ยังรักกันอยู่ไหม...

 

 

 

 

 

 

---

 

 

 

 

" ว๊ายย คุณ " เสียงของฟางร้อง เมื่อเช้าของวันถัดมา เธอตื่นมาอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อก่อนจะเดินมาเพื่อที่จะมาปลุกชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงก็ต้องตกใจเมื่อโดนชายหนุ่มดึงมากอด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ปล่อยฉันนะ " ฟางดิ้นไปมา ป๊อปปี้ยิ่งกอดแน่นขึ้น 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ให้โอกาศป๊อปไม่ได้เลยใช่ไหม " ป๊อปปี้พูดเรียบๆๆ ฟางนิ่ง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวสายจะไปอำเภอไม่ทัน " ฟางพูดนิ่งๆแล้วแกะมือป๊อปปปี้เดินออกจากห้องไปป๊อปปี้มองตามฟางไปอย่างเศร้าใจ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" อื้อ.... หือที่นี่มัน" เช้าวันถัดมาแก้วตื่นมาอย่างงัวเงีย ก่อนจะต้องตกใจเมื่อห้องที่เธออยู่มันคือห้องของชายหนุ่มที่เธอเพิ่งจะทะเลาะไปเมื่อวาน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" จะไปไหน ลุกไหวหรือไงกัน " เสียงโทโมะที่เพิ่งจะเดินออกมาจากห้องน้ำเรียกแก้วเอาไว้ แก้วหยุดแล้วหันมามองโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง " แก้วพูดกับโทโมะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" โมะก็ไปพาแก้วกลับมาไงละ ทำไมถึงไปกินเหล้าแบบนั้น มันไม่ดีรู้ใช่ไหม "โทโมะพูดกับแก้ว แก้วเบือนหน้าหนี 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" คะ รู้ว่ามันไม่ดี แต่ถ้ามันช่วยให้ฉันลืมเรื่องเลวๆๆที่มันทำร้ายหัวใจของฉันไปได้ฉันก็พร้อมจะทำ " แก้วพูด โทโมะมองแก้วอย่างหนักใจ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" จะให้โมะทำยังไง เราถึงจะมาคุยกันดีดีละแก้ว " โทโมะเดินเข้าไปยืนประจันหน้ากับแก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ไปให้ไกลๆฉัน อย่ามายุ่งกันอีก คุณทำได้ไหมคะ " แก้วพูดแล้วมองโทโมะ โทโมะมองแก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" โมะทำไม่ได้ เพราะโมะจะหนีหัวใจตัวเองไม่ได้จริงๆ " โทโมะดึงแก้วเข้ามากอด 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ฮึกฮืออ " แก้วร้องไห้กอดโทโมะแน่น เอาเข้าจริงเธอก็ทำใจปล่อยเขาไปไม่ได้จริงๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" รอโมะน่ะ ให้โมะไปจัดการกับทุกอย่าง แล้วโมะสัญญา ว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีก " โทโมะคลายอ้อมกอดจากแก้วแล้วพูด แก้วพยักหน้าก่อนจะโผกอดโทโมะ ทั้งสองคนกอดกันเนิ่นนาน ก่อนที่โทโมะจะค่อยๆดันแก้วลงไปที่เตียง แล้วปลดปล่อยตามหัวใจที่ทั้งสองห่างหายกันไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" อื้ออ... " เสียงครางดังเบาๆเมื่อแสงแดดกระทบที่ผิวตา ของร่างบาง เฟย์ค่อยๆลืมตาก็ต้องอมยิ้มเมื่อเห็นเขื่อนและเด็กน้อยกอดกันกลม 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" แล้วทำไมไม่ห่มผ้าเนี่ย ทั้งำ่อทั้งลูก " เฟย์บ่นเบาๆๆ ก่อนจะค่อยๆๆดันตัวเองให้พิงกับหัวเตียงแล้วดึงผ้าห่มมาห่มให้เขื่อนและเด้กน้อย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ถ้าคุณไม่เจ้าชู้ อะไรอะไรมันคงดีกว่าน่ะน่ะ ... เขื่อน " เฟย์มองเขื่อนที่นอนกอดเด็กน้อยอย่างอบอุ่น ถ้าเธอไม่เลิกกับเขา ป่านนี้คงแต่งงาน แล้วมีลูกน่ารักๆๆแล้วเธอก็เชื่อว่าเขาจะเป็นพ่อที่ดีได้ แต่ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ฮัลโหลคะพี่กาย เฟย์อยู่บ้านคะ เอ่อ...วันนี้เฟย์ไม่ว่างน่ะคะขอโทพี่กายด้วยน่ะ เอางี้คะเดี่ยวพรุ่งนี้เฟย์ไปหาที่บ้านนะคะ " เฟย์ยิ้มมองเขื่อนสักพักก่อนจะต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ก็รีบกดรับ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ทำไมไม่บอกไปละว่าอยู่กับแฟนเก่า " เขื่อนพูดหลังจากที่เฟย์วางสาย โดยที่ตัวเองยังไม่ลืมตาและยังนอนท่าเดิม 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" นี่คุณไม่ได้หลับงั้นหรอ " เฟย์เด้งตัวลุกขึ้นยืนแล้วมองหน้าเขื่อน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ถอยจะไปอาบน้ำ " เขื่อนไม่ตอบแต่เดินมาพูดกับเฟย์ เฟย์มองเขื่อนๆ งงก่อนจะเลี่ยงให้ทางกับเขื่อน เขื่อนเดินชนใหล่เฟย์เบาๆๆก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ตาบ้าเดี่ยวดีเดี่ยวร้ายเอาไงกันแน่ฮ้ะ "เฟย์พูดเบาๆๆด้วยความหมันไส้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 หน้าอำเภอ...

