ทางแยกหัวใจ

 

ณ ห้องเรียนชั้นม.5

 

 

 

 

“เอ้า นักเรียนเงียบๆหน่อยค่ะ วันนี้อาจารย์มีเพื่อนใหม่จะมาแนะนำ เค้าเป็นนักเรียนทุนของเรียนที่มีความสามารถรอบด้านจะมาแนะนำให้พวกเรารู้จักกัน และเค้าจะมาอยู่ห้องเราด้วย นี่เธอ เข้ามาสิ่” อาจารย์เรียนเด็กนักเรียนใหม่ให้เข้ามา

 

 

 

 

 

“เฮ้ย แกนี่มีนักเรียนมาใหม่ด้วยเหรอเนี่ยฟาง”จินนี่สะกิดฟางที่นั่งก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้าง

 

 

 

 

 

“ขอผู้ชายเนอะๆจินนี่เนอะ เสียดายพลอยไม่มาไม่งั้นคงกรี๊ดกร๊าดน่าดู”พิมกับจินนี่ชวนฟางคุยด้วยความตื่นเต้นกับนักเรียนใหม่ที่จะมาเยือน

 

 

 

 

 

“ช่างมันดิ่ อย่าชวนคุยได้มั้ย…”ฟางขยิบแว่นตาหนาๆเล็กน้อยแล้วหันมาดุเพื่อนของเธอ

 

 

 

 

 

“ธนันต์ธรญ์!!! เธอชวนเพื่อนคุยได้งัยเสียมารยาท สนใจเพื่อนใหม่หน่อยสิ” อาจารย์ดุฟางเพราะเข้าใจว่าฟางชวนเพื่อนๆคุย

 

 

 

 

 

“เพราะพวกแกเลย”ฟางหันไปดุเบาๆ ก่อนจะหันหน้าไปนั่งอ่านหนังสือต่อ และไม่สนใจนักเรียนใหม่เลยสักนิด

 

 

 

 

 

“แนะนำตัวสิ” อาจารย์ถอยออกมาให้เค้าได้แนะนำตัว

 

 

 

 

 

“สวัสดีครับ ผมชื่อภาณุ จิระคุณ หรือป๊อปปี้นะครับ เรียกสั้นๆว่าป๊อปก็ได้ครับ เพิ่งกลับมาจากทุนแลกเปลี่ยน AFS ที่ประเทศอิตาลี่ ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” ชายหนุ่มร่างสูง ผมดำ หน้าตาหล่อเหลาเอาการ ที่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชั้นเรียนนี้ก็เรียกเสียงกรี๊กกร๊าดจากเพื่อนร่วมชั้นได้ไม่น้อยเลยทีเดียว

 

 

 

 

 

“เอ้าเงียบบบบ เก็บอาการหน่อยผู้หญิงเนี่ย ภาณุเธอไปนั่งตรง… อื้มม ตรงไหนดี”อาจารย์มองหาที่นั่งให้ชายหนุ่มก่อนสายตาจะไปหยุดตรงที่นั่งว่างๆข้างหญิงสาวผู้ไม่สนใจโลกรอบข้างสักนิด

 

 

 

 

 

“ไปนั่งตรง ธนันต์ธรญ์แล้วกัน เค้าเรียนเก่งพอๆกับเธอมีอะไรจะได้แนะนำช่วยกันได้” อาจารย์หันไปบอก ชายหนุ่มจึงเดินไปนั่งข้างๆเธอ

 

 

 

 

 

“เอ๋ๆ นายเป็นใครเนี่ยมานั่งตรงนี้ได้งัย นี่มันที่เพื่อนฉันนะ               “ฟางพูดกระซิบชายหนุ่มข้างๆที่มานั่งที่ของเพื่อนรักเธอ

 

 

 

 

 

“ก็อาจารย์เค้าให้เรามานั่งตรงนี้เธอไม่ได้ฟังเหรอ”ยัยแว่นนี่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เค้าคิดในใจแล้วส่ายหัวไปมา

 

 

 

 

 

“อาจารย์คะ ตรงนี้ที่ของพรวรานะคะ เอ่อ ขอความกรุณาอาจารย์ช่วยเลือกที่นั่งให้เค้าใหม่หน่อยได้มั้ยคะ”ฟางยกมือ ลุกขึ้นยืนพูดกับอาจารย์

