We Are Pink โครงการแลกเปลี่ยนรัก...ฉบับเด็กหอ
เขียนโดย 
tangkwa94
วันที่ 18 สิงหาคม พ.ศ. 2557 เวลา 06.45 น.
แก้ไขเมื่อ 21 สิงหาคม พ.ศ. 2557 18.14 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
5) เข้าใจผิด จุดเริ่มต้น
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
Luhan Part
อัยซูโฮเพื่อนเวร!!!...ผมอุส่ามาเป็นเพื่อนมันแท้ๆ แต่ตัวมันกลับหายหัวไปไหนก็ไม่รู้ อย่าให้เจอนะพ่อจะด่าให้ หึ!..หลังจากที่ผมธุระส่วนตัวเสร็จอัยเพื่อนตัวดีของผมมันก็ดันหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยมันน่านัก อุส่าอาสามาเป็นเพื่อนมันแท้ๆ ดันทิ้งผมได้ แล้วจะไปยังต่อวะ...โรงเรียนก็ไม่ใช่เล็กๆ
พอเดินมาได้สักพัก..ฮึ!กลิ่นนี้มัน...บุหรี่นี่หว่า....ผมที่กำลังเดินไปตึกใหญ่ก็มาหยุดตรงมุมตึกเรียนที่ค่อนข้างอับอยู่พอสมควร เพราะผมดันได้กลิ่นที่คุ้นเคยมาก่อนจากมุมตึกนั้น....ได้ข่าวว่าที่นี่มีกฎห้ามสูบบุหรี่นี่หว่า ผมเดินถอยไปสองก้าวแล้วเพ้งมองไปตรงมุมตึกนั่น....ก็เห็นผู้ชายสองคนกำลังนักสูบบุหรี่กันอยู่.....
“เฮ้อ!..สูบนานและทีกูบ้างอุส่าให้คนของป๊าส่งมาให้”
“โหหหห...รัยยยว้าาา...อะๆเอาไปเร็วๆด้วย กูต่อ”
“เฮ้ย!!....ทำไรกันอะ!!”
“เฮ้ย!!!!!!”
“เฮ้ย!!!!!!”
อัยสองคนนั่นร้องอย่างตกใจที่อยู่ๆผมก็ไปทักพวกมัน ก็ไม่ได้อยากยุ่งหรอกนะแต่ถ้าคนอื่นผ่านมาอัยสองคนนี้ได้โดยจับได้แน่!!
“โหหหตกใจหมดนึกว่าเจ็รงขาโหดสะอีก”
“เออ...นั้นดิ....แล้วว่าแต่พี่เป็นใครอ่ะ...”
“ฉันจะเป็นใครมันคงไม่สำคัญ...เท่ากับสิ่งที่พวกนายทำอยู่ล่ะมั้ง?!”
“เฮ้ยพี่...อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกอาจารย์นะ...ไม่งั้นพวกผมสองคนโดนทัณฑ์บนแน่”
“ใช่ๆ...พี่ผมขอร้อง”
“.....”
“ T^T ”
“ T^T ”
“....เออๆ...ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอก...ก็ไอที่มาทักเนี่ยก็เพราะจะมาเตือนเฉยๆก็เท่านั้น....ถ้าไม่อยากโดนจับได้ก็ไปทำกันที่อื่นไป”
ผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะมาห้ามพวกนี้อยู่แล้ว ก็แค่ไม่อยากให้โดนทำโทษก็เท่านั้น...ยังไงก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน...และที่สำคัญเพื่อนผมบางคนก็ใช้มันอยู่เหมือนกันผมก็เลยเข้าใจ
“อ้าว...ผมก็นึกว่าพี่จะมาจับผิดผมสองคนซะอีก”
“อ่อ...ว่าแต่ผมไม่เคยเห็นหน้าพี่เลยนะ..แล้วนี่พี่ก็ไม่ได้ใส่เครื่องแบบด้วย”
“ฉันเพิ่งเข้ามาเรียนวันนี้น่ะ....เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน...”
