กลลวงหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หวีผมเสร็จพี่ว่าเรามัดผมด้วยโบว์สีนี้นะ ฟางน่ะเหมาะกับสีชมพูที่สุดเลยรู้มั้ย”ป๊อปปี้พูดขณะที่นั่ง

หวีผมให้ฟางในวันต่อมาเพื่อจะพาฟางไปที่บ้านแม่เขา

 

 

 

 

 

 

“เอาสีนี้ๆ”ฟางที่เอากล่องใส่เครื่องสำอางตัวเองออกมาจิ้มโน่นจิ้มนี่อย่างสนุกสนานก่อนจะปัดกล่อง

แหวนแต่งงานของเธอกับป๊อปปี้ตกลงมา ป๊อปปี้หยิบมันมาเปิดดูแล้วซึมลงไป

 

 

 

 

 

 

“สวยจังเลย”ฟางชะเง้อหน้ามาใกล้ป๊อปปี้แล้วยิ้มอย่างชอบใจ

 

 

 

 

 

 

“แหวนวงนี้ครั้งหนึ่งพี่เคยให้เรานะฟาง พี่อยากจะให้มันอีกครั้ง”ป๊อปปี้พูดแล้วแกะแหวนออกมาจาก

กล่อง

 

 

 

 

 

“เย้ๆ มีแหวนหลายวง สวยจัง”ฟางดึงแหวนไปใส่นิ้วชี้ เพราะนิ้วนางเธอมีแหวนโทโมะแล้วทำให้

ชายหนุ่มชะงัก

 

 

 

 

 

 

“นั่นสินะ มีของดีอยู่ใกล้ตัวกลับไม่สนใจมัน สุดท้ายก็ต้องเจ็บแบบนี้”ป๊อปปี้มองฟางที่ไม่เลือกสวม

แหวนที่นิ้วนางตามเดิมเพราะมีแหวนของโทโมะก็พูดกับตัวเองเศร้าๆก่อนจะพาฟางมาที่บ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยววันนี้ผมลางานครึ่งวันนะครับ แม่จะได้ไม่เหนื่อย”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินออกไปทำงานแต่ก็อดห่วง

ฟางไม่ได้ก็หันกลับมามอง

 

 

 

 

 

 

 

“มองงี้ไม่ไว้ใจแม่หรอพี่ป๊อป”เฟย์ว่าป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่ไม่ไว้ใจ แต่แค่พี่ไม่อยากไป”ป๊อปปี้พูดทำให้เฟย์เบ้ปากด้วยความหมั่นไส้พี่ชายก่อนจะรีบ

ขึ้นรถเขื่อนที่มารอรับไป

 

 

 

 

 

 

“หอมจัง”ฟางพูดเมื่อแม่ป๊อปปี้เดินเอาคุ้กกี้มาให้ฟางที่นั่งดูทีวีก็รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ร้อนเลยนะลูก แม่อบคุ้กกี้เผื่อเจ้าป๊อปกลับมาบ่ายนี้ด้วย”แม่ป๊อปปี้พูดแล้ววางจานคุ้กกี้ลง

 

 

 

 

 

“อ๊า ร้อนๆ”ฟางที่รีบกินคุ้กกี้ก็ร้องออกมาก่อนจะรีบดื่มน้ำแต่ก็ซุ่มซ่ามทำน้ำหกอีก

 

 

 

 

 

 

“ตายจริง งั้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะลูก”แม่ป๊อปปี้พูดแล้วพาฟางไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องเฟย์และหา

ชุดใหม่ให้ ก่อนจะรีบลงมาชั้นล่างเมื่อให้แม่บ้านไปซื้ออาหารมาเตรียมทำให้ป๊อปปี้ที่จะกลับมาช่วง

บ่าย

 

 

 

 

 

 

 

 

“สวย”ฟางพูดเมื่อยืนมองตัวเองในเสื้อผ้าของเฟย์ในกระจก พลางมองไปรอบๆห้อง แล้วภาพของ