 

 

 

 

 

“อ้าวเหรอ ได้ๆงั้นอาจารย์จะหาที่นั่งใหม่ให้พรวราเองนะ ลืมไปซะสนิทเลย โอเคหมดเวลาพอดี ฝากเพื่อนใหม่ด้วยนะทุกคน แยกย้ายกลับบ้านดีๆล่ะ” อาจารย์พูดจบก็เดินออกไปจากห้อง

 

 

 

 

 

“เง้อออ อะไรกันไม่ได้หมายความอย่างนั้นสักหน่อย หมายถึงให้ย้ายนายคนนี้ไปนั่งที่อื่นต่างหากเล่า” ฟางหน้างอแล้วบ่นด้วยความขัดใจ อะไรกันเนี้ย ใครก็ไม่รู้ พลอยนะพลอยทำไมไม่มาเรียน

 

 

 

 

 

“ฟาง วันนี้ขอโทษนะแกเลยโดนดุเลยเพราะพวกฉันแท้ๆอย่าโกรธนะเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันซื้อขนมมาง้อ”พิมเดินมาหาฟาง แล้วยิ้มให้ป๊อป ฟางก็ยังยืนหงุดหงิดไม่สนใจสิ่งรอบข้าง

 

 

 

 

 

“ฉันก็ด้วยขอโทษน้า พิมๆรีบไปเหอะวันนี้มีงานของคุณหญิงแม่งัย เดี๋ยวไปสาย ฟางๆฉันกับพิมไปก่อนนะ” จินนี่พูดจบก็รีบลากพิมออกไปจากชั้นเรียน ฟางก็เก็บของใส่กระเป๋าไปใช้ความคิดไป

 

 

 

 

 

“นี่เธอ ชื่อเล่นชื่ออะไรธนันต์ธรญ์” ป๊อปถามหญิงสาวข้างๆอย่างเป็นมิตร แต่ก็ไร้การตอบรับจากเธอ

 

 

 

 

 

“อื้มมม เพื่อนเธอเค้าไปกันหมดแล้วนะ” ป๊อปสะพายกระเป๋าแล้วยืนขึ้นมองเธอ หญิงสาวผู้ไม่สนใจโลก หน้าตาจืดๆ ใส่แว่นหนาๆ ถักเปีย แสนเฉิ่ม ไม่สนใจเค้าเลยสักนิด จนต้องสะกิดเธอ

 

 

 

 

 

“อ๊ะ! นี่นายจะทำอะไรอ่ะ ถอยไปเลยนะ” ฟางตกใจที่อยู่ดีๆชายหนุ่มก็จับแขนเธอ ทำให้หลุดจากภวังค์ความคิด แล้วคิดว่าชายหนุ่มจะลวนลาม ก็หยิบไม้บรรทัดฟุตเหล็กมาขู่

 

 

 

 

 

“คือ ฉันพูดด้วย ฉันถามว่าชื่ออะไร แล้วก่อนหน้านี้เพื่อนเธอก็เดินมาลากลับไปแล้ว รู้มั้ย? ทำหน้างงอีก ฉันว่าเธอควรสนใจโลกภายนอกบ้างนะ เอ่อ อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ เธอปกติดีใช่มั้ย?” เค้าเลิกคิ้วถามเธอเล็กน้อย ก่อนเดินเข้าไปใกล้ๆ “ไม่สบายหรื…” ชายหนุ่มยกมือจะแตะหน้าผากเธอ

 

 

 

 

 

ผลัก! “นี่ ถอยไปเลยนะ อย่ามาถูก เรารู้จักกันหรืองัย ฉันปกติดี ไม่ได้เป้นอะไร แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งด้วย” ฟางเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปจากห้องเรียน คนอะไรไร้มารยาท

 

 

 

 

 

“เอ้า ยัยแว่นเอ้ย ลืมโทรศัพท์” ป๊อปหยิบโทรศัพท์เธอขึ้นมา พลางหัวเราะใส่สิ่งมีชีวิตประหลาดๆผู้ไม่สนใจโลกอย่างเธอแล้วกดโทรศัพท์ดูหน้าจอของเธอ เป็นรูปเธอและครอบครัวที่ดูน่ารักอบอุ่น

