Agreement เล่ห์เหลี่ยมร้ายหักเหลี่ยมรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เฟย์ ทำไมคุณถึงต้องห้ามมันเข้าใกล้ฟางขนาดนี้ล่ะ มันจะบ้าตายอยู่แล้วนะนั่น"เขื่อนช่วยพูดให้ป๊อปปี้เพราะป๊อปปี้เองถูกบุรุษพยายามที่เฟย์สั่งไว้ว่าไม่ให้ป๊อปปี้เข้ามาก็ทำหน้าที่อย่างเต็มที่

 

 

 

 

 

 

"ถ้าคุณจะเข้ามาเพื่อพูดเรื่องนี้ก็กรุณาออกไปเถอะค่ะ"เฟย์ล่ะจากฟางมาก่อนจะพูดใสเขื่อนอย่างเกิดอารมณ์ 

 

 

 

 

 

 

"โธ่คุณมันก็เป็นห่วง...ฟาง คุณฟื้นแล้ว"ยังไม่ทันที่เขื่อนจะได้พูดจบฟางที่นอนหลับไปสองคืนก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาเขื่อนจึงรีบวิ่งเข้ามาหาฟางทันที

 

 

 

 

 

 

"ยัยฟาง แกฟื้นแล้วหรอ ฮึก แกไม่เป็นอะไรแล้ว"เฟย์พูดแล้วร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ รอฟางมาตั้งสองวันคิดว่าครั้งนี้ฟางจะไม่ฟื้นขึ้นมาซะเเล้ว

 

 

 

 

 

 

"กะ แกจะร้องไห้ทำไม ขี้แยแบบนี้แก้วรู้ละวังจะโดนดุนะ..."ฟางพูดแล้วยกมือที่มีสายน้ำเกลือพลุงพลังอยู่มาปาดน้ำตาเพื่อน

 

 

 

 

 

 

"แก้วไม่อยู่สักหน่อย ร้องแค่นนี้ไม่โดนดุหรอก"เฟย์พูดแล้วอมยิ้มให้ฟาง ฟางยิ้มตอบอย่างเป็นมิตร

 

 

 

 

 

 

"หิวน้ำ..."ฟางพูดด้วยเสียงแหบพร่า

 

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวผมริบให้นะครับ"เขื่อนที่เห็นเฟย์กำลังเดินมาฝั่งตัวเองก็พูดห้ามเฟย์จึงนั่งลง เขื่อนจึงหันไปที่ข้างตัวก็เจอเหยือกน้ำวางอยู่จึงรีบรินให้ฟางทันที

 

 

 

 

 

 

"นี่ครับ"เขื่อนพูดแล้วจับหลอดให้ฟางแต่เฟย์ตีมือเขื่อนเบาๆก่อน

 

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวสิค่ะ จะให้ฟังลุกขึ้นมาดื่มรึไง หมุนเตียงขึ้นมานิดนึงก่อนค่ะ"เฟย์พูดด้วยสายตาแกมดุ เขื่อนมองก่อนจะรีบวางแก้วแล้วมาหมุนเตียงให้ตั้งขื่ออย่างพอดี

 

 

 

 

 

 

"พอมั้ยครับ"เขื่อนถามฟาง

 

 

 

 

 

 

"พอแล้วค่ะ"ฟางตอบยิ้มๆ ก่อนจะหันไปหยิบน้ำแต่เขื่อนเดินเข้ามาหยิบก่อน

 

 

 

 

 

 

"เป็นคนป่วยนอนเฉยๆเถอะครับ เดี๋ยวผมป้อนเอง"เขื่อนพูดแล้วยื่นหล่อจ่อปากฟาง ฟางก็อ้าปากน้อยๆเพื่อให้หลอดเข้าไปได้ก่อนจะตั้งใจดูดมัน เขื่อนเองก็มองฟางแล้วอมยิ้ม เฟย์มองเห็นภาพนั้นรู้สึกหวิวๆที่อกข้างซ้าย จึงรีบเบือนหน้ามองทางอื่นทันที

 

 

 

 

 

 

เป็นอะไรของเรานะ...ทำไมถึงได้รู้สึกแบบนี้ ไอ้ความรู้สึกบ้าหยุดรู้สึกเดี๋ยวนี้นะ...ชั้น...ไม่ชอบเลย...

