พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท2 YAOI 18+

ทางด้านชิเอลในตอนนี้กำลังยืนสำรวจรูปปั้นแปลกๆที่ทำจากทองคำอยู่ เขามัวแต่สนใจรูปปั้นต่างๆตรงระเบียงทางเดินจนทำให้คลาดกันกับเซบาสเตียน จึงไม่รู้ว่าตอนนี้เซบาสเตียนไปทางไหนแล้ว เพราะคฤหาสน์หลังนี้ใหญ่โตมากและมีระเบียงทางเดินไปยังห้องต่างๆมากมายหลายสิบห้อง สำหรับเด็กที่มาอยู่ได้แค่วันสองวันอย่างชิเอลนั้นเป็นการยากที่จะจำเส้นทางได้ ดังนั้นเขาเลยตัดสินใจที่จะหยุดรอจนกว่าเซบาสเตียน
จะตามหาเขาจนกว่าจะเจอ 

"อืม..นี่คือสฟิงซ์ของอียิปต์เหรอ "ชิเอลพูดพรางมองสำรวจรูปปั้นที่มีรูปร่างแปลกๆคือมีใบหน้าและทรวงอกของหญิงสาว ท่อนล่างเป็นสิงโตและมีปีกแบบนกอินทรี 

"น่าสนใจดีนี่ ทำจากทองจริงๆหรือเปล่านะหรือว่าแค่เอาทองคำมาเคลือบไว้เฉย"ชิเอลพูดพรางเอามือมาลูบๆคล้ำๆที่ขาของรูปปั้นสฟิงค์ทองคำอย่างสงสัย จากนั้นก็ลองใช้เล็บสั้นๆนั้นขูดๆที่รูปปั้นเพื่อตรวจสอบดูว่ามันจะลอกติดมือเขามาหรือเปล่า แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักการขูดผิวรูปปั้นทันทีเพราะเขารู้สึกเจ็บๆที่ถูกฝ่ามือหนาๆใหญ่ๆฟาดป้าบเข้าให้ที่ก้นเต็มแรงอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

"โอ๊ะ!!!"ชิเอลร้องขึ้นมาอย่างตกใจแล้วรีบหันควับมาดูข้างหลังทันทีว่าใครตีก้นเขา 

"ซะเซบาสเตียน!!!"ชิเอลร้องอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่าคนที่ตีเขาคือพ่อบ้านหนุ่มซึ่งตอนนี้กำลังจ้องมองดูเขาด้วยสายตาดุๆ

"ทำอะไรอยู่ครับนายน้อย!!"เซบาสเตียนพูดเสียงดุ เขาปรากฏตัวมาพักหนึ่งได้ มาทันได้เห็นชิเอลกำลังขูดรูปปั้นสฟิงซ์พอดีเลยตีนายน้อยซะเลยเพื่อห้ามปรามไม่ให้ทำลายข้าวของ

"หนอย นี่นาย!!!เอาอีกแล้วนะ กล้าดียังไงถึงมาตีฉัน ฮะ"ชิเอลร้องโวยขึ้นทันทีพรางพุ่งตัวจะทุบตีเซบาสเตียนเพื่อเอาคืนด้วยความเจ็บใจที่ถูกกระทำเหมือนเขาเป็นเด็กเล็กๆ เซบาสเตียนคว้าจับข้อมือเล็กๆของนายน้อยไว้ได้ทันก่อนที่จะโดนทุบแล้วจับฉุดตัวเด็กหนุ่มให้ก้มตัวลงมาพาดที่แขนอันเข็งแรงที่รองรับตัวเด็กหนุ่มไว้ตรงช่วงท้องแล้วใช้อีกมือหนึ่งฟาดก้นป้าบๆอีกสองสามทีแรงๆเพื่อสั่งสอน

"โอ๊ยยย!! โอ๊ยยย!!"ชิเอลร้องลั่นพรางดิ้นลนหาทางหลีกหนีฝ่ามือของพ่อบ้านหนุ่ม ใบหน้าแดงกล่ำด้วยความอับอาย เขารู้สึกว่าพักนี้โดนตีบ่อยจัง นี่เซบาสเตียนเห็นเขาเป็นเด็กเล็กๆไปแล้วเหรอ

"เจ็บนะ ตีฉันทำไมอีกเนี่ย!!"ชิเอลโวยทันทีเมื่อถูกปล่อยตัว ใบหน้าแดงกล่ำด้วยความอาย

"ก็นายน้อยอยากทำตัวเป็นเด็กซุกซนก่อนทำไมล่ะครับ รูปปั้นของผมมันอยู่ของมันดีๆนายน้อยก็เอามือไปขูด ไปแกะทำลายข้าวของแบบนี้จะให้ผมอยู่เฉยได้ยังไง "เซบาสเตียนพูดอย่างดุๆ

"ก็ฉันแค่อยากจะทดสอบดูว่ามันทำจากทองจริงๆหรือเปล่า หรือว่าแค่เอาสีไปเคลือบไว้เฉยๆ"ชิเอลบอกอย่างไม่สบอารมณ์พรางเดินถอยออกมาห่างๆเซบาสเตียน อย่างระแวง

"อ้อหรือครับ ในเมื่อนายน้อยสงสัยทำไมไม่ถามผมล่ะ ไปแกะไปขูดแบบนี้รูปปั้นดีๆเป็นรอยหมดน่ะสิ มันค่อนข้างหายากนะครับ ถ้าเกิดเสียหายขึ้นมาเด็กอย่างนายน้อยรับผิดชอบไม่ไหวหรอกนะ"เซบาสเตียนพูดอย่างเนือยๆจากนั้นก็เดินตรงมาคว้าแขนชิเอลไว้ทันที

