พ่อบ้านปีศาจ ตอนชิเอลเป็นปีศาจ บท1 YAOI 18+

"เซบาสเตียน ตอนที่ฉันหลับนายแอบทำอะไรกับแขนฉันหรือเปล่า?" ชิเอลถามเซบาสเตียนในขณะที่มองดูแขนตนเองอย่างสงสัย ที่ไม่มีบาดแผลใดๆเลย แต่ยังรู้สึกเจ็บนิดๆเวลาขยับแขนไปมา
"เปล่านี่ขอรับ"เซบาสเตียนปฎิเสธหน้าตาเฉย ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เดินตรงไปข้างหน้าอย่างเหนื่อยล้า ซึ่งตอนนี้ซุ้มประตูได้อยู่ด้านหลังของพวกเขาทั้งสองแล้ว ชิเอลที่พึ่งสังเกตเห็นจึงเกิดความสนใจซุ้มประตูสีเลือดนั้นขึ้นมาทันที

"เดี๋ยวๆ เซบาสเตียน หยุดก่อน หันกลับไปทีซิ ฉันขอดูซุ้มประตูนั้นหน่อย"ชิเอลตบไหล่พ่อบ้านหนุ่มเบาๆแล้วออกคำสั่งให้หยุดเดิน

"เยส มายลอร์ด"เซบาสเตียนตอบรับพร้อมกับหยุดเดิน แล้วหันหลังกลับไปตามที่ชิเอลสั่ง ทันทีที่เซบาสเตียนหันตัวกลับมาทางซุ้มประตู ชิเอลที่ขี่หลังของพ่อบ้านหนุ่มอยู่ก็เงยหน้ามองดูป้ายสี่เหลี่ยมใหญ่ๆสีแดงที่ถูกตอกติดขึงกับเสาสีแดงเลือดทั้งสองข้าง พรางพิจารณาตัวอักษรประหลาดสีทองอร่ามตัวใหญ่ๆที่สลักไว้อย่างสวยงามทาบทับบนแผ่นป้ายสีแดงเลือดนั้นอย่างสนใจ

"เซบาสเตียน นั้นคืออะไรเหรอ อักษรประหลาดๆนั้นน่ะ ?"ชิเอลถามพ่อบ้านหนุ่มพรางชี้นิ้วไปที่ป้ายสีแดงที่มีอักษรประหลาดสีทองอย่างสงสัยใคร่รู้

"นั่นคืออักขระขอรับ เป็นอักษรรูนโบราณ"เซบาสเตียนอธิบาย 

"แล้วมันอ่านว่าไงเหรอ นายรู้ใช่มัย?" ชิเอลถามแล้วมองไปที่อักขระสีทองพยามที่จะศึกษาความหมายของสิ่งนั้น

"รู้ขอรับ ด้านบนสุดตัวใหญ่ๆนั่นอ่านว่า เมืองซาตาน ขอรับ"เซบาสเตียนตอบเสียงเรียบ

"อืม แล้วด้านล่างล่ะ ตัวเล็กๆยาวๆนั่นน่ะ?"ชิเอลถามต่อ

"อ่านว่า ยินดีต้อนรับเข้าสู่เมืองซานตานขอรับ" เซบาสเตียนตอบ แล้วแอบยิ้มอย่างมีเลศนัย ในความจริงแล้วข้อความเล็กๆนั้นอ่านว่าอะไรนั้น มีแต่ปีศาจอย่างเขาเท่านั้นที่รู้ ซึ่งเขาคิดว่า เด็กอย่างนายน้อยไม่จำเป็นต้องรู้ถึงความจริงของประตูนั่น ไม่จำเป็นที่จะต้องรู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับโลกปีศาจ 

"จริงเหรอ อ่านว่าแบบนั้นจริงๆเหรอเซบาสเตียน?"ชิเอลถามพรางหันมามองหน้าเซบาสเตียนอย่างสงสัย

"จริงขอรับ"เซบาสเตียนตอบเสียงหนักแน่น เรื่องโกหกนี่ช่ำชองนักแล

แต่ชิเอลก็ยังเคลือบแคลงใจ ไม่ค่อยเชื่อในคำพูดของเซบาสเตียนเท่าไหร่นัก ในความคิดของเขาแล้วประตูนี่ต้องมีความลับอะไรซ่อนอยู่แน่ๆจากท่าทีของเซบาสเตียนที่ตะโกนตอนถีบเสานั้นดูน่าสงสัยยิ่งนัก แต่ถ้าถามอีก เซบาสเตียนคงจะตอบเหมือนเดิม เขาจึงคิดว่าหากได้เรียนรู้อักขระพวกนี้จนอ่านได้ล่ะก็ต้องรู้ถึงความลับของประตูนี้แน่ๆและจะคอยจับคำโกหกของเซบาสเตียนด้วยว่าที่เจ้านั่นพูดมาจริงหรือเปล่า

