หรือเราไม่เคยรักกัน

 

 

 

                         บนเส้นทางแห่งความว่างปล่าวในยามค่ำคืน กับร่างบางของหญิงสาวผู้หนึ่งที่เดินร่อนเร่อยู่ข้างถนน เม็ดฝนร่วงหล่นลงมาพลางน้ำตาบนใบหน้าของเธอจนหายไป 

 

 

                     งานแต่งงาน  ธิดา ธานิต และลูกสาวคนเล็กที่กำลัว้าวุ่นกับการหายไปของใครบางคน

 

 

 

                "  ไหนลูกบอกว่าทำใจได้แล้วไง  ทำไมถึงไหนตะเลิดแบบนี้  "  ธิดาผู้เป็นแม่พูด 

 

 

 

               "  ลูกคงไม่อยู่ในงานนี้แล้วหละ เราออกไปตามอย่าลูกเถอะนะแม่  "  ธานิตพูด

 

 

 

                  ปี๊นๆๆๆ  พ่อ แม่ ขึ้นรถค่ะ หญิงสาวคนหนึ่งที่ขับรถมาจอดรอผู้เป็นพ่อ แม่ ที่ยืนหน้าเครียดอยู่ทางออกของงาน  ทันทีที่ได้ยินเสียงตะโกนของลูกสาว ธิดา ธานิตรีบวิ่งขึ้นรถทันที

 

 

 

               "  จะไปตามหาพี่ที่ไหนหละเฟย์  โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้เลย บ้านก็ไม่กลับ บ้านเพื่อนก็ไม่มี  " ธิดาพูดไปก็ร้องไห้ไป ธานิตคอยปลอบไม่ห่าง

 

 

 

              "  อย่างพี่ฟางไปไหนไม่ได้ไกลหรอกแม่  แต่ที่หนูกลัว กลัวจะคิดสั้นมากกว่า "  เฟย์พูด ก่อนจะเร่งเครื่องเร็วกว่าเดิม  ธิดาร้องไห้หนักขึ้น เพราะตนก็คิดไม่ต่างจากเฟย์  

 

 

 

 

                         ภายในงานแต่งงาน  คู่บ่าวสาว เดินตอนรับแขกอยู่ในงาน ไม่นาน ชายหนุ่มร่างสูง ในชุดสูท ก็เดินเข้ามาหาคู่บ่าวสาว 

 

 

 

              "  ยินดีด้วยนะเพื่อน  " ชายผู้นั้นพูดอย่างสุภาพ 

 

 

 

              "  ไอป๊อป  แกกลับมาเพื่อนไหร่วะ " เจ้าบ่าวเอ่ยทักทายเพื่อน ก่อนจะเอามือเตะบ่าด้วยความสนิท

 

 

 

              "  ก็กลับมาเมื่อวานนี้แหละ  "  ป๊อปพูด ก่อนจะหันไปยินกับเจ้าสาว

 

 

 

              " กลับมาก็ดีแล้ว งั้นช่วยไปบริหารงานต่อจากชั้ลหน่อยแล้วกันนะ ชั้ลต้องบินฝรั่งเศส 4 เดือน กว่าจะกลับ " เจ้าบ่าวพูด

 

 

 

              "  ไปทำอะไรวะ ไอโมะ ชั้ลไม่ถนัดงานพวกนี้นะเว้ย  "  ป๊อปหน้าซีเรียส

 

 

             "  อะไรวะ แกก็ถือหุ้นครึ่งหนึ่งของบริษัทเรา  ชั้ลก็อยู่ทำงานให้แกมาตลอด ขอชั้ลพาเมียไปเที่ยวบ้างเถอะวะ " โทโมะพูด

 

 

             "  เออๆ งั้นก็ตามใจแกแล้วกัน  แต่ 4 เดือนเท่านั้นนะเว้ย อย่าให้นานกว่านั้น " ป๊อปบ่นๆ

 

 