"เอาหล่ะ ได้เวลาไปทำงานกันแล้ว นี่เราเสียเวลาไปมากแล้วนะครับ ไปกันเถอะ"เซบาสเตียนพูดพรางจับแขนชิเอลลากพาเดินไปตามทางอย่างรวดเร็ว

"เดี๋ยวสิ ปล่อยฉันนะเซบาสเตียน ฉันเดินเองได้ ไม่ต้องมาลากได้มัย "ชิเอลร้องโวยวายพยายามขัดขืน 

"ไม่ปล่อย ขืนปล่อยให้เดินเองเดี่ยวนายน้อยก็คลาดกับผมอีก ขืนเป็นแบบนี้งานจะเสร็จได้ยังไง ถ้าไม่ให้จูงดีๆผมจะอุ้มนะครับ ผมทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน วันนี้คุณดื้อมากเลย ตกลงว่าจะยอมเดินไปดีๆหรือจะต้องให้ผมอุ้มครับว่ามา"เซบาสเตียนพูดอย่างเหนื่อยใจ พรางจับข้อมือเล็กๆและบอบบางของชิเอลไว้ให้แน่นไม่ยอมให้ดิ้นหลุดเป็นอันขาด เขาขี้เกียจตามหานายน้อยอีกรอบ

"ชิ"ชิเอลทำเป็นเชิดใส่อย่างไม่สบอารมณ์

"ก็ได้ยอมให้นายพาไปก็ได้ ไปเลยสิ เซบาสเตียน"ชิเอลหลับตาพูดพรางเดินตามเซบาสเตียนไปแต่โดยดีเลิกขัดขืนแล้ว เซบาสเตียนพอเห็นว่านายน้อยเริ่มว่าง่ายแล้วจึงคลายการจับมือให้หลวมขึ้นมาหน่อยไม่จับแน่นแบบเมื่อครู่

"เยสมายลอร์ด"เซบาสเตียนตอบรับจากนั้นก็จูงมือพาชิเอลเดินไปยังห้องที่จะให้เขาจัดให้ใหม่อย่างรวดเร็ว จนคนโดนจูงนี่ตัวแทบปลิวเลย

"หวาาาา ช้าๆก็ได้น่า จะรีบไปไหนเล่า เซบาสเตียน ช้าๆหน่อยฉันเดินตามไม่ทันแล้วนะ"ชิเอลร้องโวยลั่น เซบาสเตียนไม่สนใจยังคงเดินลากชิเอลตัวปลิวไปลิ้วๆตรงไปยังจุดหมายปลายทางอย่างเร็วจี๋

หลังจากนั้นไม่นานเซบาสเตียนหยุดเดินกระทันหันเมื่อมาถึงที่หมายเขาจึงกระตุกแขนหยุดกระทันหันและเพื่อไม่ให้นายน้อยสะดุดหน้าคมำจึงเอาแขนอีกข้างคอยดันตัวนายน้อยเอาไว้ให้ทรงตัวยืนให้มั่นคง

"ถึงแล้วขอรับ นายน้อย"เซบาสเตียนบอกพรางปล่อยมือชิเอลทันที จากนั้นล้วงไปในกระเป๋ากางเกงขายาวแล้วหยิบพวงกุญแจออกมาไขประตูตรงหน้า 

"นี่นาย แฮ่กๆ จะรีบไปไหนของนายกัน ฮ้า เดินเร็วเป็นบ้าเลย ฉันเหนื่อยจะแย่แล้ว แฮ่กๆ ตามไม่ทัน"ชิเอลหอบแฮ่กๆ เขาคงไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้ถ้าพ่อบ้านของเขาไม่เดินจ้ำอ้าวแล้วลากเขาถูลู่ถูกังจนตัวปลิว เด็กหนุ่มถึงกับก้มตัวลงเอามือยันเข่าหายใจหอบแฮ่กๆจนตัวโยน

"เพราะนายน้อยไม่ค่อยได้ออกกำลังกายน่ะสิ เลยเหนื่อยง่ายแบบนี้ " เซบาสเตียนหันมาแซว

"แล้วนายจะรีบจ้ำไปทำไมกันเล่า ตอนแรกเห็นบอกว่าจะจูงพาเดินไปดีๆแล้วไหงถึงกลายเป็นฉันถูกลากถูลู่ถูกังจนตัวปลิวแบบนี้ล่ะ"ชิเอลต่อว่าพรางเอามือกุมอกหายใจเข้าออกช้าๆ

"ก็ช่วยไม่ได้นี่นา นายน้อยทำผมเสียเวลาไปมากแล้ว ก็ต้องทำเวลากันหน่อยสิ "เซบาสเตียนบอกพรางหันไปดันประตูเปิดออก แล้วเดินมาคว้าแขนชิเอลลากตัวเข้าไปทันที

"หวาาา" ชิเอลร้องด้วยความตกใจที่โดนพ่อบ้านหนุ่มลากเข้าไปในห้องนั้นอย่างกระทันหัน

"เอาหล่ะ เดี๋ยวผมจะปล่อยให้คุณจัดห้องให้เรียบร้อยนะครับ เสร็จแล้วใช้ตาขวาเรียกผมนะ ผมจะได้พาคุณไปห้องอื่นๆต่อเข้าใจใช่มัยครับนายน้อย"เซบาสเตียนออกคำสั่งบ้าง 

