กลลวงหัวใจ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรนะครับ วันนี้แก้วไม่ได้มาทำงานหรอครับ”ป๊อปปี้กลับมาจากโรงพยาบาลแล้วไปถามแบมที่รี
สอร์ต
 
 
 
 
 
 
“ค่ะ ก็วันนี้แก้วเค้าลานี่คะ”แบมตอบป๊อปปี้ก่อนจะเดินไปข้างใน
 
 
 
 
 
“แก้ว อยู่ไหนกันนะ โทรไปทำไมไม่ติด”ป๊อปปี้กดโทรศัพท์โทรหาแก้วแล้วแปลกใจที่โทรศัพท์
ติดต่อไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“บ้านก็ไม่กว้าง ยัยนั่นหายไปไหนนะ”โทโมะที่ออกไปสูบบุหรี่กลับเข้ามาก็แปลกใจที่ไม่เห็นแก้ว
เพราะบ้านหลังเล็กนี้มีแค่ชั้นเดียวและหน้าต่างก็ปิดล๊อคหมดทุกทางเป็นไปไม่ได้ที่แก้วจะหนีไปได้
 
 
 
 
 
 
 
“ย๊าก”แก้วที่หลบในห้องครัวออกมาแล้วหมายจะเอากระทะฟาดโทโมะ แต่ชายหนุ่มกลบทัน
 
 
 
 
 
 
“คิดว่าแค่นี้จะทำอะไรชั้นได้งั้นหรอ”โทโมะที่เป็นศิลปะป้องกันตัว พลิกมาเตะกระทะกระเด็นออก
จากมือแก้วได้
 
 
 
 
 
“ถ้าไม่อยากให้ชั้นทำอะไรนายก็พาชั้นกลับบ้านสิ”แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
“เหอะ ไม่มีวัน ชั้นไม่มีวันยอมเธอหรอกนะ นักโทษอย่างเธอต้องโดนชั้นลงโทษ”โทโมะพูดแล้วก
ระชากแก้วเข้าไปในห้องนอนตัวเองก่อนจะเหวี่ยงแก้วลงไปนอนบนเตียง
 
 
 
 
 
 
“นี่นายจะปล้ำชั้นงั้นหรอ ทุเรศที่สุดเลย”แก้วโวยวายแล้วถอยหนีโทโมะจนหัวเตียง
 
 
 
 
 
 
“เหอะ นี่คิดว่าชั้นเป็นไอ้ป๊อปปี้ชู้รักของเธองั้นหรอ ชั้นไม่ใช่มั้น ไม่จำเป็นต้องพิศวาสเธอ เหอะ”โท
โมะเหยียด
 
 
 
 
 
 
“แล้วพาชั้นมาที่นี่ทำไมเล่า ชั้นจะกลับบ้านๆๆ”แก้วโวยวายไม่พอใจโทโมะ
 
 
 
 
 
“โว้ย พอได้แล้ว ทำไมขาดไอ้ป๊อปปี้มันจะตายมากเลยหรือไงห้ะ”โทโมะตะคอกใส่แก้วจนแก้ว
สะดุ้ง
 
 
 
 
 
 
“ก็ชั้นอยากรู้ จับชั้นมาแล้วมันได้ประโยชน์อะไรโทโมะ”แก้วนิ่งก่อนจะพูดถามชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
“ก็ชั้นอยากให้ไอ้ป๊อปและก็เธอรู้สึกเจ็บไงล่ะ เวลาที่ต้องเจ็บปวดเพราะความรักเป็นยังไง เชื่อสิว่า
ไอ้ป๊อปปี้มันต้องเดือดร้อนใจตอนนี้แน่ๆ เพราะเมียสุดที่รักของมันหายตัวไป”โทโมะพูดแล้วยิ้มเยาะ
ใส่แก้ว
 
 
 
 
 
 
“นายมันทุเรศ”แก้วโมโหโทโมะแล้วตัดสินใจง้างจะเตะ แต่โทโมะล๊อคขาแก้วไว้ได้ทัน
 
 
 
 
 
 
“ชั้นมันก็ไม่ได้ดีในสายตาเธอเท่าไอ้ป๊อปปี้อยู่แล้วนิ”โทโมะเยาะก่อนจะดึงโซ่ที่ซ่อนไว้ออกมาล๊อค
ขาแก้ว
 
