พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท2 YAOI 18+

"พอเลย ผมจะทำงานต่อแล้ว เจ๊อย่ามากวนได้มัยครับ"เซบาสเตียนหันหลังพูดกับเจ้าผีลืมหลุม เขากำลังซ่อนความเขินอายไว้ไม่อยากให้ผีเห็นอีก เดี๋ยวโดนแซว

"อ่ะๆ ก็ได้ๆ เจ๊ไม่กวนเซบบี้และเดี๋ยวอดอาหารเจ๊ก็แย่สิ อย่าลืมส่งเครื่องเซ่นไหว้ให้เจ๊เหมือนเดิมล่ะ มายฮันนี่ จุ๊บๆ"เจ้าผีลืมหลุมพูดยิ้มๆพรางส่งจูบทีนึงก่อนแล้วจากนั้นก็หายตัวไป ปล่อยให้เซบาสเตียนจัดห้องอยู่ตามลำพัง

"บรึ๋ยยยย!!!"คนโดนส่งจูบถึงกับขนลุกซู่เลย พอทำใจจากการส่งจูบของผีได้แล้วเซบาสเตียนก็หันกลับมามองดูว่าเจ้าผีลืมหลุมไปแน่หรือยัง พอไปแล้วเขาก็ถอนใจยาว

"เฮ้อ......."เซบาสเตียนหลับตาถอนใจ แล้วสะบัดหน้าเลิกคิดฟุ้งซ่าน จากนั้นก็ลงมือจัดข้าวของในห้องต่อ
หลังจากนั้นไม่นานเซบาสเตียนรู้สึกว่านายน้อยกำลังเรียกด้วยตาขวา

"เรียกอีกแล้ว ให้ตายสิ มีอะไรอีกนะ"เซบาสเตียนดีดนิ้วเป๊าะแล้วหายตัววับไปทันที 
แล้วมาปรากฏตัวตรงหน้าชิเอล ที่ยืนคอยอยู่

"มีอะไรหรือครับนายน้อย"เซบาสเตียนถามทันที

"จัดเสร็จแล้ว ไปห้องอื่นกันต่อเถอะ"ชิเอลบอกพรางเดินตรงมาทำท่าให้เซบาสเตียนอุ้ม เขาขี้เกียจเดินและ

"เยสมายลอร์ด"เซบาสเตียนตอบรับทันทีหลังจากที่มองดูรอบๆห้องซึ่งถูกจัดแต่งใหม่หมดอย่างสวยงามและมีระเบียบ จากนั้นก็รวบตัวนายน้อยขึ้นอุ้มแล้วพาเดินออกไปจากห้อง แล้วก็พยยามใช้มือเดียวล๊อกกุญแจ แต่ดันทำพวงกุญแจหล่น เซบาสเตียนจึงย่อตัวลงจะหยิบพวงกุญแจที่พื้นขึ้นมาแต่กลับถูกชิเอลแย่งหยิบพวงกุญแจไว้ได้เสียก่อน

"นายน้อย นั่นพวงกุญแจของผมนะ เอาคืนมา"เซบาสเตียนใช้มือเดียวพยายามแย่งพวงกุญแจกลับแต่ชิเอลจับพวงกุญแจไว้แน่น

"ฉันจะล๊อกเองนายอุ้มฉันไว้ดีๆละกัน"ชิเอลบอกพรางใช้มือสองข้างกุมพวงกุญแจไว้ไม่ยอมส่งคืนให้เซบาสเตียน

"เยสมายลอร์ด"เซบาสเตียนตอบรับแล้วพาชิเอลมาใกล้กลอนประตู 

"ดอกไหนล่ะ"ชิเอลถาม 

"ดอกสีเงินมีตราประทับขอรับ"เซบาสเตียนตอบพรางจับตัวนายน้อยอุ้มให้กระชับยิ่งขึ้นเพราะตอนแรกๆเขาอุ้มมือเดียวตอนนี้ใช้สองมืออุ้มได้แล้ว

"อืม"ชิเอลพยักหน้าจากนั้นก็ค้นลูกกุญแจดอกที่ถูกต้อง จนเจอแล้วยื่นมาใกล้ๆให้เซบาสเตียนดูเพื่อความแน่ใจ

"ใช่ดอกนี้หรือเปล่า"ชิเอลยื่นมาให้เซบาสเตียนดูใกล้ๆ

"ใช่ขอรับ"เซบาสเตียนตอบรับ ชิเอลจึงลงมือล๊อกประตูแทนพ่อบ้านหนุ่มทันที

"เอาหล่ะไปห้องอื่นกันต่อเถอะ เซบาสเตียน"ชิเอลล๊อกเสร็จแล้ว

"เยสมายลอร์ด"พ่อบ้านหนุ่มตอบรับจากนั้นก็พานายน้อยของเขาเดินไปตามทางไปยังห้องอื่นๆอย่างเร็วจี๋ ชิเอลชินแล้วเลยไม่รู้สึกมึนหัวแบบเมื่อก่อนน่านี้
แล้วไม่กี่วินาทีเซบาสเตียนก็มาถึงที่หมาย ห้องที่สามที่ชิเอลต้องไปจัดเก็บ

"ถึงแล้วขอรับ"เซบาสเตียนพูดพรางปล่อยชิเอลลงมายืนข้างๆตัวเขา แล้วจากนั้นก็แย่งกุญแจมาจากเด็กหนุ่มเอามาไขประตู แล้วก็ผลักบานประตูเปิด แล้วหลีกทางให้นายน้อยเข้าไปข้างใน

"เชิญขอรับ"เซบาสเตียนผายมือเปิดทางให้ชิเอลเดินเข้าไปข้างใน จากนั้นพอชิเอลหันกลับมาเซบาสเตียนก็หายตัวไปแล้ว เด็กหนุ่มยืนอึ้งทำตาปริบๆ 

"โหยๆหายไปไม่บอกไม่กล่าวกันเลยนะ เซบาสเตียน "ชิเอลบ่นเล็กน้อยพรางเดินลึกเข้าไปในห้อง ดูสภาพห้องจากนั้นก็เริ่มจัดห้องทันที 
แล้วไม่นานชิเอลก็จัดห้องที่สามจนเสร็จเรียบร้อย แล้วเรียกเซบาสเตียนมารับพาไปทำห้องอื่นๆต่อ ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ ชิเอลทำงานได้เร็วมาก จนเซบาสเตียนแทบไม่ได้ทำอะไรเลย คอยมารับมาส่งนายน้อยเข้าห้องนั้น ออกห้องนี้อยู่เป็นพักๆ จนกระทั่งเวลาผ่านไปถึงตอนบ่าย ในที่สุดก็เหลือเพียงห้องสุดท้าย