 

 

 

 

“เฮ้อ ยัยเด็กน้อยเอ้ย” ชายหนุ่มเดินตามหาเธอเพื่อจะคืนโทรศัพท์แต่มือก็ยังคงกดดูรูปในมือถือของเธอ

 

 

 

 

 

ซ่าาา เสียงฝนตกหนัก ที่ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดสักนิด

 

 

 

 

 

ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห เพราะเค้าคนเดียวที่ทำให้เธอกลับบ้านช้า แถมมากล่าวหาว่าเธอเป็นบ้าซะอีก “เฮ้ออออ ร่มก็ไม่มี อยากกลับแล้วนะ”ฟางยืนติดฝนอยู่คนเดียวที่ตึก ขณะนี้เวลาก็เย็นมากทำให้เด็กๆกลับบ้านกันแทบจะหมดแล้ว

 

 

 

 

 

 

“ฮ่าๆๆๆ คนอะไรตลกชะมัด” ป๊อปเดินลงมาจากบันได หัวเราะขำขันกับรูปในโทรศัพท์ของหญิงสาว

 

 

 

 

 

“หืม…”ฟางหันไปตามเสียงหัวเราะ แล้วก็พบคนที่ทำให้เธอต้องมาติดฝนแบบนี้ แต่เอ๊ะ! สายตาเธอก็ไปสะดุดเข้ากับโทรศัพท์คิกขุสีชมพู

 

 

 

 

 

“ฮ่าๆๆ เฮ้ยยยย” ป๊อปตกใจที่เห็นฟางก็รีบซ่อนโทรศัพท์ไว้ข้างหลัง

 

 

 

 

 

“นาย ขโมยโทรศัพท์ฉันงั้นเหรอ!!!” ฟางขยับแว่นตาหนา แล้วเดินเข้าไปด้วยสีหน้าโกรธจัด

 

 

 

 

 

“เฮ้ย เปล่าๆๆๆ ฉันเห็นเธอลืมเลยเดินตามหาเอามาคืนเธอ” ป๊อปส่ายหน้าปฏิเสธรัวๆ แล้วถอยหนีเธอ ทันใดนั้น โทรศัพท์ ก็ตกลงมา เห็นหน้าจอที่เปิดค้างไว้เป็นรูปส่วนตัวที่เธอถ่ายเล่นกับน้องสาว ก็ยิ่งโกรธจัด

 

 

 

 

 

“ทำไมนายเป็นคนไร้มารยาทแบบนี้เนี้ยหา!!! มีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับของส่วนตัวคนอื่น”ฟางก้มเก็บโทรศัพท์ และหันหลังกลับไปทุบตีชายหนุ่มทันที เค้าเป้นใคร ขนาดเพื่อนสนิทเธอยังไม่เคยดูเลยสักนิด

 

 

 

 

 

“โอ้ย! เธอฉันเจ็บนะ ไม่ได้ตั้งใจดูสักหน่อย” ป๊อปเอามือป้องมือเล็กที่ทุบตีเค้าไม่ยั้ง และถอยไปเรื่อยๆจนติดชิดกำแพงใต้บรรได

 

 

 

 

 

“ไอ้บ้า นิสัยไม่ดี ทำฉันกลับบ้านช้า แย่งที่นั่งเพื่อนรักฉัน กล่าวหาว่าฉันไม่ปกติ แล้วยังมาละเมิดของส่วนตัวของฉันอีก นิสัยไม่ดี ไม่มีมารยาท อ๊ายยย” ฟางที่เห็นชายหนุ่มหมดหนทางหนีก็ยิ่งทุบมือหนักๆไม่หยุด จนชายหนุ่มที่เอามือปัดป้อง บังเอิญปัดแรงจนเธอล้ม ลงพื้นอย่างไม่ตั้งใจ

 

 

 

 

 

“เฮ้ย เธอเป็นไรมั้ย ฉันไม่ได้ตั้งใจฉันขอโทษ” ป๊อปรีบนั่งลงไปช่วยหญิงสาวทันที

 

 

 

 

 