งานแต่งงานของเธอกับป๊อปปี้เมื่อ5ปีก่อนก็ฉายเข้ามาในหัว เหมือนฟางเห็นตัวเองที่อยู่ในชุดเจ้า

สาวแบบไทยแล้วยิ้มอย่างมีความสุข ก่อนจะนั่งข้างๆป๊อปปี้ที่ทำหน้าตาฝืนยิ้มที่ยืนเคียงข้างเธอ

แล้วเห็นภาพที่ป๊อปปี้เอาแต่มองแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เค้ามองกัน”ฟางพูดออกมาอย่างเลื่อนลอยก่อนจะเดินออกมาจากห้องเฟย์แล้วเดินมาเรื่อยๆจนถึง

ห้องของป๊อปปี้ เหมือนฟางที่รู้เองโดยอัตโนมัติเธอเปิดประตูเข้าไปในห้องทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“หมี”ฟางที่เข้าไปในห้องป๊อปปี้แล้วเห็นตุ๊กตาหมีพูห์เต็มไปหมดก็กระโดดกอดทันที ก่อนจะนอน

กลิ้งไปมาบนเตียงแล้วมาหยุดที่รูปต่างๆของป๊อปปี้ในห้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

 ฟืบ

 

 

 

 

แล้วรูปใบหนึ่งก็ร่วงลงมาฟางหยิบมันขึ้นมาแล้วชะงักเมื่อเห็นภาพที่ป๊อปปี้โอบเอวแก้วแล้วถ่ายรูปคู่

กันสมัยที่เรียนอยู่ ทั้งคู่ดูยิ้มมีความสุขกันมาก

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ”ฟางทรุดตัวลงร้องไห้อีกครั้งที่เห็นภาพนั้นฟางกำมือแน่น

 

 

 

 

 

 

“วันนี้ได้ข่าวว่าซนทำน้ำหกใช่มั้ยฟาง”ป๊อปปี้ที่ขอลางานครึ่งวันเสร็จก็รีบกลับมาที่บ้านแล้วเดินขึ้นมา

ชั้นบนหลังจากทรายเรื่องขากแม่ของเขาแล้วเดินในห้องของเขาตามที่ฟางเปิดประตูทิ้งไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดดดด ฮือๆ”ฟางหันขวับมาเห็นป๊อปปี้ก็กรีดร้องก่อนจะคว้าเอาข้าวของใกล้ๆตัวปาใส่ป๊อปปี้

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ใจเย็นๆก่อนสิฟาง พี่ไม่ได้มาทำร้ายฟางนะ”ป๊อปปี้พยายามเอามือปัดป้องฟางที่หยิบพวก

กรอบรูป ตุ๊กตาต่างๆมาใส่เขาไม่ยั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

โครม

 

 

 

 

 

โมเดลที่ชายหนุ่มทำส่งอาจารย์สมัยเรียนถูกปาลงพื้นต่อหน้าต่อตาชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

“ฟาง พอเถอะ”ป๊อปปี้พยายามพูดแล้วก้มลงหยิบโมเดลของตัวเองขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

 

 

 

จังหวะนั้นเองที่ป๊อปีป้ก้มลง ฟางคว้าเอากีต้าร์ที่วางพาดอยู่ฟาดใส่เต็มๆหัวป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย ตายแล้ว”แม่ป๊อปปี้และแม่บ้านที่แวบไปข้างนอกวิ่งขึ้นมาตามเสียงก็เห็นเข้าแล้วร้องกันอย่าง

ตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้ แจ่มไปตามรถพยาบาลเร็วเข้า”แม่ป๊อปปี้รีบประคองชายหนุ่มก่อนจะสั่งแม่บ้านไปตามรถ

พยาบาลทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อปยังไงบ้างคะแม่”เฟย์ที่ทราบข่าวก็รีบมากับเขื่อนแล้วถามอาการพี่ชาย

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้กับฟางเป็นยังไงบ้างคะคุณน้า”แก้วและโทโมะที่ทราบข่าวก็รีบขับรถอีกคันตามมา

