พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท2 YAOI 18+

ชิเอลเดินออกมาจากร้านแล้วเขาก็หยุดยืนรอเซบาสเตียนตามออกมา เพราะเขาเดินไปคนเดียวกลับบ้านไม่ถูกแน่นอน"นายน้อยรอผมด้วยสิครับ"เสียงพ่อบ้านหนุ่มร้องเรียกพรางหอบหิ้วข้าวของออกมาจากร้านขายเสื้อผ้าสตรีอย่าทุลักทุเล"ชักช้าจริง มัวทำอะไรอยู่ไม่รีบเดินตามมาสักที ปล่อยให้รออยู่ได้"ชิเอลบ่นอย่างไม่พอใจที่ปล่อยให้เขายืนรอ"ก็ผมต้องถือของนี่นาไม่ได้เดินตัวเปล่าแบบคุณนี่ แล้วผมก็แทบจะเดินตามคุณมาติดๆแล้วนะ ยังจะบ่นอีก เดี๋ยวให้ถือของเองซะเลยนี่"เซบาสเตียนประท้วงมองดูหน้าเด็กขี้บ่นอย่างไม่สบอารมณ์"ไม่ต้องมาประท้วงเลย นายเป็นพ่อบ้านของฉันนะ มีหน้าที่ถือของก็ถือๆไป ไม่ต้องพูดมาก แล้วรีบเดินตามฉันมาเร็วๆด้วยล่ะ"ชิเอลออกคำสั่งในตอนนี้เขาอยากเดินเที่ยวเมือนซาตานสักหน่อย ยังไม่อยากกลับบ้าน"จะไปไหนล่ะครับ นายน้อยไม่กลับบ้านแล้วเหรอ เห็นเมื่อกี้บ่นๆว่าเหนื่อยอยากกลับบ้านแล้วไง"เซบาสเตียนถามอย่างไม่สบอารมณ์"ฉันเปลี่ยนใจแล้ว จะเดินเที่ยวต่ออีกหน่อย ไหนๆมาเที่ยวที่นี่ทั้งที ตามมาเร็วๆแล้วกันน่ะ ห้ามบ่นนะ ไม่งั้นจะไม่รอแล้วด้วย"ชิเอลหันมาออกคำสั่งจากนั้นก็เดินตัวปลิวนำพ่อบ้านหนุ่มที่ถือของไปลิ่วๆไม่หันมาดูดำดูดีพ่อบ้านเลย"เอาแต่ใจตัวเองชะมัดเลยเด็กคนนี้ เฮ้อ"เซบาสเตียนพึมพำเบาๆพรางแอบถอนใจ แล้วจากนั้นก็หอบหิ้วของเดินตามไปทันทีชิเอลเดินตรงเข้าไปในร้านค้าต่างๆลิ้วๆแล้วเดินดูสินค้านั่นนี่พอถูกใจก็เรียกแม่ค้า พ่อค้ามาตกลงราคาแล้วจับจ่ายซื้อของทันทีแล้วของที่ซื้อก็โบ้ยให้เซบาสเตียนถือจนพ่อบ้านหนุ่มแทบจะไม่มีมือจะถือแล้ว ข้าวของก็เพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆตามจำนวนร้านค้าที่มาสเตอร์น้อยเดินเข้าไปสำรวจสินค้าแล้วถูกใจก็ซื้อๆๆๆๆๆๆไปตลอดทางเลยจนคนถือแทบจะเอาปากคาบของแล้วและของกองเท่าภูเขาขนาดย่อมตั้งกองๆไว้จนสูงเลยหัวคนถือไปหลายสิบกล่อง ส่วนคนซื้อก็เดินนำลิ้วตัวปลิวเลย แล้วยังจะสำรวจเมืองเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ไม่เห็นใจคนถือเลยแม้แต่น้อย"นายน้อยพอก่อนเถอะขอรับของๆคุณตั้งสูงเกือบจะเท่าภูเขาแล้วนะ กระผมมองทางไม่เห็นแล้ว"เซบาสเตียนบ่นพยายามเกลี่ยกล่อมนายน้อยของเขาให้เลิกชอปปิ้งได้แล้ว"ตามมาเหอะน่าพูดมากจริง อ่ะร้านนั้นน่าสนใจ เซบาสเตียนตามมาๆ"ชิเอลออกคำสั่งพรางชี้มือไปที่ร้านขายของเล่น เล่นเอาคนถือของจนมองไม่เห็นทางที่เดินตามหลังมาอย่างทุลักทุเลทำหน้าบอกบุญไม่รับเลยทีเดียว"ของเล่นมีเต็มบ้านแล้วนะครับยังจะซื้ออีก นี่มันเย็นมากแล้วนะกลับกันเถอะครับ ผมเหนื่อยแล้วนะ"เซบาสเตียนพยายามเกลี่ยกล่อมให้มาสเตอร์ตัวน้อยกลับบ้าน"ก็เรื่องของนายสิ ฉันยังไม่เหนื่อยนี่ ตามมาเหอะน่าอย่าพูดมากได้มัย รำคาญ"ชิเอลต่อว่าพรางเดินตรงเข้าไปในร้านขายของเล่นทันทีไม่สนใจคำทัดทานของพ่อบ้านเลย ตอนนี้เซบาสเตียนแทบจะเอาปากคาบของแล้วมือไม่ว่างแล้วหลังจากเข้าไปในร้านขายของเล่นไม่นานก็ได้ของติดมือกลับมาอีกสิบกล่อง จนคนถือของร้องประท้วงอย่างสุดจะทน"โอ๊ย ผมจะถือไม่ไหวแล้วนะ นี่นายน้อยจงใจแกล้งผมหรือเปล่าเนี่ย ถ้าซื้ออีกผมไม่ถือให้แล้วนะ ไม่มีมือจะถือแล้ว