 
 
 
“ไอ้บ้าโทโมะทำอะไรน่ะปล่อยชั้นนะ”แก้วร้องแล้วดิ้นโวยวายไปมาบนเตียง
 
 
 
 
 
 
“หึ ชั้นมันเลวชั้นมันไม่ดีเธอเลยหลอกชั้น งั้นชั้นก็จะเลวให้ถึงที่สุด เธอเตรียมรับมือดีๆละกัน”โท
โมะว่าให้แก้วก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอนที่ขังแก้ว แก้วร้องแล้วมองโซ่ที่ล่ามเธออย่างหงุดหงิด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ยินดีต้อนรับกลับมานะคะคุณฟาง”แบมพูดแล้วเดินไปหาฟางที่ลงมาจากรถของเขื่อนพร้อมกับ
ลูกชาย
 
 
 
 
 
“แล้วนี่พี่โทโมะไปไหนหรอคะ มาเช็คงานหรอคะ”ฟางถามถึงสามีที่เมื่อคืนไลน์มาบอกว่าขอไปนอน
บ้านแม่
 
 
 
 
 
 
“ยังไม่เข้ามาเลยค่ะ อ้าวคุณป๊อปจะไปไหนคะ”แบมตอบแล้วร้องเรียกป๊อปปี้ที่เดินออกมาจากห้อง
พักที่กำลังสร้าง
 
 
 
 
 
“ผมจะออกไปตามหาเมียผมน่ะสิ เมียผมหาย”ป๊อปปี้พูดเพราะหมายจะไปแจ้งความที่โรงพัก
 
 
 
 
 
“ทำไมไม่ลองโทรหาอีกครั้งล่ะ เมียของคุณอาจจะไปทำธุระกับเพื่อนก็ได้”ฟางพูด
 
 
 
 
 
“ไม่ พวกเรามาที่นี่เพื่อนเราอยู่ที่กรุงเทพหมด เป็นไปไม่ได้ที่แก้วจะไปไหน”ป๊อปปี้พูดแฝงด้วยน้ำ
เสียงกังวลใจมากทำให้ฟางสะอึก มองป๊อปปี้ที่เป็นห่วงแก้วแล้วกำมือแน่น จริงสิ เพราะเค้ารักกันนิ
ไม่แปลกที่จะร้อนใจแบบนี้
 
 
 
 
 
 
“แหม กลับมาไวจังเลยนะคะคุณนายฟางรึว่าโรคสำออยออดอ้อนผู้ชายมันหมดแล้วเลยกลับมา
ได้”พิมเดินเข้ามาหาเรื่อง
 
 
 
 
 
“นี่พิม ถ้าจะมาหาเรื่องฟางเค้าแบบนี้น่ะ เชิญกลับไปเลยนะ”เขื่อนเข้ามาพูด
 
 
 
 
 
 
“อะไรกัน มาไล่เพื่อนสามีที่แสนดีของคุณนายฟางเค้าทำไมล่ะ พิมก็แค่อยากมาแสดงความยินดีที่
ออกจากโรงพยาบาลแล้วต่างหากล่ะ”พิมพูดแล้วเอากล่องเค้กที่ถือมาด้วยแล้วยกเค้กออกมาแล้ว
จิกผมฟางก่อนจะขยี้เค้กเต็มหน้าและผมฟาง
 
 
 
 
 
“ทำอะไรแม่ฟางน่ะป้าใจยักษ์”เฟิร์สรีบวิ่งไปกอดห้ามไม่ให้พิมทำร้ายฟาง
 
 
 
 
 
“หลีกไป เกะกะ”พิมโมโห เผลอเหวี่ยงเฟิร์สล้ม ทำให้เฟิร์สร้องไห้จ้า
 
 
 
 
 
 
“ผมว่าคุณทำเกินไปแล้วนะ นี่เด็กแท้ๆยังทำได้”ป๊อปปี้รีบมาประคองอุ้มเฟิร์สขึ้นมาแล้วว่าพิม พิม
ชะงักเมื่อเห็นหน้าป๊อปปี้และเฟิร์สที่คล้ายกัน ก็หยุดที่ทำร้ายฟาง
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
เมื่อพิมปล่อยฟาง ฟางจึงรีบตบพิมทันที
 
