Fic Naruto พันธสัญญาสีดำ ความเศร้า ความรัก ภาค1

โทบิที่ออกมาสำรวจรอบๆโรงเตี๋ยม คืนนี้ช่างเงียบสงบ มีแต่เสียงลมพัดเบาๆเท่านั้น นินจาสวมหน้ากากพึมพัมกับตนเบาๆ “หรือเด็กนั่นจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ”เท่าที่ดูจากการตอบคำถามของเด็กสาว ไม่มีการโกหก ไม่เสแสร้ง ดูเป็นธรรมชาติ ไอ้เค้าจะใช้เนตรวงแหวนเค้นเจ้าหล่อน ซาสึเกะก็ดันกลายมาเป็นโล่ให้เด็กสาวโดยอัตโนมัติซะงั้น จะทำอะไรก็ไม่ถนัด  ยังไงก็ลองกล่อมมันดูดีไหมนะ

“มันคงจะยอมหรอก”

อีกด้าน

ฮารุชิกับทามะเดินทางมาถึงน้ำตกนิลกาฬ ที่ๆแสงสว่างมิอาจส่องถึง เค้าหยิบคบไฟที่พกมาแล้วทำการจุดไฟ เพื่อให้ความสว่าง ชายหนุ่ม?ยิ้มละไม มองน้ำตกสีดำราวกับว่ามันเป็นบ้านที่แสนคุ้นเคยมานานแสนนาน

“คิดถึงจัง ไม่ได้มาที่นี่ กี่ปีแล้วนะ”

ทามะเอ่ยอย่างละเหี่ยใจ”แต่ชั้นว่า มันสยองไม่เปลี่ยนเลยนะ”

ฮารุชิชักดาบคู่ออกมา ‘อยากรำลึกความหลังหน่อยไหมครับ ซึบารุซัง’

‘ไม่ล่ะ ยัยหนูปลอดภัยดีใช่มั้ย’

‘แน่นอนครับ เธอมีโล่แล้วนี่นา’

‘ก็เจ้าหนุ่มที่คุณเคยปะทะด้วยยังไงล่ะครับ’

ถามว่าทำไมฮารุชิถึงรู้ว่าซาสึเกะเคยปะทะกับดาบของเค้า น่ะเหรอ? เค้าแค่ใช้คาถาตรวจความจำในดาบก็พอรู้แล้วล่ะ ว่าหน้าตาของซาสึเกะเป็นยังไง

ซึบารุในร่างดาบเอ่ยขึ้น ด้วยน้ำเสียงหน่ายๆ‘ฝีมือดีแต่ใจร้อนว่ะ’

‘จริงเหรอครับ ผมอยากทดสอบเค้าจัง’

‘ถ้าความลับไม่แตกก็เชิญ ยัยหนูก็เก่งขึ้นนะ แต่ทำไมไม่ยอมหนี ชั้นไม่เข้าใจ’

‘เพราะความรักล่ะมั้งครับ’

‘ห๊า! ยะ…อย่าบอกนะว่า ยัยหนูชอบไอ้เด็กหัวเป็ดนั่นน่ะ!?’

‘คงจะเป็นอย่างนั้นนะครับ ’

‘แกไม่หวงลูกเลยรึไงวะ ขนาดชั้นเป็นปู่ทวดยังหวงเลย’

‘ไอ้หวงก็หวงอยู่หรอก แต่จะไปห้ามเค้าน่ะมันก็ไม่ดีนะ กังวลเรื่องอดีตของผมเหรอ?’

ซึบารุสะอึก เมื่อโดนหลานรู้ทัน เพราะฮารุชิเคยผิดหวังกับคนตระกูลอุจิวะมาก่อน

ฮารุชิเข้าใจทวดที่เป็นเสมือนเพื่อนตาย เค้ารักซากุระ ซึ่งเป็นเหลนมาก ‘เรื่องของหัวใจน่ะ ให้เจ้าตัวเป็นคนตัดสินใจเถอะครับ ’

เค้าเองก็เคยเป็นวัยรุ่นเคยมีความรัก เหมือนกันนะ เค้าไม่ได้มีอคติอะไรกับใครหรอก

แต่ตอนนี้ เค้าต้องเตรียมการต้อนรับผู้ที่จะมาเยือนที่นี่ซะก่อน  ร่างสูงใช้ดาบคู่วาดวงอักขระอย่างบรรจงโดยมีทามะ นั่งระวังหลังให้

เจ้าแมวผีเอ่ยขึ้นมาอย่างละเหี่ยใจ”นายดูมีความสุขดีจังเลยนะ”

“แน่นอน ใครอยากมาเป็นเขยชั้น มันก็ต้องเจอแบบนี้แหละ”

“เดี๋ยวยัยหนูก็โดนลูกหลงหรอก”

“ถ้าปกป้องยัยหนูของชั้นไม่ได้ ก็อย่าสะเออะมาเป็นเขยชั้น”ฮารุชิแสยะยิ้ม แบบปีศาจ

งานนี้ทำเอาทามะสะดุ้งเมื่อเห็นว่าผู้เป็นนาย ได้กลับมาเป็นปีศาจ …ท่าทางจะหวงยัยหนูโคตรๆเลยนี่หว่า…