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางต้องไปเห็นรูปนี้แน่ๆทำให้ฟางอาละวาดขว้างปาข้าวของแบบนี้ ก่อนที่จะเอากีต้าร์ในห้องฟาด

ใส่ป๊อปปี้ เป็นเพราะแม่เองที่พอเห็นฟางไม่มีอะไรแล้วก็ปล่อยให้ฟางอยู่คนเดียว แม่ผิดเอง”แม่ป๊อ

ปีป้ยื่นรูปคู่ของป๊อปปี้กับแก้วยื่นให้เฟย์และโทโมะดูก่อนจะปล่อยโฮ กล่าวโทษเป็นความผิดตัวเอง

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่หรอกค่ะ คนผิดมันคือแก้วเอง ที่เป็นต้นเหตุของเรื่องเลวร้ายนี่ทั้งหมด”แก้วพูดก่อนจะรีบวิ่ง

ออกมาจากตรงนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้ว เดี๋ยวก่อนสิแก้วจะทำอะไรน่ะ”โทโมะวิ่งตามแก้วที่วิ่งออกมาทางหนีไฟแล้วขึ้นไปชั้นดาดฟ้า

ติดๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วมันคือตัวปัญหา โทโมะเห็นแล้วนิว่าความเห็นแก่ตัวของแก้วที่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจทำให้เกิด

เรื่องแบบนี้กับน้องสาวแท้ๆของแก้วเอง ฟางต้องมีภาพฝังใจเพราะแก้ว เรื่องทั้งหมดมันเกิดเพราะ

แก้ว ตายๆไปซะได้ก็ดี”แก้วที่เครียดจากเรื่องของฟางก็โพล่งระเบิดอารมณ์ออกมาแล้วหมายจะไป

กระโดดตึก โทโมะรีบพุ่งตัวไปกอดแก้วแน่น

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าคิดอะไรโง่ๆแบบนี้สิแก้ว แก้วทำไปมันก็ไม่ทำให้ฟางดีขึ้นมาหรอก มันกลับทำให้ฟางแย่กว่า

เดิมนะ”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่จริง ฮือๆคนเลวๆอย่างแก้วมันสมควรตาย มันไม่ควรหน้าด้านอยู่ต่อแบบนี้หรอก”แก้วดิ้นในอ้อม

กอดโทโมะ

 

 

 

 

 

 

“ถ้าแก้วตายงั้นโทโมะก็จะตายตามแก้ว เอามั้ยล่ะ โดดก็โดดมันพร้อมกันเนี่ยล่ะ”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

“ไม่นะ โทโมะจะโดดทำไมคนดีๆอย่างโทโมะไม่ควรจะมาตายกับแก้วแบบนี้”แก้วพูดแล้วพยายาม

ดิ้นให้หลุดแต่ไม่เป็นผล

 

 

 

 

 

 

“ก็จะเป็นคนดีไปทำไมเมื่อผู้หญิงที่เรารักที่สุดก็ยังรักษาชีวิตไว้ให้ไม่ได้แบบนี้”โทโมะโพล่งออกมา

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ ฮือๆ”แก้วที่ได้ยินคำนั้นจากปากโทโมะก็ร้องไห้ออกมา ก่อนจะเป็นลมไป

 

 

 

 

 

 

“เอ้าแก้ว เห้อ อย่างน้อยก็สงบลงล่ะว้ะ”โทโมะตกใจเมื่อแก้วเป็นลมก่อนจะอุ้มร่างบางเดินลงไปชั้น

ล่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดด ไม่นะ”เสียงกรีดร้องของฟางดังขึ้นทำให้ป๊อปปี้ลืมตาตื่นขึ้น ก่อนจะฝืนตัวลุกขึ้นจากเตียงที่

บุรุษพยาบาลกำลังเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉิน

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปหยุดเดี๋ยวนี้ ใจเย็นๆ”แม่ป๊อปปี้และเฟย์รีบวิ่งมารั้งป๊อปปี้ที่จะลงจากเตียง เพราะสภาพของ