"ถึงแล้วขอรับนายน้อย นี่เป็นห้องสุดท้ายแล้วครับที่จะให้คุณจัด นายน้อยทำงานได้ดีมากครับผมแทบไม่ได้ทำอะไรเลย เก่งมากครับ"เซบาสเตียนพูดอย่างชื่นชม ชิเอลพยักหน้าตอนนี้เด็กหนุ่มชักจะเหนื่อยแล้ว เขาทำงานมาตลอดครึ่งวันไม่ได้หยุดพักเลย ส่วนเซบาสเตียนงานของเขาแทบไม่เดินเลยห้องที่จัดอยู่ก็ยังไม่เสร็จเพราะมัวแต่เป็นสารถีพานายน้อยเข้าห้องนั้นออกห้องนี้หลายสิบห้องจนไม่มีเวลาทำงานของตัวเองเลย

"อืม ส่งฉันแค่นี้ก็พอเซบาสเตียน นายไปทำงานของนายต่อเถอะ"ชิเอลบอกเขาเดินเข้าไปในห้องสุดท้ายที่จะจัดให้เรียบร้อย 

"เยสมายลอร์ด"เซบาสเตียนโค้งให้อย่างสุภาพ แล้วจากนั้นก็หายตัวไปทันที ชิเอลเลิกสนใจแล้วว่าพ่อบ้านจะหายตัวไปทันทีหรือไม่ เขาเดินเข้าไปในห้องจากนั้นก็เริ่มจัดเก็บข้าวของที่รกจนไม่มีที่เดินให้เรียบร้อย 

"เฮ้อ...เรานี่แย่จังเลยน้า ทำห้องรกขนาดนี้เชียวหรือ "ชิเอลต่อว่าตัวเองอย่างสำนึกผิด แล้วเขาก็ลงมือจัดเก็บทันที
ส่วนเซบาสเตียนก็กลับมาจัดที่ห้องเดิม เขาสู้นายน้อยไม่ได้เลย นายน้อยจัดไปสิบห้อง เขาจัดไปแค่ห้องเดียว เพราะมัวแต่คอยสำรวจวัตถุในขณะที่จัดเลยช้า และคอยเป็นรถรับส่งเด็กไปห้องนั้นห้องนี้ทั่วชั้นสาม แล้วไม่กี่นาทีต่อมา

"อะไรกัน เรียกอีกแล้ว นี่กะจะไม่ให้ผมทำอะไรเลยใช่มัยครับเนี่ย...นายน้อย "เซบาสเตียนหยุดชะงักวางของลงบนชั้นจากนั้น เพราะตอนนี้สัญลักษณ์พันธะสัญญาที่มือขวาเกิดความร้อนขึ้นมา นั้นบ่งบอกว่าชิเอลใช้ตาขวาเรียกเขาอีกแล้ว พ่อบ้านหนุ่มจึงดีดนิ้วหายตัววับไปทันทีตามการเรียกของเด็กหนุ่ม

แล้วเซบาสเตียนก็มาปรากฏตรงหน้า แล้วมองดูสภาพห้องที่ต่างไปจากเดิมที่ดูสวยงามเรียบร้อย น่าอยู่ทีเดียว

"เสร็จแล้วหรือครับ"เซบาสเตียนถามยิ้มๆ 

"อืม เสร็จแล้ว นายล่ะทำเสร็จหรือยัง"ชิเอลตอบยิ้มๆพรางเอามือปาดเหงื่อ ครึ่งวันนี้เขาเหนื่อยมากเลย ทำงานมาตั้งแต่เช้าจรดบ่ายอย่างต่อเนื่องไม่ได้พักเลย

"เกือบแล้วขอรับ นายน้อยทำเร็วมากเลย"เซบาสเตียนพูดอย่างพึงพอใจ

"ให้ฉันช่วยไปจัดห้องของนายมัยล่ะ"ชิเอลอาสา แม้ตอนนี้จะเหนื่อยมากก็ตามแต่เขาก็เต็มใจช่วยอย่างเต็มที่

"ไม่เป็นไรขอรับเหลืออีกไม่มากแล้ว ผมทำต่อเองขอรับ"เซบาสเตียนบอก 

"เอาหล่ะ ผมจะพานายน้อยกลับห้องนะครับ"เซบาสเตียนพูดพรางเดินตรงมาจะจับชิเอลอุ้มแต่ชิเอลเดินหนี

"ไม่ต้องอุ้มแล้ว แค่เดินกลับห้องฉันอยากเดินไปเองมากกว่า "ชิเอลบอกพรางเดินนำออกจากห้องไปทันที เซบาสเตียนจึงต้องเดินตามไปแล้วเขาก็จัดการปิดประตูตามหลังแล้วเอากุญแจมาไข้ล๊อกห้อง พอล๊อกเสร็จหันกลับมาก็ไม่เห็นตัวนายน้อยแล้ว

"อ้าวไปแล้วเหรอ..ไม่รอกันเลยนะ..นายน้อย.. โธ่!!!"เซบาสเตียนบ่นพรางเดินตามหาชิเอลที่เดินนำออกไปไม่อย่างไม่รีรอเลย
เซบาเตียนจึงหลับตาลงแล้วจับกระแสพลังปีศาจของชิเอลเพื่อดูว่านายน้อยไปทางไหนแล้ว จากนั้นก็ดีดนิ้วแล้วหายวับไป จากนั้นมาปรากฏตัวดักหน้าชิเอลไว้ทันที

"เฮือก!!!!" ชิเอลสะดุ้งตกใจที่จู่ๆเซบาสเตียนก็โผล่พรวดมาดักเขาไว้ยังกับผี

"เซบาสเตียน!!!!"ชิเอลร้องอย่างไม่สบอารมณ์ที่ทำให้เขาตกใจ

"เล่นเดินไปไม่รอกันมั่งเลยนะครับ ไปคนเดียวแบบนี้เดี๋ยวก็หลงทางหรอก แล้วก็ตอนนี้..." เซบาสเตียนพูดพรางคว้าข้อมือชิเอลไว้แล้วฉุดจับอุ้มพาดบ่าแบบไม่ทันตั้งตัวเลย

"โอ๊ะ!!!"ชิเอลร้องด้วยความตกใจ พรางดิ้นรนจะให้เซบาสเตียนวางเขาลงแต่แล้วก็หยุดดิ้นเมื่อได้ยินเซบาสเตียนพูดอย่างขำๆ

"คุณไปผิดทางแล้วนะครับ ทางลงไปยังห้องนอนของคุณมันอยู่อีกทางต่างหาก ทางนี้มันไปห้องทำงานของผมนะครับ หรือนายน้อยอยากจะไปเจอกับเจ๊ฮอบบี้กันล่ะ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ 

"เอ่อ..."ชิเอลหยุดดิ้นทันทีใบหน้าแดงซ่านด้วยความอาย เขาส่ายหน้ารัวๆไม่อยากเจอผีกระเทย พรางก้มหน้าซบแผ่นหลังกว้างๆอุ่นๆของพ่อบ้านหนุ่ม ไม่มีทีท่าขัดขืนอีกแล้ว ยอมให้เซบาสเตียนอุ้มแต่โดยดี เพราะเขายอมรับแล้วว่าถ้าขืนเดินไปเองคงหลงทางอย่างที่เซบาสเตียนบอกแน่นอนเลย

