กลลวงหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ”ฟางลืมตาตื่นมาในตอนเช้า แล้วภาพเหตุการณ์เมื่ออาทิตย์ก่อนฉายซ้ำเข้ามาในหัวทำให้

ฟางร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางตื่นแล้วหรอ”แม่ป๊อปปี้เดินเข้ามาในห้องเห็นฟางร้องไห้ก็เดินมากอดฟาง

 

 

 

 

 

“แม่ขา ฮือๆ”ฟางกอดแม่ของป๊อปปี้แล้วร้องไห้

 

 

 

 

 

“เรื่องก็ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้วนะฟาง”แม่ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

“แต่หนูทำใจไม่ได้นี่คะแม่”ฟางพูดทั้งน้ำตาแล้วกอดแม่ป๊อปปี้แน่น

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องร้องนะฟาง อย่าร้องเลย”แม่ป๊อปปี้กอดปลอบฟางให้เลิกร้องไห้ก่อนจะให้ฟางไปจัดการตัว

เองแล้วพาลงมาชั้นล่างที่มีทุกคนนั่งรอ

 

 

 

 

 

“หลังจากที่ตำรวจเคลียร์เรื่องทุกอย่างแล้ว ปั้นจั่นถูกขนมจีนยิงตายคาที ส่วนขนมจีนถูกยิงและถูก

ไฟคลอกตายคาที่เหมือนกันครับ”เขื่อนบอกข่าวให้ทุกคนที่นั่งทราบ

 

 

 

 

 

 

“นี่เป็นนาฬิกาที่ตำรวจเจอในที่เกิดเหตุ นาฬิกาของพี่ป๊อป”เฟย์พูดแล้วฝืนไม่ให้น้ำตาไหลออกมา

 

 

 

 

 

“เพราะฟาง ฮึก เพราะฟางพี่ป๊อปเลยเป็นแบบนี้”ฟางร้องไห้ออกมา ตั้งแต่วันนั้น เธอรอด แต่ป๊อปปี้

ช่วยชีวิตเธอ เขาต้องตายเพราะช่วยเธอ

 

 

 

 

 

 

“อย่าร้องเลยฟาง อย่าร้องเลยนะ ป๊อปปี้รู้ป๊อปปี้ต้องเสียใจแน่ๆ”โทโมะที่อยู่ใกล้ฟางดึงฟางไปกอด

ปลอบ

 

 

 

 

 

 

“แต่สิ่งเดียวที่ป๊อปปี้เค้าอยากให้ฟางทำก่อนที่เค้าจะตายคือการให้อภัย ถึงแม้ฟางจะไม่รักป๊อป

เหมือนเดิม แต่คนที่ฟางควรให้อภัยที่สุดคือแก้ว พี่สาวแม้ๆของฟางนะ”แม่ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฟาง พี่ขอโทษ จะให้พี่กราบเราก็ได้ แต่พี่ผิดไปแล้วจริงๆให้อภัยพี่เถอะนะ”แก้วยกมือไหว้ฟาง

แล้วขอโทษ

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องไหว้ฟาง ไม่ต้องแล้วฮือๆ พี่แก้ว ฟางขอโทษ ฮือๆ”ฟางรวบมือแก้วเข้ามาแล้วร้องไห้ 2พี่

น้องร้องไห้กอดกันยกใหญ่ เหมือนนานแล้วที่ทั้งคู่ไม่ได้กอดกัน กำแพงทิฐิทลายลงหมดแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นไงโล่งเลยล่ะสิคืนดีกับน้องสาวแล้วน่ะ”โทโมะพูดเมื่อออกมาจากอำเภอหลังจากฟางเซ็นใบหย่าให้เรียบร้อย

 

 

 

 

 

 

 

“มันเหมือนกับการที่เราเป็นนักโทษแล้วพ้นเลยนะรู้มั้ย เหมือนแก้วได้กลับมามีน้องอีกครั้ง ได้เริ่ม

ใหม่กันอีกครั้ง”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่เริ่มครั้งนี้ แก้วจะไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะ แก้วจะมีโทโมะ และก็ลูกร่วมทางเดินกันไป”โทโมะ