             "  ครับคุณป๊อป  เออ ลืมแนะนำ  แก้วๆ  มาทางนี้หน่อย  "  โทโมะชะเง้อมองเจ้าสาวของตัวเองที่ยืนคุยกับพ้องเพื่อนอยู่  แก้วหันมามอง ส่งยิ้มหวาน แล้วเดินมาหาโทโมะ 

 

 

             "  นี่แก้ว เจ้าสาวของชั้ล  นี่ป๊อป เพื่อนเราเอง " โทโมะแนะนำ แก้วป๊อปยิ้มให้กัน 

 

 

             "  น่ารักหวะ  ไปรุ้จักกันได้ยังไงวะ  "  ป๊อปพูด หลังจากที่แก้วแยกตัวไปหาเพื่อน

 

            "  ตอนแรก ผู้ใหญ่เค้าคุยๆกัน แต่พอได้รุ้จักกัน  มันใช่เลยวะไอป๊อป  "  โทโมะพูด พลางมองไปที่แก้วตาเยิ้ม 

 

 

            "  ไม่น่าเชื่อ พ่อปลาไหลอย่างแกจะหยุดได้เพราะความรัก  นี่ไปเคลียกับสาวน้อยสาวให่แกได้ยังไง ถึงได้ไม่มาอาละวาดวันนี้ "  ป๊อปพูด เพราะก่อนหน้าที่เขาจะบินไปดูงานที่ต่างประเทศ ก็มักจะเจอกับเหตุการณ์ที่ผู้หญิงของโทโมะมาทะเลาะตบตีกับที่บริษัทบ่อยๆ

 

 

             "  ชั้ลก็ทำทุกอย่างแหละ เพื่อให้คนที่ชั้ลรักสบายใจและเชื่อใจในตัวของชั้ล  ว่าแต่แกเถอะ เมื่อไหร่จะเปิดตัวสักที  "  โทโมะพูด  ป๊อปยิ้มๆ ไม่ตอบคำถาม

 

 

             "  เห้ยไอป๊อป  นี่แกยังไม่มีแฟนอีกหรอวะ  "  โทโมะพูด เพราะรู้คำตอบจากรอยยิ้มของป๊อปดี  ป๊อปไม่เคยมีแฟน เพราะเป็นคนที่รักผู้หญิงยากมาก สาวๆที่เข้ามาจีบเค้า ก็มักจะเจอกับลูกไม้เฉยชาของป๊อปจนต้องเผ่นหนีออกไปทุกคน

 

 

              "  ถ้าไม่ใช่ ก็อย่าฝืนดีกว่าวะ "  ป๊อปพูด  โทโมะส่ายหน้าไปมา 

 

 

              "  แล้วนี่เมื่อไหร่ไอเขื่อนมันจะมา  ไหนบอกจะมาตั้งแต่ 6 โมง นี่มันเกือบ 3 ทุ่มแล้วนะ  "  โทโมะบ่นๆ ป๊อปหันมองหน้างาน ก็ไม่เจอเขือน

 

 

              "  เดี๊ยวมันก็มา เมื่อกี้ชั้ลโทรไปมันเพิ่งอาบน้ำเสร็จ  " ป๊อปพูด  

 

 

 

                      โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของป๊อปสั้นอย่างต่อเนื่อง เจ้าตัวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะยิ้มให้กับเจ้าของปลายสาย

 

 

              "  ว่าไงไอตัวแสบ  " ป๊อปพูด โทโมะมองอย่างสงสัย 

 

 

               (  อาเฮีย  ฮืออ ฮืออ  อาเฮียช่วยลูกปูด้วย  ฮืออ ฮืออ ฮือออ )  สิ้นเสียงร้องไห้ของเด็กสาว สายก็ถูกตัดไป ป๊อปหน้าซีดทันที 

 

 

               "  ไอป๊อป เกิดอะไรขึ้น  ไอป๊อป "  โทโมะเขย่าแขนป๊อป เมื่อเห็นสีหน้าเพื่อนดูไม่ค่อยสู้ดีนัก

 

 

