ทางแยกหัวใจ

เช้าวันต่อมา

 

 

 

“ฟาง ตื่นได้แล้ว วันนี้มีเรียนนะ” จินนี่ที่อาบน้ำแต่งตัวแล้วก็มาปลุกฟาง เมื่อคืนเธออยู่ปลอบใจและนอนเป็นเพื่อนฟาง ฟางเข้มแข็งขึ้นมากอาจจะเป็นเพราะว่าฟางเคยผ่านเรื่องแย่ๆมาแล้วเลยทำใจได้เร็ว

 

 

 

“อื้อ เช้าแล้วเหรอ รอก่อนนะ จินนี่ลงไปหาอะไรลองท้องก่อนเลย” ฟางพูดอย่างงัวเงีย ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ

 

 

 

“อย่าช้านะแก ห้ามนอนต่อหล่ะ เดี๋ยวฉันปิ้งขนมปังเผื่อ”จินนี่เดินออกจากห้องลงไปเตรียมอาหารเช้าของเธอและฟาง

 

 

 

ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง

 

 

 

“ใครมาแต่เช้านะ” จินนี่เดินออกไปเปิดประตู แล้วก็ต้องพบคนที่ไม่อยากเจอ

 

 

 

“ฟางอยู่มั้ย” ป๊อปเดินเข้ามาในบ้านทันทีที่จินนี่เปิดประตูเสร็จ

 

 

 

“เดี๋ยว มาทำไม ยังมีหน้ามาอีกเหรอ” จินนี่กระชากแขนป๊อปให้หยุดเดิน

 

 

 

 

“จินนี่ คือมันไม่ใช่เรื่องของเธอและฉันต้องการคุยกับฟาง แกไม่รู้เรื่องอย่ายุ่งได้ป่ะ” ป๊อปสะบัดแขนออก

 

 

 

“เรื่องที่แกปล้ำเพื่อนฉันอ่ะเหรอไอ้เลว แกมันเลวเกินไปกว่าที่ฉันคิดนะ ตอนแรกฉันคิดว่าแกจะดีที่ไหนได้” จินนี่มองหน้าอย่างผิดหวัง

 

 

 

 

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ป๊อปหลบสายตาของจินนี่ด้วยความรู้สึกผิด

 

 

 

“ฟางเสร็จแล้วนะ เอาขนมปังใส่ถุงไปกินในคลาสแล้วกันมันจะสายแล้ว” ฟางเดินถือถุงขนมปังออกมา

 

 

 

 

“ฟาง…” ป๊อปหันไปหาต้นเสียง แล้วก็พบคนที่เค้าอยากเจอมากที่สุดตอนนี้ เค้าอยากขอโทษ อยากปรับความเข้าใจกับเธอ เพราะสิ่งที่เค้าทำลงไปมันผิดมากจริงๆ

 

 

 

 

“ไปกันเหอะฟาง สายแล้วไม่ใช่เหรอ”จินนี่เห็นท่าไม่ดีจึงรีบเดินไปดึงแขนฟางออกมา เพราะกลัวว่าฟางที่เพิ่งเริ่มทำใจจะอ่อนแอลงอีก

 

 

 

 

“เดี๋ยวก่อนจินนี่ ” ฟางยื้อแขนตัวเองเอาไว้ จินนี่มองฟางอย่างสงสัย ฟางจะใจอ่อนอีกแล้วเหรอเนี่ย

 

 

 

“ป๊อปไม่มีเรียนเหรอ มาหาฟางที่บ้านแต่เช้า มีอะไรหรือเปล่า”ฟางถามด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่เป็นปกติ เธอต้องการเผชิญหน้าและไม่อยากจะหนีปัญหาอีกแล้ว

 

 

 

“ป๊อปมารับฟางไปเรียนพร้อมกันหน่ะ แล้วก็อยากเคลียร์กับฟางด้วยเรื่องเมื่อ…” ป๊อปพูดขึ้น บางทีเรื่องทุกอย่างอาจจะไม่เลวร้ายอย่างที่คิดแหะ เพราะฟางไม่มีท่าทีว่าจะโกรธเค้าเลย

 

 

 

