กลลวงหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวชั้นว่าจะพาฟางกลับไปที่บ้านกรุงเทพนะเพราะอยู่ที่นี่เดี๋ยวนายจะไม่ได้ทำงานเอา”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้อง นี่เฟิร์สเองก็เรียนที่นี่นะ และฟางก็ยังเป็นเมียในสมรสชั้นอยู่”โทโมะพูดตามหลักการความ

เป็นจริง

 

 

 

 

 

 

“ชั้นรู้ๆ แต่อย่าลืมว่าฟางเป็นยังไงตอนนี้ ชั้นรับปากแล้วว่าจะดูแลฟางฟางต้องอยู่ใกล้ๆชั้น”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ ถ้าฟางไปเฟิร์สก็ต้องย้ายโรงเรียนอีกนายช่วยคิดหน้าคิดหลังถึงปัญหาด้วยสิ”โทโมะบ่น

 

 

 

 

 

 

“เรื่องของเฟิร์สชั้นรู้น่าลูกของชั้นชั้นจัดการเองได้”ป๊อปปี้ที่เครียดกับเรื่องฟางก็ว่าโทโมะ

 

 

 

 

 

“อ๋อ แต่ชั้นทำหน้าที่พ่อเค้ามา5ปีชั้นมีสิทธิ์ดูแล”โทโมะเองก็เถียงอย่างไม่ยอมแพ้

 

 

 

 

 

“โอ๊ย นี่ช่วยเลิกทะเลาะกันก่อนจะได้มั้ย เรื่องของกับเฟิร์สน่ะ”แก้วที่ออกมาจากห้องของฟางก็

ว่า2หนุ่ม

 

 

 

 

 

 

“แก้วก็ดูสิทำแบบนี้แล้วเฟิร์สกำลังเรียนอยู่นะมาย้ายไปกลางเทอมแบบนี้ได้ไง”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

“ก็ชั้นต้องการจะดูแลเมียกับลูกชั้นนิ ชั้นพาฟางไปดูแลที่กรุงเทพแล้วเอาลูกไปด้วยมันผิดตรง

ไหน”ป๊อปปี้สวนมา

 

 

 

 

 

“ทุกตรงเพราะนายมัวแต่คิดน้อย อารมณ์ร้อนแบบนี้ไงถึงไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดี”โทโมะว่า

 

 

 

 

 

 

 

“พอๆ เลิกทะเลาะกันได้แล้ว ตอนนี้คุณแม่แต่งตัวให้ฟางเสร็จแล้วเดี๋ยวเราไปตกลงเรื่องทั้งหมดที่

บ้านกัน”แก้วพูดก่อนจะเข้าไปช่วยแม่ป๊อปปี้พาฟางไปที่รถแล้วทั้งหมดก็นั่งรถกลับมาที่บ้านโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

“โธ่พี่ฟาง”เฟย์ เขื่อนที่รออยู่ที่บ้านโทโมะเห็นสภาพฟางลงรถมาก็น้ำตาซึม

 

 

 

 

 

 

“ดอกไม้”ฟางที่ไม่รับรู้อะไร จากภายนอกวิ่งไปนั่งเด็ดดอกไม้ในสวน ป๊อปปี้มองฟางแล้วซึมลงไป

 

 

 

 

 

“แม่ฟาง”เฟิร์สที่ไม่ยอมไปโรงเรียนก็วิ่งมาหาฟางที่นั่งเล่นที่สวนทันที เฟิร์สกอดแม่แน่น

 

 

 

 

 

 

“ทำไมแม่ฟางไม่พูดกับเฟิร์ส แม่ฟางเฟิร์สจะไม่ดื้ออีกแล้วแม่ฟางพูดกับเฟิร์สสิ”เฟิร์สพูดและเบะ

ปากจะร้องไห้

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้เราอาจจะคุยกับแม่ฟางไม่ได้แต่พ่อสัญญานะครับว่าจะทำให้แม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้

ไม่ร้องนะครับ”ป๊อปปี้สงสารลูกก็เดินมานั่งข้างๆแล้วกอดลูกชายเบาๆ

 

 

 

 

 

