Agreement เล่ห์เหลี่ยมร้ายหักเหลี่ยมรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ที่นี่แหละครับพี่โทโมะ"มาก่อนพูดแล้วมองไปที่บ้านของจองเบที่อยู่เนินเขา

 

 

 

 

 

 

"เราต้องเดินขึ้นไปเองงั้นหรอ"โทโมะพูดแล้วกลืนน้ำลายเือกนึงลงคอเพราะเส้นทางมันไม่ใช่ใกล้ๆ แล้วอีกอย่างเนินสูงขึ้นเรื่อยๆอีก

 

 

 

 

 

 

"ฮ่ะๆ ไม่ใช่ครับ มันมีกระเช้าขึ้นไปตรงนู้นไงครับ"มาก่อนพูดแล้วชี้ไปที่กระเช้า โทโมะพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ 

 

 

 

 

 

 

"ถ้างั้นเรารีบขึ้นไปกันเถอะ"โทโมะพูดแล้วจะเดินไปที่กระเช้าแต่มาก่อนรั้งไว้

 

 

 

 

 

 

"เดี๋ยว เดี๋ยวพี่คือผมยังไม่ขึ้นไปหรอกนะ พอดีผมมีธุระนิดหน่อย พี่ขึ้นไปก่อนแล้วกันกระเช้านี่มันขึ้นไปที่บ้านหลังนั้นเองไม่ต้องห่วง"มาก่อนพูดก่อนจะยิ้มให้โทโมะมองก่อนจะเดินไปขึ้นกระเช้าคนเดียว 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ฮัลโหลพี่กาญ"

 

 

 

 

 

 

(มาก่อนหรอ? ว่าไงเจ้าตัวแสบ)

 

 

 

 

 

 

"คือตอนนี้ผมอยู่หน้าบ้านพี่นะ หมายถึงข้างล่างแล้วพี่โทโมะกำลังจะขึ้นไปบนนั้นแล้ว พี่ช่วยหลบเค้าทีนะ คือยังไงอ่ะเค้ามาหาพี่แก้วอ่ะ"มาก่อนพยายามจะพูดให้เร็วที่สุดสายตาก็มองกระเช้าที่ค่อยๆเรื่อยขึ้นไปอย่างช้าๆ เกือบจะถึงครึ่งทางแล้ว

 

 

 

 

 

 

(วะ ว่าไงนะ? คุณโทโมะมาที่นี่ แล้วทำไมพึ่งบอกพี่ล่ะ!)ปลายสายตอยกลับมาด้วยน้ำเสียงที่แตกตื่น

 

 

 

 

 

 

"โธ่ แล้วจะเอาเวาลาไหนไปโทรบอกพี่ล่ะ พี่เค้าเล่นอยู่กับผมตลอกเวลาขนาดนั้นน่ะ ตอนนี้มีเวลาบอกก็ดีเท่าไหร่แล้ว พี่ก็รีบหลบซะสิ้"

 

 

 

 

 

 

(โอเคๆ ถ้างั้นแค่นี้นะแล้วเจอกัน ไอ้ตัวแสบ!)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"แม่ค่ะ เกิดเรื่องแล้ว"กาญวิ่งเข้ามาหลังจากคุยโทรศัพท์กับมาก่อนเสร็จ

 

 

 

 

 

 

"มีอะไรยัยกาญ วิ่งหน้าตื่นมาเชียวเมื่อกี้พึ่งจะออกไป"แม่พูดแล้วมองกาญที่มีท่าทีที่แตกตื่น

 

 

 

 

 

 

"คือว่า คุณ คุณโทโมะกำลังจะขึ้นมาที่นี่ ไม่สิมาแล้ว เราจะทำยังไงดีค่ะแม่ ถ้าเกิดเค้าขึ้นมาแล้วเจอแก้วกับกาญ..."

 

 

 

 

 

 

"จะเอายังไง แกก็หลับไปสิแก้ว"แม่พูดแล้วหันหน้ามาทางแห้ว แก้วทำตาโตทันที

 

 

 

 

 

 

"แก้ว แก้วหลบหรอค่ะ?"แก้วชี้หน้าตัวเองอย่างงงๆ 

 

 

 

 

 

 

"ใช่ แกนั่นแหละ หลบก่อน ยัยกาญแกก็ทำเป็นเดินๆ แล้วไปหาเรื่องคุยกับเค้าซะ"แม่รีบสั่งการทันที 

 

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวสิครับกาญที่โทโมะจะมาหานั่นคืกแก้วไม่ใช่หรอครับ"จองเบพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

"เออใช่ ให้ตาย! แม่ก็ลืมไปกาญแกไปหลบ ใช่ไปอยู่ในห้องของจองเบไปสิ เร็ว เร็ว!"แม่สั่งการอีกครั้ง ทุกคนตกอยู่ในความวุ่นวาย วิ่งไปวิ่งมา แก้วรีบวิ่งไปหน้าบ้านตามที่คนเป็นแม่สั่งทันที 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เอี๊ยดดดดด!