“อ่อ....พี่ที่มาจาก SM. นี่เอง...ผมชื่อ อิลฮุน อยู่ม.4 ห้องบี ส่วนไอเนี่ยชื่อซองแจอยู่ห้องเดียวกัน...ถ้าพี่มีอะไรให้ช่วยก็บอกผมสองคนได้ ผมโคตรถูกชะตากับพี่เลยวะ”
“.......”
ผมได้แต่ทำหน้าเนื่อยๆกับไป....ก็แหม่ไอเด็กที่ชื่ออิสฮุนอะไรนี่มันเล่นบอกว่าถูกชะตากับผม...ผมก็ไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี ส่วนไอหัวแดงอีกคนที่ชื่อซองแจก็ยิ้มให้ผมกลับมาอย่างขนลุก...นี้พวกมันเป็นผู้ชายแน่ใช่ม่ะ...ผมเริ่มระแวงผมมันแล้วนะ -__-
“ย้าา!!!..ใครอยู่ตรงนั้น!!!!”
อยู่ดีๆก็มีเสียงผู้หญิงของที่ไหนไม่รู้ที่เหมือนจะพูดผ่านไมค์หรืออะไรสักอย่างดังมาจากด้านหลังของผม...ที่นี่มีคนมาร้องขายของด้วยหรอ....แล้วไอสองคนนี้มันเป็นอะไรวะ...ทำหน้าตาแตกตื่นอย่างกะเห็นผีอย่างนั้นแหละ
“เฮ้ย...ไอฮุนเอาไงดีวะ..” ซองแจหันไปพูดเชิงถามกับอิลฮุน
“มึงจะอยู่ให้เจ็รงมาหักคอหรือไง..เผ่นดิวะ” อิลฮุนตอบกับซองแจและวิ่งทันที
“อ้าวเชี่ยฮุน!...รอกูด้วย”
“เฮ้ย...พวกแกจะวิ่งไปไหน...เฮ้ยยย”
อะไรของพวกมันวะ...อยู่ๆก็วิ่งไปเฉยๆ ขนาดผมตะโกนถามพวกมันยังไม่หันกลับมาเลย...เสียงผู้หญิงที่ดังเมื่อครู่นี้มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยอ่อว่ะ...
“จะวิ่งหนีไปไหนหยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ!!!”
เจ้าของเสียงนี่ต้องเป็นคนที่มีอิทธิพลมากเลยนะเนี่ย...ถึงทำให้ไอสองคนนั้นวิ่งหนีป่าราบไปซะขนาดนั้น...สงสัยจะเป็นอาจารย์แก่ๆฝ่ายปกครองล่ะมั้งขอดูหน้าหน่อยดิผมเลยหันไปดู...ภาพที่ผมเห็นก็คือ...ภาพผู้หญิงคนนึงในมือถือโทรโข่งกำลังวิ่งตรงมาที่ผมเรื่อยๆ...จนเธอมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม...ที่ผมเรียกเธอก็เพราะว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าผมไม่ใช่อาจารย์ฝ่ายปกครองแก่ๆอย่างที่คาดไว้ แต่กับเป็นผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกันกับผม...หน้าตาสวยหวาน ร่างเล็ก ผิวขาว ผมยาว โดยรวมเลยก็สเปก...เอ้ย...ไม่ใช่ๆต้องบอกว่าใช่ได้ต่างหาก....
“ย้าา!!”
“....”
สงสัยผมจะมัวแต่จ้องเธอมากไป เธอคนนั้นเลยสะกิดผม....ผมเลยหลุดออกจากภวังค์ทันที
“นาย..ช่วยตอบฉันสิว่านี่คือไร...”
“.....”
เธอคนนั้นยื่นบ้างอย่างมาตรงหน้าผมพร้อมกับถามคำถามที่ไม่น่าจะต้องการคำตอบมาที่ผม...ก็ไอที่อยู่ในมือเธอน่ะ....มันก็คือบุหรี่ที่อัยสองคนนั้นมันทิ้งไว้น่ะสิ
“ว่าไง...ตกลงว่าไอเนี่ยมันคืออะไรและ....มันเป็นของนายใช่มั้ย!!”
