Agreement เล่ห์เหลี่ยมร้ายหักเหลี่ยมรัก

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"โอ้ยเจ็บชะมัด"เฟย์ที่ออกมาเดินชมวิวตอนเช้าๆ ก็จับไปที่หัวที่ชนกับเขื่อนเมื่อคืนมันยุบลงเหมือนเดิมแต่ก็ยังช้ำๆอยูเล็กน้อย เฟย์เดินไปเรื่อยๆก่อนจะชะงัก
 
 
 
 
 
 
"ใครมานอนทำอะไรตรงนี้"เฟย์พึมพำเบาๆก่อนจะเดินเข้ามาหาใครบางคนที่นอนอยู่ริมชายหาดเป็นที่นอนชมวิวของนักท่องเที่ยว
 
 
 
 
 
 
"ฟะ ฟาง!"เฟย์ร้องด้วยความตกใจเมื่อเข้ามาดูใกล้ๆพบว่าคนที่นอนอยู่ก็คืดฟาง จึงรีบวิ่งไปหาคนมาช่วยอุ้มฟางเข้าไปข้างใน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ยัยบ้านั่นไปนอนที่ไหนนะ"ป๊อปปี้ที่มาดูที่ห้องทำงานที่ทางผู้ว่าจ้างจัดไว้ให้แต่กลับไม่เจอฟางที่คิดว่าจะมาหลบนอนที่นี่ ก็เดินออกมาพรางขุ่นคิดว่าฟางจะไปที่ไหนได้อีกนอกจากห้องทำงานนี่
 
 
 
 
 
 
"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!"และเสียงใส่ๆแสนแตกตื่นของใครบางคนทำให้ป๊อปปี้ต้องหลุดออกจากห่วงความคิดและหันหน้าไปตามต้นเสียงก่อนจะวิ่งออกมาดูก็เจอกับเฟนย์ที่กำลังวิ่งเหมือนกำลังหาอะไรอยู่ 
 
 
 
 
 
 
"เฟย์ คุณ! เกิดอะไรขึ้นครับ"ป๊อปปี้รีบวิ่งเข้าไปหาแล้วถามทันที 
 
 
 
 
 
 
"ฟาง ยัยฟางนอนอยู่ข้างนอกริมชายหาด ตัวร้อนจี๋เลย ฮึก คุณช่วยทีช่วยไปอุ้มยัยฟางพาไปโรงพยาบาลที เพื่อนชั้น ฮึก..."
 
 
 
 
 
 
"ใจเย็นๆ ก่อนครับคุณ ทำไมต้องร้องไห้ขนาดนี้แค่ไม่สบายไม่ใช่หรอ"ป๊อปปี้รีบห้ามท้วงทันทีเพราะดูเหมือนเฟย์จะเป็นห่วงฟางเอามากๆ พูดติดๆขัดๆ แถมยังมีเสียงสะอื้นเข้ามาแทรกทำให้ฟังอะไรไม่ได้ความเท่าไหร่นอกจากฟาง ฟางตัวร้อน
 
 
 
 
 
 
"ก็ฮึก อย่าพึ่งถามอะไนตอนนี้พายัยฟางไปโรงพยาบาลก่อนอาการจะแย่ไปกว่านี้ดีกว่า"เฟย์ที่กำลังจะพูดแต่เมื่อนึกถึงอาการของเพื่อนสนิทอย่างฟางก็รีบผลักดันให้ป๊อปปี้วิ่งไปทางที่ฟางอยู่ ป๊อปปี้ที่ยังงุนงงแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาได้แต่วิ่งไปตามเฟย์ที่ผลัดมาวิ่งนำ
 
 
 
 
 
 
"ฟาง"ป๊อปปี้พึมพำออกมาแผ่วเบาสิ่งที่เห็นตรงหน้าคือฟางที่กำลังนอนกอดตัวเองเหมือนหนาวสั่น ใบหน้าซีดเผือกริมฝีปากสั่นเทาอย่างไม่หยุดหย่อน ป๊อปปี้ไม่รอช้าร่างกายสูงรีบตรงเข้ามาอุ้มร่างเล็กของฟางลยขึ้นมาเท่าอกก่อนจะรีบวิ่งไปที่รถอย่างสุดชีวิต 
 
 
 
 
 
 
อย่าเป็นอะไรนะฟาง ชั้น ชั้นขอโทษ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"วันนี้คุณต้องกลับกรุงเทพไม่ใช่หรอครับ ครบสามวันเเล้วนะ"โทโมะที่กำลังทานอาหารกับแก้วก็พุดแล้วมองหน้าแก้วที่กำลังทานอาหารอย่างเงียบๆ 
 
 
 
 
 
