กลลวงหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

 

 

 

โทโมะโมโหแล้วง้างหมดชกป๊อปปี้จนล้มคว่ำหน้าห้องตรวจทันที

 

 

 

 

 

 

“พอก่อน อย่ามีเรื่องกันเลยนะ ที่นี่มันโรงพยาบาลและอีกอย่างนี่ก็ต่อหน้าเด็กด้วย”แก้วรีบห้าม

 

 

 

 

 

 

“ทำฟางท้อง นี่ทำอะไรลงไป รู้ตัวรึเปล่าห้ะ”โทโมะต่อว่าป๊อปปี้อย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นเผลอมีอะไรกับฟางเพราะโกรธที่แกเองก็เอาแก้วไปจากชั้นตอนนั้น รู้เอาไว้ซะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“แต่ฟางท้องไปแล้วแกจะทำยังไง”โทโมะพุ่งจะไปเอาเรื่องป๊อปปี้อีกแต่แก้วก็รีบห้ามไว้

 

 

 

 

 

 

“แต่ฟางเองก็แต่งงานกับนายไปแล้วนิ จะให้ชั้นรับผิดชอบยังไงล่ะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

เมื่อป๊อปปี้พูดจบแก้วก็ตบหน้าป๊อปปี้หันทันที

 

 

 

 

 

 

“พวกเราทำเลวกับฟางกับโทโมะมามากพอ ป๊อปก็ยังจะทำให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอยแบบนี้

ทำไม”แก้วว่า

 

 

 

 

 

 

“ถึงประวัติศาสตร์จะซ้ำรอบ แต่เราไม่เป็นต้องให้ใครรับผิดชอบเหมือนในอดีตก็ได้นิ”ฟางเดินออกมา

จากห้องตรวจแล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“ฟางพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง”โทโมะถามฟาง

 

 

 

 

 

 

“ฟางแต่งงานกับพี่โทโมะแล้วเด็กในท้องก็คือลูกของฟาง กับพี่โทโมะ คนอื่นไม่เกี่ยว”ฟางว่าแล้ว

คล้องแขนโทโมะ

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปทำฟางท้องแท้ๆ แต่ฟางไม่คิดจะให้ป๊อปรับผิดชอบ นี่ก็ครั้งที่2แล้วนะฟาง”แก้วแย้ง

 

 

 

 

 

 

“เพราะชั้นไม่ต้องการให้ลูกโตมาแล้วเจอพ่อเลวๆไงล่ะ ถ้ามันมีปัญหามาก ชั้นก็จะไปจากทุกคนเอง

แล้วก็เลี้ยงลูกเองด้วย ทุกคนไม่ต้องมายุ่ง”ฟางพูดแล้วเดินไป ป๊อปปี้รีบตามมาติดๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่รู้ว่าฟางเกลียดพี่ แต่ลูกคนนี้พี่ขอรับผิดชอบไม่ได้หรอฟาง ฟางจะห้ามไม่ให้พี่รับเฟิร์สเป็นลูกไป

แล้วคนนึง แต่คนนี้พี่ขอเถอะ”ป๊อปปี้รั้งแขนฟางแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ชั้นจะไม่ให้คุณเป็นพ่อของลูกชั้น เฟิร์สไม่ใช่ลูกของคุณ”ฟางว่า

 

 

 

 

 

 

“เฟิร์สเป็นลูกของพี่ ต่อจะให้มีพ่อใหม่อีกคน ความจริงเฟิร์สกับเด็กในท้องก็คือลูกพี่”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

แกรก

 

 

 

 

 

เสียงเหมือนของหล่อน ป๊อปปี้และฟางหันไปแล้วตกใจเมื่อเห็นเฟิร์สยืนฟังแล้วทำของเล่นตก

 

 

 

 

 

 

“เฟิร์ส”โทโมะและแก้ววิ่งตามมาก็ตกใจเมื่อเห็นเฟิร์สเริ่มร้องไห้

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้ ฟาง เลิกทะเลาะกัน ดูสิ ลูกร้องใหญ่แล้ว”แก้วตกใจรีบว่าก่อนจะเข้าไปอุ้ม แต่ต้องเซเมื่