“เอาสิ จินนี่ฉันไปกับป๊อปนะ นี่ขนมปังของแกเจอกันตอนเย็น ขอบใจแกมากนะที่อยู่เป็นเพื่อน” ฟางพูดแทรกประโยคป๊อปขึ้นมา แล้วเดินขึ้นรถไป

 

 

 

“เฮ้ยฟาง! อะไรวะ ไหวเป็นงี้อ่ะ ไอ้เราก็อุตส่าอดหลับอดนอนเป็นห่วงนะเว้ย” จินนี่สบถก่อนจะขับรถออกไป

 

 

 

 

“ป๊อปมีอะไรจะพูดหล่ะ ขับรถมาจะครึ่งทางแล้วนะ” ฟางถามขึ้น

 

 

 

 

“ฟางคือ ป๊อปอยากจะขอโทษฟางเรื่องเมื่อวาน ป๊อปใช้อารมณ์มากไปจนควบคุมตัวเองไม่ได้ ป๊อปรักฟางจริงๆนะ ป๊อปขอโทษ “ป๊อปปี้ที่ขับรถอยู่ก็เอื้อมมาจับมือฟาง มีคำพูดมากมายที่เค้าต้องการจะบอกเธอแต่เค้ากลับพูดไม่ออกสักอย่าง

 

 

 

“พักนี้บอกรักฟางบ่อยจังเนอะ” ฟางจับมือตอบป๊อป เธอควรดีใจหรือเปล่า ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงดีใจมาก แต่ตอนนี้มันกลับไม่มีความรู้สึกแบบนั้นเลย เค้าได้แต่เงียบจนมาถึงหน้าคณะเธอ

 

 

 

“ฟาง ไม่ใช่ว่าป๊อปไม่มีอะไรจะพูดนะ แต่ป๊อปพูดไม่ออก ทุกอย่างมันไม่เป็นอย่างที่ป๊อปคิด ป๊อปคิดว่าฟางจะโกรธมากเสียใจมาก แต่ฟางทำเหมือนเข้าใจ เมื่อวานป๊อปโทรไปฟางก็ไม่รับ ไลน์ไปฟางก็ไม่อ่าน ป๊อปเฝ้าคิดทั้งวันทั้งคืนเลยนะว่าควรทำยังไงดี ป๊อปรู้ที่ทำมันร้ายแรงเกินไปสำหรับฟาง แต่ทั้งหมดที่ผ่านมาป๊อปทำไปเพราะรักฟางจริงๆนะ” ป๊อปจับมือฟางแน่นและพูดความในใจส่วนหนึ่งออกมา เค้าสั่นไปทั้งใจจนแทบจะเผลอร้องไห้ออกมา เค้ารู้สึกแย่มากจริง

 

 

 

 

“ช่างมันเหอะป๊อป ฟางเข้าใจ เดี๋ยวมันก็คงผ่านไป ฟางไปเรียนก่อนนะ ขอบใจที่มาส่ง” ฟางพูดยิ้มๆแล้วชักมือออก ก่อนลงจากรถของป๊อปไป
ขณะที่ฟางกำลังเดินไปห้องเรียน

 

 

 

 

“ไอ้ฟาง!!!!” จินนี่ตะโกนเรียกขึ้น ใช่ เธอมาดักรอเพื่อนตัวดีของเธอ เพราะกลัวว่าเพื่อของเธอจะใจอ่อน

 

 

 

 

“เฮ้ย แกไม่มีเรียนหรืองัยทำไมไม่เข้าเรียนห๊ะ ไอ้พลอยแกก็ด้วย มายืนทำอะไรกันเลทมาจะ 10 นาทีแล้วนะ” ฟางตกใจที่สองสาวไม่ไปเข้าเรียนกลับมายืนดักเธอซะงั้น

 

 

 

“ถามยัยคุณหนูสิ ฉันจะเข้ามันบอกยืนรอแกก่อน บ้าป่าววะ เรียนก็คนล่ะวิชา มารอเพื่อ” พ้อยบ่นให้ฟางฟัง

 

 

 