ป๊อปปี้ที่มีผ้าพันแผลพันที่หัวนั้นทำให้แม่และน้องสาวของเขาใจไม่ดีเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เสียงฟาง ปล่อยผม ผมจะไปหาฟาง”ป๊อปปี้พูดและดิ้นแต่เนื่องจากชายหนุ่มพึ่งฟื้นทำให้ดิ้นไปก็

เปล่าประโยชน์เพราะด้วยแรงผู้หญิงอย่างแม่ของเขาและเฟย์ที่ตอนนี้มีมากกว่าเขาที่พึ่งฟื้นมาหลาย

เท่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะฟาง”ป๊อปปี้เบิกตาโพลงเมื่อเห็นเตียงของฟางถูกเข็นมา โดยมีฟางถูกมัดมือเข้าด้วยกันและ

ต้องใช้สายเข็มขัดรัดร่างบางกับเตียงไม่ให้ดิ้น ชายหนุ่มแทบคลั่งเมื่อเห็นหน้าฟางบิดไปมาด้วย

ความทรมานและกำลังร้องไห้

 

 

 

 

 

 

 

“หมอ ทำไมต้องทำกับน้องผมขนาดนี้ล่ะหมอ”โทโมะที่อุ้มแก้วมาถึงก็ตกใจก็รีบถามหมอ

 

 

 

 

 

 

“คนไข้มีอาการทางจิตจนถึงขั้นทำร้ายคนอื่นแบบนี้ หมอว่าเราจะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ หมอจะให้

ทางโรงพยาบาลจิตเวชให้รักษาตัวโดยด่วน”หมอที่เดินมากับเตียงของฟางพูดกับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

“ผมว่าฟางเค้าไม่ได้มีอาการร้ายแรงหนักหนาขนาดนั้นนะครับคุณหมอ ปล่อยตัวฟางออกมาก่อน

ก็ได้”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“หรือจะต้องให้คนไข้เตียงนั้นต้องตายก่อนคะ คุณถึงจะเชื่อว่าคนไข้กำลังคุ้มคลั่ง”หมอพูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ผมไม่ยอมให้หมอเอาเมียผมไป”ป๊อปปี้ที่เห็นน้ำตาของฟางก็แทบคลั่งตามก่อนจะสะบัดออก

จากการเกาะกุมทุกอย่างแล้ววิ่งมาแกะเข็มขัดที่รัดฟางและช่วยแก้มัดผ้าที่มัดฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณเป็นบ้าอะไร เดี๋ยวคนไข้ก็ทำร้ายคุณหรอก”หมอพูดก่อนจะสั่งให้บุรุษพยาบาล2นายช่วยกัน

หามป๊อปปี้ออกไป

 

 

 

 

 

 

“ผมว่าคุณหมอฟังเพื่อนผมก่อนเถอะ”โทโมะที่วางแก้วลงที่เก้าอี้แล้วพุ่งเข้ามาดึงบุรุษพยาบาลออก

จากป๊อปปี้เช่นเดียวกับเขื่อนที่ช่วยโทโมะดึงบุรุษพยาบาลออกจาตัวป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ไม่เป็นไรนะฟาง”ป๊อปปี้ที่หลุดจากบุรุษพยาบาลแล้วก็รีบมาแก้มัดให้ฟางก่อนจะอุ้มฟางลงจาก

เตียงทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้นะคุณ คุณกำลังบาดเจ็บ อย่าออกแรงมาก”หมอพูดแต่ไม่ทันไรก็เป็นอย่างที่หมอพูด อาการ

ป๊อปปี้ที่กำลังฟื้นตัวนั้นทำให้เข้าหมดแรงและพาตัวเองที่อุ้มฟางล้มลงกับฟื้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย ฮือๆ”ฟางที่ก้นกระแทกพื้นอย่างแรงก็ร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิม

 

 

 

 

 

 

“ฟางพี่ขอโทษฟาง พี่ผิดเองไม่ร้องนะ”ป๊อปปี้รีบกอดปลอบฟางที่ร้องไห้เหมือนเด็กๆแน่น

 