“โอ้ยย นายนี่มันแย่จริงๆ แว่นฉันหายไปไหน “ ฟางที่ล้มจนแว่นหลุด ก็ควานหาแว่นตา เพราะด้วยสายตาที่แสนสั้นมันทำให้เธอมองไม่เห็นอะไรสักนิด

 

 

 

 

 

“ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”ป๊อปหยิบแว่นตาให้ฟาง แล้วจับแขนเธอ

 

 

 

 

 

“ออกไปนะ ไม่ต้องมายุ่ง!!!” ฟางสะบัดแขนออกแล้วหันไปทำหน้าดุใส่

 

 

 

 

 

“เธอ…” ชายหนุ่มได้แต่ถือแว่นค้างอยู่ตรงนั้น ใบหน้าของเธอที่ปราศจากแว่น ดวงตากลมโต จมูกโด่งได้รูป ปากของเธอสีอมชมพู หน้าเธอเธอช่างน่ารักราวกับตุ๊กตา เหมือนมนต์สะกดให้เค้าต้องหยุดนิ่งแล้วพิจารณาใบหน้าของเธอ

 

 

 

 

 

“นาย ช่วยฉันหาแว่นเร็วๆสิ ฉันมองไม่เห็นนะนั่งนิ่งทำไม ไม่มีน้ำใจเลย”ฟางเห็นชายหนุ่มตรงหน้าลางๆ ที่นั่งนิ่งเฉย ไม่ยอมช่วยเธอหา

 

 

 

 

 

“อ่อ นี่ๆแว่นของเธออยู่นี่” ป๊อปขยับเข้าไปหาฟางหมายจะใส่แว่นตาให้เธอ

 

 

 

 

 

เปรี้ยงงงง!!!

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดดดด” เสียงฟ้าร้องดังขึ้น ทำให้เธอโถมตัวโผเข้าจะกอดป๊อป ด้วยความที่ไม่เห็นอะไรกลายเป็นว่าตอนนี้เธอนั่งตักชายหนุ่มและโอบคอซบไว้แน่น

 

 

 

 

“ตึกๆ” เสียงหัวใจของเค้าเต้นดังจนแทบจะหลุด ไม่น่าเชื่อว่ายัยเฉิ่มตรงหน้าจะมีอิทธิพลต่อจิตใจเค้าขนาดนี้ ป๊อปปี้ได้แต่กอดตอบแล้วหันไปมองคนตัวเล็กที่เอาแต่กอดเค้าจนฝนหยุด

 

 

 

 

“นาย คือ…ฉันไม่ได้ตั้งใจ”ฟางรู้สึกตัวเมื่อเห็นว่าฟ้าหยุดร้องก็ค่อยๆถอนกอดออกแล้วหันไปหาชายหนุ่ม ที่นั่งขยับนิ่งและได้แต่มองหน้าเธอ ด้วยความที่ฟางมองไม่เห็นทำให้ไม่รู้ว่าป๊อปปี้กำลังมองเธออยู่ จมูกของเค้าค่อยๆแตะจมูกของเธอ ให้ตายสิ เจอกันวันแรก เธอก็ทำให้เค้าหลงใหล ปั่นป่วนไปได้ขนาดนี้

 

 

 

 

“นาย…” ฟางนั่งตัวแข็งทื่อ ทำตาโตเพ่งมองชายหนุ่มที่โน้มหน้าเข้ามาหาเธอเรื่อยๆ จน….

 

 

 

****จบบบ ฉับๆๆๆๆ ก่อนเศร้าหนักๆมาพักดูจุดเริ่มต้นของเธอและเค้าก่อน ใครอยากอ่านต่อ เม้นนน  โหวตต ถ้ายังไม่มีใครสนใจจะลบจริงๆล่ะนะ จะส่งให้แฟนฟิคในไลน์ที่เราแอดไปแทน ขอบคุณที่ติดตาม อยากรู้เรื่องที่ป๊อปฟางเริ่มรู้จักกันหรืออยากดราม่าปัจจุบัน บอกได้นะฮร้าใครที่อยากพูดคุยกับไรท์เตอร์ทิ้งไอดีไว้ได้นะ ขอบคุณแฟนฟิคเล็กๆที่ติดตามค่ะ***