กลลวงหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง”ป๊อปปี้ลืมตาตื่นมาในตอนมือของวันเดียวกันแล้วรีบลุกจะออกไปหาฟาง

 

 

 

 

 

 

“พอเลยพี่ป๊อป รู้ว่าเป็นห่วงพี่ฟาง แต่ตอนนี้พี่ป๊อปต้องพักก่อน”เฟย์ออกมาจากห้องน้ำของห้องพัก

ก็รีบพูด

 

 

 

 

 

 

“แล้วฟางล่ะ ตอนนี้ฟางอยู่ที่ไหน ฟางเป็นยังไงบ้าง”ป๊อปปี้รีบยิงคำถามถามเฟย์รัว

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย นี่ก็ห่วงจังเลยนะพี่ฟางเนี่ย ตอนนี้พี่ฟางพักอยู่อีกห้องค่ะ เหมือนพี่โทโมะจะไปรับเฟิร์สมาหา

ตอนนี้คงอยู่ด้วยกันนี่ล่ะ ส่วนพี่น่ะก็กลับขึ้นไปนอน ดูสิเรี่ยวแรงก็ไม่มีนี่ถ้าลองกระชากสายน้ำเกลือ

ออกนะ เฟย์ฆ่าพี่แน่พี่ป๊อป”เฟย์พูดพร้อมกับสั่งพี่ชายให้กลับไปบนเตียง ป๊อปปี้เห็นท่าทีเอาเรื่อง

ของน้องสาวก็ยอมกลับขึ้นไปบนเตียง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ยัยแสบนี่ดุอะไรพี่ชายเราอีกล่ะเนี่ย ดูสิหงอหมอแล้ว”เขื่อนที่ลงไปซื้อขนมให้เฟย์ก็เดินเข้ามาพูด

 

 

 

 

 

 

“ก็โตแล้วแต่ทำตัวแบบนี้มันใช้ได้มั้ยล่ะ รู้ว่าห่วงเมียแต่ช่วยห่วงตัวเองหน่อยได้มั้ย”เฟย์บ่นไม่หยุด

 

 

 

 

 

 

“เอ้าคนไม่มีความรักก็งี้ล่ะ ใครจะไปมองออก”เขื่อนนั่งกินโดนัทอยู่ก็พูด

 

 

 

 

 

 

“ใครไม่มีหัวใจกันยะ นี่แน่ะ ทีตัวเองล่ะไม่เห็นมีแฟนอย่ามาดีแต่ว่าคนอื่นไปหน่อยเลย”เฟย์ว่าเขื่อน

 

 

 

 

 

 

“ถ้าไม่มีแฟนกันทั้งคู่ก็คบกันไปดิ ง่ายออก”ป๊อปปี้พูดและเหล่มองน้องสาวตัวเองกับเขื่อน

 

 

 

 

 

 

“โน เวย์ ไม่มีวันนั้นหรอก”เขื่อนและเฟย์รีบหันมาตอบป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ก๊อกๆ

 

 

 

 

 

เสียงเคาะห้องทำให้ทุกคนหันไปมอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขออนุญาตพาคนไข้มาเยี่ยมคนไข้นะจ้ะ”แม่ป๊อปปี้พูดแล้วจูงมือฟางที่จับมือกับเฟิร์สเข้ามาในห้อง

 

 

 

 

 

 

“พ่อป๊อป”เฟิร์สเห็นป๊อปปี้นอนบนเตียงก็รีบกระโดดขึ้นเตียงคนไข้จนป๊อปปี้หลบแทยไม่ทัน

 

 

 

 

 

 

 

“จะว่าไปแล้วเฟิร์สก็ทำให้แม่คิดถึงเราตอนเด็กๆเลยนะป๊อป”แม่ป๊อปปี้พูดพลางปอกแอปเปิ้ลให้

ลูกชาย

 

 

 

 

 

 

 