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ด นังฟาง อยากตายนักใช่มั้ย นังกาฝาก เกาะโทโมะ”พิมร้องแล้วพุ่งไปตบฟางอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
“พอได้แล้ว เขื่อน นายตาม รปภ มาเอาตัวผู้หญิงคนนี้ออกไป เพื่อนโทโมะก็เถอะ แต่ถ้าคุณยัง
ทำร้ายเมียของเพื่อนคุณแบบนี้ ผมว่าเราต้องไปคุยกันที่โรงพักแล้วล่ะ”ป๊อปปี้ผลักพิมแล้วว่าพิม
ทันที
 
 
 
 
 
“จำไว้นังฟาง ชั้นจะไม่ยอมรามือแกแน่ถ้าแกไม่เลิกยุ่งกับโทโมะอีก ชั้นเกลียดแก”พิมชี้หน้าแล้วรีบ
เดินออกไป
 
 
 
 
 
“ไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนเถอะ”ป๊อปปี้พูดแล้วเขื่อนก็ประคองฟางเข้าไปด้านในโดยที่ป๊อปปี้อุ้มเฟิร์ส
ตามไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ผมชอถามหน่อยสิ ผู้หญิงคนนั้นมาทำร้ายฟางบ่อยมั้ย”ป๊อปปี้ถามเมื่อเขาและเขื่อนมาส่งฟางและ
เฟิร์สที่บ้าน
 
 
 
 
 
 
“ก็แค่พูดจาเหน็บแนมเสมอล่ะ ยัยนั่นชอบโทโมะตั้งแต่สมัยเรียนแล้วล่ะ เหมือนว่าคู่นี้เกือบจะคบกัน
เป็นแฟน ถ้าโทโมะมันไม่ชิงไปมีแฟรตอนนั้นก่อน หึ ตอนนั้นยัยพิมแทบคลั่งตามสืบให้ได้ว่าผู้หญิง
คนนั้นเป็นใคร แต่สุดท้าย โทโมะก็มาบอกว่าเลิกไปแล้วพร้อมกับพาฟางมาอยู่ด้วย เท่านั้นล่ะ
ยัยพิมเลยเปลี่ยนเป้าหมายมาเล่นงานฟางแทน”โทโมะเล่าทุกอย่างให้ป๊อปปี้ฟัง ชายหนุ่มชะงัก
คิดถึงเรื่องในอดีต ที่ต้องเลิกเพราะแก้วจดทะเบียนกับเขา แล้วฟางไปอยู่กับโทโมะ
 
 
 
 
 
 
“เรื่องอดีตบางเรื่องมันไม่จำเป็นต้องรื้อฟื้นหรอกนะเขื่อนเพราะบอกไปมันก็ไม่ทำให้อะไรดีขึ้นมา
หรอก”ฟางที่อาบน้ำสระผมแล้วลงมาในชุดใหม่แล้วได้ยินเข้าก็พูดขึ้น“แล้วนี่เราจะไปที่รีสอร์ตอีกรึ
เปล่า”ป๊อปปี้ถาม
 
 
 
 
 
 
 
“ต้องไปสิเพราะชั้นต้องไปดูงานที่เป็นของชั้น ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้วก็ขอให้กลับไปทำงานของคุณ
ซะ”ฟางไล่
 
 
 
 
 
 
 
“งั้นทีหลังก็ระวังละกัน อย่าให้กิ๊กเก่าโทโมะมารังแกแบบนี้อีก ลุงไปละนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วลูบผม
เฟิร์สที่ยืนข้างแม่ก่อนไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไง เงียบแบบนี้หมดฤทธิ์แล้วงั้นสิ”โทโมะกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งแล้วเห็นแก้วนั่งบนเตียงไม่
โวยวายอะไรแล้ว
 
 
 
 
 
 
“นี่ลักพาตัวชั้นมาแบบนี้ลูกเมียนายไม่ว่ารึไง”แก้วมองหน้าโทโมะแล้วถามอย่างไม่เข้าใจ
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวชั้นก็กลับไปแล้ว แต่สำหรับเธอ เธอจะไม่ได้กลับไปจนกว่าชั้นจะพอใจ”โทโมะเยาะก่อนจะ
โยนห่อข้าวให้แก้ว
 
