กลลวงหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เหม่ออะไรอยู่น่ะแก้ว กินข้าวสิ เย็นหมดแล้ว”โทโมะถามเมื่อเห็นแก้วนั่งเหม่อเหมือนคิดอะไรอยู่

 

 

 

 

“นี่ มาส่งชั้นแล้วก็กลับไปสิ จะมาอยู่ที่นี่ทำไม”แก้วถามโทโมะที่ยังพาเธอมาทานข้าวหลังจากมาส่ง

ที่บ้านกรุงเทพ

 

 

 

 

 

 

“เอ้า ก็ตื่นก็เช้า แถมต้องขับรถมาอีก คนเราก็ต้องหิวเป็นธรรมดาไง ต้องหาอะไรใส่ท้อง”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

“นี่ มันไม่ตลกเลยนะ ฟางกำลังท้องฟางควรจะถูกนายดูแลนะโทโมะ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“แก้ว ชั้นถามตรงๆเถอะ เธอเสียใจมั้ยที่ฟางท้องกับป๊อปปี้อีกแล้วน่ะ”โทโมะได้ยินแก้วว่าฟางท้องก็

นึกได้แล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ชั้นบอกนายกี่ครั้งแล้วว่าชั้นตัดป๊อปปี้ไปแล้วนะ ถามอีกละ ชั้นรู้ๆว่าชั้นกับป๊อปรักกันมากในสายตา

คนอื่น แต่เมื่อความรักมันสุดทางแล้วมันก็ควรจะพอไม่ใช่หรอ เอาตรงๆนะตอนนี้ชั้นอยากให้นาย

หย่ากับฟางให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยนะโทโมะ”แก้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

“ทำไม หึงชั้นรึไง”โทโมะแกล้งถาม

 

 

 

 

 

“ทะลึ่ง ไม่ใช่ย่ะ ก็ชั้นน่ะอยากจะรู้ว่าป๊อปเค้าจะทำยังไงเมื่อรู้ว่าฟางไม่ได้มีพันธะความสัมพันธ์อะไร

กับนายอีกแล้ว ถ้าฟางโสดเหมือนตอนที่ท้องเฟิร์ส ป๊อปปี้จะรับผิดชอบฟางมั้ย หรือว่าสันนิษฐาน

ของชั้นจะผิดไป”แก้วพูด

 

 

 

 

“สันนิษฐานอะไรของเธอแก้ว”โทโมะชะงักแล้วถามด้วยความสงสัย

 

 

 

 

 

 

“ก็ไอ้ปากที่บอกว่ารักชั้นๆ แต่ลึกลงไปในใจน่ะมันไม่ใช่ชั้นแล้วน่ะสิ”แก้วพูดแล้วนึกถึงเมื่อคืนที่

ป๊อปปี้ละเมอหาฟาง บวกกับตอนที่พิมมาอาละวาดที่รีสอร์ต ป๊อปปี้รีบไปดูแลฟางส่วนโทโมะดูแล

เธอ

 

 

 

 

 

 

“งานนี้เธอก็ต้องอกหักแล้วล่ะสิ”โทโมะมองแก้วสักพักก่อนจะแกล้งแหย่แก้ว

 

 

 

 

 

 

“นั่นสิ คนอย่างชั้นมันไม่สมควรมีความรักจริงๆไง เพราะมีคนดีๆอยู่ข้างตัวก็ปล่อยให้หลุดมือไป ชั้น

ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”แก้วพูดแล้วลุกออกไปเข้าห้องน้ำ

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วเธอจะปล่อยให้คนดีๆเค้าหลุดมืออีกครั้งรึเปล่าล่ะยัยบ้า”โทโมะมองตามแก้วแล้วพูดเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณ ไหนว่าจะพาชั้นกลับๆ พาชั้นมาที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตทำไมกัน”ฟางพูดเมื่อถูกป๊อปปี้ลากมาที่

ซุปเปอร์มาร์เก็ตแห่งหนึ่งแทนที่จะพากลับบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

“ท้องต้องบำรุง เอานมไปด้วยสิ เออใช่ ผลไม้ๆ”ป๊อปปี้ไม่ตอบฟางกลับเลื่อนรถเข็นซื้อโน่นนี่เต็มไป

หมด

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณ ชั้นซื้อเองได้น่า ชั้นไม่พึ่งคุณหรอก กลับบ้าน”ฟางไม่ยอม ขืนรถเข็นป๊อปปี้ไว้

