Agreement เล่ห์เหลี่ยมร้ายหักเหลี่ยมรัก
9.9
เขียนโดย 
TKda
วันที่ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2557 เวลา 10.16 น.
36 ตอน
894 วิจารณ์
60.06K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 27 มีนาคม พ.ศ. 2558 18.12 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
14) ปากแข็ง/เกิดปัญหา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"แม่ครับ กาญไปไหน"โทโมะที่คาดว่าแก้วน่าจะอยู่ในห้องงอาหารแล้วมาทานอาหารพร้อมกันและคนตัวเล็กก็จะงอแงขอไปทำงานด้วยตามเคยแต่ว่าวันนี้คนตัวเล็กกลับไปอยูาร่วมโต๊ะอาหารอย่างที่เขาคิดไว้
"อ้าว หนูกาญยังไม่ได้บอกโทโมะหรอลูก"แม่ถามอย่างแปลกใจ
"ทำไมครับ?"โทโมะยิ่มเพิ่มความสงสัยเป็นทวีคูณ
"เมื่อเช้าหลังจากทำอาหารเสร็จหนูกาญก็มาขอแม่ไปหาครอบครัวสักสองสามวันแล้วจะกลับมา แม่คิดว่าโทโมะรู้แล้วแม่เลยอนุญาตไป"แม่เล่าทุกอย่างให้โทโมะฟัง โทโมะนิ่งไปทันที "ครับ.."เสียงอ่อยของโทโมะทำให้คนรอบข้างตกใจ
"เป็นอะไรรึเปล่าลูก"พ่อถามอย่างเป็นห่วง
"เปบาครับ ถ้างั้นผมขอตัวไปทำงานเลยแล้วกันครับ"โทโมะพูดแล้วหยิบเสื้อสูทชั้นนอก
"ไม่ทานข้าวก่อนล่ะลก หนูกาญอุส่าห์ตื่นเช้ากว่าปกติมาทำเลยนะ"แม่พูดแล้วมองโทโมะ โทดมะยืนนิ่งคิดห่อนจะกลับมานั่งที่เดิมแล้วตักทานสองสามคำ
อย่างน้อยอาหารทุกมื้อของเธอ ผมจะกิน...
"ไปแล้วนะครับ"โทโมะยกมือไหว้บุพการีก่อนจะเดินดุ่มๆออกไป
"คิดไงกลับบ้านมาเนี้ย ว่าจะไปชวนไปชกมวยสักหน่อย"มาก่อนพูดแล้วมองหน้าพี่สาวตัวเอง
"วันนี้หรอ"แก้วหันหน้ามาถาม
"ไม่อ่ะ ว่าจะไปหาวันเสาร์"มาก่อนพูดแล้วยักคิ้ว
"แล้ววันแกไม่มีเรียนรึไง"แก้วถาม
"นี่บ้าหรือบ๊องน่ะห๊ะ มหาลัยเค้าปิดเทอมอยู่"มาก่อนพูดแล้วส่ายหน้า
"เออว่ะ ชั้นก็ลืม"แก้วพูดแล้วเกาหัวก่อนจะเดินไปหาของทานในครัวเเล้วเดินกลับมาพร้อมขนมหลายหอ
"กินอะไรเยอะเเยะเนี่ยไม่กลับอ้วนรึไง"มาก่อนพูดแล้วขมวดคิ้ว
"หิว"แก้วตอนแคานั้นแล้วก็ลงมือทานขนมที่เอามา
"เครียดหรอ เรื่องอะไร"มาก่อนถามอย่างรู่ทันเพราะเวลาแก้วเครียดก็จะใช้วิธีกินเป็นเครื่องช่วยให้อารมณ์ดี
"ชั้นตัวถ่วงเปล่าว่ะ"ไม่ตอบคำถามมาก่อนแต่กลับถามกลับไปแบบนั้น มาก่อนมองงงๆ
"จะถ่วงได้ไง ถ้าตัวหนักกว่านี้ก็ถ่วงแหละ ฮ่ะๆ"มาก่อนพูดให้แก้วขำแต่ผลที่ออกมาคือความว่างเปล่า
"..."
