We Are Pink โครงการแลกเปลี่ยนรัก...ฉบับเด็กหอ

 

 

 

 

 

 

“อ้าว..นาอึนนั่งคนเดียวอีกแล้วหรอ?”

 

“จ๊ะ”

 

เฮ้อ...ฉันโดนถามคำถามนี้ตั้งแต่เข้ามานั่งในห้องได้สักพักและ....ทำไงได้ล่ะในเมื่อเพื่อนในห้องคนเดียวของฉันเป็นประธานนักเรียน..รู้งี้เลือกเรียนเอกร้องก็ดีจะได้ไม่เหงา...

 

อ้อ...ฉันชื่อซนนาอึน...ทุกคนคงจะเคยได้ยินชื่อของฉันมาบ้างแล้ว...ฉายานางฟ้าน่ะหรอ?...ฉันไม่เห็นภูมิใจกับมันเลยสักนิด  เพราะอะไรนะหรอ?...เพราะมันทำให้ฉันไม่ค่อยมีคนมาคุยด้วยนะสิ...ตั้งแต่ประถมยัน ม.3 ฉันแทบจะอยู่ตัวคนเดียวมาตลอดเลยด้วยเหตุผลที่ว่า...เธอสวยเกินไปหรือพวกเราไม่คู่ควรที่จะคุยกับเธอหรอก...โดยไม่ถามฉันสักคำว่าฉันต้องการอะไรกันแน่...

 

แต่ก็โชคดีหน่อยตรงที่ฉันตัดสินใจย้ายมาเรียน ม.4 ที่ CUBE HIGH SCHOOL เพราะว่ามันทำให้ฉันได้มีเพื่อนน่ะสิ ต้องขอบคุณยัยโชรงมากเลยที่พาฉันเข้ากลุ่มไม่อย่างนั้นฉันคงต้องกลายเป็นนางฟ้าผู้โดดเดียวเหมือนเดิมแน่ๆ...โอ๊ะ...อาจารย์มาแล้วนี้น่า..เฮ้อฉันต้องเรียนคนเดียวอีกตามเคยสินะ...ยัยโชรงเธอเห็นหน้าที่ดีกว่าเพื่อนใช่มั้ย T^T

 

“สวัสดีตอนเช้าจ๊ะนักเรียน...วันนี้เราจะมาเรียนธีมการเต้นแบบคู่รักกันจ๊ะ...ฉะนั้นวันนี้เราจะจับคู่ชายหญิงกัน..เอาล่ะเชิญจับคู่กันได้เลยเดี๋ยวอาจารย์มา” อาจารย์สั่งเสร็จก็เดินออกไปจากห้อง

 

จับคู่ชายหญิงหรอ...แล้วใครจะกล้ามาคู่กับฉันล่ะอาจารย์ก็สั่งไม่ได้ดูสถานภาพฉันเลยT^T

 

“เออ...ขอโทษนะเธอ...มีคู่หรือยัง?”

 

“@_@!!”

 

“เออ..ถ้าก็งั้นก็ไม่เป็นไร..ขอโทษที่รบกวน”

 

“ด..เดี๋ยวสิ!..ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ”

 

ฉันดึงแขนผู้ชายคนนั้นที่กำลังจะเดินออกไปทันที...จู่ๆก็มีเพื่อนผู้ชายมาขอคู่กับฉัน...ฉันก็ต้องอึ้งเป็นธรรมดาสิ...นี่ต้องถือว่าเป็นครั้งแรกเลยนะที่มีเพื่อนผู้ชายกล้าเดินมาคุยกับฉันน่ะ

 

“ก็..เธอทำหน้าเหมือนไม่อย่างคู่กับฉันนี่” เขาตอบ

 

“หน้าฉันก็อึนๆ แบบนี้แหละ..”  ใช่สีหน้าของฉันจะออกมึนๆ อึนๆ อยู่แล้วนอกจากคนที่สนิทกับฉันจริงๆ ถึงจะได้เห็นสีหน้าที่หลากหลายมากกว่านี้

 

“อา...แล้วตกลงเธอจะคู่กับฉันมั้ย?...เดี๋ยวอาจารย์จะมาแล้ว” เขาถามเธออีกครั้ง

 

“ตกลงสิ!... ^__^”  นาอึนรีบตอบตกลงทันทีอย่างดีใจ...