“โอ๋ๆ ไม่ร้องน้าๆ”ฟางเห็นเฟิร์สร้องไห้ก็ยิ้มและปลอบก่อนจะลุกขึ้นวิ่งไล่จับผีเสื้อในสวน

 

 

 

 

 

 

“เห็นกันแล้วสินะ ชั้นขอล่ะให้ชั้นพาฟางไปดูแลที่กรุงเทพเถอะนะ”ป๊อปปี้ที่พาเฟิร์สไปไว้ที่แม่และ

เฟย์ก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“ถ้าฟางไปเฟิร์สก็ต้องร้องจะตามไปแน่ๆ ไม่เอาอ่ะ”โทโมะยังยืนยันคำเดิมที่จะไม่ยอม

 

 

 

 

 

 

“นี่นายไม่เห็นรึไง ว่าฟางเค้าไม่สนใจเฟิร์สเลย เอางี้ ชั้นพาฟางไปรักษาแล้วทุกสุดสัปดาห์ชั้นจะพา

ฟางกลับมา แล้วถ้าฟางอาการดีมีการตอบสนองมากกว่านี้ ค่อยพาฟางย้ายกลับมาที่นี่”ป๊อปีป้เสนอ

ความเห็น

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าป๊อปยืนยันแบบนี้โทโมะนายก็ยอมๆไปเถอะ แล้วทางนี้ เราก็ช่วยกันดูแลเฟิร์สกันจนกว่าฟางจะ

หายเถอะ ถือว่าทำให้ฟาง”แก้วที่รู้ดีว่าป๊อปปี้เป็นคนไม่ยอมคนคล้ายเธอก็พูด โทโมะเห็นสายตา

ของแก้วก็ยอมกับข้อตกลงนี้อย่างเลี่ยงไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วป๊อปจะเอาน้องไปอยู่ที่ไหน บ้านเรามั้ยลูก”แม่ป๊อปปี้ถามลูกชาย

 

 

 

 

 

“ไม่ครับ ผมจะพาฟางกลับไปที่บ้านของเธอเอง ผมจะดูแลฟางที่นั่น”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“แต่บ้านหลังนั้นมันเป็นที่ๆพี่ฟางมีความทรงจำไม่ดีนะพี่ป๊อป”เฟย์แม้จะรู้ว่าป๊อปปี้กับแก้วหย่าและไม่

ได้คิดอะไรกันแล้ว แต่บ้านหลังนั้นมันคือที่ๆป๊อปปี้กับแก้วแอบคบชู้กันเธอคงไม่ยอมให้ฟางมีความ

ทรงจำแย่ๆอีกแน่

 

 

 

 

 

 

“นั่นคือบ้านของฟางจริงๆนะเฟย์ พี่รู้ว่าที่นั่นมันเป็นที่ๆมีความทรงจำแย่ๆกับฟาง แต่ที่นั่นก็คือที่ๆฟาง

กับพี่เจอกันบ่อยๆ บ้านแท้ๆของตัวเองบางทีอาจจะช่วยให้ฟางหายไวๆก็ได้นะ ไม่รู้ล่ะพี่ต้องเสี่ยง พี่

จะต้องทำทุกทางเพื่อให้ฟางกลับมาเป็นคนเดิม”ป๊อปปี้พูดดึงดันคำเดิมที่ตัวเองคิดไว้ ทุกคนจึงไม่มี

ใครแย้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึยังจะรอดอยู่นะนังโง่”ขนมจีนที่แอบมาดูที่รั้วบ้านโทโมะก็พูดเมื่อเห็นฟางนั่งอยู่ในสวน

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวเฟิร์สมานะแม่ฟาง เฟิร์สปวดฉี่”เฟิร์สพูดแล้ววิ่งกลับเข้าไปในบ้าน ฟางจึงลุกขึ้นเดินเล่นใกล้ๆ

รั้ว ก่อนจะหยุดยืนตรงที่ขนมจีนแอบดูเธออยู่

 

 

 

 

 

 

“จำกันได้มั้ยจ้ะ”ขนมจีนพูดแล้วถอดแว่นกันแดดออกมา ฟางมองหน้าขนมจีนสักพักภาพที่ขนมจีน

