ยังรักกันอยู่ไหม...

 
 
 
 
 

 
 
 
 
               หลายวันผ่านไป เฟย์ก็ได้ออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว โดยที่มีกายคอยรับคอยส่งเฟย์เทคแคร์เฟย์อย่างดี จนทางบ้านทั้งของเฟย์และของกายต่างยิ้มอย่างดีใจเพราะเมื่อก่อนเฟย์จะไม่ยอมให้กายคอยตมดูแลเธอเลย แต่ครั้งนี้กลับยอมทุกอย่างและดูเหมือนเธอเองก็จะมีความสุขสะด้วย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ว่าไงจร๊น้องสาววันนี้อยู่ติดบ้านด้วยหรือไงกัน " ฟางเดินลงมาจากบนห้องเห็นน้องสาวของเธอกำลังอบขนมเค้กก็เดินเข้าไปแซว เพราะปกติ เฟย์มักจะต้องออกไปกับกายเสมอ ไปทำงานเป็นเพื่อนกายบ้าง ขนงานไปนั่งทำที่สำนักงานของกายบ้างละ นี่ก็แถบจะเป็นแฟนกันอยู่แล้ว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" โถ่!! พี่ฟาง เฟย์ก็อยู่บ้านออกจะบ่อย " เฟย์พูดก่อนจะใส่ถุงมือแล้วหยิบถาดขนมเค้กออกมา วางเพื่อจะแต่งหน้าเค้ก ฟางยิ้ม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" พี่ว่าพี่กายเค้าก็ดีน่ะ " ฟางพูดลอยๆๆ พร้อมกับช่วยเฟย์แต่งหน้าเค้กไปด้วย เฟย์หันมามองพี่สาวอย่างรู้ทัน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" จะอวยล่ะสิ พี่ฟางเฟย์ยังไม่พร้อมจริงๆๆคะ " เฟย์พูดกับฟางด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ว่ากายเข้ามาในชีวิตของเธออีกครั้งเพื่ออะไไหนจะพี่สาว พ่อแม่ที่ชอบอวยพี่ชายคนสนิทคนนี้ของเธอ แต่ตอนนี้หัวใจของเธอยังไม่พร้อมที่จะเปิดรับใครเข้ามาจริงๆๆ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ok พี่จะไม่รีบเร่งเราหรอกน่ะคนสวย พี่ก็แค่พูดไว้เฉยๆๆ " ฟาางตอบยิ้ม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" แล้วเรื่องพี่ฟางละ ต้นเดือนหน้ามันไม่เร็วไปหน่อยหรอพี่ฟาง " เฟย์หันกลับมาพูดกับฟาง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ก็ป๊อปเขาอยากได้ฤกษ์นี้นี่นาพี่ก็ไม่อยากขัด " ฟางพูดแบบไม่ใส่ใจ เฟย์ขมวดคิ้ว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ทำไมต้องป๊อปปี้ ทำไมไม่ใช่พี่ฟาง หรือไม่ก็ทั้งสองคน ถ้าเป็นแบบนี้ก็เท่ากับว่าพี่ฟางยอมง่ายๆๆน่ะสิ ไม่เอาเฟย์ไม่ยอมด้วยหรอกนะ " เฟย์ละจากการทำเค้ก ก่อนจะพุด ฟางหันมามองหน้าน้องสาว ก่อนจะยิ้มแล้ววางมือ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เฟย์ พี่ว่าเดี่ยวนี้เราชักจะคิดมากแล้วน่ะ พี่ว่าก็ไม่เห็นแปลกนี่นา " ฟางพูดกับเฟย์ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" พี่ฟาง เฟย์กลัว กลัวว่าพี่สาวของเฟย์จะต้องเป็นเหมือนเฟย์ พี่ฟางก็เป็นแบบนี้เอาแต่ยอมตามใจ พี่ดูอย่างเฟย์สิ ยอมจนสุดท้ายก็ต้องเจ็บ " เฟย์พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าก่อนจะมองคัพเค้กที่ตัวเองทำแล้วนึกถึงวันที่เธอทำคัพเค้กกับเขื่อน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'ทำอะไรอยู่ครับ ฟอดด ฟอดด ' เขื่อนเดินเข้ามากอดเฟย์จากด้านหลังแล้วปอมแก้มร่างบางจนเฟย์ยิ้ม 
 