“แก! คือแกใจอ่อนอีกแล้วใช่ม่ะ แล้วทั้งคืนที่ฉันพูด ไม่เข้าหัวแกเลยงั้นสิ่” จินนี่ถามด้วยความโมโห

 

 

 

“จินนี่ คือฉันอธิบายได้ แต่มานั่งจับเข่าคุยตอนนี้ใช่เรื่องมั้ย เราควรแยกย้ายกันไปเรียน” ฟางที่เห็นว่าเรื่องเรียนสำคัญกว่า ก็สั่งสอนเพื่อนๆของเธอ เข้าใจว่าเป้นห่วง แต่เธอมองว่าเรื่องเรียนต้องมาก่อน

 

 

 

“คือเมื่อคืนมีไรกันอ่า เล่าๆๆ ไม่เรียนล่ะขาดวันนึงก็ได้ม้าง ไปกินข้าวกันดีกว่า “ พ้อยดึงจินนี่และฟางลงจากตึกคณะโดยใช้แรงทั้งหมดที่มีช่วยกันดึงฟาง เพราะฟางขืนตัวเอาไว้

 

 

 

“ไอ้พวกบ้า ไม่เอาฉันจะไปเรียน คนมองเต็มแล้วแกนี่” ฟางโวยวายที่จินนี่และพ้อยช่วยกันดึงเธอออกมา

 

 

 

“มองเพราะเสียงแกแหละไอ้ฟาง วันเดียวขอวันเดียว ขี้เกียจจริงๆ แล้วอีกอย่างพวกแกมีอะไรแล้วไม่เล่าให้ฉันฟัง ฉันโกรธ” พ้อยงัดไม้ตายด้วยพันธะสัญญาของกลุ่ม ที่ตั้งไว้ว่าจะไม่มีความลับต่อกัน

 

 

 

“อ่าว ไม่มีเรียนกันเหรอเนี่ย” โทโมะที่ลงมาจากตึกแล้วเห็นแก๊งสามสาวก็เดินเข้ามาทัก

 

 

 

“มีสิ่ แต่พวกนี้ไม่ให้เข้าเรียน” ฟางพูดอย่างหงุดหงิด

 

 

 

“เอ้า ไหงเป็นงั้นอ่ะ จะมาหวังให้ติวอย่างเดียวแล้วไม่เรียนในห้องจะเข้าใจเหรอ” โทโมะพูด

 

 

 

“โอ้ยยยยยยยยย ไปอยู่ด้วยกันไปพวกรักเรียน เฮ้ย แต่ตอนนี้แยกย้ายเหอะ จินนี่ฉันไปรถแกนะไม่ได้เอารถมา ฟางแกไปกับลุงแว่นแล้วกัน เจอกันร้านเดิม” พ้อยพูดจบก็ลากจินนี่วิ่งไปทันที

 

 

 

 

“เดี๋ยวๆ ใครบอกว่าฉันจะไปด้วย” โทโมะหันมามองฟางด้วยความสงสัย

 

 

 

“แล้วนายจะทิ้งฉันหรืองัย เอ๋ แล้วใส่แว่นทำไมบอกว่าไม่ให้ใส่งัย” ฟางดึงแว่นตาของโทโมะออก และเก็บเข้ากระเป๋าของเธอ

 

 

 

“อ้าว เฮ้ย เธอมายึดแว่นฉันได้งัยเล่า” โทโมะเอื้อมมือไปจับกระเป๋าฟาง

 

 

 

“ไม่ให้หรอก แบร่ “ ฟางพูดจบก็วิ่งหนีไปที่รถของโทโมะทันที

 

 

 

“เฮ้ ยัยเตี้ย เอาคืนมานะ ป่วนฉันอีกแล้วนะ” โทโมะวิ่งไล่ฟางไปจนถึงรถ

 

 

 

“เปิดสิ่ ไปฝั่งโน้น จะให้ฉันขับหรืองัย” ฟางกอดอกไม่รู้ไม่ชี้

 

 

 

“เอาแว่นคืนมาก่อน “ โทโมะทำมาดุ พลางแกล้งเดินเข้าไปใกล้ๆฟางจนเธอถอยชิดประตูรถ

 

 

 

