ทางแยกหัวใจ

 
วันต่อมา ณ ชายหาดพัทยา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ดดดดดดดดดด ทะเลถึงสักที” พ้อยวิ่งกระโดดลงจากรถทันที่เมื่อถึงรีสอร์ตริมทะเลของโทโมะ
 
 
 
 
 
“พ้อยแกใจเย็นๆไปเก็บของก่อนไป”จินนี่ลงจากรถตามพ้อยไป
 
 
 
 
 
“ไอ้ฟางอยู่ไหนวะ บอกมันรีบๆดิ๊”พ้อยเร่งจินนี่ให้ตามฟางมา
 
 
 
 
 
“อยู่นี่ๆ ช้านิดช้าหน่อยทำบ่น เดี๋ยวไม่รักเลย”ฟางเดินมาพร้อมเฟย์และเขื่อน ฟางตัดสินใจชวนเขื่อนและเฟย์มาเพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องอยู่ใกล้โทโมะอีก
 
 
 
 
 
“เร็วๆ ไปเก็บกระเป๋ากัน จะได้ไปเล่นน้ำทะเล”พ้อยพูด
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรๆ ไปเล่นเลยก็ได้ เดี๋ยวโทโมะให้พนักงานเอากระเป๋าไปไว้ห้องพักเลย”โทโมะตอบแล้วหันมายิ้มให้ฟาง
 
 
 
 
 
“ดีเลยๆ งั้นไปกันเหอะเฟย์ ฟาง จินนี่”พ้อยที่ดูร่าเริงเป็นพิเศษ วิ่งนำทั้งสามสาวไป โดยที่มีเฟย์ และจินนี่วิ่งตามไปเล่นน้ำทะเลฟางส่งยิ้มและส่ายหน้าให้กับความร่าเริงของเพื่อนๆเธอและน้องสาวก่อนจะสะพายกล้องเดินไปอีกทาง
 
 
 
 
 
“อ้าว ฟางไปไหนอ่ะ ไม่ไปเล่นน้ำกับเฟย์เหรอ”เขื่อนที่เห็นฟางเดินไปอีกทางก็ถามขึ้น
 
 
 
 
 
“ไม่อ่า อยากถ่ายรูปเล่นมากกว่า ฝากดูแลเฟย์ด้วยนะ ฟางไปแถวๆนี้แหละเดี๋ยวกลับมา”ฟางหันมาตอบเขื่อน และเดินไปถ่ายรูปบรรยากาศรอบๆรีสอร์ตโทโมะเห็นฟางเดินแยกกลุ่มออกไปก็หมายจะเดินตาม แต่เขื่อนกลับดึงแขนไว้
 
 
 
 
 
“แหนะๆ จะไปไหน”เขื่อนถามโทโมะ
 
 
 
 
 
 
“ก็…จะไปดูความเรียบร้อยงัย ทำไมๆ”โทโมะเลิกคิ้วถามเขื่อนที่เหมือนจะรู้ทันเค้า แต่แกล้งกลบเกลื่อนไป
 
 
 
 
 
“แน่ใจ? ว่าไม่ได้ตามใคร”เขื่อนถามพลางทำหน้ายียวนกวนประสาท ถ้าไม่บอกตรงๆเค้าก็จะแกล้งถ่วงเวลาไปอย่างนี้แหละ
 
 
 
 
 
“เออ ปล่อยได้แล้ว”โทโมะยกแขนออก แล้วรีบเดินตามไป
 
 
 
 
 
“เฮ้ยยย กูยังคุยไม่หายคิดถึงเลย สบายดีมั้ย”เขื่อนวิ่งตามไปกอดคอ
 
 
 
 
 
“ไอ้เขื่อน ไปหาแฟนมึงไป กูสบายดี เจอหน้ากูแล้วไงคิดถึงอะไรอีก”โทโมะศอกให้เขื่อนเบาๆ ชักจะเริ่มขัดใจซะแล้วสิ่
 
 
 
 
 
“แล้วจะรีบไปไหน มึงตามฟางก็ยอมรับมากูจะปล่อยไปหา” เขื่อนต่อรอง จนโทโมะถอนหายใจเพราะกลัวว่ายัยตัวเล็กของเค้าจะเดินหลงไปไหนเสียแล้ว
 