พูดก่อนจะมองทะเบียนสมรสในมือของเขาและแก้วแล้วยิ้มให้กัน ก่อนที่แก้วจะเอาอีกมือลูบที่ท้อง

ตัวเองเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เย้ ฝึกงานเสร็จแล้วจบสักที”เฟย์ที่ทำเอกสารเรื่งเรียนเสร็จก็ร้องดีใจ

 

 

 

 

 

 

“ดีใจล่ะสิจะได้กลับกรุงเทพแล้วน่ะ”เขื่อนเหล่มองเฟย์ที่ยิ้มอย่างมีความสุขกับใบผ่านฝึกงาน

 

 

 

 

 

“แน่นอน กลับไปนะ จะนัดเพื่อนไปช้อบปิ้ง โอ๊ะๆมีมิดไนท์เซลล์ด้วย แล้วก็จะไปทำเล็บ เข้าส

ปา”เฟย์พูด

 

 

 

 

 

 

“แล้วก็ลืมเรื่องราวระหว่างฝึกงานที่นี่”เขื่อนพูดทำให้เฟย์นึกถึงเขื่อนที่จูบเธอวันนั้น

 

 

 

 

“อะ อีตาบ้า พูดอะไรก็ไม่รู้”เฟย์หน้าแดงแล้วซัดไปที่แขนเขื่อนทันที

 

 

 

 

“เอ้า รึเธอจะลืม ว่าเราผานร้อนผ่านหนาวอะไรกันมาน่ะห้ะ”เขื่อนเหล่มองเฟย์แล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“อ๋อ เอ่อ ไม่ลืมหรอกน่า ชั้นน่ะ จะจำนายตลอดไปนะ เจ้านายแบบนายน่ะหาไม่ได้ที่ไหนแล้ว

ล่ะ”เฟย์พูดกวนๆ

 

 

 

 

 

“รวมถึงรสจูบของชั้นด้วยใช่ม้ะที่ไม่ลืม”เขื่อนกระแซะเฟย์แล้วพูด

 

 

 

 

“นี่ พอเลยนะตาบ้า พูดอีกแล้วนี่แน่ะๆๆๆๆ”เฟย์พูดแล้วทุบเขื่อนไม่ยั้ง

 

 

 

 

 

“เอ้าก็คนมันชอบนิ เดี๋ยวทุบบ่อยก็ไม่ให้แม่มาขอหรอก”เขื่อนพูดทำเอาเฟย์หยุดตีมองหน้าเขื่อน

แล้วหน้าแดง

 

 

 

 

 

 

“นายพูดว่าอะไรนะ นายชอบชั้นงั้นหรอ”เฟย์เหวอเมื่อได้ยินคำสารภาพจากเขื่อน

 

 

 

 

 

“ก็เอาตรงๆนะ ใช่ ชั้นชอบเธอ ยัยตัวแสบ ชั้นคุยกับแม่เธอแล้ว แม่เธอก็เห็นด้วยล่ะเรื่องที่พอเธอ

เรียนจบแล้วเราจะหมั้นกัน แม่เธอน่ะฝากเธอไว้กับชั้นแล้ว หึๆ ต่อไปนี้เธอเป็นของชั้นแล้ว ยัย

แสบ”เขื่อนพูดแล้วยิ้มออกมาเจ้าเล่ห์

 

 

 

 

 

 

 

“หา อะไรนะไม่นะ นายจะมาข่มขู่ชั้นงั้นหรอ ไม่มีทางนะยะ”เฟย์พูดก่อนจะไล่ตีเขื่อนโดยที่เขื่อนก็

หัวเราะชอบใจที่ถูกเฟย์ไล่ตีเขาแบบนี้ เพราะผุ้หญิงแบบเฟยืคงหาที่ไหนไม่ได้แล้ว ผู้หญิงอะไรมัด

เขาได้อยู่หมัดแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอดีตได้มั้ยเราเริ่มต้นกันใหม่ก็ได้นะฟาง”ป๊อปปี้กอดเอวฟางไว้แน่นแล้ว

พูด

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาพูดมาก ชั้นบอกแล้วไงชั้นไม่มีวันเชื่อคุณอีก”ฟางพูดจบแล้วผลักป๊อปปี้ล้ม

