หรือเราไม่เคยรักกัน

 

 

                        ณ โรงพยาบาล ตลอด 5 วันที่ผ่านมาตั้งแต่ป๊อปร้องเพลงแล้วฟางเหมือนมีอาการดีขึ้น ป๊อปแวะมาหาฟางทุกวัน และเล่นกีตาร์ร้องเพลงให้สาวน้อยของเขาฟังทุกวัน โดยมีเด๊นเซอร์อย่างลูกปูคอยสร้างบรรยากาศให้สนุกสนานขึ้น และวันนี้ก็เป็นเช่นเคย

 

 

 

                  "  สวัสดีค่ะพี่ป๊อป " เฟย์ที่สนิทกับป๊อปและลูกปูแล้วเอ่ยทักทายอย่างเป็นกันเอง  ป๊อปรับไหว้ 

 

                  " วันนี้เขื่อนไม่มาหรอกนะ ไม่ต้องมองหา "  ป๊อปแซวเฟย์ที่ชะเง้อมองไปยังประตู เฟย์สะดุ้งโหยง ทั้งเขิลทั้งอาย  ตลอด 5 วันที่ผ่านมา เขื่อนจะตามป๊อปมาที่โรงพยาบาลตลอด และมักหยอดคำหวานให้สาวเฟย์ จนเฟย์เริ่มหวั่นไหวคล้อยตามไปด้วย

 

 

                   "  พี่ป๊อปพูดอะไรก็ไม่รู้  เฟย์ไม่ได้มองหาใครสักหน่อย  " เฟย์หน้าแดง  ป๊อปยิ้ม 

 

 

                   "  แล้วคนนั้นเค้าเป็นยังไงบ้าง จะฟื้นแล้วยัง " ป๊อปถามก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆฟาง

 

 

                   "  หมอบอกว่าอาการพี่ฟางดีขึ้นเยอะเลยนะค่ะ อาจเป็นเพราะพี่ป๊อปที่มาร้องเพลงให้ฟังทุกวันเลย  "  เฟย์พูด  หลังจากวันแรกที่ป๊อปมาร้องเพลงให้ฟังแล้วทำให้ฟางยิ้มออกมา เธอก็เริ่มมีอาการดีขึ้นเรื่อยๆ ราวกับรับรู้ได้ถึงบทเพลงของป๊อป ฟางเริ่มขยับนิ้วมือนิ้วเท้าบ่อยครั้งที่ได้รับฟังเสียงเพลง แต่ก็ยังไม่ลืมตาฟื้นขึ้นมา 

 

 

                   "  สงสัย เพลงอย่างเดียวคงจะช่วยฟางให้ฟื้นขึ้นมาไม่ได้แล้วละมั้ง  "  ป๊อปพูด เฟย์หน้าเครียด  ป๊อปถอยสร้อยคอออกจากคอของตัวเอง

 

 

                  "  ย่าพี่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ย่าประสบอุบัติเหตุแล้วก็นอนอยู่แบบนี้เป็นเดือน แต่พอปู่สวมสร้อยเส้นนี้ให้คุณย่า ท่านก็ฟื้น  ตอนย่าเสียพี่แอบเก็บสร้อยเส้นนี้มา อย่าหาว่าพี่งมงายเลยนะ พี่อยากให้เฟย์ลงให้ฟางสวมสร้อยเส้นนี้ดู บางทีอาจจะเป็นเหมือนคุณย่าของพี่ก็ได้  "  ป๊อปพูดอย่างซีเรียส  เฟย์รับสร้อยมาจากป๊อป 

 

 

                  " งั้นพี่ป๊อปช่วยเฟย์หน่อยนะค่ะ " เฟย์พูด ป๊อปยกศีษะฟางขึ้นมาเล็กน้อย เฟย์สวมสร้อยคอให้ฟาง ป๊อปวางศรีษะฟางลง 

 

 