 

 

 

 

 

" พวกคุณแน่ใจน่ะครับ ว่าจะหย่ากันจริงๆ " เสียงของเจ้าหน้าที่ถามหญิงสาวและชายหนุ่มที่นั่งมองเอกสารใบการหย่าที่ทางพนักงานน้ำมาวางไว้ให้เพื่อเซ็นนานมากแต่ทั้งสองคนก็ไม่มีใครเป็นคนเริ่ม 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ........" 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ........ " 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" พอ ไม่ต้องเซ็น " ไปป์เห็นว่ทาทั้งสองคนยังไม่ยอมเซ็นก็เดินเข้ามาพูด ป๊อปปี้และฟางมองหน้าไปป์ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ถ้ารักกันก็กลับไปเคลียร์กันเถอะ ฟางไปป์อยากให้ฟางมีความสุข มากกว่าที่จะต้องอมทุกข์ไปตลอดน่ะ " ไปป์จับมือฟางเอาไว้ป๊อปปี้มองอย่างไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ฟาง.. " เสียงใสๆดังขึ้นมาจากด้านหลังของพวกเขา 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" แพท.... " ฟางเรียกชื่อเพื่อนสาว ที่เธอเคยไว้ใจมากที่สุด อย่างแผ่วเบา 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" แพท...แพทขอโทษ " แพทเดินเข้ามาแล้วมองหน้าทั้งป๊อปปี้และฟางแล้วกอดฟางแน่น 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอ " ไปป์พูดนิ่งๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ขอโทษ ฮึกฮืออ ทุกอย่างที่ทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ ป๊อปเขารักฟางคนเดียวน่ะ " แพทพูดแล้วสะอึกสะอื้น ฟางกอดปลอบเพื่อนสาว แล้วสบตากับป๊อปปี้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" หยุดพูดเถอะแพท ฟางไม่อยากฟังมันอีก ฟางไม่โกรธแพทหรอก " ฟางพูด ด้วยน้ำเสียงอ่อนลง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ตลอดเวลา แพทเอาแต่เอาเปรียบฟาง เอาแต่หักหลังฟาง ตอนเรียนแพทก็ทำให้ฟางกับไปป์ต้องเลิกกัน แพทขอโทษ ไหนจะครั้งนี้อีก ฮึกฮือ ขอโทษ " แพทปล่อยโฮ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เฮ้ยแพท ..." ไปป์เรียกชื่อเพื่อนสาวก่อนจะรีบเข้าไปประคองฟางและป๊อปปปี้ตกใจมาก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" พาแพทไปหาหมอเถอะไปป์ " ฟางพูด ไปป์พยักหน้าก่อนจะเดินอุ้มพาแพทออกไปฟางจะตามไปแต่ป๊อปปี้รั้งเอาไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ไปพร้อมกันก็ได้ " ป๊อปปี้พูดฟางพยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินป๊อปปี้ไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โรงพยาบาล....

 

 

 

 

 

