หนทางสู่กลางใจเธอ

 
"โอ้ย!! " แก้วโดนโทโมะผลักออกมาจากห้องอย่างแรง
 
"ฉันไม่นอนกับเกย์หรอกนะจะบอกให้! " โทโมะพูดจบเขาเก็ปปิดประตูใส่หน้าแก้วอย่าแรง
 
"เกย์? เห้ย! "แก้วลุกขึ้นยืนแล้วเธอก็เคาะประตูห้องเรียกโทโมะ
 
"นี่นาย!!  ฉันไม่ใช่่เกย์นะ! ฉันเป็นผู้ชายจริงๆ!  โทโมะ! อย่าเข้าใจฉันผิดสิ! ฉันเป็นผู้ชาย!! "แก้วพยายามเรียกเขา แต่เขาก็ไม่มีท่าทีว่าจะเปิดประตูให้เธอเลย
 
"เฮ้อ! ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย " แก้วกลุ้มใจ
 
 
 
 
 
ในระหว่างที่แก้วกำลังวิ่งเข้าห้องเรียนเพื่ออยากจะคุยกับโทโมะให้รู้เรื่องแต่แล้วเธอก็ต้องเจอกับกลุ่มนักเรียนผู้ชายกลุ่มใหญ่เดินเข้ามาหาเรื่องเธอ
 
"ฮิ้วว!!  นักเรียนใหม่หรอเราอ่ะ  ผู้หญิงหรือผู้ชายหว้าาาา 555555 " กลุ่มนักเรียนชายต่างหัวเราะเยาะเย้ยแก้วอย่างสนุกสนาน
 
"ผู้ชายเว้ย!  หลีก! "แก้วพยายามหาทางหนีเธอแกล้งทำให้เหมือนผู้ชายที่สุดแต่ใจจริงแก้วแอบหวั้นกลัวไม่น้อย
 
"เห้ย! ขึ้นเสียงหรอว่ะ  พูดงี้ก็อยากมีเรื่องอ่ะดิ! " นักเรียนชายคนนึงตะคอกข่มขู่แก้ว
 
"เอาดิ! ฉันไม่กลัวพวกแกหรอก! " แก้วแสดงความเข้มแข็งเพื่อท้าทายพวกเขา
 
"โห้ยยย เก่งมากสินะมึง! " นักเรียนชายคนนึงเข้าไปกระชากคอเสื้อของแก้วขึ้นก่อนจะยอกแก้วไปหนึ่งที
 
 
ผั๊วะ!!
 
  แก้วล้มลงกับพื้นเธอเลือดออกมุมปาก แก้วต้องกลั้นน้ำตาของเธอไว้ แต่จู่ๆ ก็มีใครบางคนวิ่งเข้ามาในกลุ่มนั้นย่างรวดเร็ว
 
 
"เฮ้ย! ทำไรว่ะ! " เขาวิ่งเข้าชกหน้ากลุ่มนักเรียนชายพวกนั้นอย่างแรง
 
"โทโมะ... " แก้วอึ้งเมื่อคนที่มาช่วยเธอไว้คือโทโมะ
 
"หนอยมึง! " โทโมะถูกพวกนั้นชกกลับมาจนล้มลง  กลุ่มนักเรียนชายเข้าล้อมโทโมะแล้วลุมกันเตะโทโมะจนบอบช้ำไปหมด
 
"โทโมะ!  ช่วยด้วยครับ!! ช่วยด้วย!  เฮ้ย!ครูโฟร์มา!! " แก้วแกล้งตะโกน  เมื่อพูดถึงครูโฟร์กลุ่มนักเรียนชายก็รีบวิ่งหนีออกไปทันที
 
      แก้ววิ่งเข้าไปหาโทโมะอย่างรวดเร็ว
 
"โทโมะ! โทโมะ ! นายอย่าเป็นอะไรไปนะ "แก้วประคองโทโมะวางบนตัก 
 
 
 
 
 
 
 
"นี่มันเรื่องอะไรกัน! พวกเธอบอกครูมาสิ " ครูใหญ่ของโรงเรียนตะคอกด่ากลุ่มเด็กนักเรียนชายที่ชกโทโมะ 
 
"ผมอธิบายได้ครับครู "แก้วยืนยันตัวเอง
 
"เล่ามาสิ " 
   แก้วเล่าเรื่องทุกอย่างให้ครูใหญ่ฟังจนหมด
 
 
 
 
 
 
ณ ห้องพยาบาล
"อาจารย์หมอครับ  โทโมะจะเป็นอะไรรึเปล่า "แก้วถาม
 
"ตอนนี้วิศวะได้รับบาดเจ็บมาก  เขาต้องรับการรักษาสักระยะ "อาจารย์หมอบอก
 
"อ๋อ  ครับ " แก้วมองหน้าโทโมะแล้วนึกสงสาร  เธอรู้สึกผิดไม่น้อย
 
 
 