 

 

 

 

 

 

“ถ้าฟางไม่ให้พี่ซื้อของให้เรานะ จะลักพาตัวเราไปอีก คราวนี้คลอดคนที่2แล้วก็จะมีคนที่3ต่อ

เลย”ป๊อปปี้พูดขู่

 

 

 

 

 

 

“บ้า ทุเรศที่สุด ทำงี้ได้ไง ชั้นน่ะแต่งงานไปแล้วนะ”ฟางแก้มแดงก่อนจะว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าฟางบอกว่าฟางยังรักพี่อยู่ฟางก็แค่หย่ากับโทโมะแล้วมารักพี่ไง”ป๊อปปี้นึกถึงคำพูดฟางเมื่อเช้าก็

รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“หึ แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา ให้ชั้นกลับไปอยู่ในวงจรน้ำตาแห่งความชีช้ำรึยังไง ทนรักผู้ชายที่ไม่รัก

เรา เห็นเราเป็นแค่ที่ระบาย อยากจะนอนด้วยก็นอน เหอะ ชั้นคนไม่ใช่ควาย”ฟางยังใจแข็งไม่ยอม

แล้วเดินหนี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ถามหน่อยสิ เราเรียนรัฐศาสตร์แต่ไหงจะมาฝึกงานเป็นเลขาเจ้าของร้านอาหารได้เนี่ย มันไม่เห็น

เข้าตรงไหนเลยเนี่ย”เขื่อนพูดเมื่อเดินเข็นรถเข็นมากับเฟย์ที่ตามตัวเองมาที่ซุปเปอร์มาเก็ต

 

 

 

 

 

 

 

“เอาตรงๆนะ ฝึกงานอะไรก็ได้ขอให้มีฝบผ่านฝึกงาน ชั้นเลยมาฝึกงานกับนาย ลองนายไม่ให้ชั้น

ผ่านฝึกงานดูสิ ชั้นจะตามวีนๆๆ ตามอาละวาดไม่หยุดแน่”เฟย์พูดแล้วยักคิ้วกวนๆให้เขื่อน

 

 

 

 

 

“เด็กแสบเด็กเส้นรึไงเรา”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

“เถอะน่า นายก็ใช้ๆงานชั้นไปละกัน อ้อ ห้ามใช้งานหนักไม่งั้นนายเจอดีแน่”เฟย์พูดขู่เขื่อนส่ายหน้า

เพราะเถียงกันไปเถียงกันมา พอเฟย์งอนเขา สุดท้ายเขาก็ง้อเฟย์อยู่ดี

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย นายจะหยุดทำไมเนี่ย ของหล่นหมดแล้ว”เฟย์ที่เดินซื้อของอยู่ต้องร้องเมื่อชนกับเขื่อนที่หยุด

เดิน

 

 

 

 

 

“ใจเย็นๆน่า คุณเด็กฝึกงานตัวแสบ ดูโน่นสิ”เขื่อนพูดแล้วโอบไหล่เฟย์ชี้ให้ดูป๊อปปี้กับฟางเดินเลือก

ซื้อของด้วยกัน

 

 

 

 

 

 

“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ชั้นงงไปหมดแล้วนี่ ชั้นจะไปถามพี่ป๊อปให้รู้เรื่อง”เฟย์ตกใจจะพุ่งไปเอาเรื่อง

 

 

 

 

 

 

“ใจเย็นๆสิ ใจร้อนอีกละ พี่สอนว่าไง เราต้องนิ่งดิ งานนี้นะพี่ว่าเราลองแอบดูคู่นี้กันไปก่อนเถอะ จะ

ได้รู้ว่าไหงถึงได้มาด้วยกันได้ แล้วโทโมะไปไหนกัน”เขื่อนพูดพร้อมกับรั้งเฟย์ไว้ ก่อนทั้งคู่จะรีบไป

แอบดูฟางและป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อยากจะซื้ออะไรก็เรื่องของคุณ ชั้นไม่เกี่ยว ชั้นจะไปรอที่รถ”ฟางพูดแล้วเดินหนี แต่ป๊อปปี้รั้งฟาง

ไว้

 

 

 

 

 

“ฟางคิดว่าที่พี่พูดเมื่อกี้เนี่ย พี่จะไม่ทำจริงๆรึไง”ป๊อปปี้หันมาจ้องหน้าฟางเชิงว่าจะทำจริงๆทำให้