                   "  ขอให้พี่ฟางฟื้นขึ้นมาเหมือนคุณยาพี่ป๊อปนะค่ะ " เฟย์ยกมือไหว้พระขอพร 

 

 

                  "  แล้ววันนี้ลูกปูไม่มาด้วยหรอค่ะ " เฟย์ถาม เพราะวันนี้เสียงมันเียบผิดปกติ ป๊อปยิ้มๆ

 

 

                   " ตอนนี้คงจะเลือกซื้อของอยู่กับพ่อแม่นะ  วันนี้วันเสาร์ วันอ้อนของเค้าเลยหละ " ป๊อปคิดถึงน้งก็ยิ้มไม่หุบ 

 

 

                    "  นี่ถ้าพี่ฟางฟื้นขึ้นมา พี่ฟางคงจะหลงรักลูกปูแน่นอนเลยค่ะพี่ป๊อป "  เฟย์พูด ป๊อปหันมองเฟย์อย่างสงสัย 

 

 

                    "  ฟางชอบเด็กหรอ " ป๊อปถาม เฟย์ยิ้มและพยักหน้า 

 

 

                    "  เฟย์   "  เสียงแผ่วเบาของใครอีกคนดังขึ้นมา เฟย์และป๊อปหันมองหน้ากันอย่างประหลาดใจ

 

 

                     "  พี่เรียกเฟย์รึปล่าว  "  เฟย์พูด ป๊อปส่ายหน้าไปมา  ทั้งคู่หันไปยังเตียงที่ฟางนอนอยู่พร้อมกัน 

 

 

                     "  พี่ฟาง !!!!  "  เฟย์ช็อคนิ่งไป ทั้งตกใจและดีใจที่เสียงเรียกเมื่อกี้เป็นเสียงของพี่สาวเค้า ที่นอนหลับไป เกือบ 3 อาทิตย์เต็มๆ  เฟย์ตั้งสติได้ แล้วรีบเดินไปหาฟาง

 

 

                     "  พี่เป็นอะไรไปทำไมพี่ไม่มีแรงเลย  " ฟางพูดเสียงแผ่ว  ป๊อปยังยืนนิ่งมองฟางที่พยามยกมือตัวเองอยู่ ก่อนจะเดินออกไปตามหมอ 

 

 

 

                         ไม่ถึง 3 นาทีหมอและพยาบาลก็เข้ามาดูอาการของฟาง 

 

 

                    "  ปฏิหารย์มีจริงๆ " หมอพูดเมื่อเห็นฟางฟื้นขึ้นมา   ธิดาและธานิตผลำวิ่งกันเข้ามาในห้องอย่างเร็ว

 

 

                    " ฟางลูกแม่ ฟางง  ฟางงง  "  ธิดาโผล่เข้ากอดลูกสาว กอนจะปล่อยโฮอกมาอย่างดีใจ   ธานิตกอดลูกสาวไว้แน่น 

 

 

                   "  หมอดีใจด้วยนะครับ คนไข้ไม่ต้องตกใจนะ คุณหลับไปเกือบ 3 อาทิตย์ กล้ามเนื้อมันอ่อนตัวลง ทำกายภาพบำบัดแล้วมันจะดีเป็นแกติครับ  " หมอพูด และอธิบายวิธีทำกายภาพบำบัดอยู่ครู่หนึ่งก็ขอตัวออกไปดูคนไข้รายอื่น  ป๊อปยืนฟังอย่างตั้งใจ

 

 

                   "  ป๊อป แม่ขอบคุณมากนะ ที่ทำให้ฟางฟื้นขึ้นมา ขอบคุณมากนะลูกนะ "  ธิดาเดินเข้ามากอดป๊อป ฟางมองป๊อป อย่างงง และไม่เข้าใจในสิ่งที่แม่พูด 

 

 

                  " ไม่เป็นไรครับคุณน้า ผมเต็มใจครับ  "  ป๊อปยิ้มๆ ธานิตเดินมาขอบคุณอีกคน ทุกคนหันไปมองฟางที่นอนงงไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียว ก่อนจะพาป๊อปไปหาฟาง

