พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท2 YAOI 18+

แล้วเซบาสเตียนก็อุ้มพาชิเอลออกมาจากบ้านแต่พอเดินไปได้ไม่กี่ก้าวพ่อบ้านหนุ่มเกิดนึกอะไรขึ้นมาได้
"จริงสิ แล้วรองเท้าถุงเท้าของนายน้อยล่ะ ยังไม่ได้ใส่เลยนี่นา"เซบาสเตียนบอกพรางก้มลงมองดูขาของชิเอล

"สงสัยลืมทิ้งไว้ในห้องน้ำล่ะมั้ง นายเป็นคนถอดให้ฉันเองนี่ตอนจับฉันอาบน้ำน่ะ"ชิเอลบอก

"อ้าวตายๆ ผมลืมไปได้ไง แล้วตอนที่นายน้อยนุ่งผ้าขนหนูออกมาจากห้องน้ำเดินมาเท้าเปล่าเลยหรือครับ ทำไมไม่บอกผมก่อน"เซบาสเตียนพูดขึ้นเสียงดัง

"ก็นายไม่ได้ถามนี่ แล้วมาขึ้นเสียงใส่ฉันทำไม คนผิดคือนายเองนะ เซบาสเตียน"ชิเอลโต้กลับอย่างขุ่นเคืองใจ

"งั้นจะเอาไง กลับไปเอาหรือว่าทิ้งเอาไว้ดีล่ะครับ"เซบาสเตียนถามเสียงอ่อนลงเล็กน้อย

"นั้นมันคู่เก่าที่ซื้อที่ลอนดอนตั้งแต่เป็นมนุษย์นี่ทิ้งไปก็ได้ ฉันเองก็อยากได้คู่ใหม่เหมือนกันนะ"ชิเอลบอกอย่างไม่แยแส

"ตกลงจะซื้ออีกคู่หรือครับ เมื่อวานซืนผมพึ่งซื้อรองเท้าคู่ใหม่ให้เองนะ ที่บ้านตอนนี้มีสามคู่แล้วนะครับ"เซบาสเตียนประท้วงเขาไม่ค่อยอยากให้นายน้อยใช้จ่ายเงินอย่างสุรุ่ยสุร่าย

"คู่นั้นมันค่อนข้างคับไปหน่อยน่ะ ใจจริงฉันอยากเลือกรองเท้าเองมากกว่า นายซื้อมาไม่ถูกใจฉัน"ชิเอลพูดอย่างเอาแต่ใจ

"เฮ้อเอาแต่ใจจริงๆเลยนะครับ "เซบาสเตียนพูดอย่างเหนื่อยใจพรางก้มลงมองดูหน้าเด็กเอาแต่ใจแล้วส่ายหน้า

"พูดมากน่า ยังไงเงินนั่นก็เป็นเงินของฉัน ฉันอยากได้อะไรก็ต้องได้ นายเป็นพ่อบ้านต้องทำตามใจฉันสิ เข้าใจมัย"ชิเอลพูดอย่างจริงจังพรางจ้องหน้าเซบาสเตียนอย่างไม่พอใจ

"ครับ ๆ ตามใจคุณแล้วกัน อยากได้คู่ใหม่ก็จะพาไปซื้อเดี๋ยวนี้แหละ"เซบาสเตียนพูดพรางถอนใจเฮ้ออย่างเหนื่อยใจที่พ่อบ้านอย่างเขาต้องมาตามใจเจ้านายเอาแต่ใจ

"ดีงั้นไปเลยสิไปชอปปิ้งกันนี่คือคำสั่งเซบาสเตียน"ชิเอลออกคำสั่งพรางยิ้มๆอย่างพึงพอใจที่ได้ในสิ่งที่ต้องการ

"เยสมายลอร์ด"เซบาสเตียนตอบอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก เขาอยากรีบกลับบ้านไปเล่นจ้ำจี้กับนายน้อยมากกว่า

"ไปหาร้านขายรองเท้าก่อนแล้วกัน"ชิเอลบอก

"ได้ขอรับ ร้านอยู่ไม่ไกลเดินไปอีกไม่กี่เมตรก็ถึง"เซบาสเตียนตอบรับแล้วจากนั้นก็อุ้มพาชิเอลตรงไปยังร้านค้าขายรองเท้าทันที
หลายนาทีต่อมาพวกเขาสองคนก็มาถึงที่หมาย นั่นคือร้านขายรองเท้าเด็กวัยรุ่น

"ถึงแล้วครับนายน้อย"เซบาสเตียนก้มลงบอก ชิเอลพยักหน้า

"ปล่อยฉันลงสิ เซบาสเตียน"ชิเอลสั่งเซบาสเตียนพยักหน้าแล้ววางนายน้อยของเขาลงยืนที่พื้นทันที

"ฉันจะอยู่เลือกดูรองเท้าก่อนนะ นายจะไปไหนก็ไป ทิ้งฉันไว้ก็ได้"ชิเอลเงยหน้าบอก เพราะเวลาที่จะซื้อของเขาต้องการความเป็นส่วนตัวสักหน่อย 

"นายน้อยไม่กลัวโดนจับกินหรือขอรับ คนขายเป็นปีศาจนะ"เซบาสเตียนเตือนด้วยความเป็นห่วง

"ไม่กลัว ฉันเองก็เป็นปีศาจ ไม่ตายง่ายๆหรอก นายจะไปไหนก็ไป เดี๋ยวฉันเลือกได้แล้วค่อยเรียกมาแล้วกัน"ชิเอลบอกพรางมองสำรวจสินค้าที่วางเรียงรายตามชั้นอย่างสนใจ

"เยสมายลอร์ด"เซบาสเตียนตอบรับ จากนั้นเขาก็ดีดนิ้วหายตัวไปทันที ชิเอลทำตาปริบๆ

"เฮอะ พอไล่ปุ๊บไปปั๊บเลยนะเจ้าบ้าเอ๊ย ชิ อยู่คนเดียวก็ได้"ชิเอลบอกอย่างไม่สบอารมณ์ที่เซบาสเตียนจากไปอย่างไม่อาลัยอาวรเลย
แล้วจากนั้นชิเอลก็เดินเลือกดูรองเท้า หยิบจับนั้นจับนี่มาเลือกดู เขาตั้งใจว่าจะซื้อแค่คู่เดียวแต่ไปๆมาๆเกิดติดใจหลายคู่เนี่ยสิ กำลังตัดสินใจอยู่ว่าจะเอาคู่ไหนดี

