Prince and Devil เรื่องนี้มีนางร้ายเป็นนางเอก ! ;)
9.4
เขียนโดย 
AL_puppylove_TK
วันที่ 17 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 เวลา 12.05 น.
43 chapter
346 วิจารณ์
62.91K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น
24) ความหลัง... ป๊อบปี้ & แก้ว 1 ขุมนรก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเปรี๊ยะ !!!
" อะไรกัน ! ทำงานทั้งวันนี่พวกแกได้มาแค่ ห้าสิบบาทงั้นเรอะ !? ไร้น้ำยา !! "
เปรี๊ยะ !!!!
ภายในห้องเล็กๆที่มีมุมมืดๆ ไม่มีหน้าต่าง ไม่มีพัดลม ไม่มีเตียงนอน มีเพียงแค่เด็กน้อยราวสิบๆคนที่อยู่ในสภาพดูไม่ได้ .. บ้างก็แขนขาด บ้างก็ตาบอด บ้างก็พิการ.. บ้างก็เป็นใบ้ !
หากถามว่าสถานที่แบบนี้มันคืออะไร .. นี่คือขุมนรกบนโลกมนุษย์นั่นเอง !! มนุษย์ที่มีจิตใจอันโหดร้าย ไร้ซึ่งความปราณีและเห็นแก่ตัวเป็นที่สุด ไม่มีใครอยากมาที่นี่... เว้นแต่จะถูกลักพาตัวมาเอง !
" ฮือออ ๆ " เด็กน้อยพากันกอดกันแล้วก้มหน้าร้องไห้อย่างหวาดหวั่น ความกลัวแล่นเข้ามาตั้งแต่ได้มาเหยียบที่นี่...
เป็นเวลาหลายเดือนที่เด็กน้อยพวกนี้ถูกลักพาตัวโดย 'แก๊งจับเด็ก' แล้วถูกกระทำชำเรา ตัดแขน ตัดขา ให้ดูน่าอนาถา แล้วจับไปเป็น 'ขอทาน' วันไหนที่เด็กๆได้เงินมาเยอะ พวกมันจะไม่ทำอะไร แต่วันไหนที่เด็กๆได้เงินมาน้อยหรือไม่ได้เงินเลย พวกมันจะทำการ 'ลงโทษ' อันน่าสะพรึงกลัว
ปังง !
ประตูถูกเปิดออกโดยคนร่างยักษ์สองสามคน พร้อมผลักเด็กสาวร่างเล็กที่พวกมันพากัน 'ล่อลวง' ให้เข้ามาในนี้อย่างไร้ความปราณี
" เข้าไป ! แล้วอย่าคิดหนีนะ ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน ! " มันคนใดคนหนึ่งพูดขู่เด็กสาวหน้าสวย
" ฮืออ ปล่อยหนูนะ ฮือออ หนูจะไปหาแม่ " เด็กสาวร้องอ้อนวอนจะหนีกลับไปหาผู้เป็นแม่ แต่พวกมันไม่มีทีท่าจะใจอ่อน
" ฉันบอกให้เงียบไง ! " มันตวาด
เพี๊ยะ !!!