 

 

                  "  คุณจำได้รึปล่าวว่าคุณประสบอุบัติเหตุ " ป๊อปถาม ฟางยักหน้า หน้าเศร้าลงทันที

 

 

                 " ผมต้องขอโทษด้วยที่ทำให้คุณเป็นแบบนี้ " ป๊อปพูดอย่างรู้สึกผิด ฟางอึ้งเงยหน้าขึ้นมา เพราะแท้จริงแล้ว เธอเองที่เดินไปตัดหน้ารถในวันนั้น

 

 

                 " คุณไม่ผิดหรอก ชั้ลเองแหละที่ผิด ชั้ลเดินตัดหน้ารถคุณ " ฟางพูด ป๊อปมองหน้าอย่างไม่เข้าใจ 

 

 

                 "  ลูกปูไม่มาหรอป๊อป "  ธิดาถาม เมื่อไม่เห็นลูกปู 

 

 

 

                     ก๊อก ๆๆๆ  เสียงเคาะประตูดังจากหน้าห้อง  ก่อนที่คนเคาะจะเปิดประตูเข้ามา 

 

 

                 "  อาเฮีย ทำไมวันนี้ไม่รอหนูด้วย  " เสียงเล็กที่แสนหวานดังขึ้นก่อนที่ร่างน้อยๆจะเดินเข้ามาพร้อมตุ๊กตาตัวเล็กที่เธอกอดเอาไว้  เสียงของลูกปูทำให้ฟาต้องชะเงอมองตาม 

 

 

                 "  ก็เราออกไปช็อปปิ้งกับแม่แต่เช้า พี่ก็รอไม่ไหวซิ " ป๊อปลูบหัวลูกปูอย่างอ่นโยน 

 

 

                 "  สวัสดีค่ะ คุณธิดา คุณธานิต น้องฟางเป็นยังไงบ้างค่ะ " ราตรีเอ่ยถาม ธิดา ธานิตไม่ตอบ แต่ยิ้มให้และหันไปมองฟางที่นอนมองลูกปูอยู่  ราตรี และมนตรีมองตาม ก็ถึงกับอึ้งไป

 

 

                 "  ถ้าไม่ได้ป๊อป ดิฉันคงแย่  "  ธิดาพูด ราตรี มนตรี มองหน้าอย่างเข้าใจ เพราะตอนป๊อปอยู่ในห้องไอซียู เขาก็แทบจะขาดใจเหมือนกัน 

 

 

  
                 " อ้าว  พี่เค้าฟื้นแล้ว ทำไมไม่ไปหาพี่เค้าหละ " มนตรีมองลูกสาวคนเล็กที่ยืนหลบหลังป๊อป แอบมองฟางอยู่ไกลๆ  

 

 

                  " ไปได้หรอค่ะ คูณน้า " ลูกปู ถามธิดา ธานิต ทั้งคู่พยักหน้า ลูกปูลากมือป๊อปไปใกล้ๆฟาง  ฟางมองลูกปูก่อนจะยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

 

 

                   "  พี่คนสวยยังเจ็บตรงไหนอยู่อีกรึปล่าวค่ะ " ลูกปูถาม  

 

 

                  "  ไม่เจ็บแล้วจร๊  "  ฟางพูด ลูกปูจับมือฟางเอาไว้

 

 

                   " หนูกับพี่ป๊อปมาหาพี่ทุกวันเลยนะ  หนูดีใจนะที่วันนี้พี่พูดกับหนุได้  " ฟางยิ้มทั้งน้ำตา เธอปลื้มใจที่เด็กที่ไหนก็ไม่รู้ เป็นห่วงเธอได้มากขนาดนี้  ป๊อปมองฟางอย่างไม่ละสายตา แต่ไม่พูดอะไร

 

 

