พ่อบ้านปีศาจ ตอนชิเอลเป็นปีศาจ บท1 YAOI 18+

หลังจากที่เซบาสเตียนออกไปจากห้องครัว ชิเอลก็มองดูผ้าเช็ดสีขาวพรางหันไปมองหน้าต่างในครัวพราง

"อืม..คงต้องเริ่มลงมือแล้วสิ เดี๋ยวไม่เสร็จ"พึมพำเบาๆพรางเดินไปหยิบน้ำยาสีฟ้าที่เซบาสเตียนวางไว้ออกมาถือไว้แล้วเดินไปที่หน้าต่างครัวบานแรกที่เขาเห็น เนื่องจากเป็นหน้าต่างบานใหญ่และสูงกว่าตัวเขาหลายเซนติเมตร

ชิเอลจึงต้องหาเก้าอี้ หรือไม่ก็ปีนบนเคาเตอร์ครัวขึ้นมาให้สูงระดับใกล้เคียงกับหน้าต่างบานใหญ่เพื่อให้ทำความสะอาดได้สะดวกทั่วทั้งบาน จากนั้นก็ลงมือพ่นน้ำยาแล้วเอาผ้ามาเช็ดกระจกหน้าต่างอย่างงุ่มง่าม


"ให้ตายสิ...ทำไมขุนนางอย่างฉันจะต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยนะ" คนที่โดนลดขั้นจากท่านเอิร์นกลายมาเป็นเด็กเช็ดกระจกเพียงชั่วข้ามคืน บ่นพรางเช็ดพราง


"นี่ถ้าไม่ติดที่ว่ารับปากเจ้านั้นไปแล้ว ว่าจะช่วยละก็ คนอย่างฉันไม่มีทางมาทำแบบนี้เด็ดขาดเลย ชิ" บ่นพรางทำหน้าเซ็ง แล้วพยายามถูๆ ขัดๆ เช็ดๆกระจกหน้าต่างไปอย่างเชื่องช้างุ่มง่าม เนื่องจากไม่เคยทำงานบ้านมาก่อน แต่พอเช็ดได้ไปบานหนึ่งก็เริ่มคล่องตัวทำได้เร็วขึ้น


เสร็จบานแรกก็ลากเก้าอี้ปีนไปเช็ดบานต่อไป ต่อไป และต่อไป ทำไปเรื่อยๆจนกระทั้งเสร็จจากห้องครัว ชิเอลเอามือปาดเหงื่อ มองดูผลงานของตนเองอย่างพึงพอใจ เขาเองก็ทำได้ดีไม่เลวเลยนะ


"เอาหล่ะ หน้าต่างครัวก็สะอาดหมดทุกบานและ ไปห้องอื่นต่อดีกว่า จะว่าไป ทำไปทำมาก็สนุกดี นานๆจะได้ออกแรงทำอะไรแบบนี้ทั้งทีนี่นะ เป็นปีศาจนี่ดีจัง..อึดกว่ามนุษย์ไม่ค่อยรู้สึกเหนื่อยเท่าไหร่ " ชิเอลพึมพำกับหน้าต่างแล้ว ก็เดินถือผ้ากับน้ำยาไปเช็ดกระจกหน้าต่างห้องอื่นๆต่อ เขารู้สึกว่าทำงานก็เพลินดี


ชิเอลทำงานได้คล่องตัว ทำห้องนั้น ห้องนี้ ห้องโน้น ไม่มีบ่นอีกแล้ว ส่วนเซบาสเตียนในตอนนี้หายตัวไปที่ชั้นสองแล้วไม่โผล่ให้เห็นอีกเลย ชิเอลเช็ดกระจกหน้าต่างในแต่ละห้องมาเรื่อยๆ จนมาถึงห้องโถงใหญ่ 

เด็กหนุ่มตาแดงเงยหน้ามองดูข้างบนเหนือบันไดใหญ่ตรงกลางห้องโถง อย่างสงสัยใคร่รู้ว่าในแต่ละห้องนั้นมีอะไรบ้าง
ที่นี่เป็นบ้านของเซบาสเตียนคงต้องมีอะไรเกี่ยวกับตัวเขามากมายแน่ๆ 