“จะทำอะไร ถอยไปเลยนะไม่งั้นจะฟ้องจินนี่ ให้ตายยังไงก็ไม่ให้คืน” ฟางกอดกระเป๋าแน่น

 

 

 

“นี่แหนะๆ เอามานะยัยเตี้ย” โทโมะจี้เอวฟาง จนเธอหัวเราะดิ้นไปมาในอ้อมกอดเค้า

 

 

 

“ไม่ให้ อ๊ายยยยยยย อย่ามาแกล้งฉันนะ ไอ้บ้า” ฟางหัวเราะดิ้นไปมา เธอหน่ะบ้าจี้เป็นที่หนึ่งเลยเชียว

 

 

 

“เอาคืนมาก่อนสิ เร็วๆ ยัยเตี้ย หัวเราจนตัวงอแล้วยังจะหวงกระเป๋าอีก” โทโมะจี้เอวฟาง ก็ดึงกระเป๋าของเธอ

 

 

 

“ฮ่าๆๆ ไม่ให้ หยุดจี้นะนายโทโมะ” ฟางหัวเราะดิ้นไปมาจนน้ำตาไหล

 

 

 

“งั้นก็จี้ให้ตายอยู่ตรงนี้แหละ เธอเนี่ยดิ้นเหมือนหมูเลยรู้มั้ย ฮ่าๆๆ อุ๊บส์” ขณะที่โทโมะจี้เอวยื้อแย่งกระเป๋าฟาง ฟางเองก็หัวเราะดิ้นในอ้อมกอดเค้าจนเสียหลักหอมแก้มโทโมะ

 

 

 

“เอ่อ…ฉัน…” ฟางผลักออกทันที

 

 

 

“อยากหอมแก้มฉันก็ไม่บอก” โทโมะพูดลอยๆแก้เขินแล้ววิ่งไปขึ้นรถอีกฝั่ง

 

 

 

“ไอ้บ้า! นายแกล้งฉันก่อนนะ” ฟางขึ้นรถตามแล้วเอากระเป๋าฟาดไหล่โทโมะ

 

 

 

“เจ็บนะ ยัยเตี้ยบ้าจี้จนดิ้นเป็นหมูเลย “โทโมะขับรถแล้วแซวฟางไป

 

 

 

“เห็นเงียบๆ ปากคอร้ายกาจนะโทโมะ นิสัยเสียจริงๆ” ฟางกอดอกงอน

 

 

 

“ว่าแต่ไปร้านไหน ฉันไม่รู้จักนะ บอกทางด้วย” โทโมะขับรถจนถึงไฟแดง

 

 

 

สายตาฟางไปสะดุดกับรถคันข้างหน้าที่คุ้นตา ก่อนจะโฟกัสมองเข้าไปในรถใกล้ๆ ป๊อปกับใครนะ

 

 

 

“ไม่ไปแล้ว โทโมะ ช่วยขับรถสะกดรอยตามคันสีดำข้างหน้าทีสิ่” ฟางที่ยังคงเพ่งเล็งไปที่รถข้างหน้าจนโทโมะสงสัย เธออยากรู้ว่าผู้หญิงคนนี้คือใครแล้วเธอก็ต้องรู้ให้ได้

 

 

 

“อื้อ ป๊อปอีกแล้วสิ่นะ” โทโมะพูดเบาๆแล้วหันไปมองฟาง ที่สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที จากตอนแรกที่ยิ้มแย้ม กลายเป็นเย็นชา สีหน้าของเธอไม่บ่งบอกอะไรทั้งนั้น จนเค้าเริ่มใจคอไม่ดี

 

 

 

"วันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเธอคือใคร" ฟางได้แต่คิดในใจ หรือทุกอย่างมันมาถึงตอนอวสารแล้ว

 

 

 

****ตัดฉับๆ ความจริงใกล้ปรากฏ ป๊อปก็จะไปปารีสแล้ว ไม่สนุกใช้ม้ายยยยย ยอดอ่านไม่ขึ้น เม้นก็ไม่มี จะลบจริงๆล่ะนะ แต่งตั้งเยอะแล้ว ไม่มีใครสนใจเท่าไหร่เลย TT งอน ****

X