“อยากกิน”ฟางที่นั่งข้างแม่ป๊อปปี้พูดแล้วจ้องไปที่แอบเปิ้ลในมือป๊อปปี้ ชายหนุ่มจึงยอมให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“กินมั้ย”ฟางพูดเมื่อกัดแอปเปิ้ลหมดไปครึ่งนึงก็ยื่นให้ป๊อปปี้ ชายหนุ่มก็ยอมกินแอปเปิ้ลส่วนที่เหลือ

ของฟางจนหมด

 

 

 

 

 

 

 

“เจ็บมากมั้ย”ฟางเขยิบตัวเองมานั่งข้างป๊อปปี้เมื่อแม่ป๊อปปี้ลุกไปก็รีบถาม คำถามนั้นทำให้ป๊อปปี้ที่

นอนข้างเฟิร์สดูทีวีอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมามองฟางอย่างไม่เชื่อหูว่าฟางะพูดกับเขา

 

 

 

 

 

 

“ฟาง นี่ฟางเริ่มหายแล้วใช่มั้ยฟาง”ป๊อปปี้รีบขยับตัวมาถามฟางใกล้ๆอย่างตื่นเต้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ อยากกิน”ฟางนิ่วหน้ามองป๊อปปี้ด้วยสายตาไม่เข้าใจก่อนจะหันไปเห็นขนมที่เขื่อนก็รีบไปแย่ง

กิน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางเค้ายังไม่หายหรอกป๊อป แต่ไม่ต้องห่วงนะ พวกเราะต้องช่วยรักษาฟางให้หายเอง”แม่ป๊อปปี้

พูดแล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

“พอเริ่มมีความทรงจำเกี่ยวกับผมกับแก้วเข้ามาหน่อย ฟางก็อาละวาดทุกที หรือผมจะเลิกพยายาม

ดีครับแม่ อย่าให้ฟางจำผมได้เลย ฟางจะได้หายไวๆ”ป๊อปปี้พูดเศร้าๆเพราะเขาคิดแล้วว่าเมื่อเจอ

หน้ากันพอจะจำเรื่องราวของเขาได้ฟางก็อาละวาดตลอดทุกครั้ง ขืนฟางยังทำแบบนี้มีหวังฟางต้อง

ถูกส่งไปโรงพยาบาลบ้าแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

“รู้น่าว่าทำเลวกับเค้าไว้มากน่ะ แต่ใช่ว่าพี่ป๊อปจะไม่เคยทำดีกับพี่ฟางนิ”เฟย์พูด

 

 

 

 

 

 

 

“วันแรกที่ฟางกับป๊อปเจอกันเป็นยังไงทำไมไม่ลองทบทวนความทรงจำดีๆตั้งแต่เจอกันครั้งแรกมา

ก่อนเลยล่ะ”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอางี้ละกัน พวกเราพาฟางกลับมาที่พัทยาแล้วไปอยู่ที่บ้านริมทะเลสิ คืองี้ผมมีบ้านหลังหนึ่งที่ซื้อ

ไว้ส่วนตัวติดริมทะเล เราก็ลองพาฟางไปพักผ่อนที่นั่นก็ได้”โทโมะพูดแนะนำก่อนจะเดินออกไป

ตามหาแก้วที่ยังไม่เข้ามาในห้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ”แก้วหลบมานั่งถอนหายใจที่มุมปลอดคนที่อยู่ไม่ไกลจากห้องป๊อปปี้ แล้วคลี่กระดาษแผ่น

หนึ่งออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“จากผลการตรวจนะคะ คนไข้มีอาการเครียดทำใครเป็นลม คนไข้ต้องพักผ่อนให้เพียงพอนะคะ

พยายามอย่าคิดมากเพราะตอนนี้คุณไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้ว”พยาบาลพูดหลังจากที่โท

โมะอุ้มแก้วที่เป็นลมไปให้พยาบาลตรวจร่างกายเธออีกห้อง

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณพยาบาลหมายความว่ายังไงคะ”แก้วถามพยาบาลทันที

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้คุณกำลังตั้งครรภ์ได้2เดือนเศษแล้วนะคะ ยินดีด้วยค่ะ”พยาบาลพูดแล้วยื่นผลตรวจให้กับ