"อืม"ชิเอลพยักหน้า

"และเพื่อเป็นการให้คุณทำงานได้อย่างเต็มที่ ผมจะเอาโซ่คล้องล๊อกประตูข้างนอกไว้นะครับ"เซบาสเตียนพูดเสียงเรียบพรางเดินออกจากห้องไปพร้อมกับปิดประตูขังนายน้อยไว้ทันที

"เอ้ย!!!เดี๋ยวสิ เซบาสเตียน นี่นายจะขังฉันไว้อีกแล้วเหรอ จะมากไปแล้วนะ ไม่ไว้ใจกัน ถึงขนาดกักขังกันเลยเหรอ เจ้าบ้า ใจร้ายที่สุดเลย"ชิเอลโวยลั่นพรางทุบประตูปังๆ เขาได้ยินเสียงโซ่คล้องล๊อกประตูทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกลงโทษแบบเมื่อวาน

"ใจเย็นๆสิชิเอล ที่เซบบี้ขังเจ้าไว้เพื่อให้เจ้าไม่ว้อกแว้กจะได้ทำงานได้เต็มที่ยังไงล่ะ"เสียงเยือกเย็นของผีที่แสนจะคุ้นเคยดังมาไม่ไกลนัก

"เฮือก!!!"ชิเอลถึงกับสะดุ้งตกใจ

"ออกมาสิ คุณเฟสเชอร์ "ชิเอลบอกพรางหันมองไปรอบๆห้องอย่างระแวดระวัง

"หวัดดีเด็กน้อย"แล้วเจ้าของเสียงก็ปรากฏตัวในคราบของผีร่างโปร่งใสที่แสนจะคุ้นตาเขาไม่ใช่ใครที่ไหนเขาคือ ฮอบบิ้น เฟสเชอร์ผีเฝ้าบ้านหลังนี้ หรือก็คือเจ้าผีลืมหลุมมากว่าห้าร้อยปีน่ะเอง 

"มาทำไมอีกล่ะเนี่ย"ชิเอลทำหน้าเซ็งๆพรางเอามือกุมขมับ เข้าอีหรอบเดิมแบบเมื่อวานเลย สงสัยเซบาสเตียนส่งผีมาเฝ้าเขาอีกแน่เลย สรุปตอนนี้เขายังไม่พ้นโทษสินะ

"เฮ้อ...สรุปคือผมโดนลงโทษอีกแล้วสินะ"ชิเอลถอนใจอย่างเซ็งๆ

"ถูกขัง...ให้อยู่กับผี... โอ๊ยยย..แล้วยังถูกตีอีก เซ็งจริงวุ้ย เซ็ง!!!!"ชิเอลบ่นอย่างหงุดหงิด แล้วด้วยอารมณ์เพียงชั่ววูบ ชิเอลเดินไปหยิบแจกันเปล่าๆมา จากนั้นก็เขวี้ยงใส่ประตูอย่างโมโห เสียงดัง เพล้ง!!!!

"ว้ายยยย!!!!"เจ้าผีลืมหลุมที่ยืนอยู่ใกล้ประตูถึงกับรีบเผ่นหนีร้องวี๊ดว๊ายอย่างตกใจ

"เจ้าบ้าเซบาสเตียน จะมากไปแล้วนะ ไม่ไว้ใจกันขนาดนี้เลยเหรอ โอ๊ยยยย ฉันอยากกลับบ้าน ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ปล่อยฉันออกปายยยยย!!!!"ชิเอลโมโหสุดขีด เขารู้สึกเสียใจที่เซบาสเตียนไม่เชื่อใจเขา ในเมื่อไม่ไว้ใจกันเขาก็ไม่เกรงใจใครแล้ว
ชิเอลเดินไปหยิบแจกันอีกใบในห้องแล้วจากนั้นก็เอามาเขวี้ยงใส่ประตูอีก เพล้ง!!!

"หยุดนะ ชิเอล หยู๊ดดดดดดด"เจ้าผีลืมหลุมพยายามจะคว้าตัวชิเอลไว้ให้หยุดขว้างปาข้าวของ แต่ชิเอลเวลาโมโหสุดขีดนี่ไม่ว่าใครก็เอาไม่อยู่ แม้แต่ผียังถูกดีดกระเด็นเลยด้วยพลังโทสะที่แรงกล้าของดาร์กอีวิ้ว

"ว๊ายยยยย ตายแล้ว เด็กอะไร เหลือร้ายจริงๆ "เจ้าผีไม่สามารถห้ามได้อีกจึงรีบหายตัวไปทันที ชิเอลยังคงหาของมาเขวี้ยงใส่ประตูไม่หยุด 
เพล้ง !!! เสียงแจกันใบที่สามแตกกระจายเมื่อเจ้าหนูปีศาจขว้างใส่ประตูอย่างแรง
แล้วชิเอลก็กำลังจะหยิบแจกันใบที่สี่เขวี้ยงอีกแต่แล้วในนาทีนั้นเขาก็ถูกมือหนาใหญ่ของเซบาสเตียนจับยึดข้อมือไว้ได้ทันแล้วถูกแย่งแจกันใบที่สี่ในมือเอาออกมาวางไว้ที่เดิม

"หยุดเดี่ยวนี้เลยนะนายน้อย!!!!"เซบาสเตียนตวาดใส่ยังคงยึดข้อมือชิเอลไว้ คนที่จะหยุดนายน้อยได้มีแต่เขาเท่านั้น ผีเอาไม่อยู่
"ไม่!!! ไปให้พ้นเลย !!!อย่ามายุ่งกับฉัน ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะเซบาสเตียน ปล่อย!!!"ชิเอลตวาดกลับพรางพยายามดึงมือของตนให้หลุดจากมือของเซบาสเตียน 