                   " ขอบใจมากนะลูกปู " ฟางพูด เธอพยามจะยื่นมือมาลูบหัวลูกปู แต่เพราะไร้แรงจึงยกมือมาได้แค่ครึ่งทาง ก็หมดแรง

 

 

                 " พี่เค้าอยากลูบผมหนู จับมอพี่เค้ามาลูบผมหนูสิค่ะ " ป๊อปพูดกับลูกปู ฟางอึ้งที่เค้ารู้ว่าเธอจะทำอะไร และที่มากกว่านั้นคือเค้าไม่ฉวยโกาสจับมือเธอแต่กลับบอกลูกปูให้เป็นคนจับแทน   ลูกปูจับมือฟางมาวางไว้บนศรีษะ

 

 

                  "  วันนี้หนูยังไม่สระผมเลย เหนียวหน่อยนะค่ะ " ลูกปูพูดอย่างซื่อๆ ทุกคนหัวเราะคิกคัก ลูกปูอยู่คุยกับฟางครู่หนึ่ง ก็โนจับแยกออกจากกัน โดยผู้ใหญ่ทั้ง 4 คน เป็นคนล่อให้ลูกปูออกมาทานขนมที่ระเบียงนอกห้อง ปล่อยให้ฟางคุยกับป๊อป 2 คน

 

 

                   "  คุณเลี้ยงลูกเก่งนะค่ะ  "  ฟางพูด ป๊อปชะงัก ก่อนจะยิ้มอย่างขำๆ 

 

                   " ลูกปูเป็นน้องสาวแท้ๆของผมครับ ลูกหลง " ป๊อปพูด  ฟางยิ้ม

 

 

                   " ขอโทษนะค่ะ ชั้ลเห็นว่าอายุห่างกันมากเลยคิดว่าเป็นลูกสาวคุณ " ฟางพูด 

 

 

                 " คุณยังเจ็บตรงไหนอีกรึปล่าว จะเอ็กซ์เรย์เช็คอีกรอบมั้ยครับ เดี๋ยวผมจัดการให้ " ป๊อปพูด 

 

 

                  " ขอบคุณมากนะค่ะ  แต่ชั้ลโอเคแล้วค่ะ  คุณดีกับชั้ลมากจริงๆ " ฟางพูด เธอตื้นใจกับน้ำใจของป๊อป 

 

 

                  "   ผมทำคุณเจ็บ ผมก็ต้องรับผิดชอบสิครับ " ป๊อปพูดอย่างจริงใจ

 

 

                 "  คุณไม่ได้ทำหรอกค่ะ แต่ชั้ลทำตัวชั้ลเอง  " ฟางพูด น้ำตาคลอ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเธอก่อนที่เธอจะมาเดินอยู่ที่ถนน และคิดจฆ่าตัวตาย

 

 

                  "  คราวหลังอย่าทำแบบนั้นอีกนะครับ คนที่รัก เข้าจะเป็นทุกข์หนัก " ป๊อปพูด 

 

 

               " ชั้ลไม่ทำอีกแล้วค่ะ  ชั้ลจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ ชั้ลจะเป้นคนใหม่  " ฟางพูด ดวงตาเธอดูแข็งกร้าวกว่าปกติ 

 

 

               "  ดีแล้วครับ คุณต้องหมั่นทำกายภาพทุกวันนะครับ จะได้หายเป็นปกติเร็วๆ " ป๊อปพูด  ฟางพยักหน้า   

 

 

              "  ป๊อป  "  มนตรีเรียกป๊อป ป๊อปลุกขึ้นแล้วเดินไปหามนตรี  ราตรี มนตรี ป๊อป และลูกปู ไหว้ลา ธิดา ธานิต แล้วกลับบ้านไป 

 

 

               "  แม่ค่ะ หนูหลับไปเกือบ 3 อาทิตย์เลยหรค่ะ   " ฟางถาม ธิดา ธานิต เฟย์ พยักหน้า 

 

 