"เอ...เอาคู่ไหนดี คู่นั้นก็สวย คู่นี้ก็เท่ห์ อืม"ชิเอลเลือกแล้วเลือกอีกตัดสินใจไม่ได้สักทีระหว่างรองเท้าสองคู่นั้น ยืนพิจารณาอยู่นานเลยทีเดียว

"ตกลงหนูจะเอาคู่ไหนจ๊ะ"เสียงหวานๆของแม่ค้าขายรองเท้าท่าทางใจดีแทรกขึ้นมากระทันหันจนทำให้เด็กที่กำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่ถึงกับตกใจ

"เฮือก!!!"คนถูกแม่ค้าถามถึงกับสะดุ้งพรางเงยหน้าจากรองเท้าสองคู่นั้นหันมามองข้างๆตัว
แล้วก็ต้องตกใจอ้าปากค้างเมื่อมองเห็นหน้าแม่ค้าขายรองเท้าได้อย่างชัดเจน

"ฮันนา!!!"ชิเอลร้องอย่างตกใจด้วยความคาดไม่ถึง ไม่นึกไม่ฝันว่าจะเจอกับปีศาจตนนี้อีก

"เป็นไปได้ยังไง ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่!!!"ชิเอลถามอย่างแปลกใจที่เห็นปีศาจสาวที่เคยเป็นเมดรับใช้อลัว ทรานซี่มาปรากฏอยู่ตรงหน้า เขาเคยคิดว่าเธอน่าจะตายตามโคลวไปแล้วเสียอีก นี่เธอมาที่นี่ได้ยังไง แถมยังมาเป็นแม่ค้าขายรองเท้าในเมืองซาตานอีก

"หนูกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่หรือจ๊ะ แล้วทำไมมาถามฉันแบบนั้น"ปีสาจสาวที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายกับปีศาจสาวกินวิญญาณของลูก้าที่เคยสาปชิเอลให้เป็นปีศาจเปี๊ยบเลย เธอถามพรางขมวดคิ้วมองดูเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างแปลกใจที่จู่ๆก็มาทักราวเหมือนเป็นคนรู้จัก

"คุณคือฮันนาใช่มัยครับ"ชิเอลถามอย่างไม่แน่ใจ

"อะไรนะจ๊ะ เปล่าหรอก ฉันไม่ได้ชื่อฮันนา หนูคงจำคนผิดแล้วล่ะ ฉันไม่เคยรุ้จักหนูมาก่อนเลยนะ"แม่ค้าที่หน้าตาเหมือนฮันนาส่ายหน้าอย่างงุนงง

ชิเอลยืนจ้องหน้าแม่ค้าขายรองเท้าตาไม่กระพริบ เขาไม่น่าที่จะจำคนผิด ก็หน้าของเธอเหมือนราวกับเป็นคนๆเดียวกันเลย แต่ทำไมเธอถึงบอกว่าไม่ได้ชื่อฮันนาล่ะ แม้จะรู้จักกันในช่วงสั้นๆแต่เขาก็จำใบหน้าของฮันนาได้อย่างแม่นยำ
ไม่น่าที่จะจำผิดได้เลย 

"ไม่นะ ผมน่าจะจำไม่ผิดคุณคือฮันนาปีศาจสาวที่เคยสาปให้ผมกลายเป็นปีศาจใช่มัยล่ะครับ "ชิเอลยังไม่อยากจะเชื่อว่าเธอไม่ใช่ฮันนาก็หน้าตาเหมือนกันขนาดนั้นจะให้เขาคิดเป็นอื่นได้ยังไง

"ไม่ใช่จ้า ฉันชื่อนาตาเซีย หนูพูดเรื่องอะไรฉันงงไปหมดแล้ว ฉันเนี่ยนะสาปให้หนูเป็นปีศาจ เรื่องตลกอะไรกันจ๊ะ ก็หนูเองก็เป็นปีศาจไม่ใช่เหรอ แล้วฉันไปสาปหนูได้ยังไงกันล่ะจ๊ะ"ปีศาจสาวที่มีนามว่านาตาเซียพูดยิ้มๆพรางมองดูเด็กหนุ่มด้วยความเอ็นดู

"เอ่อถ้าไม่ใช่ก็ขอโทษด้วยนะครับ แต่ผมขอถามอะไรคุณหน่อยนะครับ"ชิเอลเงยหน้าถาม

"ว่ามาสิจ๊ะ"แม่ค้านาตาเซียพูดยิ้มๆอย่างอารมณ์ดี

"คุณมาขายรองเท้าที่นี่มานานแล้วเหรอครับ"ชิเอลถามตอนนี้เขาเลิกสนใจที่จะเลือกรองเท้าแล้ว

"ไม่นานหรอกจ้า ฉันพึ่งมาขายได้ไม่กี่วันเอง"นาตาเซียบอก

"แล้วก่อนหน้านี้คุณไปไหนมาหรือครับ"ชิเอลถามต่อเขาอยากจะพิสูจน์ให้แน่ใจว่าใช่ฮันนาหรือเปล่าเพราะแม่ค้าตนนี้หน้าเหมือนฮันนามาก

"ไม่ได้ไปไหนหรอกฉันก็อยู่ที่บ้านน่ะแหละ แล้วนี่เรามาถามอะไรนักหนาเนี่ย ตกลงจะซื้อมัยรองเท้าน่ะ " นาตาเซียเริ่มรำคาญขึ้นมาหน่อยๆแล้วที่เด็กหนุ่มมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของเธอ

"จริงหรือครับ อยู่ที่บ้านตลอดเลยเหรอ คุณไม่ได้พึ่งมาจากลอนดอนหรือครับ"ชิเอลถามอีกไม่สนใจตอบคำถามของแม่ค้าเลย เขาอยากถามเพื่อความแน่ใจบางทีอาจเกิดอะไรขึ้นกับฮันนาก็ได้หลังจากที่ทั้งฮันนาและโคลวถูกกระแสน้ำพัดไปไม่รู้เป็นหรือตาย
แต่ยิ่งมาเจอคนหน้าเหมือนยิ่งทำให้ชิเอลเกิดสนใจขึ้นมาทันที บางทีคนๆนี้อาจจะเป็นฮันนาก็ได้หรืออาจจะไม่ใช่แค่หน้าเหมือนก็เป็นไปได้เช่นกัน

