Fic Naruto พันธสัญญาสีดำ ความเศร้า ความรัก ภาค1

 ทีมเหยี่ยวเดินทางมาถึงแคว้นอิคุ ซาสึเกะได้ใช้เนตรวงแหวนฉายภาพของเป้าหมายให้สมาชิกได้เห็น

โทบิสั่งการ”ถ้าจะให้ดี อย่าได้ทำการต่อสู้ยกเว้น เค้าจะหนี แต่อย่าทำร้ายเค้าจนถึงตาย”

“เข้าใจแล้ว”

ทั้งหมดแยกย้ายไป

…

ซาสึเกะพยายามสอดสายตามองหาเป้าหมาย แต่คนจำนวนมาก เพราะวันนี้มีงานเทศกาลชมจันทร์ของแคว้น

ชายหนุ่มคิดอย่างเศร้าๆ…ถ้าเธอยังอยู่ เราคงจะได้ไปเดทกันแบบคนรักทำกันสินะ…

ทางด้านคารินที่หาซื้อโอโคโนมิยากิของโปรดกินแก้หิวเพราะตั้งแต่เดินทางมาเธอยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเธอเลย ขณะที่กำลังนั่งกินที่ม้านั่งที่ไร้ผู้คนก็เผอิญไปเห็นร่างสูงของใครบางคนกำลังกัดกิน แอปเปิ้ลเคลือบน้ำตาลสีแดงสด อยู่ไม่ไกล

“อร่อยจัง”

ตาสีแดงเบิกกว้าง เมื่อเห็นเจ้าของเสียง เพราะนั่นคือเป้าหมายที่กำลังตามหา แต่ไม่รู้ว่าทำไมกัน เธอถึงกลัวเด็กหนุ่มคนนั้นขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

เด็กหนุ่มผมดำตรงมานั่งข้างๆสาวผมแดง พร้อมแกะห่อแอ๊ปเปิ้ลเคลือบน้ำตาลสีแดงสด “เค้าว่ากันว่า แอ๊ปเปิ้ลคือ ผลไม้แห่งชีวิตที่พระเจ้าประทานมาให้”เด็กหนุ่มกัดกินไปหนึ่งคำ”ยิ่งเคลือบน้ำตาลแบบนี้ ยิ่งอร่อย…คิดว่าไงครับ พี่สาว”

คารินมองหน้าของเด็กหนุ่มชัดๆ เค้าช่างเป็นเด็กหนุ่มที่งดงาม ดูอ่อนเยาว์ แต่ตาสีมรกตนั่นส่อประกายประหลาด

หญิงสาวยิ้มแห้งๆในใจเกิดกลัวคนข้างตัว อยากจะลุกหนี

คนข้างตัวกัดกินแอ๊ปเปิ้ลเคลือบน้ำตาลอย่างไม่สนใจ

“หมดซะแล้ว”

คารินรวบรวมความกล้าชวนสนทนา”คุณชื่ออะไร”

“ฮารุ ครับ แล้วคุณล่ะ”

หญิงสาวพยายามไม่ให้เกรง“คาริน คุณมาเที่ยวเหรอคะ”

“ไม่ใช่ครับ มาหาวัตถุดิบ”

“วัตถุดิบ?”

“กับของที่หายไปด้วย”

“เอ๋ คุณทำงานอะไรเหรอคะ?”

“เป็นหมอครับ…”

“เหรอคะ”

“ใช่ครับเพียงแต่…”คมมีดผ่าตัดที่ยาวมาจ่อลำคอของสาวผมแดงโดยที่เจ้าหล่อนไม่ทันตั้งตัว

