ทางแยกหัวใจ

ทางด้านป๊อป

 

 

“ป๊อปอ่ะพิมยังไม่อยากกลับเลยน้า ไปเที่ยวกันต่อไม่ได้เหรอ” พิมที่ยังไม่อยากกลับกอดแขนป๊อปไว้แน่น

 

 

“แค่นี้ยังไม่พอหรือไง จะอะไรนักหน้าตั้งแต่ 5โมง จนจะสามทุ่มแล้ว อยู่จนห้างปิดเลยมั้ยพิม อย่าทำตัวน่ารำคาญได้มั้ย” ป๊อปแกะแขนของหญิงสาวที่เกาะเค้าอย่างกับปลาหมึกทั้งวัน

 

 

“เอ่อ…งั้นก็ได้ ป๊อปไม่เห็นต้องตะคอกพิมเลยนี่” พิมสลดลงทันที เพราะรู้ว่าชายหนุ่มเริ่มรำคาญเธอแล้ว

 

 

 

“พูดครั้งเดียวให้มันรู้เรื่องบ้างนะพิม พิมก็รู้ว่าป๊อปเหนื่อย บอกว่าไม่คือไม่” ป๊อปมองตาขวางแล้วรีบเดินหนีไป โดยที่มีพิมวิ่งตามไปกอดแขนเค้า

 

 

 

ทางด้านฟาง-โทโมะ

 

 

 

หลังจากหมดรอบชิงช้าสวรรค์ เพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆก็ทำให้โทโมะมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก และฟางก็ลืมความรู้สึกสับสนภายใต้จิตใจไปได้ชั่วคราว

 

 

 

“วันนี้ขอบใจมากเลยนะ สบายใจขึ้นเยอะเลย” ฟางพูดอย่างอารมณ์ดี อย่างน้อยเวลาที่รู้สึกแย่ก็ยังมีคนที่พร้อมจะอยู่ข้างเธอ ปลอบใจเธอ

 

 

 

“ฉันก็ขอบใจเธอเหมือนกัน ถือว่ามาเป็นเพื่อนฉันเดินเที่ยวแล้วกัน” โทโมะอดยิ้มกับคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้ แต่ช่วงเวลาแห่งความสุขมักหมดไปรวดเร็วเสมอ เพราะสิ่งที่เค้าเห็นคือแฟนของคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าเค้า มากับคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ ให้ตายสิทั้งๆที่เธอกำลังมีความสุขอยู่แท้ๆ เค้าควรพาเธอเดินหนีไปจากตรงนี้ใช่มั้ย

 

 

 

“นี่ เหม่ออะไรของนาย เหม่อสาวเหรอออออ ไหนๆๆๆๆ” ฟางขมวดคิ้วแล้วหันไป

 

 

 

“เฮ้ย กลับเหอะดึกแล้ว”โทโมะพูดแล้วรีบดึงมือไป เพราะเค้าไม่อยากให้คนตัวเล็กเห็น

 

 

 

“เดี๋ยวก่อน!” ฟางที่สายตาไวก็หันไปเห็นคนคุ้นเคยของเธอ แน่นอนเห็นแค่หลังเธอก็จำได้ว่านั่นคือป๊อป ซึ่งมากับหญิงสาวปริศนาที่คุ้นตา คิดได้ดังนั้นเธอก็ดึงมือโทโมะไปหลบและหยิบโทรศัพท์โทรหาชายหนุ่มทันที

 

 

 

“แปบนะพิม” ป๊อปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามอง “ฟาง” ชื่อที่ขึ้นหน้าจอทำชายหนุ่มชะงักทันที

 

 

 

“กลับกันเถอะพิม” ป๊อปตัดสินใจตัดสายทิ้ง แล้วดึงมือพิมให้รีบเดินกลับ

 

 

 

 

“เฮ้อออ ว่าแล้วว่าต้องตัดสาย” ฟางที่มองเหตุการณ์อยู่ก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย เธอพอจะรู้แล้วแหละว่ายังไงเค้าก็ต้องตัดสายเธอ ไม่ใช่ว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดกับเธอครั้งแรก หลังจากเหตุการณ์ในอดีตวันนั้นเธอก็เตรียมใจไว้แล้วซึ่งแน่นอนว่ามันใช้เวลานานมากเลยทีเดียว แต่พอถึงเวลาเข้าจริงๆกลับทำใจลำบากเหลือเกิน

 

 

 

“กลับกันเถอะ ดึกแล้ว”โทโมะที่เห็นฟางซึมลงก็ชวนฟางกลับบ้าน ระหว่างทางฟางเงียบเป็นคนละคนกับเมื่อตอนเย็น จนถึงบ้านเธอ

 

 

“ลองส่งข้อความไปดูมั้ยฟาง ว่าเค้าจะตอบมายังไงลองเชิงงัย จะได้สบายใจ”

 

 

 

“บางคำถาม บางทีเราก็รู้คำตอบอยู่แล้ว แค่นี้เค้าก็รำคาญฟางจะแย่แล้ว ยังไงขอบใจมากๆนะ กลับบ้านดีๆหล่ะ” ฟางยิ้มบางๆแล้วเข้าบ้านไป ดีนะที่วันนี้พ่อแม่เธอติดธุระไปต่างประเทศ ไม่งั้นกลับมาคงต้องฝืนความเจ็บปวดว่าไม่เป็นอะไร เพราะอยากให้พ่อแม่สบายใจ