"จริงสิฉันจะไปโกหกเธอทำไม ฉันอยู่ที่บ้านของฉันมาตั้งนานแล้ว เลิกเซ้าซี้ถามฉันสักที ฉันจะไปต้อนรับลูกค้าคนอื่นๆต่อและ ถ้าเธอเลือกได้แล้วก็บอกฉันแล้วกันนะ"นาตาเซียพูดอย่างไม่สบอารมณ์ความใจดีก่อนหน้านั้นหายไปเสียแล้ว

"เดี๋ยวก่อนสิครับ เกิดอะไรขึ้นกับคุณหรือเปล่า ทำไมคุณจำผมไม่ได้"ชิเอลยังไม่ยอมแพ้

"ฉันเพิ่งจะเจอกับเธอเป็นครั้งแรกเองนะ ฉันจะไปรู้จักเธอได้ยังไง อย่ามาพูดให้ขำดีกว่า ฉันขอตัวก่อนล่ะ ลูกค้าคนอื่นๆมากันแล้ว"นาตาเซียพูดอย่างไม่พอใจพรางรีบเดินหนีเด็กหนุ่มเจ้าปัญหามาเทคแคร์ลูกค้าคนอื่นๆที่กำลังเลือกหยิบสินค้าในร้านของตนอย่างไม่ใส่ใจเด็กหนุ่มเจ้าปัญหาอีก
พอถูกนาตาเซียทิ้งให้อยู่ลำพังชิเอลก็ก้มลงมองดูรองเท้าสองคู่ที่ตอนแรกกำลังเลือกอยู่ว่าจะเอาคู่ไหนดี 

"เฮอะ เลือกไม่ถูกเอามันสองคู่เลยแล้วกัน ตามเซบาสเตียนมาดีกว่า"ว่าแล้วชิเอลก็ใช้ตาขวาเรียกทันที

"เซบาสเตียนมานี่เดี่ยวนี้ "ชิเอลออกคำสั่งพรางถือรองเท้าทั้งสองคู่เอาไว้
ระหว่างนั้นเซบาสเตียนกำลังนั่งคุยกับเจ้าวัวบ้า สนทนาเรื่องของนายน้อย(นินทา)

"นี่นายรู้มะนายน้อยของฉันนะเค้าไร้เดียงสาน่าดู ตอนที่ฉันแกล้งถอดเสื้อผ้าของฉันออกนะ แล้วจะชวนมาอาบน้ำด้วยกันน่ะ เด็กคนนั้นรีบเปลี่ยนท่าทีทันทีเลยล่ะ"เซบาสเตียนกำลังนินทาชิเอลให้ลูวิคเพื่อนวัวบ้าของเขาฟังอย่างออกรส

"อือๆ แล้วยังไงต่อ "ลูวิคถามอย่างสนใจ

"แล้ว..."เซบาสเตียนหยุดพูดแค่นั้นเพราะเขากำลังรู้สึกว่าตราสัญลักษณ์ที่มือขวาร้อนขึ้นมา 

"ไว้วันหลังนะลูวิคตอนนี้นายน้อยเรียกแล้วฉันต้องไปก่อนล่ะ ฝากเสื้อผ้าและรองเท้าถุงเท้าของนายน้อยด้วยนะ"เซบาสเตียนลุคขึ้นยืนจากเก้าอี้ในห้องรับแขก

"อืมได้ๆไว้ว่างๆนายค่อยมาเอาล่ะฉันจะจัดการซักทำความสะอาดให้ โชคดีเพื่อน บาย"ลูวิคบอกลาเป็นครั้งที่สามของวันนี้

"บายไว้ฉันจะมาหาใหม่"เซบาสเตียนโบกมือลา จากนั้นก็ดีดนิ้วหายตัววับไปทันที
แล้วก็มาปรากฏตัวตรงหน้าชิเอลในร้านขายรองเท้า

"ตกลงเลือกรองเท้าได้แล้วใช่มัยขอรับ"เซบาสเตียนถามเมื่อเจอหน้านายน้อยคนที่เขาพึ่งจะนินทาให้เพื่อนฟังไปเมื่อครู่

"อืม เลือกไม่ได้เลยเอาสองคู่เลย เอ้า เอาไปให้แม่ค้าใส่กล่องสิ"ชิเอลบอกพรางยื่นรองเท้าสองคู่ส่งให้พ่อบ้านหนุ่มถือ

"เยส มายลอร์ด"เซบาสเตียนตอบรับพรางถือรองเท้าเดินตรงไปหาแม่ค้าเพื่อเอาเก็บใส่กล่องให้เรียบร้อย

"สองคู่ใช่มัยคะ"แม่ค้าถามอย่างสุภาพพรางเอื้อมือไปรับรองเท้าที่เซบาสเตียนส่งให้เธอเอาใส่กล่อง เซบาสเตียนกะจะหว่านเสนห์เพื่อขอลดราคาสักหน่อยแต่พอแม่ค้าเงยหน้าขึ้นมาจนเห็นเต็มตาเท่านั้นแหละ

"ฮันนา นี่เธอ!!!"เซบาสเตียนอุทานร้องด้วยความตกใจที่เจอคนรู้จัก

"เอาอีกแล้ว ทำไมวันนี้มีแต่คนมาทักฉันด้วยชื่อนี้อยู่เรื่อยเลยนะ"แม่ค้าบ่นอย่างไม่สบอารมณ์ที่มีแต่คนเรียกเธอว่าฮันนา ทั้งเจ้าเด็กหนุ่มน่ารักๆนั้นและ ยังพ่อรูปหล่อคนนี้อีก

"ฉันชื่อนาตาเซียค่ะ ไม่ได้ชื่อฮันนา คุณจำคนผิดแล้ว"แม่ค้าพูดกระแทกเสียงอย่างหงุดหงิด หยิบรองเท้าแต่ละคู่มาเช็กดูราคา จากนั้นเธอก็บอกราคาสินค้า เซบาสเตียนจ้องมองดูใบหน้าของแม่ค้าปีศาจตนนี้อย่างพินิจพิจารณา

"ขอโทษนะครับที่เสียมารยาท เพราะใบหน้าของคุณเหมือนกับฮันนาคนที่ผมรู้จักมากเลยน่ะครับ "เซบาสเตียนพูดอย่างสุภาพเพื่อรักษาน้ำใจพรางยื่นถุงเงินส่งให้ตามจำนวนของราคารองเท้าสองคู่