และในระหว่างที่ถูกเซบาสเตียมอุ่มพาดบ่าพาเดินไปตามทางอยู่นั้นชิเอลเริ่มตาหรี่ปรือดวงตาสีแดงเปลี่ยนเป็นสีท้องฟ้าเพราะเริ่มรู้สึกผ่อนคลายจากความเหนื่อยล้า 

แล้วหลายนาทีต่อมาในขณะที่เซบาสเตียนอุ้มชิเอลพาดบ่าเดินไปตามทางเพื่อกลับไปที่บันไดทางลง เด็กหนุ่มก็ผลอยหลับไปอย่างไม่รู้ตัว เซบาสเตียนรู้สึกว่านายน้อยเงียบไปจึงเปลี่ยนท่าอุ้มมาอุ้มช้อนก้นก็พบว่านายน้อยหลับไปแล้ว

"อ้าว.. หลับไปแล้วเหรอ หึหึหึ เด็กจริงๆเลยนายน้อยเนี่ย คงจะเหนื่อยน่าดู"เซบาสเตียนค่อยๆลูบแก้มใสๆของเด็กหนุ่มอย่างเอ็นดู ชิเอลไม่มีทีท่าว่าจะตื่น หลับสนิทด้วยความอ่อนเพลียจากการทำงานเกินกำลัง 

หลายนาทีต่อมาในที่สุดเวบาสเตียนก็พาชิเอลกลับมาถึงหน้าประตูห้องนอน เซบาสเตียนใช้มือเดียวปลดล๊อกกุญแจส่วนอีกมือยังอุ้มนายน้อยไว้ พอไขกุยแจเปิดได้แล้วก็ผลักประตูออกแล้วพาเด็กหนุ่มเข้าไปวางลงบนเตียงสี่เสาอย่างอ่อนโยน แล้วก็เอาผ้าห่มมาห่มให้

"นอนพักไปก่อนนะครับ ผมไปทำงานของผมต่อและ ไว้เย็นๆค่อยอาบน้ำนะครับ"เซบาสเตียนพุดเบาๆพรางเดินอย่างเงียบไปที่ประตูจากนั้นก็ปิดประตูแล้วหายตัววับกลับไปทำงานของตนต่อ ปล่อยให้ชิเอลนอนหลับไปอย่างสบาย

สองชั่วโมงต่อมา 
หลังจากที่ชิเอลถูกเซบาสเตียนพากลับมานอนพักผ่อนที่ห้องนอนแล้วเขาหลับไปได้หน่อยหนึ่งก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เนื่องจากยังไม่ถึงเวลานอนจริงๆของตนจึงแค่งีบหลับนิดหน่อยเท่านั้น เด็กหนุ่มค่อยลืมตาตื่นขึ้นแล้วลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจไปมาสองสามทีจากนั้นก็ขยีตาพรางมองไปรอบๆตัว

"อืม....เผลอหลับไปเหรอเนี่ย แล้วเซบาสเตียนล่ะ"ชิเอลพูดพรางมองหาพ่อบ้านของเขา

"สงสัยเจ้านั้นคงไปทำงานต่อชั้นสามล่ะมั้ง แต่ว่านี่กี่โมงแล้วล่ะ ฮ้าวววว"ชิเอลพูดพรางอ้าปากหาว จากนั้นก็ลุกขึ้นจากเตียงเดินมาดูเวลาที่นาฬิกาติดผนัง

"อืม...แค่สองโมงเย็นเองเหรอ เราหลับไปแป๊บเดียวเองสินะ ว่าแต่ป่านนี้เจ้านั้นยังทำงานไม่เสร็จอีกเหรอ ขึ้นไปดูดีมัยนะ"ชิเอลกำลังคิดอยู่ว่าจะทำอะไรต่อดี เขาเดินไปเดินมาในห้องของตัวเอง 

"ไม่ได้สิ เดี๋ยวเจ้านั่นหาว่าเราซนแล้วจะมาหาเรื่องตีเราอีก อยู่รอที่นี่ดีกว่า "ชิเอลส่ายหน้าไปมาเมื่อคิดได้ เขาจึงตัดสินใจรออยู่ที่ห้องดีกว่าไม่อยากไปหาเรื่องเจ็บตัว เพราะเขารู้สึกว่าพักนี้ตนเองถูกตีบ่อยจึงค่อนข้างระแวงเป็นพิเศษ 

ในระหว่างที่กำลังรอชิเอลจึงตัดสินใจกลับไปนั่งเล่นบนเตียงสักพักหนึ่ง แต่แล้วนาทีต่อมาเขาก็ขี้เกียจรอจึงเปลี่ยนใจเลิกรอแล้วจึงใช้ตาขวาเรียกเซบาสเตียนมาหาที่เตียงเลย

"เซบาสเตียนนี่คือคำสั่ง มานี่เดี๋ยวนี้"ชิเอลใช้ตาขวาพูดออกคำสั่งเรียกพ่อบ้านหนุ่มให้มาหา เพื่อถามความคืบหน้าว่าตอนนี้ทำงานไปถึงไหนแล้ว
แล้ววินาทีต่อมาพ่อบ้านหนุ่มก็มาปรากฏตัวตรงหน้าเตียงอย่างรวดเร็ว

"ว่าไงครับนายน้อย "เซบาสเตียนถามทันทีเมื่อเจอหน้าชิเอล

"จัดห้องของนายเสร็จยัง ให้ฉันช่วยมัย"ชิเอลถามพรางอาสาช่วยงานเพื่อพ่อบ้านของเขายังทำไม่เสร็จ

"จัดเสร็จแล้วขอรับ" เซบาสเตียนบอกยิ้มๆ

"อืม"ชิเอลพยักหน้า แล้วเขาก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินสวนทางกับพ่อบ้านออกไปจากห้องแต่แล้วยังไม่ทันจะได้ออกไปถึงประตู ก็โดนพ่อบ้านหนุ่มคว้าจับแขนไว้เสียก่อน

"เดี๋ยวสิครับ นายน้อยจะไปไหน"เซบาสเตียนถามอย่างสงสัยที่นายน้อยอยู่ๆก็จะเดินออกจากห้องไป ชิเอลหันมามองหน้าพ่อบ้านอย่างไม่สบอารมณ์

"ทำไมฉันจะต้องบอกนายด้วย ตอนนี้ฉันหมดภาระกิจจัดบ้านแล้วไม่ใช่เหรอ หรือว่าฉันจะต้องรายงานนายทุกอย่าง ว่าฉันจะไปไหน ทำอะไร คิดอะไร อย่างงั้นเหรอ"ชิเอลหันมาโวยใส่แล้วพยายามสะบัดแขนของตนให้หลุดจากมือของพ่อบ้านหนุ่ม

"ใช่แล้วขอรับ ก็นี่มันบ้านของผม ผมจะต้องรู้ความเป็นไปทุกอย่างเกี่ยวกับคนที่มาอาศัยที่นี่สิครับและอีกอย่างนายน้อยพึ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่กี่วันเอง เดินไปไหนมาไหนคนเดียวในบ้านที่ใหญ่โตแบบนี้เกิดหลงทางกลับมาห้องไม่ถูกจะทำไงล่ะครับ"เซบาสเตียนพูดด้วยความเป็นห่วง