"ไม่ปล่อย จนกว่าเราจะคุยกันให้รู้เรื่อง นายน้อยเป็นอะไรไปครับ ทำไมถึงขว้างปาข้าวของแบบนี้"เซบาสเตียนมองดูชิเอลอย่างงุนงง

"ฉันเกลียดนาย" ชิเอลหยุดดิ้นรนชั่วครู่ หันมาประจันหน้ากับเซบาสเตียน พ่อบ้านหนุ่มถึงกับอึ้งและงุนงง นายน้อยเกลียดเขาเรื่องอะไร

"เห เกลียดผมทำไมล่ะครับ"เซบาสเตียนถามอย่างใจเย็น เพราะตอนนี้คนที่ร้อนเป็นไฟคือชิเอล เขาต้องเป็นน้ำคอยดับไฟ

"ก็นายไม่ไว้ใจฉัน ในเมื่อไม่ไว้ใจกันก็อย่าอยู่ร่วมกันอีกเลยจะดีกว่า ไปให้พ้นเลย "ชิเอลพูดด้วยความน้อยใจ 

"ทำไมถึงคิดยังงั้นล่ะครับ ผมไว้ใจคุณนะ"เซบาสเตียนพยายามปลอบเพราะตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมนายน้อยถึงทำแบบนี้ เขากำลังน้อยใจอยู่สินะ

"โกหก ถ้านายไว้ใจฉันทำไมถึงต้องให้ผีมาเฝ้า ทำไมต้องกักขังฉันเหมือนนักโทษ ทั้งๆที่ฉันรับปากเอาไว้แล้วว่ายังไงจะรับผิดชอบจัดเก็บห้องให้ใหม่แท้ๆ แต่นายทำเหมือนฉันไว้ใจไม่ได้ยังงั้นแหละทั้งถูกกักขัง ทั้งถูกเฝ้าดู ทำเหมือนฉันเป็นเด็กเล็กๆ ทำเหมือนฉันเป็นนักโทษ"ชิเอลพูดระบายความรู้สึกออกมาจนหมด

"โถ...นี่คุณน้อยใจผมหรือครับ"เซบาสเตียนพูดน้ำเสียงอ่อนลงพรางปล่อยแขนชิเอล พอถูกปล่อยให้เป็นอิสระเด็กหนุ่มรีบเดินหนีออกห่างจากซบาสเตียนทันที เขากลัวถูกจับตีก้น

เซบาสเตียนมองดูอย่างเห็นใจ เขาเข้าใจจิตใจของนายน้อยในตอนนี้แล้ว นั่นสินะ ที่นายน้อยรู้สึกแบบนั้นมันเพราะเขาเองที่ทำเหมือนไม่เชื่อใจนายน้อยจับมาขังและให้ผีมาเฝ้าทำเหมือนจะลงโทษเค้า ทั้งที่นายน้อยเองก็สำนึกผิดมานานแล้วและเต็มใจรับผิดชอบแล้วแท้ๆ

"เชอะ"ชิเอลยืนกอดอกเชิดใส่อย่างงอนๆตอนนี้อารมณ์สงบลงมาหน่อยนึงแล้วที่ได้ระบายความรู้สึกอัดอั้นนั้นออกไปจากอก เซบาสเตียนเดินตามมาแล้วคว้าแขนนายน้อยเข้ามาใกล้ๆเพื่อปรับความเข้าใจ

"เอาล่ะผมเข้าใจแล้ว ผมผิดเองที่ทำเหมือนไม่ไว้ใจคุณ งั้นผมจะให้อิสระกับคุณในการจัดห้องต่างๆอย่างเต็มที่นะครับ จะไม่กักขัง จะไม่มีคนมาคอยเฝ้า แต่เรื่องที่ทำลายข้าวของนี่ ผมขอตีนายน้อยสามทีนะครับ "เซบาสเตียนพูดอย่างใจเย็น

"ไม่เอา ฉันไม่อยากถูกตีอีกแล้วนะ"ชิเอลส่ายหน้า พยายามจะเดินหนีเซบาสเตียนไปให้ไกลๆ

"แต่นายน้อยทำผิดนะครับ ทำลายข้าวของแบบนี้ไม่ดีเลยนะ"เซบาสเตียนบอกเสียงเรียบๆ

"ก็ฉันกำลังโมโหนี่ "ชิเอลโต้กลับ

"แต่ทางออกมันมีตั้งมากมายในการระบายอารมณ์ ทำไมถึงใช้สิ่งของเป็นเครื่องระบายอารมณ์ล่ะครับ แจกันพวกนั้นไม่ใช่ถูกๆนะครับ หายากแล้วด้วย ทำแตกไปตั้งสามใบแล้วไม่คิดจะรับผิดชอบเลยหรือครับ "เซบาสเตียนพูดอย่างใจเย็น

"มันก็แค่สิ่งของหาซื้อเอาใหม่ก็ได้ แจกันพวกนี้ที่ไหนๆก็มีขาย ฉันซื้อใช้ให้ก็ได้"ชิเอลบอก

"แจกันพวกนี้เป็นแจกันโบราณหลายร้อยปีมาแล้ว คิดว่าสมัยนี้ยังจะมีขายงั้นเหรอครับ"เซบาสเตียนพูดอย่างเศร้าๆพรางเดินไปนั่งยองๆมองดูซากแจกันพวกนั้นอย่างอาลัยอาวรที่ประตู เขาเฝ้าถนุถนอมแจกันพวกนี้มาตลอดหลายร้อยปีแต่กลับแตกไม่มีชิ้นดีในน้ำมือของเด็กอารมณ์ร้าย

