Agreement เล่ห์เหลี่ยมร้ายหักเหลี่ยมรัก

9.9

เขียนโดย TKda

วันที่ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2557 เวลา 10.16 น.

36 ตอน

894 วิจารณ์

59.14K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 27 มีนาคม พ.ศ. 2558 18.12 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

24) ได้เจอสักที

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

"ฮัลโหลแก อยู่ไหนกันอ่ะ"แก้วที่รู้สึกแปลกๆกับอาการของโทโมะเมื่อเช้า ไม่รู้จะไปปรึกษาใครเพราะยังไงทุกคนก็คงไม่รู้อยู่ดี จึงตั้งใจโทรหาฟางเพราะรู้ว่าคงจะอยู่กับเฟย์ สองคนนี้ต้องหาคำปรึกษาให้เธอได้แน่ๆ

(โรงพยาบาล)ฟางตอบเสียงอ่อยกลับมาแล้วเตรียดหลับตาปี๋รอ เพราะแก้วคงจะดุแน่เพราะเข้าโรงพยาบาลไม่บอกแก้วสักคำ

"ว่าไงนะ!!! ใครเข้าโรงพยาบาล! เข้าเมื่อไหร่! ทำไมแก้วไม่รู้!!!"แก้วแผดเสียงออกมาเสียงดังลั่น ทำเอาฟางที่กะว่าแค่บ่นๆหน่อยๆ ก็พอทนฟังแต่นี่แก้วตะโกนมาฟางยกเครื่องมือสื่อสารออกจากหูแทบไม่ทัน เฟย์ที่นั่งอยู่้างๆก็เอามือขึ้นมาปิดหูเช่นกัน

(แก้วใจเย็นๆก่อนสิ)ฟางพยายามจะสื่อสารกับแก้วต่อ

"จะให้เย็นได้ยังไง ใครเข้าโรงพยาบาลบอกแก้วมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!"แก้วตะเบงเสียงถามด้วยความโมโหแต่ในความโมโหนั้นเต็มไปด้วยคำว่าห่วงมากมาย

(เค้าเองแหละ แฮะๆ)ฟางตอบแล้วขำแห้งๆออกไป

"ฟางเข้าโรงพยาบาล!?! แล้วโอเครึยัง ไปทำอะไรมาทำไมถึงได้เข้าโรงพยาบาล ใครทำอะไรฟาง!"สิ้นคำพูดของแก้วว่าใครทำอะไรฟาง ฟางถึงกับนิ่งเงียบไปทันที

ภาพของป๊อปปี้ในวันนั้นผุดขึ้นมาในหัวอย่างไม่รู้ตัว...

"ฟัาง แก้วถามได้ยินมั้ย ใครทำอะไรแก"แก้วยังคงถามออกมาอย่างต่อเนื่อง

ฟางนั่งนิ่งอยู่พักนึง ในหัวตอนนี้มีแต่เรื่องราวในวันนั้นผุดขึ้นมาในหัวเต็มไปหมด เฟย์มองฟางที่เงียบไปก็สะกิดจนฟางได้สติ

(วะ ว่าไงนะ)ฟางทวนคำถามอีกครั้ง

"แก้วจะถามเป็นครั้งที่ 17 นะ! ว่า ใคร ทำ อะ ไร ฟาง!"แก้วย้ำตามเน้นคำทุกคำ

(ไม่มีอะไร ฟางซุ่มซ่ามเอง)ฟางตอบไปเสียงอ่อย เฟย์ที่นั่งฟังอยู่ก็ขมวดคิ้วทันที ทำไมฟางถึงได้บอกแก้วไปแบบนั้น ไม่สิบอกแบบนั้นดีแล้ว นายป๊อปปี้นั่นจะได้ไม่ถูกฆ่าถ่วงน้ำ

"แล้วนี่เป็นยังไงบ้าง อยู่ที่ไหน โรงพยาบาลอะไรแก้วจะไปเยี่ยม"ถามถามทันที

(ไม่เป็นไรหรอก ฟางอยู่ไกลจากที่แก้วอยู่ค่อนข้างมากเลยล่ะ เดี๋ยวจะออกแล้วล่ะ แก้วไม่ต้องเป็นห่วงนะ)ฟางพูดแล้วยิ้มในความเป็นห่วงของเพื่อน รู้สึกดีทุกครั้งที่แก้วเป็นห่วงแบบนี้