               " นี้ถ้าไม่ได้พี่ป๊อปนะ ไม่รู้พี่จะฟื้นเมื่อไหร่ " เฟย์พูด ฟางทำหน้างง 

 

 

                "  ป๊อปเค้ามาร้องเพลงให้หนูฟังทุกวัน ตามคำแนะนำของลูกปู  จนหนูเริ่มมีอาการดีขึ้นแต่ก็ยังไม่ฟื้น  จนวันนี้ ป๊อปเอาสร้อยของคุณย่าเค้ามาสวมให้หนู แล้วหนูก็ฟื้นขึ้นมา "  ธิดาที่ได้ฟัง ราตรี และมนตรีเล่าเรื่องอดีตของคุณยาเมื่อครู่ ก็อธิบายให้ฟางฟัง  ฟางลวงมือเข้าไปในเสื้อ ก้เจอกับสร้อยของป๊อปจริงๆ เธอหยิบมันขึ้นมามอง 

 

 

                "  เรื่องร้ายๆ มันผ่านไปแล้ว ลืมมันไปซะ แล้วเริ่มต้นใหม่นะลูก " ธานิตพูด ฟางพยักหน้า ก่อนจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง  

 

 

 

 

                       ผ่านไป 1 อาทิตย์ ฟางที่เข้ารักษาทำกายภาพบำบัดจนหายดีเป็นปกติแล้ว  ป๊อป ที่เฝ้ามองเธอทุกวัน แต่ไม่ได้ปรากฏตัวให้เธอเห็น เมื่อเห็นว่าฟางอาการเป็นปกติ ก็ดีใจและมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน 

 

 

                 "  สมุดบันทึกเล่มใหม่  " ฟางที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ ภายในห้องนอนของตัวเอง สมุดโน๊ตเล่มหนึ่งที่อยู่ในมือของหญิงสาว ที่ตอนนี้มีแววตาที่ร้อนดั่งเปลวไฟ ผิดกับฟางคนเดิม  เธอเปิดสมุดบันทึกเล่มนั้น มันมีแต่ความว่างเปล่า ไร้ถึงข้อความ เนื้อหาใดๆ ก่อนจะปิดมันลง  แล้วเดินไปที่หน้ากระจก ก่อนจะหยิบลิปติก มาทาปากและแต่งหน้า และลงไปข้างล่าง

 

 

 
                 " พะ พี่ฟาง  "  เฟย์อึ้งไปกับลุคใหม่ของฟาง 

 

 

                 " เป็นอะไรยัยเฟย์  " ฟางพูด ก่อนจะวางถุงดำ แล้วนั่งลงทานข้าวกับพ่อแม่ เฟย์เดินตามมานั่งใกล้ๆ  ธิดาธานิตเองก็ไม่ต่างจากเฟย์ ที่มึนงง ในความเปลี่ยนไปของฟาง

 

 

                  "  พี่ฟางไม่เคยแต่งหน้า แล้วก็ไม่เคยแต่งตัวแบบนี้  แต่วันนี้ ... " เฟย์ยังพูดไม่จบ 

 

 

                 "  ฟางคนใหม่ค่ะ ฟางที่เข้มแข็งกว่าเดิม ฟางคนเดิมได้ตายไปแล้ว ตอนนี้มีแค่ฟางคนใหม่เท่านั้น " ฟางพูดอย่างมั่นใจ ธิดาและธานิตยิ้มให้กัน ก่อนจะหันมายิ้มกับฟาง

 

 

                  " แต่งแบบนี้ก็ดีนะพี่ฟาง  สวย เซ็กซี่ ดูมั่นใจด้วย ดีกว่าเมื่อก่อน " เฟย์พูด ภาพในอดีตที่ฟาแต่งตัวเรียบร้อย ใส่กระโปรงยาวเลยเข่า เสื้อแขนขาว ร้องเท้าหุ้มส้น เธอดูเรียบร้อยและอ่อนโยนมาก 

 

 

