ทางแยกหัวใจ

"มันไม่ใช่เรื่องของเธอนะจินนี่ อย่ามายุ่ง" 

 

 

"ไม่ใช่เรื่องของฉันแต่เพื่อนฉันนะ ฉันไม่ยอมให้นายมาหลอกเพื่อนฉันหลอก"

 

 

"เดี๋ยวๆ นี่มันอะไรกันฟางไม่เข้าใจ หลอกอะไร ป๊อปหลอกอะไรฟาง" ฟางมองหน้าจินนี่และป๊อปปี้สลับกันไปมา "หลอก" คำนี้อีกแล้วเหรอ มันมีอะไรแย่ไปกว่าอดีตที่เลวร้ายของฉันและเค้าอีก

 

 

"จินนี่ เธอกำลังทำให้เรื่องมันแย่นะ ฟางต้องฟังป๊อปคนเดียวนะ"

 

 

"หยุดดดดดดดดด พอสักที อยากทะเลาะอะไรกันก็เชิญ พร้อมจะบอกเมื่อไหร่ก็มาบอกแล้วกัน" ฟางเดินหนีสงครามระหว่างเพื่อนและแฟนของเธอ และก็หันไปพบกับโทโมะที่ถือชีทติวเดินมาพอดี ใช่สิ นี่แหละตัวช่วยของฟาง คิดได้แล้วฟางก็รีบเดินไปหาโทโมะทันที

 

 

"อ่าว ยัยเตี้ยจะให้ฉันนั่งติวตรงไหนหล่ะ เฮ้ย เธอเดี๋ยวก่อนจะไปไหน"โทโมะอึ้งปนตกใจที่ฟางจับมือแล้วดึงเค้าออกไปจากตรงนั้น

 

 

"ไอ้แว่น บังอาจมาจับมือแฟนกูงั้นเหรอ" ป๊อปปี้มองสองคนด้วยความโมโห ก่อนจะเดินเข้าไปเอาเรื่องแต่จินนี่ดึงไว้ก่อน

 

 

"ทำไมหล่ะ ถ้ามันเป้นอย่างนั้นจริงๆนายก็จะได้ไปเสวยสุขกับพิมงัย ลงตัวดีออก หญิงร้ายชายเลว กับนางฟ้าเทวดา ก็ดีแล้วนี้"จินนี่ยิ้มเยาะเย้ย

 

 

"หยุดความคิดนั้นไปได้เลย เพราะฉันจะไม่มีวันโดนฟางทิ้ง ฟางเป้นของฉันคนเดียว" ป๊อปตะคอกสุดเสียง ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ

 

 

"อย่าน้ำเน่า!! อันนั้นของฉัน อันนี้ของฉัน ตลกอ่านนิยายมากไปเหรอ ฟางมันเป็นคนไม่ใช่สิ่งของและมันก็มีค่ามากกว่าที่จะคบกับคนเลวๆอย่างแก บายยย" จินนี่เดินกระแทกไหล่ออกไปด้วยความสบายใจที่ยั่วโมโหป๊อปไว้ตรงนั้น

 

 

"ถ้ามันเป็นอย่างที่จินนี่พูด ป๊อปก็จะทำให้ฟางเป้นของป๊อปให้ได้" ป๊อปพูดแล้วกำมือนั่น ก่อนจะมีความคิดนึงลอยขึ้นมา พิม คนที่เค้าเลือกหมายมั่นตั้งใจจะแต่งงานด้วย แต่ทำไมใจถึงโหยหา หึงหวง ฟางขนาดนี้ มันคืออะไรกันแน่

 

 

"นี่ ยัยเตี้ยฉันมาติวให้เธอนะไม่ได้พามาเดินห้าง เธอสับสนอะไรหรือเปล่าเนี่ย" ใช่แล้ว ตอนนี้โทโมะถูกฟางลากมาที่ห้างสรรพสินค้าใกล้มหาลัยของเธอ 

 

 

"ฉันแค่อยากมาให้ไกลๆจากตรงนั้น งดติววันนึงนะขอพักแปบ นายกลับก่อนก็ได้นะ ขอบใจที่มาส่ง" ฟางพูดจบก็เดินหนี แต่ไวกว่าโทโมะคว้ามือไปจับข้อมือเล็กๆของฟางไว้

 

 

"ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง" โทโมะพูดแล้วยิ้มบางๆให้ฟาง เค้ารู้ว่าตอนนี้เธอกำลังไม่สบายใจ เค้าคงทิ้งผู้หญิงตัวเล็กไม่ได้

 

 

"ขอบใจมากนะโมะ"ฟางพูดแล้วส่งยิ้มให้ ถึงโทโมะจะเป็นคนที่เพิ่งรู้จักกัน แต่ก็แปลกที่ทุกครั้งเวลาเธอทุกใจทีไรหันมาทีไรก็มักจะเจอเค้าทุกที

 

 

"เธอเรียกฉันว่า "โมะ" เหรอ "โทโมะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ เพราะไม่มีใครเรียกชื่อนี้กับเค้านอกจากคนสนิท

 

 

"ไม่ได้เหรอ ชื่อนายยาวนี่นา อ๊ะ แปบนะ" ฟางจับโทโมะให้หันมาแล้วถอดแว่นออก

 

