั้นยังเด็กอยู่นี่นา แล้วยัยมารีแอตต้านั่นใช่ย่อยซะที่ไหน"เซบาสเตียนพูดแก้ต่างอย่างเขินๆ พรางยกแก้วน้ำขึ้นกระดกซดไปหลายอึกใหญ่ด้วยความคอแห้งที่พูดมานาน พรางหันไปมองดูนาฬิกาที่ผนัง

"โห นี่จะสองทุ่มแล้วเหรอ เวลาผ่านไปเร็วจัง นายน้อยได้เวลาไปอาบน้ำก่อนนอนแล้วขอรับ ไว้พรุ่งนี้ผมจะเล่าต่อ "เซบาสเตียนได้โอกาสแถไปเรื่องอื่นทันที เพราะชิเอลยังหัวเราะเยาะเขาอยู่

"หึหึหึ ได้ๆ พรุ่งนี้ค่อยมาฟังนายเล่าต่อ ฮ่า ฮ่า ฮ่า โอยขำอ่ะ "ชิเอลยังไม่หยุดหัวเราะ เซบาสเตียนยังหน้าแดงไม่หาย 

"งะงั้นกระผมไปต้มน้ำก่อนนะขอรับ"เซบาสเตียนได้ทีชิ่งหนีรีบเผ่นแนบออกไปจากห้องทันที ไม่รอให้ชิเอลอนุญาติก่อนเลย ซึ่งขอตัวไปทำใจให้สงบก่อนเพราะตอนนี้เขาอายจะไม่รู้จะอายยังไงแล้ว

"อ้าว ไปซะแล้วหึหึหึ เซบาสเตียนนี่ก็ตลกดีเหมือนกันนะ รีบหนีไปแบบนี้คงเขินล่ะสิ เจ้านั้นเวลาเขินก็ดูน่ารักดีนะ"ชิเอลพูดยิ้มพรางหันมามองก็ไม่เห็นเซบาสเตียนแล้ว แถมยังไม่อยู่ฟังคำอนุญาติจากเขาเลยด้วย เผ่นแนบไปทันที เด็กหนุ่มรู้ว่าตอนนี้พ่อบ้านของเขากำลังเขินอายสุดๆ