"นี่ๆเซบาสเตียน.."ชิเอลแตะๆไหล่เรียก เซบาสเตียนเอี้ยวขอมา

"มีอะไรหรือขอรับนายน้อย?"ถามด้วยเสียงอ่อนโยน

"ฉันอยากเรียนรู้อักขระพวกนั้น นายสอนฉันหน่อยได้มัย" ชิเอลถามพรางเอาแขนโอบรอบคอพ่อบ้านหนุ่มไว้แล้วโถมตัวลงมาให้ใบหน้าของเขากับเซบาสเตียนอยู่ใกล้กัน ดวงตาสีแดงทั้งคู่ประสานกัน

"จะอยากเรียนไปทำไมล่ะครับ อักขระพวกนี้ สมัยนี้ไม่นิยมใช้สื่อสารกันแล้วนะครับ ปีศาจสมัยนี้น่ะนิยมใช้แต่ภาษาของมนุษย์กันหมดแล้วไม่มีใครมาพูดภาษารูนในยุคนี้หรอกนะครับ "เซบาสเตียนมองตาสีแดงของนายน้อยแล้วยิ้มนิดๆ

"ก็ฉันอยากเรียนนี่ นายสอนฉันหน่อยนะ ได้ป่ะ" ชิเอลแกล้งทำเป็นอ้อนทำตาวิ๊งๆ ยิ้มเจ้าเล่ห์

"หึหึ สมองอย่างนายน้อยเนี่ยนะ จะจำได้หรือขอรับ มันยากมากเลยนะครับ"เซบาสเตียนพูดกระเซ้าแบบกวนๆ

ชิเอลถึงกับอึ้งไปครู่หนึ่งจากนั้นก็หลี่ตาลงด้วยความโกรธ ไม่นึกว่าเซบาสเตียนจะพูดจาดูถูกสติปัญญาของเขาได้ขนาดนี้

"หนอย !!! นี่นาย ! กล้ามาพูดจาดูถูกสติปัญญาของฉันเชียวเหรอ ไอ้บ้าเซบาสเตียน ! นี่แน่ะ" ชิเอลตะโกนลั่นจากนั้นก็งับหู เซบาสเตียนทันที

"โอยยา ๆๆๆๆๆ นายน้อยอย่าครับผมเจ็บนะ อย่ากัดหู !!!!" เซบาสเตียนร้องลั่น พยายามดันหน้านายน้อยออกห่างจากหู แต่ชิเอลไม่ยอมปล่อย กลับงับแรงขึ้นด้วยความโมโห เซบาสเตียนดิ้นรนหาทางเอามือมาปิดหูให้ได้ ชิเอลหยุดกัดชั่วคราวเพื่อพูดต่อ

" กล้าดียังไงถึงมาดูถูกฉัน ฮ้าาา เซบาสเตียน คิดว่าคนอย่างฉันดูโง่มากถึงขนาดไม่สามารถที่จะเรียนรู้อักขระพวกนั้นได้เลยหรือไง ถอนคำพูดเดียวนี้เลยนะ ไม่งั้นฉันจะกัดหูนายให้ขาดเลย ง่ำๆๆๆๆๆๆ" ตวาดใส่แล้วงับหูพ่อบ้านหนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยวทันที

"โอยยาๆๆๆ เจ็บนะขอรับ !!!! กระผมไม่ได้พูดยังงั้นซักหน่อย..ผมแค่ล้อเล่นน่ะขอรับ เลิกกัดหูผมได้แล้ว ถ้าอยากจะเรียนน่ะผมจะสอนให้ก็ได้ แต่นายน้อยเลิกกัดหูผมก่อนนะขอรับ !!! " เซบาสเตียนตะโกนลั่นพรางสะบัดหน้าให้นายน้อยเลิกกัดหูเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย และพยายามเอามือมาปิดหูที่แดงแจ๋ เมื่อชิเอลหยุดงับหูเขาชั่วคราว