 
 
 
 
“เออ มึงนี่กวนประสาทตั้งแต่เด็กยันโตเลยเนอะ รู้แล้วยังจะถามอีก โน่นๆ แฟนมึงเปียกจนเห็นไปถึงไหน ระวังใครคาบไปกินนะ”โทโมะกระตุกยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วมองไปที่เฟย์ ที่เล่นน้ำอยู่กับจินนี่และพ้อย ด้วยความที่เสื้อบางทำให้เห็นไปถึงบิกินนี่สีสดของเธอ
 
 
 
 
 
“ไอ้โมะ มึงไปเลยนะไอ้เจ้าเล่ห์ คืนนี้กูจะซักประวัติมึงทั้งคืนเลย”เขื่อนผลักไหล่โทโมะ แล้วรีบวิ่งไปหาเฟย์โทโมะหัวเราะออกมาเบาๆ จุดอ่อนของเขื่อนก็คือเฟย์สิ่นะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟางหลีกหนีความวุ่นวายจากกลุ่มเพื่อน มาเดินสบายๆริมชายหาดที่แสนสงบ วันนี้เธอเลือกใส่ชุดเดรสยาวสบายๆ และปล่อยผมให้ปลิวสยายไปกับสายลม นานเท่าไหร่แล้วที่เธอไม่ได้มาพักผ่อนแบบนี้ แล้วยิ่งระยะนี้ปัญหาต่างๆก็โถมเข้ามาจนเธอตั้งรับไม่ทัน หลายๆสิ่งที่เธอเคยคิดว่าดีกลับไม่ดี เหมือนทุกๆอย่างมันสวนทางกันหมด ความสุขของเธอค่อยๆลดน้อยลงทีล่ะนิด เธอผิดหวังจากการที่ไว้ใจ เพราะฉะนั้นเธอจะต้องรักษาใจเธอไม่ให้กลับไปเจ็บปวดแบบเดิมอีก
 
 
 
 
 
“ทะเลจ๋า ฟางเหนื่อยเหลือเกิน”ฟางพูดกับตัวเองเบาๆอย่างเหม่อลอย สายตาของเธอเหม่อมองไปที่คลื่นทะเลกระทบฝั่ง มันก็คงคล้ายความรู้สึกของเธอที่กำลังสร้างกำแพงมาปิดกั้นตัวเองอย่างไม่รู้ตัว ฟางหยิบไอโฟนขึ้นมาถ่ายรูปทะเลแล้วส่งไปให้ป๊อป นี่ก็ผ่านไปหนึ่งเดือนแล้วที่ป๊อปไปปารีส แต่เค้าก็ไม่เคยห่างหายจากการติดต่อไปเลย ป๊อปยังคงติดต่อฟางแทบทุกวันแม้จะไม่มีเวลา การกระทำของเค้าเรียกความเชื่อใจจากฟางได้ไม่น้อยทีเดียว ผิดกับโทโมะจากตอนแรกที่เธอรู้สึกดีมากๆ อยากเจอ อยากให้เค้าคอยปลอบใจอยู่ข้างๆเธอ กลับกลายเป็นคนที่เธอพยายามหนีหน้ามากที่สุด
 
 
 
 
 
แชะ แชะ เสียงชัตเตอร์ของใครบางคนเรียกสติให้เธอหันไปมองตามเสียงนั้นก็เจอโทโมะกำลังยืนถ่ายรูปเธออยู่ตรงหน้าฟางยืนจ้องตาเค้าผ่านเลนส์กล้อง ใบหน้าของเธอไม่ปรากฏรอยเปื้อนยิ้มแม้แต่นิด เมื่อเธอเห็นว่าเค้าไม่มีท่าทีว่าจะหยุดถ่าย จึงยกมือขึ้นมาบังกล้อง
 
 
 
 
 
“ทำไมไม่ยิ้มหล่ะ”เค้าลดกล้องลงแล้วส่งยิ้มให้คนตรงหน้า
 
 
 
 
 