"อยากรู้จัง..ว่าข้างบนนี้มีอะไรบ้าง ที่นี่เป็นบ้านของเซบาสเตียนนี่นา ต้องมีข้อมูลเกี่ยวกับตัวเขาอยู่ในห้องข้างบนแน่ๆเลย แต่ว่าป่านนี้เจ้านั้นคงทำความสะอาดอยู่ละมั้ง..คงไม่มีทางปล่อยเเราเข้าไปดูแน่ๆ แล้วถ้าเจ้านั้นยังทำข้างบนไม่เสร็จคงจะมีแต่ฝุ่น เข้าไปไม่ได้อยุ่ดี"ชิเอลมองดูพรางครุ่นคิดถึงเรื่องเซบาสเตียน

ตั้งแต่เขามาทำสัญญากับปีศาจตนนี้ เขายังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเซบาสเตียนเลยสักนิด รู้แค่ว่าเข้าเป็นปีศาจที่แข็งแกร่ง รู้ว่าเขาชอบแมว นอกนั้นไม่รู้อะไรเลยสักอย่างรวมถึงฐานะทางบ้านของเซบาสเตียนด้วย


ทำไมเขาถึงมีบ้านที่ใหญ่โตโอ่ฮ่าขนาดนี้ ท่าทางรวยน่าดูเลย เขาไปได้บ้านหลังนี้มาได้ยังไง ชิเอลคิดพรางมองดูรอบๆไปพราง แล้วมองดูหน้าต่างอีกหลายบานที่ยังไม่ได้จัดการในห้องโถงก็นึกขึ้นได้



"จริงสิ..นี่ไม่ใช่เวลาจะมาคิดเรื่องของเจ้านั้นสักหน่อย ต้องทำงานต่อ..เดี๋ยวไม่เสร็จโดนเจ้านั่นโวยเอา ในเมื่อรับปากเขาไปแล้วต้องทำให้ถึงที่สุดสินะ เอาหล่ะทำต่อๆ.." พอคิดได้แล้วชิเอลก็ลงมือเช็ดหน้าต่างต่ออย่างกระฉับกระเฉง พยายามไม่นึกถึงเรื่องของเซบาสเตียน ไม่นึกถึงห้องน้ำ 


"เฮ้อ..ฉันอยากอาบน้ำจริงๆเลยน้า....ไม่ได้ๆๆๆ" เช็ดกระจกไปพรางสะบัดหน้าไปพรางไม่ให้คิดถึงห้องอาบน้ำ เพราะตอนนี้เขามีหน้าที่เช็ด และก็เช็ดๆๆๆกระจกหน้าต่างเท่านั้น แต่ก็แวบไปคิดถึงห้องอาบน้ำอีกจนได้


"อยากรู้จังห้องน้ำข้างบนจะเหมือนข้างล่างมัย ...ฉันอยากอาบน้ำจังเลย อยากอาบน้ำ...."เช็ดพรางบ่นพราง ตอนแรกตั้งใจว่าจะไม่บ่นแล้วแท้ๆแต่พอมองไปข้างบนทีไรพาลให้นึกถึงห้องน้ำทุกที 


ส่วนเซบาสเตียนก็หายสาบสูญไปกับชั้นบนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไม่โผล่ให้เห็นเลยตลอดทั้งบ่าย ชิเอลในตอนนี้ทำงานอย่างแข็งขัน เลิกคิดถึงห้องน้ำแล้ว ตั้งหน้าตั้งตาเช็ดกระจกหน้าต่างในแต่ละบานไปอย่างเงียบๆ พรางสังเกตบริเวณรอบๆตัวไปพรางในขณะที่เช็ดกระจกอยู่ เพราะที่นี่เป็นบ้านคนรวยมีฟอนีเจอร์เก่าๆ และสิ่งของมีค่าประดับประดามากมาย แม้จะดูเก่าแต่ก็ดูขลังดี มีค่าน่าเก็บสะสม 

