หรือเราไม่เคยรักกัน

 
 
                     เช้าของวันใหม่ ป๊อปที่ดูกระตือรือร้นกว่าปกติ ป๊อปตื่นตั้งแต่เช้า อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ตั้งแต่ เจ็ดโมง ซึ่่งปกติ เขาจะเสร็จก็เกือบ เก้าโมง ป๊อปรีบลงมาทานข้าวอย่างคนอารมณ์ดี ผิดจากวันปกติที่ดูเฉยๆเรื่อยๆไปวันๆ
 
 
 
               "  วันนี้เป็นอะไร  " มนตรี ที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่ระเบียงนอกบ้าน หันมามองป๊อปก่อนจะบ่นกับตัวเองอย่าง งง ๆ 
 
 
 
               "  ทำไมตื่นเช้าจังป๊อป  "  ราตรีเอ่ยถาม ก่อนจะเอากาแฟไปวางไว้ให้มนตรี 
 
 
               "  ก็ปกตินิครับแม่  ไม่เห็นมีอะไรแปลกเลย ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้น "ป๊อปพุดก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว มนตรีและราตรี เดินมาร่วมโต๊ะด้วย 
 
 
               " ไม่แปลกได้ยังไง ปกติกว่าจะลงมาทานข่าวก็เกือบ 9 โมง กว่าจะออกไปทำงานก็เกือบ 10 โมง  แล้ววันนี้ 7 โมงเชา มาทานข้าวแล้ว จะไม่ให้แปลกได้ยังไง " ราตรีซักใหญ่ ป๊อปยิ้มๆก่อนจะทานข้าวต่อ
 
 
                 "  วันนี้ไปรับลูกปูด้วยนะ พ่อกับแม่ต้องไปงานแต่งเพื่อน " มนตรีพูด ป๊อปพยักหน้า
 
 
 
                   เมื่อทานข้าวเสร็จก็รีบออกไปทำงานทันที  เมือถึงบริษัท ป๊อปเข้าไปในห้องทำงาน เขาเดินไปเดินมา ราวกับรอใครสักคนหนึ่งอยู่ และคนที่เขากำลังรอก็มาถึง  ทันทีที่ฟางเปิดประตูเข้ามาในห้อง ป๊อป ทำเฉยๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
 
 
                 "  มาทำงานเร็วจังเลยนะครับ " ป๊อปเอ่ยทัก ฟางยิ้มๆ 
 
 
                "  แต่คุณเร็วกว่าชั้ลอีกนะค่ะ " ฟางพูด ก่อนจะวางกระเป๋าลง 
 
 
               "  วันนี้ถ้าผมจะให้คุณ ออกไปพบลูกค้ากับผมคุณจะไปรึปล่าวครับ " ป๊อปถามอย่างสุภาพ 
 
 
               "  ได้ค่ะ  ^^ " ฟางพูด  ป๊อปพยักหน้า แล้วยิ้มหวานให้กับหญิงสาว ทั้งคู่นั่งระจำโต๊ะทำงาน ก่อนจะลงมือทำงาน ฟางตั้งใจทำงาน ผิดกับป๊อปที่ทำบ้างแอบมองฟางบ้าง  
 
 
 
                
                      12.00  ป๊อปลุงขึ้นจากที่นั่งและเดินไปหาฟาง  เพื่อไปหาลูกค้า
 
 
                "  พร้อมแล้วยังครับ " ป๊อปพูด 
 
 
                "  พร้อมค่ะ ไปกันเลยมั้ยค่ะ " ฟางพูด ป๊อปพยักหน้า ทั้งคู่เดินไปพร้อมกัน 
 
 
 
 
 
                              ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ป๊อป ฟางมานั่งรออยู่ที่มุมหนึ่งของร้าน เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ลูกค้าก็ยังไม่มา
 
 
 