"เลิกทำเหมือนฉันเป็นเด็กเสียที ฉัน โต!!! แล้วนะ เซบาสเตียน ปล่อย!!!!"ชิเอลเน้นคำว่าโตอย่างหนักแน่น ขากนั้นก็สะบัดแขนอย่างแรงจนเซบาสเตียนจับแขนเอาไว้ไม่อยู่ จนชิเอลเป็นอิสระ เด็กหนุ่มรีบวิ่งหนีออกไปจากห้องทันที เซบาสเตียนถอนใจพรางวิ่งไล่ตาม

"นายน้อย!!!!"เซบาสเตียนวิ่งตามมาจะมาจับตัวชิเอลให้ได้ คนถูกตามวิ่งหนีต่อไม่สนใจการเรียกของพ่อบ้านหนุ่ม

"นายน้อยคอยผมก่อนสิครับ จะไปไหนน่ะ เดี๋ยวสิ!!!"เซบาสเตียนวิ่งตามมาพรางตะโกนเรียก แต่ชิเอลไม่สนใจยังคงวิ่งหนีต่อ เด็กหนุ่มวิ่งไปตามระเบียงชั้นสองที่กว้างขวางพยายามจะหนีพ่อบ้านจอมจุ้นให้ได้ แต่แล้วก็หนีไม่พ้นเสียที เพราะเขาขาสั้นสู้เซบาสเตียนที่ทั้งขายาวและวิ่งเร็วยิ่งกว่าม้าไม่ได้
สุดทายก็โดนเซบาสเตียนไล่ตามจนทันแล้วถูกคว้าข้อมือไว้ทันที

"จะไปไหนครับ ไม่ให้หนีแล้วนะ"เซบาสเตียนจับล๊อกข้อมือชิเอลไว้อย่างเหนียวแน่น คราวนี้ต่อให้นายน้อยใช้พลังดรากอีวิ้วต่อต้านก็ไม่มีทางดิ้นหลุดได้อีก

"ปล่อยนะ นายเห็นฉันเป็นนักโทษหรือไง ไล่ตามมาอยู่ได้ "ชิเอลโวยพรางพยายามดิ้นรนขัดขืนแต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่สามารถหลีกหนีมือที่ทรงพลังของเซบาสเตียนได้เลย

"ก็นายน้อยไม่ยอมบอกว่าจะไปไหนนี่นาอยู่ๆก็วิ่งหนีผมมา ทำไมทำแบบนี้ล่ะครับ"เซบาสเตียนพุดเสียงดุ

"อย่ามาดุฉัน ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วปล่อยแขนฉันได้แล้วนายทำฉันเจ็บนะเซบาสเตียน"ชิเอลพุดพรางพยายามดึงมือออกมาจากมือของเซบาสเตียนให้ได้

"ไม่ปล่อย จนกว่านายน้อยจะบอกผมว่าคุณจะไปไหน" เซบาสเตียนพูดเสียงดุ

"ทำไมฉันจะต้องบอกนายด้วยไม่ทราบ"ชิเอลจ้องตาเซบาสเตียนอย่างไม่สบอารมณ์

"เพราะผมเป็นห่วงคุณ"เซบาสเตียนพูดเสียงอ่อนโยนพรางคลายมือลงเล็กน้อย จนชิเอลถึงกับอึ้งไปเลย แล้วจู่ๆเด็กหนุ่มก็หน้าแดงขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

"อ่าาาาา!!!"ชิเอลหน้าแดงทันทีเมื่อสบสายตาอันอ่อนโยนของเซบาสเตียนเข้าไปเต็มๆ

"บะบ้าน่า...ฉัน...ฉัน..ไม่ได้ไปไหนไกลสักหน่อย.. แค่จะไปเอาหนังสือมาอ่านเล่นแก้เบื่อแค่นั้นเอง นะ นายไม่ได้ล๊อกห้องหนังสือไว้นี่นา"ชิเอลรีบหลบหน้าทันทีใบหน้าแดงซ่านด้วยความเขินอาย 

"โถ แล้วทำไมไม่บอกแต่แรกล่ะครับ จู่ๆก็ออกไปแบบนี้ ผมก็ตกใจน่ะสิ ทีหลังจะไปไหนมาไหนต้องบอกนะครับ เกิดคุณมีอันตรายอะไรขึ้นมาผมจะได้ไปช่วยได้ทัน"เซบาสเตียนพูดเสียงอ่อนโยน

"อืม..."ชิเอลพยักหน้า ตอนนี้หน้าเขายังแดงไม่หายเลย

"โถดูสิ วิ่งมาตั้งไกลเหงื่อออกเต็มหน้าเลยนะครับ นายน้อย"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางเอามือลูบไล้แก้มใสๆที่มีเหงื่อเกาะพราวเต็มอย่างไม่ให้คนถูกลูบได้ตั้งตัวเลย

"อ่าาาาา!!!" ชิเอลเบิกตากว้างอ้าปากค้างใบหน้าแดงขึ้นไปอีกด้วยความเขินอาย จึงแกล้งทำเป็นโกรธกลบเกลื่อน

"ปล่อย!!!"ชิเอลตีหน้าขรึมพรางปัดมือเซบาสเตียนออกไป จากนั้นเขาก็รีบเดินหนีไปยังห้องหนังสือ พอเห็นว่าเซบาสเตียนทำท่าจะตามมาเด็กหนุ่มหน้าแดงจึงหันมาห้ามทันที

"อย่าตามมา ฉันจะไปอ่านหนังสือต้องการสมาธิ นายจะไปไหนก็ไปเลยไป " ชิเอลหันกลับมาห้ามไม่ให้เซบาสเตียนตามเขามา จากนั้นก็หันหน้าหนีแล้ววิ่งไปตามทางบนระเบียงชั้นสอง ตรงไปยังห้องหนังสือทันที ทิ้งให้เซบาสเตียนยืนอยู่ที่เดิม

"หึหึหึ น่ารักชมัดเลย นายน้อยเนี่ย"เซบาสเตียนยืนมองพรางหัวเราะเบาๆด้วยความขบขันกับท่าทีของนายน้อย เขารู้ว่านายน้อยเขินสุดๆเลย

"ดูท่านายน้อยคงจะไปห้องหนังสือถูกนะ เอาหล่ะปล่อยให้อยู่ลำพังสักพักละกันเรากลับไปพักผ่อนดีกว่า" เซบาสเตียนพูดพรางเดินตรงกับไปยังห้องนอนของตนเองอย่างรวดเร็ว
ทางด้านชิเอลในตอนนี้กำลังวิ่งไปตามระเบียงทางเดินพรางมองหาห้องหนังสือ