 

“อา....เออฉันชื่อ ‘จงอิน’ นะ...เรียกฉันง่ายๆว่า ‘ไค’ ล่ะกัน ”  เขาชะงักไปพักนึงก่อนจะแนะนำตัวกับนาอึน

 

“ฉันชื่อนาอึน ยินดีที่ได้รู้จังนะ ไค ^_^”

 

วันนี้เป็นวันที่ฉันสนุกกับการเรียนในห้องมากๆเลย  ไคเป็นคนที่เต้นเก่งและก็เป็นคนใจดีมากๆด้วย  ตอนที่ฉันเต้นผิดหรือทรงตัวไม่ดีไคจะคอยสอนฉันและคอยช่วยเวลาที่ฉันจะล้มด้วยล่ะ...หวังว่าในใจของเขาคงไม่แอบรำคาญฉันหรอกนะ  ส่วนเพื่อนๆของเขาก็ตลกกันทุกคนเลยโดยเฉพาะชานยอลเขาชอบปล่อยมุขตลกตลอดเวลา  นี่สินะ...ที่เขาเรียกว่ามิตรภาพของเพื่อนต่างเพศ

 

 

วันถัดมา...

 

“อันยองนาอึน”

 

“อันยองไค..”  ไคที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องทักทายฉัน  ฉันเลยทักทายกลับไปแบบมึนๆ 

 

“นาอึนอันยองงงง” ตามด้วยชานยอลและเถา

 

“...”  ส่วนเซฮุนที่ไม่ได้ออกเสียงทักทายแต่ก็โค้งหัวนิดหน่อยเพื่อทักทายนาอึนเช่นกัน ก็เขาดูเป็นคนเงียบๆอยู่แล้วนี่นา

 

“นาอึน...นี่เธอรู้จักพวกนั้นด้วยหรอ?”  โชรงหันมาถามนาอึนหลังจากที่พวกเขาเดินผ่านพวกเธอไปแล้ว

 

  “ก็...เพิ่งรู้จักเมื่อวานเอง...ฉันเต้นคู่กับเขาในคาบเรียนตอนที่เธอไม่อยู่ไง”

 

“โอ๊ะ!..นี่มีคนกล้าเข้ามาคุยกับแกด้วยหรอเนี่ย?...แถมยังเป็นผู้ชายอีกด้วย?” 

 

“อืม..”  นาอึนตอบรับพร้อมยักไหล่เบาใส่โชรงแทนคำตอบที่ถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ...แน่สิขนาดตัวฉันยังไม่อยากจะเชื่อแต่ก็นะ...ถ้าพวกนั้นไม่ได้มาเรียนแลกเปลี่ยนที่นี่ก็คงจะไม่ผู้ชายคนไหนมาคุยกับฉันหรอก

 

 

กริ้งงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!

 

เสียงกริ้งดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าได้เวลาพักเที่ยงแล้ว...หลังจะที่ขอบคุณอาจารย์แล้วฉันกับยัยโชรงก็เก็บของเตรียมไปกินข้าว

 

“วันนี้กินไรกันดีนะ...” 

 

“แกจะคิดทำไมในเมื่อยังไงก็คงไม่พ้นขาไก่อยู่แล้ว”

 

“รู้ใจตลอดอ่ะ”  โชรงตอบรับอย่างชอบใจ

 

 

 

“นาอึน!” 

 

“หืม?!”  จู่ๆก็มีเสียงเรียกชื่อฉันจากด้านหลัง...อ่อ...ไคนั่นเอง

 

“ไปกินข้าวกับพวกเราไหม?”  ไคเอ่ยชวนนาอึน

 

หา!..กินข้าวกับพวกเขาเนี่ยนะ...นอกจากโชรงกับเพื่อนที่เหลือแล้วฉันยังไม่เคยไปนั่งกับกลุ่มไหนเลย...น่าสนุกจัง ++___++

 

“อา..เออ...” แต่ว่ายัยโชรงกับเพื่อนๆจะยอมหรอ...

