กลลวงหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ถามจริงเถอะแก้วเมื่อวานไปโดนทั้งตัวเปียกทั้งมีเลือดออกที่แขนด้วย”ป๊อปปี้ถามเมื่อเห็นแก้ว

กำลังแต่งตัวไปทำงาน

 

 

 

 

 

“ไปซื้อกาแฟให้ป๊อปน่ะแล้วซุ่มซ่ามทำกาแฟตกแล้วก็ตกน้ำพุแถวนั้น อายมากเลย แหะๆ”แก้วตอบ

เลี่ยงๆป๊อปปี้ถามไป

 

 

 

 

 

“จ้า ทีหลังก็ระวังนะ ป๊อปอ่ะเป็นห่วง ช่วงนี้เรา2คนงานยุ่งๆไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันเลย”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“แหม รีบๆทำงานเสร็จเถอะไม่ต้องอ้อนเลย ไปทำงานๆ”แก้วอมยิ้มกับการอ้อนของป๊อปปี้แล้วดัน

ชายหนุ่มไปแล้วไปทำงานด้วยกันที่รีสอร์ตของโทโมะและฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้เฟิร์สจะช่วยป้ะป๋ากับแม่ฟางทำงานเองนะครับไม่ต้องห่วง”เฟิร์สพูดแล้วยิ้มแป้นเมื่อมาถึงรี

สอร์ต

 

 

 

 

 

“เอาเลยครับ ช่วยงานป้ะป๋าแต่ห้ามซนนะครับ เพราะรีสอร์ตกำลังก่อสร้างอยู่”โทโมะบอก

 

 

 

 

 

“ได้เลยคร้าบ ว้าว มีของเล่นด้วย”เฟิร์สพูดก่อนจะตื่นเต้นเมื่อเห็นภายในรีสอร์ตมีสนามเด็กเล่น

 

 

 

 

 

“เจ้านายคะ เดี๋ยวไปดูงานทางโน้นหน่อยนะคะ”แบมเดินมาเรียกตัวโทโมะไปอีกทาง

 

 

 

 

 

“เอาดอกไม้มาลงแล้วหรอ”ฟางที่นั่งเฝ้าลูกเล่นของเล่นแล้วหันไปเห็นดอกไม้ที่ถูกจัดในแปลง

ดอกไม้ก็เดินอออกมานั่งยองๆเมื่อดูดอกไม้โดยที่อยู่ไม่ไกลจากที่เฟิร์สเล่นของเล่นอยู่

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวผมตามเข้าไปข้างในทีหลังก็ได้ครับ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินไปถ่ายรูปเพื่อเก็บงานด้านนอก

แล้วเดินมาเรื่อยๆจนถึงสนามเด็กเล่นที่เฟิร์สเล่นของเล่นอยู่ ป๊อปปี้มองเห็นเฟิร์สเล่นชิงช้าแล้ว

หัวเราะอย่างมีความสุขก็ยิ้มออกก่อนจะถ่ายรูปเก็บไว้หลายรูป

 

 

 

 

 

 

 

 

แชะๆ

 

 

 

 

เสียงชัตเตอร์ทำให้ฟางได้ยินเสียงเงยละสายตาจากแปลงดอกไม้มามองป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“คุณมาทำอะไรตรงนี้ งานการไม่มีทำรึไง”ฟางรีบว่าป๊อปปี้

 

 

 

 

“ก็นี่ไง ออกมาเก็บภาพรายละเอียดต่างๆ จะได้เอาไปเช็ค”ป๊อปปี้พูดแล้วชูกล้องก่อนจะถ่ายงานต่อ

ฟางมองป๊อปปี้ที่นอกจากถ่ายงานแล้วก็ถ่ายรูปพวกวิว ต้นไม้ดอกไม้ เหมือนเมื่อก่อน นิสัยของเขา

เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

 

 

 

 

 

 

 

แชะ

 

 

 

 

ฟางที่เผลอเหม่อมองป๊อปปี้ถ่ายรูปตกใจเมื่อป๊อปปี้แอบถ่ายตัวเอง

 