"เอ จำได้ว่าเมื่อวานอยู่แถวๆนี้นี่นา"ชิเอลมองสำเร็จรอบๆตัว พรางวิ่งตรงไปตามทางเรื่อยๆจนกระทั้งมาถึงห้องที่มีบานประตูบานใหญ่ไม่ได้ล๊อกกุญแจ

"อืม ห้องนี้ล่ะมั้ง ลองเข้าไปดูหน่อยดีกว่า เจ้านั้นไม่ได้ล๊อกเอาไว้ อาจจะใช่ห้องนี้ก็ได้"ชิเอลพูดพรางลองดันบานประตูบานใหญ่ให้เปิดออก จากนั้นก็เดินเข้าไปข้างใน

"อ้า ใช่จริงๆด้วย โหหนังสือเยอะจัง เลือกอ่านได้ไม่อั้นเลยนะเนี่ย "ชิเอลร้องด้วยความตื่นเต้นที่เห็นชั้นหนังสือวางเรียงเป็นตับ และถูกจัดไว้อย่างมีระเบียบ 

เด็กหนุ่มจึงเริ่มทำการรื้อค้นหนังสือหาหนังสือที่น่าสนใจมาอ่านทันที ในห้องหนังสือนี้มีโต๊ะเล็กวางตั้งไว้ ชิเอลก็ไปหยิบหนังสือมาเล่มหนึ่งแล้วเอามานั่งเปิดๆดูอย่างสนใจ
พอได้เล่มที่ถูกใจแล้วอยากจะเอากลับไปอ่านที่ห้อง เขาไม่ค่อยชอบนั่งในห้องหนังสือเท่าไหร่ ชอบเอาไปหาที่นั่งสบายๆอ่านมากกว่า

"ถ้าเราหยิบไปอ่านที่ห้องนอน เจ้านั้นจะว่าเรามัยนะ "ชิเอลเงยหน้าจากหนังสือเล่มหนึ่งที่เก่าเก็บแต่เนื้อหาและชื่อเรื่องน่าสนใจ 

"คงไม่ว่าละมั้ง เอ...หรือเราจะลองเรียกมาถามให้แน่ใจก่อนดี เกิดเจ้านั้นไม่ให้ขึ้นมาเราอาจซวย ถามเลยดีกว่า"ชิเอลปิดหนังสือแล้วเอามาวางที่โต๊ะเล็กๆแล้วลุกขึ้นยืนใช้ตาขวาเรียกเซบาสเตียนทันที

"เซบาสเตียนนี่คือคำสั่งมานี่เดี๋ยวนี้"ชิเอลใช้ตาขวาเรียกด้วยเสียงหนักแน่น
ทางด้านเซบาสเตียนที่กำลังนั่งเล่นบนเตียงแต่แล้วก็ลุกขึ้นจากเตียงทันทีเพราะเขาได้รับสัญญาณเรียกของนายน้อย 

"อืมนายน้อยเรียกเราทำไมกันนะ"บ่นพรางดีดนิ้วแล้วหายตัวไปทันที
แล้วเซบาสเตียนก็มาปรากฏตัวตรงหน้าชิเอลทันที

"นายน้อยมีอะไรหรือขอรับ"เซบาสเตียนถามยิ้มๆ

"ฉันแค่เรียกนายมาถามว่า หนังสือในห้องนี้ ฉันเอาออกไปอ่านที่อื่นนอกจากห้องนี้จะได้หรือเปล่า"ชิเอลพูดโดยหันหลังหลับตาให้พ่อบ้านหนุ่ม เขายังเขินๆอยู่ที่โดนลูบแก้มมาก่อนหน้านี้

"ได้ขอรับ แต่เวลาอ่านเสร็จแล้วจะต้องเอามาเก็บไว้ที่เดิม ห้ามวางทิ้งไว้ที่อื่นเด็ดขาด ไม่งั้นผมจะตีนายน้อยโทษฐานที่มักง่าย "เซบาสเตียนพูดเสียงราบเรียบ

"อืม ก็ได้ ไว้ฉันอ่านจบแล้วค่อยให้นายเอาไปเก็บละกัน" ชิเอลบอกอย่างไม่สบอารมณ์ที่พักนี้เซบาสเตียนเอะอะอะไรก็เอาแต่ตีเขาเรื่อยเลย

"เยสมายลอร์ด"เซบาสเตียนตอบรับ 

"มีอะไรอีกมัยขอรับ"พอเห็นชิเอลเงียบไปเซบาสเตียนจึงถามอีกเผื่อจะมีอะไรเพิ่มเติม

"ไม่มีอะไรแล้ว จะไปไหนก็ไป"ชิเอลหันหลังหลับตาพูดไม่มองหน้าเซบาสเตียนเลย

"เยสมายลอร์ด"เซบาสเตียนโค้งให้อย่างสุภาพจากนั้นก็หายตัววับไปทันที ชิเอลหันกลับมาก็ไม่เจอร่องรอยของพ่อบ้านหนุ่มแล้ว

"ชิ"ชิเอลทำเป็นเชิดใส่กับอากาศอย่างไม่สบอารมณ์ ที่เซบาสเตียนหายตัวไปทันทีเมื่อเขาเอ่ยปากไล่ โดยไม่มีการอาลัยอาวรเลยแม้แต่น้อย 

"เจ้านั่นคิดยังไงกับเรากันแน่นะ ก่อนหน้านี้ตามติดแจไม่ยอมให้เราไปไหน ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไป แต่มาตอนนี้พอไล่ปุ๊บไปปับเลย แหมยังพูดแบบนั้น"ชิเอลบ่นพรางนึกถึงสีหน้าอันอ่อนโยนของเซบาสเตียน

-------"เพราะผมเป็นห่วงคุณ"----- ชิเอลคิดถึงคำพูดของเซบาสเตียนในตอนนั้นที่พ่อบ้านหนุ่มพูดคำๆนี้ออกมาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่อ่อนโยน จนเด็กหนุ่มกลับรู้สึกหน้าแดงขึ้นมาอีกแล้ว

"อ่าาาาา บ้าน่า ทำไมถึงยังคิดถึงตอนนั้นอีกนะ "ชิเอลหน้าแดงซ่านขึ้นมาทันทีเมื่อเขาเกิดไปนึกถึงคำพูดนั้นและท่าทีของเซบาสเตียนตอนที่ลูบไล้ใบหน้าเพื่อเช็ดเหงื่อให้เขาอย่างอ่อนโยน เด็กหนุ่มรู้สึกว่าใจของเขาในตอนนี้ไม่เป็นส่ำเลย ทำไมกันนะ ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้ขึ้นมา 
ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยรู้สึกใจเต้นแรงแบบนี้มาก่อนเลย

ชิเอลเอามือกุมอกใบหน้าแดงซ่าน ตอนนี้เขาพยายามบังคับตัวเองไม่ให้คิดฟุ้งซ่าน

"ไม่ๆเจ้านั่นแค่พูดไปแบบนั้นเอง คงไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษหรอก อย่าคิดมากน่า เลิกคิดดีกว่า จะบ้ากันไปใหญ่แล้ว แค่คำพูดแค่นั้นเอง" ชิเอลส่ายหน้าไปมารัวๆพยายามห้ามตัวเองไม่ให้คิดมาก จากนั้นเขาก็ตัดสินใจรื้อค้นหาหนังสือที่อยากจะอ่านต่ออีกสักสองสามเล่ม