 

“แกอยากไปกับพวกนั้นหรอ?”  โชรงกระซิบถามนาอึนที่ดูเหมือนจะรู้ว่านาอึนอยากไปแต่เกรงใจพวกเธอ

 

“เออ..ก็..อืม”  นาอึนลังเลก่อนจะพยักหน้ารับว่าอยากไปจริงๆ...ก็ฉันอยากลองไปนั่งกับเพื่อนใหม่ๆบ้างนี่น่า

 

“งั้นก็เป็นอันตกลงนะ”  ชานยอลสรุปผลทันที

 

“แต่ว่าพวกฉันยังมีกันอีกสี่คนนะ...พวกนายจะอึดอัดหรือรึป่าว?”  โชรงถามขึ้น

 

“ไม่หรอก..เพราะพวกเราก็มีกันอีกเจ็ดแปดคนเหมือนกัน...”  ไคตอบ

 

“โหหห..นี้ถ้ารวมกันแล้วนี้เป็นโต๊ะจีนลิงเลยนะเนี่ย55555”

 

“...” (-_- )(-_- )(-_- )(-_- )(-_- )

 

“ไม่ขำหรอ?...ไปกันเถอะหิวข้าวแล้วอ่ะ”  ชานยอลรีบตัดบททันทีที่ดูเหมือนว่ามุขของเขาจะได้ผลตอบรับที่ไม่ดีนัก

 

 

ณ  โรงอาหาร

 

ตอนนี้พวกเรามาอยู่กันที่โรงอาหารเรียบร้อย...พวกของไคกำลังยกโต๊ะมาต่อกันเพื่อรอคนที่เหลือที่กำลังจะตามมา..ตื่นเต้นจัง ++__++

 

“โอ๊ะ!..นั่นยัยโชรงกับนาอึนอยู่ตรงนั้น”  เสียงนัมจูดังขึ้น

 

พอนัมจูโบมีและอึนจีมาถึงก็ทำงงที่เห็นว่ามีบุคคลแปลกหน้ายืนอยู่กับพวกเราด้วย

 

“อ้อ...นี่เพื่อนใหม่ฉันเองที่มาแลกเปลี่ยนน่ะ”

 

“ออ...ยินดีที่ได้รู้จักนะเราชื่อนัมจู..”

 

“สร้างภาพ”

 

“นายว่าใคร!!”  นัมจูที่กำลังแนะนำตัวกับเพื่อนใหม่ตรงหน้า  ก็เสียงของผู้ซึ่งเดินมาใหม่กวนขึ้นมาและยิ่งนัมจูรู้ว่าเป็นก็หันไปเอาเรื่องทันที

 

“อะสองคนนี้รู้จักกันหรอ?”  ชานยอลพูดขึ้นเพราะอยากรู้ว่าเพื่อนของเขารู้จักนัมจูได้ไง

 

“ก็คนนั้นไงที่...”  แบคฮยอนหันไปกระซิบอะไรสักอย่างกับชานยอล  ชานยอลที่พอเหมือนจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็ทำหน้าแบบตกใจหน่อยๆ

 

ว่าแต่...นี้มันเรื่องอะไรกันนะ..แล้วผู้ชายคนนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกันนะถึงทำให้ยัยนัมจูตั้งท่าใส่แบบนั้นด้วย...

 

“ไม่เอาน่าไอโด้แกจะไปหาเรื่องเขาทำไมว่ะ”  จงแดพูดเตือนคยองซู

 

“หยุดๆ...ไปหาข้าวกินดีกว่าพวกแกหิวข้าวกันไม่ใช่หรอไปๆ” โชรงเดินไปห้ามนัมจูก่อนลากไปซื้อข้าว

 

ฉันเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าร้านราเมียน...ไม่เอาดีกว่าเอาไปกินที่หอล่ะกัน...วันนี้นั่งกับเพื่อนใหม่ต้องรักษาภาพพจน์หน่อย..นาอึนคิดก่อนจะเดินออกจากตรงนั้น

 

“อ้าว..ทำไมไม่ซื้อล่ะ?”  ไคทักนาอึนที่กำลังเดินออกจากหน้าร้านราเมียน 

 

“หา?..”  นาอึนหันไปทำหน้ามึนงงใส่คนที่อยู่ด้านหลังเธอทันที

                                                                                      

“เราถามว่าทำไมไม่ซื้อล่ะ...เราเห็นเธอยืนมองอยู่ตั้งนาน”

 

“ก..ก็..กินกับคนเยอะๆมันดูไม่ดีนี่น่า” 

 

“555 ไม่เห็นต้องแคร์ใครเลยนี่น่า..เราเป็นคนกินนะไม่ใช่คนอื่น” 

 

“ก...ก็”  ก็ฉันต้องรักษาภาพพจน์นี่..ถึงแม้จะไม่ได้มีใครบังคับฉันก็เถอะ...แต่สภาพแวดล้อมมันทำให้ฉันต้องแบบนี้มาตลอดจนฉันคิดว่ามันเป็นตัวตนของฉันไปแล้ว...ฉันคิดได้ในใจเท่านั้น

 

“เอาเป็นว่านาอึนกินเป็นเพื่อนเราได้ไหมล่ะ?”