 
 
 
 
 
 
 
'ทำคัพเค้กคะ ว่าจะเอาไปให้พี่ฟางสะหน่อย เห็นช่วงนี้พี่ฟางทำงานหนักแฟนก็ไม่เห็นจะสใจ เฟย์เป็นน้องสาวก็ต้องดูแลพี่สาวสิ' เฟย์พูดติดตลกปนหงุดหงิดเมื่อนึกถึงพี่สาวของตัวเองกับเแฟน ที่ไม่เห็นจะมาสนใจพี่สาวของเธอเลยสักนิด 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'ไม่เอาหน่าอย่าเครียดสิ เดี่ยวก็แก่เป็นยายไม่สวยเลยน่ะ ' เขื่อนกระเซ้าเย้าแหย่ แฟนสาว เฟย์หันมาทำหน้ายักษ์ใส่จนเขื่อนหัวเราะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'ก็เขื่อนเป็นเพื่อนกับป๊อปปี้นี่นาก็ต้องเข้าค้างกันน่ะสิเหอะ!! เอาแต่ทำให้พี่สาวเฟย์เสียใจ น่าจะเลิกๆๆไปสะ' เฟย์พูดอย่างไม่ใจ เขื่อนจับมือร่างบางให้หยุด จนเฟย์เงยหน้ามองเขื่อน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'คนอื่นเขื่อนไม่รู้หรอกน่ะ แต่สำหรับเขื่อนเฟย์คือผู้หญิงที่เขื่อนรักที่สุดและจะรักตลอดไปน่ะครับ' เขื่อนพูดแล้วยิ้มอบอุ่นให้กับเฟย์ ทั้งสองคนยิ้มให้กันอย่างมีความสุข ภาพความทรงจำที่ช่างเลือนลาง มันกลับมาฉายชัดเจนในสมองของเธออีกครั้ง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เฟย์ เราร้องไห้ " ฟางหันกลับมามองน้องสาวอีกครั้ง ก็ต้องตกใจเมื่อน้องสาวของเธอมีน้ำตาไหลออกมากเ๖้มแก้ม จนเฟย์ที่กำลังอยู่นึกถึงความทรงจำเก่าๆๆ สะดุ้งก่อนจะรีปปาดน้ำตา ฟางเห็นน้อวแล้วก็สงสาร 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ย้าน่าพี่ฟาง เฟย์เนี่ยน่ะจะร้องไห้ ฝุ่นแป้งมันเข้าตาหน่ะ เอ่อ..เดี๋ยวเฟย์ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ " เฟย์พูดจบก็เดินออกไปทันที ฟางมองตามหลังน้องสาวไปจนลับตาก่อนจะหันหลังกลับมาสนใจคัพเค้กของตัวเองต่อ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่ใช่ว่าพี่จะไม่กลัวหรอกน่ะเฟย์ แต่เพราะรักพี่จึงจะลองเสี่ยงง " ฟางพูดเบาๆ ก่อนจะลงมือแต่งหน้าคัพเต้กต่อไป 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
บ้านศิริมงคลสกุล 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อ้าวแก้วมาพอดีเลยลูก โทโมะกับภูมิมาหาเราหน่ะ " ทันทีที่แก้วเดินเข้ามาภายในบ้านเสียงของคนเป็นแม่ก็ทักขึ้น แก้วหันไปยิ้มให้ภูมิ ก่อนจะค่อยๆๆหุบยิ้มเมื่อเห้นโทโมะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" งั้นตามสบายน่ะลูกเดี๋ยวแม่ไปดูที่ครัวสักหน่อย " แม่ของแก้วเดินออกไป แก้วเดินเข้ามาหาภูมิก่อนที่จะเป้นโทโมะ ทำให้โทโมะเริ่มไม่พอใจ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ว่าไงค่ะคุณภูมิน55 ไงถึงมาบ้านแก้วเนี่ยปติเห็นไปหายัยฟาง " แก้วเดินเข้าไปหาภูมิ ภูมิเหล่ไปทางโทโมะนิดหนึงก่อนจะหันกลับมาอตอบแก้ว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ก็จะมารับเธอไปด้วยกันนี่ละ เอ่อแต่กระผมคิดว่าเธอคงไม่ว่างแล้วละจริงมั้ย " ภูมิพูดก่อนจะเหล่มองโทโมะที่ยืนหลังตนเอง แก้วเหล่มองโทโมะนิดหนึง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ว่าดิ แก้วว่างเสอม พรุ่งนี้ก็ต้องไปเดินแบบแล้วนี่นา ตื่นเต้นอ่ะ งั้นคืนนี้ไปนอนบ้านยัยฟางกันดีกว่าเนาะ " แก้วพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง ก่อนจะคล้องแขนภูมิไปนั่งที่โซฟาง โทโมะมองตามอย่างนิ่ง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" แก้วเธอกำลังจะทำให้ประผมโดนฆ่าน่ะครับคุณเพื่อน " ภูมิแอบกระซิบกับแก้วแก้วหัวเราะนิดๆๆก่อนจะมองไปที่โทโมะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ช่างสิ ไม่เห็นจะมีอะไรน่าสนใจเลย นายสำคัญกว่าตั้งเยอะน่ะ " แก้วพูดลอยๆๆก่อนจะ ซบไหล่เพื่อนชายคนสนิท