Agreement เล่ห์เหลี่ยมร้ายหักเหลี่ยมรัก

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ร่าางสูงนั่งกำเอกสารที่ได้รับจากที่บอกให้ไปสืบเรื่องสำคัญสำหรับเขามือหนากำมันเนินนานเป็นนาทีสายตาบ่งบอกถึงความโกรธ หงุดหงิด ไม่พอใจ ทุกอย่างที่บ่งบอกว่าตอนนี้เขารู้สึกไม่ดีเลยแม้แต่น้อย มือหนายังคงกำเอกสารนั้นเเน่ขึ้นเรื่อยๆ จนคนที่มาสนทนาด้วยอยากจะออกไปจากที่นี้ให้เร็วที่สุดแต่ทว่าคนตรงหน้าเป็นเจ้านายที่เคร่งเรื่องมารยาทมาก ถ้าเขาออกไปตอนนี้ถือเป็นการเสียมารยาทอย่างมากสำหรับเขาเลยล่ะ
 
 
 
 
 
 
คู่สนทนามองโทโมะที่กำลังดูเหมือนคนโกรธเลือดขึ้นหน้าเพราะตอนี้ใบหน้ามีเลือดเข้าไปหล่อเลี้ยงจนหน้าขึ้นสีอย่างไม่ต้องสงสัย เขาจ้องทมองเจ้านายเขาอย่างเกรงๆ เพราะอยู่ดีๆ อาการก็เปลื่ยนไปจากเดินโดยสินเชิง ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เขาโกรธขนาดนั้นกัน ความคิดแตตื้นขึ้นมาในหัวสมองแบบนี้นับไม่ถ้วนเเล้ว
 
 
 
 
 
 
"คะ คุณโทโมะครับ เป็นอะไรรึเปล่า"ชายคู่สนทนาเอ่ยทักออกไปเพราะบรรยาการเงียบมานานเกือบสิบนาทีเเล้วยังไม่มีใครเปล่งเสียงออกมาเลยแม้แต่น้อย เขาจึงตัดสินใจถามออกไปหวังว่าคนตรงหน้าจะตอบเขา
 
 
 
 
 
 
"..."และได้ความเงียบมาเป็นคำตอบ โทโมะยังคงนิ่งมองไปทางอื่นไม่ยอมตอบคนที่ถามแบบนั้น ไม่สิ เขาไม่ได้ยิน เขาไม่สนใจต่างหาก ตอนนี้ที่เขาสนใจที่สุดคือเอกสานตรงหน้าต่างหาก แต่หากมันกลับยับเยินไม่มีชิ้นดี เขาปากระดาษนั้นทิ้งไปที่อื่นก่อนจะหันมามองคู่สนทนา
 
 
 
 
 
 
"..."เเละก็ยังเงียบเพียงเเค่มองหน้าเท่านั้น คนที่ถูกมองก็รู้สึกได้ถึงความอึกอัดหนักยิ่งกว่าเมื่อกี้ ใบหน้าหล่อคนของอีกฝ่ายก้มลงเพราะไม่อาจทนมองสายตาที่เเสนกดดันแบบนั้นได้
 
 
 
 
 
 
สายตาแบบนี้มัน...
 
 
 
 
 
 
...สามารถฆ่าคนได้เลย
 
 
 
 
 
 
น่าเกรงกลัว...
 
 
 
 
 
 
"มีอะไรอีกมั้ย"โทโมะเอ่ยปากถามคนที่เอาแต่กมหน้าใส่เขาตั้งเเต่เมื่อกี้ซึ่งมันทำให้เขาหงุดหงิดมาก จะมาพูดทั้งๆที่ไม่มองหน้ากันแบบนี้ได้ยังไง เสียมารยาทที่สุด!
 
 
 
 
 
 
"เท่าที่รู้ ผมก็บอกคุณหมดแล้วครับ"ชายคนที่ก้มหน้าตอบ
 
 
 
 
 
 
"เวลาคุยกับผมทำไมต้องก้มหน้า!"โทโมะตวาดใส่เขาอย่างลืมตัว ชายคู่สนทนารีบเงยหน้ามาอย่างเป็นสัญชาติญาณ
 
 
 
 
 
 
"ขะ ขอโทษครับ คือผม..."ชายคู่สนทนาพูดอย่างอึกอัก ตอนนี้ความรู้สึกอัดอัดปวดความกลัวทำให้พูดอะไรไม่ออกเลยจริงๆ ให้ตาย เกิดมาถึงรู้สึกแบบนี้
 
 
 
 
 
 
"ผมอะไร!"โทโมะตวาดใส่เข้าไปอีกอารมณ์เขาตอนนี้ไม่พร้อมจะคุยกับใครเลยจริงๆ ถึงคุยตอนนี้ได้โโนเขาตวาดแบบนี้ทุกคนเป็นแน่
 
 
 
 
 
 
"ผม..."
 