สภาพในตอนนี้เหมือน เด็กหนุ่มคล่อมหญิงสาว เค้าค่อยๆเอาคมมีดชิดลำคอระหงส์ยิ่งขึ้น ตาสีมรกตฉายแวววิปริต เค้าแสยะยิ้ม “อย่าขัดขืนเชียว มีดนี่ มันคมมากนะครับ มันเฉือนเนื้อได้เหมือนเฉือนเนยเลย แถม ยังอาบยากรด ที่จะละลายเนื้อที่มันได้สัมผัสให้กลายเป็นเศษเนื้อได้เลยนะ”ร่างสูงโปร่งโน้มตัวเข้ากระซิบ”แล้วอย่าหาว่าไม่เตือน”เค้าค่อยๆเคลื่อนตัวออกห่างเล็กน้อยแล้วโน้มเลียที่มุมปากของร่างที่สั่นเทา ก่อนจะทำหน้าเบ้และเบือนหน้าถ่มถุย”รสชาตทุเรศ แต่”รอยยิ้มแสยะฉีกกว้าง ”…น่าสนใจ”

สิ่งที่สาวผมแดงคิดได้…โรคจิต ไอ้หมอนี่มัน โรคจิตสุดๆไปเลยนี่…

“ว่าคนอื่นในใจมันไม่ดีนะครับ”

คารินหน้าซีด เหงื่อผุดเต็มหน้า“ดะ..ได้ยินเหรอ”

“ตาสีทับทิมสวยๆมันบอกผมหมดแหละครับ ไม่เคยได้ยินเหรอ ว่าดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ กลัวมากงั้นสิ”

เงาสีดำคลอบคลุมทั้งคู่

ตู้ม!

จูโกะที่พุ่งเข้ามาโจมตีด้วยร่างอักขระคำสาป เค้าคว้าตัวสามผมแดงให้หลบมาข้างหลังตนพร้อมๆกับโจมตีร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่มเป็นเป้าหมาย

ชายผมส้มร่างยักษ์ต้องชะงักเมื่อเห็นเด็กหนุ่มที่เป็นเป้าหมาย เค้าเกิดกลัวใบหน้างามที่กำลังแสยะยิ้มมองเค้ากับคาริน

อักขระที่กลืนกินนั้นค่อยๆหดหาย ร่างสูงใหญ่สั่นเทา นี่เค้ากำลังกลัวเจ้าเด็กนี่เหรอ?

เด็กหนุ่มแสยะยิ้มหวาน ทำตายี พูดยียวนในขณะที่มือกำลังควงมีดผ่าตัดเล่น”เค้ากันว่า สัตว์มันจะรู้ทันทีว่า ใครแกร่งกว่า ดูท่าจะจริงนะ”สีหน้าอันยียวนแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม”พวกแกสินะ ที่เอาของๆชั้นไป”

จูโกะ”นายคือ เจ้าของโลงผลึกแก้ว…”

“ใช่…ใช่ ชั้นต้องยอมรับนะว่า ฝ่าอาคมทหารศิลามาได้”

จูโกะแข็งใจพูดประณีประนอมกับอีกฝ่ายอย่างสุภาพ”เราต้องการเจรจากับคุณ”

คิ้วเรียวบนหน้าของเด็กหนุ่มเลิกขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มยังคงประดับบนหน้า“หืม…ชั้นควรเจรจากับพวกแกเหรอ?”เด็กหนุ่มหัวเราะร่าราวกับคนเสียสติ”พวกแกมีค่าอะไรวะ สูงส่งมาจากไหนกัน ทำไมชั้นต้องเสียเวลามาเจรจา…โดยเฉพาะคนที่ชอบเอาดาบมาจ่อหลังแบบนี้”

‘ฉัวะ!’

คมดาบคุซานางิถูกปัดออกโดยมีดผ่าตัดอันเล็ก

ซาสึเกะกัดฟันกรอด…แรงดีจริง… เค้าถอยออกมาตั้งรับ”ชั้นต้องการความช่วยเหลือจากนาย”

“หือ…”ตาสีมรกตมองอีกฝ่ายพลางยิ้มพรายเมื่อเห็นเนตรวงแหวน”อุจิวะ…คุณช่างน่าสนใจ โดยเฉพาะเนตรวงแหวนนั่น ลายแปลกดีจัง”

“นายชื่ออะไร”

เด็กหนุ่มเก็บมีดผ่าตัด“ฮารุ ทายาทคนสุดท้ายของตระกูลผู้พิทักษ์สมบัติราชวงศ์”ชายหนุ่มโค้งตัวทำความเคารพ”ยินดีที่ได้พบ คุณอุจิวะ ซาสึเกะ”

“นายรู้จักชั้น?”

