ทางแยกหัวใจ

 

“นี่มันก็เลยเวลามานานแล้วนะ ทำไมไอ้ฟางยังไม่มาวะ โทโมะนายคุยกับฟางยังไงเนี่ย” พ้อยบ่นอย่างหงุดหงิด วันนี้พ้อย โทโมะ ฟาง มีนัดติวกันที่สยาม แต่นานแล้วฟางก็ยังไม่มา

 

 

 

 

“อื้ม นั่นสิ สามชั่วโมงแล้วอ่ะ หรือฟางจะลืมนะ” โทโมะเริ่มเป็นกังวลมากขึ้นเพราะเลยเวลานัดมานานแล้ว

 

 

 

 

“แต่นี่โทรตามแล้วนะ ไม่รับเลยสักสายฉันเป็นห่วงหว่ะ ไปหาฟางที่บ้านกันมั้ยใจคอไม่ดีเลย”พ้อยชวนโทโมะไปหาฟางที่บ้าน

 

 

 

 

“เราลองโทรถามจินนี่มั้ย จินนี่บ้านอยู่แถวๆบ้านฟางหนิ ฝากจินนี่ดูก็ได้มั้ง เรารออยู่ที่นี่แหละจะได้ไม่คลาดกัน” โทโมะพูดให้พ้อยสงบสติมากขึ้น เพราะตอนนี้หญิงสาวร้อนรนมากเหลือเกิน

 

 

 

 

“ก็ได้” ว่าแล้วพ้อยก็ต่อสายจินนี่ทันที

 

 

 

 

“ฮัลโหล สวัสดีค่ะจินนี่พูดค่ะ” จินนี่รับสาย

 

 

 

 

“ฮัลโหลยัยจินนี่ แกไปหาไอ้ฟางที่บ้านทีสิ ไม่รู้มัวทำอะไรอยู่ ฉันกับไอ้แว่นมารอนานมาแล้วนะวันนี้ มีติว ฉันใจคอไม่ดีเลย เลยโทรให้แกช่วย รีบไปหาแล้วรีบโทรบอกเลยนะ เข้าใจมั้ย” พ้อยพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน

 

 

 

 

“โอ้ยยยยย แกนี่ค่อยๆสิ เออๆ ว่าจะไปหาอยู่เหมือนกันฟางลืมสมุดเลคเชอร์ไว้ในแฟ้มฉัน แค่นี้นะไอ้พลอย แล้วแกก็กลับบ้าน หรือไม่ต้องรอฟางก็ได้ สงสัยยังไม่ตื่นม้าง มันขี้เซาจะตาย บายย” จินนี่กดตัดสายไป

 

 

 

 

“เอ้าไอ้นี่ ตัดสายเฉยเลย งั้นเราแยกย้ายกันก่อนก็ได้ ส่วนการบ้านที่ฉันให้นายตรวจผิดตรงไหนก็บอกแล้วกันจะได้แก้ ฉันว่าฉันเข้าใจแล้วแหละ บายๆ” พ้อยวางสายจากจินนี่เสร็จก็รีบลาโทโมะกลับบ้านไป

 

 

 

 

“เอ้า ซะงั้นไปกันหมดเลย” โทโมะเก็บของกลับบ้านไปอีกคน

 

 

 

 

ด้านจินนี่

 

 

 

 

หลังจากวางสายจากพ้อยจินนี่ก็ขับรถตรงดิ่งมาที่บ้านของฟางทันที

 

 

 

 

“ฟาง ฟาง ยัยฟาง” จินนี่กดกริ่งหน้าบ้านฟาง พลางเรียกไปด้วย แต่ก็ไร้เสียงตอบรับกลับมา

 

 

 

 

“ฟางงงงงงงง ไอ้ฟางงงงงงง” จินนี่ตะโกนเรียกและเขย่าประตู ปรากฏว่ารั้วบ้านของฟางไม่ได้ล็อค

 

 

 

“เอ้า ยัยนี่อยู่คนเดียวทำไมไม่ล็อคบ้าน โจรเข้าจะว่างัยเนี่ย” จินนี่เดินเข้ามาถึงตัวบ้านแต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าฟางจะออกมาสัก

 

 

 

 

“ขี้เซา ขี้ลืม ไม่ได้เรื่องจริงๆเลย ไอ้… ฟาง!! เฮ้ย ฟางแกเป็นอะไรอ่ะ ฟาง” จินนี่ที่เดินหาฟางรอบบ้าน ก็ต้องตกใจกับร่างของเพื่อนเธอที่สลบไม่ได้สติอยู่ในห้องนั่งเล่น

 

 

