Agreement เล่ห์เหลี่ยมร้ายหักเหลี่ยมรัก
เขียนโดย 
TKda
วันที่ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2557 เวลา 10.16 น.
แก้ไขเมื่อ 27 มีนาคม พ.ศ. 2558 18.12 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
14) ปากแข็ง/เกิดปัญหา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"แม่ครับ กาญไปไหน"โทโมะที่คาดว่าแก้วน่าจะอยู่ในห้องงอาหารแล้วมาทานอาหารพร้อมกันและคนตัวเล็กก็จะงอแงขอไปทำงานด้วยตามเคยแต่ว่าวันนี้คนตัวเล็กกลับไปอยูาร่วมโต๊ะอาหารอย่างที่เขาคิดไว้
"อ้าว หนูกาญยังไม่ได้บอกโทโมะหรอลูก"แม่ถามอย่างแปลกใจ
"ทำไมครับ?"โทโมะยิ่มเพิ่มความสงสัยเป็นทวีคูณ
"เมื่อเช้าหลังจากทำอาหารเสร็จหนูกาญก็มาขอแม่ไปหาครอบครัวสักสองสามวันแล้วจะกลับมา แม่คิดว่าโทโมะรู้แล้วแม่เลยอนุญาตไป"แม่เล่าทุกอย่างให้โทโมะฟัง โทโมะนิ่งไปทันที "ครับ.."เสียงอ่อยของโทโมะทำให้คนรอบข้างตกใจ
"เป็นอะไรรึเปล่าลูก"พ่อถามอย่างเป็นห่วง
"เปบาครับ ถ้างั้นผมขอตัวไปทำงานเลยแล้วกันครับ"โทโมะพูดแล้วหยิบเสื้อสูทชั้นนอก
"ไม่ทานข้าวก่อนล่ะลก หนูกาญอุส่าห์ตื่นเช้ากว่าปกติมาทำเลยนะ"แม่พูดแล้วมองโทโมะ โทดมะยืนนิ่งคิดห่อนจะกลับมานั่งที่เดิมแล้วตักทานสองสามคำ
อย่างน้อยอาหารทุกมื้อของเธอ ผมจะกิน...
"ไปแล้วนะครับ"โทโมะยกมือไหว้บุพการีก่อนจะเดินดุ่มๆออกไป
"คิดไงกลับบ้านมาเนี้ย ว่าจะไปชวนไปชกมวยสักหน่อย"มาก่อนพูดแล้วมองหน้าพี่สาวตัวเอง
"วันนี้หรอ"แก้วหันหน้ามาถาม
"ไม่อ่ะ ว่าจะไปหาวันเสาร์"มาก่อนพูดแล้วยักคิ้ว
"แล้ววันแกไม่มีเรียนรึไง"แก้วถาม
"นี่บ้าหรือบ๊องน่ะห๊ะ มหาลัยเค้าปิดเทอมอยู่"มาก่อนพูดแล้วส่ายหน้า
"เออว่ะ ชั้นก็ลืม"แก้วพูดแล้วเกาหัวก่อนจะเดินไปหาของทานในครัวเเล้วเดินกลับมาพร้อมขนมหลายหอ
"กินอะไรเยอะเเยะเนี่ยไม่กลับอ้วนรึไง"มาก่อนพูดแล้วขมวดคิ้ว
"หิว"แก้วตอนแคานั้นแล้วก็ลงมือทานขนมที่เอามา
"เครียดหรอ เรื่องอะไร"มาก่อนถามอย่างรู่ทันเพราะเวลาแก้วเครียดก็จะใช้วิธีกินเป็นเครื่องช่วยให้อารมณ์ดี
"ชั้นตัวถ่วงเปล่าว่ะ"ไม่ตอบคำถามมาก่อนแต่กลับถามกลับไปแบบนั้น มาก่อนมองงงๆ
"จะถ่วงได้ไง ถ้าตัวหนักกว่านี้ก็ถ่วงแหละ ฮ่ะๆ"มาก่อนพูดให้แก้วขำแต่ผลที่ออกมาคือความว่างเปล่า
"..."