 

 

 

 

“ลบมันเดี๋ยวนี้เลยนะ”ฟางรีบพูดพลางเดินจะไปเอากล้อง

 

 

 

 

 

“ไม่ นี่น่ะกล้องพี่ พี่ไม่ลบหรอก นี่ถึงพี่ถ่ายพี่ก็ไม่ได้เอาไปทำอะไรสักหน่อย ก็แค่ถ่ายเฉยๆล่ะ

น่า”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“นั่นสินะ ถ่ายเฉยๆ”ฟางพูดเบาๆเพราะรู้ดีว่าป๊อปปี้จะมาสนใจอะไรเธอเขามีแก้วอยู่แล้วทั้งคนนิ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮัลโหล คุณมายุ่งอะไรกับผมนักหนาขนมจีน เรื่องของเรามันไม่มีวันเป็นจริง ผมมีแก้วแล้วทั้งคน

นะ”ป๊อปปี้ที่รับสายขนมีนก็พูดขึ้นอย่างหัวเสียจนทำให้ฟางที่เหม่อได้ยิมแล้วเดินไปแอบฟัง

 

 

 

 

 

 

“ผมบอกแล้วไงว่าอย่ายุ่งกับผม มันก็แค่เรื่องผิดพลาดแค่นี้นะ”ป๊อปปี้โวยวายแล้วตัดสายขนมจีน

 

 

 

 

 

“ใครน่ะ”ฟางรีบถามเมื่อป๊อปปี้วางสาย

 

 

 

 

 

 

”เรื่องของพี่น่าไม่เกี่ยวกับฟาง”ป๊อปปี้ไม่ตอบแล้วเดินหนี

 

 

 

 

 

“นี่คุณนอกใจเมียคุณงั้นหรอ คุณทำแบบนี้ได้ยังไงไหนว่ารักกันมากไง”ฟางจับประเด็นแล้วโวยวาย

 

 

 

 

 

 

“ก็มันเป็นเรื่องผิดพลาดไง คนเรามันก็มีผิดพลาดกันได้ถึงตัวพี่จะเผลอไปนอนกับใครแต่ใจพี่ก็เป็น

ของแก้วนะ พี่รักแก้วเท่านั้นล่ะน่า”ป๊อปปี้เห็นฟางโวยวายก็โวยวายกลับบ้าง

 

 

 

 

 

 

 

“เหมือนกับเรื่องของชั้นสินะ”ฟางพูดขึ้นลอยๆทำให้ป๊อปปี้ชะงัก ลอบมองฟางที่ก้มหน้าพร้อมกับกำ

มือแน่นก็ชะงัก ภาพที่เขาเมาแล้วมีอะไรกับฟางครั้งแรกจนฟางท้องก็ฉายเข้ามาในหัว

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย ฮือๆ”เสียงของเฟิร์สดังขึ้นทำให้ป๊อปปี้และฟางหันไปเห็นเฟิร์ส กลิ้งกระเด็นออกจากชิงช้าที่

แกว่ง

 

 

 

 

 

 

“ตายละเฟิร์สไม่ร้องนะครับ ไม่ร้อง”ฟางรีบวิ่งไปดูอาการเฟิร์สที่ร้องไห้

 

 

 

 

 

“นี่เราเป็นลูกผู้ชายเราต้องไม่ร้องสิครับ เลือดออกแค่นี้เอง”ป๊อปปี้พูดพลางหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าตัว

เองมาพยายามซับเลือด

 

 

 

 

 

 

“เลือดออกแค่นี้ได้ไง ลูกชั้นเลือดออกแบบนี้น่ะ ตายล่แม่จะพาไปหาหมอนะลูก”ฟางรีบโอ๋เฟิร์ส

 

 

 

 

 