 

 

 

 

 

 

"แฮ่กๆ"ฟางสำลักน้ำออกมาเพราะเขื่อนไม่ยอมยกแก้วออกไปสักที ฟางมองหน้าสื่อให้พอแล้วเเต่เขื่อนกลับเอาแต่ยิ้มใส่ และในที่สุดฟางก็สำลักน้ำออกมา

 

 

 

 

 

 

"โอ๊ะ ดื่มระวังๆสิครับ"เขื่อนพูดก่อนจะหันไปหยิบทิชชู่มาเช็ดปากให้ฟาง เฟย์หันมามองพอดี ความรู็สึกหลากหลายความรู้สึกแล่นเข้ามาอย่างอธิบายไม่ถูก 

 

 

 

 

 

 

ไม่่ดีแน่ ถ้าเรายังมีความรู้สึกแปลกๆแบบนี้...ไม่ดีแน่...ออกไป...จากตรงนี้ ดีกว่า...

 

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวเฟย์มานะ เฟย์ลงไปซื้อของกินดีกว่า"เฟย์พูดแล้วลุกขึ้นก่อนจะเดินผ่านเตียงมาฝั่งเขื่อน แต่เขื่อนก็คว้าข้อมือไว้หก่อน

 

 

 

 

 

 

"จะซื้ออะไรครับ เดี๋ยวผมลงไปซื้อให้ดีกว่า คุณเฝ้าฟางมาตั้งนานแล้วพอเค้าฟื้นจะหนีเค้าหรอครับ"เขื่อนพูดแล้วมองหน้าเฟย์ เฟย์มองไปที่ข้อมือที่ถูกมือใหญ่จับกุม กอนจะเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของมือ

 

 

 

 

 

 

"ไม่เป็นไรค่ะ เฟย์ลงไปซื้อเองได้"เฟย์พูดแล้วกระพริบตา เชิงจะบอกให้อยู่กันสองคน เขื่อนมองแล้วพอรู้ว่าเฟย์ต้องการจะสื่ออะไร แต่แปลกถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงให้เฟย์ไปแล้ว แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้อยากจะเห็นหน้าเฟย์

 

 

 

 

 

 

อยากเห็นหน้า...ตลอดเวลาเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"วันนี้ผมกลับบ้าช้าหน่อยนะ ไม่ต้องทำกับข้ามเผื่อ"โทโมะพูดแล้วมองแก้วที่กำลังเช็ดผมตัวเองอยู่

 

 

 

 

 

 

"ทำไมล่ะค่ะ"แก้วถามแล้วมองโทโมะจากกระจก

 

 

 

 

 

 

"ผมมีงาน แล้ววันนี้ก็ไม่ต้องไปที่ทำงานกับผมนะ เพราะผมจะได้เลยไปดูงานที่นั้นเลย"โทโมะบอก

 

 

 

 

 

 

"ชั้นอยากไปนี่นา เดี๋ยวถึงเวลากลับชั้นกลับเองก็ได้"แก้วพูดแล้วยู่หน้าเหมือนเด็ก

 

 

 

 

 

 

"ผมบอกว่าไม่ได้!"โทโมะเผลอขึ้นเสียงออกไปเพราะกลัวว่าถ้าแก้วตามไปทำงานต้องได้รู้อะไรที่ไม่ควรรู้แน่ๆ

 

 

 

 

 

 

"ทะ...ทำไม"แก้วอึกแอักเพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมา

 

 

 

 

 

 

"เอ่อ ผมขอโทษ ผมแค่เครียดนิดหน่อยนะ ผมไปก่อนนะ"โทโมะขอโทษก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ กับอารมณ์ของตัวเองที่หมู่นี้มันดูแปลกๆออกไป

 

 

 

 

 

 

หมับ!