"ฮ่ะๆ ขอโทษ แต่ไม่รู้อะไรที่ทำให้พี่คิดแบบนั่นนะเลิกคิดเลย เค้าอาจจะพูดไปงั้นแหละ ไม่ต้องใส่ใจมากก็ได้"มาก่อนพูดแล้วจับมือแก้วเพื่อปลอบ
"คิดไปแล้วจะให้ทำยังไงล่ะว่ะ"แก้วบ่น
"ว่ายน้ำมั้ย ผ่อนคลาย"มาก่อนพูดไม่รอช้ารีบดึงมือพี่สาวตัวเองขึ้นก่อนจะลากขึ้นไปห้องแก้วแล้วสั่งให้เปลื่ยนเสื้อผ้า
"เฟย์"เขื่อนเรียกเฟย์ที่กำลังนั่งก้มหน้าทำงานอย่างขมักเขม่น
"ค่ะ?"ทันทีที่ได้ยินเฟย์รีบเงยหน้าขึ้นมาทันที
"รู้เเล้วใช่มั้ยว่างานที่ฟางกับป๊อปปี้ไปทำมีปัญหา"เขื่อนถาม
"ทราบค่ะ แต่ทางเราก็รีบส่งเสาไปด่วนที่สุดแล้วนะค่ะ"เฟย์พูด
"ไม่ใช่แค่นั้น มีปัญหาเพิ่ม เมื่อกี้ป๊อปปี้โทรมาบอกว่าคนงานป่วยถึง4คนเลยนะ"เขื่อนพูดอีก
"ห๊ะ? จะเป็นไปได้ยังไงค่ะ ป่วยที 4 คนเลยหรอค่ะ"เฟย์พูดอย่างไม่หน้าเชื่อ เขื่อนไม่พูดแต่กับพยักหน้ามาแทน
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันทำไมมันเป็นแบบนี้ แต่ที่รู้ๆ ฝ่ายนั้นเค้าไม่พอใจเอามากๆ"เขื่อนพูด
"เเล้วคุณจะไปไหนค่ะ?"เฟย์ถามเหมื่อเห็นเขื่อนลุกขึ้น
"ผมต้องไปคุยกับเค้าภายในวันพรุ่งนี้"เขื่อนพูดเพราะเป็นความต้องการของฝ่ายนั้น
"เเต่ว่าคุณยังไม่ได้เตรียมอะไรเลยนะค่ะ"เฟย์พูด
"ไม่ใช่ผมคนเดียว คุณก็ด้วย ผมสั่งคนจองตั๋วไว้เเล้วทุ่มตรงผมจะไปรับคุณที่บ้านไปสนามบินกัน ผมอนุญาตให้คุณลางานครึ่งวัน"เขื่อนร่ายยาวก่อนจะเดินออกมาจากห้องทำงานอย่างเยบๆ ทิ้งให้เฟย์ยืนนิ่งงงอยู่กับที่
"เจ้านายว่าไงบ้างอะ"ฟางถามป๊อปปี้ที่พึ่งจะคุยโทรศัพท์กับเขื่อนเสร็จ
"ก็ไม่ว่าไง ในเมื่อเค้าอยากคุยมันก็จะมา"ป๊อปปี้พูดแล้วยักคิ้ว
"ชั้นเริ่มเครียดแล้วนะ"ฟางพุดแล้วนั่งลงที่โซฟาอย่างเต็มเเรงมือเรียวยกขึ้นมาเท้าคาง คิ้วสองข้างขยับเข้าหากัน
"ชั้นเห็นเธอพูดคำนี้นานเเล้วนะยัยเตี้ย นี่คือความเครียดเริ่มต้นของเธอรึไง ไม่ต้องเครียดหรอก"ป๊อปปี้พูดแล้วส่ายหน้า
"นายจะไปไหนน่ะ"ฟางเรียกป๊อปปี้ทันทีที่ป๊อปปี้เปิดประตู
"ไปดูคนงานที่ป่วย"ป๊อปปี้หันมาตอบ
"รอด้วย ชั้นไปด้วย"ฟางพูดแล้วรีบวิ่งตามป๊อปปี้ไป
"ทำไมยังไม่กลับมาอีกนะ"โทโมะที่เดินรอบบ้านหลังจากกลับมาจากที่ทำงาน
"อะไรกลับมานะลูก"แม่โทโมะที่เดินเข้ามาได้ยินพอดีก็ถามขึ้น
"กาญน่ะสิครับ ไหนแม่บอกว่าเค้าจะกลับมาตอนเย็น แล้วทำไมยัยตัวแสบนั่นยังไม่กลับมาอีกล่ะครับ"โทโมะพูดอย่างหงุดหงิด ไม่รุ้ทำเขาถึงได้รู้สึกหงุดหงิดแบบนี้เหมือนกัน รู้แต่ว่าตอนนี้เขาอยากเจอยัยตัวเเสบของเขาเหลือเกิน
"คิดถึงน้องหรอลูก"แม่พูดแล้วยิ้มเล็กยิ้มน้อยมาให้โทโมะทันที
"ใช่ที่ไหนล่ะครับ ผมแค่..."โทโมะอึกอัก มองซ้ายมองขวาอย่างไม่มีคำตอบในหัว
"แค่อะไรหรอ?"แม่พูดแล้วเอาหน้าเข้ามาใกล้เพื่อจะแกล้งลูกชายปากแข็ง
"ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมเหนี่ยวตัวจะแย่กลับมายังไม่ได้อาบน้ำเลย ก็แค่อยากขึ้นไปอาบน้ำเท่านั้นล่ะครับ"โทโมะร่ายยาวรวดเดียวก่อนจะเดินหนีคนเป็นแม่ทันที
"ปากแข็งจริงๆลูกคนนี้ ต้องของคุณหนูกาญซะเเล้วที่ทำให้แม่ได้เห็นมุมแบบน้ของเจ้าชายสุดขรึม หึ"แม่พูดแล้วยิ้มน้อยยิ่มใหญ่
ขอโทษมาอัพเเล้ววววววว ><
คิดถึงเค้าเปล่า ?? 555
เม้นเยอะๆน้าาาา รักนะ จุบๆ 555
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