                " เค้าจะมารึปล่าวค่ะ " ฟางพูด ป๊อปนิ่งคิด
 
 
                 " เค้านัดเราไว้แล้ว เค้าคงไม่ผิดนัดหรอกครับ ที่มาช้า อาจจะเป็นเพราะรถติด หรือติดธุระสำคัญอย่างอื่นอยู่  " ป๊อปพูด ก่อนจะจิบชา 
 
 
                 "  ดูคุณเป็นคนใจเย็นจังเลยนะค่ะ  เป็นคนอื่นมานั่งรอแบบนี้คงจะกลับกันหมดแล้ว  "  ฟางพูด  ป๊อปหันมายิ้ม แต่ไม่พูดอะไร
 
 
                 "  สวัสดีค่ะ ขอโทษด้วยนะค่ะ ที่ดิฉันมาสาย  " หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับฟางเอ่ยทักทาย เธอดูสวย มั่นใจและเซ็กซี่มาก  
 
 
                 " สวัสดีครับ เชิญนั่งครับ " ป๊อปและฟางลุกขึ้น ป๊อปผายมือเชิญให้หญิงคนนั้นนั่งลง เธอมองป๊อปอย่างไม่ละสายตา 
 
 
                  "  คุณคงไม่ซีเรียสเรื่องที่ชั้ลมาสาย  " ริซ่า ยื่นมือมากุมมือป๊อป เธอโน้มหน้าลงมานิดหน่อย พยามให้ป๊อปมองเนิ่นอกของเธอ แต่ก็ไม่สำเร็จ   ป๊อปดึงมือออกอย่างสุภาพ ก่อนจะยิ้มให้กับริซ่า โดยที่ไม่มองในสิ่งที่เธอปรารถนาให้เห็น
 
 
                  "  ไม่ครับ อ่อ ผมลืมแนะนำไป นี้เลขาของผมครับ คุณธนันต์ธรญ์ " ป๊อปพูด ฟางยกมือไหว้ ริซ่ารับไหว้  ก่อนจะชายตามองฟางอย่างไม่ค่อยถูกชะโหลก 
 
 
                  " ชั้ลก็นึกว่าแฟนคุณซะอีก  " ริซ่าพูดตรงๆ 
 
 
                  "  เอ่อ เรามาคุยเรื่องงานกันเลยดีกว่านะครับ " ป๊อปพูดก่อนจะเลื่อนมือไปหยิบแฟ้มเอกสาร แต่ริซ่าจับมือเอาไว้ 
 
 
                  "  ชั้ลอยากคุยกับคุณสองคน  โดยที่ไม่มีคนอื่น  " ริซ่าหันมาส่งสายตากับป๊อป ก่อนจะหันไปมองฟางในเชิงไล่  ฟางจะลุกขึ้นแต่ป๊อปจับมือไว้  ฟางจำต้องนั่งลง
 
 
 
 
                  " ผมเพิ่งจะเริ่มทำงานนะครับ จำเป็นต้องมีผู้ช่วย " ป๊อปพุด ริซ่าเซ็งๆ 
 
 
                  " ชั้ลช่วยสอนคุณก็ได้นะค่ะ สอนไม่นาน แค่ ไม่กี่ชั่วโมง คุร็จะรู้ลึกรู้ซึ่งทุกอย่าง " ริซ๋ษพูดอย่างยั่วยวน มือบางๆของเธอเริ่มไต่แขนป๊อปขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงบ่า 
 
 
                  "  อย่าดีกว่าครับ ผมเกรงใจ เรามาคุยเรื่องงานกันดีกว่านะครับ คุณริซ่า " ป๊อปแกะมือริซ่าออกอย่างสุภาพ เธอเสียอารมณ์แต่ก็เก็บอาการไว้ ป๊อปหันมามองฟางอย่างเกรงใจ ผิดกับริส่า ที่มองฟางอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ 
 
 
                    