 

 

 

 

 

“สิ่งที่พี่ทำให้กับฟางดูและและยอมให้ฟางทำพี่จนเจ็บตัวมันพิสูจน์ไม่ได้เลยหรอว่าพี่รักฟางแค่ไหน

พี่จะต้องทำยังไงฟางถึงจะยอมให้อภัยในสิ่งทุกเรื่องในอดีต พี่ยอมหมดแล้ว”ป๊อปปี้พูดออกมาตาม

ตรง

 

 

 

 

 

 

“ออกไปจากชีวิตชั้นซะ ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับชั้นและลูกอีก”ฟางไล่

 

 

 

 

 

 

“ฟางก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ รังเกียจพี่มากแบบนี้ แล้วตายจากฟางไป ฟางจะให้อภัยให้พี่ได้

มั้ย”ป๊อปปี้ถามอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีวัน ต่อให้คุณกำลังจะตายชั้นก็ไม่มีวันสงสารรึใจอ่อนให้คุณอีก ไม่มีวัน เลิกพล่ามสักทีน่า

รำคาญ อ้อ ชั้นหายแล้วและชั้นก็จะกลับบ้าน ถ้าคุณอยากจะอยู่ต่อก็อยู่ไปนะ”ฟางพูดแล้วเดิน

เข้าไปในบ้านอย่างไม่ไยดี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟางนั่งมองรูปของป๊อปปี้ที่ติดอยู่ที่บ้านของเขาแล้วหวนคิดถึงวันนั้นที่ป๊อปขอให้เธอกับเขาเริ่มกัน

ใหม่แต่เธอก็ปฏิเสธมัน ยังคงถือทิฐิอยู่อย่างไม่ไยดีป๊อปปี้เลย

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง พี่รักฟางนะ พี่ขอโทษ”

 

 

 

 

เสียงของป๊อปปี้ที่เคยบอกรักและขอโทษหลุดเข้ามาในหัว

 

 

 

 

 “ชั้นไม่เชื่อคุณหรอกว่าคุณจะรักชั้น คุณรักพี่แก้วไม่ใช่ชั้น”

 

 

 

                                  “พี่รักฟางพี่ไม่ได้รักแก้วนะ”

 

 

 

 

 

 

ตำพูดที่ป๊อปปี้เคยพร่ำบอกว่าเขารักเธอไม่ใช่แก้วก็ฉายเข้ามาในหัวอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 “ฮึก ฮือๆ”ฟางกลั้นน้ำตาแห่งความเสียใจไว้ไม่อยู่ปล่อยโฮออกมาก่อนจะหยุดอยู่ที่กระเป๋าเสื้อผ้า

ของป๊อปปี้ที่เอามาจากบ้านของโทโมะที่วันนั้นป๊อปปี้กำลังเก็บเสื้อผ้าเตรียมตัวกลับกรุงเทพ

 

 

 

 

 

 

 

“แหวนนี่”ฟางเปิดมาเจอกล่องแหวนแต่งงานที่เป็นของเธอ ภาพที่เธอเตรียมตัวกลับไปบ้านโทโมะ

ฉายเข้ามา ภาพที่เธอถอดแหวนนั่นที่ป๊อปปี้เคยสวมให้เธอตอนที่เธอเป็นบ้า เขาสวมทับซ้อนแหวน

ของโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คำว่าขอโทษ คำๆนี้อาจจะไม่มีความหมายอะไรแล้ว เพราะฟางหมดรักพี่ไปแล้ว พี่ไม่โกรธฟางนะ

ที่ฟางเลือกทางนี้ เพราะพี่รู้ว่าคนที่รู้ตัวช้าคือพี่ คนที่ทำเรื่องราวร้ายๆทุกอย่างมันเกิดจากความเห็น

แก่ตัวของพี่เองทั้งหมด พี่เป็นคนทำร้ายฟาง สร้างรอยแผลไว้ในใจให้ฟางเอง พี่ทำลายความเชื่อใจ