และตอนนี้ผมมองทางไม่เห็นแล้ว"เซบาสเตียนร้องประท้วงอย่างเหลืออด"ชิ ก็ได้ฉันเองก็ชักจะเมื่อยขาแล้วเหมือนกัน กลับก็กลับ"ชิเอลจิ๊ปากไม่พอใจนักแต่ก็ยอมกลับในที่สุด คำพูดของเด็กหนุ่ม นั้นเป็นดั่งเหมือนเสียงสวรรค์ของเซบาสเตียนที่อยากได้ยินมานานแสนนานเลยทีเดียว โอ้ขอบคุณสวรรค์ที่นายน้อยยอมกลับบ้านเสียที "เยสมาย์ลอร์ด"เซบาสเตียนตอบรับพรางเป็นฝ่ายเดินนำนายน้อยบ้างเพื่อพาเดินกลับไปที่ถนนที่มีรถม้าจอดรออยู่ โดยชิเอลที่เดินตัวเปล่าไม่ได้ถือของอะไรเลยเดินตาม เขายังแปลกใจที่เซบาสเตียนหอบของกองเผนินเทินทึกยังอุตส่าห์นำไปถูกทางอีกนะ สมกับเป็นพ่อบ้านอัจฉริยะมีความจำดีเป็นเลิศจริงๆแต่ในระหว่างทางที่เซบาสเตียนเดินนำนายน้อยของเขากลับไปที่ถนน ชิเอลเกิดไปเห็นร้านค้าขายขนมสายไหมอยู่ข้างทาง ด้วยความที่เป็นเด็กติดของหวานและไม่ได้กินอาหารมานานตั้งแต่เป็นปีศาจเลยอยากลองชิมดู ว่ารสชาติจะเป็นยังไงเมื่อเป็นปีศาจแล้วลิ้นจะรับรู้รสชาติได้เหมือนเดิมหรือเปล่า"เดี๋ยวเซบาสเตียนหยุดก่อน"ชิเอลออกคำสั่งทันทีพรางเดินตรงไปยังร้านขายขนมสายไหมด้วยความอยากกินตามประสาเด็ก ไม่สนใจว่าเซบาสเตียนจะหยุดเดินหรือไม่ ในเมื่อเขาต้องการอะไรพ่อบ้านต้องตามใจเขาอยู่แล้ว"มีอะไรอีกล่ะครับ อ้าวนายน้อยไปไหนแล้วล่ะ"เซบาสเตียนถามพรางหันมาแล้วเขาก็ไม่เจอนายน้อยแล้ว พอหันมองไปรอบๆก็เจอนายน้อยยืนมองดูขนมสายไหมอยู่ที่ร้านค้านั้น "เฮ้อ เด็กหนอเด็ก"เซบาสเตียนถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจสายตามองตามร่างเล็กๆที่กำลังจะซื้อขนมสายไหมอยู่"พ่อค้าผมขอสายไหมไม้นึงครับ"ชิเอลบอกกับพ่อค้าขนมสายไหมปีศาจ เขาเป็นชายหนุ่มร่างเตี้ยสูงกว่าเด็กหนุ่มนิดหน่อย"ได้ครับรับสีไหนดี"พ่อค้าถามอย่างเป็นมิตร ชิเอลมองดูเพื่อเลือกสีที่เขาชอบ"สีน้ำเงินครับ"ชิเอลบอกพรางชี้ไปที่ขนมสายไหมสีน้ำทะเล ดูน่ากิน แล้วพ่อค้าร่างเตี้ยก็จัดการเอาสายไหมสีน้ำเงินนั้นมาห่อพันใส่ไม้แล้วยื่นส่งให้"นี่ครับขนมสายไหมของคูณหนูได้แล้วครับ"พ่อค้าพูดพรางยื่นสินค้าให้ชิเอลรับมาจากนั้นก็จ่ายเงินให้แล้วเขาก็ถือขนมนั้นเดินตรงไปหาเซบาสเตียนที่กำลังยืนรออยู่ใกล้ๆ"นึกยังไงถึงอยากกินขนมน่ะครับนายน้อย"เซบาสเตียนถามอย่างแปลกใจ"ก็ฉันอยากกินนี่ นายจะทำไม"ชิเอลบอกอย่างไม่สบอารมณ์ที่พ่อบ้านยุ่งวุ่นวายกับเขา"เป็นปีศาจไปแล้วยังจะกินขนมอีกหรือครับ"เซบาสเตียนแซว"มันเรื่องของฉันไม่ต้องมายุ่งเลย"ชิเอลบอกพรางยกขนมสายไหมมาลองชิมดู เซบาสเตียนมองดูอย่างสนใจอยากรู้เหมือนกันว่าลิ้นของนายน้อยจะรับรสได้มัยเมื่อเป็นปีศาจไปแล้ว"รสชาติเป็นยังไงบ้างครับ ลิ้นนายน้อยรับรสเหมือนตอนเป็นคนหรือเปล่า"เซบาสเตียนถามอย่างลุ้นๆ"อืม หวานดีแต่ฉันไม่ค่อยชอบเลยรสมันแปลกๆ"ชิเอลบอก"แปลกยังไงหรือขอรับ"เซบาสเตียนถามพรางมองดูสายไหมสีน้ำเงินนั้น"มันไม่เหมือนสายไหมที่ฉันเคยกินตอนเด็กๆ นี่มันมีรสเฝื่อนนิดๆเหมือนรสเลือดเลย"ชิเอลบอกพรางมองสำรวจสายไหมในมือตนเอง"สงสัยพ่อค้าปีศาจคงเอาเลือดมนุษย์มาผสมมั้งครับ ก็ที่นี่เมืองปีศาจนี่นะ"เซบาสเตียนให้ความเห็น ชิเอลทำหน้าเหยเก "เลือดมนุษย์งั้นเหรอ แหวะขยะแขยง เอ้าเอาไปเซบาสเตียนฉันไม่กินแล้ว