                            ป๊อปเริ่มคุยรายละเอียดของงานอย่างตั้งใจ ผิดกับริซ่าที่พยามยั่วป๊อปอย่างตั้งใจ เธอโน้มหน้าเข้ามาใกล้ป๊อป และเริ่มขยับมานั่งข้างป๊อปเรื่อยๆ ป๊อปก็ขยับออกห่างเรื่อยๆ อย่างสุภาพ จนริซ่าจะจับมือเอาไว้ไม่ให้ป๊อปหนี 
 
 
 
                " คุณรักเกียจชั้ลหรอค่ะ " ริซ่าที่เก็บอารมณ์ตัวเองไม่อยู่เอ่ยถามไปตรงๆ ฟางอึ้ง ไม่คิดว่าเธอจะกล้าถาม
 
 
                "  ผมกลัวคุณอื่นเค้ามองคุณไม่ดี  คุณเป็นผู้หญิงนะ " ป๊อปพูดอย่างสุภาพ ฟางมองป๊อป แต่ก็ยังไม่เชื่อว่าป๊อปจะคิดแบบนั้น 
 
 
                 " มันก็เรื่องของคนอื่นสิ ชั้ลชอบคุณ ชั้ลเสนอให้ขนาดนี้แล้ว ทำไมคุณถึงปฏิเสธ หรือว่าชั้ลไม่สวยพอที่คุณจะหันมอง " ริซ่าพูด สีหน้าเธอดูหงุดหงิดมาก 
 
 
 
                 "  ผมคุยเรื่องงานจบแล้ว ขอตัวนะครับ " ป๊อปพูดจบก็หยิบแฟ้ม จับมือฟางลากให้เดินไปทันที ริซ่ารีบลุกเดินตามไป 
 
 
                  "  นี้คุณกล้าปฏิเสธชั้ลหรอ " ริซ่าโวยวาย
 
 
 
                  " ครับ " ป๊อปพูดจบก็กดรีโมตรถ เปิดประตูแล้วดันฟางขึ้นไปนั่ง ก่อนที่ตัวเองจะรีบไปนั่งฟังคนขับ แล้วขับรถออกไปอย่างเร็ว ป่อยให้ริซ่ายืนกรี๊ด ๆ อยู่คนเดียว  
 
 
 
                 "  สักวัน คุณต้องเป็นของชั้ล ป๊อป " ริซ่ายืนกำหมัดแน่น ทั้งขายหน้า ทั้งอาย 
 
 
 
 
 
                         ภายในรถ 
 
 
 
 
 
                    "  ผมต้องขอดทษคุณด้วยที่พาคุณมาเจอเรื่องแบบนี้  " ป๊อปพูด
 
 
                    " คุณดูซีเรียสกับเรื่องนี้มากเลยนะค่ะ " ฟางพูดก่อนจะหันมองป๊อป 
 
 
                    "  ใช่  ที่ผมต้องไปต่างประเทศก็เพราะเรื่องแบบนี้แหละ " ป๊อปพูด
 
 
                     " ยังไงค่ะ ชั้ลไม่เข้าใจ เล่าให้ชั้ลฟังหน่อยได้มั้ย " ฟางพูด ป๊อปพยักหน้า
 
 
                    "  ทำงานที่บริษัท ผมต้องไปเจอกับลูกค้า ถ้าเป็นลูกค้าผู้ชายผมก็โอเคนะ แต่พอเป็นลูกค้าผู้หญิง แล้วผู้หญิงแนวเมื่อกี้ ผมรู้สึกอึดอัด แต่ส่วนใหญ่ก็เจอแบบนี้แหละ ผมเลยเลือกไปทำงานที่บริษัทอีกสาขาที่ต่างประเทศ มันดูอิสระกว่า ไม่ต้องแบกรับอะไร " ป๊อปพูด ฟางฟังอย่างตั้งใจ
 