                  " พูดมากน๊า  เดี๋ยวเอาถุงดำนั้นไปทิ้งด้วยนะเฟย์  แม่ค่พ่อค่ะ วันนี้ฟางจะไปสมัครงานนะค่ะ  จะกลับก็ตอนเย็นๆ "  ฟางพูด พ่อแม่พยักหน้า  ทานข้าวเสร็จ ฟางจะเดินออกจากบ้าน ก็เหลือบมองถุงดำ ที่ตั้งอยู่ ภายในถุงดำมีเสื้อผ้าเก่าๆของเธอ และรูปถ่ายของชายคนรักเก่าอยู่ในนั้นทั้งหมด ก่อนจะเชิดหน้าใส่แล้วเดินออกไป 

 

 

 

 

                               

                                 บริษัท TPK พนักงานสาวคนหนึ่ง เคาะประตูแล้วเดินเข้ามาหาป๊อปที่ห้องทำงาน

 

 

                    " ท่านค่ะ มีคนมาสมัครงานค่ะ  " พนักงานคนนั้นบอก

 

 

                    "  แต่บริษัทเราไม่มีตำแหน่งว่างแล้วหนิ " ป๊อปพูด

 

 

                    " จะมีว่างก็ตำแหน่งเลขาแกนั้นแหละไอป๊อป " เขื่อนที่นั่งจิบกาแฟอยู่ในห้องป๊อปพูดขึ้น

 

 

                   " ชั้ลไม่อยากได้เลขาวะ เดี๋ยวก็เป็นเหมือนคนก่อนอีก " อดีตเลขาของป๊อปที่แต่งตัวหวือหวา โชว์นู้นโชว์นี้ พยามยั่วป๊อปจนป๊อปยึดอัด เลยเลือกที่จะไปดูงานที่ต่างประเทศอยู่หลายเดือน

 

 

                    "  ก็ลองดูก่อนสิวะ ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องรับเข้ามา " เขื่อนพูด 

 

 

                     "  ไม่เอาดีกว่าวะ  ให้ไปทำตำแหน่งอื่นเถอะ " ป๊อปพูด 

 

 

                     " ก็ไม่มีตำแหน่งอื่นแล้ว อ่อ จะมีขาดอยู่ก็ตำแหน่งแม่บ้านทำความสะอาด เออ ก็ได้นะ  ไหนลองเรียกเค้ามาหน่อย  "  เขื่อนในฐานะรองประธานอีกคน ผู้มีหุ้นเท่ากับป๊อปและโทโมะ หันไปสั่งพนักงาน พนักกงานสาวเดินออกไป ไม่นานเธอผู้นั้นก็เดินเข้ามา 

 

 

                     " เอ่อ  ชั้ลว่าแกสัมภาษณ์เองเลยนะไอป๊อป ชั้ลมีงานด่วนเข้ามา ไปก่อนนะเว้ย " เขื่อนเมื่อเห็นฟางกอึ้งๆ ในความสวยของเธอ แต่เมื่อรู้ว่าเป็นคนของเพื่อนเขาก็ไม่ยุ่ง และพร้อมจะเปิดทางช่วยเหลือเพื่อนเสมอ เขื่อนรีบชิ้งออกไปทันที โดยที่ป๊อปเองยังมัวแต่ยุ่งอยู่กับเอกสาร จนไม่ทันได้มอหน้าหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

 

 

                      " คุณคือ พี่ชายลูกปูใช่มั้ยค่ะ  " ฟางถาม ป๊อปชะงัก เพราะคุ้นเสียง เงยหน้ามามอง ก็ทั้งช็อคทั้งอึ้งที่ฟางมายืนอยู่ตรงหน้า 

 

 

                       "  คุณค่ะ  "  ฟางมองหน้าปีอปที่เอาแต่จ้องเจอตาไม่กระพริบ

 

 

                       " ครับๆ  มาสมัครงานหรอ "  ป๊อปพูด แล้วผายมือเชิญให้ฟางนั่ง ฟางนั่งลง

 