“………”ฟางไม่ตอบอะไร เธอหันหลังแล้วเดินต่อ คำพูดที่ว่า “แล้วอย่ามายุ่งกับฉันอีก”เธอยังจดจำมันได้ดี แล้วทีอย่างนี้จะมายุ่งกับเธอทำไมกัน
 
 
 
 
 
“ทำไมไม่ไปเล่นน้ำกับเพื่อนๆหล่ะๆ”เค้าเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเสมอคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้า แต่ฟางก็ยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปบรรยากาศรอบๆโดยไม่สนใจเค้าเลยสักนิด
 
 
 
 
 
“ทำข้อสอบเป็นยังไงบ้าง พอทำได้มั้ยที่โมะติวไป”เมื่อเห็นว่าคำถามที่แล้วไม่มีคำตอบ เค้าจึงยิงคำถามใหม่ไป แต่ฟางก็ยังคงทำเหมือนเค้าเป็นธาตุอากาศอยู่ดี
 
 
 
 
 
“จะอยู่ตรงนี้ใช่มั้ย”ฟางหันไปถามโทโมะที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ เมื่อเห็นว่าเค้าไม่มีท่าทีว่าจะไปเธอเลยถามขึ้น
 
 
 
 
 
“ทำไมเหรอ”โทโมะทำหน้าเหวอเล็กน้อยกับสีหน้าของฟาง
 
 
 
 
 
“ถ้าจะอยู่ตรงนี้ฉันจะได้ไปที่อื่น อยากอยู่คนเดียว”ฟางมองหน้าเล็กน้อย แล้วรีบเดินกลับไปหากลุ่มเพื่อน ขอบตาของเธอเริ่มร้อนๆขึ้นมาอีกแล้ว เธอไม่อยากอ่อนแออีกแล้ว แต่ในเมื่อเลือกที่จะไล่เธอให้ออกไปจากชีวิต ก็ไม่ควรมายุ่งกับเธออีก
 
 
 
 
 
“พี่ฟางหนีไปไหนมา ยังไม่เปียกเลยหนิ”เฟย์ที่เห็นฟางเดินมา ก็ตะโกนชี้ให้จินนี่และพ้อยดู
 
 
 
 
 
“ไม่เอา ไม่เล่นเดี๋ยวไม่สบาย”ฟางยกกล้องขึ้นมาถ่าย พลางส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ
 
 
 
 
 
“ไม่ได้เว้ย มาทะเลภาษาอะไรไม่เปียก จัดการ!” สิ้นเสียงพ้อยทั้งสามก็วิ่งกรูเข้ามาจับตัวฟางทันที
 
 
 
 
 
“ไม่เอานะ ไม่เล่นไม่ค่อยสบายอยู่”ฟางส่ายหน้าใส่น้องสาวตัวแสบ ที่ถอดกล้องของเธอและมือถือ ไปใส่ไว้ที่มือเขื่อน
 
 
 
 
 
“ว๊ายยยย ไม่เอานะ”สามสาวช่วยกันหามฟางลงทะเล
 
 
 
 
 
ตู้มมมม!!
 
 
 
 
 
“ฮ่าๆๆ เปียกแล้ว ต้องเล่นแล้วแหละพี่ฟาง” ฟางยังพูดไม่จบ สามสาวก็เหวี่ยงฟางลงน้ำทะเลไป
 
 
 
 
 
“บอกว่าไม่เล่นงัยเล่า เฟย์หนิ “ฟางส่งสายตาค้อนวงใหญ่ไปให้น้องสาวตัวดีและเพื่อนเธอและดีดน้ำใส่สามสาวไม่ยั้ง
 
 
 
 
 
“ฮ่าๆๆๆ พี่โมะก็ยังไม่เปียก มานี่เลยๆ”เฟย์วิ่งไปดึงแขนโทโมะ พ้อยและจินนี่จึงวิ่งไปช่วยเฟย์ ฟางได้แต่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เธอตัดสินใจจะเดินขึ้น แต่พ้อยและจินนี่กลับลากโทโมะมาทางนี้
 
 
 
 
 
“ไม่เอาหน่า ไม่อยากเปียก”โทโมะที่เห็นฟางหุบยิ้มลงทันทีที่สามสาวลากเค้ามาเล่นน้ำ จึงขืนตัวไว้
 