 

 

 

“เฮ้อ สักวันมันก็คงต้องมาถึง วันที่ไม่ใช่ของเรา นายใจร้ายจังป๊อป ฉันจะใช้เวลาที่เหลือให้คุ้มค่าก่อนที่นายจะไปปารีสแล้วกัน แล้วฉันจะไปเอง อย่างน้อยก็แค่อยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร” ฟางพูดแล้วกอดตุ๊กตาหมีแน่น น้ำตาที่เธอฝืนเก็บไว้มานานวันนี้ถูกปลดปล่อยออกมาแล้ว เจ็บที่เค้ามีคนอื่น เจ็บที่เค้าทำสัญญา เจ็บที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอรักเค้าข้างเดียว

 

 

 

ทางด้านป๊อป

 

 

 

หลังจากที่ตัดสายฟางไปเค้าก็รู้สึกผิดแล้วรีบกลับบ้านมาเพื่อที่จะโทรหาเธอ ช่วงนี้เค้าทำตัวไม่ค่อยดีกับเธอเท่าไหร่เค้าก็พอรู้ตัว เริ่มแรกที่คบกันเค้าชอบที่ฟางไม่เหมือนใคร ร่าเริง เป็นตัวของตัวเอง ไม่ขี้แย จนมีครั้งนึงที่เค้าทำผิดกับเธอมากจนเธอร้องไห้เสียใจอย่างหนักและจะเลิกกับเค้า แต่เธอก็ให้โอกาส จริงที่ว่า เค้าต้องเลิกกับเธอเพื่อไปแต่งงานกับพิมเพราะเหตุผลทางธุรกิจ แต่เค้าก็อยากจบแบบสวยๆหรือถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากที่จะเลิกกับเธอ

 

 

 

“จะนอนหรือยังวะ เอาก็เอาวะ”คิดได้ดังนั้นป๊อปก็ตัดสินกดโทรศัพท์โทรหาฟางทันที

 

 

 

“อื้ม ว่างัยป๊อป” เสียงปลายสายเรียบจนเค้ารู้สึกแปลกๆ

 

 

 

“ทำอะไรอยู่ นอนดึกนะเนี่ย แอบคุยกับหนุ่มอยู่เหรอยัยกระต่ายซน”เค้าแกล้งหยอกไปเพราะหวังว่าเธอจะเล่นกลับมาแต่คิดผิด

 

 

 

“ฟางไม่ได้ว่างขนาดนั้นนะ นอนได้แล้วนะดึกแล้ว ทำงานมาเหนื่อยมากใช่มั้ย” ปลายสายตอบด้วยเสียงเรียบๆอีกครั้ง จนเค้ารู้สึกเป็นห่วง

 

 

 

“ขอโทษนะที่ไม่ค่อยมีเวลาให้เลย เอางี้เดี๋ยวเสร็จโปรเจคแล้วเราไปเที่ยวกันดีมั้ย ทะเลมั้ยสัญญาคราวนี้ไม่เบี้ยวแน่” ใช่สิเค้าไม่ได้พาเธอไปเที่ยวนานแล้ว

 

 

 

“คำสัญญาบางทีมันก็แค่ลมปาก ฟางไม่ได้ใส่ใจอะไรแล้วแหละ ยังไงก็ดูแลตัวเองดีๆนะ ขอให้ทำโปรเจคเสร็จให้ทันก่อนไปปารีสนะ”

 

 

 

“ป๊อปรักฟางนะ” ทำไมเค้ารู้สึกใจหายแปลกๆ คำพูดของฟางเหมือนตัดพ้อเค้ายังไงอย่างนั้น

 

 

 

“ฝันดีนะป๊อป ฟางง่วงแล้ว” ฟางพูดจบแล้วตัดสายไป ป๊อปนั่งมองโทรศัพท์เมื่อสักครู่ เสียงของฟางแลดูห่างเหิน น่าใจหาย ตอนแรกที่ว่าจะคบกันแค่ผิวเผินไปวันๆ แต่พอถึงเวลาจริงๆทำไมมันถึงรู้สึกโหวงๆ สั่นๆ แค่นี้ก็ทำให้เค้าเจ็บปวดใจได้สบายมาก หรือว่าเค้าจะรักฟางขึ้นมาแล้วจริงๆ อย่างน้อยก่อนไปปารีสก็ขอรู้ใจตัวเองก่อนที่อะไรจะสายไป 5 ปีที่ผ่านมาเค้าเริ่มรู้สึกได้ว่าฟางสำคัญมากจริงๆ

 

 

***หายกันหมดหรือยังอัพนิยายเป็นแล้วไม่ต้องมานั่งพิมสองครั้ง ดีใจเฟ่อออออ หลังจากงมมานาน ขอโทษที่หายไปนาน เพราะว่าคอมพัง จะมาอัพบ่อยๆแล้วค่ะ หายกันหมดหรือยัง สนุกบ้างมั้ยติชมหน่อยนะ กระแสตอบรับไม่ดีเลย จะพยายามสร้างกำลังใจแต่งให้จบนะคะ จุ๊บ*** 

 

 

X