เอาไปทิ้งให้ทีหรือนายจะกินเองก็ได้ตามใจ"ชิเอลรู้สึกขยะแขยงขึ้นมาทันทีเมื่อรู้ส่วนผสมของขนมสายไหมนี้ แล้วยื่นส่งให้เซบาสเตียนแต่พ่อบ้านหนุ่มไม่มีมือมารับน่ะสิ"นายน้อยถือไปก่อนเถอะครับผมไม่มีมือแล้ว"เซบาสเตียนบอก"เหรอ ในเมื่อไม่มีมืองั้นนายคาบไปละกัน หาถังขยะเจอแล้วค่อยทิ้ง"ชิเอลพูดพรางส่งขนมสายไหมนั้นจ่อที่ปากพ่อบ้านหนุ่มผู้น่าสงสารที่ไม่มีแม้แต่มือจะถือ"นายน้อย อุ๊บ"เซบาสเตียนจะพูดปฏิเสธแต่ก็ถูกชิเอลเอาสายไหมยัดใส่ปากอุดไว้เสียก่อน นี่นายน้อยจะให้เขาคาบจริงๆอ่ะเหรอ จะใจร้ายเกินไปแล้วเจ้าเด็กคนนี้"อี้อายอ๊อยอ่ะอ้ายอ๋มอ้าบอิงๆเอ๋ออั๊บ(นี่นายน้อยจะให้ผมคาบจริงๆเหรอครับ)"เซบาสเตียนไม่สามารถพูดได้ถนัดเพราะมีขนมสายไหมคาอยู่ที่ปาก ชิเอลหัวเราะเยาะอย่างสะใจที่ได้แกล้งพ่อบ้านของเขา"หึหึหึ ขนาดไม่มีปากยังจะพูดอีกนะนายเนี่ย ไป..เดินนำไปที่รถม้าได้แล้วฉันอยากกลับแล้วเมื่อยขา"ชิเอลออกคำสั่งพรางใช้มือดันตัวพ่อบ้านที่หอบข้าวของกองเท่าภูเขาแล้วปากยังคาบขนมสายไหมเอาไว้ แล้วถูกนายน้อยผลักหลังแรงๆดันให้เดินนำไปจนตัวเซ"อุ้ยเธอๆดูนั้นสิ ผู้ชายคนนั้นตลกดีนะ แต่น่าสงสารเหมือนกันนะถือของกองโตขนาดนั้นแล้วยังต้องคาบขนมสายไหมอีก คิกๆ "เสียงปีศาจคนอื่นๆหัวเราะต่อกระซิกที่เห็นเหตุการณ์ตลกๆจึงชี้ชวนกันดู นินทาในระยะเผาขนเลยเซบาสเตียนถึงกับเหงื่อแตกหน้าแดงกล่ำรู้สึกอับอายขายหน้ามากที่ตนเองมีสภาพดูไม่จืดแบบนี้ แถมยังเป็นตัวตลกให้ปีศาจคนอื่นๆในเมืองได้ชี้ชวนกันดูอย่างขบขันอีกด้วย"กรอด ฝากไว้ก่อนเถอะนายน้อย อึ่ม!!!"เซบาสเตียนคิดในใจอย่างเจ็บแค้นที่โดนชิเอลแกล้งให้อับอาย พรางรีบเดินจ้ำหนีไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไปให้ไกลจากผู้คนเหล่านี้ ใจจริงอยากหายตัวไปเลยด้วยซ้ำแต่ติดตรงที่มีเจ้าเด็กตัวแสบนี่คอยดันหลังอยู่เนี่ยสิแล้วของสำภาระพวกนี้อีกเอาติดตัวไปไม่ได้ด้วยชิเอลเดินตามมาพรางยิ้มเยาะที่ได้แกล้งพ่อบ้านของเขา พอเซบาสเตียนเดินผ่านถังขยะเขาก็ปล่อยขนมสายไหมทิ้งลงในถังขยะทันที ชิเอลเดินตัวปลิวหัวเราะมาตลอดทาง"สะใจมากใช่มัยที่ได้แกล้งผมน่ะ ฮึ นายน้อย"เซบาสเตียนพูดเสียงดุพรางเดินถือของกองเผนินเดินนำชิเอลตรงไปตามทางไปเรื่อยๆใกล้จะถึงถนนแล้ว เขาเพิ่งทิ้งขนมสายลงถังขยะไปเมื่อครู่"แหมๆพอมีปากก็ดุเลยนะเซบาสเตียน เดินๆไปเหอะน่าอย่าพูดมากได้มัย ไปๆ"ชิเอลออกคำสั่งอย่างไม่แยแสพรางคอยผลักหลังเซบาสเตียนให้เดินนำไปไม่ยอมให้ดุอีก"กลับไปบ้านคืนนี้เตรียมใจไว้ให้ดีนะครับ นายน้อยโดนผมกินแน่ หึหึหึ"เซบาสเตียนพูดขู่ ชิเอลหน้าแดงทันทีเลย"บ้า นายมันบ้า หื่น ซาดีส"ชิเอลด่าเป็นชุดเลยพรางเดินออกห่างทันที"โอ้ขอบคุณที่ชมขอรับ คืนนี้ระวังตัวเอาไว้ให้ดี นายน้อยเสร็จผมแน่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า นายน้อยจะโดนกิน ฮ่า ฮ่า ฮ่า"เซบาสเตียนพูดขู่แล้วหัวเราะเยาะอย่างชั่วร้ายพรางเดินนำลิ้วๆไปอย่างรวดเร็วไม่สนใจนายน้อยแล้ว "หนอย แก !!!ฮึ้ย เจ็บใจนัก คิดว่าฉันจะยอมให้ทำง่ายๆหรือไง เจ้าบ้า!!!"