"เอ่อ..."ชิเอลเริ่มรู้สึกผิดขึ้นมาบ้างแล้ว พอรู้ว่ามันเป็นของหายากและไม่มีขายอีกแล้วในสมัยนี้ ทำให้เขารู้สึกเสียดายเหมือนกัน

"ขอโทษ"ชิเอลบอกอย่างรู้สึกผิด พรางเดินตรงมาแตะไหล่พ่อบ้านที่กำลังนั่งยองๆมองซากแจกันอย่างอาลัยอาวรอยู่ที่ประตู

"เฮ้ เซบาสเตียนนี่ จะนั่งมองมันอีกนานมัย มันแตกไปแล้วก็ช่างมันเถอะน่า ก็แค่สิ่งของ นายจะมายึดติดอะไรกับของพวกนั้น"ชิเอลพูดอย่างไม่ใส่ใจ เขาไม่แคร์หรอกของพวกนั้นมันก็แค่แจกันเก่าๆหาค่าไม่ได้เท่านั้น 

"ใช่สิสำหรับนายน้อยมันไม่มีค่าอะไรหรอก แต่มันมีค่าสำหรับผมแจกันพวกนี้ผมได้มันมาจากคนที่ผมรัก"เซบาสเตียนหันมาจ้องหน้าชิเอลอย่างโกรธๆ จนชิเอลถอยออกมาห่างๆด้วยความกลัว และรู้สึกผิด

"ขะขอโทษ ฉันไม่รู้ว่ามันมีค่าสำหรับนาย ฉันเข้าใจ ว่าของที่ได้จากคนที่รักมันสำคัญมากขนาดไหน ขอโทษนะ" ชิเอลมองดูเซบาสเตียนอย่างเห็นใจ เขารุ้สึกสงสารพ่อบ้านหนุ่มขึ้นมาซะแล้วสิ ยิ่งคิดก็ยิ่งรุ้สึกผิดมากขึ้นเรื่อยๆ นั้นเพราะอารมณ์ชั่ววูบของเขาแท้ๆ

"เอ้า...เซบาสเตียน...ฉันยอมให้นายตีฉันแล้วล่ะ เชิญ" ชิเอลตัดสินใจหันหลังแล้วยืนกอดอกหลับตาลงเตรียมรับการลงทัน เขากลัวมากเหมือนกันที่จะต้องโดนทำโทษอีก แต่เขาก็ทำใจไว้แล้ว

"ช่างเถอะ ถึงตีนายน้อยไปสิ่งที่เสียไปแล้วไม่อาจกลับมาได้อีก ผมเปลี่ยนใจแล้วล่ะ"เซบาสเตียนบอก เขาลุกขึ้นเดินมาลูบหัวนายน้อยที่ยืนกอดอกหันหลังให้อย่างเอ็นดู

"ผมไว้ใจคุณ ดังนั้นอย่าทำให้ผมผิดหวังล่ะ ผมจะกลับไปทำงานส่วนที่เหลือต่อฝากด้วยนะครับ แล้วก็ที่คุณบอกว่าเกลียดผมน่ะ ผมจะถือว่าคุณไม่ได้พูดละกัน ผมเข้าใจว่าคุณกำลังน้อยใจ ถ้าจัดสร็จอย่าลืมเรียกผมนะครับ "เซบาสเตียนพูดอย่างสงบ จากนั้นก็หายตัวไปทันที 
ทิ้งให้ชิเอลอยู่เพียงลำพังในห้องที่มีเศษแจกันแตก ชิเอลยืนทำตาปริบๆ งุนงงกับท่าทีของพ่อบ้านหนุ่ม 

"อะไรของเจ้านั่นกันนะ งงไปหมดแล้วเดี๋ยวตี เดี๋ยวไม่ตี เปลี่ยนท่าทีปุบปับ ไอ้เราก็อุตส่าห์ทำใจตั้งนานยอมให้ตีแต่เจ้านั้นกลับไม่ตี งงแฮะ "ชิเอลบ่นพรางเอามือเกาหัวแกรกๆ หลังจากนั้นก็มองสำรวจห้องที่รกจนแทบไม่มีที่จะเดิน กับซากแจกันสุดรักของเซบาสเตียนทำให้ชิเอลเลิกวอกแวกขึ้นมา

"เอาล่ะนี่ไม่ใช่เวลามาคิดมากสักหน่อย...คิดมากไปไม่ได้อะไรขึ้นมา ทำงานต่อดีกว่า เสียเวลามาเยอะแล้วนี่นะ ไหนๆเซบาสเตียนก็ยังเชื่อใจเราอยู่ ต้องไม่ทำให้เจ้านั้นผิดหวังเด็ดขาดเลย"ชิเอลพูดกับตัวเองอย่างมุ่งมั่น เขารู้สึกดีใจที่เซบาสเตียนยังเชื่อใจเขาทำให้ชิเอลมีกำลังใจที่จะทำงานต่อไปอย่างเต็มที่