ซึบารุในร่างดาบได้แต่คิด…เออ ให้มันได้ยังงี้สิ โชคดีสำลีแปะหัวนะ ไอ้เป็ด…

ชายหนุ่มที่ในตอนนี้เข้าโหมดปีศาจเต็มร้อยแล้ว”คิก คิก คิก เจอดีแน่ไอ้เป็ด ขอจัดหนักหน่อยก็แล้วกัน” …อยากรู้จังเลยว่าจะตอบโต้ยังไง…

คนถูกบ่นถึง สะดุ้งโหยง “ ทำไมรู้สึกเสียวสันหลังวูบๆนะ”

ร่างในอ้อมแขนสะลืมสะลือ”มีอะไรเหรอ”

“ไม่มีอะไรหรอก หลับต่อเถอะ”

รุ่งเช้า…

ซาสึเกะรู้สึกตัวก็ตอนที่ซากุระ หอมแก้มเค้าแล้วกระซิบข้างหู”ตื่นได้แล้วค่ะ เช้าแล้วนะ”

เด็กหนุ่มแกล้งหลับต่อโดยพลิกตัวไปอีกด้าน

ซากุระเก็ทมุขของแฟนหนุ่มทันทีจึงกระซิบข้างหู”ถ้าไม่ตื่น จะให้คารินกับซายะมาปลุกนะ”

งานนี้ทำเอาซาสึเกะลุกพรวดทันที ก่อนจะมองยัยตัวดีที่ยิ้มหวาน”ช่างสรรหามุขมาแกล้งนะ ที่รัก”

“ฮิ ฮิ ชั้นไม่ได้แกล้งนะ ถ้าเตือนแล้วไม่ฟัง ชั้นเอาจริง”

งานนี้ทำเอาอุจิวะ ซาสึเกะ เหงื่อตกถ้าเป็นซายะ เจ้าหล่อนก็ไม่ได้อะไร อย่างมากก็แค่สะกิด แต่คารินต่างหาก คงไม่จบแค่สะกิดแน่

“ขนลุก”

“อย่าให้สองคนนั้นได้ยินเชียว  ชั้นเชื่อว่าซาสึเกะคุงคงไม่ได้หมายถึงซายะจังหรอกนะ”

เด็กหนุ่มทำได้แต่พยักหน้า

“ไปอาบน้ำเถอะ”

“อืม”

พอซาสึเกะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ซากุระที่สวมเสื้อคลุมแล้วก็นำเสื้อคลุมมาสวมให้ร่างสูง แล้วจัดเสื้อคลุมให้เรียบร้อย

“เรียบร้อยแล้ว”

เด็กหนุ่มหยิบดาบและกระเป๋ามาแล้วจูงมือซากุระออกจากห้อง

ซากุระสังเกตว่าโทบิเองก็มารออยู่ก่อนแล้ว เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อย แต่ก่อนจะออกเดินทาง หญิงชราเจ้าของโรงเตี๋ยมก็เอ่ยขึ้น

“แม่หนูผมชมพูนี่คุ้นๆดีนะ เหมือนเคยเจอเลย”

ซากุระยิ้มละไม”เหรอ ตอนไหนรึคะ?”

“มันก็ตั้ง สามสิบ สี่สิบปีก่อนแล้ว แต่…ตอนนั้นเป็นผู้ชาย ตัวสูง สูงกว่าพ่อหนุ่มคนนี้อีก”ว่าพลางชี้ไปที่ซาสึเกะ”รูปหล่อ ผมดำ ตาสีเขียวสวยเหมือนกับหนูเลย เค้าก็มาพักที่นี่แค่ครั้งสองครั้ง แล้วก็ไม่มาอีกเลย”

ซากุระรู้ทันทีว่า พ่อของเธอเคยผ่านมาที่นี่แน่นอน และตอนนี้เค้าคงจะสิงร่างเทียมออกมาข้างนอกสินะ ตอนนี้คงจะอยู่ที่น้ำตกนิลกาฬแล้วแน่ๆ…

“ขอบคุณนะคะ ที่บอกเรื่องนี้กับหนู”

“เอ๋ ขอบคุณเรื่องอะไรจ๊ะ”

“ไม่มีอะไรค่ะ ช่างมันเถอะ”

ทีมเหยี่ยวเดินเท้ากันต่อไป หิมะเริ่มโปรยปรายสีหน้าของซากุระดูหม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด

โทบิจึงเอ่ยขึ้น”พ่อเธอคงจะเคย ผ่านมาที่นี่สินะ”

“คงประมาณนั้นค่ะ คงเป็นช่วงที่ต้องออกจากหมู่บ้านไป หลังสงครามน่ะค่ะ”

ซาสึเกะเอ่ยถามโทบิ”คุณรู้ประวัติ คุณฮารุชิดีเหลือเกินนะ”

“เค้าเป็นคนเก่ง เรื่องนี้ใครๆก็รู้ ว่าทำไม ฮารุโนะ ฮารุชิ ต้องออกจากหมู่บ้าน ทั้งๆที่เป็นนินจาแพทย์ เพราะโดนสอบสวนบีบคั้นต่างๆนาๆถึงแม้ว่าจะไม่โดนเอาไปทรมาทรกรรมอะไรหรอก พูดง่ายๆไม่มีใคร ทำอะไรเค้าได้ถนัด”

“ทำไมคะ?”