 
                    "  ทำงานต่างประเทศ  ทำอะไรหรอค่ะ " ฟางพูด 
 
 
                   "  ก็ติดต่อลูกค้านี้แหละครับ แต่ผมจะทำเองทุกอย่าง ติดต่อลูกค้าเอง ปฏิบัติงานเอง ตรวจงานเอง ทำเองหมด แต่ลูกค้าต่างประเทศจะไม่เรื่องมาก ไม่จุกจิก ไม่เหมือนที่นี้  ผมเลยชอบอยู่ที่ต่างประเทศมากกว่า  "  ป๊อปพูด ฟางพยักหน้าเข้าใจ
 
 
                  "  แล้วที่คุณกลับมาที่นี้  คุณมีปัญหาอะไรรึปล่าวค่ะ " ฟางพูด 
 
 
                  "  ไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ ผมแค่มางานแต่งเพื่อน กะว่าจะมาแล้วกลับ แต่เพื่อนผมมันขอชวยให้อยู่ต่อ ก็เลยต้องอยู่ต่อ  "  ป๊อปพูด
 
 
                  " คนที่อยู่ในรูปรึปล่าวค่ะ " ฟางถาม  เธอมองหน้าป๊อปอย่างรอคำตอบ
 
 
                   "  ครับ เพื่อนผมพาแฟนไปฮันนิมูนที่ต่างประเทศ " ป๊อปพูด ฟางสีหน้าเปลี่ยนทันที ดวงตาคู่สวยเริ่มแดงกล่ำ ราวกับจะร้องไห้ ฟางเงียบไม่พูดไม่จาอะไรอีกเลยหลังจากได้รับคำตอบจากป๊อป จนป๊อปเอะใจ
 
 
                   "  คุณเป็นอะไรรึปล่าว " ป๊อปหันมามองฟาง ก่อนจะถามอย่างเป็นห่วง 
 
 
                   " ป่าวค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร ชั้ลแค่รู้สึกว่าชั้ลถามเรื่องส่วนตัวของคุณมากไป "  ฟางพูด ป๊อปยิ้มออกมา
 
 
                    "  ถามได้นะ อยากรู้อะไรเกี่ยวกับผม คุณถามได้หมด ผมเองก็พร้อมจะบอกคุณอยู่แล้ว  " ป๊อปพูด  ฟางยิ้ม
 
 
                   " ถามได้ทุกเรื่องมั้ยค่ะ " ฟางพูด ป๊อปพยักหน้า 
 
 
                   "  คุณมีแฟนแล้วยังค่ะ " ฟางถาม มองหน้าป๊อปอย่างรอคำตอบ ป๊อปหันมองหน้าฟาง ก่อนจะตอบคำถามเธอ
 
 
                   "  ผมไม่เคยมีแฟน  " ป๊อปพูดอย่างอายๆ
 
 
                  "  เป็นไปได้หรอค่ะ " ฟางไม่เชื่อ เพราะป๊อปเองก็หล่อซะขนาดนี้ เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เคยมีแฟน 
 
 
                   " ครับ ผมรักคนยาก แต่รักจริง "  ป๊อปพูด ก่อนจะส่งสายตามายังฟาง ฟางหลบตาทันที 
 
 
                  " ทำไมคุณถึงรรักคนยากนะค่ะ  " ฟางพูด 
 
 
                  " ไม่รู้สิ ผมชอบคนยากมั้ง เลยรักคนยาก "  ป๊อปพูด เพราะตัวเองก็ไม่เข้าใจในตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมถึงไม่มองผู้หญิงคนไหนเลย จนมาเจอฟาง
 
 
                  "  คุณไม่เคยชอบใครเลยหรอค่ะ " ฟางถามต่อ
 
 
 
                  " ก็ชอบนะ แต่พอรู้จักจริงๆ ก็ไม่ชอบ " ป๊อปพูด
 
 
                    "  แปลกจังเลยนะค่ะ ผู้ชายบางคนให้คำว่ารักแบบง่ายๆ เพียงแค่หลอกผู้หญิง จนผู้หญิงหลงรัก แล้วก็ทิ้งไป " ฟางพูดอย่างเหม่อๆ ป๊อปฟังแล้วไม่เข้าใจ 
 