"งั้นหรือคะ หน้าของฉันคงจะเหมือนเธอคนนั้นสินะ ก่อนหน้านี้ก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งมาทักฉันว่าฮันนาเหมือนกัน สงสัยฉันคงจะเหมือนคนๆนั้นจริงๆสินะคะ"แม่ค้าพูดอย่างใจเย็น แล้วเธอรับเงินมาจากเซบาสเตียนที่ยื่นส่งให้

"ลดราคาให้หน่อยไม่ได้หรือครับ"เซบาสเตียนลองโปรยยิ้มหว่านเสนห์ดู

"หึหึหึ เสียใจด้วยค่ะ ร้านนี้ขายของถูกสุดแล้ว ลดให้ไม่ได้หรอกนะคะ ไม่ต้องมาหว่านเสน่ห์เลยพ่อหนุ่มฉันไม่หลงกลคุณหรอก"นาตาเซียหลับตาเช็กจำนวนเงินในถุงที่เซบาสเตียนส่งให้อย่างไม่สนใจใยดีในความหล่อของพ่อบ้านหนุ่มเลย 

"แหมไม่ได้ผลแฮะ ไม่เป็นไรจ่ายเต็มราคาก็ได้ครับ"เซบาสเตียนบอกอย่างผิดหวังเล็กน้อย ที่แม่ปีศาจสาวนี้ไม่หลงเสน่ห์ของเขา แล้วเธอก็หายเข้าไปในห้องที่เก็บกล่อง เพื่อเอาสินค้าจัดใส่กล่องให้เรียบร้อย ปล่อยให้เซบาสเตียนยืนรออยู่หน้าโต๊ะวางสินค้า
ในระหว่างนั้นชิเอลก็เดินมาหาพรางดึงปลายเน็กไทด์ของเซบาสเตียนให้ก้มตัวลงมาเพื่อจะกระซิบที่หู

"นายคิดว่าไง ใช่ฮันนาหรือเปล่า"ชิเอลกระซิบถามข้างๆหูเซบาสเตียนอย่าแผ่วเบา

"ไม่แน่ใจเหมือนกันขอรับ หน้าตาเหมือนมากแต่การพูดของเธอแปลกๆเหมือนกับว่าไม่เคยรู้จักพวกเรามาก่อนเลย น่าสงสัยเหมือนกันขอรับ"เซบาสเตียนให้ข้อเสนอ

"อืมฉันก็คิดเหมือนนาย ตกลงจะเอาไงกันดีเซบาสเตียน หากเป็นฮันนาจริงๆบางทีอาจจะให้เค้าทำให้ฉันกลับมาเป็นมนุษย์ตามเดิมก็ได้นะ"ชิเอลกระซิบถามความเห็น

"ทำไมล่ะครับ นายน้อยไม่ชอบเป็นปีศาจเหรอ ทำไมถึงอยากกลับไปเป็นมนุษย์ล่ะครับ"เซบาสเตียนถามอย่างแปลกใจ

"ก็ถ้าเป็นมนุษย์หากฉันตายนายจะได้วิญญาณของฉันไปไง ฉันไม่ลืมสัญญานั้นหรอกนะ"ชิเอลบอกอย่างจริงจัง

"หึหึหึ ไม่ต้องรีบตายนักหรอกครับ สัญญานั้นผมเกือบจะลืมไปแล้วสิ ตอนนี้ผมก็ทำใจได้นานแล้วไม่ว่าคุณจะเป็นคนหรือปีศาจผมก็ไม่คิดจะกินวิญญาณของคุณอีกแล้ว แต่ผมจะกินตัวคุณแทนคืนนี้เตรียมตัวเตรียมใจให้ดีละกัน หึหึหึ"เซบาสเตียนแกล้งแหย่เล่นจนชิเอลถึงกับหน้าแดงทันที

"บ้า นายมันบ้า พูดอะไรก็ไม่รู้ "ชิเอลพูดเขินๆพรางหลบหน้าแดงๆไม่มองหน้าพ่อบ้านจอมหื่นเอาดื้อๆ เซบาสเตียนอดขำไม่ได้ในความน่ารักของนายน้อย
แล้วนาทีนั้นเองพอชิเอลเผลอหลบหน้ามองทางอื่นเขาก็โดนพ่อบ้านจอมหื่นหอมแก้มเข้าให้ทันที จุ๊บ

"อ๊ะ!!"ชิเอลสะดุ้งตกใจหันควับมามองหน้าคนหอมแก้มทันควัน

"นะ นาย นาย"เด็กหนุ่มเขินจนพูดอะไรไม่ออก พรางเอามือชี้หน้าเซบาสเตียน ด้วยใบหน้าแดงกล่ำ ส่วนอีกมือก็คลำแก้มตนเองช้าๆอย่างคาดไม่ถึง

"ก็อยากทำตัวน่ารักทำไมล่ะครับ มันอดไม่ได้นี่นา"เซบาสเตียนพูดเสียงเบาๆให้ได้ยินกันแค่สองคน ชิเอลหันไปมองรอบๆเขากลัวคนอื่นๆมาเห็นจากนั้นก็เงื้อฝ่ามือขึ้น
เพียะ! เสียงชิเอลตบหน้าเซบาสเตียนฉาดใหญ่

"นายน้อย!!"เซบาสเตียนตกใจไม่คิดว่าจะโดนตบหน้าอีกแล้ว

"อย่ามาทำแบบนี้กับฉันในที่สาธารณะอีกนะถ้าฉันไม่อนุญาตินายห้ามทำเด็ดขาด จำไว้"ชิเอลออกคำสั่งอย่างโกรธๆจากนั้นก็เดินหนีออกจากร้านรองเท้าไปทันที ไม่มีเหลียวหันมามองเซบาสเตียนเลย

"ให้ตายสิ นายน้อยนี่ช่างเป็นเด็กอารมณ์ร้ายจริงๆ แค่หอมแก้มนิดหน่อยเองถึงกับตบหน้ากันเลยเหรอ เฮ้อ"เซบาสเตียนมองตามไปที่หน้าประตูทางออกที่ชิเอลพึ่งเดินออกไปเมื่อครู่ เขายังไม่คิดที่จะเดินตามออกไปทันทีเพราะยังไม่ได้เอารองเท้าเลย

"เกิดอะไรขึ้นหรือคะ ฉันเห็นคุณโดนเด็กคนนั้นทำร้าย"แม่ค้าที่พึ่งเอารองเท้าใส่กล่องมาส่งให้เผอิญมาเห็นเหตุการณ์เข้าพอดี