ชิเอลหน้าแดงกล่ำ เขาหยุดเดินตามเอาเสียดื้อๆ แล้วยืนมองหลังพ่อบ้านปีศาจจอมหื่นที่เดินนำลิ้วๆไปไม่เหลียวหลังมามองเขาเลยพอเห็นว่าเซบาสเตียนเดินนำลิ่วไปไม่รั้งรอ ชิเอลเลยต้องวิ่งตามไปไม่งั้นถ้าคลาดกันคงหลงทางหาทางกลับบ้านไม่ถูกแน่นอน"นี่รอด้วยสิ เซบาสเตียน"ชิเอลร้องเรียกพ่อบ้านจอมหื่นที่เดินนำลิ้วๆไป คราวนี้เซบาสเตียนจะให้นายน้อยเป็นฝ่ายวิ่งไล่ตามบ้าง"นี่เดินช้าๆหน่อยสิ นายจะรีบเดินไปไหน แฮ่กๆ "ชิเอลวิ่งตามมาจนเหนื่อยหอบ เขาช่างอ่อนแอเสียจริงวิ่งแค่นี้ถึงกับหอบแฮ่กๆ"อะไรกันๆ นี่ขนาดผมถือของตั้งเยอะแยะยังจะตามมาไม่ทันอีกหรือครับ นายน้อยไม่ได้ถืออะไรซักอย่าง อ่อนแอจังเลยนะครับ"เซบาสเตียนแซว"อย่ามาว่าฉันอ่อนแอนะ แฮ่กๆ เดี๋ยวก็ออกคำสั่งให้อุ้มเลยนี่"ชิเอลแหวใส่พรางหอบตัวโยน"แล้วจะเอามือที่ไหนมาอุ้มนายน้อยล่ะครับ หรือจะให้ผมเอาของโยนทิ้งกลางทางแล้วค่อยมาอุ้มคุณแทนดีล่ะ ผมมีแค่สองมือนะ"เซบาสเตียนพูดอย่างดุๆ"ชิ"ชิเอลทำเป็นเชิดใส่อย่างไม่สบอารมณ์เมื่อตนเองเถียงสู้พ่อบ้านปีศาจไม่ได้เลยเงียบไปแล้วหลังจากนั้นไม่นานเซบาสเตียนกับชิเอลก็มาถึงถนนใหญ่ที่มีรถม้าให้เช่าหลายคัน"ถึงแล้วครับนายน้อย"เซบาสเตียนบอกพรางเดินนำไปที่รถม้าแล้วจัดแจงเอาของวางไว้ในตู้รถม้าบ้างข้างตัวคนขับบ้างข้างบนหลังคาตู้รถม้าบ้าง ชิเอลยืนมองดูพ่อบ้านหนุ่มจัดการกับข้าวของของเขาอย่างเงียบๆสงบเสงี่ยม"เอาหล่ะนายน้อยขึ้นไปบนรถได้แล้วครับ"เซบาสเตียนหันมาเรียกหลังจากที่เขาเอาของจัดเก็บใส่รถเรียบร้อยแล้ว ชิเอลพยักหน้าจากนั้นก็เดินขึ้นบันไดเข้าไปในตู้รถม้า แล้วหาที่นั่งให้เรียบร้อย ซึ่งค่อนข้างแออัดทีเดียวเมื่อมีกลองสำภาระวางเกลื่อนเต็มตู้รถม้า เขาไม่กล้าบ่นเพราะมันเป็นของเขาทั้งหมด ขืนบ่นมีหวังเซบาสเตียนโยนของพวกนั้นทิ้งไปหมดแน่ ทางเซบาสเตียนพอส่งนายน้อยเข้าไปในตู้รถม้าเรียบร้อยแล้วก็ปิดประตู แล้วเดินมาคุยกับเจ้าของรถม้าเพื่อติดต่อขอเช่ารถชั่วคราวเขาจะบังคับม้าขับกลับบ้านด้วยตัวเองไม่ต้องใช้บริการจากเจ้าของรถม้า เพราะไม่อยากให้คนนอกล่วงรู้ถึงที่อยู่ของเขาแล้วพอตกลงขอเช่ากันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เซบาสเตียนก็ปีนขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับแล้วจับสายบังเหียนกระตุกให้ม้าวิ่งอย่างช่ำชอง ชิเอลที่นั่งอยู่ในรถเปิดม่านออกไปดูวิวทิวทันศ์ข้างนอกหน้าต่างเล็กๆของตู้รถม้า เพื่อเห็นว่ารถม้าเคลื่อนตัวเร็วขึ้นเด็กหนุ่มก็นั่งเอาหลังผิงผนังแล้วหลับตาพักผ่อนทันทีหลายนาทีต่อมาเมื่อรถม้าขับเคลื่อนไปตามทางไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงที่หมาย เซบาสเตียนบังคับให้ม้าหยุดวิ่งแล้วรถม้าก็มาจอดที่หน้ารั้วซากปรักหักพัง ซึ่งเป็นบ้านของเขา แล้วก้าวลงจากรถม้าลงมาเปิดประตูให้นายน้อยลงมา"นายน้อยถึงบ้านแล้วขอรับ ตื่นเถอะครับ"เซบาสเตียนเรียกปลุกมาสเตอร์ตัวน้อยที่กำลังหลับอยู่ในตู้รถม้า"อืม"คนถูกปลุกค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น พรางบิดขี้เกียจไปมา นี่เขาเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหรกันนะ"แหมๆหลับสบายเลยนะครับนายน้อย ท่าทางคงง่วงแล้วสินะครับ มาส่งมือมาครับ"เซบาสเตียนแซว พรางยื่นมือส่งให้ชิเอลจับเพื่อพยุงตัวนายน้อยพาลงมาจากรถม้า "พูดมากน่า ไม่ต้องมาจับฉันจะลงไปเอง" ชิเอลพูดพรางปัดมือเซบาสเตียนที่ยื่นส่งมาออกไป เขาจะลงไปข้างล่างเองไม่ยอมให้พ่อบ้านมาจับมือ"เอางั้นก็ได้ขอรับ ระวังตกลงมานะครับ"เซบาสเตียนตามใจแต่ก็ไม่วายเป็นห่วง เขาเอามือลงแล้วเดินถอยออกมาห่างๆประตูตู้รถม้าเพื่อหลีกทางให้นายน้อยเดินลงบันไดมาเองแต่ชิเอลที่พึ่งตื่นยังงัวเงียอยู่เลยรู้สึกมึนๆพอก้าวขาลงมาที่บันไดเกิดก้าวพลาด"หวาาา!!"