พ่อบ้านปีศาจ ตอนชิเอลเป็นปีศาจ บท1 YAOI 18+

หลังจากที่เซบาสเตียนและชิเอลเดินทางมาจากลอนดอนมาที่เกาะปีศาจนี้อย่างเนิ่นนาน ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงที่หมาย นั่นคืออาณาบริเวณบ้านของเซบาสเตียน

"เอาหล่ะ ในที่สุดก็มาถึงจนได้"เสียงของเซบาสเตียนพูดขึ้นหลังจากที่นั่งเงียบเป็นสารถีขับรถม้าเดินทางจากในเมืองซาตานมาได้หลายสิบนาที เขาก็บังคับให้ม้าที่วิ่งมาอย่างรวดเร็วที่นั้นให้ค่อยๆหยุดวิ่ง เสียงล้อรถเบรคดังเอี๊ยดอ๊าด และตามด้วยเสียงร้องของม้าตัวใหญ่สีดำมันขลับเงางาม ให้หยุดจากที่วิ่งตะบึงเป็นค่อยๆวิ่งเยาะๆและเดินช้าๆจนกระทั่งหยุดนิ่งเมื่อมาถึงหน้ารั้วไม้ที่ผุพังสีน้ำตาลผุกร่อนลอกล่อนที่ล้อมรอบบ้านที่ไม่น่าจะเป็นบ้านได้เลย หรือจะเรียกได้ว่าเป็นซากปรักหักพังน่าจะเหมาะกว่า เซบาสเตียนก้าวลงมาจากที่นั่งคนขับ พรางมองดูรั้วนั้นอย่างคิดถึง เขาไม่ได้มาที่นี่นานเป็นปีแล้วสถาพในบ้านจะเป็นอย่างไรนะ หลังจากที่หายคิดคำนึงถึงบ้านตนเองอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เดินไปที่ตู้รถม้า เปิดประตูแล้วปลุกเด็กหนุ่มที่กำลังหลับสบายอยู่บนเบาะให้ลุกขึ้นนั่ง

"นายน้อยขอรับ"พ่อบ้านหนุ่มเรียกเสียงอ่อนโยนพรางเขย่าตัวนายน้อยของเขาไปพราง 


"นายน้อย ถึงแล้วขอรับ ตื่นเถิด.." เสียงอ่อนโยนนั้นไม่ทำให้ชิเอลที่กำลังหลับสบายอยู่ให้ตื่นขึ้นได้ จึงตัดสินใจเดินเข้าไปกระซิบข้างๆหูเด็กหนุ่ม

"นายน้อย..ถ้าไม่ตื่นผมจะจุ๊บนะครับ" เซบาสเตียนพูดพรางแกล้งค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆพวงแก้มใสๆของเด็กหนุ่มอย่างช้าๆ ชิเอลที่เป็นเด็กหูดีเกินคาด ถึงกับสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที แล้วสบตาสีแดงของพ่อบ้านหนุ่มที่ยื่นหน้าเข้ามาในระยะประชิด 

"เหวออออออ !!!!!!" ชิเอลตกใจร้องลั่นพรางพลักเซบาสเตียนออกไปห่างๆ ลุกขึ้นนั่งทันทีหน้าแดงกล่ำด้วยความเขินอาย และตกใจ

"นะ นายจะทำบ้าอะไรน่ะ เซบาสเตียน !!! "ตวาดพรางเอามือปิดแก้มพราง หน้าแดงระเรื่อ เซบาสเตียนอมยิ้ม วิธีปลุกนี้ได้ผลดีเกินคาด

"เรียกดีๆอยากไม่ตื่นนี่นา เลย... " เซบาสเตียนพูดค้างไว้พรางส่งยิ้มกวนๆไปให้ ชิเอลรู้สึกทั้งเขินและตกใจ จึงพยายามทำเป็นโกรธกลบเกลื่อน (ซึน)

"พอเลย...ไม่ต้องพูดแล้ว!!! " ชิเอลตวาดใส่

"ถึงยังงั้นเรียกฉันดังๆก็ได้ ไม่เห็นจะต้องมาทำอะไรบ้าๆแบบนี้เลย!! ตกใจหมด เจ้าบ้า... !!! " ตะโกนใส่พรางหลบหน้าไม่กล้าสู้ตาเซบาสเตียนเอาเสียดื้อๆ