“โฮคาเงะรุ่น3 ช่วยเค้าไว้น่ะ และก็ คุณ ฮิโตมิ เธอรู้จักรึเปล่า?”

ซากุระพยักหน้า คนนี้เธอรู้จักดีเลย ก็เป็นลุงเขย ที่เป็นองครักษ์นินจา แต่เสียไปก่อนเธอจะเกิดยังไงล่ะ ทำให้ป้าของเธอไม่มีลูก และก็ไม่คิดแต่งงานใหม่ เพราะรักลุงเขยมาก

“ใครน่ะ ซากุระ”

เด็กสาวยิ้ม”ไม่บอกดีกว่านะ”

“มีความลับกับชั้นรึ”

ซากุระลูบแก้มร่างสูงเบาๆ”ขี้เกียจบอกจ้ะ เป็ด ช่วงนี้ยิ่งไม่ค่อยสบายนะ”มือบางที่ลูบแก้มค่อยๆออกแรงบีบ

“เจ็บ”

โทบิแซว”เธอนี่มันเริ่มโหดเหมือนพ่อเธอเข้าให้แล้วนะ”

ซุยเงสึสะดุ้ง…เดี๋ยวนะ พ่อยัยนี่เป็นนินจาแพทย์ไม่ใช่รึไง แพทย์โคโนฮะทุกคนมันโหดทุกคนเลยรึไง!...

“พ่อโหดแค่ไหนเหรอคะ”

โทบิตอบเสียงใส“เท่าที่รู้มา เค้าเคยสอบสวนสายของแสงอุสาจนมันคลายความลับ ดีที่พวกเราเปลี่ยนแผนทัน เท่าที่จำได้ ฮารุชิเค้าซ้อมจน ม้ามแตก ไตฉีก ซี่โครงหักไป3ซี่  หน้าบู้บี้ ฟันหักหมด รีดความลับได้หมดแล้ว สายคนนั้นหายใจได้แค่ สี่ชั่วโมงก็กลับบ้านเก่าเลย”

ซากุระตาเป็นประกาย

คนที่เหลือหน้าซีด…คนพ่อยังขนาดนั้น คนลูกจะขนาดไหน…

ซากุระนึกสนุกอยากล้อชายคนรักเล่น  หล่อนเข้ามาอ้อนซาสึเกะโดยการกอดแขน”ซาสึเกะคุง เราเล่นSMกันไหม คืนนี้ มีแค่เชือกกับเทียนก็ไม่เป็นไร เค้าจะทำให้ที่รักร้องซี้ดทั้งคืนเลย”

ซาสึเกะอุ้มคนรักให้มาประจันหน้ากับตน”ที่รัก ล้อเล่นมากไปแล้วนะ ไม่น่ารักเลย เดี๋ยวฟัดโชว์ตรงนี้เลย”

“เค้าล้อตัวเองเล่นน่า”

การเดินทางมีเสียงหัวเราะพูดคุยกันตลอดทาง

พอมาถึงทางเข้าน้ำตกนิลกาฬ บรรยากาศนั้นช่างน่าหดหู่ยิ่งนัก ถึงแม้ว่า สภาพรอบนอกจะปกคลุมไปด้วยหิมะ แต่พื้น และน้ำตกล้วนเป็นสีดำ

“ตัดกันดีจัง”

…มาถึงแล้วสินะ ซากุระ ลูกเตรียมหลบให้ดีล่ะ…

ซากุระสะดุ้งโหยง เมื่อได้ยินพ่อโทรจิตมาเตือนแบบนี้

“เป็นอะไรไป”ซาสึเกะเอ่ยถาม

ซากุระรีบแก้ตัวโดยการกุมอกซ้าย“เจ็บอกน่ะจ้ะ ไม่มีอะไรหรอก ”

คารินสบถเบาๆ”สำออย”

ซายะหรี่ตาสังเกตอาการ ใบหน้าของซากุระดูซีดเซียว  …อยากจะรู้จริงๆว่า จะมีชีวิตได้นานแค่ไหนกัน…

โทบิคิด…เสียดายจริงๆ ถ้าเด็กคนนี้ตายไป เหมือนคุณฮารุชิมาก น่าเสียดาย หวังว่ายาทิพย์คงจะช่วยเธอได้นะ เด็กน้อย…

‘โอ้ววว!!’