 

"เธอทำอะไรของเธอเนี่ย"

 

 

"มองเห็นหน้าฉันมั้ย ฮัลโหลๆ" ฟางโบกมือไปมาตรงหน้าโทโมะ

 

 

"เห็นสิ ฉันไม่ได้ตาบอดนะยัยบ้า"

 

 

"งั้นก็ไม่ต้องใส่ หล่อแกว่าตั้งเยอะ ต่อไปนี้ห้ามใส่แว่นนะ ป่ะไปกินไอติมกันฉันเลี้ยงนายเอง" โทโมะยิ้มแล้วมองมือฟางที่จับเค้าไว้แน่นแล้วพาเข้าร้านไอติม ให้ตายสิใจเค้าเต้นแรงอีกแล้ว คนตัวเล็กข้างหน้าช่างมีผลต่อความรู้สึกเค้าเหลือเกิน

 

 

"นายชอบกินรสอะไร"

 

 

"รสมิ้นต์ช็อคอ่ะ เธออ่ะ"

 

 

"เหมือนกันเลยอ่ะ 555 งั้นเอาช็อคมิ้นต์ใส่โคนสองอันค่ะ" 

 

 

"ทำไมถึงชอบรสนี้อ่ะ มีแต่คนบอกว่ามันเหมือนยาสีฟัน แต่ฉันว่ามันสดชื่นดี" ฟางเดินกินไอติมแล้วบรรยายรสชาติไอติมแสนโปรดของเธอให้โทโมะฟัง

 

 

"เวลากินไอติมแบบนี้ต้องนั่งที่บรรยากาศดีๆตรงงั้นดีกว่า"โทโมะพูดจบก็พาฟางขึ้นชิงช้าสวรรค์ด้านหลังห้าง

 

 

"เธอถามว่าทำไมฉันถึงชอบไอติมรสนี้ ตอนแรกที่เห็นครั้งแรกมันก็แค่ไอติมสีสวยๆรสนึง แต่พอเริ่มทำความรู้จัก เริ่มชิมมัน ก็ทำให้รู้ว่ามันไม่ธรรมดาเลย มันสดชื่นแต่ก็ปนขมอยู่ คงต้องธทำความรู้จักมากกว่านี้อ่ะ" โทโมะพูดยิ้มๆ

 

 

"บ้าเหรอแค่ไอติมเนี่ยนะ ลึกซึ้งอะไรขนาดนั้น 555 วิวสวยดีเนอะ ฟางชอบนะเวลาพระอาทิตย์กำลังจะตกอ่ะสวยจัง" ฟางพูดแล้วมองออกไปข้างนอกหน้าต่างชิงช้าสวรรค์ ใบหน้าของเธอเวลาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มช่างสวยสดใสจริง คิดได้ดังนั้นเค้าก็หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูป

 

 

"ขอบใจนะ ที่ทำให้อย่างน้อยในชีวิตฉันก็ยังมีคนที่อยู่ข้างๆเวลาต้องเผชิญกับปัญหา นายนี่เหมือนฮีโร่เลยเนอะ มาทันเวลาทุกทีเลย" ฟางหันมายิ้มให้โทโมะ

 

 

"เฮ้ย นี่นายจะถ่ายรูปทำไมไม่บอกฉันยังไม่สวยเลยนะ"

 

 

"ก็เธอกำลังซึ้ง ฉันไม่อยากขัด"

 

 

"งั้นเรามาถ่ายด้วยกันมาๆ รูปนี้แด่ฮีโร่ของฉัน" ฟางพูดแล้วดึงโทโมะให้ย้ายข้างมานั่งข้างๆเธอก่อนจะกอดคอแล้วถ่ายรูปคู่ใบแรก โทโมะหันมาแอบมองฟางที่ยิ้มหวานเล่นกับกล้องของเค้า

 

 

"หนึ่งรูปแทนคำสัญญา ฉันให้นายเป็นฮีโร่ของฉันนะ เวลาฉันมีปัญหามาให้ทันเวลาหล่ะ" ฟางหันมายิ้มและสบตาให้โทโมะ เค้าอยากจะหยุดเวลาไว้เท่านี้จัง เวลาที่ได้อยู่ใกล้กับเธอ มันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกแปลกๆนี่มันอะไรกัน ฉันหลงรักเธอแล้วใช่มั้ยฟาง

 

 

***กรุบกริบๆ อาจจิไม่สนุก ไรท์เตอร์โดนล้างคอมมา หายกันหมดหรือยังน้า ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจ ใครไม่เม้นโหวตให้ก็ดีน้า เราจะมาอัพบ่อยๆเพราะคอมหายแล้ว***

 

สำหรับพระเอกเรื่องนี้ ไรท์เตอร์ไม่เฉลยนะเพราะฟิคเราบอกเล่าความรู้สึกผ่านตัวละครที่มีทั้งดีและไม่ดี อาจจะไม่ถูกใจหลายๆคน แต่เราอยากเขียนแนวที่ไม่มีใครเขียนอ่ะ พรุ่งนี้เจอกันอีก 2 ตอนค่ะ ขาประจำฟิคอย่าลืมมาติชมนะ เม้นครบปุ๊บอัพปั๊บ ^^