“แน่นอน ชื่อคุณดังกระฉ่อนขนาดนั้น คนที่ซ่อนตัวเงาอย่างผมต้องรู้และได้ยินเป็นธรรมดา แต่ไม่นึกว่า…จะนิสัยเสียถึงขนาด…ขโมยของๆผมมาได้ล่ะเนี่ย”

“ของๆนาย หมายถึงโลงผลึกแก้วน่ะเหรอ?”

“ใช่ครับ คุณนี่ก็เก่งนะ ที่ผ่านด่านทหารศิลากับกรงศิลาได้น่ะ”

ซาสึเกะทำหน้าฉงน กรงศิลาน่ะเค้าไม่ได้ทำอะไรนะ

แต่เด็กหนุ่มตบหน้าผากตัวเองเบาๆ”แย่จริง พวกแกนี่โชคดีชะมัด ชั้นดันลืมทำทหารศิลาอีกชั้นหนึ่ง”

ทีมเหยี่ยวทำหน้าเสียวเพราะถ้าต้องเจอทหารศิลาอีกชุด แบนเป็นกล้วยปิ้งแน่

“ร้ายกาจ”โทบิที่ออกมาจากมุมมืดชมเป๊าะ”อาคมแบบนั้น ทำให้เนตรของชั้นย้ายมิติไม่ได้”

เด็กหนุ่มยิ้มร่าและหันไปประจันหน้าชายสวมหน้ากาก”ก็แน่อยู่แล้ว…นั่นน่ะคือคาถาของราชวงศ์”

“เธอแอบเรียนมา?”

“แล้วแต่จะคิด เพราะมันไม่ใชเรื่องของพวกคุณ ว่าแต่พวกคุณมีธุระอะไรกับผมล่ะ”

โทบิชี้ไปที่ซาสึเกะ”เค้าคือคนที่มีธุระกับเธอ”

เด็กหนุ่มหันไปหาแล้วฉีกยิ้มหวาน”ว่ามาเลย แต่ไม่ฟรีหรอกนะ มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”

“ชั้นอยากให้นายชุบชีวิตคนรักของชั้น”

เด็กหนุ่มพยักหน้าอย่างเชื่องช้า”เธอตายมาแล้วกี่วันละครับ”

“เกือบอาทิตย์”

คุณหมอหนุ่มดุ“เกือบอาทิตย์นี่กี่วัน ขอชัดๆ”

“ห้าวัน”

“ร่างถูกเก็บไว้ในโลงผลึกแก้วสินะ ดีล่ะ ผมต้องไปดูอาการคนไข้ อย่างด่วนที่สุด หากพ้น7วัน จะชุบชีวิตไม่ได้”

ซาสึเกะออกคำสั่ง”ออกเดินทาง”

…

“หลงกลจนได้…”

“ใช่เลย เหมี๊ยว ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้านายล่ะนะ ที่จะนำสิ่งนั้นกลับมาน่ะ”

ฮารุชิกับทามะที่เฝ้ามองการเคลื่อนไหวของทีมเหยี่ยวแล้วก็ฮารุ จากมิติลับ ชายหนุ่มยิ้ม”พ่อเชื่อว่า ลูกจะต้องทำมันสำเร็จ”

…

โทบิลอบมองเกด็กหนุ่มนามฮารุ ดูบอบบางและอ่อนเยาว์มาก อ่านไม่ออก และมีรังสีบางอย่างที่ทำให้กลัวได้ ขนาดจูโกะที่มีอัขระคำสาป จะกลัวและเชื่อฟังแต่ซาสึเกะนั้น ยังกลัวจนอักขระหยุดไปเอง

แต่จะชักชวนให้เข้าพวกด้วย ท่าจะดีเพราะจะเสริมกำลังทัพได้

โทบิจึงเอ่ยถาม”ทำไม ต้องชุบชีวิตภายใน7วันล่ะ”

คนโดนถามยิ้ม”ไม่ขอตอบ ไม่อยากให้ความลับรั่วไหล”

“ขอโทษที”