ฟางกลืนน้ำลายเอื้อก

 

 

 

 

 

 

“คนบ้าคิดแต่เรื่องแบบนี้ เร็วๆสิ จะซื้ออะไรก็ซื้อ”ฟางถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินช่วยป๊อปปี้ซื้อของกัน

ต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะว่าไป ถ้าป๊อปน่ะรักฟางจริง ฟางยอมให้อภัยริงๆ คู่นี้จะเป็นคู่ที่น่ารักมากเลยนะว่ามั้ย”เขื่อนพูด

เมื่อทั้งคู่เดินไปแล้ว

 

 

 

 

 

“เหอะๆ ก็หวังเป็นอย่างนั้นล่ะนะไม่รู้ว่ามันจะเป็นจริงเมื่อไหร่”เฟย์มองพี่ชายตัวเองแล้วไม่ค่อย

อยากจะเชื่อ

 

 

 

 

 

 

“พี่ว่าเร็วๆนี้ล่ะ ไม่อย่างงั้นป๊อปปี้คงไม่เดือดร้อนรึตามติดฟางขนาดนี้ คิดดูดีๆสิ เมื่อก่อนเค้าไม่เคย

ติดฟางแบบนี้ไม่ใช่หรอ”เขื่อนพูด ทำให้เฟย์คิดตามไปด้วย

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยว นั่นมันคุณขนมจีนนิ ทำไมเหมือนเค้ากำลังตามป๊อปปี้กับฟางยังไงไม่รู้สิ”เขื่อนชะงัก เห็น

ขนมจีนก็รีบชี้ให้เฟย์ดู

 

 

 

 

 

“โอ๊ยพี่เขื่อน คิดง่ายๆ คงจะตามมาดูพี่ป๊อปล่ะสิ ยัยนี่น่ชอบพี่ป๊อปตั้งแต่ตอนเรียนแล้วล่ะ”เฟย์พูด

อย่างไม่ใส่ใจ

 

 

 

 

 

“ก็ขอแค่ชอบอย่างเดียวอย่ามายุ่งละกันนะ”เชื่อนพึมพำเบาๆแล้วเข็นรถเข็นตามเฟย์ไปอีกทาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ รักกันดีนี่ รักกันมากนิ แกมันนังร่านเหมือนกันพี่แกไม่มีผิดนังฟาง”ขนมจีนแอบตามป๊อปปี้กับฟาง

ก็พูด

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวชั้นช่วยคุณจ่ายเงินเองนะ เพราะมันเป็นของชั้นทั้งนั้น”ฟางพูดเมื่อเดินมาจ่ายเงิน

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องล่ะ ให้พี่ได้ทำให้ฟางบ้างสิ พี่เป็นพ่อเด็กนะ แม้มันจะเป็นความจริงที่ฟางไม่อยากรับ

ก็ตาม”ป๊อปปี้พูดแล้วเข็นรถเข็นเดินไปจ่ายเงิน ฟางที่ดูนิ่งเฉยแต่ในใจเธอกลับรู้สึกอ่อนไหวกับคำ

พูดเหลือเกิน เขาต้องการจะรับผิดชอบลูกเหมือนกับครั้งก่อน หรือเขารักเธอ แล้วแก้วล่ะ ฟางไล่

ความคิดว้าวุ่นของตัวเองในใจเดินมาที่แผงขายหนังสือก็สะดุดกับนิตยสารที่ถ่ายรูปชุดแต่งงาน ฟาง

มองแล้วซึม คิดถึงเมื่อ5ปีก่อนที่เธอต้องแต่งกับป๊อปปี้ที่ไม่รักเธอ และ2ปีก่อนที่โทโมะแต่งงานเพื่อ

ช่วยกู้หน้าให้เธอ การแต่งงาน2ครั้งที่ผ่านมานี่เธอแต่งงานกับคนที่เธอไม่รักทั้ง2ครั้งเลย นี่เธอจะ

ไม่มีรักแท้เลยจริงๆสักครั้งเลยรึไง

 

 

 

 

 

 

“มายืนเหม่ออะไรตรงนี้คนเดียว”ป๊อปปี้คิดเงินเสร็จก็เดินมาหาฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีอะไรหรอกคุณไปกันเถอะจะได้กลับบ้านไวๆ”ฟางพูดแล้วเดินหนี ป๊อปปี้มองตามสายตาฟางที่