“แค่ถลอกแค่นี้จะไปหาหมอทำไมล่ะ ทำแผลก็พอ”ป๊อปปี้ส่ายหน้าก่อนจะอุ้มเฟิร์สไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊าย นี่คุณจะเอาลูกชั้นไปไหนน่ะ หยุดเลยนะ”ฟางร้องตกใจก่อนจะรีบลุกตามป๊อปปี้ไปติดๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวตรงนี้เอาเป็นชั้นทีวีนะคะ”แก้วที่สั่งงานคนงานแล้วเดินเข้าไปในห้องพักห้องหนึ่งแล้วเดิน

เข้าไปเช็ดความเรียบร้อยในห้องน้ำเป็นจังหวะเดียวที่โทโมะเดินเข้ามาในห้องนั้น

 

 

 

 

 

 

“ตรงนี้น่าจะมีอะไรมาบัง”แก้วโดดเข้าไปที่หน้าต่างเพื่อดูมุมต่างๆก็พูดแล้วโทโมะก็เดินเข้ามาพอดี

 

 

 

 

 

“ทำอะไรของเธอน่ะ/ว้าย”โทโมะพูดเสียงดังทำให้แก้วสะดุ้งเสียงของโทโมะแล้วล้มลงไปในอ่าง

น้ำแล้วเผลอเปิดฝักบัวที่เพิ่งต่อระบบน้ำประปาเข้ามาทำให้แก้วตัวเปียกทันที

 

 

 

 

 

 

“นี่นายทำบ้าอะไรน่ะ ชั้นเปียกหมดแล้วนะ”แก้วร้องก่อนจะลุกขึ้นเพราะเชิ้ตทำงานสีขาวนั้นเปียกน้ำ

จนลู่แนบเนื้อ

 

 

 

 

 

“เหอะ นี่น่ะเป็นส่วนหนึ่งของแผนการอ่อยผู้ชายของเธอสินะ”โทโมะพูดเหยียดๆ

 

 

 

 

“ทุเรศ ชั้นไม่ใช่คนแบบนั้นนะ”แก้วพูดแล้วเดินหนีแต่โทโมะรั้งไว้

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมพูดความจริงแค่นี้รับไม่ได้รึไง นี่น่ะคงจะเป็นการยั่วผู้ชายที่เธอเคยทำกับไอ้ป๊อปปี้ล่ะสิ มิน่า

มันถึงยอมนอกใจฟางมาปืนต้นงิ้วกับเธอน่ะ”โทโมะรีบว่าแก้ว

 

 

 

 

 

 

“นี่ชั้นไม่ได้ยั่วป๊อปนะ ชั้นรู้ว่าชั้นทำผิดกับน้องสาวแต่เรารักกันก่อนที่ฟางจะรักป๊อปปี้นะ”แก้วพูด

ทำให้โทโมะนึกถึงตอนที่เขาเจอแก้วแล้วมีอะไรจนถึงตอนขอเป็นแก้วเป็นแฟน

 

 

 

 

 

 

“หึ งั้นก็แปลว่าเธอจงมารยาหลอกชั้นสินะ หึ ชั้นก็อุตส่าพยายามคิดในแง่ดีเรื่องของชั้นว่าเธอไม่ได้

ตั้งใจ แต่ลืมไปว่าผู้หญิงที่เลวๆแบบเธอน่ะ เค้าไม่มีวันเห็นใจคนอื่นหรอก ชอบมากสินะพวกเป็นชู้

ชาวบ้านน่ะ”โทโมะว่า

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

แก้วโมโหโทโมะก็ตบหน้าชายหนุ่มหันทันที

 

 

 

 

“เธอคิดว่าเธอเป็นใครถึงได้กล้าตบชั้นได้ห้ะ”โทโมะกระตัวแก้วไปแนบลำตัวพร้อมกับตะคอก

 

 

 

 

 

“ชั้นจะเป็นไม่สำคัญหรอก แต่คนที่ว่าชั้น ชั้นก็มีสิทธ์ที่จะทำอะไรก็ได้”แก้วพูดแล้วพยายามขืนตัว

ออกจากโทโมะ

 

 

 

 

 