“.....”
“นี่..นายหูหนวกหรือไง...ฉันถามนายอยู่นะเว้ย”
“.....”
“เฮ้!..เป็นใบ้หรือไงวะ!!!”
“.....”
“ฉันรู้นะว่านายไม่ได้หูหนวกหรือเป็นใบ้”
“.....”
“โอเค...ถ้างั้นนายบอกชื่อและกับชั้นเรียนมา”
“...เธอเป็นใครทำไมฉันต้องบอกชื่อกับชั้นเรียนกับเธอด้วย...และอีกอย่างเธอมีสิทธ์อะไรถึงได้มาสอบสวนฉัน”
ผมตอบกลับไปหลังจากที่ยืนฟังคนตรงหน้ามาได้สักพัก...ก็ยัยนี่(เปลี่ยนศัพท์นามทันที)อยู่ๆก็มาทำตัวเป็นตำรวจสอบสวนผู้ร้ายใส่ผมทั้งๆที่ผมไม่ได้ทำอะไรผิด...และอีกอย่างเธอมีสิทธิ์อะไรมาทำตัวเป็นใหญ่ในโรงเรียนนี้...หรือว่าเธอจะเป็นลูกมาเฟียวะ...ก็ขนาดอัยสองคนนั้นยังทำท่าทางกลัวซะขนาดนั้น....
“หึ...ก็พูดได้นิ..แล้วที่นายถามว่าฉันมีสิทธิ์อะไรที่มาสอบสวนนาย.....ฉันไม่รู้ว่านายแกล้งไม่รู้หรืออะไร...เอาเป็นว่าฉันชื่อปารค์โชรง มีตำแหน่งเป็นประธานนักเรียนของที่นี่....และฉันก็มีสิทธิ์กับหน้าที่ในการดูแลและรักษากฎของที่นี่อย่างถูกต้องและชอบธรรมด้วย!!”
“.....”
ยัยผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าผมเนี่ยนะเป็นประธานนักเรียน...เออถ้าเป็นการแสดงออกก็ได้อยู่นะ...แต่รูปลักษณ์ภายนอกนี่ไม่ใช่เลย
“นี่!... เลิกจ้องหน้าฉันแล้วตามฉันมา...นายลักลอบเอาบุหรี่มาสูบที่โรงเรียนนายจะต้องโดนคุมประพฤติ”
“ฉันไม่ได้ทำ”
“แล้วไอที่อยู่ในมือฉันมันคืออะไร...หลักฐานขนาดนี้นายยังจะมาแก้ตัวอีกหรอ”
“....เออ..มัน..ก็..”
จะบอกยังไงดีวะถ้าบอกว่าเป็นของไอพวกนั้นมันก็...นะอุส่าไปเตือนมันเพื่อไม่ให้โดนแท้ๆ...แล้วผมจะทำไงล่ะดูถ้ายัยนี่จะกัดไม่ปล่อยซะด้วยสิ...แต่ในระหว่างที่ผมกำลังคิดอยู่นั้น....
แกร็ก!
“เฮ้ย!!!”
อยู่ๆยัยนี่ก็เอากุญแจมือมาล็อกข้อมือผมและก็เอาอีกอันนึงไปล็อกตัวเองไว้...นี่มันไม่ใช่ประธานนักเรียนแล้วววว!!!
“ก็ในเมื่อนายไม่ไปกับฉันดีๆ...ก็ต้องลากไปแบบนี้แหละ...เดินตามฉันมา”
“เรื่องอะไรฉันจะไปกับเธอ...ในเมื่อฉันไม่ได้ทำอะไรผิด...ฉันไม่ไป!!”
“ต้องไป!!”
ตอนนี้ผมกับยัยประธานนักเรียนก็กำลังฉุดกระชากลากถูกกันอย่างไม่ได้มีใครยอมใคร...เรื่องไรผมจะต้องยอมยัยประธานตัวเปี้ยกด้วยล่ะ....
“ย้าาา!!....นายมากอดฉันทำปล่อยนะโว้ยยยย!!!”