"แล้ว...ที่นี่..ถึงแล้วเหรอ" ชิเอลหันไปสนใจดูวิวที่หน้าต่างแทนที่จะมองหน้าเซบาสเตียนเขายังเขินกับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่หาย
"ถึงแล้วน่ะสิขอรับ ลงมาได้แล้วครับ นี่คือบ้านของผม"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางมองนายน้อยของเขาที่ตอนนี้เอาแต่มองที่หน้าต่างรถมองออกไปข้างนอกแก้เขิน เขายิ้มกริ่ม จากนั้นก็เดินออกมาจากตู้รถม้าลงมายืนที่หน้ารั้วบ้านของตนเองอย่างคิดถึง

ชิเอลที่เห็นว่าเซบาสเตียนเดินลงไปแล้วจึงตัดสินใจลงตามไปบ้าง เพราะเขาอยากเห็นบ้านของเซบาสเตียนเร็วๆ 
แต่เมื่อชิเอลมายืนอยู่หน้ารั้วบ้านแล้วมองดูภายในรั้วเขาก็....

"เฮ้ยยยย!!!! "ชิเอลถึงกับร้องอุทานออกมาอย่างคาดไม่ถึงเมื่อเห็นสภาพบ้านของเซบาสเตียนภายในรั้วสีน้ำตาลพุกร่อนจะพังแหล่ไม่พังแหล่ ดวงตาเบิกโพรงอ้าปากค้างยืนนิ่งไม่ไหวติง เซบาสเตียนเห็นนายน้อยทำท่าแปลกๆจึงเดินมายืนด้านหลังของเขา

"มีอะไรหรือขอรับนายน้อย "เซบาสเตียนถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นนายน้อยท่าทางจะช็อกซีนีม่าไปแล้ว ชิเอลพอมีสติก็เอามือขยี้ตาสีแดงข้างซ้ายของเขา ขยี้แล้วขยี้อีกภาพตรงหน้าก็ไม่หายไป

"นายยังเรียกมันว่าบ้าน !!! อยู่อีกเหรอเซบาสเตียน ไอ้ซากเพลิงหมาแหงนไหม้ดำปี๋เนี่ยนะ "ชิเอลหันกลับมาบอกสิ่งที่เขาเห็นให้เซบาสเตียนรับรู้

"หึหึ ใช่ขอรับบ้านผมเองล่ะเป็นไง สวยมัยครับ"เซบาสเตียนยิ้มๆ แล้วมองดูบ้านตนเองอย่างแสนรักแสนคิดถึง เอามือไปแตะรั้วที่พังแหล่ไม่พังแหล่หลับตาแล้วนึกอะไรบางอย่างในใจ แล้วพึมพำเบาๆ

"ไม่ได้มานานรั้วพังหมดแล้วสิ สงสัยคงต้องซ่อมซะแล้ว"

"นายคงจะต้องซ่อมบ้านตัวเองก่อนนะหรือไม่ก็ทุบทิ้งแล้วสร้างใหม่เลยเซบาสเตียนไม่ใช่รั้ว ดูสภาพบ้านนายจะพังยิ่งกว่ารั้วซะอีก ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย นี่เหรอบ้าน นี่เหรอบ้าน!!!"ชิเอลร้องดังลั่นอย่างหัวเสียและไม่คิดที่จะตอบคำถามแรกหรอก เพราะไม่ว่าจะมองมุมไหนมันไม่อาจเรียกได้เลยว่าสวย บ่นพรางเอามือกุมขมับพรางอย่างกลุ้มใจ แล้วนี่คืนนี้เขาจะอยู่ยังไงล่ะในเพลิงหมาแหงนเนี่ยนะ ไปนอนโรงแรมยังจะดีซะกว่า ชิเอลส่ายหน้าไปมาแบบพยายามสลัดให้ตนเองตื่นจากฝันร้ายทั้งๆที่ยังไม่ได้หลับนี้

"นายน้อยเป็นอะไรครับเนี่ยไม่ดีใจเหรอที่มาบ้านผมน่ะ" เซบาสเตียนพูดพรางแตะบ่าของชิเอลเบาๆ ชิเอลมองหน้าเซบาสเตียนอย่างโมโหพรางปัดมือของเซบาสเตียนออกจากบ่าของเขาทันที

"จะให้ฉันดีใจได้ไง ในเมื่อบ้านนายมันไม่ใช่บ้านน่ะ มันคือซากปรักหักพังชัดๆ แล้วคืนนี้ฉันจะนอนยังไง นอนที่ไหนเล่า 
เจ้าบ้า !!!"ชิเอลตวาดลั่นอย่างโมโหและผิดหวังที่มาที่นี่ เขานึกอยากกลับไปอยู่คฤหาสน์แฟนทอมไฮด์ดี๋ยวนี้เลยถ้าเป็นไปได้
"เซบาสเตียน ฉันอยากกลับลอนดอน เดี่ยวนี้เลย"ชิเอลเริ่มเอาแต่ใจแล้ว เซบาสเตียนมองหน้านายน้อยของเขาอย่างแปลกใจ ทำไมเปลี่ยนใจง่ายจัง