ทางด้านเซบาสเตียนพอกลับมาที่ห้องแล้วเขาก็เดินไปที่เตียงแต่เกิดนึกอะไรบางอย่างได้ จึงเดินไปหยิบของที่เมื่อวานไปหาซื้อมาจากลอนดอน เขาก้มหยิบถุงเอาไปวางบนเตียงตนเองจากนั้นก็รื้อค้นหาของบางอย่างที่ตนต้องการออกมา

"เอ..เมื่อวานเราเก็บไว้ในนี้นี่นา"เซบาสเตียนเอามือล้วงไปในถุงใบใหญ่นั้นบนเตียง จนกระทั่ง

"อ้า นี่ไงเจอแล้ว"แล้วเซบาสเตียนหยิบของสิ่งนั้นขึ้นมา มันคือถุงใส่เมล็ดดอกไม้ที่เขาไปหาซื้อมาจากในลอนดอนเพื่อที่จะเอามาปลุกไว้ในสวนหน้าบ้านของตนเอง เพื่อเพิ่มสีสันให้กับบ้านทึบทึมนี้ พอหาของที่ต้องการเจอแล้วเขาก็ลุกขึ้นจากเตียงเดินออกจากห้องกำลังจะตรงไปยังห้องเก็บของ
แต่ระหว่างที่กำลังเดินตรงมาที่บันไดเพื่อจะลงไปข้างล่างยังห้องเก็บของ เขาก็ไปจ๊ะเอ๋กับนายน้อยเข้า

"อ้าวนายน้อย มาทำอะไรแถวนี้ล่ะครับ "เซบาสเตียนทักทันทีเมื่อเห็นชิเอลกำลังถือหนังสือเล่มบางๆสองสามเล่มเดินตรงมาทางที่จะลงบันไดไปข้างล่างพอดี

"กำลังจะลงไปนั่งอ่านหนังสือพวกนี้ที่ห้องโถงข้างล่างน่ะ ตรงนั้นมีโซฟานุ่มๆน่านั่งดี "ชิเอลบอกพรางยื่นหนังสือให้เซบาสเตียนดู

"งั้นหรือครับ เชิยตามสบายขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆแล้วก็ทำท่าจะเดินต่อ แต่ก็ต้องหยุดเดินเพราะชิเอลถามขึ้นมา

"ว่าแต่นายจะทำอะไรเหรอ"ชิเอลถามพรางมองดูถุงสีขุ่นเล็กๆที่มือของเซบาสเตียนอย่างสงสัย

"ผมกำลังจะเอาเมล็ดดอกไม้พวกนี้ไปปลูกที่สวนหน้าบ้านน่ะครับ นายน้อยอยากลองปลูกดอกไม้ดูมัยล่ะครับ"เซบาสเตียนพูดพรางชูถุงเมล็ดดอกไม้ให้ชิเอลดู 

"ไม่ล่ะ ฉันขอนั่งอ่านหนังสือดีกว่า "ชิเอลส่ายหน้าและทำท่าจะเดินสวนทางพ่อบ้านหนุ่มลงไปข้างล่างแต่แล้วความอยากรู้อยากเห็นทำให้ต้องหันมาถาม

"เอ่อ...ว่าแต่นายจะปลุกดอกอะไรล่ะ"ชิเอลหันมาถามอย่างสนใจในมือยังคงถือหนังสือไว้ทั้งสองแขน

"กุหลาบสีขาวขอรับ ดอกไม้โปรดของนายน้อยเลยนะครับ สนใจอยากจะลองหัดปลูกดอกไม้ดูบ้างมัยขอรับ"เซบาสเตียนพูดชักชวน ชิเอลมองดูเมล็ดนั้นอย่างลังเล ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยปลูกดอกไม้เลย 

"เอ่อ...ไม่ดีกว่า..ฉันปลูกดอกไม้พวกนั้นไม่เป็นหรอก อีกอย่างฉันกลัวมือเลอะด้วย นายทำของนายไปคนเดียวเถอะ ฉันจะไปอ่านหนังสือต่อข้างล่างและ"ชิเอลบอกพรางเดินถือหนังสือลงบันไดไปชั้นล่างแล้วเดินตรงไปยังโซฟานุ่มๆทันที

"ตามใจขอรับ ผมขอตัวก่อน" เซบาสเตียนพูดพรางเดินตามมาแต่เขาไม่ได้ตามนายน้อยไปที่โซฟา เขาเดินตรงไปยังห้องเก็บของเพื่อหาอุปกรณ์ในการทำสวนของเขาที่เคยเก็บเอาไว้นานมากแล้ว

ชิเอลเลิกสนใจแล้วว่าเซบาสเตียนจะทำอะไร ที่ไหน เขาเอาหนังสือทั้งสามเล่มวางบนโต๊ะรับแขกไว้ จากนั้นก็เลือกหยิบมานั่งเหยียดขาพาดไว้กับโซฟาอ่านเล่มหนึ่งอย่างมีสมาธิ แต่แล้วนาทีต่อมาเขาก็เสียสมาธิเมื่อเห็นเซบาสเตียนหยิบอุปกรณ์ทำสวนออกมาจากห้องเก็บใต้บันได เดินผ่านหน้าเขาตรงออกไปที่ประตูเพื่อออกไปข้างนอกบ้าน 

"ชิ"ชิเอลทำเสียงอย่างไม่พอใจที่ถูกขัดจังหวะในการอ่านหนังสือ พอเห็นพ่อบ้านเดินออกไปแล้วเขาก็ก้มลงอ่านหนังสือต่อ แต่แล้วก็ต้องหยุดอ่าน เมื่อพ่อบ้านเดินผ่านหน้าโซฟาเขาไปอีก คราวนี้ชิเอลเห้นพ่อบ้านหนุ่มเดินขึ้นไปชั้นสองแล้วหายไปเพียงชั่วครู่ แล้วก็กลับมาเดินผ่านหน้าชิเอลออกไปข้างนอกอีก ชิเอลพยายามทำเป็นไม่สนใจเริ่มทำสมาธิแล้วอ่านหนังสือต่อ 

แต่แล้วก็ต้องหยุดอ่านอีกเมื่อพ่อบ้านเดินผ่านหน้าตรงไปยังห้องเก็บของแล้วทำเสียงดังก๊องแก๊งๆรบกวนการอ่านหนังสือของเขาเป็นอย่างยิ่ง เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮ้ออย่างหงุดหงิด นี่เขาจะได้อ่านหนังสือได้สักหน้ามัยเนี่ย แล้วเซบาสเตียนก็หอบเอาถังทองคำใบใหญ่แล้วขันทองคำออกมาจากห้องเก็บของเสียงโลหะทองคำกระทบกันดังก๊องแก๊งเวลาเขาถือเดินออกมา แล้วก็เดินผ่านหน้าโซฟานายน้อยอีกตามเคย เสียงดังก๊องแก๊งไปตลอดทางจนชิเอลเริ่มทนไม่ไหวแล้ว รีบลุกขึ้นมานั่งพรางวางหนังสืออย่างแรงลงบนโต๊ะแล้วจ้องหน้าพ่อบ้านหนุ่มเขม็งอย่างรำคาญ