"ไม่มีอะไรมากหรอกครับแค่ทะเลาะกันนิดหน่อย"เซบาสเตียนบอกพรางรับถุงผ้าใส่กล่องรองเท้ามาจากแม่ค้าปีศาจมาถือไว้
"เด็กคนนั้นลูกชายของคุณหรือคะ ทำไมกล้าตบหน้าพ่อแม่ได้ล่ะ ไม่น่ารักเลยนะ ทำไมคุณถึงปล่อยให้ลูกทำแบบนี้ล่ะคะ"แม่ค้าถามอย่างแปลกใจ

"เอ่อ...นั่นสินะครับ ผมน่าจะลงโทษเขาสักหน่อยใช่มัยล่ะ"เซบาสเตียนพูดอย่างเนือยๆ

"แล้วแต่คุณเถอะค่ะ อย่าตามใจลูกมากนักนะคะ อ้าลูกค้ามาแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ "แม่ค้าไม่ออกความเห็นอะไรมากนัก สายตาของเธอมองไปที่หน้าประตูพอเห็นลูกค้ารายใหม่เข้ามาจึงขอตัวไปต้อนรับลูกค้าคนอื่นๆต่อทันที

"แปลก เธอจำเราไม่ได้จริงๆเหรอ จะใช่ฮันนาหรือเปล่านะ"เซบาสเตียนพึมพำกับตนเองเบาๆพรางมองตามแม่ค้าคนนั้นไปที่หน้าประตูเห็นเธอกำลังเทคแคร์ลูกค้าคนอื่นๆอยู่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

เขายังวนเวียนอยู่ในร้านไม่ตามชิเอลออกไปพรางคอยสังเกตท่าทีของแม่ค้าที่หน้าตาเหมือนฮันนาอยู่เป็นระยะ
ทางด้านชิเอลในตอนนี้หลังจากที่เดินออกมาจากร้านขายรองเท้าแล้วก็ยังวนเวียนอยู่ใกล้ๆไม่ไปไหน

"ชิ ชอบทำอะไรประเจิดประเจ้อ ไม่รู้กาลเทศะเอาซะเลย เจ้าบ้า"ชิเอลบ่นพรางเดินไปเดินมาอยู่แถวๆร้านขายรองเท้า ก็เขาไม่รู้ว่าจะไปไหนดีนี่นา เงินอยู่กับเซบาสเตียนหมด ตอนนี้ในตัวไม่มีเงินเลยไปชอปปิ้งที่ไหนก็ไม่ได้ พรางหันไปดูที่ประตูหน้าร้านขายรองเท้าเผื่อว่าจะเห็นพ่อบ้านของเขาเดินออกมาง้อ แต่ไม่มีทีท่าว่าจะออกมาเลย

"เชอะ มัวทำบ้าอะไรอยู่นะ ป่านนี้แล้วยังไม่ตามออกมาอีก"ชิเอลเดินไปเดินมาอย่างไม่สบอารมณ์วนเวียนอยู่ใกล้ร้านขายรองเท้าไม่กล้าไปไหนไกลกลัวหลง แถมไม่มีรองเท้าด้วยเดินบนหินหยาบๆแบบนี้ทำให้เจ็บเท้าไม่น้อยเลย 

"โอยเจ็บเท้าอ่ะ หยุดเดินดีกว่าไปหาที่นั่งรอแล้วกัน"ชิเอลเริ่มรู้สึกเจ็บเท้ามากขึ้นเมื่อเขาเดินไปเดินมาหลายรอบจึงคิดหาที่นั่งพักแต่แถวนี้ไม่มีเก้าอี้ให้นั่งพักเลย จึงได้แต่ทนยืนต่อไป

"ให้ตายสิไม่มีที่นั่งเลยเหรอแถวนี้น่ะ ฉันชักจะเมื่อยแล้วนะเจ็บเท้าด้วย "ชิเอลบ่นพรางยกเท้าขึ้นมาดูพบว่าเป็นลอยช้ำสีม่วง พอไม่มีที่นั่งจึงตัดสินใจยืนต่อไปซึ่งตอนนี้เขายืนอยู่ห่างจากร้านขายรองเท้าไม่ไกลนักพอมองเห็นคนที่ออกมาจากร้านได้ชัดเจน

หลังจากนั้นเวลาก็ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เซบาสเตียนก็ตัดสินใจออกมาจากร้านเขาเฝ้าสังเกตดูแม่ค้าที่หน้าเหมือนฮันนาได้มาพักใหญ่ๆก็สรุปได้ว่าเธอจำเขาไม่ได้เลย และไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำเป็นไม่รู้จักด้วย แต่มันน่าสงสัยที่ว่าทำไมเธอถึงพึ่งมาเปิดร้านขายเมื่อไม่กี่วันเอง ซึ่งน่าจะเป็นเวลาใกล้เคียงกับที่เขาและชิเอลมาอยู่ที่นี่

ก่อนหน้านี้เธอไปอยู่ไหน ถ้าเธอไม่ใช่ฮันนาล่ะก็เธออยู่ไหน พอลองถามก็ทำเป็นโกรธไม่พอใจ เขาจึงไม่กล้าเซ้าซี้อะไรกับเธอมากนักจึงตัดสินใจออกมาจากร้านแล้วเดินไปหาชิเอลที่เขาจับกระแสพลังมาได้ว่ายังอยู่แถวๆนี้ไม่ได้ไปไหนไกล
ทางด้านชิเอลที่ตอนนี้รอจนเมื่อยแล้วเขากำลังนั่งยองๆอยู่ข้างทางมีพุ่มไม้บดบังตัว พอเห็นเซบาสเตียนเดินออกมาจากร้านขายรองเท้าจึงรีบลุกขึ้นแล้วไปหาที่แอบหลบซ่อนตัวไม่ให้เซบาสเตียนเห็นตัวง่ายๆ

"เจ้านั้นออกมาแล้ว ดีล่ะต้องแกล้งให้เป็นห่วงซักหน่อยแล้วกัน ไปหลบตรงไหนดี"ชิเอลเริ่มหาที่หลบซ่อนแกล้งเซบาสเตียนเล่นซ่อนหากัน เขาวิ่งไปตามทางพอเจอร้านค้าก็รีบเข้าไปข้างในมองหาที่เหมาะๆแล้วเขาก็เจอ