 

 

“ฟาง!! ฟางแกเป็นอะไร ฟาง”จินนี่เขย่าตัวฟางจนหญิงสาวเริ่มรู้สึกตัว

 

 

 

 

“จินนี่” ฟางค่อยๆลืมตามองภาพตรงหน้าแล้วเปล่งเสียงเรียกชื่อของจินนี่อย่างแผ่วเบา

 

 

 

 

“แกไม่สบายเหรอ ทำไมมาสลบอยู่ตรงนี้ นานแค่ไหนแล้ว มานอนตรงนี้ก่อน” จินนี่ประคองฟางขึ้นมาพักผ่อนบนโซฟา พลางเอามือแตะหน้าผากของฟางมี่ตัวร้อนเป็นไฟ ใบหน้าซีดเซียว

 

 

 

 

“อื้อ ฉันไม่เป็นไรสงสัยจะพักผ่อนน้อย” ฟางพูดอย่างหมดแรง เธอจะบอกได้ยังไงว่าที่เธอเป็นแบบนี้เพราะเขา…

 

 

 

 

“คอแก เฮ้ยฟาง ที่เกิดอะไรขึ้น ทำไมมีรอยแบบนี้เต็มตัวแกเลย ไม่ใช่แล้วนะ นี่มันเกิดอะไรขึ้น” จินนี่ที่เห็นรอยที่คอของฟางก็ตกใจ แล้วจับตัวฟางสังเกตรอยต่างๆ นี่มันไม่ใช่รอยแพ้ หรืออะไรกัด เธอพอจะมองออกว่ามันคืออะไร

 

 

 

 

“………………………..” ฟางหน้าสลดลงทันที เธอไม่รู้จะบอกเพื่อนของเธอยังไงว่าเธอพลาดท่าเสียทีให้กับป๊อปไปซะแล้ว

 

 

 

 

“ไอ้ป๊อป…ใช่มั้ยฟาง” จินนี่พูดทั้งน้ำตา ผู้ชายเห็นแก่ตัวคนนั้นทำกับเพื่อนเธอได้ขนาดนี้เชียวเหรอ ทำไมเธอช่วยอะไรเพื่อนที่แสนดีคนนี้ของเธอไม่ได้เลย ทั้งที่กำลังจะหาทางออกให้ฟางได้แล้วแท้ๆ

 

 

 

 

“เฮ้ย แกอย่าร้องไห้สิ ฉันยิ่งรู้สึกสมเพชตัวเองยังไงไม่รู้” ฟางเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา เหตุการณ์มันเข้ามาวนเวียนในหัวเธออีกแล้ว เธอจำไม่ได้ทั้งหมดเพราะเธอสลบไป แต่ก่อนเธอสลบภาพต่างๆทุกๆการกระทำเธอจำได้ดี

 

 

 

 

“ฟาง ฉันไม่เคยรู้สึกอย่างนั้นเลยนะ คนที่น่าสมเพชคือมันต่างหาก แกไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวฉันหาข้าวให้แกกิน พักผ่อนเยอะๆ ยังไม่ได้กินยาคุมใช่มั้ย ฉันจะออกไปซื้อมาให้คนต้องฉุกเฉินไว้ก่อน นอนก่อนนะเดี๋ยวจินนี่มา” จินนี่จัดการห่มผ้าให้ฟางนอนพักผ่อน แล้วเดินออกไปหาซื้อของให้ฟาง

 

 

 

 

ทางด้านป๊อปเขื่อน

 

 

 

 

หลังจากที่กลับจากบ้านฟาง เค้าก็ไม่ได้กลับบ้านตัวเองแต่กลับมาที่คอนโดของเขื่อนแทน เค้ารู้สึกผิด แต่เค้าก็ปล่อยเธอไปไม่ได้จริงๆ เค้าจึงมาปรึกษาเขื่อน

 

 

 

 

“โอ๊ะ โอ ลมอะไรหอบมึงมาหากูได้วะเนี่ย มีอะไรทำไม่โทรนัดล่วงหน้า ถ้ากูไม่อยู่มึงไม่มาเก้อเหรอ” เขื่อนเทน้ำให้ป๊อปแล้วเดินมาหาเพื่อนของเค้าที่หน้าตาเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด

 

 

 

 

“……….” ป๊อปปี้เงียบนั่งกุมไอโฟนอย่างใช้ความคิด

 

 

 

 

“เงียบครับ เงียบเป็นไรวะมึง กูจะรู้มั้ยเนี่ย เครียดถึงขั้นพูดไม่ออกเลยหรืองัย” เขื่อนมองอย่างสงสัย เค้าไม่เคยเห็นป๊อปมีท่าทีแบบนี้ เพราะปัญหาทุกอย่างไม่ต้องมาถึงมือเขื่อนป๊อปก็สามารถแก้เองได้