 

 

 

 

 

 

"เครียดเรื่องออะไรค่ะ บอกชั้นได้นะ เผื่อมันจะดีขึ้น"แก้วพูดแล้วยิ้มหวานให้โทโมะ โทโมะมองที่มือก่อนจะมองหน้าแก้วปกติแก้วไม่ค่อยถูกเนื้อต้องตัวเขาเท่าไหร่ถ้าไม่จำเป็น

 

 

 

 

 

 

"ไม่มีอะไรหรอกครับ เรื่องงานน่ะ"โทโมะพูดแล้วไม่สบตาแก้ว กลัวว่าจะรู้ว่ากำลังปกปิดอะไรอยู่

 

 

 

 

 

 

"คุณอย่าหลบสายตาชั้นสิค่ะ มองชั้นสิ"แก้วพูดแล้วเขย่ามือโทโมะ โทโมะหันกลับมาก่อนจะจ้องตาแก้ว

 

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวผมจะสายเอานะครับ"โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

"แต่คุณยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ"แก้วพูดแล้วยังรั้งต่อ

 

 

 

 

 

 

"ผมไม่หิว"โทโมะตอบก่อนจะเดินออกไป แก้วเองก็จับไว้ไม่แน่นมากจึงทำให้หลุดง่าย

 

 

 

 

 

 

"ตั้งใจทำงานนะค่ะ"แก้วตะโกนเบาๆปล้วโบกมือ โทโมะมองก่อนจะปิดประตูที่เปิดได้แค่นิดเดียวแล้วเดินตรงเข้ามาหาแก้ว

 

 

 

 

 

 

หมับ!

 

 

 

 

 

 

O_O!

 

 

 

 

 

 

แก้วถึงกับตาโตขึ้นมาทันที เรียบเรียงเหตุการณ์ไม่ถูก มันเร็วมาก เขาปิดประตูเเล้วเดินตรงเข้ามาอย่างมีจุดมุ่งหมาย นั่นคืดแก้ว โทโมะไม่รอช้าดึงมือแก้วแล้วกระชากเบาๆจนแก้วถลาเข้ามาในอ้อมกอดอย่างง่ายดาย มือขวาจับไปที่หัวของแก้ว อีกมือกอดขึ้นมาที่แผ่นหลัง

 

 

 

 

 

 

"อย่าให้มันเป็นอย่างที่ผมคิด..."

 

 

 

 

 

 

"..."แก้วงงในคำพูดของโทโมะเขาพูดมันออกมาแผ่วเบามาก แทบจะไม่ได้ยิน แต่ในมือตอนนี้ปากเขาอยู่ที่หูของแก้ว ไม่ว่าจะเบาจนเหมือนเสียงกระซิบแค่ไหนเธอก็ได้ยินมันชัดเจน

 

 

 

 

 

 

"จะไม่ใช่ ใช่มั้ยกาญ..."

 

 

 

 

 

 

"อะไรค่ะ"แก้วถามออกมาทันที นำเสียงของโทโมะดูแปลกไป ดูเศร้า หม่นหมอง เครียด หลยๆความรู้ที่ขึ้นมาในหัวสมองแต่ไม่รู้จะพูดอะไรออกไป

 

 

 

 

 

 

"ปะ เปล่า ผมไปแล้วนะ ขอบคุณที่วันนี้ยิมให้ผมกอด ขอโทษที่ผมร่วงเกินโดยที่ไม่ขออนุญาต ขอโทษนะครับ"โทโมะพูดแล้วส่งสายตาเศร้ามาให้ แก้วมองด้วยความแปลกใจ เขาเป็นอะไร...