มองจากมุมนี้ นิตยสารชุดแต่งงานงั้นหรอ

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณคุณมากนะ เอ่อ เข้ามาดื่มน้ำก่อนมั้ยล่ะ”ฟางพูดเมื่อป๊อปปี้มาส่งที่บ้าน และยังถือของมา

ให้อีก

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณครับ”ป๊อปปี้ยิ้มรับเมื่อรับน้ำดื่มเย็นๆมาจากฟาง

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวงานที่รีสอร์ตก็จะเสร็จแล้ว คงไม่เกินอาทิตย์หน้า ยังไงก็ต้องขอบคุณคุณมากนะ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

“แล้วถ้างานที่นี่เสร็จแล้ว พี่จะแวะมาเยี่ยมหาฟางกับลูกบ้างเหมือนเดิมได้มั้ย”ป๊อปปี้ถาม

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาเลย ชั้นไม่อยากถูกใครนินทาว่ามีสามีแล้วแต่รับชายอื่นเข้าออกบ้านบ่อยเป็นว่าเล่น”ฟาง

พูด

 

 

 

 

 

 

 

“แต่พี่อยากดูแลเรา เรากำลังท้องอยู่นะฟาง ไหนจะเฟิร์สอีก แล้ววันนั้นเฟิร์สเองก็ได้ยินแล้วว่าพี่

เป็นพ่อเค้าอีกนะ”ป๊อปปี้พูดขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

 

“เฟิร์สยังเด็ก ถ้าแม่บอกว่าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่เด็กน่ะเค้าไม่เอาอะไรมาเก็บไว้ในใจให้คิดมาก

หรอก”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แต่เฟิร์สโตขึ้นๆ แล้วหน้าก็เหมือน ฟางจะตอบยังไง ถ้าฟางปิดเรื่องนี้อีก ว่าทำไม ลูกกับพ่อโทโมะ

ของเค้าหน้าตาไม่เหมือนกัน ฟางตอบลูกได้มั้ยล่ะ”ป๊อปปี้ยิงอีกคำถามทำให้ฟางเงียบ เพราะเฟิร์

สกับป๊อปปี้หน้าเหมือนกันจริงๆ

 

 

 

 

 

 

“แต่ถ้าลูกโตขึ้นที่จะรับรู้เรื่องราวต่างๆได้ ชั้นก็จะเล่าว่าทำไม ชั้นถึงไม่ทนกับพ่อเลวๆของเค้า”ฟาง

ว่าตอกหน้าป๊อปปี้

 

 

 

 

“ฟาง ก็เพราะฟางไม่เลือกที่จะให้อภัยพี่ไงล่ะ”ป๊อปปี้ว่ากลับ

 

 

 

 

 

“คนอย่างคุณ ความเลวของคุณที่ทำกับชั้น ชั้นควรจะให้อภัยงั้นหรอ ไม่มีวัน”ฟางตะคอกใส่ชาย

หนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

“เพราะชั้นรู้ไง ว่าสิ่งที่คุณทำตอนนี้ คุณก็แค่อยากจะรับผิดชอบเรื่องลูกเหมือนกับครั้งที่แล้ว ก็แค่ลูก

เพราะใจคุณน่ะมันมีแต่พี่แก้ว ชั้นว่าคุณออกไปจากชีวิตชั้น ให้ชั้นได้อยู่ของชั้นตามปกติเถอะ อย่า

เข้ามาวุ่นวายแบบนี้ คุณรู้มั้ยว่าชั้นทรมานแค่ไหน ในช่วงแรกๆที่รับไม่ได้กับความเลวที่สามีตัวเอง

นอนกับพี่สาวตัวเอง คุณรู้มั้ยว่าชั้นต้องเจ็บแค่ไหน ฮึก แล้วคุณก็เข้ามาอีกทำไม คุณมาทำไม แค่นี้

ยังทำร้ายจิตใจชั้นไม่พออีรึไง ทำไมต้องมาให้เห็นกันด้วย ทำไมต้องมาทำงานที่นี่ ทำไมต้องรัก

เฟิร์ส ฮือๆออกไปจากชีวิตชั้น อย่าทำให้ชั้นเจ็บแบบนี้อีกเลย ฮือๆ”ฟางที่ระเบิดอารมณ์อัดอั้นออก