"อ้าตรงนี้น่าจะเหมาะ"แล้วชิเอลก็หาที่หลบซ่อนได้ที่เหมาะๆ ตอนนี้เขากำลังมุดตัวเข้าไปใต้กระโปรงสุ่มสีฟ้าอ่อนที่บานอะแร่งแฉ่งของหุ่นที่ตั้งโชวไว้ในร้านขายเสื้อผ้าสตรี เซบาสเตียนคงไม่เอะใจแน่ว่าเขากล้ามาแอบหลบอยู่ใต้กระโปรงของหุ่นสตรี

"หึหึหึ มาตามหาฉันให้เจอสิ ถ้านายเป็นห่วงฉันล่ะก็นะ"ชิเอลรำพึงเบาๆแล้วจากนั้นก็รอ
ทางด้านเซบาสเตียนเขาพึ่งออกมาจากร้านแล้วเริ่มเดินตามหานายน้อย ตามกระแสพลังปีศาจที่เขาตรวจจับได้ เขาหลับตาเดินไปเรื่อยๆอย่างมีสมาธิจนกระทั่งมาหยุดอยู่หน้าร้านขายเสื้อผ้าสตรีแล้วเขาก็ลืมตาขึ้น

"เห ทำไมมาหยุดที่ร้านนี้ล่ะ นายน้อยไม่มีทางมาหลบแถวนี้หรอกมั้ง"เซบาสเตียนมองดูที่หน้าร้านอย่างแปลกใจที่เขาจับกระแสพลังปีศาจได้ที่นี่ 

"อืมลองเข้าไปดูหน่อยละกัน เผื่อจะเจอ"เซบาสเตียนตัดสินใจเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปข้างในร้านขายเสื้อผ้าสตรีแล้วจากนั้นก็เริ่มทำการค้นหาเด็กตัวแสบทันที
ในระหว่างที่กำลังค้นหาตัวชิเอลอยู่แม่ค้าคิดว่าเซบาสเตียนสนใจสินค้าร้านของเธอจึงมาเทคแคร์

"มาซื้อชุดไปให้ภรรยาหรือคะ"แม่ค้าหน้าตาสะสวยถามพรางมองดูใบหน้าของลูกค้าที่หน้าตางดงามสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ

"เอ่อ..."เซบาสเตียนอึกอักจะบอกยังไงดีว่ามาตามหาเด็กชายอายุสิบสามปี แต่มันคงจะตลกพิลึกถ้าบอกไปแบบนั้น เขาจึงแค่พยักหน้าเออออไปตามน้ำ

"แล้วภรรยาของคุณสูงขนาดไหนหรือคะ"แม่ค้าถามข้อมูลเพื่อที่เธอจะได้แนะนำและจัดหาสินค้ามาได้ถูกขนาด

"เอ่อ ประมาณ 158 ซม ครับ"พูดพรางมองหาสิ่งผิดปกติภายในร้านไปพราง เพื่อตามหาเด็กซน

"158 หรือคะ"แม่ค้าถามย้ำเพื่อความแน่ใจ เซบาสเตียนพยักหน้า แม่ค้าจึงไปหาเสื้อผ้าขนาดความสุงตามที่เซบาสเตียนบอกทันที ตอนนี้เขาไม่ค่อยจะสนใจตอบคำถามแม่ค้าเท่าไหร่ เขาเอาแต่ก้มๆเงยๆมองหาชิเอลอย่างเป็นห่วง

"นายน้อยไปไหนของเค้านะ อยู่ในร้านนี้แน่หรือเปล่า หรือการตรวจจับพลังของเราจะผิดพลาด"เซบาสเตียนพึมพำกับตนเองเบาๆในขณะที่แม่ค้าปล่อยให้เขาอยู่เพียงลำพัง แล้วพ่อบ้านหนุ่มก็เดินสำรวจร้านขายเสื้อผ้านี้แล้วก้มเงยๆหานายน้อยต่อไป
ไม่ว่าจะเป็นห้องลองเสื้อ พอเปิดม่านอย่างกระทันหันก็พบผู้หญิงกำลังลองเสื้อผ้าอยู่แล้วเขาก็ถูกตบเป็นของแถม

เพียะ!!

" อีตาบ้าโรคจิตวิถาร กรี๊ดดดด!!!!"หญิงสาวที่กำลังลองเสื้อผ้าอยู่ตวาดใส่หลังจากที่เธอตบหน้าเซบาสเตียนไปแล้วฉาดใหญ่จากนั้นก็เอากระเป๋าเขวี้ยงใส่อย่างไม่ปราณี เพื่อขับไล่ชายหนุ่มออกไปจากตู้ลองเสื้อ

"โอ้วว!!!ขอโทษครับ ผมไม่ใช่พวกโรคจิตนะ"เซบาสเตียนร้องแก้ต่างถึงกับเหงื่อตกแก้มแดงเป็นแนวฝ่ามือของหญิงสาวเลย
หลังจากนั้นเซบาสเตียนก็ถอยออกมาห่างตู้ลองเสื้อสตรี้ไม่ค่อยกล้าไปเปิดม่านในตู้ลองเสื้ออีก กลัวโดนตบอีก แต่ถ้าหากนายน้อยไปแอบในนั้นล่ะจะทำยังไง 

"เฮ้อ ชักเหนื่อยซะแล้วสิ นายน้อยไปไหนของเค้าน้า ไม่ได้อยู่ที่ร้านนี้ล่ะมั้ง สงสัยการตรวจจับพลังของเราคงผิดพลาดเพราะสูญเสียพลังไปตอนจะฆ่าเจ้าวัวบ้าแน่เลย"เซบาสเตียนเดินบ่นพรางเอามือลูบแก้มแดงๆวันนี้เขาถูกตบสองครั้งแล้ว ซวยเช็ดวอเตอร์จริงๆ

"อ้าวคุณลูกค้านี่ไงคะชุดขนาดเท่าความสูงของภรรยาของคุณน่ะค่ะ มีหลายแบบให้เลือกเยอะเลยนะคะ"แม่ค้ากลับมาแล้วพร้อมกับถือเสื้อผ้าสตรีมาหลายชุดเอามายื่นส่งให้เซบาสเตียนดู 

"เอ่อ...."เซบาสเตียนทำเป็นหยิบชุดนั้นชุดนี้มาพิจารณาดู ซึ่งจริงๆแล้วเขาไม่ได้สนใจเสื้อผ้าพวกนี้เลยแต่จะปฏิเสธก็เกรงใจแม่ค้า อุตส่าห์หามาให้ตั้งหลายชุด
แต่พอพิจารณาดูชุดสตรีพวกนี้ก็ทำให้นึกถึงนายน้อยตอนแต่งหญิงขึ้นมา ชุดที่เขาถืออยู่นี้มีขนาดเท่ากับตัวนายน้อยเลยสินะ 