 
 
 
 
“แล้วเมื่อไหร่นายจะพอใจ”แก้วย้อนถามโทโมะ ชายหนุ่มยิ้มเยาะ
 
 
 
 
 
“ก็ต่อเมื่อชั้นพอใจ นักโทษไม่มีสิทธ์ถาม กินข้าวซะ ชั้นไม่อยากให้ใครมาตายที่นี่”โทโมะว่าก่อน
จะเดินไปนั่งเปิดทีวีดูที่โซฟาไม่ไกลจากแก้ว แก้วมองรอบๆห้องแล้วรู้ทันทีว่าที่นี่คือบ้านที่โทโมะ
ออกแบบและใช้เงินเก็บซื้อเองอย่างที่เขาเคยบอกไว้เมื่อสมัยคบกัน แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น เธอต้อง
หนีออกไปจากที่นี่ให้ได้
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย”แก้วแกล้งร้องเสียงดังทำให้โทโมะตกใจรีบวอ่งมาดูอาการแก้วที่แกล้งทำเหมือนว่าตัวเอง
ปวดท้อง
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย”โทโมะต้องร้องเมื่อแก้วคว้าเอาส้อมที่อยู่กับห่อข้าวเอามาแทงที่ต้นแขนโทโมะก่อนจะคว้า
เอาโคมไฟมาฟาดชายหนุ่มจนล้มพับก่อนจะรีบวิ่งหนีเพื่อหาอะไรมาตัดโซ่
 
 
 
 
 
“กรี๊ด”แก้วร้องเมื่อโทโมะที่ไม่ได้สลบกระชากโซ่อย่างแรงจนแก้วล้มก่อนจะพุ่งมากระชากแก้วขึ้น
มา
 
 
 
 
 
 
“นี่คิดว่าส้อมกับไอ้โคมไฟโง่ๆนี่มันจะทำให้เธอหนีไปจากที่นี่ได้งั้นหรอ”โทโมะเขย่าแก้วอย่างแรง
พร้อมกับตะคอก
 
 
 
 
 
“ถ้าทำได้ชั้นก็จะทำมันทุกอย่างเพื่อให้ชั้นไปพ้นๆนาย”แก้วดิ้นแล้วงับเข้าที่หัวไหล่จนโทโมะร้อง
และปล่อยแก้ว
 
 
 
 
 
“ได้ ในเมื่ออยากจะไปหาชู้สุดที่รักนั่นชั้นก็จะปล่อยให้ไป”โทโมะพูดก่อนจะยิ้มร้ายๆออกมา
 
 
 
 
 
“แต่จะทำให้มันเจ็บปวดเมื่อรู้ว่าเมียสุดที่รักของมันมีราคีจากชายอื่นก่อนนะสิ”โทโมะพูดจบก็
กระชากฉีกเสื้อเชิ้ตของแก้วออกมา
 
 
 
 
 
 
“จะบ้ารึไงโทโมะ ปล่อยชั้นนะ”แก้วทั้งร้องทั้งทุบชายหนุ่มที่ขึ้นคร่อมแต่ไม่เป็นผล
 
 
 
 
 
 
 
“อื้ออ”แก้วต้องร้องในลำคอเมื่โทโมะบดจูบมาอีกครั้ง ก่อนมือหนาจะอยู่ไม่สุขฉีกเสื้อผ้าแก้วแล้ว
ปลดตะขอบราอย่างรวดเร็วก่อนจะเอามือหน้าขยำอกสวยทั้ง2ข้าง
 
 
 
 
 
“ทำแบบนี้ไม่ได้ นายแต่งงานกับฟางแล้วนะ”แก้วถอนจูบมาแล้วว่า
 
 
 
 
 