 

“เออ...”

 

“ไม่ได้หรอT^T”

 

“T^T”

 

อา...ผู้ชายคนนี้...ทำไมต้องทำหน้าอ้อนแบบนั้นด้วยนะ...แล้วฉันจะไปต่อยังไงล่ะT^T

 

“ไปซื้อกันเถอะ..”  ไคเดินมาดึงแขนนาอึนไปที่หน้าร้านราเมียนทันที

 

สุดท้ายฉันก็แพ้ทางเขาจนได้...นี่ฉันใจอ่อนเกินไปหรือเขาน่ารักเกินไปกันแน่นะ...ใครก็ได้ช่วยบอกฉันที

 

Naeun  Part  End

 

 

Kai  Part

 

ผมกำลังยืนมองผู้หญิงคนนึงที่กำลังยืนมองหน้าร้านราเมียนด้วยสีหน้ามึนๆอึนๆที่ดูเหมือนจะเป็นเอกลักษณ์ของเธอไปซะแล้วสำหรับเขา

 

ผมยังจำวันที่เจอนาอึนครั้งแรกได้เลย...วันนั้นเป็นวันแรกที่ผมมาที่นี่เธอนั่งอยู่โต๊ะตัวแรกของห้องเรียนผมจำได้ว่าผมเอาแต่จ้องเธอจนไม่เป็นอันเรียนเลยทีเดียว...ตั้งวันนั้นผมก็พยายามมาเข้าห้องเรียนแต่เช้าจนเพื่อนๆผมมันพากันแปลกใจกันใหญ่ที่ผมเป็นแบบนี้ทั้งๆที่ปกติผมจะเป็นหัวโจกพาโดดตลอดและในทุกๆวันผมจะเห็นเธอนั่งอยู่กับเพื่อนที่ดูท่าทางดุๆอยู่แค่คนเดียวหรือบ้างทีถ้าเจอเธอที่โรงอาหารก็จะเจอเธอนั่งอยู่กับเพื่อนที่เพิ่มมาอีกสี่คนที่น่าจะอยู่คนละห้อง...และเมื่อวานนี้เองที่อยู่ๆผมก็รวมรวบความกล้าไปขอคู่กับเธอเพราะเห็นว่าเธอนั่งอยู่คนเดียว...ทั้งๆที่ก็มีเพื่อนผู้หญิงในห้องมาขอผมคู่ด้วยอยู่หลายคนก็เถอะ..พอเธอทำหน้ามึนๆตอนที่ผมไปขอคู่ด้วยก็ทำเอาผมใจแป้วเลยเพราะคิดว่าเธอคงไม่อยากจะคู่กับผมแน่ๆ...

 

แต่ที่ไหนได้...มันดีเกินกว่าที่ผมคาดไว้ซะอีกเพราะดูเหมือนนาอึนจะดีใจที่ผมไปขอคู่กับเธอซะด้วยซ้ำ...และยิ่งตอนที่เธอยิ้มและแนะนำตัวอ่ะนะ...เล่นทำเอาผมสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยทีเดียวดีที่ดึงสติกับมาได้และแนะนำตัวกลับไป...ไม่งั้นคงได้ทำตัวโง่ๆให้เธอเห็นเป็นแน่

 

 

วันนี้ผมเลยชวนนาอึนกับเพื่อนของเธอมากินข้าวด้วยกัน...และแน่นอนว่านาอึนตกลง...และหลังจากที่พวกเราแยกกันออกมาซื้อข้าว...ผมก็เดินตามนาอึนมาเงียบๆจนมาหยุดอยู่ตรงหน้าร้านราเมียนนี่แหละ

 

“อ้าว..ทำไมไม่ซื้อล่ะ?”  ผมเห็นนาอึนที่กำลังจะเดินออกไปจึงเรียกไว้ 

 