โทโมะทนไม่ไหวเดินเข้ามากระชากแขนของแฟนสาว จนแก้วถลาเข้าไปโดนอกกว้างของโทโมะ อย่างจัง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" คืนนี้แก้วคงไม่ว่างไปกับนายหรอก เพราะแก้วคงต้องไปเคลียร์กับฉัน อ๋อฝากบอกคุณแม่ด้วยละกันว่าไม่ต้องห่วงแก้วฉันดูแลเองได้ แล้วก็เชิญนายออกไปจากบ้านของแฟนฉันด้วย " โทโมพูดจบก็อุ้มแก้วแล้วเดินออกไปขึ้นรถทันที 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" นี่โมะจะพาแก้วไปไหน พาแก้วกลับเดี่ยวนี้นะ " แก้วโวยวาย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ..... "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ม่ต้องมาเงียบน่ะโมะ นายจะพาฉันไปไหน ภูมิเค้ารอฉันอยู่น่ะแล้วอีกอย่างง.. " แก้วพูดร่ายยาวใส่โทโมะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เอี๊ยดดดดดดดดดดด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" โมะนายเป้นบ้าอะไรห้ะ " แก้วโวยเมื่ออยู่ดีดีโทโมะก็เบรครถกะทันหัน  โทโมะหันมมองแก้วด้วยสายตาเย็นชา 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เป็นบ้า หรอ ก็เพราะใครละ เพราะเธอไม่ใช่หรือไงกัน แก้ว! " โทโมะระบายอารมณ์ใส่ร่างบาง แก้วรู้สึกตกใจเล็กน้อย  ก่อนจะปรับตัวให้เป็นเหมือนเดิม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เพราะฉัน ฉันไปทำอะไรให้นาย " แก้วถามอย่างไม่สบอารมณ์ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฉันไปโทรไป เธอกไม่รับ มาหาเธอก็หนีหน้า ไหนจะวันนี้ทั้งที่ฉันยืนอยู่ตรงนั้น เธอควรจะเข้าไปหาฉั นหรือพูดคุยกับฉันก่อนแต่เธอกลับเฉยเมย แล้วกลับไปยิ้มแย้มคุยกับไปไอ้หน้าอ่อนนั้นอ่ะนะ เหอะ!! " โทโมะร่ายาว จนแก้วเองก็อึ้งแต่ก็แอบอมยิ้มที่โทโมะแอบหวงตัวเอง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ทำไมละ ก็เห้นว่ามีเพื่อนใหม่มาจากอเมริกานี่นา ฉันก็เห้นนายไม่ค่อยว่างต้องไปเทคแคร์เพื่อนใหม่ ฉันก็อยากไปหาเพื่อนเก่าฉันบ้างไม่เห็นแปลก " แก้วพูดอย่างไม่คิดอะไร 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ไ เพื่อนเก่า!! หรือผัวเก่าะ บอกหน่อยสิ " โทโมะพูดด้วยอารมณ์โกรธ แก้วหันขวับมามองแนหนุ่มด้วยความโกรธ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" โทโมะ มันจะมากไปละนะ " แก้วพูดด้วยน้ำเสียงโกรธ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อะไรแค่นี้โกรธแล้วหรือไง เหอะ!! พูดจี้ใจดำลัสิ " โทโมะยังคงว่าร่างบางต่อไป จนแก้วทนไม่ไหว เปิดประตูรถออกแล้วเดินลงไปมาจากรถโดยที่ไม่ยอมฟังเสียงเรียกของโทโมะอีก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อะไรกันแค่นี้ทำเป็นเดินหนี เลิกหนีปัญหาสักทีเถอะ " โทโมะลงรถตามมาแล้วตะโกนไล่หลังแก้ว แก้วหยุดนิ่ง หันหลังกลับมามองแฟนหนุ่มด้วยสายตาตัดพ้อ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เพี๊ยะ" 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" จะไปไหนก็ไป ฮึกฮือ ไป ไปเลย " แก้วตะคอกใส้หน้าโทโมะหลังจากที่ตบหน้าของร่างสูงไปเต็มๆๆ โทโมะหันมามองมองแก้วที่ร้องไห้แล้วไล่เขาก็หงุดหงิดมากกว่าเดิม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ปั้ง เป๋งง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" โถ่เว้ย !! " โทโมะเต๊ะกระป๋องน้ำแถวนั้นจนเสียงดังแก้วสะดุ้ง ก่อนที่โทโมะจะเดินกลับไปแล้วออกรถไป 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฮึกฮือออ " แก้วเอามือปิดปากร้อไห้ปล่อยให้น้ำตาชะล้างความเสียใจ ออกไปให้หมด เพื่อวันพรุ่งนี้ที่เธอจะต้องเข้มแข็ง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ผับ ...
 
