หนทางสู่กลางใจเธอ

 
"ฉันมาที่นี่ก็เพราะอยากให้นายแข่งเต้นอีกครั้ง....ฉันต้องทำให้นายกลับมาเต้นอีกครั้งให้ได้ "
 
         คำพูดต่างๆยังวกเข้ามาในหัวของโทโมะซึ่งมันทำให้เขานอนไม่หลับ เขาตัดสินใจลุกจากเตียงแล้วชะเง้อหน้ามองเตียงชั้นบน
 
"นี่นาย "โทโมะเรียกแก้วแต่แก้วก็ไม่ตื่น
 
"นี่! ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ "โทโมะขึ้นเสียงใส่แก้ว
 
"อื้อออ อะไรของนายเนี่ย " แก้วบิดขี้เกียจแล้วลุกขึ้นนั่งมาคุยกับโทโมะ
 
"ฉันขอถามอะไรนายหน่อย "
 
"อะไร"
 
"นาย....มาเรียนที่นี่เพราะอะไรกันแน่ "โทโมะเริ่มทำสีหน้าจริงจังทำให้แก้วเริ่มหวั่น
 
"นายหมายความว่าไง" แก้วถาม
 
"นายมาที่นี่ก็เพราะ...ฉันใช่ไม๊ " โทโมะถาม
 
"นาย....รู้เรื่องนี้มาจากไหน " 
 
"ฉันได้ยินเธอพูดกับปากเอง "
 
แก้วอึ้งๆไปสักพัก
 
"เฮ้อ! ใช่  ฉันมาที่นี่ก็เพื่ออยากให้นายเต้นอีกครั้ง "สุดท้ายแก้วก็ยอมรับสารภาพ
 
"นี่นายอย่าบอกนะว่านายก็เป็นแฟนคลับฉันอีกคน " โทโมะถามเขาอึ้งๆ
 
"ฉันไม่ใช่แฟนคลับนายนะ  ฉันแค่....ภูมิใจในตัวของนาย " แก้วบอก
 
"หึ ฉันมันน่าภาคภูมิใจตรงไหน "โทโมะพูดแล้วเขาก็เศร้าขึ้นมาซะเฉยๆ
 
"ฉันไม่รู้หรอกว่านายลาออกจากวงการแด้นส์ทำไม  แต่ที่ฉันรู้นายไม่ได้เต็มใจอย่างแน่นอน "แก้วส่งสายตาอ้อนวอนช่างน่าเอ็นดู 
 
โทโมะอึ้ง เขาหัวใจเต้นแรงอย่างผิดปกติ  
 
"นี่นาย....เป็นเกย์จริงๆใช่ไม๊! " โทโมะลุกพรวดออกห่างจากแก้วทันที
 
"โอ้ยยยยย  นายนี่มัน....จริงๆเล้ย " แก้วยีผมตัวเองอย่างไม่เข้าใจโทโมะเลยจริงๆ
 
"นายไม่ต้องเข้าใกล้ฉันเลย  อยู่ห่างๆจากฉันเดี๋ยวนี้เลย " เขาค่อยๆถอยหลังเพื่อต้องการอยู่ห่างจากแก้วจนไม่ทันระวัง...
 
 
 
 
 
 
เช้าวันต่อมา
 
ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
      เสียงนกหวีดดังขึ้นอีกครั้ง นักเรียนกีฬาทุกคนพร้อมเพรียงกันเข้าแถวตอนเพื่อฟังคำสั้งของครูฝึก
 
"พรุ่งนี่ก็จะถึงวันแข่งจริงแล้วพวกนายต้องซ้อมหนักขึ้น ขมักเขม้นมากขึ้น เข้าใจไม๊ !! " 
 
"เข้าใจครับ!! "นักเรียนตอบอย่างพร้อมเพรียง ต่อมาต่างคนต่างก็แยกย้ายกันไปซ้อม
 
 
"โทโมะ นายไหวรึเปล่า "แก้วถามด้วยความเป็นห่วง
โทโมะไม่ตอบอะไรเพียงแต่มองแววตาของแก้วที่ช่างน่าเอ็นดู
"เฮ้ย!!/โทโมะ!! " 
    สิ่งที่เกิดขึ้นคือ โทโมะขยับออกมามากเกินจนทำให้เขาตกบันไดลงไปนอนชั้นล่าง
 
"โอ้ยยยยยย / โทโมะ! " แก้วรีบลงมาดูโทโมะทันที
 
"โอ๊ยยย !!"โทโมะร้องด้วยความเจ็บ
 
"โทโมะ! โทโมะ!  นายอย่าเป็นอะไรไปนะ  ฉันจะพานายไปห้องพยาบาล "ว่าแล้วแก้วจึงค่อยๆพยุงโทโมะไปห้องพยาบาลทันที
 
 
 
 
"ว่าไงนะครับอาจารย์หมอ! "แก้วและโทโมะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
 
"เฮ้อ!  ครูเสียใจด้วยจริงๆ  ครูคิดว่าวิศวะคงจะ...แข่งวิ่งในมะรืนนี้ไม่ได้แล้วล่ะ  ข้อเท้าของนายพลิกอย่างแรงข้อเท้านายเลยบวมช้ำ  กว่าจะหายก็ต้องสักอาร์ทิตย์นึง"
 
 
 
 
ก่อนที่โทโมะจะรีบหันหน้ากลับมา
 
"นี่โทโมะ!! นายมัวทำอะไรอยู่ พรุ่งนี้ต้องลงแข่งแล้ว! ช่วยให้ความสำคัญหน่อยได้ไม๊ !" ครูฝึกตะคอกใส่โทโมะ  ทำให้แก้วไม่สามารถทนฟังต่อไปได้
 
"ครูครับ!! ครูไม่รู้รึไงว่าโทโมะเขา....!"  
 
  แก้วกำลังจะต่อว่าครูฝึกแต่โทโมะดันจับข้อมือของแก้วเพื่อรั้งเธอเอาไว้   แก้วหยุดชะงักแล้วหันหน้ามองโทโมะด้วยความสงสัย
 
"มีอะไร! " ครูฝึกตะโกนถาม
 
"เปล่าครับ  ไม่มีอะไร " โทโมะตอบ  
 
"นี่นาย  ทำไมนายไม่บอกครูไปล่ะ " แก้วถาม
 
"นายอย่าทำให้เรื่องมันใหญ่ไปกว่านี้ได้มั๊ย " โทโมะดุแก้ว
 
"แต่ว่านาย...."
 
"หยุดพูดเดี๋ยวนี้  ฉันต้องการซ้อม "โทโมะตัดสินใจเดินแยกออกไปซ้อมคนเดียว
 
 
"โทโมะ ยกขาสูงกว่านั้นอีก!  เร็วกว่านั้น! "ครูฝึกตะโกนบอกเขา
 
"โทโมะ..." แก้วเห็นแล้วนึกเป็นห่วง 
 
"เร็วกว่านั้น! ไม่เข้าใจรึไง! " ครูฝึกตะคอกใส่โทโมะอย่างแรง  
 
  โทโมะพยายามมากขึ้นจนเรียกว่าฝืนตัวเองจนกระทั่ง...
 
"โอ๊ยย!! " 
 
"โทโมะ!! " แก้วตกใจกับภาพที่เกิดขึ้น...