แก้วทันที แก้วอึ้งมองผลตรวจในมือ แล้วคิดถึงโทโมะกับเธอที่มีอะไรด้วยกันที่บ้านของเขา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่หนูอยากเป็นลูกแม่ขนาดนั้นเลยหรอคะ”แก้วพูดแล้วเลื่อนมือมาลูบที่ท้องของตัวเองเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

“มาหลบอยู่นี่นิเอง ทำอะไรอยู่ทำไมไม่เข้าไปในห้องล่ะ”โทโมะเดินเข้ามาหาแก้วแล้วพูด แก้ว

ตกใจจะรีบซ่อนกระดาษผลตรวจแต่กลับพลาดเผลอทำหล่นต่อหน้าโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอามานะโทโมะ”แก้วที่รีบไปหยิบกระดาษแต่โทโมะที่ไวกว่าหยิบมันก่อนก็โวยวาย

 

 

 

 

 

 

 

“2เดือน นี่เธอท้องหรอแก้ว”โทโมะที่หลบแล้วอ่านข้อความในกระดาษก็อึ้ง แก้วหยุดนิ่งเมื่อโทโมะ

รู้เรื่องแล้ว

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องห่วงนะ แก้วจะเลี้ยงลูกเอง ไม่สร้างภาระให้โทโมะหรอก”แก้วหันหลังแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“พูดบ้าอะไรของเธอน่ะ ชั้นเป็นพ่อของลูกในท้องเธอนะ ชั้นต้องรับผิดชอบเธอนะ”โทโมะกอดแก้ว

ไว้แล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ พอเถอะ ชั้นไม่อยากให้นายมาจมปรักกับคนเลวๆอย่างชั้นเลย นายควรไปเจอคนดีๆกว่านี้

นะ ไม่ใช่ผู้หญิงเลวๆที่แย่งสามีน้องแบบชั้น”แก้วพูดพลางปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด

 

 

 

 

 

 

 

“มีคนดีเข้ามาแล้วจะทำไม ในเมื่อชั้นมันไม่เคยลืมเธอไปจากใจได้เลยนะแก้ว ชั้นรักเธออยู่นะ อย่า

ไล่ชั้นไปไหนเลย”โทโมะไม่ฟังแล้วกอดรั้งแก้วไว้ ต่อให้แก้วจะหลอกให้เขารัก ต่อให้แก้วจะยังรัก

ป๊อปปี้ เขาก็ยังจะรักเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณนะโทโมะ ฮือๆ”แก้วที่พยายามจะดันตัวเองออกไปจากโทโมะเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล เขายัง

คงกอดเธอแน่นไม่ยอมปล่อย แก้วร้องไห้อยู่ตรงนั้น เลิกดิ้นหนี ทั้งคู่กอดกันเนิ่นนาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ สบายจังนานทีได้ออกมาพักผ่อน”เฟยพูดเมื่อสูดลมหายใจเข้าเต็มปสดหลังจากลงรถมาที่

บ้านโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

“พักผ่อนอะไรยัยแสบ เราน่ะยังจะต้องฝึกงานกับพี่อยู่นะ”เขื่อนเดินตามมาแล้วพูด

 

 

 

 

 

“อะไรกัน นี่เจ้านายประสาอะไรไม่มีสวัสดิการให้ลูกจ้างเลย”เฟย์หันขวับมาว่าเขื่อน

 

 

 

 

 

 

 

“สวัสดิการน่ะมียกเว้นเด็กฝึกงาน หึๆ”เขื่อนพูดจบเฟย์ก็ฟาดไปเต็มๆหลังเขื่อน

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ยที่ค้าไม่ให้สวัสดิการน่ะเพราะว่าเค้าจะให้เฟย์มาดูแลบัญชีที่ร้านและก็หัวใจเลยนินา”โทโมะพูด

แซว

 

 

 

 

 

 