"ทำไมล่ะครับ นายน้อยยังไม่ได้เข้าไปดูในบ้านของผมเลยนะ จะกลับลอนดอนแล้วเหรอ" เซบาสเตียนทำตาเศร้ารู้สึกเสียใจที่นายน้อยไม่อยากเข้าไปในบ้านของเขา

"ฉันเห็นแค่ข้างนอกก็รู้แล้วว่าสภาพในบ้านของนายเป็นไง ฉันอยากกลับบ้าน อยากกลับลอนดอน เดี๋ยวนี้ !!!!"ชิเอลไม่ยอม รบจะกลับบ้านให้ได้ ทำตัวเหมือนเด็กเล็กๆไม่มีผิดเลย

"กลับไม่ได้หรอกครับ ผมเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว บินไม่ไหว ถ้าจะไปก็ต้องวันหลัง"เซบาสเตียนไม่ยอมตามใจง่ายๆ เขามองหน้าชิเอลอย่างไม่พอใจและงุนงงกับท่าทีเอาแต่ใจแบบเด็กเล็กๆของเด็กหนุ่ม ไม่นึกว่าจะเอาแต่ใจขนาดนี้ 

"ผมเสียใจจริงๆเลยนะครับ ทั้งๆที่เรายังไม่ได้เข้าไปข้างในกันเลย นายน้อยกลับรบกลับลอนดอนเสียแล้ว ทั้งๆที่กว่าจะพามาที่นี่ผมต้องเหน็ดเหนื่อยขนาดไหนกว่าจะมาถึงนี่ได้.. ไม่เอาล่ะผมไม่พากลับเด็ดขาด อยากกลับเชิญกลับไปคนเดียวเถอะ" เซบาสเตียนงอนแล้วเขาก็เดินไปที่รั้วนั้นจากนั้นหันมามองชิเอลแบบเศร้าเสียใจ

"ไม่เข้ามาใช่มัยขอรับ งั้นผมเข้าไปก่อนนะ" พูดเสร็จก็เปิดประตูรั้วเดินเข้าไป ทิ้งชิเอลให้ยืนอยู่หน้ารั้วบ้านอย่างหงุดหงิด

"เจ้าบ้า !!! คิดจะทิ้งให้ฉันยืนตากน้ำค้างอยู่ตรงนี้หรือไง กลับมานะเซบาสเตียน พาฉันไปโรงแรมที หรือไปพักที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี่ " ชิเอลตะโกนลั่น

"นอนในตู้รถม้านั่นละกันถ้าไม่อยากเข้ามาในบ้านผมล่ะก็นะ ราตรีสวสัดิ์ขอรับ " เซบาสเตียนชี้ไปที่รถม้าที่จอดอยู่ แล้วเขาก็หันหลังเดินเข้าไปข้างในรั้วทันที 

"เดี่ยวเซบาสเตียนรอก่อนสิเซ.." ชิเอลไม่อยากถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวจึงวิ่งตามเซบาสเตียนไป แต่พอเขาผ่านเข้ามาภายในรั้ว ชิเอลถึงกับหยุดวิ่งทันที ยืนตลึงกับสิ่งที่เห็น 

"นะ นี่มัน...!!!" ชิเอลยืนอึ้ง อ้าปากค้าง แล้วพยายามเอามือขยี้ตาอยู่หลายที เพื่อให้เห็นว่าเขาไม่ได้ตาฝาดไป เพราะสิ่งที่เห็นจากในรั้วนั้นต่างจากอยู่นอกรั้วอย่างสิ้นเชิง เซบาสเตียนหันมามองนายน้อยของเขาที่วิ่งตามมาแล้วหยุดยืนรออยู่ พรางอมยิ้ม

"ไงล่ะ สวยมัยขอรับ บ้านของผม"เซบาสเตียนยิ้มเจ้าเล่ห์ เขายืนอยู่ที่หน้าประตูบ้านหรือจะให้เรียกว่าหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่โตโอ่อ่าน่าจะเหมาะกว่า ตรงที่ชิเอลยืนนั้นเป็นสวนสีเขียวมีพุ่มไม้ที่ตัดแต่งเอาไว้ แต่ก็ยังมีหญ้าขึ้นรกแซมและกาฝากขึ้นแซมอยู่แต่สภาพต้นไม้นั้นยังมีชีวิต ด้านข้างของคฤหาสน์มีสวนดินว่างๆที่ยังไม่มีอะไรปลูก เนื่องจากเจ้าของบ้านหายตัวไปไม่ดูแลมาปีหนึ่งแล้ว ตรงกลางลานสวนมีรูปปั้นน้ำพุที่ด้านล่างมีตะไคร่สีเขียวเกาะเต็มไปหมด ด้านบนมีรูปปั้นแมวกวักตัวใหญ่ที่ฝุ่นจับเขลอะ ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ที่สวนหน้าบ้าน ด้านหลังน้ำพุมีคฤหาสน์หลังใหญ่สีขาวที่ตอนนี้มีคราบดำจับเขลอะ คงต้องทาสีใหม่ และทำความสะอาดกันยกใหญ่เลยทีเดียว สภาพในตอนนี้น่าจะเหมาะกับคำว่าคฤหาสน์ผีสิงมากกว่า