 

 

 

 

“เรื่องนี้กูร้อนใจจริงๆหว่ะ อยากมาปรึกษามึงเผื่อจะมีอะไรดีขึ้น แล้วกูก็มั่นใจว่ามึงจะไม่บอกใคร” ป๊อปจ้องตาแสดงสีหน้าที่จริงจัง เค้าร้อนใจมากจริงๆ ฟางไม่รับสายเค้าเลย แม้แต่ไลน์ก็ไม่อ่าน

 

 

 

 

“เอออ กูเคยบอกใครเหรอไอ้หมี มึงรีบๆพูดมา กูจะได้ไปหาของมาเซอรไพรท์แฟนกู นี่มึงเฟย์จะกลับมาแล้วนะ แต่มึงก็คงไปปารีสพอดี”เขื่อนพูดด้วยน้ำร่าเริงมือก็ยังคงกดไอโฟนคุยกับแฟนสาว ใช่ ไม่นานนี้เฟย์จะกลับมาแล้ว

 

 

 

 

“เมื่อคืนกูเผลอไปหว่ะ กูควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ จนพลาดปล้ำฟางไป” ป๊อปพูดเสียงเครียด

 

 

 

 

“เชี่ยยย ไอ้ป๊อปมึงพูดจริงเปล่าเนี่ย”ไอโฟนตกจากมือเขื่อนทันที

 

 

 

 

“กูพูดจริงๆ แต่… ก็เออ กูหึงกูหวงฟางมากยิ่งฟางสนิทใกล้ชิดกับไอ้บ้านั่นกูยิ่งรู้ว่ากูจะเสียฟางไปให้ใครไม่ได้” ป๊อปกำมือแน่นแล้วคิดถึงเหตุการณ์เมื่อวานที่โทโมะและฟางจูบกันที่สวนสาธารณะ

 

 

 

 

“ไม่ว่ามึงจะทำไปด้วยเหตุผลอะไร มันฟังไม่ขึ้นเลยหว่ะ มึงแม่งเห็นแก่ตัว ไหนมึงเลือกพิมงัยวะ มึงกำลังทำให้ทุกอย่างยากไปหมดนะเว้ย จากปมตอนแรกที่มึงผูกไว้มันก็เลวร้ายยุ่งยากมากจะตายอยู่แล้ว มึงกลับสร้างเรื่องขึ้นมาอีก มึงทำไรทำไมไม่คิดวะไอ้ป๊อป” เขื่อนมองป๊อปด้วยสีหน้าผิดหวัง เขื่อนรู้ทุกๆอย่าง แต่เค้าไม่คิดว่ามันจะเลวร้ายไปได้ขนาดนี้ ฟางเป้นผู้หญิงที่ดีมากคนนึงที่เค้ารู้จักจากที่เฟย์เล่าให้ฟังและที่เห็นเธอวันนั้น

 

 

 

 

“กูรู้เว้ย ตอนนี้กูมั่นใจว่ากูเลือกฟาง กูรักฟาง” ป๊อปพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เค้ารักฟางมากจริงๆ

 

 

 

 

“กูแม่งไม่เข้าใจมึงหว่ะ อีกสามวันมึงจะไปปารีสแล้วนะไอ้ป๊อป ตอนแรกมึงก็เหมือนจะทิ้งปัญหาไว้มันก็ใหญ่มากแล้วนะ นี่กูคิดไม่ออกเลยหว่ะว่าจะทำไงต่อไป คำว่ารักของมึงคือการเห็นแก่ตัวเหรอวะ มึงกลัวเสียเค้าไป เหมือนเป็นเด็กหวงของเล่น ชีวิตคนจริงๆมันไม่ได้ง่ายนะเว้ย ฟางไม่ใช่หุ่นใครๆก็ควบคุมไม่ได้ ตอนแรกมึงอาจจะทำได้ แต่มึงก็ทำลายไปครั้งนึงแล้ว จบไม่สวยหรอกหว่ะ กูไม่ได้แช่งนะ” เขื่อนพอมองออกว่าเรื่องราวของพวกเค้าจะเป็นยังไงต่อไป ไอ้เพื่อนรักของเค้ากลับทำเรื่องซะใหญ่โตเชียว

 

 

 

 

“กูจะเลิกกับพิมก่อนไปปารีสให้ฟางมั่นใจ ให้ฟางรอกู กูต้องทำได้ ถ้านอกเหนือจากนี้มันก็คงพัง” ป๊อปกดโทรหาฟางอีกรอบ