ทำร้าย และพูดถึงความสัมพันธ์ของเธอกับป๊อปปี้ก็ฉายเข้ามาในหัว ฟางถอยห่างออกไป

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดดด อย่านะ อย่าทำอะไรลูกชั้น”ฟางตกใจกรีดร้องออกมา ขนมจีนเหวอแล้วเห็นว่าทุกคนวิ่ง

ออกมาจากบ้านก็รีบหนี

 

 

 

 

 

 

“ฟางเป้นอะไร เกิดอะไรขึ้นฟาง”ป๊อปปี้รีบไปประคองกอดฟางไว้

 

 

 

 

 

“มันจะทำลูกชั้น นังปิศาจ ฮือๆ”ฟางชี้ไปที่รั้วแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“รึว่าขนมจีน เฟย์ เขื่อน ออกไปกับพี่”โทโมะพูดก่อนจะสั่งเขื่อนและเฟย์ให้ออกไปดูด้านนอกบ้าน

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะ ชั้นไม่ให้แกทำอะไรลูกชั้นหรอก นังปิศาจ”ฟางที่พูดว่าขนมจีน ภาพที่ขนมจีนทำร้ายเธอ

เหมือนฉายมาให้เธอเถียงกับภาพปัจจุบันตอนนี้ ฟางกอดท้องตัวเองแน่นไม่ยอม

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีปิศาจที่ไหนแล้วฟาง ตอนนี้ฟางอยู่กับพี่แล้วนะพี่ป๊อปสัญญาว่าจะดูแลปกป้องเราเอง”ป๊อปปี้

พูดแล้วกระชับกอดไว้

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อป”ฟางพูดซ้ำชื่อป๊อปปี้แล้วภาพที่ป๊อปปี้นอนกับแก้วเมื่อ5ปีก่อนก็ฉายเข้ามาในหัว ภาพที่

ป๊อปปี้บอกเธอว่ารักแก้วทั้งๆที่เธอกำลังท้องกับเขาก็ฉายเข้ามา ภาพที่ป๊อปปี้ทำร้ายเธอฉายเข้ามา

ในหัวประดังประเด

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดด ออกไป ชั้นไม่อยากเห็นหน้าแก ไอ้เลว”ฟางผลักป๊อปปี้ออกอย่างแรงแล้ววิ่งหนีเข้าไปในบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง อย่าตรงนั้นมันเป็นสระน้ำ”ป๊อปปี้วิ่งตามฟางแล้วตะโกนบอก แตฟางไม่สนใจฟัง

 

 

 

 

พรืด

 

 

ตู้ม

 

 

 

ฟางวิ่งแล้วลื่นน้ำบริเวณนั้นตกน้ำไปทันที

 

 

 

 

 

 

“ฟาง”ป๊อปปี้รีบกระโดดลงไปในสระเพื่อช่วยฟางทันที

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ด ไม่ต้องมาจับตัวชั้น ปล่อย กรี๊ด”ฟางเอาแต่กรี๊ดแล้วดิ้นหนีป๊อปปี้ที่กอดเธอ แต่ป๊อปปี้ไม่ปล่อย

จนเธอต้องกัดชายหนุ่มอย่างแรงจนชายหนุ่มร้อง ฟางรีบดีดตัวเองขึ้นมาจากน้ำแล้วถีบป๊อปปี้อย่าง

แรงในน้ำ

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ป๊อปปี้”แก้วที่วิ่งมาก็รีบยื่นมือช่วยฟางขึ้นมาจากสระน้ำก่อน

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดด”ฟางที่เห็นหน้าแก้วแล้วภาพหลอนของแก้วกับป๊อปปี้ก็ฉายมาอีกครั้ง ฟางกรี๊ดอีกครั้งแล้ว

ผลักแก้วจนหัวโขกกับเก้าอี้ริมสระตรงนั้นอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

“เลือด กรี๊ดด”ฟางที่ล้มแล้วหันไปเห็นหน้าแก้วที่มีเลือดออกก็กรี๊ดอีกครั้งก่อนจะรีบลุกแล้ววิ่งไป