 
 
 
เวลาผ่านไป 3วัน
 
"เมื่อไหร่นายจะฟื้น....ฉันรอนายอยู่นะ "แก้วว่าแล้วน้ำตาก็ค่อยๆไหลออกมา
 
"อื้อออ " ไม่นานนักโทโมะก็ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ 
 
"โทโมะ! นายฟื้นแล้ว " แก้วรีบปาดน้ำตาตัวเองเพื่อไม่ให้โทโมะสงสัย   
 
"โอ้ย! "
 
"อย่าขยับนะ  ตอนนี้นายยังบาดเจ็บอยู่ เดี๋ยวจะเจ็บเอาได้ " 
 
"โทโมะ....ฉันขอบคุณนายมาก  ที่ช่วยฉันไว้ " แก้วพูดด้วยความรู้สึกขอบคุณ
 
"หึ  นายอย่าเข้าใจผิด ฉันไม่ได้ช่วยนาย  ฉันกับพวกแก๊งนั้นมีเรื่องบาดหมางกันนานแล้ว ที่ฉันชกไอพวกนั้นก็เพราะความแค้นส่วนตัวต่างหาก " โทโมะอ้าง  
 
    แก้วแอบผิดหวังเล็กน้อยที่เขาพูดแบบนั้น
 
"ฉันว่านายบาดเจ็บขนาดนี้  ต้องเป็นข่าวดังแหง่ๆ " เมื่อแก้วพูดจบ ข่าวก็ออกทีวีทันที
 
"นักร้องหนุ่มวิศวะเกิดเรื่องชกต่อยกันภายในโรงเรียนอีกแล้ววว  คราวนี้แฟนๆคงผิดหวังในตัวเขาอีกรอบสินะ  "
 
"ทำไมพูดข่าวแบบนี้เนี่ย  แหล่งข่าวไม่น่าเชื่อถือสักนิด " แก้วพึมพำ
 
"นายออกไปห่างๆตัวฉันเดี๋ยวนี้เลย  "โทโมะสั่งแก้วเขาชี้บอกให้แก้วออกไปไกลๆเขา
 
"เอ่อ  เอิ้ม " แก้วงงๆแต่เธอก็ยอมขยับออกมาให้
 
"เอ๊ะ! นี่นายอย่าบอกนะว่านายยังคิดว่าฉันเป็นเกย์อยู่อ่ะ "แก้วนึกขึ้นได้จึงถาม
 
" แล้วฉันเข้าใจผิดตรงไหน ถ้านายไม่ใช่เกย์แล้วนายจะนอนกุมมือฉันอย่างนั้นได้ไง "โทโมะว่าแล้วเขาก็ขนลุก
 
"อ้าว  ทำไมนายพูดงี้อ่ะ นายต่างหากที่กุมมือฉันน่ะ "แก้วโวยวาย
 
"นายพูดเรื่องอะไรฉันไปกุมมือนายตั้งแต่เมื่อไหร่  " โทโมะเถียงกลับ
 
"ฉันจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้นายฟังเอง " แก้สเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นใ้โทโมะฟัง
 
"แม่  อย่าทิ้งผมไปสิครับ อยู่กับผมก่อนนะแม่ " โทโมะคว้ามือของแก้วมากุมไว้แน่น  ขณะที่เขายังคงละเมอถึงแม่
 
แก้วอึ้งตกใจ เธอตัวแข็งในทันควัน
"โอ๊ะ!...โทโมะ  "  
 
ก่อนที่โทโมะจะเงียบไปแล้วหลับสนิท  แต่เขาก็ยังกุมมือแก้วเอาไว้จนแน่น
 
 
 
 
  
 
 "เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้แหละ " 
 
"แต่...แต่ถึงยังไงฉันก็ไม่ให้นายนอนร่วมกับฉันอยู่ดี " โทโมะยืนยัน  แก้วและโทโมะจ้องตากันอย่างไม่ยอมกัน
 
 
 
 
 
 
 
วันต่อมา
 
ก๊อกๆๆๆ
 
"วิศวะ  เปิดประตู " เสียงรียกขอครูอีกคนที่มชื่อว่า "ฟลุ๊ค" ตะโกนเรียกเขา
 
"ครับ ๆ " เสียงตะโกนตอบออกมาจากห้อง
 
เมื่อโทโมะเปิดประตูออกจากห้องก็ต้องพบกับ....
 
"หวัดดี " 
 
"นาย!!! "โทโมะต้องสติแตกอีกครั้งเมื่อพบกับเธอ...
 
 
เจอกันอีกแล้วสินะ 55555  เม้นกันหน่อยนะ