เสียงปริศนาดังขึ้น ก้อนหินสีดำเล็กใหญ่ ค่อยๆรวมตัวกันจนเป็นรูปร่าง เป็นทหาร ถือขวานพร้อมรบ

ซุยเงสึโวยเป็นแรก”นี่มันอะไรกานนนนน”

ซายะ”ตัวเดียวยังพอว่า แต่นี่มัน สองตัวเลยนี่หว่า”

ซากุระมองอย่างอีหลักอีเหลือ…ชัดเลยฝีมือใคร…กว่าเราจะจัดการได้ก็แทบตาย แขนเกือบเดี้ยง…

“หึ กระจอกแค่พันปักสะ…”

โครม!!

ทหารศิลายักษ์เข้าจู่โจม ทำเอาทีมเหยี่ยวต้องกระโดดหนีกันไปคนละทาง

ซาสึเกะรีบประสานอินใช้พันปักษาเข้าจู่โจม ทหารศิลาทั้งสอง

โครม!!ร่างของทหารศิลาได้แตกสลาย แต่เหล่าศิลาก็กลับมารวบตัวอีกครั้งในเวลาไม่นาน

“กรี๊ดดดดดดดด!!!”เสียงกรี๊ดของคารินดังขึ้น เมื่อทหารศิลาอีกตัวกำลังกระทืบลงบนตัวเธอ

แต่แทนที่จะถูกเหยียบ สาวผมแดงก็ลืมตาก็พบว่า ซากุระใช้สองมือยันเท้าเจ้าทหารศิลาเอาไว้ “หนีไปสิ”

คารินทำอะไรไม่ถูก ซุยเงสึรีบเข้าไปคว้าตัวเธอเอาไว้ได้ทัน

ทหารศิลาใส่แรงกระทือร่างบางซ้ำ ทำให้ซากุระ นินจาแพทย์ที่มีพลังช้างสารล้มหงายท้อง เจ็บหลังและมึนงง ทหารศิลาจะกระทืบซ้ำ

“ซากุระ!!!”ซาสึเกะพุ่งเข้ามาหมายจะช่วยซากุระที่กำลังจะถูกเหยียบ

โทบิย้ายมิติ อุ้มเด็กสาวออกมาจากการถูกเหยียบได้ทันอย่างหวุดหวิด ชายสวมหน้ากากเอ่ยถามร่างในอ้อมแขน “ไหวไหม”

เด็กสาวไม่ตอบเพราะสตินั้นเริ่มจะเรือนรางเต็มที  เค้ารีบเขย่าตัวเรียกสติ

ซากุระรู้สึกตัว”อ๊ะ ที่นี่ หลบ”เด็กสาวรีบผลักชายสวมหน้ากากให้ออกห่าง ได้ทันทีก่อนที่เจ้าทหารศิลาจะพาดขวานใส่

ซาสึเกะรีบเข้าไปคว้าตัวของคนรักไว้ในอ้อมแขน “เป็นยังไงบ้าง”

“มึนๆน่ะ”

ซาสึเกะเห็นว่าอาการของร่างบางกำลังจะกำเริบ อุจิวะหนุ่มจำต้องกระโดดหนีการโจมตีของทหารศิลายักษ์

“อดทนไว้ก่อนนะ”

“หลบเร็ว ซาสึเกะ”

ซาสึเกะ รีบพาซากุระมาหลบที่อีกมุมหนึ่ง  แล้วใช้คาถาสายฟ้าจัดการ

โทบินั้น แม้จะพยายามใช้คาถาย้ายมิติ จัดการเจ้าทหารศิลา แต่ไม่ได้ผล …กับดักเหรอ ย้ายมิติยังไม่ได้ผลแบบนี้ ไม่น่าใช่ฝีมือของนินจาทั่วไป เป็นอาคมสินะ แต่เป็นใคร…

ซากุระเห็นว่า แขนของซาสึเกะเริ่มไม่ไหวแล้ว เมื่อทหารศิลาจู่โจมอีกครั้ง เด็กสาวรวบรวมจักระไว้ที่มือซ้าย แล้วจัดการต่อยจนทหารศิลาล้มตึง แต่มันก็ลุกขึ้นมาจะชกเธอตอบนี่สิ

“ระวัง!”

โทบิใช้วิชาย้ายมิติพาร่างของเธอหลบได้ทันการ แล้วพามายืนข้างซาสึเกะ โดยอุจิวะหนุ่มได้กระชากตัวเด็กสาวไว้ข้างตัว

นินจาสวมหน้ากากบ่น”ใช่เวลามาหึงหวงกันไหม”

“หลบ!!”เสียงหวานของซากุระเรียกสติ อุจิวะหนุ่มคว้าตัวเธอหลบไปทันที พอมองสมาชิกในทีมก็พบว่า ซุยเงสึก็พาคารินหลบกันอย่างทุลักทุเล เช่นเดียวกับจูโกะที่ตอนนี้ จับซายะพาดบ่าเพราะเจ้าหล่อนสลบไปแล้ว ซาสึเกะอุ้มซากุระไว้ในอ้อมแขน กระโดดหลบเช่นเดียวกับโทบิ สมองก็เริ่มประมวลผลหาทางจัดการไอ้ยักษ์เจ้าปัญหา เนตรวงแหวนของเค้าก็ไปสะดุดเข้ากับอักขระที่น่าจะเป็นศูนย์กลางของอาคม เค้ารีบพาร่างในอ้อมแขนหลบในที่ปลอดภัย “รอตรงนี้ก่อนนะ”