ชิเอลใจหายวูบเมื่อก้าวพลาดจนเสียหลัก ตื่นเต็มที่ด้วยความตกใจหายง่วงเป็นปริบทิ้ง"นายน้อย!!!"เซบาสเตียนที่คอยยืนดูอยู่ใกล้ๆถึงกับร้องลั่นอย่าตกใจที่เห็นนายน้อยทำท่าจะตกลงมาจึงรีบวิ่งไปรับตัวเอาไว้ได้ทันก่อนที่เด็กซุ่มซ่ามจะเซล้มตกจากรถม้าลงมาเซบาสเตียนรวบตัวนายน้อยอุ้มเอาไว้ในทันที"เป็นยังไงบ้างครับนายน้อย เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ"เซบาสเตียนพูดอย่างเป็นห่วงตอนนี้เขากำลังอุ้มในน้อยในอ้อมแขน ซึ่งเด็กหนุ่มถึงกับหน้าแดงด้วยความอับอายได้แต่ส่ายหน้าพูดอะไรไม่ออกแล้วเซบาสเตียนก็ปล่อยนายน้อยลงมายืนข้างๆแล้วพ่อบ้านหนุ่มก็จัดการขนของกองเผนินนั้นค่อยๆลำเลียงออกมาจากรถแล้วเอาไปวางไว้หน้าบ้าน ชิเอลไม่ได้ช่วยอะไรเลยได้แต่ยืนดูอยู่เฉยๆแล้วยังยืนขวางทางเกะกะอีก "เข้าไปในบ้านก่อนเลยครับนายน้อยอย่ามายืนเกะกะขวางทางเดินสิครับ"เซบาสเตียนดุเข้าให้ ชิเอลถึงกับจ้องมองคนที่ดุเขาตาขวางอย่างไม่พอใจ พรางแกล้งยืนขวางทางเข้าบ้านอยู่อย่างงั้นไม่ไปไหน แล้วทำท่าลอยหน้าลอยตาอย่างท้าทายยั่วโมโหพ่อบ้านของเขาเล่น"นายน้อยมายืนเกะกะอะไรตรงทางเข้าบ้านล่ะครับ หลีกทางหน่อยผมจะเอาของเข้าไปไว้ในบ้าน" เซบาสเตียนพูดอย่างไม่สบอารมณ์ที่นายน้อยมายืนขวางทางเดินและทำท่าจะไม่ยอมหลีกทางด้วย"ทางอื่นมีทำไมไม่เข้าไปล่ะ หน้าต่างก็ยังว่างอยู่นะ ฉันอยากยืนตรงนี้มีปัญหามัย เซบาสเตียน"ชิเอลพูดจายียวนกวนประสาทเซบาสเตียนยั่วโมโหพ่อบ้านที่กำลังยุ่งวุ่นวายกับการขนของเข้าบ้าน"นายน้อยอย่ามายั่วโมโหผมได้มัย แค่ขนของเข้าบ้านก็เหนื่อยกายจะแย่แล้วยังต้องมาทำให้ผมเหนื่อยใจอีกหรือครับ"เซบาสเตียนโวยพรางจ้องหน้านายน้อยอย่างไม่สบอารมณ์"เชอะ"ชิเอลทำเป็นเชิดใส่ไม่ยอมหลีกทางให้เซบาสเตียนถือของเข้าไปในบ้าน ยืนขวางอยู่อย่างงั้นท่าทางยียวนกวนประสาทไม่น้อยเลย"หลีกทางหน่อยสิครับ"เซบาสเตียนขอทาง ชิเอลทำเป็นหูทวนลมไม่สนใจพรางทำท่ายืนกินลมชมวิวขวางประตูอยู่อย่างนั้น"นายน้อย หลีกทางไปเดี่ยวนี้เลยนะครับ"เซบาสเตียนขึ้นเสียงใส่เริ่มมีน้ำโหหน่อยๆแล้ว"ไม่หลีก ไปใช้ทางอื่นซิ ฉันอยากยืนตรงนี้มีอะไรอ๊ะเปล่า"ชิเอลพูดยั่วโทสะอย่างท้าทาย"จะหลีก ไม่หลีกครับ ผมถือของมาหนักๆมันเมื่อยแขนนะ"เซบาสเตียนขึ้นเสียงใส่จ้องหน้าเด็กกวนประสาทอย่างหงุดหงิด"ไม่หลีก"ชิเอลทำเป็นลอยหน้าลอยตา พรางยิ้มเยาะท้าทาย"ไม่หลีกใช่มัยได้ !!!"เซบาสเตียนเริ่มโมโหแล้ว เขาตัดสินใจวางของลงจากนั้นพุ่งตรงเข้าหาชิเอลอย่างรวดเร็วแล้วก็"อุ๊บ!!!"