“พูดบ้าอะไรเนี่ย ไปแล้ว”เฟย์หน้าแดงแล้วรีบวิ่งหนีโทโมะไปหาแม่ตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“แม่ฟาง เราไปก่อปราสาททรายกันนะฮะ”เฟิร์สพูดแล้วดึงฟางไปนั่งที่ชายหาดแล้วเล่นก่อปราสาท

ทราย

 

 

 

 

 

 

 

“เย้ๆ ฮิฮิ”ฟางที่ก่อปราสาททรายเล่นกับลูกชายก็หัวเราะแล้วเอาก้อนทรายที่ควักมาจากพื้นทรายได้

ปาใส่ลูกชาย

 

 

 

 

 

 

 

“นี่แน่ะ แม่ฟางเล่นงี้ใช่มั้ย นี่แน่ะๆ”เฟิร์สพูดแล้วปาก้อนทรายกลับ2แม่ลูกเล่นวิ่งไล่จับกันไปมา

ป๊อปปี้ที่เก็บของให้ฟางในบ้านเสร็จแล้วก็เดินออกมานอกบ้านแล้วเดินไปหาฟางและเฟิร์สที่ริมหาด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อุ๊ย”ฟางที่วิ่งไล่จับเฟิร์สก็ร้องเมื่อวิ่งเข้ามาชนกับป๊อปปี้ ป๊อปปี้ประคองกอดฟางเอาไว้

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนเราเจอกันครั้งแรก เราก็ซุ่มซ่ามแบบนี้นะรู้มั้ย”ป๊อปปี้พูด แล้วหวนคิดถึงตอนที่เขาเริ่มรู้จักแก้ว

ใหม่ๆแล้วต้องมาทำรายงานกลุ่มที่บ้านแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

“โอ้โห บ้านของแก้วหลังโตเหมือนกันว่ะว่ามั้ยไอ้ป๊อป ไอ้บอม”เสียงของเพื่อนในกลุ่มพูดเพื่อเดิน

เข้ามาในบ้านแก้ว

 

 

 

 

 

 

“บ้านหลังโตแบบนี้เหมือนได้ข่าวว่าแก้วอยู่กับน้องแค่2คนอ่ะ พ่อแม่เค้าเสียหมดแล้ว”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

“แหมเพื่อนป๊อปครับ นี่คิดอะไรกับแก้วรึเปล่าครับทำการบ้านสืบข้อมูลมาดีนะเนี่ย”เสียงของบอม

เพื่อนป๊อปปี้แซว

 

 

 

 

 

“เงียบไปเลยไอ้บอม ไอ้มี่หยุดแซว ก็รุ่นพี่ให้ทำความรู้จักกับเพื่อนปีเดียวกันนี่นา ยัยนั่นน่ะนั่งข้าง

ชั้น ตอนรับน้องล่ะจ้อไม่หยุด ไม่ต้องถามยัยนั่นก็ตอบเต็มๆไม่มีกั๊ก”ป๊อปปี้พูดนินทาแก้วให้เพื่อนๆ

ฟัง 

 

 

 

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

 

“นินทาอะไรชั้นไม่ทราบยะไอ้ป๊อป ไปเลย ไปเอาน้ำเป็ปซี่ที่ชั้นเตรียมไว้ด้านในออกมาเลย”แก้ว

เดินเอาหนังสือมาตบหัวก่อนจะสั่งป๊อปปี้ให้เข้าไปในบ้านตัวเองแทน ป๊อปปี้บ่นอุบอิบแต่ก็ยอมทำ

แล้วเดินไปที่ครัว

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรน่ะ”ป๊อปปี้ที่กำลังหยิบของอยู่เห็นเหมือนมีเด็กชั้นม.ต้นกำลังปีนเก้าอี้เพื่อหยิบอะไรบ้างอย่าง

ที่ตู้

 

 

 

 

 

 

 

“ว้ายๆ”ฟางที่ตกเสียงป๊อปปี้ก็ร้องก่อนจะทำหนังสือที่กำลังขนอยู่ร่วงหล่นลงมาทัยตัวป๊อปปี้