"ถอนคำพูดเดียวนี้ ที่พูดจาดูถูกฉันน่ะ !!!!"ชิเอลหยุดกัดแล้วมองเซบาสเตียนตาขวางด้วยความโกรธ

"ก็ได้ขอรับ ยอมแล้วขอรับ ถอนคำพูดแล้วขอรับ " เซบาสเตียนที่ยอมหมดทุกอย่างแล้วในตอนนี้ เอามือคลำหูที่แดงกล่ำเพราะโดนปีศาจน้อยเจ้าอารมณ์กัดเอา

"ตกลงจะสอนให้ใช่มัย? อักษรรูนนั้นน่ะ" ชิเอลที่ตอนนี้เริ่มสงบสติอารมณ์ได้แล้วหลังจากที่เซบาสเตียนยอมตามใจเขา เซบาสเตียนพยักหน้าพรางเอามือปิดหูพราง

"สอนให้ก็ได้ขอรับ แต่ขอทดสอบความสามรถของคุณก่อน... นี่ผมไม่ได้ดูถูกนะครับแต่ว่า มันเป็นวิธีการสอนของผม อักขระพวกนี้ค่อนข้างยุ่งยากซับซ้อนมาก หากจำไม่ได้ก็จะอ่านและเขียนไม่ได้ แล้วอีกอย่างหากเรียนไปแล้ว ไม่ได้ใช้นานๆก็ลืมหมดอยู่ดี... ไม่ได้ดูถูกนะขอรับ.. " เซบาสเตียนรีบพูดแก้ต่างทันที เมื่อเห็นสายตาวาวโรจของปีศาจน้อย

"ก็ได้ จะทดสอบฉันยังไง ว่ามา"ชิเอลหลับตาลงเพื่อให้ตนเองสงบลง แล้วยอมฟังเงื่อนไขของเซบาสเตียน

"นายน้อยลองมองไปที่ป้ายซุ้มประตู เห็นอักขระตัวใหญ่ๆสีทองๆ ที่ผมเคยอ่านให้ฟังว่า เมืองซาตานมัยขอรับ " เซบาสเตียนถามพรางชี้ไปที่ป้ายตรงซุ้มประตูสีเลือด

"อืม เห็น ฉันไม่ได้ตาบอดนี่ แล้วไง" ชิเอลหันไปมองที่ป้ายนั้นตามที่พ่อบ้านหนุ่มบอก แล้วหันมาจ้องหน้าเซบาสเตียนอย่างสงสัย

"ให้จำคำนั้นให้ได้ แล้วเมื่อไปถึงบ้าน ผมจะให้คุณเขียนให้ดู หากคุณสามารถเขียนได้ถูกต้องทั้งหมด ผมถึงจะสอนภาษารูน ขั้นพื้นฐานให้ขอรับ"เซบาสเตียนเสนอเงื่อนไขในขณะที่เอามือคลำหูที่แดงแจ๋

"ได้ ฉันจะลองทำดู เอาหล่ะปล่อยฉันลงสิเซบาสเตียน ฉันอยากจะไปดูอักขระพวกนั้นใกล้ๆ"ชิเอลบอกพรางตบไหล่
เซบาสเตียนเบาๆเพื่อให้ปล่อยตัวเขาลงมาจากหลัง

"เยส มายลอร์ด" เซบาสเตียนตอบรับในขณะที่ย่อตัวลงปล่อยให้ชิเอลลงจากหลังของตนมายืนบนพื้นคอนกรีดสีดำในเมืองซาตานทันที ชิเอลเดินตรงไปที่ซุ้มประตูเงยหน้ามองป้ายนั่นแล้วพยายามจำอักขระบนป้ายนั้นให้ได้

"ให้ฉันจำแค่คำว่า เมืองซาตานใช่มัย เซบาสเตียน?" ชิเอลหันมาถาม เซบาสเตียนพยักหน้า

"ใช่ขอรับ จำให้ได้นะขอรับ" เซบาสเตียนตอบแล้วจู่ๆก็ก้าวเดินห่างจากชิเอลไปเรื่อยๆ ทำท่ากำลังจะเดินตรงเข้าไปยังตรอกซอยมืดแคบๆตรงทางซ้ายมือของชิเอลอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

"เดี๋ยว เซบาสเตียน นั่นนายจะไปไหน?"ชิเอลร้องขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นพ่อบ้านหนุ่มที่จู่ๆก็จะเดินจากเขาไปไกล