บางทีขณะที่เช็ดกระจกก็หยิบจับโน่นนี่ บางทีสนใจอันไหนก็ไปรื้อค้นดูนั่นดูนี่อย่างซุกซน ด้วยความอยากรู้อยากเห็น
พอเลิกสนใจแล้วก็ไปเช็ดกระจกต่อ บางทีรู้สึกเมื่อยก็มานั่งพัก พอหายเหนื่อย หายเมื่อย แล้วก็กลับไปทำงานต่อ


หลังจากนั้นเวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมงในที่สุดชิเอลก็ทำงานเช็ดกระจกหน้าต่างจนเสร็จหมดทุกบานทั่วทั้งชั้นล่าง เขาถึงกลับทรุดนั่งลงบนโซฟาสีแดงในห้องโถงกลางพรางหอบแฮกๆ แล้วโยนผ้าเช็ดกระจกลงไปบนโต๊ะเล็ก หน้าโซฟา พร้อมกับวางน้ำยาเช็ดกระจกไว้ข้างๆแล้วเอามือปาดเหงื่อที่ไหลท่วมหน้า ท่วมตัว ไม่เคยรู้สึกเหนื่อยและร้อนเท่านี้มาก่อนเลยนี่แค่เช็ดกระจกเองนะ 


"โอยกว่าจะเสร็จ... ทำไมหน้าต่างมันเยอะอย่างนี้นะ ห้องต่างๆก็เยอะ..เข้าใจและว่าทำไมเซบาสเตียนถึงยังทำไม่เสร็จ..เฮ้อ.. นั่งพักสักหน่อยละกัน" ชิเอลเอามือโบกพัดหน้าเร็วๆรัวๆให้เย็นขึ้น แล้วนั่งหายใจเข้าออกช้าๆเพื่อคลายความเหน็ดเหนื่อย นี่ถ้าเป็นคนธรรมดาเขาคงทรุดไปตั้งนานและ พอเป็นปีศาจเลยอึดขึ้นมาหน่อย ทำให้เหนื่อยช้ากว่า 

"ป่านนี้แล้ว..เจ้านั้นหายไปเลย...มัวทำอะไรอยู่นะ..เฮ้อ...เหนื่อยเหมือนกันแฮะ ..พักหน่อยละกัน"ชิเอลบ่นพรางนั่งเอาหลังผิงกับโซฟาแล้วหลับตาพักผ่อนรอเซบาสเตียนลงมา


หลังจากนั้นหลายนาทีต่อมาชิเอลก็หลับไปเลยจากที่นั่งผิงโซฟาอยู่ดีๆก็กลายเป็นไหลลงไปนอนบนเบาะเสียแล้ว ด้วยความเหนื่อยจัดหมดแรง 

ในระหว่างนั้นเซบาสเตียนเผอิญออกมาจากห้องๆหนึ่งพอดีกำลังจะเดินผ่านบันไดห้องโถงก็หยุดเดินทันที เมื่อสังเกตเห็นอะไรบางอย่างข้างล่างบันได จึงรีบหันกลับมาก้มลงมองไปข้างล่าง เขาก็เห็นนายน้อยของเขากำลังนอนหลับอยู่บนโซฟาในห้องโถง จึงเดินลงบันไดมามองดูนายน้อยที่โซฟาแล้วอมยิ้ม


"นึกว่ากำลังทำงานอยู่ ที่แท้ก็มาแอบหลับนี่เอง หึหึ.. "เซบาสเตียนพูดพรางเอามือลูบหัวนายน้อยเบาๆแล้วหัวเราะหึหึ มองดูที่โต๊ะเล็กมีผ้าเช็ดกระจกหน้าต่างกับน้ำยาเช็ดกระจก วางเอาไว้ เขาไม่ค่อยแน่ใจนัก ว่านายน้อยทำงานเสร็จหรือยัง หรือมาอู้หลับกันแน่ จึงไปสำรวจดูความเรียบร้อยของหน้าต่างในห้องต่างๆในแต่ละห้องทั่วชั้นล่าง ปรากฏว่าสะอาดเอี่ยมอ่องหมดทุกบาน ทุกห้องที่เขาดูเลย