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะฟาง”โทโมะที่กลับเข้ามาในบ้านก็รีบกอดรั้งฟางไว้ก่อนจะปลอบ แล้วต้องตกใจเมื่อ

เห็นสภาพป๊อปปี้กับแก้ว

 

 

 

 

 

 

“พาทุกคนเข้าไปในบ้าน โทโมะทำแผลให้แก้วด้วย”แม่ป๊อปีป้พูดก่อนจะให้ทุกคนไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

และทำแผลให้แก้วข้างในบ้าน โดยที่แม่ป๊อปปี้ดูแลและแต่งตัวฟางใหม่

 

 

 

 

 

 

 

“เห็นแล้วใช่มั้ย นี่ขนาดยังไม่พากันไปดูแลเลย ยังเกิดเรื่องขนาดนี้ชั้นว่านายเลิกความคิดนี้

เถอะ”โทโมะดุ

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ที่ฟางเกิดภาพหลอนพวกนั้นทุกอย่างเกิดจากชั้นเองชั้นต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดนี้”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“ทำไม ถ้านายดื้อจะดูแลฟาง นายจะให้ฟางประสาทหลอนตายรึไง”โทโมะพูดและมองแก้วที่ลูบ

แผลที่หน้าผากตัวเองป้อยๆก็หงุดหงิดเพราะเขาไม่อยากให้แก้วต้องเจ็บตัวแบบนี้เลยเหมือนกัน

 

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่อย่างงั้น ถ้าฟางฝังใจชั้นจะรื้อฟื้นความจำที่ครั้งหนึ่งฟางเคยเป็นฝ่ายรักชั้นกลับมา ต่อให้ชั้น

จะโดนฟางทำร้ายแค่ไหนก็ยอม ถ้าเทียบกับสิ่งที่ชั้นทำกับฟาง มันยังน้อยไป”ป๊อปปี้พูดก่อนจะแอบ

ย่องเข้าไปในห้องที่แม่ของเขาอยู่กับฟาง

 

 

"แม่ว่าอย่าพึ่งเข้าไปเลยป๊อป"แม่ป๊อปปี้พูดเมื่อเดินออกมาจากห้องแล้วมาเจอลูกชาย

 

 

 

 

"ช่างเถอะครับแม่ ผมผิดสมควรจะโดนแบบนี้นิครับ"ป๊อปปี้พูดแล้วดึงดันจะเดินเข้ามาในห้องนี้

 

 

 

 

 

 

“เค้ารักกัน ฮึก ลูกจ๋าเค้ารักกัน”ฟางที่เอาแต่เหม่อลอยจากภาพความทรงจำเมื่อกี้ก็ร้องไห้ออกมา

แล้วลูบที่ท้องตัวเอง ป๊อปปี้เห็นภาพนี้ก็รู้สึกแย่ ความรักของเขาทำลายเธอแบบนี้เลยสินะ

 

 

 

 

 

 

“พี่ขอโทษฟาง ที่พี่เลวมากจนไม่สนใจว่าฟางจะรู้สึกยังไงในตอนนั้น พี่มันเห็นแก่ตัวฟาง พี่มันแย่

มาก”ป๊อปปี้ก้มลงคุกเข่าขอโทษฟางที่นั่งบนเตียงแล้วร้องไห้ ก่อนน้ำตาของเขาจะไหลออกมา

 

 

 

 

 

 

“พี่รู้ว่าพูดไปฟางคงไม่ได้ยินมัน พี่ขอโทษฟาง ขอให้พี่ได้ดูแลฟางเถอะนะ พี่จะไม่ทำมันอีก

แล้ว”ป๊อปปี้เงยหน้าขึ้นพูดพร้อมกับสบตาคนตัวเล็กที่หยุดร้องไห้แล้วมองหน้าป๊อปปี้ด้วยความสงสัย

 

 

 

 

 

“ดูแล งั้นดูแลลูกฟางด้วยนะ”ฟางยิ้มก่อนจะจับมือป๊อปปี้มาจับที่ท้องของเธอ ป๊อปปี้สะอึก

 

 

 

 

 