"ผมจะไปหาเช่ารถม้าแถวนี้สักหน่อยขอรับ ตอนนี้ผมค่อนข้างเหนื่อย บินกลับไม่ไหว ปีกของผมมันต้านลมมาตลอดทั้งคืนมันเริ่มล้าน่ะ "เซบาสเตียนหันหน้ามาตอบ พรางเอามือลูบไหล่ตนเองเบาๆ 

"รถม้า !! ที่นี่มีให้เช่าด้วยเหรอเซบาสเตียน ในเมืองปีศาจเนี่ยนะ?"ชิเอลถามอย่างแปลกใจ ไม่คาดคิดว่าในเมืองปีศาจแบบนี้มีรถม้าให้บริการด้วย

"มีสิขอรับ ที่นี่ก็เหมือนในลอนดอนนั่นแหละ แต่ต่างตรงที่ประชากรของที่นี่เป็นปีศาจเท่านั้นเองขอรับ นายน้อยรอผมอยู่ที่นี่สักประเดี๋ยวนะขอรับ เดี๋ยวผมมา ใช้เวลาไม่นานนักหรอก ในระหว่างนั้น คุณก็...พยายามจำอักขระพวกนั้นให้ได้นะครับ เมื่อไปถึงบ้านของผมเมื่อไหร่ ผมจะให้คุณเขียนให้ดู" เซบาสเตียนสั่งอย่างรัวเร็วแล้วทำท่าจะเดินตรงไปที่ตรอกมืดทางซ้ายมือนั้น

"เดียว.. เซ.." พุดยังไม่ทันจบเซบาสเตียนก็หายไปต่อหน้าต่อตาไม่เห็นแม้แต่เงา เพียงแค่ชิเอลกระพริบตาเท่านั้นเอง ทำให้ปีศาจน้อยตาแดงถึงกับยืนนิ่ง ทำตาปริบๆด้วยความอึ้งกิมกี่

"เอ่อ... เจ้านั่นไปแล้วเหรอ..หึหึ.. จะเร็วเกินไปแล้ว แค่ฉันกระพริบตาเองนะ" ชิเอลพูดพรางเอามือเกาหัวพรางหัวเราะไปพรางด้วยความงุนงงเล็กน้อย

"เฮ้อช่างเถอะ ดูอักขระพวกนั้นต่อดีกว่า "ชิเอลหยุดเกาหัวแล้วหันไปมองป้ายที่ซุ้มประตูต่อ พยายามเพ่งสมาธิจดจำอักขระพวกนั้นให้ได้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ ก่อนเซบาสเตียนจะมา เมื่อมองไปยังอักขระสีทองตัวแรกชิเอลถึงกับถอนใจ มันยากมากที่จะจำอย่างที่เซบาสเตียนบอกเลย ถ้าเห็นด้วยตาอย่างเดียวไม่ลองฝึกเขียนต่อให้มองจนตาแทบหลุดออกจาเบ้าก็จำไม่ได้หมดหรอก

"อะไรกันทำไมมันยากขนาดนี้นะ ฉันจะจำได้มัยเนี่ย "ชิเอลเกาหัวแกรกๆอย่างสับสนกับอักขระพวกนั้น เขามองเท่าไหร่ก็จำไม่ได้ไม่ว่าจะเพ่งมองนานแค่ไหนก็ตาม ชักหนักใจขึ้นมาแล้วกับสติปัญญาของตนเอง สะบัดหัวไปมาเพื่อให้หายสับสน

"ยากจริงๆ จำไม่ได้เลยซักตัว..หรือเราจะโง่จริงๆหว่า " ชิเอลบ่นพรางเอามือเกาหัวพราง

หลังจากที่ยืนเพ่งมองอยู่หลายนาที พยายามจำให้ได้ แต่พอพยายามนึกถึงรูปร่างของอักขระอีกครั้งกลับนึกไม่ออก
ชิเอลจึงเดินตรงไปยังซุ้มประตูสีแดงแล้วโขกหัวกับเสาทันทีด้วยความโมโหตัวเอง ดังโป๊กๆ 

"โอ๊ยยยย ฉันจำไม่ได้เลย ทำไงดี ทำไงดี " โป๊กๆๆ พอเริ่มเจ็บจึงหยุดโขก แล้วเอามือแตะเสาสีแดงนั้น แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งถอยหนีออกมา จ้องมองดูเสานั้นอย่างแปลกใจ เพราะเขาสัมผัสได้ถึงพลังบางอย่างจากเสานั้น มันเหมือนโดนไฟดูด เจ็บจี๊ดๆที่มือ