ร่างเล็กๆของเด็กสาวที่มีอายุเพียงสิบสองล้มลงกับพื้นเมื่อถูกมันตบเข้าที่แก้มด้านซ้ายด้วยแรงยักษ์ที่มันมี
" เฮ้ ! เด็กนี่เป็นเด็กใหม่ ท่าทางจะลูกคนมีเงิน แกอย่าเพิ่งทำอะไรมันเลย " มันคนหนึ่งพูดกับเพื่อน
" ก็ดูสิ น่ารำคาญ "
" ใจเย็นไว้น่ะ มันอาจจะมีประโยชน์กับพวกเราก็ได้ "
เพียงไม่นานพวกมันทั้งสามก็เดินออกไปโดยไม่ลืมที่จะกำชับไม่ให้เด็กสาวหนี พร้อมล็อคกรประตูจากด้านนอก ไร้ที่ให้เด็กๆผู้น่าสงสารหนีออกไปได้
'แก้ว' มองไปรอบๆตัวเองที่มีเด็กๆอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอที่มีสภาพไม่น่าดูด้วยความกลัว มีไม่กี่คนที่มีร่างกาย 'ครบ32' ส่วนมากจะเป็นเด็กๆผู้โชคร้ายที่ถูกพวกมันทำร้ายไปหมด
" ไม่ต้องกลัวหรอก.. อยู่แบบฉัน พวกมันทำอะไรเธอไม่ได้ " อยู่ๆก็มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอในสภาพมอมแมม เด็กสาวถอยห่างเล็กน้อยด้วยความกลัว
" เธอเป็นใคร ? " เด็กสาวถามหวั่นๆ
" ฉันชื่อ 'ป๊อบปี้' ถูกมันพามาที่นี่ได้สามอาทิตย์แล้ว ไม่มีวี่แววว่าพ่อแม่จะมารับกลับเลย " เด็กหนุ่มพูดเศร้าๆ
" ฉันชื่อ 'แก้ว' .. พวกมันพาฉันมา ฮึก พวกมันฆ่าพ่อแม่ฉัน ฮือออ " เด็กสาวก้มหน้าร้องไห้อย่างทำอะไรไม่ถูก
ป๊อบปี้เดินเข้ามาหาแก้วก่อนจะนั่งลงข้างๆ แล้วลูบหัวเด็กสาวอย่างอ่อนโยน ทำให้เธอหายจากความกลัวได้บ้างเล็กน้อย
" ไม่ต้องกลัว เธออยู่กับฉัน.. เธอจะไม่เป็นอะไร " เขาบอก
" ฮึก.. แล้วทำไมเธอไม่ถูกตัดแขนเหมือนเด็กพวกนั้นล่ะ " เธอถามพรางสะอื้น
"..เธอไม่ต้องรู้หรอก แค่ไว้ใจฉันก็พอ "
" ไว้ใจได้แน่นะ..? "
" อืม "
จากนั้น... แก้วก็มีเพียงป๊อบปี้ที่เป็นเพื่อนกันอยู่เรื่อยมา....
สามเดือนผ่านมา...
ปัง !
เสียงปืนดังสนั่นในค่ำคืนที่มืดมิดของคืนๆหนึ่ง เด็กๆพากันกรีดร้องด้วยความกลัว พวกใจบาปพากันวิ่งหนีระห่ำ บ้างก็ยกปืนขึ้นมาตอบโต้พวก 'ตำรวจ' ที่เข้ามาจะจับพวกมัน
มีใครคนหนึ่งแจ้งตำรวจ...
ปัง ๆ ๆ !!!
" โว้ยยยย ใครมันแจ้งตำรวจวะ !! "
ปังง !!
" กรี๊ดดดดดดดดดด !! "
" หุบปาก ! "
เพี๊ยะะะ !!!
ร่างของแก้วล้มลงกับพื้นอย่างแรงตามแรงตบ ตามเนื้อตัวมีรอยแผลเต็มไปหมด จากเด็กสาวผิดขาวสะอาด ตอนนี้กลายเป็นเด็กขอทานเร่ร่อนผู้โชคดีที่ยังครบ32 ต่างจากเด็กคนอื่นๆที่สูญเสียอวัยวะไปบางส่วน
เหมือนที่ป๊อบปี้เคยบอกไว้... ถ้าเธออยุ่กับเขา เธอจะปลอดภัย เธอจะไม่ต้องมารับอันตรายเหมือนคนพวกนั้น แต่สิ่งที่เธอเองรับไม่ค่อยได้... 'ป๊อบปี้เป็นลูกชายของแก๊งจับเด็ก!'