ซาสึเกะกระโจนไปตรงกลางแล้วปล่อยจักระสายฟ้าไปที่ดาบแล้วปักลงบนวงเวทย์

โอ้ววววว

มันได้ผล ทหารศิลาค่อยสลายไป แต่ยังไม่ทันที่ทีมเหยี่ยวคนอื่นจะวิ่งเข้าหา กรงที่ทำจากหินก็ปรากฏขึ้น ซากุระที่ระวังตัวอยู่นั้น หลบออกมาทันเช่นเดียวกับซาสึเกะ โทบิที่ยืนอยู่อีกมุมใช้คาถาย้ายมิติหนีแต่ไม่สามารถใช้ได้ ทำให้เค้าถูกขังอยู่ในกรงหินสีดำ เช่นเดียวกับซุยเงสึ คาริน ซายะและก็จูโกะ

“เกิดอะไรขึ้น”ซาสึเกะโพล่งถาม

โทบิอธิบายอย่างใจเย็น”มันคงจะเป็นคาถาอาคมซ้อนแน่ เมื่อทำลายทหารศิลาได้ กรงหินก็จะทำงาน ใช้คาถาย้ายมิติก็ไม่ได้ แสดงว่าที่นี่ต้องมีอะไรแน่ ระวังตัวด้วย”

ซาสึเกะพยักหน้า แล้วชักดาบออกมา แล้วก็หาซากุระที่อยู่ไม่ไกล แต่แล้ว

“กรี๊ดดดด!!”สายน้ำที่เย็นได้จับตัวกันเป็นรูปมือขนาดใหญ่มาจับร่างของเด็กสาวแล้วพาเข้าไปในน้ำตก

“ซากุระ!!”อุจิวะหนุ่มพุ่งตามไปติดๆ

พอเข้ามาในน้ำตก กลับไร้ร่องรอยของซากุระ

“ซากุระ อยู่ที่ไหน ส่งเสียงหน่อย”

สักพักก็มีเสียงตอบกลับมา

“ทางนี้…ทางนี้…นี้..นี้…นี้”

“ข้างหน้าเหรอ”

เด็กหนุ่มวิ่งตรงไปทัน

การกระทำของ อุจิวะ ซาสึเกะ อยู่ในสายตาของสามฮารุโนะ ใช่  สามฮารุโนะ คือ ซากุระ ฮารุชิ ซึบารุ(ในร่างของดาบ) และเจ้าแมวผีทามะ

ตอนนี้อยู่ในฐานที่ซ่อนอยู่หลังน้ำตก แถมยังมีจอภาพที่สามารถมองเห็นทุกที่ ในอาณาเขตน้ำตก

“พ่อเล่นอะไรกันคะ”

คนถูกถามเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม“อยากเชือดเป็ดจ้ะลูก”

ซากุระมองคนเป็นพ่ออย่างงงงวย ซากุระถามซึบารุในร่างของดาบ

‘พ่อเค้าเป็นอะไรไปคะ? ดูมีความสุขชอบกล’

‘เข้าโหมดปีศาจน่ะยัยหนู ’

‘ปีศาจเหรอคะ ปีศาจอะไร?’

ซึบารุตอบด้วยน้ำเสียงเหม็นเบื่อ เพราะหมั่นไส้พ่อของเด็กสาว‘ปีศาจหวงลูกน่ะ มันเป็นปีศาจที่จะคอยแกล้งผู้ชายที่เข้ามาเป็นเขย’

“ใจร้ายจัง ซึบารุซัง ว่าผมเป็นปีศาจได้ไง”

ซากุระเข้าไปพิงไหล่ของพ่อ  “ความจริงถ้าเราเป็นครอบครัวธรรมดาๆ ที่มีความสุขก็ดีสิ”

ฮารุชิลูบหัวบุตรสาวอย่างรักใคร่ “ขี้อ้อนเหมือนแม่เลยนะ”

ตาสีมรกตคมกล้าของฮารุชิเห็นว่า เป้าหมายมาถึงจุดที่ตนต้องการแล้ว “พ่อไปล่ะ”

“พ่อจะไปไหนคะ?”

คนถูกถามยิ้มหวานละมุม“ไปเชือดเป็ด”

ซากุระนิ่งเงียบ ทำได้แต่ถอนใจ “ขอให้สนุกค่ะพ่อ”

กลับมาทางด้านซาสึเกะที่ตรงเข้าไปตามเส้นทางไปเรื่อยๆจนมาถึงที่ๆคล้ายห้องโถงและมีทางตรงไปต่อ แต่ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะวิ่งต่อ

ชิ้ง!