"โห...เก่งเหมือนกันนี่นา.. สะอาดไร้ที่ติเลย.. ทำได้ดีมากเลยนะครับนายน้อย" เซบาสเตียนกลับมาหาชิเอลแล้วชมเปอะ เขาก้มมองดูหน้าเด็กหนุ่มที่ยังมีเหงื่อออกเต็มหน้าท่าจะร้อน จึงไปหาผ้าชุบน้ำเย็นๆมาเช็ดหน้าให้อย่างห่วงใย 


ทันทีที่ผ้าเปียกๆเย็นๆสัมผัสต้องใบหน้ามอมแมมและมีเหงื่อเกาะพราว คนโดนเช็ดหน้าถึงกับสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจ พรางผลักคนตรงหน้า แล้วรีบลุกขึ้นมานั่ง... พอเห็นว่าคนเช็ดคือเซบาสเตียนจึงทักขึ้นทันที


"อ้าว..เซบาสเตียนเองเหรอ มาตั้งแต่เมื่อไหร่..ไหนเอาผ้ามาหน่อยซิ"ชิเอลถามพรางขอผ้าเปียกๆนั้นจากเซบาสเตียนเอามาเช็ดหน้า เช็ดแขนด้วยตัวเอง เพื่อให้คลายความร้อนและความเหนื่อยลงไป


"มาได้ซักพักแล้วขอรับ พอดีเห็นคุณกำลังหลับ ท่าทางจะเหนื่อยเลยลงมาดู "เซบาสเตียนพูดอย่างอ่อนโยน


"งั้นเหรอ...จริงๆก็ไม่เหนื่อยหรอกนะ แค่อยากพักเท่านั้นแหละ ก็ฉันทำงานเสร็จแล้วนี่...ไม่ได้อู้สักหน่อย..แล้วนี่นายทำงานไปถึงไหนแล้วล่ะ ใกล้เสร็จหรือยัง.." ชิเอลถามพรางเช็ดหน้าพราง รู้สึกสดชื่นขึ้นมามากเมื่อได้ผ้าเย็นๆมาเช็ดหน้า


"ยังขอรับ เหลืออีกเยอะขอรับ เดี๋ยวผมจะไปทำงานต่อ นายน้อยทำเสร็จหมดแล้วใช่มัยขอรับ"เซบาสเตียนแกล้งถาม จริงๆเขารู้แล้ว เพียงแต่อยากได้ยินจากปากของนายน้อยเพื่อยืนยัน


"อืมเสร็จหมดแล้ว เหลืออะไรอีกล่ะที่ชั้นล่างนี่น่ะ.." ชิเอลยืนยันด้วยเสียงหนักแน่น แล้วถามต่อ เขาชักสนุกกับการทำงานซะแล้ว อยากทำอีกเพื่อหาประสบการณ์ใหม่ๆ


"ตอนนี้เหลืออยู่อย่างเดียวสำหรับชั้นล่างขอรับ แต่ค่อนข้างงานใหญ่ทีเดียว "เซบาสเตียนตอบยิ้มๆ


"อะไรเหรอ..แล้วยากหรือเปล่า"ชิเอลถามอย่างสนใจ


"ก็ถูพื้นยังไงล่ะขอรับ..อยากลองทำดูมัยล่ะครับผมจะสอนให้" เซบาสเตียนมองหน้านายน้อยพรางอมยิ้ม ชิเอลอ้าปากเล็กน้อย ทำเป็นเหมือนจะพูดอะไรออกมา แต่ก็ตัดสินไม่พูด เขายืนก้มหน้านิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วค่อยๆเงยหน้ามองเซบาสเตียนเมื่อคิดได้


