ทางแยกหัวใจ

 

“ทำไมวันนี้มารับพิมเร็วจัง ตอนเย็นจะไม่ว่างเหรอ” พิมหันไปถามป๊อปที่ขับรถมารับเธอ 

 

 

 

 

“วันนี้พิมอยากทานอะไรหล่ะ” ป๊อปขับรถต่อไปเรื่อยๆ

 

 

 

“วันนี้ว่างเหรอ ใจดีจัง งั้นเอาร้านอาหารญี่ปุ่นร้านเดิมแล้วกัน” พิมพูดออกมาอย่างร่าเริง เธอไม่รู้อะไรสักนิดว่าหลังจากนี้จะต้องเจออะไร แต่ในใจเธอตอนนี้กลับมีความสุข เหมือนทุกครั้งที่เธออยู่กับเค้า

 

 

 

“อื้ม…” ป๊อปตอบสั้นๆแล้วเลี้ยวรถจอด ก่อนจะเดินลงไปเปิดให้พิม

 

 

 

 

“จอดห่างๆหน่อยโทโมะ” ฟางเอนเบาะลง โดยที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่รถของป๊อป

 

 

 

“จะเข้าไปมั้ย…”โทโมะจอดรถแล้วหันไปหาฟางที่นอนมองอย่างนิ่งๆ
ขณะนั้นป๊อปก็เปิดประตูรถให้ผู้หญิงคนนึงลงมา แล้วฟางก็ต้องช็อคกับสิ่งที่เห็น

 

 

 

“พิมงั้นเหรอ!” ฟางพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ไม่จริง มันอาจไม่ใช่อย่างที่เธอคิดก็ได้

 

 

 

“ฟางมันอาจไม่มีอะไรก็ได้นะ กลับกันเหอะ”โทโมะจะออกรถออกครั้งแต่ฟางรั้งมือไว้

 

 

 

“ไปเหอะ ฉันอยากให้แน่ใจ ว่ามันไม่มีอะไรจริงๆ” ฟางพูดทั้งที่สายตายังจับจ้องพิมที่ควงแขนซบป๊อปอย่างสนิทสนม เธอพยายามคิดว่าไม่มีอะไรจริงๆ

 

 

 

       หลังจากที่ป๊อปและพิมเข้าร้านไป ฟางหยิบแว่นโทโมะขึ้นมาใส่ก็เปิดประตูรถแล้ววิ่งตามไป ป๊อปและพิมเลือกนั่งในมุมเงียบๆมุมนึงของร้าน โดยที่ฟางและโทโมะเลือกนั่งโต๊ะข้างหลังโต๊ะของพิมและป๊อป ทั้งสองฝั่งมีแค่ฉากกั้นตรงกลาง ทั้งป๊อปและพิมไม่รู้เลยว่ามีฟางและโทโมะอยู่ใกล้ๆ

 

 

 

 

“พิมอยากกินอะไรสั่งได้เลย เต็มที่นะ” ป๊อปนั่งกุมมือนิ่งๆ

 

 

 

“ป๊อปไม่ทานเหรอ วันนี้วันอะไรเนี่ยครบรอบก็ไม่ใช่ใจดีจัง เอาอันนี้ค่ะพี่ แล้วก็น้ำส้ม เอาแซลม่อนด้วยดีกว่าป๊อปชอบ แค่นี้ค่ะ “พิมหันไปสั่งพนักงาน

 

 

 

“คือป๊อปมีเรื่องจะคุยด้วย” ป๊อปเอ่ยขึ้น

 

 

 

“ว่ามาสิ” พิมยังคงพูดและยิ้มอย่างร่าเริง

 

 

 

“ป๊อปว่า…เรา..เลิกกันเถอะพิม ขอให้ทุกอย่างมันจบแค่นี้เถอะนะ” ป๊อปเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก เค้าไม่อยากให้ใครเสียใจ แต่ในเมื่อเลือกแล้วเค้าก็ต้องตัดสินใจ

 

 

 

“อะไรอ่ะป๊อป ล้อเล่นใช่มั้ย ไม่ตลกนิด” พิมหุบยิ้มทันที มองหน้าก็รู้ว่าที่เค้าพูดมันคืออะไร แต่เธออยากให้มันเป็นแค่ฝันเหลือเกิน

 

 

 