 
 
 
 
 
"ไม่ต้องพูดแล้ว! จะไปไหนก็ไป!"โทโมะว่าด้วยความหงุดหงิดบวกกับอารมณ์โกรธของตัวเองตอนนี้มันยิ่งเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ มือหนากำหมัดแน่น คู่สนทนาเมื่อได้ฟังคำที่ต้องการมานานก็รีบไหว้ลาเเล้วออกไปทันที
 
 
 
 
 
 
"โธ่เว้ย!"
 
 
 
 
 
 
ผลัก!
 
 
 
 
 
 
มือหน้าปล่อยหมัดหนักๆ เท่ากับความดกรธที่เขากำลังรองรับอยู่ไปที่ผนังห้องทำงานของเขาทันที แค่หมัดเดียวทำให้มือของเขาอาบไปด้่วยเลือดได้ มือหนายังคงค้างไว้แบบนั้น ไม่รู้อะไรดวงตาที่เเสนเย็นชา ผู้ชายที่ไม่เคยยิ้ม ผู้ชายที่ไม่เคยเสียใจ ผู้ชายที่ไร้ความรู้สึกคนนี้ ดวงตาของเขาไม่เคยเเสดงถึงความรู้สึกอะไรออกไปเลย แต่วันนี้ ตอนนี้ เขากลับเเดงมันออกมา
 
 
 
 
 
 
ไอ้เเวตาที่แสนเจ็บปวดนั้น...
 
 
 
 
 
 
...ใครทำให้มันเกิดขึ้นในดวงตาของเขากัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"นายรีบกลับบ้านายไปเลยนะ! ไม่งั้นถ้าเฟย์มาชั้นจะบอกให้เฟย์ฆ่านายหมกห้องน้ำที่นี่ซะ!"ฟางพูดแล้วทำหน้ายุ่งเพราะเธอนั่งท่านี้านานร่วมชั่วโมงเเล้ว ไอ้คนบ้าที่กำลังนั่งกอดเธอในท่าที่มันล่อแหลมแบบนี้ไม่หนักบ้างหรือไง!
 
 
 
 
 
 
"ถ้าหมกไว้ในห้องน้ำที่นี่ ถ้าชั้นตาย ชั้นเป็นผี  ชั้นจะมาหลอกเธอคนแรกเลยดีมั้ยล่ะ"ป๊อปปี้พูดน้ำเสียงอารมณืดีปนกวนเข้าไป ทำให้คนที่ได้ยินนิ่งคิดไปทันที ป๊อปปี้มองอาการแบบนี้ก็แอบขำ ยัยนี่กลัวผีแน่ๆ
 
 
 
 
 
 
"หยุดพูดเลย ไอ้ผีชั่ว ชั้นจะแปะยันด้วย"ฟางพูดแล้วพยายามดิ้นเล็กน้อยเผื่อว่าคนที่กำลังกอดรัดเธอจะปล่อยแต่ไม่เลย เขายิ่งกอดแน่นกว่าเดินอีก
 
 
 
 
 
 
"นี่ๆ น้อยๆหน่อย ชั้นยังไม่ได้ตายสักหน่อย มาเรียกชั้นเป็รผีได้ไง ยัยบ้า!"ป๊อปปี้ท้วงเเล้วตะโกนคำหลังใส่หูฟางเต็มๆ
 
 
 
 
 
 
"กรี๊ดดดดด"ฟางร้องกรี๊ดด้วยความตกใจเพราะอยู่ๆป๊อปปี้ก็มาตะโกนใส่หูจนหูอื้นไปหมดแล้ว อยากจะเอามือขึ้นมาฟาดไอ้คนที่เล้นอะไรพิเรนท์แบบนี้จริงๆ จะตีปากที่ตะโกนออมาด้วย 
 
 
 
 
 