"อืม" ชิเอลพยักหน้าด้วยท่าทางจริงจัง เซบาสเตียนยิ้มอย่างดีใจ รู้สึกว่าวันนี้นายน้อยของเขาช่างน่ารัก น่าเอ็นดูเสียจริง


"ถ้างั้นเชิญตามผมมาขอรับ จะสอนให้หมดทุกขั้นตอนเลย "เซบาสเตียนบอกยิ้มๆแล้วหันหลังเดินนำตรงไปยังห้องน้ำ ชิเอลตัดสินใจเดินตามไป


หลังจากที่ทั้งสองเข้ามาในห้องน้ำแล้ว เซบาสเตียนก็สาธิตการถูพื้นให้นายน้อยได้เรียนรู้ พร้อมทั้งเอาถังขนาดกลางใส่น้ำและน้ำยาถูพื้นเตรียมไว้ให้เสร็จสรรพ แล้วก็ให้ชิเอลถือเพียงไม้ถูพื้นเดินตรงไปห้องที่จะเริ่มถูเป็นห้องแรก โดยช่วงแรกๆ เซบาสเตียนจะเป็นคนถือถังไปให้ก่อนหลังจากนั้นเขาจะปล่อยให้นายน้อยทำด้วยตัวเองทั้งหมด


"จำเอาไว้นะครับเราต้องเริ่มถูจากห้องที่อยู่ในสุดทั้งซ้ายและขวาก่อน หลังจากนั้นค่อยมาถูตรงกลางห้องโถง ซึ่งห้องนั้นจะเป็นห้องสุดท้ายที่จะถูนะครับ เวลาถูจะต้องเดินถอยหลังถูพยายามไม่ให้เหยียบทับไปบนพื้นที่ถูจนสะอาดแล้วนะครับ ถ้าต้องการเปลี่ยนน้ำก็ถือถังไปเปลี่ยนในห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดหรือในห้องครัวก็ได้นะครับ"


"อืม"ชิเอลพยักหน้าจากนั้นเขาก็ทำตามคำแนะนำของเซบาสเตียนทุกอย่าง เซบาสเตียนจะอยู่ดูแลเพียงแค่ช่วงแรกๆ หลังจากนั้นพอเห็นนายน้อยเริ่มทำเป็นแล้วจึงหายห่วงกลับไปทำที่ชั้นสองต่อ โดยการหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย พอชิเอลหันมาก็ไม่เจอหน้าพ่อบ้านหนุ่มแล้ว


"หึหึ ช่างสะดวกดีหรือเกินนะ เซบาสเตียน ที่สามารถหายตัวไปไหนมาไหนได้เนี่ย ฉันอยากทำเป็นมั่งจัง.."ชิเอลหัวเราะออกมาด้วยความรู้สึกอิจฉาหน่อยๆที่เห็นความสามารถของพ่อบ้านปีศาจ

เขาอดคิดไม่ได้ถ้าเขาสามารถหายตัวไปไหนมาไหนได้อย่างเซบาสเเตียน ก็คงจะทำอะไรต่อมิอะไรได้สะดวกสบายยิ่งขึ้นแน่ๆ พอคิดแบบนั้นแล้วเขาก็ชักอยากจะให้เซบาสเตียนสอนหายตัวให้บ้าง ในเมื่อตอนนี้เป็นปีศาจไปแล้วน่าจะทำได้นะ


"อยากหายตัวบ้างจัง ถ้าไปขอให้เจ้านั้นสอน เขาจะสอนให้มัยนะ"ชิเอลคิดอย่างใจลอยพรางยืนถือไม้ถูพื้นค้างไว้