“เรื่องดิถ้าปล่อยเธอก็เล่นงานฉันอะดิ”
ฮ้าๆๆ...สะใจจริงๆที่เห็นยัยประธานตัวเปี้ยกไม่สามารถสู้แรงผมได้...ยัยเนี่ยยังห่างชั้นกับผมเยอะ..
“นายแน่ใจใช่ไหมว่าจะไม่ปล่อย”
“แน่ใจ...เธอคิดว่าเธอจะทำอะไรฉันได้”
“หึ..เดี๋ยวก็รู้”
“..?..”
“ย้าาา!!!!”
“เฮ้ยย!!”
ตุ้บ!!!!
“อ๊ากกกกก!!!!”
ระหว่างที่ผมกำลังงงกับสิ่งที่ยัยพูด...ยัยนั้นก็อาศัยจังหวะทีเผลอจับแขนและทุ้บตัวผมลงกับพื้นทันที
“โอ้ยยย...ยัย...”
“หึ..เล่นกับใครไม่เล่น....ฉันอ่ะเทควันโด้สายดำเลยนะโว้ยยฮ้าๆๆๆ”
“..ย..ยัย”
ไม่รู้ว่าจะสรรหาคำพูดไหนมาสาปแช่งยัยนี้ดี...ดูๆ..ดูทำหน้าเข้าไม่น่าประมาทเลย...เห็นตัวเปี้ยกแค่นี้ไม่น่าจะแรงเยอะ...ที่ไหนได้มิน่าทำไมถึงได้เป็นประธานนักเรียน..โอ้ยยย..เจ็บชิบหาย...
“ที่นี้ก็ไปห้องปกครองกับฉันได้แล้ว...”
“เดี๋ยวก่อนเจ้...เดี๋ยวก่อนนน!!!!”
อยู่ๆก็มีเสียงตะโกนมาจากทางด้านหลัง...เฮ้ย!!...นั้นมันอัยสองคนนั้นนี่..แล้วมันจะวิ่งกลับมาทำไมว่ะ?!
“เจ้ๆ..เดี๋ยวก็...”
“อะไรของพวกนายเนี่ย...อยากโดนด้วยหรือไง...คดีเก่ายังไม่เคลียร์เลยนะ”
“ก็...ไม่อยากโดนหรอกแต่ว่า...อัยแจมึงพูดดิ”
“..เออ...บุหรี่นั่นอ่ะ....มันเป็นของพวกผมเอง”
“หา!...ว่าไงนะ!!”
ผมตกใจเล็กน้อยที่เห้นพวกมันสองคนมาสภาพผิดเพื่อช่วยผมนี่ถ้าเป็นพวกเพื่อนผมนะหึ...ขนาดอัยซูโฮมันยังทิ้งผมไปเลย...ที่นี้ยัยประธานสุดโหดจะทำยังไงกับอัยสองคนนี้นะแต่ที่แน่ๆ...ผมไม่ปล่อยยัยประธานตัวแสบนี่ไปแน่นอน
Chorong Part
“หาว่าไงนะ!!”
ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจ...ตกลงบุหรี่นี่เป็นของสองคนนี้จริงๆหรอ...แล้วอัยหมอนี้ล่ะ
“ครับเจ้..มันเป็นของผมสองคนเอง” อิลฮุนตอบด้วยสีหน้ารู้สึกผิด
“พวกนาย...เพิ่งจะโดนทำโทษไปเองนะ”
สองคนนี้เพิ่งจะโดนเรื่องบุหรี่ไปเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมานี้เอง...แล้วนี้มันสองคนยังจะกล้าทำผิดซ้ำสองอีกแล้วฉันจะช่วยมันได้ยังไงกันล่ะ
“นี่...ก่อนที่จะลงโทษใคร...ก็ช่วยเอากุญแจมือออกให้ฉันก่อนได้ไหม”
นายนั้นยกข้อมือที่ที่ถูกล็อกกับข้อมือฉันอยู่ขึ้นมาเพื่อให้ฉันปลดล็อด...หึ..คิดว่าฉันอยากจะล็อดนายไว้กับฉันรึไงฉันเลยปลดล็อดให้หมอนั่นทันที
“นี้..นายยังไม่ได้หลุดพ้นจากข้อกล่าวหานะ” ยังไงฉันก็ยังสงสัยหมอนี่อยู่ดี
“...”