 
"ชั้นรู้แล้วค่ะ เดี๋ยวตอนบ่ายๆชั้นก็จะไปแล้ว แล้วคุณล่ะค่ะมีงานไม่ใช่หรอวันนี้น่ะ"แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
"รอไปพร้อมผมนะครับ ตอนเย็น"โทโมะพูดแล้วจ้องมองแก้ว กำลังจับผิดเพราะว่ากาญที่เห็นตรงงหน้าดูต่างจากกาญคนเมื่อคืน ไม่สิต้องบอกว่ากาญคนเมื่อคืนต่างกับกาญคนตรงนี้ถึงจะถูก
 
 
 
 
 
 
"เอ่อ เอาอย่างนั้นก็ได้นะค่ะ ชั้นเองก็ไม่ได้อยากจะขึ้นเครื่องมากเท่าไหร่"แก้วพูดแล้วยิ้มแห้งๆเพราะดูเหมือนว่าโทโมะจะจ้องมองเธอผิดแปลกไป เมื่อวานกาญไปทำอะไรแปลกๆหรือไงนะ
 
 
 
 
 
 
"แต่ ทำไมวันนี้คุณถึงไม่ใส่กระโปรงเหมือนเมื่อวานล่ะครับ"โทโมะพูดแล้วมองไปที่แววตาแก้ว
 
 
 
 
 
 
"อะ อ๋อ กะก็ เอ่อ..."แก้วไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้ว่าเมื่อวานกาญแก้ตัวไปยังไง เพราะกลัวว่าถ้าเกิดพูดแก้ตัวไปจะไม่ตรงกับกาญ โทโมะมองไปที่แววตาของแก้วมันดูล่อกแล่ก เหมือนมีอะไรปิดบัง
 
 
 
 
 
 
"ไม่ต้องตอบก็ได้ครับ ผมจำได้ว่าเมื่อวานคุณบอกว่าใส่กระโปรงคงดีกว่าของคุณสินะครับ"โทโมะพูดแล้วจ้องตาแก้ว 
 
 
 
 
 
 
"ใช่ๆ ค่ะแฮะๆ"แก้วพูดไปตามน้ำก่อนจะยิ้มไป
 
 
 
 
 
 
"หึ.."โทโมะกลับเคล้นหัวเราะแปลกๆออกมาทำให้แก้วยิ้มเจื่อนๆลงทันที
 
 
 
 
 
 
มันใช่ที่ไหน เมื่อวานกาญบอกว่าทำน้ำหกใส่เลยต้องเปลื่ยนไม่ใช่หรอกหรอ...
 
 
 
 
 
 
"คุณขำอะไรอ่ะค่ะ"แก้วถามแล้วนิ่วหน้างุนงง
 
 
 
 
 
 
"อย่าโกหกผมสิครับ"อยู่ๆโทโมะก็พูดขึ้นมาแก้วถึงกับตัวชาไปครึ่งตัวทันที พูดแบบนี้มันหมายความว่ายังไงกัน
 
 
 
 
 
 
"เปล่านี่ค่ะ ชั้นไม่ได้โกหกสักหน่อย"แก้วพูดแล้วยิ้มให้อย่างเป็นปกติ แต่ในเเววตากลับฉายให้เห็นได้ชัดว่ากำลังกังวล
 
 
 
 
 
 
"ครับผมจะเชื่อคุณ...ถ้าคนที่พูดเมื่อวานไม่ใช่คุณ"ประโยคหลังของโทโมะพูดออกมาอย่างแผ่วเบา ทำให้คนตรงหน้าไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดเลย
 
 
 
 
 
 
"ค่ะ ถ้างั้นชั้นว่าคุณไปทำงานดีกว่านะค่ะ เย็นนี้เราจะได้กลับกรุงเทพฯกัน นะค่ะ"แก้วพูดแล้วส่งยิ้มหวานมาให้โทโมะ เป็นรอยยิ้มที่ไร้ความกังวล เป็นรอยยิ้มที่สดใสทำเอาคนมองแทบไม่อยากจะละสายตาเลยแม้แต่วินาทีเดียว แก้วลุกขึ้นจากที่นั่งก่อนจะเก็บจานของตัวเองและโทโมะเข้าไปในครัวทันที 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"คุณจะบอกผมได้หรือยังว่าทำไมฟางถึงได้อาการหนักขนาดนี้ แค่เป็นไข้ธรรมดาไม่ใช่หรอ"โทโมะถามเฟย์ที่กำลังนั่งประสานมือร้องไห้ออกมาอย่างเงียบๆ หลังจากส่งตัวฟางเข้าไปในห้อง ICU เรียบร้อยแล้ว
 
 
 
 
 
 
"ฟาง เป็นโรคที่เมื่อไม่ว่าจะเป็นอะไรก็จะเป็นหนักกว่าคนปกติ ถ้าเป็นไข้ มันก็จะรุนแรงกว่าคนอื่นๆที่เป็น"เฟย์พูดไปร้องไห้ไป น้ำตาแห่งความสงสารเพื่ออย่างจับใจไหลออกมาอย่างไม่รู้หยุด 
 
 
 
 
 