 
"เฮ้ย! นี่ยัยเตี้ย เธอจะหายโกรธชั้นได้หรือยัง"ป๊อปปี้ร้องเเล้วหน้ายู่เพราะเขาอีกง้อฟางมานานมากแล้วนะยังไม่มีท่าทีว่าจะหายโกรธเขาเลย นี่เขาเองแทบจะไม่เชื่อด้วยเองเหมือนกันว่าทำต้องมาง้อยัยนี้ แต่รู้สึกเหมือนสมองจะสั่งการมาแบบนั้น สั่งการพร้อมๆกับไอ้สิ่งที่มันอยู่ใต้หน้าอกข้างซ้าย ไอ้ก้อนเนื้อๆเลวๆที่มันเต้นทุกครั้งที่เข้าใกล้ยัยนี้ 
 
 
 
 
 
 
"ไม่มีวัน นายมันเลว เลวที่สุด!"ฟางว่าอย่างใส่อารมณ์ป๊อปปี้ฟังคำนี้ทุกครั้งที่วกวนมาเรื่องนี้ ยัยตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักเขาเมื่อไหร่จะหายโกรธหายเคืองเขาสักที 
 
 
 
 
 
 
"เออ ชั้นเลวก็ได้ หายโกรธชั้นสักทีจะได้มั้ยห๊ะ เธอนี่มันง้อยากจริงๆ!"ป๊อปปี้รัเบิดอารมรืออกมาก่องจะหย่นหน้า รู้สึกเหนื่อยมากๆที่ต้องมาง้อคนแบบนี้ ไม่เคยคิดเลยสักครั้งว่าจะต้องมาง้อยัยคนที่ผิดใจกันมาตลอดแบบนี้
 
 
 
 
 
 
"ง้อยากไม่ต้องง้อสิ!"ฟางพูดประชดกลับไปแบบนั้นแต่แอบรู้สึกผิดแปลกในใจเมื่อได้ยินคนที่เธอกำลังนั่งทับอยู่พูดแบบนั้นออกมา ก้องเนื้อใต้หน้าอกข้างซ้ายเริ่มสั่นไหวด้วยเหตุอะไรก็ยังหาเหลุผมให้ตัวเองไม่ได้
 
 
 
 
 
 
ไม่ใช่สิ...
 
 
 
 
 
 
...ไม่ยอมรับเหลุผลของมันต่างหากล่ะ! 
 
 
 
 
 
 
"นี่ยัยบ้า รู้อะไรมัยเธอเป็นผู้หญิงคนแรกในโลกนี้ที่ชั้นมานั่งง้อเธอนานเป็นชั่วโมงๆแบบนี้ รู้ไว้ซะ ชั้นตั้งใจจะมาง้อเธอแล้ววันนี้ ตั้งใจว่าวันนี้มาง้อเธอต้องหายดกระ ชั้นตั้งใจมาง้อ และถ้าไม่หายโกรธชั้น วันนี้ ชั้นจะนอนมันท่านี้แหละ!!!"ป๊อปปี้ระเบิดออกมาอย่างลืมตัว หัวใจดวงน้อยของฟางที่สั่นไหวเมื่อคำพูดที่เเล้วมา ฟังคำพูดที่พึ่งออกจากปากของคนใต้ล่างเเล้ว ดวงใจเล็กๆเหมือนมีชีวิตชีวา เลือดในร่างกายทำงานอย่างกะทันหัน เลือดสูบฉีดเข้าไปเลี้ยงที่ใบหน้าอย่างไม่ต้องสั่นการ
 
 
 
 
 
 
"ไอ้บ้า พูดบ้าอะไรของนาย!"พุดไปด้วยความเขินอายอย่างถึงที่สุด ใบหน้าเริ่มเบือนหนีไม่ให้อีกคนสังเกตุได้ว่ากำลังเขินอายเขาอยู่
 
 
 
 
 
 
"เลิกงอนสักที..."จู่ๆ เสียงพูดของเขาก็เปลื่ยนไป มันอ่อนโยนขึ้น เป็นคำพุดที่สื่อความหายได้อย่างดีเลยคืออ้อนวอน
 
 
 
 
 
 
"..."
 
 
 
 
 
 
"ขอโทษจริงๆ..."
 
 
 
 
 
 
ตึก...ตัก
 
 
 
 
 
 
"..."
 
 
 
 
 
 
"ไม่ได้ตั้งใจ..."
 
 
 
 
 
 
ตึกตัก!
 
 
 
 
 
 
เสียงหัวใจเริ่มที่ขึ้นทุกๆที ฟางได้แต่นั่งนิ่งฟังสิ่งที่ป๊อปปี้กำลังจะพุดให้จบเร็วๆ แต่คนตัวโตก็เหมือนแกล้งพูดๆ หยุดๆ 
 
 
 
 
 
 
"ต่อไปนี้..."
 
 
 
 
 
 
"..."
 