 

 

 

 

“มันพังตั้งแต่มึงคบซ้อนแล้วไอ้เพื่อนเลว กูไม่อยากซ้ำเติมมึงหรอกนะ แต่กูอดไม่ได้จริงๆหว่ะ” เขื่อนพูดจบก็เดินหนีเข้าห้องไป ทิ้งให้ป๊อปนั่งใช้ความคิดอยู่ตรงนั้น

 

 

 

 

“ป๊อปมั่นใจว่าฟางรักป๊อป ป๊อปจะจบมันเร็วๆนี้” ป๊อปมองรูปหน้าจอไอโฟนของเค้าที่เป็นรูปคู่ของฟางและเค้า เค้าจะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้เสียฟางไป

 

 

 

 

 

ด้านจินนี่ ฟาง

 

 

 

 

“หลับหรือยัง กินโจ๊กก่อน แล้วกินยานี่ซะ” จินนี่เดินถือชามโจ๊กและยามาหาฟาง

 

 

 

 

“ขอบใจแกมากนะ เรื่องนี้แกอย่าบอกใครนะ”ฟางค่อยๆลุกขึ้นนั่ง

 

 

 

 

“อื้ม แกรีบๆกินข้าวซะเถอะ แล้วกินยาจะได้นอนพัก” จินนี่เป่าโจ๊ก แล้วป้อนให้ฟาง

 

 

 

 

“ฮึกๆ ขอบใจแกมากจริงๆนะ ที่อยู่ข้างฉันตลอดจินนี่” ฟางโผเข้ากอดจินนี่ทันที จินนี่คือเพื่อนอีกคนนึงที่ไม่เคยทิ้งเธอ คอยอยู่เคียงข้างเธอเสมอไม่ว่าเรื่องอะไร

 

 

 

 

“อย่าร้องสิแก เราเป้นเพื่อนกันนี่นา ฉันจะทิ้งแกได้ยังไง ฉันบอกแกแล้วไงฉันจะอยู่เคียงข้างแกเสมอ พ้อยก็ด้วย ฉันรักแกมากนะฟาง แกเป็นคนดีมาก ไม่สมควรมาเจอคนเลวๆพวกนี้ แกต้องเข้มแข็งนะทุกอย่างมันไม่สายเกินแก้ ฉันจะหาทางทุกทางเพื่อไม่ให้แกต้องเจ็บอีก” จินนี่ร้องไห้และกอดฟางแน่น ทำไมเพื่อนเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้พระเจ้าเล่นตลกอะไรอยู่

 

 

 

 

“ฉันจะเข้มแข็ง แกก็อย่าร้องไห้นะ แค่มีพวกแกอยู่ข้างๆฉันก็พร้อมสู้แล้วฉันจะเข้มแข็ง” ฟางยิ้มทั้งน้ำตา ต่อไปนี้จะไม่มีฟางผู้อ่อนแอให้คนเห็นแก่ตัวมาเอาเปรียบเธออีกเป็นแน่

 

 

 

 

“ต้องอย่างนี้สิ จะสอบแล้วอย่าเครียด” จินนี่หยิบทิชชู่ส่งให้ฟาง

 

 

 

 

“แต่…แกฉันจะไม่ท้องใช่มั้ยวะ” ฟางกุมท้องแล้วทำหน้าวิตกทันที ไม่รู้ว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นแต่เธอก็กลัวจริงๆ

 

 

 

 

“ถ้าแกไม่รีบกินข้าวแล้วก็กินยา แกท้องแน่ฟาง กินเร็วๆ” จินนี่กอดเอวฟางเป็นการปลอบใจ

 

 

 

 

“ฮ่าๆ นั่นสิเนอะ กินล่ะๆ คิดซะว่ามันเป็นบทเรียนหรือเวรกรรมที่ฉันต้องเจอแล้วกัน”ฟางพูดแล้วก็กินโจ๊กและยา ก่อนจะหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

 

 

 

 

 

*****สวัสดีค่ะ ห่างหายไปนาน เห็นคนไม่ค่อยอ่านเลยไม่ค่อยอยากจะลง แหะๆ ขอบคุณคนที่ยังอ่านและเม้นด้วยนะ ถ้ากระแสดีอัพต่อแน่นอน เพราะแต่งจบแล้ว ให้อยากพูดคุยกับไรท์เตอร์หลังไมค์ ทิ้งไอดีไว้ได้นะคะ เดี๋ยวจะแอดไปหา ขอบคุณที่ติดตามนะคะ :)*****