หน้ามืด

 

 

 

 

 

 

 

“มานี่เดี๋ยวชั้นอุ้มเฟิร์สเอง เธอไปนั่งก่อน”โทโมะพูดแล้วอุ้มลูก แก้วจึงไปนั่ง

 

 

 

 

 

 

 

“เฟิร์ส คือว่าลุง”ป๊อปปี้ตกใจที่เห็นลูกร้องไห้รีบเดินไปหา แต่ฟางรีบผลักชายหนุ่มไปไกลๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมายุ่งกับลูกชั้น นี่มันครอบครัวของชั้น อย่ามายุ่งกับชั้นกับครอบครัวชั้นอีก ออกไป๊”ฟางที่

ผลักป๊อปปี้อย่างแรงจนล้มก็ตวาดใส่ป๊อปปี้อย่างเหลืออด ป๊อปปี้อึ้งเมื่อเจอฟางตวาดก่อนะยอมเดิน

ออกกไป

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง พี่ว่าฟางทำแรงเกินไปแล้วนะ ป๊อปปี้จ๋อยไปเลย”แวบหนึ่งโทโมะแอบสงสารป๊อปปี้ก็พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วไงคะ เรื่องของเค้าสิคะ เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ เฟิร์สขวัญเสียหมดแล้ว”ฟางไม่สนใจรีบบอก

ให้โทโมะอุ้มเฟิร์สกลับบ้าน โทโมะมองฟางแล้วส่ายหน้าเบาๆแต่ก็ยอมพา2แม่ลูกกลับบ้าน โดยเขา

อาบน้ำและดูแลเฟิร์ส

 

 

 

 

 

 

 

“นอนเถอะนะครับคนดีของป้ะป๋า”โทโมะที่เล่านิทานให้เฟิร์สฟังจนจบก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“ป้ะป๋า ที่แม่ฟางกับลุงป๊อปพูด จริงหรอฮะ ลุงป๊อปคือพ่อเฟิร์สหรอฮะ แล้วป้ะป๋าล่ะฮะ”เฟิร์สถาม

 

 

 

 

 

 

 

“ดึกแล้วป้ะป๋าว่า เราอย่าสนใจเลยนะครับเฟิร์ส กู้ดไนท์ครับ”โทโมะพูดปัดๆก่อนจะจุมพิตที่หน้าผาก

เฟิร์สแล้วเดินออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป หนีมาอยู่ที่นี่เอง กลับบ้าน”แก้วที่เห็นป๊อปปี้แยกมาจากโรงพยาบาลแล้วมาร้านเหล้าก็มาตาม

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปไม่อยากกลับ ให้ป๊อปอยู่ที่นี่ล่ะ”ป๊อปปี้ไม่สนใจแล้วดื่มเหล้าต่อ แก้วถอนหายใจเหนื่อยหน่าย

พลัน สายตาหันไปเห็นขนมจีนเข้ามาก็รีบหลบมุมทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตายแล้วป๊อป ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะคะ มีอะไรเสียใจรึเปล่า บอกหนมจีนได้นะ”ขนมจีนรีบปรี่มานั่ง

กับป๊อปปี้แล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“รู้เต็มอกว่าพ่อเด็กเป็นใคร หึ แต่ก็ยังไม่ให้ไอ้โทโมะรับเป็นพ่ออยู่นั่นล่ะ”ป๊อปปี้พูด ขนมจีนชะงัก

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรคะ โทโมะ พ่อเด็ก นี่เรื่องอะไรกันหรอคะ”ขนมจีนรีบถามป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“ยัยเด็กดื้อ ยัยเด็กอวดดี ท้องกับพี่แท้ๆ ทำไมทำแบบนี้ ฟาง”ป๊อปปี้โพล่งออกมา ขนมจีนหูผึ่งกำ

มือแน่น

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวหนมีนพาป๊อปกลับไปดีกว่านะ ไปหาฟางไง”ขนมจีนแสร้งทำเป็นพูดดีพาป๊อปปี้แล้วหาม

ป๊อปปี้ออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไงดีๆ โทโมะ”แก้วออกมาจากที่ซ่อนก็ตกใจ ก่อนจะนึกถึงโทโมะรีบกดโทรศัพท์โทรหาทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