              "  ไอโมะ ชั้ลต้องไปก่อน ลูกปูตกอยู่ในอันตราย  แล้วชั้ลจะโทรหานะ " ป๊อปรีบวิ่งออกไปทันที โทโมะมองตามอย่างเปนห่วง ป๊อปวิ่งออกจากบ้าน ตรงไปที่รถและขับรถออกไปอย่างเร็วว

 

 

 

 

             

              "  แม่  โทรหาพี่ฟางเรื่อยๆนะแม่  "  เฟย์หน้าเครียด เมื่อขับรถตามหาอยู่เกือบสองชั่วโมงก็ไม่เจอ

 

 

 

                 บนถนน  ฟางยังคงเดินร้องไห้ถ่ามกลางสายฝนที่ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ฟางเหมือนคนไร้สติที่ร้องไห้ฟูมฟาย ราวกับคนจะขาดใจ

 

 

 

                 "  ทำไมต้องทำกับชั้ลแบบนี้  ทำไมมมมม   ฮืออ ฮืออ ฮืออ "  ฟางร้องไห้สุดเสียงแข่งกับเสียงสายฝนที่กระหน่ำลงมา ร่างเล็กเดินช้าๆ และการเดินของเธอเริ่มจะเข้ามากลางถนนเรื่อยๆ 

 

 

 

                 บนรถ ป๊อปที่ดูเป็นกังวลและเป็นห่วงน้องสาวอย่างมาก ป๊อปขับรถด้วยความเร็วสูง พรร้อมกับพยายามติดต่อหาคนทางบ้านอยู่ตลอดเวลา  

 

 

                 "  เห้ยย !!!!  " ป๊อปตาเบิกกว้างเมื่อเห็นหญิงสาวผู้หนึ่งเดินมาตัดหน้ารถของเขาในระยะกระชันชิด ก่อนที่เข้าจะเหยียบเบรครถเอาไว้  รถหรูชนร่างบางของสาวผู้นั้น ก่อนที่รถจะพลิกคว่ำ ตกลงไปข้างทาง 






                       รถพยาบาลนำร่างของผู้ประสบอุบัติเหตุทั้งสองคนไม่ทีโรงพยาบาล

 

 

 

                  "  ป๊อปลูก !!  อาเฮียหนูขอโทษ  ฮือออ ฮือออ ฮือออ  "  ราตรี มนตรี และลูกปู ครอบครัวของป๊อป วิ่งไปตามรถเข็ญที่มีร่างของลูกชายนอน  

 

 

                  " อย่าบอกโทโมะ วันนี้เป็นวันสำคัญของเค้า อย่าให้เค้าต้องรับรู้เรื่องร้ายๆ " ป๊อปพูดเสียงแผ่วกับมนตรี ก่อนจะแน่นิ่งไป  ราตรีผู้เป็นแม่ร้องไห้ราวกับจะขาดใจ 

 

 

                 "  ฟางลูกก   ทำไมทำแบบนี้  ทำไมไม่คิดถึงใจแม่บ้าง  ฟางงง  ฮือออ ฮือออ ฮือออ   กลับมาหาแม่นะลูก  ฟางงงงงง  " ธิดาร้องไห้วิ่งตามรถเข็ญ จนล้มหมดสติไป 

 

 

 

                       ร่างไร้สติของทั้งสองถูกพาเค้าห้องไอซียู  รุ่งเช้าของวันใหม่ คูณหมอในห้องไอซียูของป๊อป ก็ออกมา 

 

 

                   "  คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ  แต่หมอให้นอนรอดูอาการอีกคืนหนึ่ง ถ้าไม่มีอะไร หมอจะย้ายคนไข้ไปห้องพักฟื้น  "  หมอพูดจบก็เดินออกไป ราตรี มนตรีที่อุ้มลูกปูอยู่เดินไปดูป๊อปที่ห้องผ่านกระจกเล็กๆหน้าประตู

 

 

  
                   "  ลูกปลอดภัยแล้วนะคุณ ลูกเราปลอดภัยแล้ว  "  ราตรีดีใจ กอดมนตรีแน่น และร้องไห้ออกมา  

 