มาระบายใส่ป๊อปปี้จนหมดก่อนะทรุดตัวลงร้องไห้ออกมาเพราะเมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้มันก็ทำให้เธอ

น้ำตาไหลทุกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางพี่ขอโทษฟาง อย่าร้องนะ เดี๋ยวมันกระเทือนถึงลูก”ป๊อปปี้นั่งลงข้างๆแล้วกอดฟางไว้

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยชั้น ไม่ต้องมายุ่ง ฮือๆ”ฟางพยายามขืนตัวออกจากป๊อปปี้ แต่ก็ไม่ป็นผลเมื่อป๊อปปี้กอดรั้งเธอ

ไว้แน่น

 

 

 

 

 

 

 

“พี่รู้ว่าพี่เลว แต่คนเลวคนนี้ขอชดใช้ความเลวที่ทำได้มั้ย ให้พี่ดูแลฟางกับลูกได้มั้ย”ป๊อปปี้พูดขึ้น

พร้อมกับกอดฟางแน่น

 

 

 

 

 

 

 

“รับผิดชอบแต่ถ้าไม่รักกันมันก็เหมือนเดิม คุณพอเถอะ อย่าพยายามทำตัวเป็นคนดีมารับผิดชอบชั้น

เลย ถ้าอยากไถ่บาปมากล่ะก็ อย่ายุ่งกับชั้น เฟิร์สและก็ลูกในท้อง ชั้นอยู่แบบนี้โดยไม่มีคุณ ชั้น

สบายใจกว่า ที่เลี้ยงลูกคนเดียว แล้วให้ลูกไม่รับรู้ว่าพ่อกับแม่ไม่ได้รักกันดีกว่า”ฟางพูด แม้เธอหวั่น

ไหวกับคำพูดของป๊อปปี้มากมายแค่ไหน แต่รอยแผลที่เขาทำไว้กับเธอมันทำให้เธอไม่อาจจะกลับ

มาร่วมทางเดินชีวิตคู่กับเขาอีกแล้ว

 

 

 

 

 

 

“แต่ฟาง พี่ห่วงเรา และพี่ก็รักลูกมากนะ”ป๊อปปี้ที่ถูกฟางผลักออกมาแล้วพยายามพูด

 

 

 

 

 

 

“รักลูกแต่รักพี่สาวของแม่ มันจะมีประโยชน์อะไร”ฟางที่รับรู้ว่าสิ่งที่ป๊อปปี้พร่ำบอกว่าเป็นห่วงเธอ มัน

ก็คือความห่วงใยแบบพี่ชายน้องสาวเหมือนกับที่ป๊อปปี้เคยมีให้เธอ ก็พูดออกมา เธอรู้ดี เธอเตือน

ตัวเองเสมอว่าป๊อปไม่ได้รักเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“พี่กับแก้วเอ่อ คือ”ป๊อปปี้ถูกฟางพูดจี้จุดก็ไม่รู้จะบอกฟางยังไงว่าเขาเองนั้นเริ่มรู้สึกกับแก้วที่เปลี่ยน

ไป เขาไม่ได้หึงหวงแก้วอย่างตอนแรกแล้ว แต่เขาไม่รู้จะอธิบายยังไง ฟางคงจะไม่เชื่อเขาแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“กลับไปเถอะ ชั้นขออยู่คนเดียว ชั้นเหนื่อย ชั้นต้องการพักผ่อน”ฟางเห็นป๊อปปี้ไม่พูดอะไรก็ลุกขึ้น

แล้วเดินไปที่ชั้นบนก่อนจะบอกให้ชายหนุ่มรู้ เพราะเธอไม่อยากจะอยู่ตรงนี้ไม่อยากรับรู้อีกแล้วว่า

ป๊อปปี้รักแก้วมากแค่ไหน

 

 

 

 

 

 

 

“เราเป็นบ้าอะไรของเราวะ”ป๊อปปี้ที่เห็นฟางไปแล้วก็ปิดบ้านให้ฟางแล้วออกมานั่งทบทวนตัวเองที่

รถ เขาห่วงฟางแคร์ฟางมากแต่ทำไมมันกลับมากกว่าเดิมที่เคยเป็นแบบนี้นะ

 

 

 

 

 

นางเอกใจเเข็งพระเอกก็ปากเเข็ง ให้ได้งี้สิ5555

 

 

ตอนหน้ารับรอง เรื่องคาดไม่ถึงแน่นอนนนน