 

 

ขนมจีนพาป๊อปปี้มาถึงโรงแรมม่านรูดแห่งหนึ่งแล้วโยนป๊อปปี้ลงนอนกับเตียง

 

 

 

 

 

 

 

“ยัยเด็กบ้า ยัยเด็กดื้อ”ป๊อปปี้ที่เพ้อด้วยความเมาพูดอ้อแอ้ ทั้งที่หลับตาอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“หึ เด็กบ้า เด็กดื้องั้นหรอ งั้นเดี๋ยวหนมจีนจะจัดการให้ละกันนะป๊อป”ขนมจีนยิ้มแล้วคิดถึงเหตุการณ์

แบบนี้ที่เคยเกิดขึ้นที่สิงค์โปร์มาก่อน ที่ป๊อปปี้ทะเลาะกับแก้วอย่างแรงแล้วไปดื่มเหล้า จนเธอไป

เจอ และสวมรอยจนมีอะไรกับชายหนุ่ม และนี่จะเป็นอีกครั้งที่เธอจะทำแบบนี้ ว่าแล้วขนมจีนก็ปลด

กระดุมเสื้อชายหนุ่มออกจนหมดแล้วซุกไซร้ชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

ก๊อกๆ

 

 

 

 

 

ก่อนที่ขนมจีนจะทำอะไรต่อก็มีเสียงเคาะประตูหน้าห้องรัว

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย บอกว่าห้ามรบกวนๆ อะไรนักหนายะ”ขนมจีนรีบจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อยแล้วไปเปิดประตู

 

 

 

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

 

 

 

จู่ๆก็มีไอ้โม่ง2คน โผล่เข้ามา โดยคนหนึ่งชกเข้าเต็มดั้งขนมจีนอย่างแรงแล้วสลบไป

 

 

 

 

 

 

 

“ชิ ยัยใจเสาะ แค่นี้ก็เป็นลม”แก้วถอดหมวกไอ้โม่งออกมาแล้วเยาะเย้ยขนมจีนที่สลบ

 

 

 

 

 

 

 

“พูดมากน่าแก้ว เราไปเอาป๊อปปี้ออกมาก่อนเถอะ”โทโมะถอดหมวกไอ้โม่งออกมาแล้วเรียนแก้วไป

ช่วยกันหามป๊อปปี้ออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“อื้อ ฟางง”จู่ๆป๊อปปี้ก็ละเมอชื่อฟางออกมาทำให้โทโมะเหวอแล้วหันไปมองแก้วที่ได้ยินเต็มๆ

 

 

 

 

 

 

“รีบพาป๊อปออกไปเถอะน่า ไม่ต้องมาสนใจ”แก้วพูด ทั้งคู่รีบพาป๊อปปี้กกลับมาที่บ้านพักทันที

 

 

 

 

 

“ยัยเด็กดื้อ พี่เป็นพ่อของลูกนะ”ป๊อปปี้ที่ถูกโยนลงเตียงที่บ้านแล้วพูดละเมอ

 

 

 

 

 

 

 

“สงสัยจะเป็นเอามากนะเนี่ยคราวนี้”แก้วที่แปลกใจที่ป๊อปปี้เป็นเอามากกับเรื่องของฟางก็พูด

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ แก้ว แล้วนี่แก้วไม่เสียใจรึไงที่ป๊อปปี้ละเมอชื่อฟางออกมาแบบนี้น่ะ”โทโมะถาม

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วนายล่ะ ไม่เสียใจรึไงที่ฟางท้องกับป๊อปปี้ แล้วป๊อปมาละเมอหาฟางแบบนี้”แก้วย้อนถาม

 

 

 

 

 

 

“หึงทำไม ไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่เธอน่ะสิ เป็นเมียป๊อปปี้นิ”โทโมะพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“ก็แค่อดีตเมีย เดี๋ยวนะ นายบอกไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนายแต่งงานกันทำไม”แก้วรีบพูดเมื่ตกใจกับ

สิ่งที่ได้ยิน

 

 

 

 

 

 