"โอ๊ยยย หนวกหู ทำอะไรของนายน่ะเซบาสเตียน!!!!ฉันไม่มีสมาธิจะอ่านหนังสือเลยนะ ช่วยเงียบๆหน่อยได้มัย"ชิเอลโวยใส่อย่างสุดทนกับเสียงรบกวน 

"ขออภัยขอรับ ผมกำลังจะเตรียมอุปกรณ์ให้พร้อมก่อนลงมือปลูกดอกไม้น่ะ ถ้านายน้อยรำคาญมากก็เชิญไปอ่านที่อื่นสิขอรับ มานั่งอ่านอะไรตรงนี้ละครับ นี่มันทางสัญจรนะขอรับ "เซบาสเตียนโต้กลับพรางเดินถืออุปกรณ์ต่างๆเสียงดังก๊องแก๊งเดินผ่านหน้าชิเอลไปข้างนอกทันที ชิเอลมองตามหลังพ่อบ้านไปอย่างโมโห

"หนอย นาย...จะมากไปแล้วนะ เซบาสเตียน กล้าดียังไงถึงมาไล่ฉันฮะ กลับมานี่เลยนะ กลับมาเคลียกันหน่อยเดะ!!!!"ชิเอลเดินไปตะโกนไล่หลังเซบาสเตียนที่หน้าประตูบ้าน ที่พึ่งเดินถืออุปกรณ์เสียงดังหนวกหูออกไปข้างนอกเมื่อครู่ พรางยืนดักคอยที่หน้าประตูเพื่อที่จะด่าพ่อบ้านหนุ่มในยามที่เขาเดินกลับเข้ามาในบ้าน

แต่เซบาสเตียนไม่กลับเข้ามาอีก เขาเตรียมอุปกรณ์ครบหมดแล้ว ชิเอลจึงยืนคอยเก้อ หลังจากยืนคอยมาสักพักพอเห็นว่าเซบาสเตียนไม่กลับเข้ามาในบ้านสักที จึงตัดสินใจเดินออกไปด่าถึงข้างนอกซะเลย 
พอชิเอลเดินออกมาข้างนอกบ้านแล้วเขาก็เดินตรงไปยังแปลงดินที่เซบาสเตียนยืนขุดดินอยู่เพื่อจะไปต่อว่าพ่อบ้านหนุ่มที่เสียมารยาทกับเขา

"เซบาสเตียน !!!"ชิเอลตะโกนเรียกเสียงดังเมื่อเดินมาเกือบจะถึงแปลงดินแล้ว พ่อบ้านหนุ่มหันมามองข้างหลังทันที ในมือของเขายังคงถือจอบขุดดินอยู่

"ว่าไงขอรับนายน้อย "เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ

"ไม่ต้องมายิ้มเลยนะ นายมาไล่ฉันแบบนี้หมายความว่าไง"ชิเอลเดินมาถึงก็หาเรื่องต่อว่าเซบาสเตียนทันที

"เห เรื่องอะไรหรือขอรับ "เซบาสเตียนถามพรางทำตาปริบๆอย่างงงๆ

"ก็เรื่องที่นายมาขับไล่ฉันให้ไปอ่านที่อื่นยังไงล่ะ พูดแบบนี้หมายความว่าไง!!!!"ชิเอลตะครอกใส่อย่างไม่สบอารมณ์

"อ้าว..ก็นายน้อยอยากรำคาญเองไม่ใช่เหรอขอรับ.. ผมก็แค่แนะนำทางออกทีดีที่สุดเพื่อไม่ให้คุณต้องมารำคาญเวลาผมเดินผ่านไปผ่านมาไง" เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ 

"อ้อ...เหรอ..แค่แนะนำสินะใช่มัยล่ะ ได้..."ชิเอลพูดพรางก้มลงมองดูน้ำในถังทองคำที่เซบาสเตียนพึ่งไปลองมาที่ก๊อกหลังบ้าน จากนั้นก็คว้าขันตักน้ำมาสาดใส่หน้าเซบาสเตียนทันที ซู่!!!

"โอยยา นายน้อยทำอะไรของคุณเนี่ย เปียกหมดแล้วนะ!!!!"เซบาสเตียนร้องโวยพรางเอามือปาดเช็ดน้ำออกจากหน้า ชิเอลยิ้มเยาะ

"ก็ช่วยไม่ได้นี่นะก็นายอยากมากวนโมโหฉัน ทีหลังอย่ามาไล่ฉันอีกนะ ฉันจะทำอะไรจะนั่งอยู่ตรงไหนมันเรื่องของฉัน นายไม่ต้องมายุ่ง!!!"ชิเอลตะโกนใส่อย่างไม่สบอารมณ์ พรางจะเดินหนีเข้าบ้านไปแต่แล้วกลับถูกเซบาสเตียนคว้าแขนไว้เสียก่อนแล้วจับตัวพลิกหันกลับมา พอชิเอลหันมาปุ๊บก็โดนน้ำสาดใส่หน้าเข้าอย่างจังแบบไม่ทันได้ตั้งตัวเลย ซู่!!!

"นี่แน่ะ!!!เอาคืนไปบ้างสิครับ ดูท่าคุณจะร้อนเป็นไฟเลยนะ ผมเลยเอาน้ำมาดับไฟให้หายร้อนยังไงล่ะ เย็นสบายดีมัยล่ะครับ นายน้อย" เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ เขาไม่โกรธนายน้อยหรอก แค่แกล้งเล่นเท่านั้น ชิเอลถึงกับเดือดปุดๆเลย

"หนอย นายย !!!!"ชิเอลตวาดพรางจะคว้าขันมาสาดใส่เซบาสเตียนอีกแต่เซบาสเตียนจับแขนแล้วรวบเอาไว้ข้างหลังอย่างแน่นหนา ชิเอลดิ้นยังไงก็ไม่มีทางหลุด

"ปล่อยนะ เจ้าบ้าเซบาสเตียน ปล่อย!!!"ชิเอลร้องโวยลั่นพยายามจะดิ้นให้หลุดจากมือที่ทรงพลังของเซบาสเตียน

"พอเลย เราหายกันแล้วนะครับ นายน้อยเป็นฝ่ายเริ่มก่อนนะ ผมอยู่ของผมดีๆก็เอาน้ำมาสาดใส่หน้าผม อยากอาบน้ำมัยครับเดี่ยวจับแก้ผ้าอาบมันตรงนี้เลย "เซบาสเตียนพุดเสียงดุพรางยื่นมือข้างหนึ่งมาทำท่าจะปลดกระดุมเสื้อของชิเอลออก เด็กหนุ่มถึงกับผงะหน้าแดงทันที ในขณะที่เซบาสเตียนคลายมืออีกข้างจับแขนเด็กหนุ่มรวบไพล้ไว้ข้างหลังหลวมๆ