"นี่มัน... คฤหาน์ ..บ้านของนายงั้นเหรอเซบาสเตียน!!"ชิเอลมองรอบๆแล้วรู้สึกประทับใจขึ้นมาหน่อยๆ ยังดีกว่าซากเพลิงหมาแหงนที่เขาเห็นเมื่อครู่ แต่เขายังงงอยู่ว่าทำไมเขาถึงเห็นเป็นแบบนั้นในตอนแรก 

"ฉันไม่เข้าใจ... ทำไมตอนอยู่ข้างนอกรั้ว ฉันถึงเห็นเป็นซากปรักหักพัง แต่พอเข้ามาในรั้วถึงกลายเป็นคฤหาสน์ไปได้ล่ะ ตกลงอันไหนจริงอันไหนหลอกกันแน่ ฉันงงไปหมดแลว"ชิเอลชักงุนงงเขาเดินตรงไปหาเซบาสเตียนที่หน้าประตูสีขาวที่มีคราบฝุ่นและคราบเก่าๆเหลืองๆเกาะอยู่เพราะที่นี่จัดว่าเป็นคฤหาสน์ร้างพอสมควร แม้ไม่มีคนมาดูแลมาเกือบปี ถึงจะเก่าร้างแต่ก็ยังคงสภาพดีอยู่

"หึหึ คิดว่าอันไหนจริง อันไหนหลอกล่ะครับ" เซบาสเตียนยิ้มกวนๆพรางเอาหลังพึงประตูคฤหาสน์สีขาวมัวๆ

"คฤหาสน์นี่ของจริงใช่มัย ส่วนซากนั่นภาพลวงตางั้นเหรอ"ชิเอลตอบพรางเอามือไปแตะที่พุ่มไม้ที่ไม่ได้จัดแต่งมานาน มันดูรกและมีกาฝากแซมจนไม่เป็นรูปทรงที่แต่งไว้แต่แรก 

"ใช่ขอรับ คฤหาสน์นี่ของจริง ที่เห็นนั้นผมแค่ลองใจนายน้อยดูน่ะไม่นึกว่านายน้อยจะ..เอาแต่ใจขนาดนั้น ...ฮ่า ฮ่า ฮ่า เซอร์ไพร์ดีมัยล่ะครับ" เซบาสเตียนหัวเราะเยาะที่ได้แกล้งนายน้อยของเขาให้ตกใจเล่น ชิเอลกำมือแน่นด้วยความหงุดหงิดที่โดนพ่อบ้านปีศาจแกล้ง

"หนอย นาย...สนุกมากนักใช่มัย!!! ที่ได้แกล้งฉันน่ะ นี่แน่ะๆๆๆๆๆ" ชิเอลพูดพรางวิ่งไปทุบอกของเซบาสเตียนรัวๆไปพรางอย่างโมโห และเจ็บใจที่โดนแกล้ง หน้าแดงกล่ำด้วยความอายที่ทำตัวเป็นเด็กเล็กๆรบกลับบ้านไปก่อนหน้านี้ต่อหน้าเซบาสเตียน

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า กริ้วๆๆ เด็กชายตัวน้อยๆรบกลับบ้านใหญ่เลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า"เซบาสเตียนเอาแขนทั้งสองข้างตั้งรับการทุบของนายน้อยพรางหัวเราะชอบใจไปพรางอย่างสะใจที่แกล้งได้สำเร็จ 

"หนอย... แกนะแก..ตายซะเถอะ..เซบาสเตียน !!!!"ชิเอลร้องโวยลั่นอายหน้าแดงที่เสียทีให้แก่พ่อบ้านปีศาจตัวแสบ พยายามจะเอาคืนแต่เซบาสเตียนกันได้หมดทุกทาง ไม่เว้นแม้แต่หลบหลีกเวลาชิเอลพยายามกระโดดกัดหู ได้อย่างช้ำชอง เพราะเคยโดนมาก่อนหน้านั้นแล้วเลยระวังที่หูมากเป็นพิเศษ