ชายปริศนาก็พุ่งเข้ามาพร้อมดาบในมือ ดีที่ซาสึเกะใช้ดาบของตนกันได้ทัน ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังใช้อาวุธยันกันอยู่นั้น

“แกเป็นใคร”

ชายปริศนาเอ่ยอย่างอารมณ์ดี“แรงเยอะดีนะ”

ซาสึเกะกัดฟันกรอดๆ แรงคนตรงหน้ามันมากมายมหาศาล แถมใช้เนตรวงแหวนจัดการไม่ได้อีกต่างหาก เพราะเจ้านี่ดันปิดหน้าซะมิด

อุจิวะหนุ่มกระโดดออกห่าง พลางหายใจ แต่หายใจไม่ได้เต็มที่ก็โดน ชายคนนั้นใช้ดาบเจ้าจู่โจมแบบไม่ยั้ง ตัวเค้าที่แรงจะหมดก็ทำได้แต่หลบก็เท่านั้น แถมยังไม่สามารถหาจังหวะโต้กลับได้

“แบบนี้จะไปปกป้องใครได้”

ชายปริศนาปล่อยหมัดใส่

ตู้ม!

ซาสึเกะเบี่ยงตัวหลบได้ทัน ทำให้หมัดของชายชุดดำพลาดไปโดนกำแพง แรงหมัดนั้นทำให้กำแพงบุบไป และยังเกิดรอยร้าว

…ถ้าเราโดนล่ะก็ หน้ายับแน่ …

ทางด้านซากุระที่ตอนนี้นอนกินขนม(ที่พ่อเอามาให้เผื่อเธอหิว )ข้างๆคือทามะ ที่นอนดูอย่างสบายอารมณ์

“สบายไปไหมยัยหนู”

ซึบารุที่ตอนนี้ได้กลายร่างเป็นคนเพราะซากุระกรีดเลือดตัวเองให้ เพราะเค้าขอร้อง

“ก็สบายดีค่ะ ตอนนี้หนูกำลังจะดูเจ้าคนสวมหน้ากากนั่นอยู่ ท่าทางความสามารถจะเป็นการเคลื่อนย้ายมิติยังนั่งเฉยๆแฮะ”

“เมี๊ยว นั่นน่ะคือวิชาลับ คุกศิลา คนที่ถูกขังจะไม่สามารถใช้คาถานินจาได้เลย แน่นอน วิชาย้ายมิติก็เหมือนกัน วิธีแก้ก็คือต้องให้ฮารุชิที่เป็นคนใช้คาถา คลายให้”

ซึบารุเลิกคิ้ว“วิชาอะไรน่ะทามะ มันไม่น่าจะใช่วิชาของฮารุโนะนะ ตั้งแต่ทหารศิลาแล้ว”

“วิชาลับของราชวงศ์ยังไงล่ะ ยัยหนู จำเนื้อความในจดหมายไม่ได้รึไง ฮารุชิเค้าคาดการณ์เอาไว้แล้ว ว่าคนที่ต้องได้รับจดหมาย ก็คือเธอ”

คำพูดของทามะทำเอาเด็กสาวเย็นไปทั่วกาย เธอไม่ได้ตกใจที่พ่อใช้วิชาของราชวงศ์แต่เธอตกใจที่พ่อรู้ได้ไงว่าจดหมายจะส่งถึงเธอ ดูท่าพ่อของเธอจะมีความลับกับเธอแน่ๆ

ซึบารุเอ่ยถามหลานสาว”จะกลับไปพร้อมพวกเราไหม”

“ขอคุยกับพ่อก่อนก็แล้วกันค่ะ ซึบารุซัง ในเมื่อพวกที่อยู่ในคุกศิลาไม่สามารถทำอะไรได้ ก็ขอดูคุณพ่อเชือดเป็ดต่อนะ แรงคุณพ่อเยอะดีนะคะ”

“สมกับที่เป็นหมอนั่น แรงเยอะผิดมนุษย์มานา เจ้าหนุ่มนั่นโดนซักหมัดที่หน้าล่ะก็”

ซากุระเอ่ยต่อ”หน้ายับแน่เลย พ่อโหดมานานแล้วนะคะ เห็นเจ้าคนสวมหน้ากากบอกน่ะ”

“ใช่ หมอนั่นน่ะถ้าสู้ ล่ะก็ไม่มีคำว่าปรานีอยู่ในหัวหรอก แต่ในฐานะแพทย์เค้าจะตั้งใจรักษาอย่างเต็มที่ อยู่ด้วยกันมานานแล้วนี่นา”

“ซึบารุซังมีอะไรปิดหนูรึเปล่า”

“ไม่นะ คิดว่าชั้นปิดเรื่องยาทิพย์รึ”

“คุณไม่รู้ที่ซ่อนเหรอ”

“ไม่ ชั้นรู้แต่ว่ามันมีอยู่จริง พ่อบอกความลับกับน้องชายที่เก็บความลับเก่งที่สุด น้องชายของชั้นซ่อนมัน แล้วทิ้งปริศนาให้คนในตระกูลที่เหลือหา ปู่ของเธอ คงไม่รู้อะไร แต่พ่อของเธอรู้จากสุสานน้องชั้น”