“เธอตบชั้น งั้นชั้นก็มีสิทธ์ทำอะไรเธอได้เหมือนกัน”โทโมะพูดจบก็ดึงแก้วไปบดจูบอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

“อื้ออ”แก้วกรีดร้องในลำคอเมื่อถูกชายหนุ่มบดจูบอย่างป่าเถื่อน มือบางทั้ง2ข้างถูกขึงแนบกับ

กำแพงไปไหนไม่ได้

 

 

 

 

 

“เจ้านายคะอยู่ในนี้รึเปล่า”แบมที่เดินเข้ามาในห้องพักแล้วเรียกทำให้โทโมะชะงักก่อนจะรีบผลัก

แก้วล้มลงไปในอ่างแล้วขยับเสื้อผ้าไม่ให้ยับยู่ยี่

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรรึเปล่า”โทโมะเดินออกมาหาแบมนอกห้องน้ำ

 

 

 

 

 

 

“พอดีน้องเฟิร์สหกล้มน่ะค่ะ แบมเลยมาตามเจ้านาย”แบมพูดจบโทโมะรีบวิ่งออกไปทันที

 

 

 

 

 

 

“ฮึก”แก้วที่กลัวแบมจะเดินเข้ามาในห้องน้ำก็ปิดปากไม่ให้ตัวเองมีเสียงออกมา ก่อนจะรีบลุกออก

มาจากอ่างแล้วพยายามบิดเสื้อผ้าที่เปียกให้แห้งมากที่สุด พลางเช็ดน้ำตาและเลือดที่ไหลออกมา

จากแผลเก่าที่ถูกกระแทก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องร้องแล้วคนเก่ง เห็นมั้ย ลุงทำแผลเสร็จแล้วเนี่ย”ป๊อปปี้พูดเมื่อพันแผลให้เฟิร์สที่ร้องไห้แย

จนเสร็จ

 

 

 

 

 

“ก็มันเจ็บนี่ฮะ ลุงเอายาใส่แผลมันแสบ”เฟิร์สพูดพลางสะอึกสะอื้น

 

 

 

 

 

 

“ลูกผู้ชายเค้าต้องไม่ร้องไห้ ต้องเข้มแข็งเข้าไว้นะครับ”ป๊อปปี้พูดแล้วปลอบเฟิร์สไม่ให้ร้องไห้อีก

 

 

 

 

 

 

“ถ้าทำแผลเสร็จแล้วก็ออกไปทำงานตามเดิมของคุณเถอะค่ะ”ฟางเห็นเฟิร์สกับป๊อปปี้มองหน้ากัน

แล้วกลัวว่าเฟิร์สจะถามอะไรป๊อปปี้เกี่ยวกับรูปที่เธอเก็บไว้ก็รีบไล่ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“เฟิร์สเป็นยังไงบ้างลูก แล้วนี่นายเข้ามาทำไม ออกไปเลยนะ”โทโมะที่เข้ามาหาเฟิร์สแล้วเห็น

ป๊อปปี้ในห้องก็รีบไล่

 

 

 

 

 

 

 

“ลุงใจดีเค้าช่วยทำแผลให้เฟิร์สครับป้ะป๋า”เฟิร์สดึงมือโทโมะแล้วรีบพูด

 

 

 

 

“นี่เฟิร์สไปโดนอะไรมาหรอทำไมเป็นแบบนี้ป๊อป”แก้วเข้ามาถามป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“แก้ว ไปทำอะไร ทำไมตัวเปียกแบบนี้”ป๊อปปี้เห็นสภาพแก้วที่วิ่งตามมาก็รีบถาม

 

 

 

 

 

“นั่นสิคะ พี่โทโมะ ทำไมต้อวเปียกแบบนี้”ฟางเห็นเสื้อผ้าโทโมะที่เปียกชื้นเป็นรอยน้ำก็ถาม

 

 

 

 

 

 

“อ๋อ พี่ไปเช็คระบบน้ำในห้องต่างๆน่ะ ซวยชะมัดที่ต้องเจอยัยนี่”โทโมะพูดแล้วจ้องแก้ว แก้วรีบ