ทุกอย่างที่ฟางเคยมีให้พี่ ไม่ผิดหรอกที่ฟางะร้ายกับพี่แบบนี้ ไม่ผิดเลยที่ฟางจะไม่ให้อภัยพี่แบบนี้

แต่พี่อยากให้ฟางรับรู้ไว้นะ ว่าพี่รักฟาง พี่รู้ตัวช้าเองที่จะรู้หัวใจตัวเองว่ารักฟางกับลูกมากแค่ไหน

กว่าจะรู้ก็เมื่อสาย พี่ไม่ขอให้ฟางรักพี่เหมือนเดิม แต่พี่หวังไว้สักวัน พ่ะให้ฟางให้อภัยพี่ ให้ฟาง

กลับมารักพี่เหมือนเดิมให้ได้ พี่รักฟางนะ ยังรอฟางคนเดิมที่รักพี่หมดหัวใจไม่เปลี่ยนแปลง”

 

 

 

 

 

 

 

ฟางสะดุดตากับจดหมายฉบับหนึ่งที่จ่าหน้าซองถึงเอและลงวันที่ที่เธอออกมาจากบ้านโทโมะ ฟาง

อ่านมันทุกอย่างแล้วร้องไห้ออกมา ภาพที่ป๊อปปี้ทำดีให้กับเธอมากมายตอนที่เป็นบ้าตัดมาสลับกับ

ภาพที่เธอทำร้ายป๊อปปี้สารพัดไม่ว่าจะเป็นการกระทำหรือคำพูด สิ่งที่เธอยังตั้งแง่ไม่เชื่อใจเขาเส

มอๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางยังเป็นฟางคนเดิมของพี่ป๊อป ฮือๆ ฟางขอโทษพี่ป๊อป ฟางขอโทษ”ฟางพูดออกมาทั้งน้ำตา

แล้วสะอื้นไห้ตรงนั้น

 

 

 

 

 

 

 

“ถึงรู้ตัวในเมื่อสายแต่อย่างน้อยฟางก็ให้อภัยป๊อปเค้าแล้วนะ”แก้วเดินมานั่งข้างฟางแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“พี่แก้ว ฟางเองที่โง่ โง่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ที่ถือทิฐิบ้าบอนี่ ทำให้ฟางต้องเสียพี่ป๊อปไปไม่มีวัน

กลับ ฟางทำให้เฟิร์สต้องกำพร้าพ่ออย่าถาวร ฟางมันเลว ฟางมันชั่ว ฮือๆ”ฟางร้องไห้กอดแก้วแน่น

 

 

 

 

 

 

“อย่าโทษตัวเองเลยฟาง ยิ่งฟางโทษตัวเองแบบนี้มันก็ไม่มีเรื่องดีกับตัวเอง ฟางต้องทำใจและ

ยอมรับมันให้ได้นะฟางต้องผ่านมันไปให้ได้ ถึงไม่มีป๊อปแล้วยังมีเฟิร์ส แม่ป๊อปปี้ เฟย์ โทโมะ พี่

และก็เขื่อนที่ยังอยู่ข้างฟางนะ เข้มแข็งไว้นะไม่ต้องร้อง”แก้วพูดแล้วกอดปลอบฟางตรงนั้น ก่อนจะ

พาฟางกลับขึ้นไปนอน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เสียใจมาเป็นอาทิตย์แบบนี้เดี๋ยวอาการฟางก็ทรุดลงไปอีกคนหรอกลูก”แม่ป๊อปปี้ที่พาเฟิร์สไปนอน

แล้วกลับมาพูดเมื่อเห็นว่าแก้วพาฟางส่งขึ้นนอนเรียบร้อยแล้ว

 

 

 

 

 

“เรื่องนี้มันหนักหนาสำหรับฟางครับแม่ แต่ผมเชื่อว่าฟางต้องเข้มแข็งและผ่านมันไปให้ได้”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

 

 

“พอเลยย่ะเลิกแอ๊บ แล้วไม่ต้องฉวยโอกาสเรียกแม่เฟย์ว่าแม่ยังไม่แต่งงาน”เฟย์บิดหูเขื่อนแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“เอ้าก็ซ้อมเรียกไว้ก่อนไง ถึงเวลาจริงจะได้คล่องปาก”เขื่อนพูดแล้วอมยิ้มให้กับเฟย์