 
"แล้วทำไมถึงไม่บอกผมก่อนหน้านี้!"ป๊อปปี้สบถออกมาทันทีหลังจากอึ้งไปสักพักนึง นี่เขากำลังทำผิดมหัน ถ้าเกิดเฟย์บอกเขาเร็วหกว่านี้ เขาจะไม่มีทางปล่อยให้ฟางออกมานอนตากลมหนาวในตอนกลางคืนเป็นแน่! ไม่แน่ๆ
 
 
 
 
 
 
"ชั้น ชั้นไม่รู้ว่าฟางจะออกมานอนแบบนี้ แล้วทำไมคุณถึงไม่รั้งฟาง"เฟย์พูดออกมาทันที ป๊อปปี้นิ่งไป
 
 
 
 
 
 
"ผม..."
 
 
 
 
 
 
"พอเถอะคะ ชั้นไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้นคุณกลับไปทำงานวะ ชั้นจะเฝ้าเพื่อนชั้นที่นี่"เฟย์พูดแล้วหันหน้าหนีป๊อปปี้ 
 
 
 
 
 
 
"ไม่..."
 
 
 
 
 
 
"คุณไม่มีสิทธิ์จะมาพูดอะไรทั้งนั้น ความผิดครั้งนี้มันเป็นเพราะคุร คุณป๊อปปี้เพราะคุณคนเดียว!"เฟย์ตวาดใส่ป๊อปปี้ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนอย่างสุดใจ จึงเผลอพูดอะไรโผ่งผลางออกมาจนคนรอบข้างหันมามอง แต่มีหรือที่เฟย์จะสนใจ
 
 
 
 
 
 
"ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนี้"ป๊อปปี้พยายามจะอธิบายให้เฟย์ฟัง
 
 
 
 
 
 
"กลับไปค่ะ กลับไปก่อนที่ชั้นจะหมดความอดทนแล้วตบหน้าคุณ"เฟย์หันมาพูดอย่างข่มอารมณ์ นี่เธฮข่มอารมณ์มามากพอแล้ว ถ้ายังไม่ไปให้ไกลมือเธอเธอจะไม่รับรองความปลอดภัยแล้ว
 
 
 
 
 
 
"ผมจะรอ..."
 
 
 
 
 
 
เพี๊ยะ!
 
 
 
 
 
 
ยังไม่ทันที่ป๊อปปี้จะพูดจบเฟย์ก็สะบัดข้อมือไปกระทบกับใบหน้าของป๊อปปี้ทันที ป๊อปปี้ถึงกับอึ้ง นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาโดนตบ ภาพเมื่อคืนฉ่ายขึ้นมาบนหัวขอเขา เขาทำอะไรตอนที่ฟางตอบเขา เขาจูบ ใช่ เขาจูบเธอ ใบหน้าของป๊อปปี้หันกลับมองจ้องเฟย์ที่กำลังหอบเหนื่อยกับเเรงตบเมื่อครู่ ป๊อปปี้กำมือแน่น 
 
 
 
 
 
 
"..."
 
 
 
 
 
 
ไร้ซึ่งเสียงใด ป๊อปปี้หันหลังกลับไปแล้วเดินออกมาอย่างข่มอารมณ์ที่สุด เขาจะไม่มีวันทำอะไรซ้ำรอยแบบนั้นอีก ไม่สิเขาจะไม่ทำกับคนอื่นต่างหาก!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
บ้าน ไทยานนท์
 
 
 
 
 
 
"สัญญากับผมว่าคุณจะไม่โกหก"หลังจากที่มาถึงบ้านหลังเดิมที่คุ้นเคย ห้องเดิมที่คุ้นเคย โทโมะก็พูดออกมาแปลกๆ แก้วแทบจะกลืนน้ำลายในทันทีที่ได้ยินคำขอร้องแบบนี้ 
 
 
 
 
 
 
"ชั้น..."
 
 
 
 
 
 
"คุณกำลังโกหกอะไรผมหรือเปล่า"ยังไม่ทันที่แก้วจะำด้พูดอะไร โทโมะก็ถามขึ้นมาก่อน
 
 
 
 
 
 
"มะ ไม่ค่ะ"แก้วตอบไปอย่างกล้าๆกลัวๆ 
 
 
 
 
 
 
"ครับ แต่ถ้าวันไหนคุณโกหกผมขึ้นมา วันนั้นคนที่เสียใจที่สุดคือผม...และคุณ"โทโมะพูดประโยคหลังแผ่วเบาก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย แก้วได้แต่นั่งนิ่งกับประโยคนั้น 
 
 
 
 
 
 
เขาจะเจ็บ...งั้นหรอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฮะ ฮ่าาา อี้ อี้ ยา ย่าาา 555
 
 
มาอัพอีกแล้ว เบื่อสินะ 55555 >< 
 
 
มาอัพแล้วเม้นด้วยล่ะ มิงั้นงอนนะจริง! 5555