“หา?..”  นาอึนหันมาทำหน้าอึนใส่เขา

           

“เราถามว่าทำไมไม่ซื้อล่ะ...เราเห็นเธอยืนมองอยู่ตั้งนาน”

 

“ก..ก็..กินกับคนเยอะๆมันดูไม่ดีนี่น่า” 

 

 

“555 ไม่เห็นต้องแคร์ใครเลยนี่น่า..เราเป็นคนกินนะไม่ใช่คนอื่น” 

 

ผมขำกับคำตอบและท่าทางของนาอึน...คงจะเป็นคนชอบแคร์คนอื่นสินะ...

 

“ก...ก็” 

 

“เอาเป็นว่านาอึนกินเป็นเพื่อนเราได้ไหมล่ะ?” 

 

“เออ...”

 

“ไม่ได้หรอT^T”  ผมทำน้ำเสียงอ้อนนิดๆใส่นาอึนและดูเหมือนว่าจะได้ผลซะด้วย

 

“T^T”

 

“ไปซื้อกันเถอะ..”  เมื่อดูเหมือนว่านาอึนจะไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ...ผมก็เลยถึงวิสาสะไปดึงแขนเธอเดินตามผมมาทันที

 

ผมจะต้องเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับนาอึนให้ได้...ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ ^__^

 

Kai  Part  End

 

 

 

Eunji  Part

 

ไม่รู้อะไรดลใจให้ยัยนาอึนตอบตกลงมานั่งร่วมโต๊ะกับพวกเพื่อนของนายซูโฮก็ไม่รู้...แต่ถ้าพูดแบบไม่อคติแล้วพวกเพื่อนของนายซูโฮก็ไม่ได้ดูเลวร้ายอะไร...แถมยังหล่อกันทุกคนอีกด้วยวัดได้จากสายตาและเสียงกริ๊ดจากพวกผู้หญิงที่เดินผ่านโต๊ะที่พวกเรานั่งที่มีอยู่เป็นระยะๆแล้วอะนะ...

 

“นี่เธอจะสิงเพื่อนฉันรึไง?...นั่งจ้องเพื่อนอยู่ได้”  ซูโฮพูดใส่อึนจีที่นั่งเม่อไปทางเซฮุนที่นั่งข้างเค้าด้วยน้ำเสียงกวนๆ

 

“มันเรื่องของฉัน..ยุ่ง!” 

 

นายนี่นี่กวนประสาทฉันได้ตลอดจริงๆ...แต่ความจริงแล้วฉันก็ไม่ได้จ้องใครทั้งนั้นแหละฉันก็แค่เม่อๆเท่านั้นเอง...แต่พอหมอนี่หาว่าฉันจ้องเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆเขาฉันก็เลยหันหน้าไปมอง...ก็หล่อดีแอบผิวสวยกว่าฉันอีกนะเนี่ย...

 

“@_@”

 

“@_@”

 

“แค่กๆ..ๆ”  ก็จู่ๆเพื่อนของนายซูโฮที่ฉันแอบมองอยู่ดันหันมาสบตากับฉันพอดี  เล่นเอาฉันสำลักข้าวเลยที่เดียว

 

“อะนี่...น้ำ”  ผู้ชายที่อึนจีแอบมองเมื่อครู่ก็ยื่นแก้วน้ำให้เธอ

 

“ข..ขอบใจนะ”  อึนจีรับน้ำจากคนตรงหน้าและก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณเขา

 

“เซ่อซ่าจริงๆเลย...”  ซูโฮพูดแขวะใส่อึนจี

 

“=__=”  ฉันหันไปทำหน้าไม่พอใจใส่นายซูโฮ...ช่วยก็ไม่ช่วยยังจะมาแขวะกันอีก..ชิ!

 

Eunji  Part  End

 

 

Suho  Part

 

“แค่กๆ..ๆ”  

 

“อะนี่...น้ำ” 

 

ซูโฮที่กำลังจะยื่นแก้วไปให้อึนจีก็ต้องเอากลับทันที...เซฮุนที่นั่งอยู่ข้างๆเขาดูเหมือนจะไวกว่ายื่นแก้วส่งให้อึนจีทันที

 

“ข..ขอบใจนะ” 

 

“เซ่อซ่าจริงๆเลย...”