"อะไรน่ะ ! เสานี่... พอเอามือแตะ ทำไมมันเจ็บจี๊ดๆเหมือนกับโดนเสานี้มันดูดเอาเลย แต่แปลกแฮะ เวลาเอาหัวโขกไม่ยักกะรู้สึก " ชิเอลมองจ้องไปที่เสาสีแดงอย่างแปลกใจ จากนั้นลองเอามือไปแตะดูอีกครั้งมันก็ดูดเขาอีก ทีนี้จึงลองเอาหัวแตะดูบ้าง แต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"หึหึ แปลกดีนี่ประตูนี่ ท่าจะมีพลังบางอย่างอยู่ในนี้แน่ๆเลย "ชิเอลหัวเราะพรางเอามือไปแตะเสา สลับกับเอาหัวไปแตะอย่างนึกสนุก จนลืมไปแล้วว่าอักขระคำว่าเมืองซาตานนั้นเขียนยังไง

พอชิเอลเล่นสนุกกับเสาไปได้สักพัก เขาเกิดนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ควรทำอะไร พอรู้ตัว ก็อายหน้าแดงขึ้นมาทันที 

"เอ่อ...นี่เรามัวมาทำอะไรอยู่กันแน่เนี่ย ไม่ใช่เวลามาทำแบบนี้ซักหน่อย อะแฮ่มๆ.." ชิเอลคิดในใจพรางกระแอมแก้เขิน หน้าแดงระเรื่อ รีบหันไปมองด้านหลังอย่างระแวง ดูว่าเซบาสเตียนมาหรือยัง พรางคิดว่าถ้าเซบาสเตียนเห็นเขาทำแบบนั้นคงจะหัวเราะเยาะเขาท้องคัดท้องแข็งแน่เลย แต่พอเห็นว่ายังไม่มาก็ถอนใจอย่างโล่งอกแล้วหลับตาลงสงบสติอารมณ์ให้หายเขิน แล้วเงยหน้ามองดูอักขระต่ออย่างสงบ

"เอาหล่ะเลิกเล่นๆ ต้องตั้งใจแล้วไม่งั้นอดเรียนภาษารูนแน่เลย" ชิเอลบอกกับตัวเองแล้วมองดูอักขระอย่างตั้งใจ พยายามจำให้ได้ทั้งหมด

หลังจากที่ชิเอลตั้งใจจดจ่ออยู่กับอักขระพวกนั้นไม่นาน เขาก็ได้ยินเสียงรถม้าดังมาแต่ไกล แล้วพอหันไปมองที่ตรอกนั้นก็เห็นรถม้าแล่นตรงเขามาใกล้เรื่อยๆ จนกระทั่งมาหยุดตรงหน้าเด็กหนุ่มตาสีแดงที่สวมชุดสีดำทั้งชุดที่กำลังยืนมองดูรถม้าอยู่

"นั่นนายไปเอามาได้แล้วเหรอ เซบาสเตียน" ชิเอลถามเมื่อเห็นพ่อบ้านหนุ่มอยู่ในตำแหน่งคนขับบังคบรถม้า

"ขอรับ พอดีปีศาจที่ให้เช่ายังไม่นอนน่ะเลยได้มา1คัน ปีศาจพวกนี้ก็เหมือนพวกมนุษย์ในลอนดอนน่ะครับเห็นเงินเป็นพระเจ้า พอเห็นผมไปขอเช่าพวกนั้นก็ดีใจใหญ่เลย และให้บริการทันทีเลยขอรับ"เซบาสเตียนพูดขณะก้าวลงมาจากที่นั่งคนขับ เดินไปเปิดประตูตู้รถม้าด้านหลังรอไว้ แล้วก็เดินตรงมาหาชิเอลทันที

"เอ่อเดียว...เซบาสเตียนฉันยัง..." พูดไม่ทันจะจบ ชิเอลก็ถูกเซบาสเตียนจับรวบตัวขึ้นอุ้มช้อนก้นพาไปยังตู้รถม้าที่เปิดอ้าไว้อย่างรวดเร็วแล้วปล่อยตัวลงให้ปีนขึ้นไปบนบันไดตู้รถม้าทันที

"เดี่ยว.. ฉันยัง.." ชิเอลพยายามจะพูดให้จบแต่ถูกเซบาสเตียนดันตัว พลักเข้าไปในตู้รถม้าอย่างแรงจนหน้าเกือบคมำจูบเบาะรถ