“เจ้คือพี่คนนี้เขาไม่ได้เกี่ยวข้องกับพวกผมเลยนะ” อิลฮุนพูดขึ้น
“ใช่ๆ..เจ้พี่เขาเข้ามาเตือนพวกผมด้วยซ้ำ” ซองแจย้ำด้วยอีกคน
“แล้วฉันจะมั่นใจได้ยังไง...ขนาดเครื่องแบบหมอนี้ยังไม่ใส่เลย”
เพราะฉันไม่รู้จะเอาอะไรมาแถแล้ว...ก็เอาเรื่องที่หมอนี่ไม่ได้ใส่เครื่องแบบมาแทน...แต่คนดีๆที่ไหนเขาไม่ใส่เครื่องแบบมาโรงเรียนกันจริงมั้ยค่ะ(จริงเถอะค่ะโชรงขอร้องT^T)
“ผมเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน...ที่เพิ่งย้ายมาวันนี้...ฉะนั้นผมเลยยังไม่มีเครื่องแบบใส่มา”
“...” พูดไม่ออกเลยฉัน..โอ้ยยย...ทำไงดีล่ะยัยปาร์คโชรง...เกิดมาไม่เคยมีใครทำให้เสียฟอร์มขนาดนี้เลยนะT^T
“ก็แค่พูดขอโทษ...คงไม่ยากหรอกมั้ง”
“...” อ..อัยหมอนี่...เหอะ...ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากถลึงตาใส่หมอนั่น...แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ระคายผิวหน้าของหมอนั่นเลย
“ยังไงก็แล้วแต่...นายสองคนทำผิดก็ต้องว่าไปตามผิด...พวกนายจะต้องถูกพักการเรียน...เพราะนี่เป็นการทำผิดครั้งที่สองของนายสองคนแล้วยังไงก็ผ่อนผันไม่ได้”
“เดี๋ยวนะ...พักการเรียน...มันไม่รุนแรงไปหรอ”
“ฉันต้องทำตามกฎของโรงเรียน...สองคนนี้ไม่ได้เพิ่งทำความผิด..มันก็สมควรที่จะถูกลงโทษแล้ว”
“กฎทุกกฎก็ต้องมีข้อยกเว้น”
“แต่ไม่ใช่กับฉัน”
ฉันกับหมอนั้นจ้องตากันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร..หึ..คนอย่างปาร์คโชรงไม่เคยยอมแพ้อยู่แล้ว
“แล้วถ้าฉันขอล่ะ”
“นายเป็นใครทำไมฉันต้องเชื่อนายด้วย”
“ก็ฉันถูกลงโทษโดยไม่ชอบธรรมจากผู้รักษากฎแบบเธอน่ะสิ”
“...” หมอนี่...กำลังจะแบคเมฉัน
“เนี่ยหรอคนรักษากฎ...ชอบตัดสินคนจากภายนอก”
“...” หึ...
“ว่าไง...”
“...”
ดูหมอนั้นทำหน้าสิ...@#$%^...ฉันได้แต่ด่าหมอนั้นในใจเท่านั้น....เพราะเดี๋ยวฉันจะเสียภาพพจน์
“ก็ได้...ฉันจะไม่ลงโทษสองคนนี้ก็ได้พอใจยัง”
“เย้!!!!!!” ทั้งอิลฮุนและซองแจร้องออกมาพร้อมกันอย่างดีใจ
“ไม่ต้องมาดีใจเลยเพราะถ้ามีครั้งหน้า...โทษของพวกนายคือไล่ออก!!!” หึ...หมั่นไสจริงๆ...ฉันเลยผิดคำขู่ไว้ซะเลย
“คร้าบบบบ....” ทั้งสองตอบรับพร้อมกันด้วยสีหน้าที่สลดลงเล็กน้อย
“งั้นผมสองคนขอตัวก่อนนะครับ....เออแล้วพี่ชื่ออะไรอ่ะ” อิลฮุนที่กำลังจะเดินไปก็หยุดเพราะคิดได้ว่ายังไม่ได้รู้ชื่อของชายหนุ่ม
“...ชื่อ...ลู่ฮาน” เขาตอบกับไป
“ลู่ฮาน.?...ชื่อเหมือนคนจีนเลยอ่ะ”
“ฉันเป็นคนจีน”
“อ่อ...ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักนะพี่ผมไปจริงและ...บายๆ” อิลฮุนพูดกล่าวลาเขาก่อนที่จะวิ่งตามเพื่อนไป
“แล้วเธอล่ะชื่ออะไร” เขาหันไปถามชื่อของเธอ
“ทำไมฉันต้องบอกนายด้วย..อยากรู้ก็ไปหาเอาล่ะกัน..นาย..คอห่าน”
“เฮ้ย...ลู่ฮาน...ไม่ใช่คอห่านเรียกซะเป็นส้วมเลย”
“ก็ปากนายมันเหมือนนี่”
“ยัย....”
555+ สะใจจริงๆที่หมอนั่นไม่สามารถด่าฉันกับได้...เหอะจะเล่นกับปาร์คโชรงรอไปร้อยปีเถอะ
“....ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะยัยฮิตเลอร์”
“ฮิตเลอร์?”
“ก็เธออ่ะเผด็จการเหมือนฮิตเลอร์...เพราะฉะนั้นฉันจะเล่นเธอว่ายัยประธานฮิเลอร์”
“นาย....”
“ยัยโชรง!!!!”
อะ....เสียงใครมาตะโกนเรียกฉันเนี่ย....ขณะที่ฉันกำลังจะเถียงนายนั้นกับไป...อยู่ๆก็มีเสียงตะโกนเรียกชื่อฉันมาจากด้านหลัง...นั่นมันยัยอึนจีนี่นา...แล้วนั่นลากผู้ชายที่ไหนมาน่ะ...
“เฮ้ย!!...อัยซูโฮ”
“นายรู้จักหมอนี่ด้วยหรอ” อึนจีหันไปถามลู่ฮานที่ทักชายตรงหน้าทันที
“เพื่อนผมเอง...แล้วมีอะไรกันเนี่ย” ลู่ฮานถามกับไปด้วยความสังสัย
“เฮ้ยยยย...อัยลู่ช่วยกูด้วยยยย” ซูโฮรีบร้องขอความช่วยเหลือเพื่อนทันที
“ไม่ต้องเลยนายตายแน่....โชรงแกต้องจัดการให้ฉันนะเว้ย” อึนจีลากซูโฮที่กำลังไปขอความช่วยเหลือจากลู่ฮาน....และหันไปฟ้องโชรง
“...”
ฉันได้แต่ทำตาปริบๆกับเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า....ความวัวยังไม่ทันหายความควายก็เข้ามาแทรกจริงๆเลยฉัน....
“ฉันบอกแล้วไงวะ..ว่าไม่ได้เป็นโรคจิต” ซูโฮพยายามอธิบายให้อึนจีเข้าใจ
“แล้วที่นายตามฉันและไหนจะ....เออนั่นแหละ...นายมันโรคจิต” อึนจีที่เหมือนพูดอะไรสักอย่างก็สะดุดเล็กน้อย
“ที่ฉันจุ...”
“เฮ้ย...อย่านะห้ามพูดออกมาเด็ดขาดเลยนะ” อึนจีรีบวิ่งเอามือไปปิดปากซูโฮที่เหมือนจะพูดอะไรออกมา
“โชรง!!!.....แกต้องจัดการให้ฉันนะโว้ยยยย”
โอ้ยยยยย....โชรงจะบ้าตาย...ใครก็ได้เอาอัยพวกนี้ไปเก็บที!!!!!!!!!!!!!!!
เฮ้ออออ...ตอนนี้กว่าจะจบ555+ ยังไงก็อย่าเพิ่งเบื่อกันนะจะพยายามอัพเรื่อยน้าาาา ^__^
ขอบคุณจ้าาาา >3<
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