"สนใจชุดสีชมพูนี้หรือคะ"แม่ค้าถามอย่างเอาอกเอาใจลูกค้า

"เอ่อ..."เซบาสเตียนไม่รู้จะพูดยังไงดี เขาทำอะไรไม่ถูกแล้วตอนนี้ จะเอาไงดีจะปฏิเสธแล้วรีบออกไปจากร้านนี้ดีมัยนะ หรือซื้อเก็บไว้ซักชุดดี เผื่อบางวันจะจับนายน้อยแต่งหญิงถ่ายรูปเล่นๆสักรูปสองรูป

"ว่าไงหรือคะ"แม่ค้าถามเพื่อกระตุ้นให้ลูกค้าตัดสินใจเร็วๆ

"เอาก็เอาครับ เอาชุดชมพูนี่ละกัน"แล้วเซบาสเตียนก็เลยตัดสินใจซื้อจนได้ เขาไม่ได้คาดหวังว่านายน้อยจะยอมแต่งหญิงนักหรอก แต่ที่ซื้อเพื่อตัดความรำคาญยัยแม่ค้าปีศาจจอมจุ้นตนนี้เท่านั้นเองจะได้มีอิสระในการเดินตามหานายน้อยของเขาต่อ

"ได้ค่ะเดี๋ยวดิฉันจะเอาใส่กล่องให้นะคะ รอสักครู่ค่ะ"แล้วแม่ค้าก็จัดเจงเอาชุดกระโปรงสีชมพูเอาไปจัดการใส่กล่องให้เรียบร้อย ทิ้งเซบาสเตียนเอาไว้เพียงลำพัง

"เฮ้อ ไปได้ซะที ยัยแม่ค้านี่จุ่นซะจริง คนกำลังยิ่งยุ่งๆอยู่"เซบาสเตียนบ่นพรางเดินสำรวจมองหาชิเอลต่อ
ทางด้านชิเอลตอนนี้เขาหลบใต้กระโปรงสุ่มของหุ่นมาสักพักเริ่มร้อนขึ้นมาแล้ว เลยแอบเปิดกระโปรงหุ่นขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อให้มีอากาศเข้าไปข้างในจะได้หายใจได้สบายหน่อย

"ให้ตายสิ จนป่านนี้แล้วเจ้าบ้านั่น มัวไปมุดหัวอยู่ที่ไหน ยังหาเราไม่เจออีกเหรอ"ชิเอลบ่นอย่างหงุดหงิด (ก็ตัวเองไปซ่อนในที่ๆคนเค้าไม่ได้นึกถึงน่ะสิจะหาเจอมัยล่ะเนี่ย)
พอบ่นถึงคนถูกบ่นก็มาทันทีตายยากจริงๆ

"เอ๊ะนายน้อยไปซ่อนอยู่ที่ไหนนะ เมื่อกี้ก็ลองตรวจจับพลังอีกรอบแล้วผลก็ได้ที่นี่อีก แถวๆนี้เหรอ"เซบาสเตียนเดินสำรวจจนมาถึงตรงหน้าหุ่นแต่งชุดราตรีกระโปรงบานตรงที่ชิเอลซ่อนอยู่พอดี เด็กหนุ่มถึงกับเบิกตาโตคาดไม่ถึงว่าเซบาสเตียนจะมาอยู่ใกล้ขนาดนี้

"อุ๊บ"ชิเอลรีบเอามือปิดปากกลั้นใจแล้วรีบเอากระโปรงหุ่นคลุมปิดทันทีเพราะตอนนี้เซบาสเตียนอยู่ใกล้มากๆ จนเด็กหนุ่มเห็นพ่อบ้านของเขากำลังหยุดยืนมองสำรวจรอบๆตรงบริเวณหุ่นสวมชุดราตรีเพราะจับกระแสพลังปีศาจของนายน้อยได้จากแถวๆนี้ 

"อืม แถวนี้ไม่ผิดแน่ แต่ว่าอยู่ตรงไหนล่ะ"เซบาสเตียนพูดคนเดียวพรางเดินหลับตาเพ่งสมาธิจับกระแสพลังปีศาจของนายน้อยให้ได้ แล้วเขาก็หันมาเมื่อรู้สึกถึงพลังปีศาจที่อยู่ด้านหลังของเขา พอลืมตาก็เจอกับหุ่นสวมกระโปรงราตรีบานๆ

"เอ๊ะทำไมถึงจับกระแสพลังได้จากตรงนี้ล่ะ นายน้อยอยู่ในหุ่นเหรอ ไม่มั้งใครจะเข้าไปซ่อนในกระโปรงผู้หญิงกันล่ะ"เซบาสเตียนพูดพรางก้มลงพิจารณากระโปรงสตรีที่หุ่นสวมใส่อยู่ แล้วเขาก็กำลังจะเลิกกระโปรงของหุ่นขึ้น ชิเอลที่ซ่อนตัวอยู่ถึงกลับกลั้นหายใจแต่ขณะนั้นเอง

"นั้นคุณกำลังทำอะไรกับหุ่นหรือคะ"แม่ค้าถามขึ้นทันทีอย่างสงสัย เซบาสเตียนสะดุ้งพรางรีบปล่อยมือออกจากกระโปรงสุ่มสีฟ้าอ่อนทันที

"เอ่อเปล่าครับ ผมแค่เห็นว่าชุดมันสวยดี เลยอยากลองจับๆดูน่ะว่าเนื้อผ้าดีหรือเปล่า"เซบาสเตียนรีบหาข้ออ้าง 

"อ้อหรือคะ อ่ะนี่ค่ะชุดของภรรยาคุณได้แล้วค่ะ"แม่ค้าบอกยิ้มๆพรางส่งสินค้าให้เซบาสเตียนอย่างไม่ติดใจสงสัยอะไรอีก

"ครับ เอ่อผมขอเดินดูเล่นในร้านหน่อยนะครับ"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆ

"ได้ค่ะ เชิญตามสบาย"แม่ค้าบอกแล้วจากนั้นเธอก็เดินจากไปเพื่อไปเทคแคร์ลูกค้าสตรีที่ลองเสื้อเสร็จแล้วต่อ
พอไม่มีคนมาวุ่นวายเขาก็ตามหานายน้อยต่อ ซึ่งเขามั่นใจว่านายน้อยอยู่ไม่ไกล เพราะกระแสพลังปีศาจของนายน้อยตรงที่เขายืนนั้นแรงมาก 