การเดินทางใช้เวลานานพอสมควร มาถึงที่ฐานก็ยามสายของอีกวัน

ซุยเงสึมองผู้มาใหม่แล้วก็อดขนลุกซู่ไม่ได้…ไอ้ซาสึเกะ มันไปพาตัวอันตรายมาจากนรกขุมไหนวะเนี่ย…

“หิวจังเลย…”ฮารุบ่นออกมา

โทบิจึงกระซิบกับซาสึเกะ”เอาใจเจ้านี่ไว้ เราต้องชวนมันมาร่วมงานให้ได้”

ซาสึเกะพยักหน้าก่อนจะสั่งสองสาว“คาริน ซายะไปซื้อข้าวมา”

“เอ่อ อะ อื้ม”

ซายะไม่อาจขัดอะไรได้เพราะกลัวปีศาจอย่างไม่รู้สาเหตุ

“ขอข้าวปั้นสัก สามสิบก้อนนะ นี่เงิน เดาได้เลยว่าพวกคุณไม่ค่อยมี”เด็กหนุ่มส่งเงินปึกหนาให้”ขอเนื้อย่างเสียบไม้อีกยี่สิบไม้ หมึกย่างสามสิบไม้ อ้อ ขอชาอู่หลงขวดใหญ่สองขวดนะ”

ทำเอาคนที่เหลือมองอย่างเด็กหนุ่ม ด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ เพราะตัวบางๆแบบนี้เอาไปยัดไว้ส่วนไหน กินยั่งกะปอบก็ไม่ปาน

ทำเอาซาสึเกะนึกถึงคนรักของเค้า เจ้าหล่อนกินจุมาก แต่กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน  ตาก็สีเดียวกันเลย…เด็กหนุ่มส่ายหัวไล่ความคิดพิเรนทร์ๆออกไป

สาวผมแดงรีบไปซื้อ

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป สองสาวต่างผิวสีกลับมาที่ฐานพร้อมกับอาหารที่สั่งไว้ ทำให้พวกเธอเหมือนบ้าหอบฟาง

ฮารุนำของกินเปิดออกและจัดการกินคนเดียวไม่เผื่อแผ่ใคร

ไม่นาน ของกินจำนวนมากก็หมดลง เด็กหนุ่มดื่มชาอู่หลงขวดสุดท้ายจนหมด “เอาล่ะ เธอคนนั้นอยู่ที่ไหนล่ะครับ”

“ตามมา”

เมื่อมาถึงห้องที่เก็บโรงผลึกแก้วที่มีร่างของสาวผมชมพูอยู่ข้างใน

คุณหมอปีศาจจัดการเปิดโรงออก ไอเย็นลอยออกมา เค้าค่อยๆยกแขนบางขึ้นมาจับ

“อาการพอเยียวยาได้”

ซาสึเกะเริ่มมีความหวัง”นายรักษาได้”

“ครับ แต่พลังชีวิตเธอแทบไม่เหลือแล้ว เราต้องหาพลังชีวิตให้เธอ ผมจะใช้ยาทิพย์พยุงอาการเอาไว้ก่อน เพราะเราต้องการวัตถุดิบที่เหมาะสม”ว่าจบเด็กหนุ่มก็เปิดกระเป๋าใบเล็กสีดำที่เหน็บเอวออกแล้วหยิบหลอดแก้วที่บรรจุยาสีอำพันมาจากนั้นก็นำเข็มฉีดยามาแล้วบรรจุยาลงเข็มก่อนจะฉีดยาเข้าเส้นเลือดให้กับร่างที่ไร้ลมหายใจ

ไม่นาน หน้าที่ขาวซีดเป็นกระดาษก็กลับมามีสีเลือด แต่ก็ไม่ขยับหรือหายใจ เด็หนุ่มบรรจงวางแขนของคนที่ไร้ลมหายใจให้คืนที่แล้วปิดฝาโรงให้โรงผลึกแก้วทำงานอีกครั้ง”เราต้องใช้ห้องใหญ่กว่านี้”

อุจิวะหนุ่มสงสัย“หมายความว่ายังไง”

“สงสัยใช่มั้ยว่าทำไมพ้น7วัน จะไม่สามารถชุบชีวิตได้น่ะ”