"เปิดกล้องสิ้"แก้วพูดแล้วกดเปิดกล้องตัวเอง ฟางฟีงแล้วงงๆ แต่ก็ยอมเปิดกล้องตอนนี้ทั้งคู่เห็นหน้ากันและกันผ่านโทรศัพท์มือถือ

(hi! ไงยัยแก้ว)เฟย์ชะเง้อเข้ามาแล้วโบกมืแทักทายแก้วผ่านกล้องจากโทรศัพท์

"ทำไมแกไม่ดูแลฟัง หืม?"แก้วถามแล้วส่งสายตาโหดหาเฟย์ทันที

(ไม่ใช่ชั่นไม่ดูแล นี่ชั้นเป็นคนพาฟางมาโรงพยาบาลนะ เฝ้าจนกว่าฟางจะตื่นด้วย แบบนี้ยังมาหาว่าไม่ดูแลอีก)เฟย์พูดแล้วทำหน้าบึ้ง

"เฝ้าจนกว่าจะตื่น? หมายความว่าไงฟางสลบไปงั้นหรอ?!!"แก้วรีบถามทันที ถ้าแค่ซุ่มซ่ามอย่างที่ฟางบอกไม่น่าจะนอนสลบเลยนี่

(เฮ้ๆ ไม่ใช่ๆ ก็ฟางล้มใช่มั้ยล่ะเป็นแผลที่เข่า แก้วก็รู้นี่ว่าฟางเป็นยังไง ฟางเลยบอกให้หมอฉีดยาสลบให้ฟางเองไม่รู้ว่านอนไปนานแค่ไหน แต่เฟย์บอกสองวันเเน่ะ สงสัยฟางจะเพลียเพราะเสียงเลือดมากแน่ๆเลย ใช่มั้ยเฟย์)ฟางรีบพูดทันที

(ใช่ๆ นั่นแหละ)เฟย์รีบตอบไปทันทีเช่นกัน

"หรอ แล้วทำไมแค่แผลถลอกที่หัวเข่าฟางจะต้องให้น้ำเกลือ"แก้วถามทันที

(แก้วก็รู้ว่าฟางเป็นยังไง หมอบอกว่าให้เพื่อให้ร่างกายฟางเเข็งแรงเร็วๆ)ฟางบอก

"แน่ใจนะว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก?"แก้วถามเเล้วจ้องตาฟางทันที

(แน่ใจสิ ว่าแต่โทรมาหามีอะไรหรอ)ฟางรีบเปลื่ยนเรื่องคุย

"อ้อ เปล่าหรอกแค่...คิดถึงน่ะ"แก้วเงียบช่างใจคิดว่าจะปรึกษษดีมั้ย และก็ตัดสินใจไปแบบนั้น

(เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมเสียงดุอ่อยๆ)เฟย์ถาม

"ไม่เป็นไร แก้ววาแก้วลงไปทำอาหารเย็นดีกว่านะได้เวลาแล้ว บายนะ"แก้วพุดแล้วรีบตัดสายไปทันที

"แก้วเป็นอะไรนะ"เฟย์บ่นเบาๆ

"เอาน่าถ้าแก้วอยากบบอก เค้าบอกเราเองแหละ"ฟางพูดแล้วอมยิ้ม

"เออฟาง วันนี้เฟย์จะต้องไปเคลียร์งานแทนฟางด้วย นี่ก็เลยเวลามานานเเล้วนะเนี้ยฟางอยู่คนเดียวได้มั้ย?"เฟย์ถามเเล้วมองนาฬิกา

"เรื่องบ้านน่ะหรอ"ฟางถาม

"อื้อ"เฟย์ตอบเเล้วพยักหน้า

"ได้สิ ฟางอยูคนเดียวได้ เฟย์ไปเถอะเดี๋ยวโดนคุณเขื่อนดุเอา"ฟางตอบยิ้มๆ เฟย์มองก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

"เฮ้ย!"ป๊อปปี้ที่แอบขึ้นมาเป็นจังหวะที่เฟย์เดินออกมาจากห้องพอดีป๊อปปี้รีบหลบเข้าไปซอกแถวๆนั้นทันที