"นายน้อยออกมาเถอะครับ ผมรู้ว่าคุณอยู่ในนี้ อย่าให้ผมหาตัวเจอนะ จะจับตีก้นให้เข็ดเลย ชอบทำให้ผมเป็นห่วงอยู่เรื่อย"เซบาสเตียนแกล้งขู่แล้วเขาก็ตัดสินใจเลิกชายกระโปรงสุ่มสีฟ้าขึ้นอย่างช้าๆ ชิเอลนั่งกอดเข่าหลับตาปี๋อย่างตื่นเต้นว่าจะถูกเจอตัวในอีกไม่กี่นาทีนี้แล้ว

"เข้าไปทำอะไรในนั้นน่ะ ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะครับ เล่นอะไรพิเรนท์อีกแล้ว"เซบาสเตียนก้มมองที่ใต้กระโปรงสีฟ้า ก็เห็นชิเอลทำท่าโบกมือเซไฮส่งยิ้มเจ้าเลห์มาให้

"ไฮด์ หาฉันเจอจนได้สินะ เก่งเหมือนกันนี่เซบาสเตียน"ชิเอลชมแล้วเขาก็ค่อยๆคลานออกมาจากใต้กระโปรงสุ่มสีฟ้า ไม่มีประโยชน์ที่จะหลบใต้กระโปรงต่อไปอีกแล้วเพราะถูกหาเจอแล้ว และหนีไปไหนไม่ได้อีกแล้วด้วย

"ไม่ต้องมาเซย์ไฮด์ผมเลยนะครับ ซนจริงๆนายน้อยเนี่ย ไปหลบที่ไหนไม่หลบมาหลบใต้กระโปรงผู้หญิง พิเรนท์จริงๆ"เซบาสเตียนพูดเสียงดุพรางคว้าจับแขนลากตัวเด็กซนออกมาจากใต้กระโปรงสีฟ้า จากนั้นก็ฉุดตัวจับอุ้มมาตีก้นบนตักทันที
ป้าบ!!!

"โอ๊ะ"ชิเอลร้องอย่างตกใจที่โดนเซบาสเตียนตีก้นไปหนึ่งที

"ทีหลังอย่าเล่นพิเรนท์แบบนี้อีกนะครับ เกิดผมหานายน้อยไม่เจอจะทำไงล่ะครับไม่ต้องหากันตลอดทั้งวันทั้งคืนเลยหรือไง อย่าทำให้เป็นห่วงนักสิ"เซบาสเตียนดุพรางปล่อยตัวชิเอลลงจากตัก เด็กหนุ่มหน้าแดงเล็กน้อย เขาชินแล้วกับการโดนตีก้นเลยไม่โวยวายอะไร

"ชิ"ชิเอลทำเป็นเชิดใส่ แล้วจากนั้นเขาก็เดินหนีเซบาสเตียนไปอีก แต่หนีไม่พ้นโดนพ่อบ้านปีศาจจับยึดข้อมือไว้เสียก่อน

"จะหนีไปไหนอีกล่ะครับ ไม่ให้หนีอีกแล้วนะครับ ได้เวลาที่เราต้องกลับกันแล้ว" เซบาสเตียนพูดจากนั้นเขาก็คว้าตัวชิเอลจับอุ้มพาดบ่าโดยไม่ให้ตั้งตัวเลย

"อ๊ะ"ชิเอลร้องอุทานอย่าตกใจที่โดนพ่อบ้านหนุ่มจับอุ้มกระทันหัน

"ปล่อย ฉันจะเดินไปเอง"ชิเอลออกคำสั่งเสียงเรียบ

"ไม่ปล่อย นายน้อยไม่ได้ใส่รองเท้าไม่ใช่หรือครับเดินเท้าเปล่าแบบนั้นไม่เจ็บฝ่าเท้าแย่เหรอ"เซบาสเตียนพูดอย่างเป็นห่วง

"ก็นายซื้อรองเท้ามาให้แล้วไม่ใช่เหรอ เอามาใส่ให้ฉันสิ ไม่ต้องมาอุ้ม ฉันโตแล้วเดินเองได้"ชิเอลบอกอย่างไม่สบอารมณ์ที่เอะอะอะไรเจ้าพ่อบ้านนี่ก็เอาแต่อุ้มตลอดเลย

"เยสมายลอร์ด"เซบาสเตียนตอบรับพรางหยิบกล่องรองเท้าออกมาจากถุงผ้า

"เอาคู่ไหนครับ"เซบาสเตียนหยิบรองเท้าออกมาจากกล่องส่งให้ชิเอลเลือกทั้งสองมือ

"เอาคู่นี้ละกัน"ชิเอลบอกพรางชี้ไปที่ร้องเท้าที่อยู่ในกล่องที่อยู่ในมือขวาของเซบาสเตียน 
พอได้รองเท้าคู่ที่ชิเอลต้องการแล้วเซบาสเตียนก็จัดแจงเอามาสวมใส่ให้นายน้อยทันที

"เป็นไงขอรับ คับหรือหลวมไปไหม"เซบาสเตียนถาม ชิเอลส่ายหน้า

"ไม่หรอก ก็ฉันเลือกเองมันจะไม่พอดีได้ยังไง เอาหล่ะกลับบ้านกันได้แล้วล่ะ ฉันรู้สึกเหนื่อยขึ้นมาแล้วร้อนด้วย กลับไปอาบน้ำอีกรอบน่าจะดี"ชิเอลบอกพรางเอามือโบกพัดหน้าตัวเอง

"หึหึหึ ก็เล่นเข้าไปแอบในกระโปรงสุ่มแบบนั้นไม่ร้อนก็แปลกแล้วล่ะครับ พิเรนท์จริงๆคุณเนี่ย น่าตี"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ

"พอเลย ฉันยอมให้แค่ทีเดียวนะ ไม่ยอมให้ตีอีกแล้ว ห้ามตีฉันอีกเข้าใจมัย"ชิเอลสั่งจากนั้นเขาก็เดินนำออกไปจากร้านขายเสื้อผ้าทันที

"อ้าวๆ นายน้อยรอผมด้วยสิครับ"เซบาสเตียนรีบก้มเก็บข้าวของแล้วหอบหิ้วเดินตามชิเอลไปทันที