ชิเอลถึงกับเบิกตากว้างเมื่อถูกเซบาสเตียนบุกจู่โจมจูบปากอย่างเร้าร้อนอย่างกระทันหันโดยไม่ให้ตั้งตัวเลย ริมฝีปากใหญ่ของพ่อบ้านหนุ่มที่กำลังโกรธบดขยี้ริมฝีปากเล็กๆอวบอิ่มนั้นอย่างไม่ปราณี แล้วก็ถอนออกอย่างรวดเร็วเด็กหนุ่มถึงกับยืนตลึงนิ่งค้างไปเลย ในตอนนี้เซบาสเตียนเลิกขนของแล้วหันมาขนนายน้อยแทน จับตัวลากมาอุ้มพาดบ่าพาเข้าบ้านไปทันทีแล้วพอถึงห้องนอนก็ปลดรองเท้าของนายน้อยออกจากนั้นก็จับโยนตุ้บลงไปบนเตียงสี่เสาบนฟูกนุ่มๆอย่างไม่ปราณี"อึ่ก"คนถูกจับโยนลงนอนบนเตียงถึงกับจุกเล็กน้อย พอตั้งตัวได้ก็รีบลุกขึ้นนั่งเอาแขนเช็ดปากจ้องสายตาอาฆาตไปที่คนจับโยน"จะมากไปแล้วนะมาทำแบบนี้กับฉันได้ยังไงเซบาสเตียน!!!" ชิเอลตวาดลั่นด้วยความโกรธๆและตกใจ"นายน้อยอยากมายั่วโมโหผมก่อนนะครับ อยู่ในนี้จนกว่าผมจะขนของเข้าบ้านเสร็จแล้วกันแล้วเดี๋ยวเสร็จเรียบร้อยแล้วผมจะมาปล่อย"เซบาสเตียนสั่งอย่างเชียบขาดแล้วจากนั้นก็หันหลังเดินออกไปจากห้องกระแทกประตูปิดดังปังแล้วเอาโซ่มาล๊อกกุญแจขังนายน้อยเอาไว้เลย อยากวุ่นวายดีนักพอเซบาสเตียนไปแล้วชิเอลรีบลุกขึ้นจากเตียงแล้ววิ่งตรงมาเพื่อตรวจดูว่าเขาโดนขังจริงๆหรือเปล่า"หนอย แก!!! จะมากไปแล้ว เจ้าบ้า ไอ้ซาดิส!!! แก ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ กล้าดียังไงมากักขังฉันแบบนี้น่ะ เซบาสเตียน ปล่อยเซ่!!! " ชิเอลตะโกนลั่นพรางกระชากลูกบิดประตูให้หลุดอย่างหงุดหงิด ที่ถูกกระทำรุนแรงไร้ความปราณีหลังจากนั้นไม่นานเซบาสเตียนก็มาปลดโซ่ออกเขาขนของเสร็จเรียบร้อยแล้ว เลยปล่อยนายน้อยให้เป็นอิสระ"จะโวยวายอะไรนักหนาขอรับ ผมขังแค่แป๊บเดียวเอง"เซบาสเตียนเปิดประตูเข้ามาก็เห็นชิเอลยืนอยู่หน้าประตู พรางจ้องหน้าพ่อบ้านอย่างเขาเขม็งด้วยสายตาอาฆาด "แก!!!"ชิเอลคำรามด้วยความเจ็บใจพรางเงื้อมือขึ้นทำท่าจะตบหน้าของเซบาสเตียนอีกแต่คราวนี้เขาไม่ยอมให้นายน้อยตบอีกแล้ว สองครั้งก็เกินพอแล้ว"ไม่ให้ตบแล้วนะครับ นายน้อยเป็นคนผิดนะมายั่วโมโหผมก่อน ผมแค่กันคุณออกไปไม่ให้มาเกะกะขวางทางสัญจรแค่นั้นเอง"เซบาสเตียนพูดพรางคว้าจับข้อมือเล็กๆของนายน้อยเอาไว้ไม่ยอมให้ลงมือตบหน้าเขาเด็ดขาด"ปล่อย!!!"ชิเอลตะคลอกใส่พยายามสะบัดแขนให้หลุดจากมือใหญ่ๆของเซบาสเตียนให้ได้"ปล่อยก็ได้ขอรับแต่นายน้อยห้ามตบผมนะครับ"เซบาสเตียนต่อรอง ชิเอลพยักหน้า จากนั้นเซบาสเตียนก็คลายมือออกแล้วปล่อยแขนเด็กหนุ่มลงอย่างช้าๆพรางก้าวถอยหลังออกมาห่างๆอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวนายน้อยจะเล่นตุกติกพอชิเอลถูกปล่อยแขนลงเขาก็เดินหนีเซบาสเตียนไปนั่งบนเตียง ต่างฝ่ายต่างถอยคนละก้าวเลยไม่มีเรื่องต้องทะเลาะกันอีก ชิเอลล้มตัวลงนอนเล่นบนเตียง ตอนนี้พึ่งจะสี่โมงเย็นยังไม่ถึงเวลานอน เลยยังไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่แค่อยากนอนเล่นพักผ่อนให้หายเหนื่อยเท่านั้น ส่วนเซบาสเตียนพอเห็นว่านายน้อยเลิกแผงฤทธ์แล้ว เขาก็เลยเดินกลับไปพักผ่อนที่ห้องตัวเองบ้างเหมือนกัน วันนี้เขาใช้พลังไปพอสมควรเลยค่อนข้างพลีย พอหัวถึงหมอนก็หลับเป็นตายเลย น้ำท่าเลยยังไม่ได้อาบเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงหลังจากที่ทั้งชิเอลและเซบาสเตียนนอนหลับไปจนเวลาเข้าสู่ยามค่ำคืน นาฬิกาที่ผนังเข็มสั้นชี้ไปเลขเจ็ดเข็มยาวชี้ไปเลขสิบสองบ่งบอกว่าเป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว แล้วเซบาสเตียนก็รู้สึกตัวตื่นเมื่อรู้สึกว่าชาร์ดพลังเต็มเปรี่ยมแล้ว เขาเป็นปีศาจเอสคลาสแม้นอนพักเพียงเล็กน้อยพลังก็ฟื้นฟูกลับมาเต็มที่แล้วไม่เหมือนปีศาจทั่วๆไปที่ต้องใช้เวลานานกว่า"อืม