                   " อาเฮียย อาเฮียย ฮืออ ฮือออ ฮืออ อาเฮียยย  "  ลูกปูร้องไห้ลั่นมนตรี ราตรีกอดลูกสาวคนเล็กไว้แน่น

 

                  "  อาเฮียปลอดภัยแล้วนะลูก  อาเฮียของหนูปลอดภัยแล้ว  "  ราตรีพูด ลูกปูมองเค้าร่างปลอบ ก่อนจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

 

 

                  "  หนูโกหกเฮีย  หนูเป็นต้นเหตุที่ทำให้เฮียเจ็บ  ฮืออ ฮืออ ฮืออ " ลูกปูร้องไห้อย่างสำนึกผิด  

 

 

                  " ที่แล้วก็แล้วกันไปนะลูก แต่จำเอาไว้นะ ว่านี้คือผลของการโกหก ที่หลังอย่าโกหกใครอีกนะลูก  "  มนตรีพูด  ลูกปูพยักหน้า ก่อนจะโผล่เข้ากอดไว้แน่น

 

 

 

 

                       ทางด้านฟาง คุณหมอออกมาในสีหน้าที่เครียดจัด  ธิดา ธานิต เฟย์ลุกขึ้นและเดินไปหาคุณหมออย่างเร็ว

 

 

                   "  อวัยวะภายในของคนไข้ ได้รับการกระทบกระเทือนเป็นอย่างมาก ผมอยากในญาตผู้ป่วยเผื่อใจเอาไว้นะครับ  "  หมอพูดจบก็เดินจากไป  ธิดาร้องไหหนักจนสลบไปอีกครั้ง  เฟย์ ธานิตเข้าไปประคอง ก่อนจะร้องไห้ออกมา

 

 

 

                

                            ผ่านไป 2 วัน ป๊อปถูกย้ายมาอยู่ในห้องพิเศษ เขื่อนที่เพิ่งรู้ข่าวรีบมาหาทันที

 

 

                    "  เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมไม่บอกชั้ลวะ  "  เขื่อนโวยวายลั่น

 

 

                    " ชั้ลก็ปลอดภัยแล้วไง ไมได้เป็นอะไรสักหน่อย  "  ป๊อปพูดเสียงเย็น  

 

 

                    " แตคว่ำ อาการสาหัส แกยังบอกว่าไม่เป็นอะไรอีกหรอวะ  "  เขื่อนยังโวยวายไม่เลิก 

 

 

                  "  เอาหน๊า  ว่าแต่ไอโทโมะ แก้ว ไปต่างประเทศแล้วใช่มั้ย  "  ป๊อปเปลี่ยนเรื่องทันที  เขื่อนพยักหน้า

 

 

                " แล้วแกเจ็บตรงไหนรึเปล่า  "  เขื่อนถามอย่างเป็นห่วง

 

 

                " ชั้ลไม่เป็นอะไรมากวะ  แต่ผู้หญิงคนนั้น .... "  ป๊อป ตั้งแต่เมื่อได้สติ ก็นึกถึงภาพที่ตนเองขับรถชนหญิงสาวคนนั้นนตลอด  ด้วยความเร็วของรถ เขารู้ดี ว่าถือต้องการอารสาหัสแน่นอน 

 

 

               " ผู้หญิงคนนั้น ?  แกหมายถึงใคร  "  เขื่อนพูด

 

 

               "  ชั้ลขับรถนผู้หญิงคนนั้น   ชั้ลไม่รู้ว่าเธอเป็นยังไงบ้าง  "   ป๊อปพูดหน้าเศร้า

 

 

               " เดี๋ยวชั้ลจัดการให้  "  เขื่อนโทรศัพท์หาเพื่อนที่เป็นตำรวจในเขตพื้นที่ชั้ลทันที

 

 

                 " เค้าอยู่ที่นี้ และ ยังไม่ตาย "  เขื่อนพูด 

 

 

                 "  ชั้ลไม่น่าขับรถเร็วเลย  "  ป๊อปรู้สึกผิด

 