“คุณรู้ตอนไหนเนี่ย”

“รู้ตอนที่ฮารุชิไปเจอคัมภีร์บอกที่ซ่อนยาที่สุสานประจำตระกูล ที่นี่ก็เป็นที่ซ่อนอุปกรณ์แพทย์ จากนั้นหมอนั่นก็ผลึกชั้นไม่ให้รู้อะไรเลย ชั้นหลับไปนาน จนกระทั่ง พ่อเธอเจอกับแม่ของเธอ เค้าถึงคุยกับชั้น และอย่างที่รู้ เค้ารวบรวม ทำลายหลักฐานหมดแล้ว ที่ซ่อนที่เหลือคือที่ลวงเท่านั้น”

เด็กสาวหันไปหาทามะ เจ้าแมวผีสะดุ้งโหยง “เมี๊ยว ข้าก็รู้เท่าที่เจ้าดาบนี่รู้เท่านั้นนะ หมอนั่นออกจากหมู่บ้านไป ข้าไม่ได้ตามไปด้วย เจอกันอีกที ตอนที่มันพาแม่เจ้ามาที่หมู่บ้านโคโนฮะแหละ”

เด็กสาวไม่เอ่ยอะไร ก่อนจะมองที่จอภาพตามเดิมพลางเอาขนมใส่ปากเคี้ยวต่อ

ทางด้านทีมเหยี่ยวและโทบิที่ถูกขังในคุกศิลา

คารินบ่น”ซาสึเกะเมื่อไหร่จะออกมานะ”

ซุยเงสึนึกสนุกจึงแหย่เล่น”คงกินตับซากุระจังเพลินเลยล่ะมั้ง”

“อ๊ายยยย ไม่จริง!ไม่ยอมนะ”

“ล้อเล่นน่า หรือว่ามันกินตับเล่นผีผ้าห่มจริงรึเปล่านะ”

โทบิทำได้แต่บ่นเบาๆ”น่ารำคาญ”…ถ้ามันเป็นที่ซ่อนยาทิพย์ล่ะก็ มันก็น่าเชื่อถือมากเพราะมีกับดักซ้อนหลายชั้นแบบนี้ ก็ขอให้ปลอดภัยนะ เด็กน้อย…

กลับมาที่การต่อสู้ของซาสึเกะที่ตอนนี้ ถือว่าเสียเปรียบมาไม่ว่า เค้าจะจัดการคนตรงหน้ายังไง ชายชุดดำก็สามารถหลบและตอบโต้ได้อย่างสบายๆ จะใช้เทวีสุริยา ก็ไม่ได้เพราะอีกฝ่ายเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็วมาก  เดาการเคลื่อนไหวไม่ได้เลย

“การเคลื่อนไหวอ่านง่ายขนาดนี้ ปกป้องใครไม่ได้หรอก”

ทั้งคู่หยุดชะงัก  ซาสึเกะหอบเพราะความเหนื่อยล้า

“ชั้นไม่ได้ปกป้องใคร ชั้นจะทำลายทุกสิ่ง!!”

“เด็กสาวคนนั้นได้ยิน คงเสียใจน่าดู”

ซาสึเกะโต้กลับ”ยกเว้นซากุระคนหนึ่ง เว้ย เธออยู่ไหน!!”

“ชนะชั้นได้ก่อนเถอะ ทำเป็นเด็กเล่นมีดไปได้  งี่เง่าสิ้นดี ไอ้เป็ดกลายพันธุ์”ว่าจบชายชุดดำกระชับดาบในมือให้มั่นก่อนจะพุ่งเข้ามาหมายจะฟันให้ขาดสองท่อนในดาบเดียว

ซาสึเกะเคลื่อนมาที่ด้านหลังชายชุดดำด้วยความเร็ว ใช้ดาบในมือจะแทง

บุ้ง!

ร่างที่ถูกแทงกลายเป็นท่อนไม้

“ชิ คาถาสับเปลี่ยนร่างรึ”

“อยู่นี่”

ซาสึเกะหันมาทางต้นเสียงที่อยู่ข้างหลัง กำลังพิงกำแพงอย่างสบายๆ

“ได้ยินว่าเป็นอัจฉริยะ ไม่เห็นจะเท่าไหร่เลย”

คาถาเพลิงฟินิกซ์

ชายชุดดำหลบ เปลวเพลิงที่พุ่งมาได้ แต่ในไฟนั้นคือดาวกระจาย ที่ไล่ตามมา เค้าใช้ดาบฟันดาวกระจายหักเป็นเสี่ยงๆ

พันปักษา

อุจิวะหนุ่มใช้คาถาสายฟ้าใส่ข้างหลังอีกฝ่ายตรงๆ แต่สิ่งที่น่าตกตะลึงคือ มือของเค้าทะลุร่างของชายชุดดำไป

“โอ๊ะโอ๋ หมดเวลาซะแล้วสิ ไปนะ”

ว่าแล้ว ชายชุดดำก็ไปทางเก่าที่อุจิวะหนุ่มเข้ามา

“เดี๋ยวก่อน!!”