" ยินดีด้วยนะ่ครับคุณแม่มือใหม่ แต่ช่วงนี้คุณแม่ต้องดูแลตัวเองดีดีน่ะครับ" คุณหมอพูดกับแพทที่นอนเป็นคนไข้อยู่บนเตียง สร้างความสงสัยให้ทั้งไปป์ ฟาง และป๊อปปี้ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" หมายความว่ายังไครับ " ไปป์ถามอีกครั้ง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" คนไข้ท้องได้สองเดือนกว่าแล้วนะ่ครับ งั้นหมอขอตัวก่อนดีกว่านะครับ " หมอพูดจบก็เดินออกไป ฟางยืนอุึ้ง ท้องหรอ..แล้วคือพ่อของเด็กละ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" แพทใครคือพ่อของเด็ก " ป๊อปปี้รีบปรี่เข้าไปถามแพท แพทร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ไอ้เลว ทำเพื่อนฉันท้องขนาดนี้ยังมีหน้ามาถาม ถามแบบนี้จะไม่รับผิดชอบใช่ไหมฮ้ะ " ไปป์ที่เข้าใจผิดคิดว่าป๊อปปี้เป็นพ่อของเด็กก็ปรี่มากระฉากป๊อปปี้ออกจากแพทแลวชกไป ฟางรีบเข้าไปห้าม 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" พอแล้วไปป์ ฮืออ ป๊อปไม่ไ้เป็นพ่อของลูกฉัน " แพทพูด ไปป์หยุดหมัดกลางอากาศแล้วหันกลับมามองแพท 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" แล้วใครละแพท บอกฟางมาสิ " ฟางเดินเข้าไปหาแพท แพทกอดฟางแล้วสบตากับไปป์ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ฮึกฮืออ " แพทส่ายหน้า 

 

 

 

 

 

 

 

 

" โถ่เว้ย ทำไมมันเป็นแบบนี้ว้ะ " อยู่ดดีดีไปป์ก็โมโห แล้วพูดเสียงดังก่อนจะเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" มันเกิดอะไรขึ้นน่ะแพท บอกฟางได้ไหม " แพทมองหน้าฟาง แล้วยอมเล่าเรื่องต่างๆๆใ้หฟางฟัง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ตกลงว่าพ่อของเด็กคือไปป์งั้นหรอ " ป๊อปปี้พูดอีกครั้งหลังจากที่อยู่ฟังเหตุการณ์ต่างๆๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ช่างมันเถอะป๊อป คืนนั้นมันเป็นความผิดพลาดของฉันเอง แพทจะไปอยู่ที่อเมริกา แล้วจะเลี้ยงเขาเอง อย่างน้องเขาก็เป็นลูกของแพท " แพทพูดแล้วลูบท้องตัวเองเบาๆๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ได้ยังไงกันแพท คนเป้นพ่อก็ต้องอยู่ดูแลลูก ฟางจะไปคุยกับไปป์ " ฟางำไท่าจะไปเดินออกไป แต่แพทจับมือเอาไว้ก่อน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" แพทขอร้อง " แพทพูด ฟางมองหน้าแพทแลวไปมองที่ป๊อปปี้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

ปัง 

 

 

 

 

 

 

" เธอจะไปไหนไม่ได้ แพท " ไปป์เปิดประตูเข้ามาอย่างดัง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เคลียร์กันเองน่ะ " ป๊อปปี้พูดแล้วดึงมือฟางเดินออกไป แพทมองตามฟางและป๊อปปี้ นิ่งๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ไม่หย่าแล้วใช่ไหม " ป๊อปปี้พูดหลังจากที่พาฟางเดินออกมาจากห้องพักของแพท 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ถ้าคุณต้องการ ฉันก็พร้อมคะ " ฟางพูดโดยที่ไม่มองหน้าปีอปผปี้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ไม่ต้องหาร และไม่มีวันต้องการ " ป๊อปปี้พูด ฟางแอบอมยิ้ม 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ป๊อปขอโ?ษน่ะฟาง ต่อไปนี้ป๊อปจะไม่ทำให้ฟางต้องเสียใจอีก จะเลิกให้หมดเลยโอเคไหม " ป๊อปปี้พูดพร้อมกับขับรถไปมองหน้าฟางไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ครั้งที่แล้วคุณก็พูดแบบนี้ " ฟางพูดนิ่งๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ให้โอกาศคนเลวคนนี้อีกครั้งน่ะครับ " ป๊อปปี้เอื้อมไปกุมมือของฟาง แล้วพูดฟางมองหน้าป๊ปปี้อย่างชั่งใข 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ถ้าทำอีกละก็โดนดีแน่ " ฟางพูติดตลก จนป๊อปปี้ขำ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" คร๊าบบบ จะยอมให้เป็นคนคุมเกมทั้งคืนเลยดีไหมโอ๊ยย... " ป๊อปปี้พูดติดทะลึ่งจนฟางปาดเข้าไปที่แขนทีหนึ่ง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" สมน้ำหน้าตาบ้า " ฟางพูด แล้วทั้งสองก็ไปทานอาหารด้วยกันอย่างมีความสุข 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

 

 

 คือก็พลิกเรื่องเลยแล้วกัน เห็นว่มันไม่ค่อยมีอะไรกะเตื้งไง เราเลยรู้ว่าเรื่องนี้ไม่หนุกเอาเรื่องอื่นละกันน่ะจะจบละตอนหน้าจบเลยฮ่าาา