 
 
 
 
 
"จะไม่ทำอีกแล้วแบบนี้น่ะ ไม่ปล่อย...ให้มานอนนอกห้องแบบนี้อีกแล้ว"
 
 
 
 
 
 
ตึกตัก ตึกตัก
 
 
 
 
 
 
"สัญญามาก่อนสิ"อยู่ๆก็พูดออกไปแบบนั้น ทั้งที่สั่งสมองไว้ว่าต้องโกรธ อย่างหาย อย่าหายเด็ดขาดแต่ทำไม ไอ้บ้าก้อนเนื้อใตหน้าอกข้างซ้ายถึงได้สั่งการปากของชั้นแบบนี้ 
 
 
 
 
 
 
"สัญญาครับ"ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มให้ฟาง นี่นับเป็นครั้งเเรกที่เขาาพูดเพราะกับเธอขนาดนี้
 
 
 
 
 
 
รู้สึกดีจัง...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ร่างบางของแก้วที่ตอนนี้นั่งอยู่ที่ห้องรับเเขกร่วมห้าชั่วโมงได้ไม่เคบื่อนย้ายไปไหนเลยแม้แต่น้อยสายตาจับจ้องไปที่นาฬิกาเป็นช่วงๆ ริวฝีปากเซ็กซี่ถอดหายใจออกมาเบาๆ คิ้วขมวดเข้าหากันนับครั้งไม่ถ้วน มือเริ่มกุมเข้าหากันอย่างกังวลใจ
 
 
 
 
 
 
"ทำไมยังไม่กลับมาอีกนะ"ริมฝีปากบ่นอุบอะไปแบบนั้น เเละมันตรงอย่างที่ใจคิดทุกอย่าง
 
 
 
 
 
 
"หนูกาญยังรอโทโมะอีกหรอลูก นี่มันจะเที่ยงคืนเเล้วนะลูก ขึ้นไปนอนเถอะ เดี๋ยวถ้าโทโมะกลับมาก็ขึ้นไปนอนเองล่ะลูก"แม่ที่ตื่นมากลางดึงเป็นประจำก็เดินลงมาที่ห้องรับเเขกเพื่อมาดูแก้ว ไม่ได้ตั้งใจว่าแก้วจะอยู่หรอก แต่มันกลับผิดคาด แก้วยังคงนั่งอยู่ที่บนโซฟา ตัวเดิม ที่เดิมเป๊ะ
 
 
 
 
 
 
"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ อีกอย่างกาญไม่ค่อยง่วงด้วย รอเค้าอีกหน่อยดีกว่า คุณแม่มาที่นี่มีอะไรหรือเปล่าค่ะ"แก้วถามกลับ
 
 
 
 
 
 
"เปล่าจ้ะ ถ้างั้นแม่ไปนอนก่อนนะจ้ะ พรุ่งนี้มีงานแต่เช้าเลย ฝันดีนะจ้ะ อย่ารอดึกมากนะเข้าใจมั้ยลูก"แม่ย้ำเตือน
 
 
 
 
 
 
"เข้าใจค่ะ"แก้วตอบเเล้วส่งยิ้มให้แม่โทโมะอย่างอ่อนโยน แม่โทโมะมองเเล้วยิ้มตอบก่อนจเดินออกไปจากห้องรับแขก
 
 
 
 
 
 
"กำลังคุยงานอยู่หรือไงนะ...นี่มันดึกมากแล้วนะ"แก้วพูดออกมาคนเดียวอีกครั้ง ใบหน้าเริ่มกังวลหนัก ดวงตาเริ่มคลอเบ้าอย่างไม่รู้ตัว ปากเเสนเว็กซี่เริ่มสั่นเพราะพยายามระงับอารมณ์ตัวเอง
 
 
 
 
 
 
เป็นห่วง...
 
 
 
 
 
 
...เป็นห่วงจะตายอยู่เเล้วนะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฮะ ฮ่าาาา มาอัพเเล้วน้าาาาาาาาาาาา >< เค้าขอโทษจีๆ ไม่ได้ตั้งใจจะมาอัพให้ช้า แต่ช่วงนี้มันติดติวจริงๆ
 
 
วันนี้แอบมาอัพให้เลยนะเนี้ย 555 ไม่แอบล่ะมาอัพให้เลย 555
 
 
ยังไงคนที่อ่าน คนที่เม้น ขอให้มาเม้น มาอ่านเหมือนเดิมน้าาา
 
 
อย่าทิ้งเค้าไปไหนน้า ไม่งั้นล่ะก็ ร้องไห้จีๆ ด้วย 5555