โทบิพยักหน้า”ใช่”

“เพราะว่า เซลล์ในร่างกายมนุษย์จะตายหมด ไม่สามารถฟื้นได้ ผมต้องใช้ห้องใหญ่ๆที่มีพลังจักระมาก เพราะต้องใช้ในการลำเลียงพลังชีวิต”

โทบิคิดหนัก…ถ้าห้องแบบนั้นก็ต้องเป็นฐานลับใหญ่ ของแสงอุสาน่ะสิ ช่วยไม่ได้ เราต้องตามน้ำไปก่อน…”ได้ จากที่นี่ก็ต้องเดินทาง1อาทิตย์ เธอสามารถพยุงอาการเด็กคนนั้นได้ไหม”

“ได้ครับ ยาทิพย์สามารถพยุงอาการเธอได้สัก ห้าชั่วโมง แต่วางใจ ผมมียาทิพย์เหลือเฝือ แต่ถ้า…”เด็กหนุ่มหยิบหลอดแก้วที่บรรจุยาสีดำออกมา”พวกแกคิดไม่ซื่อกับชั้น เธอตายแน่”

ซาสึเกะถาม”ยาอะไร”

“ยาทำลายเซลล์ คนหรือศพที่ได้รับยาทิพย์แล้ว โดนยาชนิดนี้แม้แต่หยดเดียว ไม่มีทางฟื้นขึ้นมาตลอดกาล หรือคนที่ไม่ได้รับยาทิพย์ หากโดนยาตัวนี้ไป ก็จะ ทรมานจนตาย ไม่เชื่อ พ่อจะสาธิตให้ดูนะ”ว่าจบเด็กหนุ่มก็ใช้มีดกรีดแขนตัวเอง ให้เลือดไหลลงพื้น จากนั้นก็เปิดหลอดแก้วหยดยาสีดำออกไปหยดหนึ่ง เลือดบนพื้นมีควันที่ส่งกลิ่นเหม็นและฉุนจมูกลอยมาเพียงไม่นาน เลือดนั้นก็สลายไปเหลือแต่คราบบนพื้น

คาริน ซุยเงสึ ซายะและจูโกะหน้าซีด

โทบิ…ร้ายกาจ…

ซาสึเกะกำหมัดแน่น…เจ้านี่ระวังตัวแจเชียว เอาซากุระเป็นประกันและไม่วายมาขู่อีก…

เด็กหนุ่มจัดการเก็บยาทำลายเซลล์ให้เข้าที่ก่อนจะใช้คาถาแพทย์รักษาแผล

ซาสึเกะถามอีกครั้ง“นายรักษาได้ใช่ไหม”

“แน่นอนครับ ตอนนี้เราต้องเคลื่อนย้ายเธอไปที่ห้องที่ผมต้องการ และจากนั้น…เราจะหาวัตถุดิบสำหรับการชุบชีวิตเธอและอีกอย่างคุณควรจะทำใจในเรื่องบางเรื่องนะครับ”

“อะไร”

“ความทรงจำของเธออาจจะหายไป เพราะหัวใจหยุดทำงานไปหลายวัน ความทรงจำอาจจะสูญหาย”

“ไม่เป็นไร”

“หือ ไม่เสียดายเหรอครับ”

“ขอแค่เธอฟื้นขึ้นมา ความทรงจำหายไปชั้นไม่สน แต่ว่า…มันจะมีโอกาสกลับมาใช่ไหม ความทรงจำน่ะ”

“แน่นอนครับ แต่อาจจะนานหน่อย”

โทบิถาม”วัตถุดิบที่ต้องการคืออะไร”

“ไม่ขอบอกนะครับ เพราะว่า”เด็กหนุ่มฉีกยิ้มกว้าง ตาสีมรกตสาดประกายเหี้ยม”บอกตอนนี้ก็ไม่สนุกน่ะสิ”

 

 

กลับมาแล้วนะ เข้ามาเม้น มาโหวต ให้คะแนนเค้าเยอะๆนะ เค้าจะได้มีกำลังใจมาอัพบ่อยๆนะ ไม่เม้น ไรท์งอลนะจ๊ะ