 
                     "  ไม่มีใครทำร้ายเรา ได้เท่ากับเราทำร้ายตัวเองหรอกครับ "  ป๊อปพูด ฟางสะอึกไป ก่อนจะหันมายิ้มให้ป๊อป 
 
 
                   " ถ้าคุณมีความรัก แล้วคนที่รักเค้าทำร้ายคุณ คุณจะทำยังไงค่ะ " ฟางพูด 
 
 
 
                   "  ผมจะไปจากเค้าครับ แต่ผมจะไม่ทำร้ายเค้ากลับ เพราะผมรักเค้า " ป๊อปพูด ฟางนิ่งคิด 
 
 
 
                  "  แล้วถ้าเป็นคุณหละ คุณจะทำยังไง " ป๊อปถาม  ฟางยังไม่ทันตอบ  เสียงโทรศัพท์ป๊อปก็ดังขึ้น ป๊อปกดรับโทรศัพท์
 
 
 
                  (  อาเฮีย มารับหนูหน่อย  ) ลูกปูพูด
 
 
 
                  "  ครับ เฮียไปเดี๋ยวนี้แหละ " ป๊อปพูด ฟางหันมองอย่างสงสัย 
 
 
 
                  "  ผมขอไปขับลูกปูก่อนนะ " ป๊อปพูด ฟางพยักหน้า 
 
 
 
 
 
                       ที่โรงเรียนอนุบาล ทันทีที่ป๊อปเดินมาหยุดที่หน้าประตูโรงเรียน ลูกปูก็วิ่งมาหาทันที  เด็กน้อยกอดป๊อปแน่น ก่อนจะหันมามองฟางแล้วยิ่มหวานออกมา
 
 
 
                   "  สวัสดีค่ะ พี่ฟาง " ลูกปูยกมือไหว้
 
 
 
                  "  สวัสดีจร๊ " ฟางขยี้ผมลูกปู ลูกปูเดินมากอดฟาง ป๊อปมองทั้งคู่ก่อนจะยิ้มออกมา 
 
 
 
                  "  อาเฮีย มีงานต่ออีกรึปล่าวค่ะ " ลูกปูถาม ป๊อปพยักหน้า ลูกปูทำหน้าบูด 
 
 
 
                  " เป็นอารายย  ทำหน้างอแงอีกแล้ว " ป๊อปอุ้มลูกปูขึ้นมา 
 
 
 
                  " อยากไปวาดรูปริมทะเล " ลูกปูพูดหน้าเศร้าๆ 
 
 
 
                  " ผมมีงานที่ต้องเซ็นด่วนอีกรึปล่าว " ป๊อปหันไปถามฟาง 
 
 
 
                  " ไม่มีค่ะ " ฟางพูด ลูกปูทำท่าดีใจ ฟางขำกับท่าทีของเด็กน้อย
 
 
 
                   " คุณจะไปกับเรามั้ย " ป๊อปหันมาถามฟาง  ลูกปูมองฟางอย่างลุ้นๆ 
 
 
 
                   "  ไปนะค่ะพี่ฟาง นะค่ะ นะค่ะ " ลูกปู 
 
 
 
                   "  ไปก็ไปจร๊ " ฟางพูด ลูกปูดีใจใหญ่ 
 
 
 
 
 
                                 ริมทะเล ป๊อปหยิบเสื่อท้ายรถ และโต๊ะญี่ปุ่นขนาดเล็กออกมา ฟางถือถุงขนมที่แวะซื้อระหว่างทาง ลูกปูหยิบอุปกรณ์วาดรูปออกมา ทั้งสามเดินไปนั่งใต้ร่มไม้ริมทะเล
 
 
 