"เอาหล่ะ เริ่มทำงานกันเลยดีกว่า"ชิเอลพูดด้วยเสียงหนักแน่นแล้วเริ่มลงมือจัดเก็บห้องทันที 
ส่วนเซบาสเตียนในตอนนี้เขาปลดล๊อกโซ่คล้องประตูออกแล้ว เลิกขังนายน้อยเพราะมันทำให้นายน้อยรู้สึกเครียด แต่เขายังห่วงนายน้อยอยู่จึงแปลงร่างเป็นอีกาแอบดูอยู่ห่างๆพอเห็นนายน้อยลงมือทำงานอย่างขมักเขม่นเขาก็ตัดสินใจเลิกเฝ้าดูกลับไปทำงานที่เหลือต่ออย่างหมดห่วง 

หลังจากนั้นเวลาผ่านไปไม่กี่นาทีชิเอลก็จัดห้องจนเสร็จ ห้องที่รกดูไม่ได้ตอนนี้กลายสภาพมาเป็นห้องที่น่าอยู่มากเลย ทั้งสะอาดและมีระเบียบ สไตล์การแต่งห้องของชิเอลทำได้อย่างสวยงามไร้ที่ติ จากห้องที่ดูทึบทึมชิอลจัดให้ห้องนั้นแลดูสว่างสดใส 

"อืม มีแต่แจกันเปล่าๆ ถ้ามีดอกไม้มาประดับสักหน่อยคงจะดีไม่น้อยเลยนะ"ชิเอลมองสำรวจตรวจตราความเรียบร้อยภายในห้องก่อนหนึ่งรอบ พอมั่นใจว่าเสร็จสมบูรณ์แล้วเขาก็ใช้ตาขวาเรียกเซบาสเตียนมา

"เซบาสเตียนนี่คือคำสั่ง มานี่เดี๋ยวนี้"ชิเอลเรียกอย่างหนักแน่น แล้ววินาทีต่อมาเซบาสเตียนก็มาปรากฏตัวตรงหน้า

"ว่าไงครับนายน้อย"เซบาสเตียนถามอย่างแปลกใจที่นายน้อยเรียกหาเขาเร็วขนาดนี้ เขาพึ่งจากนายน้อยไปไม่กี่นาทีเอง

"ดูสิ ฉันจัดห้องให้เสร็จแล้ว"ชิเอลพูดยิ้มๆ เซบาสเตียนหันไปมองรอบๆห้องอย่างประทับใจ ไม่น่าเชื่อนายน้อยก็จัดห้องได้เก่งเหมือนกันนี่นา

"โอ้ เยี่ยมไปเลย เก่งมากครับนายน้อย เอาหล่ะจะพักสักหน่อยมัยขอรับ"เซบาสเตียนยิ้มอย่างพึงพอใจในผลงานการจัดห้องของชิเอล

"ไม่ล่ะ ไปห้องต่อไปเถอะ"ชิเอลบอกแล้วเดินนำออกจากประตูไป จากนั้นก็ยืนรอให้เซบาสเตียนเดินนำทางไปห้องต่อไป
เซบาสเตียนเดินตามหลังมาแล้วล๊อกห้องทันทีแล้วหันมาทางชิเอล

"ไปกันเถอะครับนายน้อย"เซบาสเตียนพูดพรางยื่นมือมาทางชิเอลยืนอยู่ เป็นท่าขอมืออย่างสุภาพ ชิเอลมีทีท่าลังเลครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจที่จะส่งมือให้

"อืม"ชิเอลพยักหน้าแล้วส่งมือให้พ่อบ้านจูงพาเดินไปตามทาง ซึ่งคราวนี้ชิเอลคิดว่าวิ่งเหยาะๆตามไปดีกว่าเพราะยังไงถ้าเดินไปไม่มีทางตามเซบาสเตียนทันแน่ ดีไม่ดีอาจโดนลากจนตัวปลิวอีก เพราะเซบาสเตียนขายาวกว่ามากและการก้าวย่างที่รวดเร็วด้วย

"เห นายน้อยวิ่งทำไมล่ะครับ"เซบาสเตียนถามเมื่อเห็นชิเอลวิ่งไล่ตามมาทัน ไม่ได้โดนลากเหมือนตอนแรกๆ

"ก็นายทั้งตัวใหญ่ ทั้งขายาวแล้วเดินเร็วยังกับอะไร ถ้าฉันไม่วิ่งตาม ฉันก็โดนนายลากตัวปลิวอีกอ่ะสิ"ชิเอลบอกตอนนี้เขาวิ่งตามมาอย่างกระชั้นชิดไม่ได้โดนลากถูลู่ถูกังอีก 

"อ้อเข้าใจล่ะ ผมคงเดินเร็วไปหน่อย" เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ

"ไม่หน่อยล่ะ นายเดินเร็วมากกกก"ชิเอลเน้นเสียงคำว่ามากอย่างตั้งใจ

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า นายน้อยเลยต้องวิ่งเลยสินะครับ แหมๆน่าสงสารจริงๆ งั้นเอางี้ละกัน"เซบาสเตียนพูดทิ้งค้างเอาไว้แล้วจากนั้นหยุดกระทันหัน ชิเอลเบรคไม่ทันเลยเซถลา เซบาสเตียนได้โอกาสจับรวบตัวขึ้นอุ้มในท่าอุ้มเจ้าหญิงทันที

"โอ๊ะ!!!"ชิเอลตกใจที่ถูกเซบาสเตียนจับอุ้มอย่างกระทันหัน

"นี่นาย เอาอีกแล้วนะนึกจะอุ้มก็อุ้มแบบนี้ทุกทีเลย ตกใจหมด"ชิเอลทุบอกเซบาสเตียนเบาๆอย่างไม่สบอารมณ์ที่โดนอุ้มอย่างกระทันหัน