“ครับ พี่จะดูแลเรากับลูกเองนะ”ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะกอดฟาง ฟางยิ้มดีใจแล้วกอดตอบป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวถ้าเราไปทำงานรึยังไงก็พาฟางมาที่บ้านก็ได้นะป๊อป แม่จะได้ช่วยดูแลฟางต่อจากเรา”แม่ป๊อ

ปีป้พูดเมื่อป๊อปีป้ขับรถกลับมาแล้วมาส่งน้องสาวกับแม่ของเขาที่บ้านก่อนจะกลับบ้านฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ครับขอบคุณนะครับแม่”ป๊อปีป้ยิ้มก่อนจะมองคนตัวเล็กที่หลับปุ๋ยข้างๆคนขับแล้วขับรถกลับมาที่

บ้านของฟาง แล้วจัดการเปิดไฟที่บ้าน ที่นี่ที่ที่เคยเป็นเรือนหอของเขากับฟาง และเป็นรังรักต้นงิ้ว

ของแก้วกับเขา จากนี้มันจะไม่มีอีกแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ไม่ปลุกเราละกันนะ”ป๊อปปี้เดินกลับมาที่รถก็พูดเมื่อเห็นฟางหลับไม่ตื่นง่ายๆแน่ก็จัดการอุ้มฟาง

ขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

“อื้อ”ฟางเริ่มขยับตัวแล้วขยี้ตาตัวเองก่อนจะมองป๊อปปี้ที่อุ้มตัวเองอยู่

 

 

 

 

 

 

“ตื่นแล้วหรอฟาง โทษทีนะที่พี่อุ้มเรามาแบบนี้ หิวมั้ยเดี๋ยวพี่หาอะไรให้เรากินนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะ

พาฟางมานั่งที่โซฟา

 

 

 

 

 

 

“หมี”ฟางไม่สนใจฟังป๊อปปี้เห็นตุ๊กตาหมีพูห์ตัวโตก็รีบวิ่งไปกอด

 

 

 

 

 

 

“หมีตัวนี้พี่ซื้อให้เราเองล่ะ สงสัยจะชอบมากจริงๆ แค่นี้ก็ยังจำได้”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มกับภาพที่เห็น

 

 

 

 

 

 

“อ๊า”ฟางเห็นรูปตัวเองที่แขวนที่ผนังก็เดินไปดู ป๊อปปี้รีบเดินตาม ก่อนที่ฟางจะหยุดที่รูปของฟางกับ

ป๊อปปี้ ชายหนุ่มเห็นรูปนั้นก็กลัวฟางจะอาละวาดอีกก็รีบเอาตัวมาบังทำให้หน้าเขาใกล้กับฟางเพียง

แค่คืบ

 

 

 

 

 

 

“หมีๆ ฮิฮิ”ฟางเอามือจับแก้มป๊อปปี้ทั้ง2ข้างก่อนจะดึงแก้มชายหนุ่มแล้วหัวเราะ

 

 

 

 

 

 

“พี่สัญญาพี่จะทำให้ฟางกลับมาเป็นคนเดิมให้ได้ไม่ว่านานแค่ไหนพี่ก็จะทน”ป๊อปปี้พูดอีกครั้งก่อน

จะโอบเอวคนตัวเล็กมาแนบตัวเขาไว้ แล้วค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปจูบเธออย่างอ่อนโยน ฟางที่งงกับ

การกระทำป๊อปปี้แต่ก็ยอมให้เขาจูบก่อนจะหลับตาลง

 

 

 

 

 

ขนมจีนก็ยังตามตัวไม่เจอ ฟางก็อาละวาดเมื่อได้ยินชื่อป๊อปปี้ แถมป๊อปปี้ก็ดึงดันจะดูแลฟางคนเดียวแบบนี้ สนุกแน่งานนี้55555

 

 

 

ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรกันนะ ระหว่างไรเตอร์และรีดเดอร์ท่านอื่น แต่สำหรับเราว่า อย่ามีเรื่อง

กันเลยนะ เพราะเราเขียนฟิคกันเพราะเราชอบป๊อปฟางไม่ใช่หรอ คนที่ชอบศิลปินคน

เดียวกันทางที่ดีก็ไม่ควรทะเลาะกันสินะ