 

 

 

 

 

โครม

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย เจ็บ”ป๊อปปี้ร้องเมื่อถูกกองหนังสือหล่นทับแถมมีร่างบางกลิ้งทับตัวเขาอยู่

 

 

 

 

 

“ขอโทษค่ะพี่ ฟางขอโทษ พี่เจ็บตรงไหนรึเปล่าคะ”ฟางรีบถามชายหนุ่มทันที

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ไม่เป็นไรครับๆ”ป๊อปปี้ตอบแล้วเก็บหนังสือให้ฟางก่อนะยื่นให้ ฟางรับมันมาแล้วมองหน้า

ป๊อปปี้ตาแป๋ว ก่อนจะกระพริบตาปริบๆ ป๊อปปี้หันมาสบตากับฟางที่เอาแต่ต้องเขาทำให้ฟางตกใจ

ก่อนจะรีบวิ่งหนีไป โดยที่ป๊อปปี้มองตามงงๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊า ยุงๆ”ฟางที่ไม่สนใจป๊อปปี้ก็ง้างมือตบหน้าชายหนุ่มทำให้ป๊อปปี้เหวอได้สติกลับคืนมา

 

 

 

 

 

 

“เล่นบอลกันมั้ย”ป๊อปปี้พูดแล้ววิ่งไปหยิบลูกบอลชายหาดยื่นให้กับฟางก่อนจะโยนส่งและรับกันไป

มา

 

 

 

 

 

 

 

“เย้ๆ พ่อป๊อปแม่ฟางเฟิร์สเล่นด้วย”เฟิร์สที่เห็นฟางยิ้มและยอมเล่นบอลกับป๊อปปี้ก็รีบพูดแล้ววิ่งไป

เล่นด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ แม่ก็คิดว่าแม่จะไม่ได้เห็นภาพนี้ซะแล้ว”แม่ป๊อปปี้พูดเมื่อนั่งอยู่กับเขื่อนและเฟย์

 

 

 

 

 

“ถ้าพี่ป๊อปเค้ารู้ตัวเองเร็วกว่านี้เรื่องพวกนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นหรอกค่ะ”เฟย์พูดแล้วหันไปมองแก้วและโท

โมะที่โทโมะกำลังลูบหลังให้แก้วโก่งคออ้วกอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ ดูแค่นี้ก็น่าจะรู้ละนะยัยแสบว่าในใจของป๊อปแก้วตอนนี้เค้าไม่ได้มีให้กันแล้ว เลิกอคติได้

แล้ว”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

 

“เงียบไปเลยนะนายน่ะ โอ๊ย ชั้นไม่อยู่กับนายละ แบร่”เฟย์ย้อนใส่เขื่อนก่อนจะเดินหนีไป

 

 

 

 

 

 

“แม่ฝากยัยแสบของแม่ไว้กับเราละกันนะเขื่อน”แม่พูดแล้วยิ้มๆก่อนจะเดินไป เขื่อนไม่พูดอะไรแต่ก็

แอบยิ้มอยู่นิดนึง

 

 

 

 

 

 

 

“อุ้ย”ฟางที่เล่นกับลูกจนเหนื่อยแล้ววิ่งมาก็เข่าอ่อนป๊อปปี้รีบประคองร่างบาง

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ”ป๊อปปี้มองตามร่างบางที่ไม่สนใจเขาไปก็แอบถอนหายใจแล้วทำหน้าเศร้าก่อนจะเดินตามฟาง

ไป

 

 

 

 

 

 

 

“ชิ รักกันดีจริงๆเลยนะ”ขนมจีนพูดเมื่อแบบพรางตัวมาอยู่ใกล้ๆหาดที่ป๊อปปี้ ฟางและเฟิร์สเล่นด้วย

กันแล้วมองผ่านแว่นตาดำด้วยความริษยา

 

 

 

 

 

 

 

 

มารักเค้าในวันที่สายก็งี้ล่ะ ต้องแกล้งพระเอกไปก่อนให้เข็ด555555