Got7 :: Hate you . :: markbam
10.0
เขียนโดย megan
วันที่ 27 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 เวลา 11.31 น.
2 chapter
1 วิจารณ์
7,496 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 27 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 12.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
2) ความจริงที่ถูกปิดไว้ 50%
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความChapter 2 :: ความจริงที่ถูกปิดไว้
แบมแบมวิ่งออกมาจากเหตุการณ์บ้าๆนั่นทั้งน้ำตา สองขามาหยุดที่ทางระเบียงที่ค่อนข้างมืดสนิทดวงตากลมบริสุทธิ์เหมือนลูกกวางกำลังสั่นไหวอย่างรุนแรง สองเเขนกอดตัวเองเอาไว้พลางภาวนาว่าเรื่องเมื่อกี้ืคือความฝันเท่านั้น
"หว่า~ ดูเหมือนจะกลัวฉันแล้วแหะ" น้ำเสียงพลางเล่นพลางจริงดังขึ้น ร่างบางตวัดตากลมไปก็พบว่าร่างสูงที่คุ้นเคยกำลังเดินตรงเข้ามาผิดต่างจากที่ว่าตอนนี้เขามาคนเดียว "อย่ากลัวเลย ฉันมาดีนะ"
"ไม่! ออกไปนะนายมันบ้า โรคจิตไปเเล้ว" เสียงหวานตวาดลั่น ก่อนจะเริ่มถอยรนเมื่อร่างสูงเข้าใกล้เรื่อยๆ
"อ ออกไปนะ ฮือออ ออ"
หมับ
ไม่ทันที่จะได้ปัดป้อง แรงกระชากเพียงนิดเดียวทำให้ร่างบางลอยเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดคนที่ทำร้ายเขาเมื่อครู่อย่างง่ายดาย
"ฉันขอโทษ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ" มือหนาเอือมมาเช็ดน้ำตาที่เลอะเเก้มแบมแบมอย่างแผ่วเบา ก่อนจะพรมจูบลงบนแก้มเนียนเป็นการปลอบใจ "หายกันนะ...ฉันชื่อ มาร์ค ต้วนเป็นเพื่อนกับพี่ชายเธอ"
"แบมแบม...นั่นชื่อผม"
(ยูคยอมแจ็คสัน)
"เหอ แบมหายไปไหนเนี่ยเผลอแปปเดียวเอง" ยูคยอมบ่นพลางเดินหาเพื่อนของเขาอยู่สักพัก ก่อนจะเดินไปนั่งพักที่สระน้ำข้างนอก
"แบมอา ไปอยู่ไหนของนายนะ ฮึ่ม จับได้จะเตะตูดในระบมเลย!"
"ขนาดนั้นเชียว"
"ย๊ากกกกกก!" ยูคยอมตะโกนลั่นก่อนจะเสียหลักเกือบตกลงไปในน้ำ แต่มีมือดีช่วยไว้ได้ "ฟู่ววว นึกว่าจะกลับบ้านเปียกๆซะเเล้ว"
"ไหนล่ะคำขอบคุณจากนายถึงฉัน" เสียงทุ้มเปล่งๆว่าข้างหูก่อนจะปล่อยตัวยูคยอมให้เป็นอิสระ ร่างหนามองคนที่สูงน้อยกว่าตนอย่างพินิจ พลางเบะปาก
"เหตุผลที่ต้องขอบคุณล่ะ?"
ร่างหนาว่าอย่างกวนๆพลางเอามือกอดอกเอาไว้ คนถูกถามมองดูอย่างอึ้งๆกับนิสัยเด็กไม่รู้จักโตของคนตัวสูงนี่ พลางหัวเราะร่า
"ฮะๆนี่นายล้อเล่นใช่ปะ ฮะๆๆๆ...??" เเจ็คสันหัวเราะตัวโยนสักพักก็หยุด เพราะปฏิกิริยาที่ต้องการมันต่างจากที่คิดเอาไว้มาก "ล้อเล่นใช่ปะ? ไม่รู้จริงดิไอ้เด็กโข่ง!"
"นายเเหละเตี้ย ฉันมาตรฐานเด็กเกาหลีเชียวนะ"
"โหยย เชิญตรงมาตรฐานไปคนเดียวเหอะ อยู่จนเพื่อนไม่คบเเล้วเนี่ยความสูง"
"นาย! ย๊ากกกกกก...ถือว่าหายกันฉันไปล่ะ ไอ้เตี้ยคิตตี้"
ยูคยอมว่าอย่างรวดเร็วก่อนจะก้าวฉับๆออกไปเเต่ก็มีเเจ็คสันค่อยเดินตามไม่ห่าง "นี่ เลิกตามสักที"
"อะไรของนาย ฉันจะไปทางนี้ด้วย ไอ้โข่ง" คนร่างโปร่งว่าอย่างไม่แคร์สายตาที่ส่งมาจากร่างหนา พลางทำหน้าทำตายั่วโมโหอีกฝ่ายอย่างเอาเป็นเอาตาย "เดินไปสิ ฉันจะได้ผ่านไปได้ ทางตรงนี้ต้องเรียงหนึ่งนะ"
"สาบาณว่าถ้าฆ่านายแล้วไม่ถูกจับ จะฆ่ามันหมกสระน้ำตรงนี้เเหละ ฮึ่มม"
"เฮ้ๆๆ ได้ยินนะ ช่วยคิดเบาๆหน่อย"
"พระเจ้า!"