 
 
 
 
“ไม่ทันแล้วพี่โทโมะ” เฟย์ที่เห็นโทโมะขืนตัวมองฟางอยู่อย่างนั้น จึงผลักโทโมะเต็มแรงให้ไปหาฟาง โทโมะที่เสียหลักก็ล้มลงไปกอดฟางในน้ำ
 
 
 
 
 
“เล่นแบบนี้ไม่เล่นด้วยแล้วนะ” ฟางผละออกจากโทโมะ แล้วเดินขึ้นฝั่งไป
 
 
 
 
 
“สงสัยพี่ฟางเขิน ไปง้อเร็วพี่โมะ”เฟย์ที่เข้าใจว่าฟางเขิน ก็พูดเชียร์โทโมะให้ตามฟางไป โทโมะมองหน้าเฟย์งงๆ แต่ก็เดินตามไป ทั้งหมดอยู่ในสายตาของจินนี่ ที่ยืนเจ็บปวดกับภาพตรงหน้าไม่น้อย ก่อนที่พ้อยและเฟย์จะชวนเล่นน้ำต่อ
 
 
 
 
 
“เขื่อนฟางขอของคืนหน่อยสิ บอกเฟย์ว่าเจอกันที่ห้องนะ ฟางไปเปลี่ยนชุดก่อน” ฟางรับของจากเขื่อนแล้วเดินกลับรีสอร์ตไป
 
 
 
 
 
“เดี๋ยววว จะไปไหนนน”เขื่อนรีบจับแขนโทโมะไว้
 
 
 
 
 
“ไม่ปล่อย กูต่อย”โทโมะง้างแขนจะต่อย
 
 
 
 
 
“ปล่อยล่ะคร้าฟฟ โหดจัง”เขื่อนหัวเราให้โทโมะ ก่อนจะหันไปคุมแฟนสาวที่เล่นน้ำอยู่กับพ้อยจินนี่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ้ยย” ฟางยกมือขึ้นกุมศรีษะ อาการปวดหัวเหมือนที่มหาลัยของเธอกลับมาอีกแล้ว ฟางหยุดเดินแล้วสูดลมหายใจลึกๆ พยายามมองทางตรงหน้าที่เริ่มพร่ามัวเต็มที แต่เพราะอาการปวดหัวจนแทบร้าวของเธอ จึงยากต่อการฝืนตัวเอง
 
 
 
 
 
“เจ็บตรงไหนหรือเปล่าฟาง เมื่อกี้ขอโทษด้วยนะ โมะไม่ได้ตั้งใจ”โทโมะที่เดินตามมาทันก็พูดขึ้น
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไร” ฟางกัดฟันพูด แล้วเดินต่อไป แต่แขนขาของเธอก็เริ่มชาหมดแรงเสียแล้ว ฟางเริ่งเดินให้เร็วขึ้นเพื่อไปให้ถึงห้องพักเร็วที่สุด แต่เหมือนก็ยิ่งเจ็บจี๊ดและปวดหัวมากขึ้นเรื่อยๆ
 
 
 
 
 
“ฟางเป็นอะไรหรือเปล่า”โทโมะมองตามฟางที่เดินเซอย่างเห็นได้ชัด เค้าจึงเร่งฝีเท้าตามเธอ
 
 
 
 
 
ฟุบ
 
 
 
 
 
ฟางที่ฝืนเดินต่อไม่ไหวก็ล้มลง เธอพยายามฝืนทั้งที่มีสติเพียงน้อยนิด แต่ก็เหมือนวันนั้นอีกแล้ว ทุกอย่างรอบกายเธอค่อยๆดับลงจนคนร่างเล็กที่ไร้ทางฝืนก็หมดสติไป โทโมะที่เดิมตามหลังเห็นเธอล้มตัวลงก็ตกใจ รีบวิ่งเข้าไปหา
 
 
 
 
 
“ฟาง!!!”
 
 
 
 
 
 
***อยากอ่านต่อ เม้นเร็วเข้าแฟนฟิคของข้า วันนี้มาดึกหน่อย ยังมีคนอ่านมั้ยหนอ ***