“ก็เพราะว่า เฟิร์สเข้าโรงเรียนและต้องมีพ่อมาดูแล ชั้นรักฟางเหมือนน้องสาวแท้ๆอดไม่ได้ที่เห็น

ฟางโดนครหาว่าถูกผัวทิ้ง เฟิร์สถูกล้อว่าไม่มีพ่อ ชั้นทนไม่ได้หรอก ดีซะอีกดูแลน้องดูแลหลานไม่

ต้องไปคิดเรื่องอื่น”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ นายทำแบบนี้มันก็เท่ากับว่านายปิดกั้นตัวเองนะโทโมะ นายเป็นคนดี นายควรจะเจอคนที่ดี

สิ”แก้วว่า

 

 

 

 

 

 

 

“เพราะหัวชั้นมันคงตายไปแล้วมั้ง เลยไม่อยากรักใครอีก”โทโมะพูดทำให้แก้วอึ้งทั้งคู่สบตากันนิ่ง

 

 

 

 

“โทโมะ ทำไมนายต้องเลือกแบบนี้”แก้วที่สงสารโทโมะเหลือเกินก็พูดอีกครั้งหลังจากเงียบมานาน

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าสงสารชั้นเลยแก้ว ชั้นเลือกแล้ว คืนนี้ชั้นจะเปิดโรงแรมให้เธอนะ แล้วพรุ่งนี้ชั้นจะไปส่งเธอที่

กรุงเทพ เพราะชั้นไม่ไว้ใจให้เธอนอนที่นี่กับไอ้ป๊อปมัน เข้าใจมั้ย”โทโมะทำเสียงดุและสั่งแก้ว

เพื่อเปลี่ยนอารมณ์ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวสิ แล้วป๊อปปี้ ทิ้งไว้แบบนี้เลยหรอ”แก้วตกใจแล้วรีบถามโทโมะทันที

 

 

 

 

 

 

 

“เอาเหอะน่า เสียใจเพราะใครเดี๋ยวพรุ่งนี้ชั้นให้คนนั้นมาดูแลเองล่ะน่า”โทโมะพูดทำให้แก้วเหวอ

แต่ไม่เถียง ในใจแก้วเองก็สงสัยตัวเอง ทั้งที่ตอนช่วงหลายอาทิตย์ก่อนที่เธอกับป๊อปปี้หย่ากันมัน

ทำให้เธอจุกที่อก แต่ตอนนี้ทำไมเธอรู้สึกว่ามันโล่งกว่าเดิม เหมือนตอนนี้เธอเองไม่ได้อยากจะกลับ

ไปหาป๊อปปี้อีกแล้วประมาณนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรกัน ทำไมต้องเป็นเราตลอดเลย พี่โทโมะนะพี่โทโมะ”ฟางบ่นเมื่อไปส่งเฟิร์สเสร็จแล้วถูกโท

โมะสั่งให้มาดูแลป๊อปปี้และเอาข้าวต้มมาให้ชายหนุ่มที่บ้านพัก โดยให้เหตุผลว่าป๊อปปี้ไม่สบาย

เพราะเพ้อเรื่องลูกเมื่อวาน

 

 

 

 

 

 

“อี๋ กลิ่นเหล้า ใครว่าไม่สบายพี่โทโมะมั่ว ว้ายๆ”ฟางขึ้นมาถึงชั้นบนเห็นป๊อปปี้นอนบนเตียงก็รีบไป

นั่งข้างๆแล้วโน้มหน้ามาดมกลิ่นเหล้าแล้วต้องร้องเมื่อป๊อปปี้ผายมือมาล๊อคตัวเธอลงไปนอนด้วยกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่แน่ะๆ ทำอะไรน่ะ ปล่อยชั้นนะ เหม็นเหล้า เดี๋ยวชั้นแพ้ท้อง จะอ้วก”ฟางพูดแล้วเอามือปิดจมูก

อยู่ในอ้อมกอดป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“เด็กดื้ออ พี่เป็นพ่อของลูกเรานะ”ป๊อปปี้ละเมองัวเงียทำให้ฟางเหวอแล้วย้อนคิดถึงเรื่องที่เธอไล่

ป๊อปปี้เมื่อวาน

 

 

 