 
                      "  อาเฮีย น้ำทะเลสีอะไรดี " ลูกปูที่มุ่งมั่นกับการวาดรูปมาก หันมาถามป๊อปอย่างจริงจัง
 
 
 
                     " ลองเอาสีฟ้ามาผสมสีเขียวดู เฮียว่าสวยดีนะ "  ป๊อปพูด ลูกปูทำตาม  
 
 
 
                    "  คุณดูรักน้องมากเลยนะค่ะ " ฟางพูด ก่อนจะหันไปมองลูกปู
 
 
 
                    "  ครับ รักมาก " ป๊อปพูด ก่อนจะมองไปที่ลูกปู
 
 
 
                    " คุณอ่อนโยนแบบนี้กับทุกคนรึปล่าวค่ะ " ฟางถาม
 
 
 
 
                    " ผมสุภาพกับทุกคน แต่ไม่อ่อนโยนกับทุกคน " ป๊อปพูด  ฟางมองอย่างไม่เข้าใจ
 
 
 
 
                    " ผมจะอ่อนโยนกับคนที่ผมรัก " ป๊อปพูด เขาส่งสายตาสื่อความหมายมาให้ฟาง ฟางมองตาป๊อปนิ่ง  ทั้งคู่จ้องตากัน ก่อนที่ป๊อปจะเป็นฝ่ายหลบตา แล้วหันมายิ้มคนเดียว
 
 
 
 
                     "  อาเฮียเสร็จแล้วว " ลูกปู หันภาพวาดมาให้ป๊อปดู ความสามารถในการวาดภาพของลูกปูจะมีมากกว่าเด็กทั่วไป เพราะเธอฝึกฝนมันเกือบทุกวัน  โดยมีมืออาชีพอย่างป๊อปคอยสอน
 
 
 
                     "  สวยจัง  " ฟางชม ลูกปูยิ้ม
 
 
 
                   " หนูให้พี่ฟางเก็บไว้เปนที่ระลึกค่ะ " ลูกปูยื่นให้ ฟางรับมา ก่อนจะมองมันแล้วยิ่มออกมา
 
 
 
 
                    " เด็กตัวแค่นี้ ทำไมถึงได้วาดรูปสวยขนาดนี้นะ " ฟางชม 
 
 
 
 
                   " อาเฮียสอนค่ะ "  ลูกปูพูด ฟางหันมองป๊อป ป๊อปยิ้มให้
 
 
 
                   "  คุณชอบวาดรูปหรอค่ะ " ฟางพูด 
 
 
 
                  " ครับ ชอบมาก  " ป๊อปพูด   ฟางชะงักไป
 
 
 
                  " คุณเคยวาดรูปเป็นของขวัญให้ใครรึปล่าวค่ะ " ฟางถาม 
 
 
 
                 "  บ่อยครับ งานวัดเกิด งานแต่ง งานรับปริญญา ผมมักจะให้ภาพวาดกับเพื่อนนะครับ " ป๊อปพูด ฟางอึ้งไป นึกถึงภาพที่คนรักเก่าเคยให้ไว้กับตน 
 
 
 
                 "  แล้วทำไม ถึงได้มาทำงานบริษัทหละค่ะ " ฟางถาม
 
 
 
                 "  อยู่ต่างประเทศผมก็ทำงานเกี่ยวกับวาดรูป ออกแบบ ถ่ายภาพพวกนี้แหละครับ  เวลาจัดงาน จัดสถานนี้ ผมก็จะออกแบบเอง ถ่ายภาพเอง แล้วก็จะวาดรูปใส่กรอบให้เจ้าของงานเก็บเป็นที่ระลึก แต่พอมาอยู่ที่นี้ ก็เป็นผู้บริหาร ไม่ค่อยได้ทำของพวกนี้เท่าไหร่ " ป๊อปพูด
 
 
 
                "  แล้วชอบวาดรูปกันทั้งสามคนเลยหรอค่ะ " ฟางถาม 
 
 
 