“พิม คือที่ผ่านมาป๊อปไม่เคยรักพิมเลย เราต้องมาอยู่กันแบบนี้พิมก็รู้ว่าเพราะอะไร ตอนนั้นป๊อปยังเด็กไม่ค่อยรู้อะไรมาก และก็คิดว่าอนาคตสำคัญกว่าจนมาวันนี้ มันไม่ใช่อย่างนั้น ป๊อปรักฟางไปแล้ว ป๊อปขอโทษนะ” ป๊อปมองพิมที่ตอนนี้เธอได้แต่ อึ้ง และเริ่มร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

“แต่พิมมาก่อนนะป๊อป เราเจอกันก่อนที่ฟางจะเข้ามา เราวางแผนกันแล้วไม่ใช่เหรอ มันเคลียร์ตั้งนานแล้วนี่ ทั้งที่ป๊อปบอกเองว่าเล่นๆกับฟาง พิมมาก่อนพิมต้องไปอ่ะเหรอป๊อป เรามีอะไรกันแล้วนะเว้ย ฮึก…” พิมพูดแล้วเริ่มร้องไห้อย่างหนัก เธอมาก่อน รู้จักก่อน ทำไมเธอถึงต้องถูกทิ้ง

 

 

 

“ป๊อปขอโทษ ขอโทษจริงๆ ถ้ามีมากกว่าคำว่าขอโทษ ป๊อปก็จะใช้คำนั้น แต่ที่ผ่านมาเราผูกพันกันมากกว่า เพราะเรารู้จักกันตั้งแต่เด็กงัย อะไรหลายๆอย่างมันปลูกฝัง เรายึดเหนี่ยวมากไป ใจจริงพิมอาจจะไม่ได้รักป๊อปก็ได้นะ” ป๊อปเลื่อนมือไปจับพิม

 

 

 

“เหรอวะป๊อป การมีอะไรกันมันไม่ได้แสดงความรักเลยเหรอ มันไม่ได้แสดงเลยเหรอว่าเรารักกัน แล้วป๊อปมามีอะไรกับพิมทำไมวะ ทำไมไม่เลือก ไม่รักแค่ฟางไปหล่ะ ถ้ารักอย่างปากพูด มันคืออะไรพิมไม่เข้าใจ ฮือๆๆ” พิมร้องไห้เสียใจอย่างหนัก เธอมั่นใจมาตลอดว่าป๊อปรักเธอ แต่สุดท้ายเค้ากำลังจะทิ้งเธอไป

 

 

 

 

ฟางได้แต่นั่งกำมือแน่น เธอได้แต่นั่งจิกมือจนเลือดซิบออกมา ที่ผ่านมาเธอโดนหลอกมาตลอดสินะ

 

 

 

“ฟางพอแล้ว กลับเถอะ” โทโมะเขย่ามือฟางให้หยุดจิกตัวเอง

 

 

 

ปัง!! ฟางตบโต๊ะเสียงดังทำให้การสนทนาของป๊อปและพิมหยุดทันที

 

 

 

“แล้วไงต่อหล่ะ” ฟางถอดแว่นออกแล้วเดินไปที่งโต๊ะของป๊อปและพิม โดยที่โทโมะเดินตามไปติดๆ

 

 

 

“ฟาง…” ป๊อปยืนขึ้นอย่างอึ้งๆ ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนพังทลายลงไปหมด ทุกอย่างหยุดนิ่ง เค้าทำตัวไม่ถูกเลยจริงๆ

 

 

"เงียบกันทำไม ฉันถามว่าแล้วไงต่อหล่ะ!!!" ฟางตะคอกป๊อปและพิม ทั้งสองมองฟางอย่างอึ้งๆ และจบการสนทนาทุกอย่างลงทันที

 

 

 

 

“แกเองเหรอพิม ผู้หญิงที่คอนโดป๊อปตอนนั้นก็คงเป็นแกสินะ” น้ำตาของฟางค่อยๆไหลออกมา ทั้งที่พยายามเก็บไว้แล้วแท้ๆ แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ คนที่ช่วยคนรักของเธอสวมเขาให้ตัวเอง ดันเป็นเพื่อนรักอย่างพิม…

 

 

 

“ฟาง ฟังป๊อปก่อน” ป๊อปเอื้อมมือไปจับฟาง เขาพยามแก้ไขทุกอย่างแล้ว แต่เธอดันมารู้ รู้ในสิ่งที่ไม่ควรรู้

 

 

 