 
 
 
 
 
 
" ใจเย็นก็ได้ไอ้โมะ " ป๊อปปี้ห้ามโทโมะที่ตั้งแต่โทรไปตามเขากับเขื่อนมา ก็เอาแต่นั่งดื่ม รวดเดียวคนเดียว จนเพื่อนทั้งสองคนต่างมองหน้ากันอย่างเป็นห่วง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไปเอามาอีก " โทโมะพุดกัยสาวดริ้มข้างกายก่อนที่สาวสวยจะเดินอวยอาด ไปเอาเครื่องดื่มมาเพิ่มให้ชายหนุ่มทั้ง 3 คน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เป็นอะไรไปวะ ทะเลาะกับแก้วหรอ " เขื่อนถามอย่างเป็นห่วง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" นิดหน่อย อึก เอามาอีก " โทโมะพูดกับเพือนรแล้วกระดกแก้วเหล้าเข้าปาก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" พอแล้วน่าไอ้โมะ " เขื่อนห้ามโทโมะ โทโมะมองหน้าพเื่อนชายอย่างหงุดหงิดก่อนจะหันไปเห็นสาวสวย ที่นั่งโต๊ะไปไกลจากนี้ มองมาแล้วยิ้มยั่วให้เขา ทำให้เชานั้นก็เริ่มจะเจออะไรดีดีแล้วเหมือนกัน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"กูไม่ดื่มก้ได้ ยังมีอะไรให้กูกินอีกเยอะ หึ!! กูไปก่อนละกัน " โทโมะลุกออกไป ที่โต๊ะของสาวๆๆ ป๊อปปี้และเขื่อนมองตามอย่างยิ้มๆๆ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" คืนไม่สักคนหรอครับคุณผู้บริหาร " เขื่อนเอ่ยถามป๊อปปี้ที่ทำท่าทางจะกลับ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่ละ จะรีบกลับไปหาว่าที่ภรรยา ไอ้หน้าอ่อนนั้นมานอนค้างที่บ้านฟางสะด้วยฉันไม่ไวใจ " ป๊อปปี้พูดกับเขื่อนอย่างเคร่งเครียด จนเขื่อนหัวเราะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ขำ ขำ ขำเข้าไปเดี๋ยวมึงจะขำไม่ออกไอ้เขื่อน ยิ่งช่วงนี้เฟย์กับไอ้กายอะไรนั้นดูจะเข้กันได้ดีสะด้วยทางผู้ใหญ้ก็เห็นดีด้วยอีก เหอะ!! " ป๊อปปี้พูดกับเขื่อน เชื่อนนิ่งไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไงมึงนิ่งละสิ " ป๊อปปี้หัวเราะเมื่อเห้นเืพื่อนชายเขานิ่งไปบ้า ง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
   ครืดดด ครืดดด
 