นี่กี่โมงแล้วนะ"เซบาสเตียนลืมตามองเพดานเตียงสี่เสาแล้วเขาก็ค่อยๆลุกขึ้นนั่งเอามือขยี้ตาแล้วยืดตัวบิดขี้เกียจไปมาสองสามที แล้วจากนั้นก็ลุกขึ้นจากเตียง มองไปที่นาฬิกาแขวนผนัง"เห ทุ่มนึงแล้วเหรอ นี่เราหลับไปหลายชั่วโมงเลยสินะ แค่กะว่าจะงีบสักหน่อยหลับไปนานเลยฮ้าวววว"พ่อบ้านหนุ่มพุดพรางอ้าปากหาว คืนนี้แล้วสินะ คืนที่เขารอคอย" ไปอาบน้ำก่อนดีกว่าเดี่ยวค่อยไปต้มน้ำผสมให้นายน้อยอาบ" พูดพรางเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำอย่างร่าเริง ทางด้านชิเอลในตอนนี้ยังหลับอยู่หากไม่มีคนมาปลุกเขาก็ยังไม่ยอมตื่นหรอกหลายนาทีต่อมาเซบาสเตียนอาบน้ำเสร็จแล้วเขาก็ลงไปในครัวจัดแจงต้มน้ำมาผสมให้ชิเอลอาบก่อนนอน"ป่านนี้นายน้อยจะตื่นหรือยังนะ สงสัยถ้าไม่มีใครไปปลุกคงจะยังนอนอยู่แน่ๆเลย ช่างเหอะไว้ค่อยปลุกตอนน้ำเดือดแล้วกัน"เซบาสเตียนพูดพรางเอาฟืนยัดใส่ลงในเตาเพื่อเร่งไฟให้ร้อนน้ำจะได้เดือดเร็วๆระหว่างรอก็หยิบหนังสือมานั่งอ่านเล่นไปไปพรางรอจนกระทั้งน้ำเดือดแล้วเซบาสเตียนก็ปิดหนังสือแล้วลุกจากเก้าอี้ไปดับไฟในเตาแล้วหยิบกาต้มน้ำมาสองกาแล้วจัดแจงเอาขึ้นไปข้างบนแล้วไปหยุดยืนเคาะประตูห้องนอนของมาสเตอร์ตัวน้อยก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเซบาสเตียนเคาะประตูเพื่อขออนุญาติเข้าไปในห้อง พอเห็นว่าไม่มีเสียงตอบกลับมาแสดงว่านายน้อยยังหลับอยู่ เขาจึงถือกาน้ำสองกาเดินเข้าไปในห้องเลย "เห ยังหลับอยู่สินะ เดี๋ยวไปผสมน้ำก่อนแล้วกันค่อยกลับมาปลุก"เซบาสเตียนพึมพำกับตนเองพรางมองดูที่เตียงซึ่งนายน้อยของเขายังคงนอนหลับอยู่ แล้วเขาก็อมยิ้มแล้วเดินผ่านเตียงหายเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเอาน้ำร้อนในกาเทใส่อ่างผสมน้ำอุ่นเตรียมเอาไว้ให้ชิเอลอาบหลังจากนั้นไม่นานพ่อบ้านหนุ่มก็ออกมาจากห้องน้ำพร้อมกาต้มน้ำเปล่าๆสองกาแล้วเดินผ่านเตียงออกจากประตูไปเพื่อเอากาไปเก็บในครัว พอเก้บเสร้จเรียบร้อยก็ขึ้นมาปลุกชิเอลทันที"นายน้อยขอรับ ตื่นได้แล้วครับ นอนนานๆเดี๋ยวคืนนี้นอนไม่หลับนะครับ"เซบาสเตียนเดินมาเขย่าตัวปลุกชิเอลให้ตื่นนอน"อืม"คนถูกปลุกค่อยๆเผยอเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆแล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียงพรางบิดขี้เกียจไปมา"ผมผสมน้ำเตรียมเอาไว้แล้ว ไปอาบน้ำกันก่อนนะครับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางก้มลงปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำออกอย่างรวดเร็วแล้วถอดออกทันที ชิเอลนั่งนิ่งๆยอมให้ถอดเสื้อผ้าออกแต่โดยดี "นี่กี่โมงแล้วอ่ะเซบาสเตียน"ชิเอลถามตอนนี้เขากำลังลุกจากเตียงแล้วยืนให้เซบาสเตียนถอดกางเกงขาสั้นสีขาวออก"ทุ่มครึ่งแล้วขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆจากนั้นเขาก็หลีกทางให้ชิเอลเดินเข้าไปในห้องน้ำ ส่วนเสื้อผ้าที่ถอดออกเขาก็เอาไปใส่ในถังเพื่อรอเอาไปซัก"อืมหลับไปหลายชั่วโมงเลยสินะ แล้วนี่นายหายโกรธฉันแล้วเหรอ"ชิเอลถามเมื่อเห็นเซบาสเตียนท่าทางอารมณ์ดี"ขอรับ ผมไม่ได้โกรธอะไรมากนักหรอกแค่หงุดหงิดที่คุณกวนประสาทผม"เซบาสเตียนบอกตอนนี้เขายืนอยู่ข้างๆสระทองคำรอให้นายน้อยลงไปแช่ในสระก่อนเดี๋ยวเขาจะได้เอาสบู่มาถูตัวให้"หึ นายนี่ก็น่ากลัวเหมือนกันนะ จู่โจมจนฉันไม่ทันได้ตั้งตัวเลย รุนแรงน่าดู"ชิเอลบอกพรางเอามือตนเองแตะที่ริมฝีปากอย่างใจลอย"นายน้อยอยากยั่วโมโหผมก่อนนี่นา ผมก็เลย"เซบาสเตียนพูดทิ้งค้างไว้พรางเดินไปหยิบสบู่บนชั้นเตียมไว้แล้วเดินมาหาชิเอล"ทำรุนแรงกับฉัน"ชิเอลเลยพูดต่อให้จบพรางลงไปแช่ตัวในสระน้ำอย่างสบายใจ แล้วก็เปลี่ยนกลับมาเป็นโหมดมนุษย์ตาสีท้องฟ้าในยามที่เขารู้สึกผ่อนคลาย เซบาสเตียนยืนรอให้นายน้อยขึ้นมาจากสระน้ำก่อนค่อยฟอกสบู่ให้หลังจากที่เด็กหนุ่มนัยตาสีท้องฟ้าลงไปแช่ในสระจนหนำใจแล้วก็ดันตัวขึ้นมาที่ขอบสระเพื่อให้พ่อบ้านหนุ่มฟอกสบู่ให้"รุนแรงหรือครับ นี่ยังแค่เบาะๆนะครับของจริงมันเริ่มหลังจากนี้ต่างหาก คืนนี้นายน้อยจะต้องเป็นของผม"เซบาสเตียนพูดพรางถอดถุงมือออกยัดใส่กระเป๋าเสื้อคลุมพ่อบ้านทั้งสองมือแล้วจากนั้นก็เอาสบู่มาถูๆกับน้ำให้เกิดฟองก่อนแลวเอามาป้ายถูตัวให้เด็กหนุ่มที่นั่งนิ่งๆที่ขอบสระน้ำทองคำ"วะ ว่าไงนะ คืนนี้น่ะเหรอ นายจะเอาจริงเหรอ ฉันคิดว่านายพูดเล่นซะอีก"ชิเอลหน้าแดงกล่ำด้วยความตื่นเต้น เขารู้สึกกลัวยังไงไม่รู้ คืนนี้เป็นครั้งแรกของเขา มันจะออกมาในรูปแบบไหนกันนะ เขาไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าผลจะเป็นยังไง"ของอย่างนี้ไม่มีใครเขาพูดเล่นกันหรอกครับ ไม่ต้องกลัวผมไม่ทำรุนแรงนักหรอก "เซบาสเตียนพูดให้กำลังใจพรางเอาสบู่ถูตัวให้นายน้อยต่ออย่างอ่อนโยน "ฉัน..เอ่อ.."ชิเอลอึกอักพูดอะไรไม่ออกแล้วก็นั่งก้มหน้าเริ่มรู้สึกกลัวไม่มั่นใจขึ้นมา"ไม่เป็นไรขอรับ ครั้งแรกของนายน้อยกระผมจะทำให้ดีที่สุดขอรับ"เซบาสเตียนพูดแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยนจากนั้นเขาก็ค่อยๆจับประครองใบหน้าสวยได้รูปของนายน้อยให้เงยขึ้นช้าๆแล้วหลับตาพริ้มพรางประกบปากอวบอิ่มเล็กๆนั้นจูบอย่างอ่อนโยน"อือ...อือ..."ชิเอลเบิกตากว้างอย่างตกใจจากนั้นเขาก็ค่อยๆหลับตาลงน้อมรับจูบอันแสนอ่อนโยนนั้นจากพ่อบ้านหนุ่มด้วยความเต็มใจ มันไม่ใช่จูบแรกแต่เป็นจูบที่แสนอบอุ่นอ่อนโยนผิดกับจูบเมื่อตอนช่วงเย็นที่เซบาสเตียนโกรธลิบลับเลยใบหน้าของทั้งสองอยู่ในระยะประชิดต่างฝ่ายต่างได้สำผัสลมหายใจอุ่นๆของกันและกัน แล้วต่างฝ่ายก็ลืมตาขึ้นค่อยถอนริมฝีปากออกอย่างนุ่มนวล แล้วมองตาของกันและกันด้วยความเสน่หา"รู้สึกยังไงบ้างขอรับ ยังกลัวอยู่หรือเปล่า"เซบาสเตียนพูดเสียงกระซิบอย่างอ่อนโยน ชิเอลส่ายหน้าแล้วจ้องมองดวงตาสีแดงของเซบาสเตียนแล้วยิ้มเล็กน้อยเป็นคำตอบ"ไว้อาบน้ำเสร็จแล้วเราค่อยไปต่อกันนะครับ"เซบาสเตียนพูดอย่างร่าเริงพรางเอาสบู่ถูตัวให้ชิเอลต่อ พอถูจนทั่วแล้วก็เอาขันตักน้ำราดล้างคราบสบู่คราบไคลออก พออาบเสร็จก็ปล่อยให้ลงไปแช่น้ำในสระจนกว่าจะพอใจ หลายนาทีต่อมาเมื่อเห็นว่านายน้อยแช่น้ำนานพอสมควรแล้ว เซบาสเตียนก็ไปหยิบผ้าขนหนูในตู้มาเตรียมเอามาเช็ดตัวให้"นายน้อยขอรับ ได้เวลาขึ้นแล้วอาบนานๆเดี่ยวตัวเปลื่อยนะขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางคลี่ผ้าชนหนูผืนใหญ่ถือกางไว้ รอให้ชิเอลขึ้นมาจากสระน้ำทองคำ"อืม"ชิเอลพยักหน้าแล้วก็ดันตัวขึ้นมาจากสระแล้วเดินไปหาเซบาสเตียนให้เช็ดตัวให้อย่างว่าง่าย