“ไม่พูดต่อหล่ะ มีอะไรอีกมั้ยที่ฉันไม่รู้ ฉันไปทำอะไรให้ถึงต้องทำกันขนาดนี้ มีความสุขกันบนความทุกข์ของฉันที่ต้องทนทรมานว่าผู้หญิงอีกคนคือใครกัน แต่กับเป็นแกอ่ะพิม ฉันควรทำไงดี ขอโทษที่แย่งป๊อปมา หรือฉันควรทำไง แกเงียบทำไม” ฟางเดินเขาไปเขย่าตัวพิม

 

 

 

“ฟางพอแล้ว” โทโมะดึงแขนฟางให้ตั้งสติ แต่ฟางกลับปัดมันออก เธออยากรู้ว่าเธอทำอะไรถึงต้องทำกันแบบนี้

 

 

 

“ฟาง ป๊อปเลือกฟางนะ ฟางใจเย็นๆก่อน” ป๊อปเดินเข้ามาใกล้ๆฟาง

 

 

 

“ว่างัย มีอะไรจะพูดมั้ย หรือแค่นี้ก็เคลียร์แล้ว” ฟางมองหน้าป๊อปและพิมสลับกัน ทั้งสองคนยังเงียบไม่พูดอะไร

 

 

 

“อื้ม พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ไม่มีอะไรจะอธิบาย งั้นไม่เป็นไร ไม่ต้องเลือกใคร ไม่ต้องมีใครไปฟางไปเอง ถือว่าเรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของฟางแล้วกันที่ไม่รู้อะไรเลย ผิดที่ให้โอกาสป๊อป มาคบกับป๊อป แล้วก็ผิดที่เป็นเพื่อนกับแก ขอบใจมากนะสำหรับทุกๆอย่าง อื้ม เข้าใจแล้วแหละ 5 ปีที่ผ่านมา เข้าใจทุกอย่างเลยแหละ โชคดีนะ” ฟางพูดอย่างเหม่อลอยน้ำตายังคงไหลไม่ขาดสาย ความเจ็บปวดมันเกาะกินไปทั้งใจ มากกว่าที่ใจคาดเดาไว้จริงๆ

 

 

 

“ฟาง ไม่นะฟาง” ป๊อปเดินเข้าไปหมายจะดึงฟางมากอด แต่…

 

 

 

“หมดธุระของเราแล้วไปกันเถอะโมะ เรารบกวนเวลาทานข้าวของพวกเค้ามามากแล้วหล่ะ ” ฟางจับมือโทโมะเดินออกจากร้านไป

 

 

 

“ฟาง…” ป๊อปได้แต่มองตามฟางไป เค้าทำอะไรไม่ถูก ปากเค้า ความคิดเค้า ใจเค้า ตอนนี้มันก็มีแค่คำว่าฟาง เค้าไม่สามาขยับไปตรงไหนได้ เค้าควรทำยังไงดี ป๊อปได้แต่อึ้งอยู่ตรงนั้นแล้วปล่อยน้ำตาลูกผู้ชายให้ไหลออกมาช้าๆ

 

 

 

 

“ป๊อป” พิมเดินไปจับแขนเค้า นี่เป้นครั้งแรกที่เธอเห็นเค้าเสียใจขนาดนี้

 

 

 

“ออกไป ไม่ต้องมายุ่ง”ป๊อปปัดมือพิมให้ออกไปจากตัวเค้า แล้วเดินหนีไป โดยไม่หันกลับมาสนใจพิมที่เสียหลักล้มอยู่ตรงนั้น

 

 

 

“ฮือออ พิมผิดอะไร ทำไมต้องเป็นแบบนี้” เค้าไปแล้ว เค้าไม่หันกลับมาสนใจเธอที่เจ็บและต้องนั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่ตรงนั้น

 

 

 

 

 

****มาอัพแล้วค่ะ ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ แต่เม้นไม่ขึ้นเท่าไหร่เลย ยอดอ่านก็แทบไม่มี แนวนี้ทุกคนอาจจะไม่ชอบ แล้วไรท์เตอร์ก็อาจเขียนไม่ถูกใจ เพราะมันเป้นผลงานการเขียนเรื่องแรก โหวตให้นิดนึงก็ยังดี 10 กว่าตอนแล้วแต่แบบไม่มีอะไรดีขึ้นเลย แล้วฟิคเรื่องนี้มันก็เกิน 30 ตอน ถ้ายังอัพต่อไปๆ เม้น ยอดอ่าน ยังแค่นี้ คะแนนโหวตก็ไม่มี ไรท์เตอร์ก็คงไม่ลงจริงๆแล้วนะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ****

X