"โว๊ยยยย ฟังก่อนเด่ะ !!!" ชิเอลกำลังหัวเสียอย่างแรง ที่ถูกปฏิบัติแบบไร้มารยาทโดยพ่อบ้านปีศาจถึงกับโวยลั่น พยายามทรงตัวหันกลับมาต่อว่า แต่กลับถูกประตูตู้รถม้ากระแทกใส่หน้า ปั้ง!!! เด็กหนุ่มตาแดงถึงกับหัวโนเอามือคลำหัวป้อยๆหน้าแดงกล่ำด้วยความโกรธ

ส่วนเซบาสเตียนก็เดินกลับไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับรถม้าอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจนายน้อยของเขาเลยแม้แต่น้อย

"ไอบ้าเซบาสเตียน!!! ไม่ฟังกันเลยนะ แก.." ชิเอลเดินไปอีกฝั่งเปิดหน้าต่างแล้วยื่นหน้าออกไปตะโกนด่า พรางเอามือคลำหัวไปพราง แต่แล้วก็ถูกเสียงร้องของม้ากลบเสียงของเขาไปหมดเลย พร้อมกับซวนเซเล็กน้อยยามที่รถม้าเคลื่อนที่เลี้ยวกลับหลังมุ่งตรงไปยังตรอกซอยอย่างรวดเร็ว

"เฮ้ๆๆๆ ฟังก่อนได้มัย ฉันยัง..." ชิเอลพยายามหันไปข้างหลังเพื่อมองป้ายอักขระนั้นเป็นครั้งสุดท้าย แต่แล้วก็ต้องทำหน้าเซ็งเพราะมองไม่ชัดเสียแล้ว และเพียงแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น ภาพซุ้มประตูก็ถูกตึกราบ้านช่องเหล่านั่นบดบังจนมิดเมื่อรถม้าเลี้ยวเข้าไปยังตรอกมืดๆไร้แสงสว่างอย่างรวดเร็ว

ชิเอลที่ยืนชะโงกหน้าเกาะขอบหน้าต่างรถม้าทำหน้าเซ็งอยู่อย่างนั้นได้ครู่หนึ่ง ตัดสินใจเดินกลับมานั่งที่เบาะในตู้รถม้าอย่างหงุดหงิด 

"ให้ตายสิ เจ้าบ้านั้นจะรีบร้อนไปถึงไหนกันนะ ฉันยังจำอักขระพวกนั้นได้ไม่หมดเลย.. เฮ้อ" ชิเอลพูดพรางถอนหายใจไปพราง ด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง 

"ดูท่าจะไม่ได้เรียนแล้วสิ ฉันจำได้แค่ 2 ตัวเอง เฮ้อ..หมอนั้นไม่ยอมสอนให้แน่ๆ ถึงจะใช้ตาขวาสั่งเจ้านั้นก็ไม่เต็มใจสอนอยู่ดี เกิดสอนมั่วๆขึ้นมาก็แย่สิ"ชิเอลถอนใจอีกรอบแล้วนั่งเอาหลังผิงผนังตู้รถม้าแล้วหลับตาลงทำใจยอมรับกับการอดเรียนภาษารูน เพราะรู้ตัวดีว่าตนเองนั้นโง่อย่างที่เซบาสเตียนว่าไว้ไม่ผิดเลย เขาจำอักขระพวกนั้นได้แค่ 2 ตัวเองนอกนั้นไม่รู้แล้วว่าเขียนยังไง

หลังจากนั้นไม่นานความง่วงเริ่มจู่โจม จนชิเอลจากที่นั่งพิงผนัง ในตอนนี้ตัวเขาเลื้อยไหลลงไปนอนบนเบาะเสียแล้วโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเลย รถม้าก็ยังคงแล่นไปตามทางเรื่อยๆ ทางกลับบ้านของเซบาสเตียนค่อนข้างไกลพอดู เข้าซอยนั้นออกซอยนี้ ถ้าชิเอลมาเองคงหลงทางไปไม่ถูกแน่นอน

หลายนาทีต่อมารถม้าที่แล่นไปด้วยความเร็วออกจากตัวเมืองตรงไปยังป่าทึบด้านหลังตัวเมือง แล้วเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา บึ่งตะบึงพุ่งไปยังทางที่คดเขี้ยวผ่านทุ่งหญ้าเข้าเขตชนบทไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงที่หมายในที่สุด