(จบ)
แบมแบมวิ่งออกมาจากเหตุการณ์บ้าๆนั่นทั้งน้ำตา สองขามาหยุดที่ทางระเบียงที่ค่อนข้างมืดสนิทดวงตากลมบริสุทธิ์เหมือนลูกกวางกำลังสั่นไหวอย่างรุนแรง สองเเขนกอดตัวเองเอาไว้พลางภาวนาว่าเรื่องเมื่อกี้ืคือความฝันเท่านั้น
"หว่า~ ดูเหมือนจะกลัวฉันแล้วแหะ" น้ำเสียงพลางเล่นพลางจริงดังขึ้น ร่างบางตวัดตากลมไปก็พบว่าร่างสูงที่คุ้นเคยกำลังเดินตรงเข้ามาผิดต่างจากที่ว่าตอนนี้เขามาคนเดียว "อย่ากลัวเลย ฉันมาดีนะ"
"ไม่! ออกไปนะนายมันบ้า โรคจิตไปเเล้ว" เสียงหวานตวาดลั่น ก่อนจะเริ่มถอยรนเมื่อร่างสูงเข้าใกล้เรื่อยๆ
"อ ออกไปนะ ฮือออ ออ"
หมับ
ไม่ทันที่จะได้ปัดป้อง แรงกระชากเพียงนิดเดียวทำให้ร่างบางลอยเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดคนที่ทำร้ายเขาเมื่อครู่อย่างง่ายดาย
"ฉันขอโทษ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ" มือหนาเอือมมาเช็ดน้ำตาที่เลอะเเก้มแบมแบมอย่างแผ่วเบา ก่อนจะพรมจูบลงบนแก้มเนียนเป็นการปลอบใจ "หายกันนะ...ฉันชื่อ มาร์ค ต้วนเป็นเพื่อนกับพี่ชายเธอ"
"แบมแบม...นั่นชื่อผม"
(ยูคยอมแจ็คสัน)
"เหอ แบมหายไปไหนเนี่ยเผลอแปปเดียวเอง" ยูคยอมบ่นพลางเดินหาเพื่อนของเขาอยู่สักพัก ก่อนจะเดินไปนั่งพักที่สระน้ำข้างนอก
"แบมอา ไปอยู่ไหนของนายนะ ฮึ่ม จับได้จะเตะตูดในระบมเลย!"
"ขนาดนั้นเชียว"
"ย๊ากกกกกก!" ยูคยอมตะโกนลั่นก่อนจะเสียหลักเกือบตกลงไปในน้ำ แต่มีมือดีช่วยไว้ได้ "ฟู่ววว นึกว่าจะกลับบ้านเปียกๆซะเเล้ว"
"ไหนล่ะคำขอบคุณจากนายถึงฉัน" เสียงทุ้มเปล่งๆว่าข้างหูก่อนจะปล่อยตัวยูคยอมให้เป็นอิสระ ร่างหนามองคนที่สูงน้อยกว่าตนอย่างพินิจ พลางเบะปาก
"เหตุผลที่ต้องขอบคุณล่ะ?"
ร่างหนาว่าอย่างกวนๆพลางเอามือกอดอกเอาไว้ คนถูกถามมองดูอย่างอึ้งๆกับนิสัยเด็กไม่รู้จักโตของคนตัวสูงนี่ พลางหัวเราะร่า
"ฮะๆนี่นายล้อเล่นใช่ปะ ฮะๆๆๆ...??" เเจ็คสันหัวเราะตัวโยนสักพักก็หยุด เพราะปฏิกิริยาที่ต้องการมันต่างจากที่คิดเอาไว้มาก "ล้อเล่นใช่ปะ? ไม่รู้จริงดิไอ้เด็กโข่ง!"
"นายเเหละเตี้ย ฉันมาตรฐานเด็กเกาหลีเชียวนะ"
"โหยย เชิญตรงมาตรฐานไปคนเดียวเหอะ อยู่จนเพื่อนไม่คบเเล้วเนี่ยความสูง"
"นาย! ย๊ากกกกกก...ถือว่าหายกันฉันไปล่ะ ไอ้เตี้ยคิตตี้"
ยูคยอมว่าอย่างรวดเร็วก่อนจะก้าวฉับๆออกไปเเต่ก็มีเเจ็คสันค่อยเดินตามไม่ห่าง "นี่ เลิกตามสักที"
"อะไรของนาย ฉันจะไปทางนี้ด้วย ไอ้โข่ง" คนร่างโปร่งว่าอย่างไม่แคร์สายตาที่ส่งมาจากร่างหนา พลางทำหน้าทำตายั่วโมโหอีกฝ่ายอย่างเอาเป็นเอาตาย "เดินไปสิ ฉันจะได้ผ่านไปได้ ทางตรงนี้ต้องเรียงหนึ่งนะ"
"สาบาณว่าถ้าฆ่านายแล้วไม่ถูกจับ จะฆ่ามันหมกสระน้ำตรงนี้เเหละ ฮึ่มม"
"เฮ้ๆๆ ได้ยินนะ ช่วยคิดเบาๆหน่อย"
"พระเจ้า!"
(จบ)
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