                "  ป่าวหรอกครับ ผมชอบคนเดียว  เขื่อนเค้าชอบเกี่ยวกับประสานานกับลูกค้า เกี่ยวกับเรื่องดนตรี ส่วนโทโมะ ก็ชอบด้านบริหาร ไม่เหมือนกันเลยสักคน " ป๊อปพูดก่อนจะหันมายิ้มกับฟาง  ผิดกับฟางที่สีหน้าเปลี่ยนไป
 
 
 
                      ทั้งสามนั่งกับอยู่อีกไม่นาน ก็เก็บของกลับบ้าน
 
 
  
 
                 " คุณพารถมารึปล่าว " ป๊อปถาม ฟางส่ายหน้าไปมา แต่ไม่พูด 
 
 
 
                 "  งั้นเดี๋ยวผมไปส่งนะ " ป๊อปพูด 
 
 
 
                 "  คุณไปส่งชั้ลที่หน้าบริษัทก็ได้ค่ะ เดี๋ยวชั้ลโทรให้เฟย์มารับ " ฟางพูด แล้วกดโทรศัพท์หาเฟย์ทันที ป๊อปอย่างไปส่งแต่ก็ไม่กล้าขัดใจฟาง 
 
 
 
                           หน้าบริษัท ป๊อปขับรถมาส่งฟาง ฟางลาป๊อปและลงจากรถไปทันที ป๊อปมองฟางอย่าง งง ให้อาการของฟางที่แปลกไป เขารอฟางจนฟางขึ้นรถเฟย์ไป ก็ขับรถกลับบ้าน
 
 
 
             "  เค้าหลอกพี่เฟย์  เค้าหลอกพี่ " ทันทีที่ฟางขึ้นรถมา เธอก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก จนเฟย์ใจหาย
 
 
 
            "  ใครหลอกพี่ฟาง บอกเฟย์ซิ ใครหลอกพี่ " เฟย์เขย่าแขนฟางเพื่อเรียกสติ 
 
 
 
            " เค้าบอกว่าเค้าเป็นคนวาดรูปเป็นของขวัญให้พี่ แต่ที่จริงมันไม่ใช่ เค้าไม่ได้วาด " ฟางร้องไห้ไปด้วยก็พูดไปด้วย เฟย์ทั้งสงสารและเห็นใจ
 
 
 
           " แล้วใครเป็นคนวาด ถ้าไม่ใช่เค้า  "เฟย์พูด
 
 
 
             "  พี่ป๊อป " ฟางพูด 
 
 
 
             " แล้วพี่รุ้ได้ยังไง " เฟย์พุด
 
 
 
            "  ข้างล่างด้านขวาของรูปมันมีลายเซ็นพี่ป๊อปอยู่ ตอนแรกพี่เค้าใจว่ามันเป็นลายเซ็นของเค้า แต่วันนี้พี่เห็นพี่ป๊อปเซ็นเอกสารก็จำได้ แล้วเมื่อกี้นี้ พี่ก็เพิ่งรู้ว่าพี่ป๊อปชอบวาดรูป ช่วยโทโมะ เค้าไม่ได้ชอบวาดรูปเลย " ฟางร้องไปพูดไป เฟย์แค้นใจ ได้แต่ปลอบพี่สาว
 
 
 
           "  แล้วพี่ยังจะรักเค้าอยู่อีกหรอ " เฟย์ถาม 
 
 
 
           " พี่คงไม่รักคนที่ทำร้ายพี่ได้อีกแล้ว " ฟางเช็ดน้ำตา แววตาเธอดูโกรธและแค้นโทโมะมาก 
 
 
 
             " เริ่มต้นใหม่ เป็นฟางคนใหม่ทั้งกายและใจ นะพี่ฟาง " เฟย์พูด ฟางพยักหน้า
 
 
 
             "  ชั้ลจะไม่ร้องไห้ เพราะผู้ชายคนนี้อีกต่อไป "