 

 

 

 

 

 

แก้วแทบจะหยุดฝีเท้าของตัวเองแทบไม่ทันเมื่อวิ่งๆมาก็เจอกับโทโมะที่กำลังเดิเข้ามาในบ้าน แก้วถอดหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะทำใจกล้าเดินเข้าไปหาโทโมะ

 

 

 

 

 

 

"กาญ"โทโมะที่เดินเข้ามาก็เจอกับแก้วที่เดินมาทางนี้พอดีก็พูดแล้วเดินตรงเข้ามาหาแก้ว

 

 

 

 

 

 

"คะ ค่ะ? ทำไมคุณถึงมาที่นี่"แก้วรีบหาเรื่องคุยทันที

 

 

 

 

 

 

"เอ่อ...คือ..."โทโมะไม่รู้ว่าจะเอาอะไรมาพูด ไม่มีเหตุผลอึกอักมองซ้ายขวา

 

 

 

 

 

 

ครืดดด ครืดดด 

 

 

 

 

 

 

การสั่นสะเทือนของโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงข้างขวาทำให้เจ้าตัวสะดุ้งเล็กน้อย มือหนาล้วงลงไปที่กระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบเครื่องมือวสื่อสารขึ้นมาดูว่าใครโทรฒาได้จังหวะพอดีแบบนี้ 

 

 

 

 

 

 

"ผมขอตัวรับโทรศัพท์ก่อนนะครับ"โทโมะพูดเพื่อเป็นมารยาทก่อนจะเดินตีห่างจากแก้วมาสองก้าว

 

 

 

 

 

 

"สวัสดีครับ"

 

 

 

 

 

 

(คุณวิศวะค่ะ คือว่าเรามีงานด่วงที่เชียงรายน่ะค่ะ)

 

 

 

 

 

 

"ที่เชียงราย?"โทโมะพูดยกยิ้มเล็กน้อย มีเรื่องจะมาอ้างแล้วเรา

 

 

 

 

 

 

(ใช่ค่ะ ที่เชียงรายพรุ่งนี้ตอนเย็นเค้าอยากจะพบคุณเพื่อคุยงานที่...)

 

 

 

 

 

 

"ครับ ได้ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมวางแล้วนะครับ"พูดจบโทโมะก็ตัดสายไพอดี 

 

 

 

 

 

 

"มีอะไรหรอค่ะ"แก้วเดินเข้ามาถาม

 

 

 

 

 

 

"งานน่ะครับ"

 

 

 

 

 

 

"ว่าแต่คุณมาที่นี่ทำไม คุณยังไม่ตอบชั้นเลยนะค่ะ"แก้วถามซ้ำอีก

 

 

 

 

 

 

"พอดีว่าผมมีงานที่นี่ พรุ่งนี้พอดีผมเลยล่วงหน้ามาก่อน จะได้มีเวลาพักผ่อน แต่พอคิดได้ว่าคุณอยู่ที่นี่พอดีผมเลยมาหาก่อนน่ะครับ"โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

"งานที่นี่ หรอค่ะ"แก้วพูดด้วยความแปลกใจอะไรจะมามีงานตอนนี้

 

 

 

 

 

 

"ครับ"

 

 

 

 

 

 

"ถ้างั้นเข้ามาข้างในก่อนสิค่ะ"แก้วพูดก่อนจะเดินนำแก้วไปที่ห้องรับแขก 

 

 

 

 

 

 

"อ้าวโทโมะ"แม่พูดแล้วทำหน้าตกใจเล็กน้อยที่เจอโทโมะ

 

 

 

 

 

 

"คุรแม่สวัสดีครับ มาทำอะไรที่นี่ครับ"โทโมะยิงคำถามไปหาแม่แก้วทันทีเมื่อทำความเคารพตามมารยาทเรียบร้อยแล้ว 

 

 

 

 

 

 

"ก็เอ่อ คือแม่ก็มาเที่ยวหาเพื่อนที่นี่น่ะจ้ะ"แม่ตอบแล้วยิ้มๆให้ โทดมะมองแล้วพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะนั่งลงที่โซฟา

 

 

 

 

 

 

"ว่าแต่คุณมีงานที่นี่หาที่พักได้หรือยังค่ะ"แก้วถาม

 

 

 

 

 

 

"จริงสิ ยังเลยครับ"โทโมะพึ่งนึกได้ก็พูดออกมา

 

 

 

 

 

 

"ถ้างั้นพักที่นี่สิลูก"แม่พูดขึ้น แก้วถมึงตาใส่ทันที 

 

 

 

 

 

 

"แม่..."แก้วเรียกเสียงเบาๆ เพื่อไม่ให้โทโมะได้ยิน ถ้าเกิดโทโมะพักที่นี่มีหวังได้เจอกาญตัวจริงแหงๆ

 

 

 

 

 

 

"ขอบคุณครับคุณแม่"ยังไม่ทันได้ทักท้วงอะไรโทโมะก็ไหว้ขอบคุณเรียบร้อยแล้ว

 

 

 

 

 

 

"จ้ะ"แม่พูดแล้วยิ้มแห้งๆให้โทโมะกอนจะหันมาทำหน้าสลดเมื่อเจอหน้าแก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฮะ ฮ๊า ไงล้าาาาา ตอนต่อไปจะเป็นยังไง จะวุ่นวายแค่ไหน ยังไงก็ติดตามด้วยน้าาา รับรองหายไปนานๆ จะพยายามทำให้ไม่ผิดหวัง ขอบคุณทุกคอมเม้นน้าาาา ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้กันมาโดยตลอด

 

 

 

L O V E Y O U ♥ ♥