 

 

 

 

“เพราะรู้ไงว่าพี่คือพ่อของลูก แต่ก็เท่านั้น เพราะพี่รักพี่แก้วไม่ใช่ฟาง”ฟางที่เข้าใจว่าป๊อปปี้ละเมอ

และไม่ได้สติก็เอื้อมมือมาจับแก้มชายหนุ่มเบาๆแล้วพูด หญิงสาวมองชายหนุ่มนิ่งๆก่อนจะแกะแขน

ป๊อปปี้โอบเธอไว้ออกแล้วลุกขึ้นไปอุ่นข่าวต้มที่ทำมาให้แล้วหาอะไรร้อนๆชงเผื่อไว้ให้ป๊อปปี้ด้าน

ล่าง

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ”ป๊อปปี้ลุกขึ้นมานั่งที่เตียง ความจริงเค้าตื่นมาแต่เช้า แล้วได้รีบข้อความจากแก้วว่าฟางจะมาที่

นี่ตอนเช้า และก็เป็นริง เขาจึงรีบแกล้งหลับ เพราะอยากรู้ว่าฟางจะทำยังไง และเขาก็ได้ยินที่ฟาง

พูดเมื่อกี้นี้ เขารักแก้ว ถ้ามานั่งถามตัวเองตรงๆ เมื่อก่อนใครถามเขาเองก็สามารถยืนยันได้ว่าเขารัก

แก้ว แต่ทำไมเมื่อได้เจอฟางอีกครั้ง ได้เจอเฟิร์ส ความรู้สึกตอนแรกที่อยากแค่ขอโทษ ทั้งคู่ แต่มัน

กลับมีมากขึ้นๆ จนกลายเป็นว่าเขาคิดถึงฟางและเฟิร์ส แทนจะคิดถึงแก้ว ยิ่งหย่ากับแก้วจากที่เสีย

มาก ตอนนี้กลับเฉยๆไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“ตื่นแล้วหรอ หยุดอยู่ตรงนั้น คุณโกหกชั้นกับพี่โทโมะใช่มั้ย คุณไม่ได้ป่วย คุณน่ะเมา อย่าเข้ามา

ใกล้เลยนะ เหม็นเหล้า”ฟางที่อุ่นข้าวต้มและชงชาร้อนเสร็จกันมาเห็นป๊อปปี้ลงมาก็รีบพูด

 

 

 

 

 

“แค่กๆ นี่ไงป่วย”ป๊อปปี้รีบไอทันทีที่ฟางพูดจบ

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาโกหกชั้นเลยนะ นี่ถ้าไม่มีอะไรแล้วชั้นจะกลับล่ะ”ฟางพูดแล้วจะเดินหนี ป๊อปปี้รั้งไว้

 

 

 

 

 

“ได้ไงกัน เดี๋ยวพี่ไปส่งเรานะ เพราะคนท้องไปไหนมาไหนไม่สะดวกหรอก ส่วนรถเอาไว้นี่ล่ะเดี๋ยว

ให้คุณแบมมาเอากลับไปก็ได้ เอ่อ ถือซะว่าขอบคุณที่เรายังมาดูแลพี่ ห้ามบอกว่าไม่ ไม่งั้นพี่ก็จะ

ไม่ให้เราไปอยู่ที่นี่ด้วยกันล่ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วมองตาฟางเชิงขอร้อง ฟางเมื่อเห็นสายตาป๊อปปี้ที่ทีเล่น

และทีจริงก็ยอมอยู่ต่อรอชายหนุ่มไปส่งทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ให้มันได้อย่างงี้สิ นังฟาง”ขนมจีนที่แอบดูฟางกับป๊อปปี้หน้าบ้านพักป๊อปปี้ก็พูดออกมาร้ายๆ

 

 

 

 

 

 

 

เอาล่ะสิ ลูกก็งงใครพ่อตัวจริง พระเอกก็สับสนตัวเอง ความริงเริ่มเผยออกมา

 

 

ตัวร้ายก็เริ่มจจะจัดการนางเอกให้ถูกคนเเล้วสินะเนี่ย

 

 

 

บอกเลยว่าเรื่องนี้ มีช็อคเเน่นอน