"คราวนี้จะได้ไม่เหนื่อยไง จะได้มีแรงจัดห้องได้เต็มที่ เอาล่ะเราไปกันเถอะขอรับ"เซบาสเตียนก็เดินไปอย่างเร็วจี๋เพียงไม่กี่วินาทีก็มาถึงที่หมายแล้ว ชิเอลถึงกับมึน เด็กหนุ่มรู้สึกว่าตอนที่จูงเขาเดินเนี่ยท่าทางจะเป็นการเดินที่ช้าที่สุดของเซบาสเตียนแล้วล่ะมั้ง

"ถึงแล้วครับนายน้อย"เซบาสเตียนพาชิเอลมาหยุดอยู่หน้าประตูจากนั้นก็ปล่อยนายน้อยลงยืน ชิเอลถึงกับเซด้วยความมึน

"ทำไมนายเดินเร็วขนาดนี้นะ เซบาสเตียน โอยมึน"ชิเอลบ่นพรางเอามือกุมขมับ สะบัดหน้าไปมาเพื่อให้หายมึนหัว 

"ก็จะได้ถึงที่หมายเร็วๆไงขอรับ "เซบาสเตียนพูดพรางหยิบพวงกุญแจมาไขประตู 

"เชิญขอรับ"เซบาสเตียนผายมือให้ชิเอลเดินเข้าไปก่อน 

"อ้าวไม่เข้ามาเหรอ เซบาสเตียน" ชิเอลหันมาถามทันทีเมื่อเห็นว่าพ่อบ้านไม่ตามเข้ามาด้วย

"ไม่ล่ะครับ ผมจะส่งนายน้อยแค่ตรงนี้ ส่วนผมจะไปทำงานต่อ ขอให้ทำงานให้เต็มที่นะขอรับ"แล้วเซบาสเตียนก็โค้งให้อย่างสุภาพจากนั้นก็หายตัวไปทันที ส่วนประตูก็เปิดอ้าไว้ เพื่อให้นายน้อยรู้สึกอบอุ่นใจเห็นว่าไม่ได้กักขังนายน้อยจะได้รู้สึกว่าพ่อบ้านอย่างเขาไว้ใจนายน้อยต็มที่
ชิเอลพยักหน้าจากนั้นเขาก็เดินเข้ามาสำรวจรอบๆห้อง ห้องนี้เป็นห้องทำงานที่ชิเอลรื้อค้นข้าวของกระจุยกระจาย เขาก็เลยต้องมาจัดเก็บใหม่ให้เรียบร้อย 

"เอาหล่ะ ทำงานให้เต็มที่ไปเลย"แล้วชิเอลก็เริ่มจัดห้องใหม่ทันที
และในระหว่างที่ชิเอลจัดเก็บห้องที่สองต่อทางด้านเซบาสเตียนไปจัดเก็บอีกห้อง ในขณะที่กำลังจัดอยู่นั้น ก็มีเสียงเปรี้ยงดังขึ้นข้างๆตัวจากนั้นร่างโปร่งใสก็มาปรากฏตัวข้างๆพ่อบ้านหนุ่ม

"เป็นไงบ้างเซบบี้ เจ้าเด็กนั่นเลิกอาละวาดแล้วเหรอจ๊ะ" เจ้าของร่างโปร่งใสถามขึ้นอย่างสงสัย

"ครับ..เลิกอาละวาดแล้วครับ เจ๊ฮอบบี้"เซบาสเตียนบอกพรางหยิบของมาจัดวางเข้าชั้นให้เรียบร้อย

"งั้นเหรอ เซบบี้เก่งจังเลยที่เอาเด็กคนนั้นอยู่ ชิเอลเวลาโกรธนี่น่ากลัวใช่เล่นเลยนะ ขนาดเจ๊ยังเอาไม่อยู่เลย"เจ้าผีลืมหลุมพูด

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ก็เด็กคนนั้นเป็นปีศาจนี่นา พลังปีศาจยามโกรธของนายน้อยน่ะ ผีมนุษย์อย่างเจ๊สู้ไม่ไหวหรอกครับ ขนาดผมบางทียังเอาไม่อยู่เลย ตอนเป็นดาร์กอีวิวนี่แสบสุดๆ แต่ยังไงนายน้อยก็ยังสู้ผมไม่ได้อยู่ดี ฮ่า ฮ่า ฮ่า " เซบาสเตียนพูดอย่างอารมณ์ดี เรื่องแจกันนั้นเขาทำใจได้และ

"นั่นสิ นั่นสิ ก็เซบบี้เป็นปีศาจระดับเอสคลาสนี่นา ปีศาจที่เคยเป็นมนุษย์อย่างชิเอลคงสู้ไม่ได้อยู่แล้วล่ะ"เจ้าผีพูดพรางมองดูหน้าเซบาสเตียนอย่างหลงไหล

"เอ่อแล้วนี่เด็กคนนั้นโดนตีหรือเปล่า เล่นอาละวาดขว้างปาข้าวของแบบนี้ไม่น่ารักเอาซะเล๊ยยย แถมเป็นแจกันใบโปรดของท่านพ่อของข้าอีก"เจ้าผีพูดอย่างเศร้าๆเมื่อนึกถึงบิดาของตนเอง

"ตอนแรกตั้งใจว่าจะตี แต่มาคิดดูอีกทีคนที่เป็นต้นเหตุให้นายน้อยอาละวาดแบบนี้คือผมเอง ผมก็เลยไม่ตี ต้องขอโทษแทนนายน้อยด้วยนะครับ แจกันนั้นก็สำคัญสำหรับผมเหมือนกัน" เซบาสเตียนพูดอย่างเศร้าๆพรางจัดเก็บห้องต่อ