"บ้า!!!! ใครจะอยากอาบน้ำข้างนอกบ้านกัน มันหนาวนะ "ชิเอลร้องโวยลั่นหน้าแดงกล่ำพรางดิ้นๆจนหลุดจากมือพ่อบ้านหนุ่มจึงรีบเดินหนีออกมาห่างๆเซบาสบาสเตียนอย่างรวดเร็ว เพราะเขากลัวโดนพ่อบ้านหนุ่มลากตัวมาจับแก้ผ้าอาบน้ำหน้าบ้าน 

"หึหึหึ "เซบาสเตียนหัวเราะด้วยความขบขันกับท่าทีของชิเอล 

"หัวเราะอะไรนักหนา"ชิเอลพูดอย่างอายๆ พรางหลบหน้าหนีเซบาสเตียนแล้วเอามือลูบหน้าตัวเองเพื่อเช็ดน้ำออกจากตา จากนั้นก็ทำตัวสงบสเงี่ยมไม่กล้าแกล้งเซบาสเตียนอีก เขาก้มลงมองดูว่าพ่อบ้านหนุ่มกำลังทำอะไรอยู่

"แล้วนี่...นายกำลังทำอะไรน่ะ"ชิเอลถามพรางก้มลงมองดูเซบาสเตียนที่ลงมือทำงานต่อ

"ขุดหลุมขอรับ เอาไว้สำหรับใส่เมล็ดฝังลงไป"เซบาสเตียนบอกในขณะที่เอาจอบขุดดินมาขุดเป็นหลุมเล็กๆให้ทั่วทั้งแปลงดิน ชิเอลก้มลงมองดูหลุมที่เซบาสเตียนทำไว้อย่างสนใจ

"อืม...ดูไม่ค่อยยากเท่าไหร่เลยนี่นา ขอฉันลองทำด้วยคนสิ อยากลองปลูกดอกไม้มั่งอ่ะ" ชิเอลเงยหน้ามาขอเซบาสเตียนที่ตอนนี้กำลังขุดหลุมอยู่จนเกือบจะทั่วแปลงแล้ว

"ได้ขอรับ เดี๋ยวพอผมขุดหลุมเสร็จแล้ว ผมจะให้นายน้อยเอาเมล็ดในถุงไปหยอดลงหลุมนะครับ"เซบาสเตียนเงยหน้าขึ้นมาพูดยิ้มๆ 

"อืม"ชิเอลพยักหน้าพรางมองดูเซบาสเตียนขุดหลุมเล็กๆต่อไป
หลังจากนั้นไม่นานแปลงดินก็ถูกเซบาสเตียนขุดจนเป็นหลุมเล็กๆเต็มแปลงไปหมด 

"เอาหล่ะ นายน้อยครับมาสิ ลองหยอดเมล็ดพวกนี้ดู"เซบาสเตียนชวนพรางเอามือล้วงไปในถุงเมล็ดดอกไม้รอให้ชิเอลเดินมาหา

"อืม"ชิเอลพยักหน้าแล้วเดินตรงมาหาเซบาสเตียนทันที จากนั้นเอามือล้วงลงไปในถุงแล้วหยิบมากำมือหนึ่งแล้วเดินตรงไปที่แปลงดินที่เซบาสเตียนขุดเอาไว้แล้วหลายสิบหลุม

"ค่อยๆหยอดเมล็ดละหลุมนะขอรับ"เซบาสเตียนให้คำแนะนำ 

"อืม"ชิเอลพยักหน้ารับ แล้วจากนั้นเด็กหนุ่มก็ค่อยๆลงมือหยอดเมล็ดลงในหลุมทีละหลุม พอนายน้อยหยอดเสร็จเซบาสเตียนก็เอามือมาเกลี่ยดินคอยไล่ตามกลบหลุมที่นายน้อยหยอดเมล็ดไว้ทีละหลุมๆ

"เซบาสเตียนพอกลบดินแล้วทำไงต่อล่ะ "ชิเอลหันมาถามพ่อบ้านหนุ่มที่นั่งยองๆอยู่ข้างๆตัวเขา ตอนนี้เด็กหนุ่มกำลังนั่งยองๆหยอดเมล็ดลงหลุมทีละหลุมอย่างเพลิดเพลิน

"ใส่ปุ๋ยขอรับ แล้วก็รดน้ำ"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆพรางเอามือกลบดินตามการหยอดเมล็ดของชิเอลไปเรื่อยๆ

"อืม"ชิเอลพยักหน้าจากนั้นก็หยอดเมล็ดใส่หลุมต่อไป พรางหันมามองเซบาสเตียนที่กำลังกลบเมล็ดอยู่ใกล้ๆ
แล้วหลังจากนั้นพวกเขาทั้งสองก็ช่วยกันหยอดและกลบเมล็ดดอกไม้จนเสร็จ เหลือใส่ปุ๋ยกับรถน้ำ ซึ่งคนใส่ปุ๋ยคือเซบาสเตียนส่วนคนรถน้ำคือชิเอล

เมื่อทั้งสองช่วยกันปลูกดอกไม้อย่างขมักเขม่น ในที่สุดก็ปลูกดอกไม้จนเสร็จทั่วทั้งแปลง ชิเอลหันมายิ้มให้เซบาสเตียนอย่างร่าเริง เขารู้สึกสนุกดีเหมือนกันที่ได้ลงมือช่วยกันปลุกดอกไม้
แม้พวกเขาทั้งสองจะมีเหงื่อท่วมตัวแต่ก็สนุกสนานเพลิดเพลิน 

"เอาหล่ะ เท่านี้พวกเราก็ปลูกดอกไม้เสร็จแล้วนะครับ ที่เหลือก็หมั่นมาดูแลรดน้ำพรวนดินทุกวันแล้วรอให้ดอกไม้พลิบาน ป่ะเราเข้าบ้านกันเถอะครับนี่เย็นมากแล้ว ได้เวลาที่นายน้อยจะต้องไปอาบน้ำแล้วขอรับ" เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางเดินตรงมาหาชิเอลจากนั้นก็คว้าตัวนายน้อยอุ้มในอ้อมแขนในท่าอุ้มเจ้าหญิงพาเข้าบ้านทันที 

"โอ๊ะ!!!"ชิเอลร้องด้วยความตกใจ นี่เขาโดนเซบาสเตียนอุ้มแบบกระทันอีกแล้ว

"เอาอีกแล้วนะ นายเนี่ยชอบอุ้มแบบไม่ให้ตั้งตัวทุกทีเลย"ชิเอลบ่นอุบพรางเอาแขนทั้งสองข้างโอบกอดรอบคอเซบาสเตียนไว้ แล้วซบอกอุ่นๆ แอบอมยิ้ม เขายอมให้พ่อบ้านหนุ่มอุ้มพาเข้าบ้านไปแต่โดยดี