"มาก็เจอกันเลย ซวยจริงๆ เอ๋ ออกไปแล้วถ้างั้นห้องก็ว่างน่พสิ หึ เสร็จเราล่ะ!"ป๊อปปี้พูดก่อนจะย่องเดินเข้ามาที่ห้องของฟางแล้วเปิดประตูเข้าไปช้าๆ

แอ๊ดดดด

"ลืมอะไรหรอเฟย์"ฟางที่กำลังอ่านนิตยสารก็เงยหน้าขึ้นมาจากเสียงการเปิดประตู

"ไง ได้เจอกันสักทีนะ"ป๊อปปี้พูดแล้วโบกมือทักทายฟาง

"นาย! เข้ามาทำไม ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!"ฟางว่าพร้อมกับปานิตยสารในมือใส่ป๊อปปี้แต่ป๊อปปี้รับได้

"เดี๋ยวๆ"ป๊อปปี้พูดแล้วยกมือห้ามเมื่อฟางกำลังจะปาสิ่งของรอบตัวมาใส่เขา

"ไม่จนกว่านายจะออกไป!"ฟางพูดแล้วจะหยิบหมอนเเต่ป๊อปปี้ใช่ความไวมุ่งเข้ามาจับมอฟางทั้งสองข้างไว้ก่อน

"ไม่เจอหน้าชั้นนานไม่คิดถึงชั้นบ้างหรือไง มาก็ไล่อะไรของเธอเนี่ย"ป๊อปี้พูดแล้วหน้างอใส่

"หึ! ไม่มีทางชั้นไม่มีทางคิดถึงคนใจเถื่อนอย่างนายหรอก ปล่อยมือชั้นนะไอ้โรคจิต!"ฟางว่าแล้วพยายามจะดิ้นแต่ป๊อปปี้กับพลิกตัวมานั่งบนเตียงเเล้วจับฟางมานั่งบนตังเขาอย่าง่ายดาย

ตัวเบาจริงๆเลยแฮะ

"กรี๊ดดดดด ไอ้บ้า!! นายทำอะไรเนี้ย"ฟางกรีดร้องแล้วพยายามดิ้น

"อย่าดิ้นนะ!"ป๊อปปี้ที่พึ่งรู้ตัวว่านั่งท่านี้มันล่อแหลมเกินไป แต่จะให้ทำยังไงถ้ากลับไปยืนคุยเเล้วจับมือฟางไขว้กันแบบนั้นเข้าตัวเล็กนี่เจ็บแน่

"ก็ปล่อยชั้นสิ นายจะมาทำร้ายอะไรชั้นอีก ห๊า!! แค่นี้ไม่พอใจนายรึไง ชั้นเข้าโรงพยาบาลเเล้วไง ชั้นป่วยเเล้วนี่ไง!"ฟางว่าป๊อปปี้รัวๆ เมื่อจบประโยคฟางก็หอบเหนื่อยเพราะใช้พลังงานมากเกินไป

"ขอโทษ!"ป๊อปปี้พูดแค่นั่นฟางถึงกับนิ่งไปทันที สายตาจ้องมาที่ป๊อปปี้อย่างไม่เข้าใจ

"..."

"ชั้นไม่รู้ว่าเธอเป็นแบบนี้ ถ้ารู้วันนั้นชั้นจะไม่ปล่อยให้เธออกมานอนตอกลมตากน้ำค้างข้างนอกแน่นอน"ป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงที่เปลื่ยนไป

"..."

"ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะได้เธอเป็นแบบนี้ ไม่ได้ตั้งใจจะจููบเธอ..."ป๊อปปี้ยังพูดไม่ทันจบประโยคฟางก็แทรกขึ้นมาก่อน

"แล้วมาจูบชั้นทำไม!"ฟางตะคอกใส่

"ชั้นยังพูดไม่จบ! ไม่ได้ตั้งใจจะจูบเธอแรงต่างหาก แต่ตอนนั้นเธอทำให้ชั้นอารมรืเสียงเองช่วยไม่ได้!"ป๊อปปี้รีบพูดทันที ใบหน้าของป๊อปปี้ตอนนี้แดงซ่านออกมาเจ้าตัวเองยังไม่รู้เลย