"ถ้าเราสามารถหายตัวได้ก็คงจะดีไม่น้อยเลย"ชิเอลคิดอย่างฝันหวาน นึกถึงเรื่องการหายตัวไปไหนมาไหนได้ทุกที ทุกเวลา เขาอมยิ้มเวลานึกถึงว่า ตนเองสามารถหายตัวไปปรากฏในโรงแรมระดับ 5 ดาวแล้วได้อาบน้ำอย่างสบายในอ่างอาบน้ำสุดหรู โดยไม่ต้องมาทำงานที่นี่ให้เหนื่อยอย่างใจลอย แต่พอคิดว่าถ้าเซบาสเตียนไม่ยอมสอนให้ล่ะ หรือเขาเกิดทำไม่ได้ขึ้นมาจะทำไง พอคิดถึงตรงนี้ เขาก็หลับตาแล้วสะบัดหน้าไปมา

"ไม่ๆอย่าไปคิดอย่างงั้นสิ เราเป็นปีศาจต้องทำได้สิ อีกอย่างถ้าเจ้านั้นไม่ยอมสอน เราก็ใช้ตาขวาสั่งได้อยู่แล้ว แต่ว่า...ตอนนี้เนี่ยสิ" ชิเอลสะบัดหน้าพรางมองดูพื้นที่สกปรกเต็มไปหมดขณะที่กำลังยืนกอดด้ามไม้ถูพื้นอยู่


"คงต้องทำงานต่อและเดียวจะมืดซะก่อน นี่ก็...."พูดพรางหันไปมองนาฬิกาโบราณที่แขวนไว้ในห้อง ซึ่งตอนนี้เขากำลังทำความสะอาดพื้นห้องครัวอยู่ยังไม่ถึงไหนเลยมัวแต่อู้คิดฟุ้งซ่านอยู่


"โหย!!!จะ 4 โมงเย็นแล้วเหรอ อะไรกัน ทำไมเวลาผ่านไปเร็วขนาดนี้ ตายล่ะต้องรีบแล้ว.. " แล้วชิเอลก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่ออย่างรีบเร่ง เพราะตอนนี้เวลาเย็นมากแล้ว ถ้าทำไม่เสร็จก่อนค่ำ เขาคงไม่ได้พักแน่ๆ 


หลังจากนั้นที่ชิเอลลงมือทำความสะอาดพื้นมาเป็นเวลานาน เวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วจนถึงเวลา 1 ทุ่ม ในที่สุดชิเอลก็ถูพื้นจนเสร็จหมดทั่วทุกห้อง และห้องสุดท้ายที่ถูคือห้องโถงเป็นห้องสุดท้าย ก็ทำจนเสร็จแล้วเช่นกัน พองานเสร็จหมดแล้วเด็กหนุ่มถึงกับล้มตัวลงนอนแผ่สองสลึงบนโซฟาเลย ด้วยความเพลียแบบสุดๆ


"โอยไม่ไหวแล้ว... เหนื่อยแทบขาดใจ ...ในที่สุดก็เสร็จจนได้ แฮ่กๆๆ"ชิเอลบ่นในขณะล้มตัวลงนอนบนโซฟาแล้วหลับตา หอบแฮ่กๆ 

คนอย่างเขาถ้างานไม่เสร็จต่อให้เหนื่อยแค่ไหนต้องทำจนเสร็จให้ได้ นี่เขาทำเกินตัวเสียแล้ว ถ้าเป็นคนธรรมดาคงสลบเหมือดไปแล้ว นับว่าอืดพอตัวทีเดียวเมื่อเทียบกับเด็กผู้ชายที่ไม่ค่อยได้ออกแรงทำอะไรมาก่อนอย่างเขา


"เมื่อก่อนฉันคิดว่าทำงานบ้านไม่เห็นจะยาก หรือเหนื่อยตรงไหน.. แต่พอได้มาทำจริงๆฉันเข้าใจแล้วล่ะ มันเหนื่อยแทบขาดใจเลย พวกคนใช้ที่แฟนท่อมไฮด์นี่ทรหดจริงๆเลยนะ ทำงานไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ไม่บ่นสักคำ หรืออาจจะบ่นแต่เราไม่รู้ก็ได้ ...แล้ว..แล้ว.."ชิเอลบ่นพรางหลับตาพรางแล้ววินาทีต่อมาก็ผลอยหลับไปเลยโดยไม่รู้ตัว