"ฮ่ะๆ ขอโทษ แต่ไม่รู้อะไรที่ทำให้พี่คิดแบบนั่นนะเลิกคิดเลย เค้าอาจจะพูดไปงั้นแหละ ไม่ต้องใส่ใจมากก็ได้"มาก่อนพูดแล้วจับมือแก้วเพื่อปลอบ
"คิดไปแล้วจะให้ทำยังไงล่ะว่ะ"แก้วบ่น
"ว่ายน้ำมั้ย ผ่อนคลาย"มาก่อนพูดไม่รอช้ารีบดึงมือพี่สาวตัวเองขึ้นก่อนจะลากขึ้นไปห้องแก้วแล้วสั่งให้เปลื่ยนเสื้อผ้า
"เฟย์"เขื่อนเรียกเฟย์ที่กำลังนั่งก้มหน้าทำงานอย่างขมักเขม่น
"ค่ะ?"ทันทีที่ได้ยินเฟย์รีบเงยหน้าขึ้นมาทันที
"รู้เเล้วใช่มั้ยว่างานที่ฟางกับป๊อปปี้ไปทำมีปัญหา"เขื่อนถาม
"ทราบค่ะ แต่ทางเราก็รีบส่งเสาไปด่วนที่สุดแล้วนะค่ะ"เฟย์พูด
"ไม่ใช่แค่นั้น มีปัญหาเพิ่ม เมื่อกี้ป๊อปปี้โทรมาบอกว่าคนงานป่วยถึง4คนเลยนะ"เขื่อนพูดอีก
"ห๊ะ? จะเป็นไปได้ยังไงค่ะ ป่วยที 4 คนเลยหรอค่ะ"เฟย์พูดอย่างไม่หน้าเชื่อ เขื่อนไม่พูดแต่กับพยักหน้ามาแทน
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันทำไมมันเป็นแบบนี้ แต่ที่รู้ๆ ฝ่ายนั้นเค้าไม่พอใจเอามากๆ"เขื่อนพูด
"เเล้วคุณจะไปไหนค่ะ?"เฟย์ถามเหมื่อเห็นเขื่อนลุกขึ้น
"ผมต้องไปคุยกับเค้าภายในวันพรุ่งนี้"เขื่อนพูดเพราะเป็นความต้องการของฝ่ายนั้น
"เเต่ว่าคุณยังไม่ได้เตรียมอะไรเลยนะค่ะ"เฟย์พูด
"ไม่ใช่ผมคนเดียว คุณก็ด้วย ผมสั่งคนจองตั๋วไว้เเล้วทุ่มตรงผมจะไปรับคุณที่บ้านไปสนามบินกัน ผมอนุญาตให้คุณลางานครึ่งวัน"เขื่อนร่ายยาวก่อนจะเดินออกมาจากห้องทำงานอย่างเยบๆ ทิ้งให้เฟย์ยืนนิ่งงงอยู่กับที่
"เจ้านายว่าไงบ้างอะ"ฟางถามป๊อปปี้ที่พึ่งจะคุยโทรศัพท์กับเขื่อนเสร็จ
"ก็ไม่ว่าไง ในเมื่อเค้าอยากคุยมันก็จะมา"ป๊อปปี้พูดแล้วยักคิ้ว
"ชั้นเริ่มเครียดแล้วนะ"ฟางพุดแล้วนั่งลงที่โซฟาอย่างเต็มเเรงมือเรียวยกขึ้นมาเท้าคาง คิ้วสองข้างขยับเข้าหากัน
"ชั้นเห็นเธอพูดคำนี้นานเเล้วนะยัยเตี้ย นี่คือความเครียดเริ่มต้นของเธอรึไง ไม่ต้องเครียดหรอก"ป๊อปปี้พูดแล้วส่ายหน้า
"นายจะไปไหนน่ะ"ฟางเรียกป๊อปปี้ทันทีที่ป๊อปปี้เปิดประตู
"ไปดูคนงานที่ป่วย"ป๊อปปี้หันมาตอบ
"รอด้วย ชั้นไปด้วย"ฟางพูดแล้วรีบวิ่งตามป๊อปปี้ไป
"ทำไมยังไม่กลับมาอีกนะ"โทโมะที่เดินรอบบ้านหลังจากกลับมาจากที่ทำงาน
"อะไรกลับมานะลูก"แม่โทโมะที่เดินเข้ามาได้ยินพอดีก็ถามขึ้น
"กาญน่ะสิครับ ไหนแม่บอกว่าเค้าจะกลับมาตอนเย็น แล้วทำไมยัยตัวแสบนั่นยังไม่กลับมาอีกล่ะครับ"โทโมะพูดอย่างหงุดหงิด ไม่รุ้ทำเขาถึงได้รู้สึกหงุดหงิดแบบนี้เหมือนกัน รู้แต่ว่าตอนนี้เขาอยากเจอยัยตัวเเสบของเขาเหลือเกิน
"คิดถึงน้องหรอลูก"แม่พูดแล้วยิ้มเล็กยิ้มน้อยมาให้โทโมะทันที
"ใช่ที่ไหนล่ะครับ ผมแค่..."โทโมะอึกอัก มองซ้ายมองขวาอย่างไม่มีคำตอบในหัว
"แค่อะไรหรอ?"แม่พูดแล้วเอาหน้าเข้ามาใกล้เพื่อจะแกล้งลูกชายปากแข็ง
"ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมเหนี่ยวตัวจะแย่กลับมายังไม่ได้อาบน้ำเลย ก็แค่อยากขึ้นไปอาบน้ำเท่านั้นล่ะครับ"โทโมะร่ายยาวรวดเดียวก่อนจะเดินหนีคนเป็นแม่ทันที
"ปากแข็งจริงๆลูกคนนี้ ต้องของคุณหนูกาญซะเเล้วที่ทำให้แม่ได้เห็นมุมแบบน้ของเจ้าชายสุดขรึม หึ"แม่พูดแล้วยิ้มน้อยยิ่มใหญ่
ขอโทษมาอัพเเล้ววววววว ><
คิดถึงเค้าเปล่า ?? 555
เม้นเยอะๆน้าาาา รักนะ จุบๆ 555
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10.0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