 

 

 

 

 

“พอเลยทั้งคู่ นอกเรื่องละเนี่ย รีบๆพูดเมียชั้นจะได้ไปนอน นี่น้องกั้มพ์ง่วงแล้วนะ”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

“กั้มพ์อะไรกันโทโมะ แก้วอยากได้ลูกสาวนะ”แก้วหน้ามุ่ยแล้วมองท้องตัวเองที่อายุ

ประมาณ3เดือนเศษ

 

 

 

 

 

 

 

“นอกเรื่องกันทั้งหมดล่ะค่าทุกคน เอาล่ะค่ะ ตกลงว่ายังไงคะ เราต้องเศร้าแบบนี้อีกนานมั้ยคะ นี่

หน้าเฟย์จะเหี่ยวก่อนวัยละน้า”เฟย์พูดตัดบทเพื่อเข้าเรื่องแทนทุกคน

 

 

 

 

 

 

“เอ้า เฟย์จ๋า ต้องทำใจหน่อยสิจ้ะ ไอ้ป๊อปมันยังไม่ฟื้นเลย คนบ้าอะไร ถูกยิงไป3นัดยังรอดได้อย่าง

ปาฏิหาริย์ ของแบบนี้มันต้องรอนะ”เขื่อนพูด แล้วย้อนนึกถึงวันเกิดเหตุที่ป๊อปปี้หนีออกมาจากตึกได้

ก่อนจะระเบิดแล้วป๊อปปี้ก็สลบก่อนที่มีนเพื่อนของเฟย์ที่อยู่แถวนั้นช่วยและพาไปส่โรงพยาบาลง

แล้วส่งข่าวให้เฟย์รู้ แต่ด้วยเรื่องที่ยังไม่เคลียร์หลายเรื่องทำให้เฟย์และเขื่อนลืมบอกฟางทำให้เรื่อง

เลยตามเลย ทำให้ฟางกลับเข้าใจว่าป๊อปปี้ตายจากเธอไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วจะเอายังไง รอให้ป๊อปเค้าฟื้นเลยแล้วบอกความจริงงั้นหรอ แบบนี้เท่ากับหลอกลวงฟางน่ะสิ

แก้วไม่ยอมนะ”แก้วที่แอบหงุดหงิดกับความคิดทุกคนที่เลือกไม่บอกฟางก็แอบบ่น

 

 

 

 

 

 

 

“บอกน่บอกแน่จ้ะแก้วไม่งอนนะๆ แต่ถ้าจะเลือกบอกทั้งทีเราเองน่ะต้องบิ้วสถานการณ์ แล้วพอถึง

เวลาเปิดตัวพระเอกเราจะได้ซึ้งๆไงล่ะ”โทโมะรีบพูดพลางคิดแผนการณ์ต่อไป

 

 

 

 

 

 

“เอาให้ซึ้งแน่นะ ถ้าแผนพังล่ะ บ้านแตกแน่”แก้วพูดแล้วมองหน้าทุกคนพลางส่ายหน้าที่เห็นโทโมะ

สามีตัวเองเป็นแกนนำการทำแผนนี้ แถมแม่ของป๊อปปี้ก็ยังจะเออออเล่นแผนนี้ด้วย ถ้าฟางรู้จะเป็น

ไงเนี่ย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ถ้าใครกำลังจะเศร้ากับเรื่องของป๊อปปี้บอกเลยว่า รีบปาดน้ำตาทิ้งเลย55555555

 

 

เพราะทำพระเอกนางเอกไร้คู้ไม่ได้อยู่ในฟิคไรเตอร์จ้าาา

 

 

 

เดี๋ยวตอนหน้ามาดูกันว่าผีป๊อปปี้จะเฮี้ยนขนาดไหน

 

 

ใกล้จบแล้วอ่านแล้วคอมเม้นกันหน่อยน้า ช่วงนี้ไรเตอร์งานเยอะก็แอบหมดกำลังใจนิดนึงที่รีดเดอรืหายอ่าา จะได้มีกำลังใจในการเอาเรื่องใหม่ลง55555