หลบสายตา

 

 

 

 

 

“เสื้อบางแบบนี้ แก้วเอาเสื้อมาเปลี่ยนรึเปล่า หรือว่าต้องกลับไปเปลี่ยนที่ห้องพัก ใส่นี่ก่อน

 

นะ”ป๊อปปี้ตกใจเพราะเสื้อของแก้วเป็นสีขาวทำให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งและชั้นในสีเข้มก็รีบถอดเสื้อ

แจ็กเก็ตคลุมให้แก้ว

 

 

 

 

 

 

“คนเก่งเป็นอะไรครับ ไม่ต้องร้องไห้นะ”แก้วเห็นเฟิร์สที่มีคราบน้ำตาก็ก้มคุกเข่าแล้วพูดอย่างอ่อน

โยน

 

 

 

 

“เธอมายยุ่งอะไรกับลูกชั้น ออกไปเลยนะ”โทโมะพูดแล้วผลักแก้วก่นจะดึงเฟิร์สไป

 

 

 

 

 

“นี่พวกเราก็แค่พูดดีๆ อย่างน้อยเฟิร์สก็เป็นหลานแก้วนะ ไม่ให้ป้าแท้ๆเจอหลานตัวเองมันไม่เกินไป

หน่อยหรอ”ป๊อปปี้ประคองแก้วแล้วว่าโทโมอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

“หึ ป้าเลวๆแบบนี้ชั้นไม่อยากให้ลูกชั้นรั้กด้วยหรอก เดี๋ยวโตไปเด็กจะติดนิสัยแย่ๆมาได้”โทโมะ

ย้อน

 

 

 

 

 

“นี่อยากมีเรื่องใช่มั้ยห้ะ”ป๊อปปี้โมโหแทนแก้วก็พูดอย่างเอาเรื่อง

 

 

 

 

 

“พอเถอะค่ะ พอทั้งคู่นั่นล่ะ ฟางว่าแยกย้ายไปทำงานเถอะนะคะ”ฟางรีบพูดแล้วอุ้มเฟิร์สออกไป

จาหฟ้อง ป๊อปปี้จ้องมองโทโมะอย่างเอาเรื่องก่อนจะเดินออกไปทำงานต่อ

 

 

 

 

 

“ปล่อยชั้นนะ”แก้วหลบตาโทโมะแล้วจะเดินหนีแต่ถูกโทโมะดึงแขนไว้

 

 

 

 

“นี่คิดว่าทำตัวเป็นป้าที่แสนดีแล้วจะสามารถลบล้างสิ่งที่ทำเลวไว้ในอดีตได้งั้นหรอ”โทโมะว่า

 

 

 

 

“ชั้นเชื่อว่าน้องชั้นไม่มีวันใจแข็งกับชั้นที่เป็นพี่แท้ๆได้นานหรอก ยังไงถ้าชั้นทำดีกับหลานฟาง

ต้องใจอ่อน”แก้วพูด

 

 

 

 

 

“ฟางะไม่มีวันใจอ่อนกับมารยาจอมปลอมที่เธอเสแสร้งหรอก”โทโมะเยาะ

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่ได้มารยานะ แต่ชั้นตั้งจะชดใช้สิ่งที่ชั้นทำผิดจริงๆ”แก้วพูดแล้วผลักโทโมะก่อนจะรีบเดินออก

ไปจากห้อง

 

 

 

 

 

“ชดใช้สิ่งที่ทำงั้นหรอ งั้นชั้นก็จะจัดให้”โทโมะพูดออกมาอย่างร้ายๆ

 

 

 

 

 

เมื่อก่อนโทโมะน่ะเเสนดีแต่ไม่บอกก็รู้ว่าร้ายเพราะใคร แต่บอกเลย โทโมะยังไม่ร้ายกับแก้วมากหรอก55555 ส่วนป๊อปฟาง มาดูว่าเฟิร์สจะเชื่อมทั้งคู่ได้รึเปล่านะ555