 
“นั่นสิ น้องเธอแต่งงานกับป๊อปปี้ไปแล้วเธอยังไปนอนกับมันได้ มีหรอที่ชั้นจะทำไม่ได้”โทโมะพูด
จบก็ซุกไซร้ไปตามตัวแก้วแล้วมือก็ล้วงเข้าไปในกระโปรงสั้นก่อนจะรูดชั้นในของแก้วออกมาอย่าง
รวดเร็ว
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ อย่า”แก้วร้องไม่เป็นผลเมื่อโทโมะเอานิ้วเข้าไปในโพรงสาว หญิงสาวหน้าแดงก่ำพยายามเอา
มือบีบแผลที่เอาส้อมแทงเมื่อกี้เพื่อหวังให้เขาหยุด แต่เขากลับไม่หยุดมันกลับขยับนิ้วให้แรงขึ้นจน
แก้วมือไม้อ่อนไปหมด
 
 
 
 
 
 
 
กรุ้งกริ้ง
 
 
 
 
 
เมื่อแก้วถึงฝั่งฝันไปแล้วก็หอบหายใจเหนื่อยอ่อนแต่ต้องชะงักเมื่ได้ยินเสียงเหมือนถอดเข็มขัด
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ อย่า”แก้วร้องเมื่อโทโมะฉีกขาและสอดใส่แกนกลางเข้ามาในตัวเธออย่างแรง
 
 
 
 
 
 
“มิน่าป๊อปปี้มันถึงรักถึงหลงเธอ เพราะแบบนี้นิเอง หึ”โทโมะไม่รอช้าเร่งสะโพกตัวเองให้เร็วขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
“อย่านะ พอแล้วโทโมะ”แก้วร้องเมื่อโทโมะกระแทกแกนกลางเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนเธอจะถูก
พลิกให้นอนคว่ำแล้วถูกสอดใส่มันเข้ามาอีกครั้ง โดยที่มือหน้าบีบเคล้นอกสวยอย่างแรงเพื่อกระตุ้น
อารมณ์
 
 
 
 
 
 
“ทำไม ถึงกับน้ำตาซึมเลยรึไงไม่ต้องห่วงนะ ชั้นจะทำมันให้ดีเท่ากับที่ไอ้ป๊อปมันปรนเปรอเธอไป
เลย”โทโมะเยาะก่อนจะขยับสะโพกทั้งเร็วและแรงจนแก้วกำมือแน่นน้ำตาแห่งความเสียใจและ
เจ็บใจก็ไหลออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“อ๊า”โทโมะร้องครางเมื่อถึงฝั่งฝันไปแล้วครั้งหนึ่งก่อนจะล้มตัวนอนทับร่งบางอย่างแก้วที่นอนคว่ำบน
พื้น
 
 
 
 
 
 
 
 
“สะใจแล้วใช่มั้ย สะใจแล้วก็ออกไปจากตัวชั้น ชั้นจะกลับบ้าน”แก้วพูดแล้วพยายามหนี แต่โทโมะ
ไม่ยอมขยับตัวก่อนจะลุกขึ้นแล้วอึ้มแก้วโยนลงเตียงอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
“นี่คิดว่าครั้งเดียวชั้นจะยอมปล่อยเธอไปงั้นหรอ ไม่มีวัน เพราะชั้นบอกแล้วไง เธอจะไปจากที่นี่ได้ก็
ต่อเมื่อชั้นจะพอใจ”โทโมะพูดแล้วกระชากเสื้อผ้าที่เหลือค้างบนตัวแก้วออกจนหมดจนไม่มีอะไร
เหลือ
 
 
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ด ไม่นะ”แก้วร้องเมื่อชายหนุ่มที่ถอดเสื้อผ้าจนหมดถาโถมเข้ามาบนร่างเธออีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
“ทีนี้ล่ะขัดขืน แล้วร่วมกันสวมเขาน้องสาวตัวเองทำไมไม่ร้องโวยวายแบบนี้บ้างล่ะ หึ ทำเลวมามาก
พอแล้ว ตอนนี้ชั้นจะขอเริ่มคิดบัญชีกับเธอเลยละกัน ทำฟางเจ็บเท่าไหร่ เธอต้องเจ็บปวดร้อย
เท่า”โทโมะพูดแล้วซุกไซร้ตามตัวแก้วอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ ฮือๆ อย่า”แก้วร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวโทโมะแต่สุดท้ายก็สู้แรงเขาไม่ได้ และยอมเขาใน
ที่สุด
 
 
 
 
 
เอาล่ะสิโดนซะละแก้ว งานนี้ถ้าป๊อปรู้ ตายยยยยยย 55555