                 " ผู้หญิงคนนั้นเค้าตัดหน้ารถแกไม่ใช่หรอวะ "  เขื่อนพูด

 

 

                 "  แต่ชั้ลก็รู้สึกผิดอยู่ดี ถ้าชั้ลไม่ขับรถเร็ว เธอคงไม่เจ็บมาก  "  ป๊อปพูด

 

 

                 "  อย่าคิดมากเลยไอป๊อป  เดี๋ยวชั้ลไปถามพยาบาลให้ว่าเค้าอยู่ห้องไหน แล้วชั้ลจะพาแกไปเยี่ยมเค้า  "  เขื่อนพูด ป๊อปพยักหน้าขอบคุณ

 

 

 

                      ทางด้านเฟย์ที่ยังคงนั่งรอฟางอยู่ที่หน้าห้อง ไอซียู  โดยที่มีธานิตนั่งงอยูข้างๆ

 

 

                "  พ่อไปดูแม่เถอะ เดี๋ยวหนูเฝ้าพี่เฟย์เอง  " เฟย์พูดหน้าเศร้า ใบหน้าหม่องคล้ำ เพราะไม่ค่อย ได้นอน  ธานิตพยักหน้า ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปห้องธิดาที่ป่วยไปอีกคน

 

 

 

                 "  คุณ  คุณครับ คุณเป็นญาตคุณธนันต์ธรญ์รึปล่าวครับ   "  เขื่อนถาม 

 

                 " ใช่ค่ะ  คุณเป็นเพื่อนพี่ฟางหรอค่ะ  "  เฟย์เงยหน้ามอง ก่อนจะพูด

 

 

                 "  อ่อ ปล่าวหรอกครับ คือผมเป็นเพื่อนของคนที่ขับรถชน เอ่อ พี่คุณนะครับ  " เขื่อนไม่ค่อยกล้าพูดเท่าไหร่เพราะกลัวเฟย์จะเอาเรื่อง

 

 

                " อ่อ  เพื่อนคุณเป็นยังไงบ้างค่ะ ได้ข่าวว่าเค้าก็สาหัสเหมือนกัน  "  เฟย์ถามอย่างสุภาพ แต่น้ำเสียงเริ่มอ่อนล้าเต็มที  

 

 

                "  เพื่อนผมพ้นขีดอันตรายแล้วครับ ตอนนี้อยู่ห้องพิเศษ ว่าแต่พี่สาวคุณเป็นยังไงบ้างครับ  " เขื่อนพูด พลางมองไปยังฟางที่นอนอยู่ในห้อง

 

 

               "  เป็นตายเท่ากันนะค่ะ หมอบอกแค่ให้รอดูอาการไปเรื่อยๆ "  เฟย์พูด ก่อนน้ำตาจะไหลออกมา  

 

 

               "  ผมยินดีจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง  " ป๊อปที่นั่งรถเข็น โดยมีบุรุษพยาบาลเข็นออกมาพูดขึ้น เขื่อนเดินไปหาป๊อป แล้วเป็นคนเข็นรถมาหาเฟย์เอง

 

 

              "  ไม่ต้องหรอกค่ะ พี่สาวชั้ลเป็นคนเดินไปตัดหน้ารถของคุณเอง  คุณไม่ได้ผิด ไม่ต้องรับผิดชอบหรอกค่ะ  "  เฟย์พูด แววตาเธอดูซาบซึ้งกับน้ำใจที่ป๊อปมีให้

 

 

             "  แต่ผมรู้สึกผิด  "  ป๊อปพูด ป๊อปบอกไปที่ประตูห้องที่ฟางนอน แต่เค้าไม่สามารถยืนขึ้นมองฟาง่านกระจกได้ เพราะขาของเขายังไม่หายดี

 

 

              "  ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ  ขอคุรมากนะค่ะที่มีน้ำใจ  "  เฟย์พูด ก่อนจะยกมือไหว้ขอบคุณป๊อป  

 

 