 
 
 
 
 
" ว่าครับ หือ! ฟางนี่เรานอนกับใคร " ป๊อปปี้รับโทรศัพท์ว่าที่ภรรยาสาวสวย ก็ต้องเปลี่ยยนน้ำเสียงจากที่อ่อนหวาน เป็นเข้มแทน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อะไรน้ะ !! ให้มันมองนอนด้วยได้ยังไง ห้ามนอนด้วยกัน เฟย์อยู่ไหน บอกให้เฟย์มานอนกับฟางสะ แล้วเอามันไปนอนที่อื่น " ป๊อปปี้โวยวายใส่โทรศัพท์ เขื่อหูผึ่งเมื่อได้ยินชื่อของเฟย์ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่ต้อง!! งั้นก็ไม่ต้องนอน เดี๋ยวป๊อปไปรับไปนอนคอนโดละกัน ไม่มีแต่ อีกไม่เกิน 15นาที เจอกัน เรามีเรื่องต้องเคลียร์กันายาวแน่ฟาง " ป๊อปปี้เอ่ยเสียงดุดุ ก่อนจะตัดสายอย่างโมโห 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อะไรกันครับ แหม!! ทีเมื่อก่อนละไม่เห้นจะสนใจทีงี้ละ หึงหรอมึง " เขื่อนเอ่ยแซวเพื่อนชาย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เออ!++ กูหึงจบไหม มีอย่างไหนเอาผู้ชายมานอนด้วยกันที่ห้อง คืนนี้กูเคลียร์ยาว กล้ามากน่ะที่พาผู้ชายมานอนด้วยน่ะ " ป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงโมโห 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ใจเย็นดิว้ะไอ้ป๊อปนั่นน่ะเพื่อนฟางน่ะเว้ย พวกเขาอาจจะไม่ได้มีอะไรก็ได้ " เขื่อนพูดเตือนสติเพื่อนชาย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" แล้วไงกูไม่ไว้ใจไอ้หน้าอ่อนนั้นหรอก กุไปละ ยังไงก็ฝากดุไอ้โมะด้วยละ พรุ่งนี้ลากมันไปให้ได้น่ะ แล้วเดี๋ยวเรค่อยไปช่วยกันหาทางออกที่โน่นอีกที " ป๊อปปี้พูดกับเขื่อนก่อนจะเดินออกไปเขื่อนมองตามนิ่งๆๆก่อนจะกลับมานัวเนียกับสาวสวยข้างกายต่อไปเหมือนเดิม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ปปริ้นนนนนนนนนนนนน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
 
 
 
                      ฉับ ฉับ....... อย่าลืมเม้นน่ะ