 

                       " ใช่ค่ะ เห็นเค้าบอกว่าตำแหน่งมันว่างอยู่ ชั้ลเลยมาสมครดู ไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี้  " ฟางพูด

 

 

                       " ครับคือผมทำงานที่นี้  แล้วตำแหน่งมันก็ว่างอยู่สองตำแหน่ง คือ เป็นเลขาของผม กับแม่บ้าน  " ป๊อปพูด 

 

 

                      " คุณจะให้ชั้ลเป็นแม่บ้านก็ได้นะค่ะ ชั้ลไม่เกี่ยงงาน  " ฟางพูด ป๊อปยิ้มขำ 

 

 

                      "  ถ้าคุณไม่รักเกียจ มาเป้นเลขาให้ผมก็ได้นะครับ  " ป๊อปพูดก่อนจะส่งสายตาหวาน 

 

 

                      "  ถ้าคุณไม่รังเกียจ ชี่ลก็ยินดีทำงานนี้ค่ะ  " ฟางยิ้ม ทั้งคู่ยิ้มให้กัน 

 

 

                      "  ผมไม่คิดว่าจะได้เจอคุณอีก  "  ป๊อปพูด เพราะเขาคิดถึงฟางตลอด ฟางเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เขารู้จักกับคำว่าคิดถึง  ฟางยิ้มแต่ไม่พูดอะไร

 

 

                      " ชั้ลมาเริ่มงานได้วันไหนค่ะ " ฟางถาม

 

 

 
                      " พรุ่งนี้เลยก็ได้ครับ  " ป๊อปพูด ฟางพยักหน้ารับ  ฟางมองไปด้านหลังป๊อป ก็เห็นรูปภาพใหญ่ ที่ติดอยู่ที่ฝาฝนังห้อง เป็นรูปของป๊อป โทโมะ และเขื่อน 3 คนยืนกอดคอกัน  ป๊อปเห็นฟางมองอยู่นาน ก็หันไปมองตามพอเห็นว่าฟางมองรูป 

 

 

                      "  เพื่อนของผมนะครับ  เราร่วมกันทำบริษัทนี้ขึ้นมาทั้ง 3 คน คนขวามือ ชื่อเขื่อน ที่เพิ่งเดินออกไปเมื่อกี้  ซ้ายมือ ชื่อ... " ป๊อปยังพูดไม่จบ ฟางก็แทรกขึ้นมา

 

 

                      "  ชื่อ โทโมะ เพิ่งแต่งงานไปไม่นานนี้เอง  "  ฟางพูดหน้านิ่ง มองรูปโทโมะไม่ละลายตา  ป๊อปมองฟางอย่างสงสัย ฟางเห็นป๊อปมองอยู่ ก็ละสายตาจากรูปถ่ายมาหาป๊อป

 

 

                      "  เห็นในข่าวนะค่ะ เมื่อวานเปิดเน็ตหางาน เลยดูข่าวย้อนหลัง ก็มาเจอกับบริษัทของคุณ ได้ทั้งงาน ได้ทั้งข่าว "  ฟางพูดนิ่งๆ ป๊อป พยักหน้าเข้าใจ 

 

 

                      " พรุ่งนี้ชั้ลมาเริ่มงานได้เลยใช่มั้ยค่ะ " ฟางถาม 

 

 

                     "  ครับ... " ป๊อปยังพูดไม่จบ ฟางก็พูดขึ้นมา

 

 

                     "  งั้นชั้ลขอตัวกลับก่อนนะค่ะ พอดีนัดกับเฟย์เอาไว้ " ฟางพูด พร้อมกับลุกขึ้น ป๊อปลุกขึ้นตาม 

 

                    " ลานะค่ะ สวัสดีค่ะ " ฟางพูด 

 

                    " ครับ " ป๊อปหน้าจ๊อยทันทีที่ฟางเดินออกจากห้องไป