               "  ผมจะทำใหเค้ากลับมาหาพวกคุณให้ได้  เชื่อใจผมนะ  "  ป๊อปพูดอย่าจริงใจ เฟย์มองหน้าป๊อปแล้วอึ้งไป ก่อนจะยิ้มอกมาทั้งน้ำตา

 

 

 

                     1 อาทิตย์ผ่านไป ฟางถูกย้ายออกมาจากห้องไอซียู ด้วยการช่วยเหลือจากป๊อปที่ให้เฉพาะทางมาาดูแลรักษาฟางจนอวัยวะภายในของเธอดีขึ้นเกือบจะ 100 %  

 

 

               "  ขอบคุณมากนะค่ะ ถ้าไม่ได้คุณ ชั้ลอาจจะไม่ได้ฟางกลับคืนมา  "  ธิดาพูด

 

 

               "  ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจช่วย  "  ป๊อปพูด ก่อนจะหันไปมองฟางที่นอนไร้สติอยู่บนเตียงภายในห้องคนไข้พิเศษ  ตอนนี้ป๊อปหายดีเป็นปกติแล้ว เหลือเพียงฟาง ที่รอวันฟื้นกลับมา

 

 

              "  อาเฮีย  ทำไมพี่คนสวยขี้เซาจัง   "  ลูกปู เด็ก อนุบาล2 น้องสาวคนเดียวของป๊อป  พูดขึ้นก่อนจะเดินไปมองฟางที่นอนอยู่บนเตียง  ธิดา ธานิต เฟย์ ยิ้มให้กับความน่ารักของลูกปู

 

              "  แนะนำตัวให้พี่เค้าฟังหน่อยสิ  "  ป๊อปพูด 

 

 

              "  สวัสดีค่ะ พี่คนสวย หนูชื่อลูกปูนะค่ะ เป็นน้องสาวของอาเฮีย "  ลูกปูพูด 

 

 

             " น่ารักน่าเอ็นดูจังเลย  "  ธิดามองลูกปูกนึกถึงฟางกับเฟย์ตอนเด็กๆ

 

            " ลูกหลงนะครับ  ทีแรกผมไม่คิดว่าจะมีน้อง  แต่ก็ไม่รู้หลงมาได้ยังไง อายุห่างกัน 20 ปี  ใครเห็นก็นึกว่าลูกผมทั้งนั้น  "  ป๊อปพูด  ธิดา ธานิตหัวเราะ 

 

 

              "  ผมขอตัวไปทำงานก่อนครับ แล้วผมจะแวะมาเยี่มบ่อยๆ  "  ป๊อปและลูกปูยกมือไหว้ลา  ธิดา ธานิต รับไหว้ ป๊อปเดินออกจากห้องไป 

 

 

  
             "  ในความโชคร้าย ก็ยังมีสิ่งดีๆเข้ามา เนอะแม่เนอะ " เฟย์พูด ก่อนจะนังลงข้างๆฟางและจับมือพี่สาวตัวเองไว้

 

 

             "  เมื่อไหร่จะฟื้นกลับมานะฟาง  พ่อแม่ น้อง คิดถึงเราจะแย่แล้วนะ  "  ธานิตพูด

 

 

            " พี่ฟาง พี่สาวที่บอบบางของหนู กลับมาหาหนูเร็วๆนะค่ะ  "  เฟย์พูด  ก่อนจะมองหน้าพี่สาวตัวเอง  ฟางเป็นผู้หญิงเรียบร้อย อ่อนโยน และอ่อนต่อโลก มักมองโลกในแง่ดีเสมอ ฟางเป็นที่รักของเพื่อนนักเรียน แต่ความดี ความใสซื้อและความน่ารักของฟางก็มักเป็นภัยร้ายในกับตัวเองเสมอ ฟางมักจะโดนเพื่อนนักเรียนผู้หญิงกลุ่มหนึ่แกล้งเป็นประสบ เธออ่อนโยนและอ่อนแอ ไม่ยอมแม้แต่จะต่อสู้เพื่อปกป้องตัวเอง  แต่โชคดีที่มีน้องสาวอย่างเฟย์คอยปกป้องเธอเสมอ 

 

 

 

 