ไม่นานนักที่แก้วรู้เรื่องนี้แล้วพยายามถอยห่าง แต่ดูเหมือนป๊อบปี้จะไม่ต้องการให้มันเป็นอย่างนั้น แก้วคือเพื่อนคนเดียวที่เขามีในชีวิต คนที่เข้าใจเขาในทุกๆอย่าง แต่อยู่ๆกลับมาห่างเหินแบบนี้..เขาไม่ต้องการ !
ในเมื่อเขาเป็นคนเอาแต่ใจ เก็บกด และร้ายกาจเพราะผู้เป็นพ่อสั่งสอนมาแต่เกิด มันกลายเป็นนิสัยของเขาที่แก้ไม่ได้ ยังไงซะ... ถ้าเขาอยากให้แก้วอยู่ใกล้ๆ และไม่ยอมให้หนีไปไหน เขาจะไม่ปล่อยเด็กนั่น !
" แก้ว ! นั่นแกทำอะไรแก้ว ? " ป๊อบปี้ที่เพิ่งวิ่งเข้ามาถึงกลับตกใจเมื่อเห็นสภาพของแก้ว
" ฮึยย มาแล้วเรอะ ! ถอยไปซะไอ้เด็กก่าง ! " มันตะคอกอย่างโมโห
" แกทำแก้ว ! ฉันจะฟ้องพ่อ ! "
เพี๊ยะะะ !!
ร่างของป๊อบปี้กระแทกลงกับพื้นอย่างไร้ความปราณีด้วยฝีมือของลูกน้องพ่อของเขา มันมองป๊อบปี้ด้วยแววตาที่เครียดแค้น
" เพราะพ่อแกที่แจ้งตำรวจ ! มันต้องการจะไสหัวพวกฉันไปเผชิญกับโลกอันโหดร้ายโดยที่มันจะหนีข้อกล่าวหาชั่วๆทั้งหมด ! แม้แต่ลูกชายแท้ๆ.. มันยังทิ้งไว้ที่นี่ "
" กะ.. แกพูดอะไร พ่อไม่ทำแบบนั้นแน่ " เด็กชายลุกขึ้นโต้อย่างไม่เชื่อหู
" แล้วตอนนี้พ่อแกอยู่ไหนล่ะ ! ตอบสิ ถ้ามันไม่หนีไป ตอนนี้มันอยู่ที่ไหน ! "
"...." เด็กชายไม่สามารถหาคำตอบได้ เพียงแต่มองซ้ายมองขวาหาผู้เป็นพ่อแต่ไร้ซึ่งวี่แวว... เขากลัวว่าพ่อจะทิ้งเขาไปจริงๆ.. พ่อกับแม่แท้ๆของเขา...
" เหอะ ! ฆ่าพ่อไม่ได้ ฆ่าลูกก็ได้วะ !!! " มันเตรียมที่จะไล่ปืนมาทางเขา แต่..
ปัง !
ร่างยักษ์ล้มลงกับพื้นด้วยวินาทีที่สิ้นลมหายใจ.. มีคนมาช่วยเขาไว้ได้ทัน...?
ตำรวจหลายนายวิ่งเข้ามาในห้องเล็กๆ พร้อมพากันช่วยอุ้มเด็กๆให้หนีออกมาจากที่นี่... ที่ๆถูกพวกมันวางเพลิง ! รอบตัวเริ่มมีไฟร้อนคุกคาม
ป๊อบปี้วิ่งเข้ามาหาแก้วที่นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้น พยายามที่จะพาเธอหนีก่อนจะจบชีวิตลงที่นี่... ขุมนรกแห่งนี้
" ไปเถอะแก้ว ! หนีกัน "
" ฮืออออ ! ไม่เอา ฉันจะตายที่นี่ ฮืออออ "
" ไม่เอาน่ะ ! เราไปเริ่มชีวิตใหม่กันเถอะ ไปเถอะนะแก้ว... "
"ฮือออ"
"ไว้ใจฉันสิ..."
" ฮืออออออออออออออออออ !!! "
" แก้ว... "
เปรี้ยงงงงง !!
แล้วทุกอย่าง... ก็วูบลง...
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