 

“=__=”

 

เหอะ!..หมั่นไส้ทีกับผมนะไม่เคยจะพูดดีๆด้วยหรอก...และไอท่าทางเขินอายนั่นมันคือไร -__-   น่าหงุดหงิดชะมัด 

 

“เออนี่...อึนจีรู้รึป่าวว่าพวกเราเคยเห็นเธอก่อนหน้าที่จะมาเรียนที่นี่อีกนะ”  ชานยอลพูดขึ้น

 

“จริงหรอ?..แต่ฉันยังไม่เคยไปที่ไหนเลยนะ...”  อึนจีทำหน้าแปลกใจ

 

“ก็ที่หน้าเว็บโรงเรียนไง...มีทั้งรูปและประวัติเลย”  แบคฮยอนตอบอึนจี

 

“อ่อ...ยัยโชรงเป็นคนเอาลงน่ะ”  อึนจีตอบด้วยสีหน้าเซงๆ

 

“อะไร..ไม่ดีหรือไงเห็นไหมทุกคนรู้จักเธอหมดเลย”  โชรงที่นั่งอยู่หัวโต๊ะพูดขึ้น

 

“-__-”

 

“เออและที่สำคัญ...มีเพื่อนเราคนนึงอ่ะอยากรู้จักเธอด้วยนะ”  แบคฮยอนพูดด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์

 

ซูโฮสะดุ้งทันทีที่แบคฮยอนเปิดประเด็นขึ้นมาแบบนี้...มันคงจะไม่รู้อะไรหรอกใช่ไหม?

 

“ใครหรอ?”  อึนจีถามด้วยความสงสัยทันที

 

“ก็คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอนั่นแหละ”  ชานยอลตอบอึนจีด้วยสีหน้ายิ้มๆ

 

อึนจีหันไปมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอทั้งสองคนด้วยสีหน้างงๆ...

 

“ก็...”

 

“เงียบปากไปเลยไอ้แบค”  เซฮุนพูดขัดขึ้นก่อนที่แบคฮยอนจะพูดอะไรมากไปกว่านี้

 

เฮ้ออ...โล่งอกไปที...ที่ไปเซฮุนมันขัดขึ้นมา..ไม่งั้นคงต้องมีอะไรหลุดออกมาแน่ๆ...เพราะดูจากสายตาไอแบคกับไอยอลแล้วมันตั้งใจจะเรื่องงานผมชัดๆ อย่าให้ถึงทีผมบ้างล่ะกัน...

 

“ฉันยังไม่ได้พูดถึงแกเลยนะไอฮุน...หรือว่าร้อนตัว”  แบคฮยอนเปลี่ยนเป้าหมายมาที่เซฮุนทันที

 

“....” 

“พูดไรกัน..ไม่เห็นจะเข้าใจเลย?”  อึนจีพูดขึ้น

 

“ก็...”

 

“อยู่นี่เอง...ขอโทษนะออนนี่ที่มาช้า!!!” 

 

จู่ๆก็มีคนมาขัดแบคฮยอนที่กำลังจะพูดอีกครั้ง...วันนี้มันคงไม่ใช่วันของแกหรอกไอ้แบค555

 

“รีบไปซื้อข้าวไป..เดี๋ยวจะหมดซะก่อน”  โชรงบอกฮายองที่เพิ่งมา

 

“คะ”  ฮายองรับคำก่อนจะเดินออกไป

 

“งั้นเดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำมาคืนนายนะ”  อึนจีพูดขึ้นและลุกออกจากโต๊ะไป

 

เหอะ!..ทีพูดกับไอ้ฮุนน่ะพูดซะดีเชียว...แต่ที่ผมไม่เข้าใจก็คือปกติไอ้ฮุนมันไม่ค่อยจะคุยหรือเข้าใกล้ผู้หญิงเลยแล้วทำไมมันถึงได้ทำดีกับอึนจีด้วยนะหรือว่า....คงไม่หรอกมั้ง?...แต่ทำไมแค่ผมคิดว่าจะเป็นอะไรจะต้องรู้สึกเจ็บแปลกๆด้วยนะไม่เข้าใจเลยจริงๆ...

 

จบไปกับอีกตอนแบบงงๆคะ...ยังไงก็ขอฝากติดตามกันต่อไปนะคะ...