                        บริษัท TPK  ป๊อป เขื่อน หุ่นส่วนคนสำคัญในบริษัท ซึ่งอยู่ในห้องทำงานของรองประธานบริษัท  ป๊อปดูมุ่งมั่นกับการทำงาน ผิดกับเขื่อนที่แวะไปแผนกนู้นที นี้ที  เพียงเพื่อมองสาวๆเป็นอาหารตา ก่นจะเดินมาทักทายเพื่อนหนุ่มที่ห้องทำงาน

 

 

              "  ไอป๊อป สาวน้อยของแก ฟื้นแล้วยังวะ  "  เขื่อนพูด

 

 

             " ยัง  นี้ก็ผ่านไป 2 ผ่านทิตย์แล้ว ยังไม่ฟื้นเลย  " ป๊อปพูด ก่อนจะคิดถึงฟาง  

 

 

            "  วันนี้ชั้ลขไปเยี่ยมด้วยคนซิวะ  "  เขื่อนพูด ป๊อปพยักหน้า

 

 

            "  ไม่เบื่อบ้างหรอวะ ไปเยี่ยมเค้าทุกวัน เช้า เที่ยง เย็น เป็นอยู่แบบนี้2 อาทิตย์แล้วเนี่ย  "  เขื่อนถาม

 

 

 
           " ชั้ลอยากเหนเค้าฟื้นขึ้นมา  เค้าฟื้นมาเมื่อไหร่ ชั้ลคงไม่ไปแล้วมั้ง  "  ป๊อปพูดไป ก็เซ็นเอกสารไป  เขื่อนมองอย่าง งง แต่ก็ไม่ถามอะไร เพราะนอกจากแม่ และลูกปู ป๊อปก็ไม่เคยดูแลและใกล้ชิดผู้หญิงคนไหนเท่าฟางมาก่อน 

 

 

 

                     ช่วงเย็นของวันนี้  ป๊อปแวะไปรับลูกปูที่โรงเรียน ก่อนจะแวะไปเยี่ยมฟางที่โรงพยาบาล โดยมีเขื่อนขับรถตามมาติดๆ 

 

 

                    ภายในห้องฟาง  มีแค่เฟย์คนเดียวที่นั่งเฝ้าฟางอยู่ 

 

 

              "  สวัสดีค่ะ พี่เฟย์  "  ลูกปูที่มาพร้อมกับป๊อปทุกวันตอนเย็นจนกลายเป็นเพื่อนสนิทของเฟย์ไปแล้ว ทั้งคู่ทั้งทายกันอย่างเป็นกันเอง ก่อนที่ลูกปู จะขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ที่วางอยู่ข้างเตียง  ลูกปูก้มลงหอมหน้าผากฟางอย่างที่เคยทำ 

 

 

               "  พี่สาวคนสวยของหนู  เมื่อไหร่จะฟื้นค่ะ  "  ลูกปูกระซิบข้างหนูของฟางเบาๆ ก่อนจะลงจากเก้าอี้มา  

 

 

              "  พี่ซื้อขนมมาฝาก  ฟางเปนยังไงบ้าง อาการดีขึ้นมั้ย  "  ป๊อปถาม เขื่อนส่งขนมให้เฟย์

 

 

             " เหมือนเดิมค่ะพี่ป๊อป อาการทรงตัว ไม่ดีขึ้น แต่ก็ไม่แย่ลง  " เฟย์พูดหน้าเศร้า  

 

 

             "  เดี๋ยวก็ฝื้น  ตอนนี้เค้าคงเหนื่อย อยากพักผ่อน ใหเค้าพักให้เต็มที่ "  ป๊อปพูดก่อนจะเดินไปดูฟางใกล้ๆ  

 

 

              "  แล้วคุณไม่เหนื่อยหรอ  "  เขื่อนเอ่ยถามเฟย์อย่างเปนห่วง   เฟย์มองสายตาเขื่อนก็รู้ว่าเขื่อนเป็นพวกเจ้าชู้ชอบหยอดคำหวาน เธอจึงไม่คิดอะไรมากกับคำพูดของเขา