 

 

 

 

 

 

"ไม่เป็นไรค่ะ ชั้นไม่ได้โกรธอะไรคุณสักหน่อย"แก้วตอบ ใช่ไม่ได้โกรธเลย มันรู้สึกดีด้วยซ้ำ...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เป็นไงบ้างว่ะ ฟางฟื้นรึยัง"ป๊อปปี้รีบถลาเข้ามาถามเขื่อนทันที ที่เขื่อนกลับมาถึงที่ทำงาน

 

 

 

 

 

 

"ฟื้นแล้วว่ะ"เขื่อนพูดแล้วยักคิ้วให้กวนๆ

 

 

 

 

 

 

"เฮ้ยจริงดิ ชั้นเข้าไปเยี่ยมฟางได้รึเปล่าว่ะ ได้รึเปล่า ได้ช่วยกล่อมเฟย์ป่ะเนี้ยมึงอ่ะ"ป๊อปปี้พูดด้วยความดีใจผิดแปลกจากเมื่อก่อน เขื่อนเองมองป๊อปปี้ด้วยความแปลกใจ

 

 

 

 

 

 

"ทำไมต้องดีใจขนาดนั้นด้วยว่ะ"เขื่อนถามออกไปทันที

 

 

 

 

 

 

"ชั้นไม่ได้ดีใจ!"ป๊อปปี้รีบพูดทันที

 

 

 

 

 

 

"แล้วไอ้ท่าทางกระโดดโลดเต้นของมึงล่ะ-_-"

 

 

 

 

 

 

"แค่โล่งใจ"ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

"ไม่ต่างกัน"เขื่อนพูดแล้วส่ายหน้า

 

 

 

 

 

 

"แล้วตกลงว่าไง เฟย์ยอมมั้ย"ป๊อปปี้ถาม

 

 

 

 

 

 

"ไม่ยอมว่ะ ใจเเข็งชะมัด"เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

 

"ทำไมมึงไม่ใช่อำนาจหัวหน้าซะว่ะ มึงเป็นเจ้านายเค้านะโว้ยบอกไปสิถ้าไม่ให้กูเข้ามึงจะไล่เค้าออกอ่ะ เป็นใคร ใครก็ต้องยอม"ป๊อปปี้รีบพูดทันที

 

 

 

 

 

 

"อะไรของมึง ก็ไม่เอาเรื่องส่วนตัวมึงมาเกี่ยวข้องกับคนของกูหรอกนะ ถ้าเข้าอยากให้เข้าเค้าคงจะให้เข้าเองแหละ"เขื่อนพูดสบถทันทีกันความคิดตื้นๆของเพื่อนตัวเอง ขืนเฟย์ออกจริงๆก็แย่ล่ะสิ

 

 

 

 

 

 

"คนของมึง?"ป๊อปปี้รีบแย้งทันที

 

 

 

 

 

 

"คนงานโว้ย!!"เขื่อนพูดแล้วก่อนจะส่ายหน้าแล้วเดินหนีป๊อปปี้มาทันที

 

 

 

 

 

 

"เห้ยเดี๋ยวดิ โว้ย!"ป๊อปปี้สบถฉาดให้ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาแรงๆ

 

 

 

 

 

 

"ในเมื่อขอเข้าไปดีๆไม่ได้ มันก็ต้องลักลอบเข้าไปแล้วมั้ง หึๆ"ป๊อปปี้พูดแล้วกระตุกยิ้มร้าย"ที่เรากำลังทำอะไรว่ะเนี้ย-_- ช่างเถอะยังไงซะคืนนี้ชั้นจะต้องเจอเธอให้ได้ ยัยตัวเเสบ!"ป๊อปปี้พูดแล้วหัวเราคนเดียว 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

อ่าฮ่าาาาาา มาแล้ววววว 

 

 

มาอัพเเล้วนะจ้ะะะ 5555 มาอัพเเล้วเข้ามาอ่านเข้ามาเม้นกันนะจ้ะะ 555 

 

 

ไม่ได้มาอัพนาน ไม่ลืมกันใช่มั้ย??