 

 

 

 

 

“ไปพาตัวคนไข้ออกมา”หมอพูดแล้วสั่งบุรุษพยาบาลที่ถูกโทโมะและเขื่อนจับอยู่ออกมาดึงป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“พอเถอะครับหมอ หมออย่าพาตัวน้องสาวผมไปเลยนะครับ”โทโมะรีบมาขวางบุรุษพยาบาลไม่ให้

เดินไปหาป๊อปปี้และฟางได้ เขื่อนและเฟย์รีบมาช่วยกันขวางอีกทาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่สาวชั้นไม่ได้บ้านะคะหมอ อย่าเอาพี่สาวชั้นไปเลย”เฟย์ขอร้องหมออีกแรง

 

 

 

 

 

 

“อย่าเถียงหมอเลยค่ะ พวกคุณกำลังทำผิดไม่ยอมส่งตัวคนไข้เข้ารับการรักษาแบบนี้ไม่ได้นะ

คะ”หมอพูด

 

 

 

 

 

 

 

“พวกเรากำลังรักษาอยู่นี่ไงล่ะครับ ตอนนี้ฟางเค้ากำลังเสียใจมากกับการสูญเสียลูกไป หมอที่

พัทยาก็บอกแล้วว่า ครอบครัวจะช่วยเยียวยาและรักษาฟางได้ และพวกผมก็คือครอบครัวของฟาง

ผมไม่ยอมให้หมอมาพาตัวน้องสาวผมคนนี้ไปหรอกนะครับ”โทโมะพูดเชิงเอาจริง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอางี้ครับหมอ ให้พวกเราในครอบครัวช่วยกันรักษาฟางก่อน แล้วถ้าเกิดไม่หายหรือไม่ดีขึ้นยังไง

พวกเราเองจะยอมส่งตัวฟางไปให้หมอรักษาที่โรงพยาบาลจิตเวชเลยครับ”เขื่อนพูดอธิบายช่วยโท

โมะอีกแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอาอย่างงั้นก็ได้ค่ะ แต่ถ้าคนไช้คุ้มคลั่งอีกครั้ง หมอขอพาตัวคนไข้ไปรักษานะคะ”หมอมองป๊อปปี้

ที่ร้องไห้กอดฟางแน่นไม่ยอมปล่อยและมองโทโมะ เฟย์ เขื่อนที่ห้ามไม่ให้บุรุษพยาบาลเข้าไปพา

ตัวฟางออกมาก็นิ่งคิดก่อนจะพูดแล้วเดินไป

 

 

 

 

 

 

“ฟางไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่มีใครมาจับตัวฟางไปแล้วนะ ไม่ต้องกลัวนะพี่อยู่นี่แล้ว”ป๊อปปี้พูดอย่างดีใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ กลัว”ฟางที่ยังตกใจกลัวก็กอดป๊อปปี้แล้วร้องไห้แน่น

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะไม่ยอมปล่อยให้ฟางไปไหน ให้ผู้ชายเลวๆคนนี้ได้ชดใช้สิ่งที่ทำผิดไว้กับฟาง

นะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะสลบไปทั้งๆที่ตัวเองยังกอดฟางไว้

 

 

 

 

 

 

 

“เห้ย ป๊อปปี้/พี่ป๊อป”โทโมะ เขื่อนและเฟย์ร้องอย่างตกใจก่อนจะช่วยกันพาป๊อปปี้ไปที่ห้องพักโดย

ด่วน

 

 

 

 

 

 

 

เรื่องนี้อาจจะดูใจร้ายไปหน่อยนะ แต่ไรเตอร์พยายามคิดแนวฟิคใหม่ๆเลยเป็นแบบนี้

 

 

 

ชอบไม่ชอบติชมได้น้า ไรเตอร์รู้สึกว่ารีดเดอร์หายไปยังไงไม่รู้อ่าาา

 

 

ถ้าไม่ชอบกันเดี๋ยวเรื่องหน้าจะพยายามทำให้ซอฟลงนะจ้ะ