 

 

 

               "  ไม่หรอกค่ะ เพื่อพี่ ชั้ลทำได้อยู่แล้ว  " เฟย์พูด

 

 

 

              "  น่ารักเนอะ "  เขื่อนพูด 

 

 

 

              " ดูกาละเทศะด้วยไอเขื่อน  "  ป๊อปพุด แต่ไม่มองหน้าเขื่อน  เขื่อนเงียบไป เฟย์ยิ้มขำที่เขื่อนโดนดุ 

 

 

 

              "  อาเฮีย  ลองทำเหมือนในหนังมั้ย เผื่อพี่คนสวยจะฟื้นขึ้นมา  "  ลูกปูที่ดูโทรทัศน์พูดขึ้น พลางชี้นิ้วไปให้ทุกคนดู 

 

 

 

              " เออหวะไอป๊อป  แกก็ร้องเพลงเพราะหนิ  ลองดูๆ เพื่อสาวน้อยของแกจะฟื้นขึ้นมา  " เขื่อนพูด ป๊อปหันไปมองหน้าเฟย์ เฟย์พยักหน้สนับสนุน ป๊อปนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง

 

 

 

              " เอาจริงหรอ "  ป๊อปพูด หน้าเจื่อนๆเพราะม่ค่อยกล้า  เฟย์ เขื่อน ลูกปู พยักหน้าพร้อมกัน 

 

 

 

               "  เขื่อน ช่วยหยิบกีตาร์ในรถให้หน่อยสิ  "  ป๊อปพูด เขื่อนเดินลงไปหยิบกีตาร์ไม่นานก็ขึ้นมา  

 

 

                      ป๊อป เริ่มบรรเลงเพลง  เขาร้องเพลงพลางหันไปมองหน้าฟางที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง  เฟย์ นั่งมองป๊อปที่นั่งร้องเพลงอยู่ข้างเตียง สลับกับมองฟางที่นอนอยู่บนเตียง  ป๊อปร้องเพลง มองหน้าฟาง บทเพลงของเขาไม่เคยไพเราะเท่าวันนี้มาก่อน  ฟางที่นอนอยู่บนเตียงราวกับได้ยินเสียงเพลงของป๊อป เธอยิ้มออกมาทั้งน้ำตา แม้ดวงตาคู่สวยจะยัหลับสนิทอยู่  ป๊อปที่มองฟางอยู่ตลอด หยุดชะงักทันทีที่ฟางยิ้มและเห็นน้ำตาฟางที่ไหลออกมา  เฟย์ เขื่อน หันมองป๊อปอย่างสงสัย

 

 

 

 

                  "  ฟางยิ้มม " ป๊อปพูด ก่อนจะมองหน้าฟางอย่างตกใจ เขื่อน เฟย์ ลูกปูเดินไปใกล้ฟางก็อึ้งไปเหมือนกับป๊อปแต่แล้ร้อยยิ้มของเธอก็เริ่มหุบลง

 

 

 

 

                   "  ไอป๊อป เล่นต่อๆๆ  "  เขื่อนพูดอย่างตกใจ ให้ป๊อปร้องเพลงต่อ  ป๊อป ร้องเพลงๆ  ไม่นาน ฟางก็กลับมายิ้ม เหมือนเดิม แต่ยังคงไม่ลืมตา

 

 

 

                   "  อาเฮีย กับพี่ฟาง เหมือนพระเอก นางเอก ในหนังเลย  " ลูกปูดีใจที่เห็นรอยยิ้มของฟาง  เฟย์ดีใจจนน้ำตาไหล

 

 

 

                   "  ถ้ามันเป็นจริง พี่ช่วยมาร้องเพลงให้พี่ฟางฟังทุกวันได้มั้ยค่ะ  " เฟย์ขอร้อง  ป๊อปพยักหน้าอย่างเต็มใจ ก่อนจะหันไปมองฟาง  เขาเองดีใจไม่น้อยที่ได้เห็นร้อยยิ้มของเธอ

 

 

 

 

""