"น่าเสียดายจริง จริ๊ง แจกันพวกนั้น เจ๊เสียดายจังเลยเซบบี้ แต่ถึงยังงั้นมันก็ไม่มีทางกลับมาอีกแล้วสินะ แตกละเอียดซะขนาดนั้น แหมๆเด็กคนนั้นน่าตีจริงๆเลย ทำไมเซบบี้ไม่ตีสักหน่อยล่ะ เป็นเจ๊ล่ะก็ถ้าจับตัวได้นะจับตีไปแล้ว" เจ้าผีลืมหลุมทำท่ากระฟัดกระเฟียดอยากจับเด็กดื้อมาตีก้นให้หายโมโห

"ให้อภัยนายน้อยเถอะครับ เขาทำไปเพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์ แล้วก็ที่เขาทำแบบนั้นเพราะผมเป็นต้นเหตุ ถ้าผมไม่กักขังเขาเอาผีมาเฝ้าเขาคงไม่รู้สึกกดดันขนาดนั้น เขาทำไปเพราะเขาน้อยใจผมที่ทำเหมือนไม่เชื่อใจเขาเอาเขามาขังมีคนคอยเฝ้า เขารู้สึกเหมือนตนเองถูกลงโทษ"เซบาสเตียนช่วยแก้ต่างแทนชิเอล

"แหมๆถึงกับออกหน้าแก้ต่างแทนกันเลยนะ คิดอะไรกับเด็กคนนั้นหรือเปล่าน่ะเซบบี้"เจ้าผีลืมหลุมเหล่ตามองเซบาสเตียนอย่างสงสัย

"เปล่าสักหน่อย ผมไม่ได้คิดอะไรกับเด็กคนนั้นเลยนะเจ๊คิดมากไปได้"เซบาสเตียนรีบปฏิเสธพรางหลบหน้า

"เหรอ..แต่เจ๊เห็นนะเซบบี้ดูแคร์เด็กคนนั้นมากเป็นพิเศษเลยนี่ ยอมรับมาดีกว่า ชอบเด็กคนนั้นใช่ม้า ตัวเอง" เจ้าผีพูดยิ้มๆพรางเหล่ตามองเซบาสเตียนอย่างรู้ทัน

"บะ บ้าเหรอ พูดมากน่ากลับหลุมไปเลยไป ผมจะทำงานต่อ"เซบาสเตียนหน้าแดงทันทีพรางรีบหลบหน้าไม่มองหน้าผีลืมหลุมเลย ยิ่งทำให้ผีได้ใจ

"แหมๆอย่าเขินไปเลยน่า ชอบก็บอกมาเถอะอย่ามาปิดบังเจ๊เลยน่า เจ๊รู้นะเซบบี้คิดอะไรอยู่ แล้วนี่คบกันมาถึงขั้นไหนแล้วล่ะ ได้แอ้มกันยัง"เจ้าผีได้ทีรุกต่อ

"เอ่อ..."เซบาสเตียนอ้ำอึ้งพรางส่ายหน้า

"อะไรกันยังอีกเหรอ แล้วจะเปิดซิงเด็กคนนั้นเมื่อไหร่ล่ะ เท่าที่เจ๊ดูนะ เด็กคนนั้นยังเวอร์จิ้นอยู่เลย"ผีรุกต่อ เซบาสเตียนส่ายหน้ารัวๆ

"ทำไมล่ะ"ผีสงสัย

"นายน้อยยังเด็ก ผมยังไม่อยากรีบร้อน ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า ผมยังไม่อยากให้เค้าสูญเสียความเป็นเด็กไปก่อนวัยอันควร เขาไร้เดียงสาน่าดู ผมยังไม่อยากทำลายความไร้เดียงสานั้นของเขาไป
อยากให้เค้าใช้ชีวิตวัยเด็กให้เต็มที่ ยังมีเวลาอีกมากให้เค้าค่อยๆเติบโตไปดีกว่า รอให้เขาพร้อมก่อน "เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ

"แสดงว่าเจ้ายอมรับแล้วสิว่าชอบเด็กคนนั้นจริงๆน่ะ"เจ้าผีลืมหลุมพูดยิ้มๆ

"บ้าเหรอยังไม่ได้ยอมรับสักหน่อย เจ๊น่ะพูดมากไปแล้วนะ กลับหลุมไปเลยไป"เซบาสเตียนขึ้นเสียงใส่ผีด้วยความเขินเขาหน้าแดงระเรื้อ

"แหมๆพอพูดแบบนี้ทีไรชอบไล่เจ๊ทุกทีเลยน้า ตัวเอง เขินล่ะสิตัว เขินล่ะสิ กิ๊วๆ"เจ้าผีแกล้งแซว

"ขืนพูดมากอีกเดี๋ยวไม่ส่งเครื่องเซ่นไหว้ให้กินเลยนี่ "เซบาสเตีนทำหน้าดุ

"แหมๆ เซบบี้ชอบทำหน้าเซ็กซี่ใส่เจ๊อีกแล้ว เจ๊จะลลายแล้วน้าตัวเอง"เจ้าผีทำท่ากระดี๊กระด๊า ส่งสายตาปิ๊งๆใส่เซบาสเตียน

"ฮึ๋ย !!!ขนลุก"เซบาสเตียนรีบเดินหนีผีไปทำงานต่อทันทีพรางเอามือลูบแขนที่แสตนอัพ