ซาสึเกะไล่ตามร่างนั้นไป เรื่อยๆ จนรู้สึกว่า นี่ไม่ใช่ทางที่ตนเข้ามา

“อยู่ที่ไหนนะ”

“มาทางนี้สิ”เสียงปริศนาดังขึ้นจากข้างหน้า

ทางด้านซากุระ ที่ตอนนี้เห็นว่าฮารุชิกลับมาจากการต่อสู้ด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม

“ลูกจะกลับไปกับพ่อเลยดีไหม”

“ยังค่ะ หนูอยากช่วยเค้า”

ฮารุชิยิ้มให้ลูกสาวอย่างเอ็นดู แล้วรวบตัวลูกสาวไว้ในอ้อมแขน”ลูกเลือกคนไม่ผิดนะ”ชายหนุ่มกระซิบบางอย่างที่ข้างหูเด็กสาว

ก่อนจะคลายอ้อมกอด “ไปแสดงละครให้สมจริงกันเถอะลูก”

“ค่ะ คุณพ่อ”

ฮารุชิหันมาทางดาบของตนและเจ้าแมวผี”รอที่นี่ก่อนนะ”ก่อนจะหันไปหาลูกสาว”พ่อจะเบามือที่สุดนะ”

เด็กสาวพยักหน้า ฮารุชิจัดการสับหลังคอลูกสาวให้สลบก่อนที่จะอุ้มลูกสาวไว้ในอ้อมแขนแล้วเดินออกไป

 

ซาสึเกะวิ่งตรงไปเรื่อง ก็เห็นร่างของซากุระสลบอยู่ข้างๆโล่งแก้วขนาดใหญ่

“ซากุระ”

อุวิจะหนุ่มยังไม่ทันเข้าถึงตัว ชายชุดดำก็ยืนขวางหน้า

“แก!!”

เมื่อซาสึเกะสบเข้ากับแววตาคมกล้าสีมรกตเข้า ก็ทำให้เค้าชะงัก

“แกคือใครกันแน่”

ชายชุดดำค่อยๆปลดผ้าพันหน้าสีดำออก”คิดว่าชั้นเหมือนใครล่ะ อ้อ ไม่สิ คิดว่าใครเหมือนชั้นล่ะ”

เมื่อใบหน้าของชายปริศนาเผยออกมา ทำเอาเด็กหนุ่มรู้สึกคุ้นเคย ผิวขาวซีด ผมดำสั้นละต้นคอ ตาสีเขียว ตัวสูงโปรง อายุประมาณ ยี่สิบกว่า

พอมองไปที่ร่างที่สลบอยู่

“…”

“พ่อของเด็กคนนี้ ฮารุโนะ ฮารุชิ”

“เป็นไปไม่ได้ คุณน่าจะตายไป…”สรรพนามที่ใช้เรียกต้องเปลี่ยนทันที เพราะคนนี้ๆคือว่าที่พ่อตาของเค้านี่ ใบหน้า สีตา เหมือนกับซากุระราวกับพิมพ์เดียว ต่างตรงที่สีผม เพศ

“เมื่อสิบห้าปีก่อนใช่ม้า ใช่ ตอนนี้ชั้นเป็นวิญญาณน่ะ”

“แล้วที่คุณต่อยกำแพงร้าวนั่นล่ะ”

“เธอโดนตัวชั้นด้วยเหรอ”

ซาสึเกะลองนึกดู เค้าโจมตี คนตรงหน้าไม่โดนเลยสักครั้ง คนตรงหน้าไม่มีอาการเหนื่อย หรือหอบหายใจ  พอโจมตีตรงๆก็แถมทะลุร่าง ราวกับว่าร่างนั้นไม่มีตัวตน “คุณอาจจะใช้วิชาย้ายมิติก็ได้”

ชายหนุ่มยื่นมือมา”ลองจับดูสิ”

ซาสึเกะลองจับดูปรากฏว่า ไม่สามารถจับได้ แถมยังไม่สามารถจับสัมผัส จักระของคนตรงหน้าไม่ได้

ฮารุชิ ยิ้มเย็น”ชั้นเป็นแค่วิญญาณที่คอยปกป้องลูกชั้นนี่นา”

“ทำไมคุณยังใช้คาถา จู่โจมผมได้”

“พลังวิญญาณที่เหลือนิดหน่อยน่ะ เจ้าหนู อย่านึกว่าชั้นไม่เห็นนะว่าเธอจะทำอะไรลูกชั้น”

เด็กหนุ่มหน้าแดง”รู้ตลอดเลยเหรอ”

“เธอเคยแอบจะจูบลูกสาวชั้นตอนที่ลูกสาวชั้นหลับ ก่อนที่จะโดนพี่สาวชั้นไล่ฟันจนบาดเจ็บนี่นา เพราะชั้นเป็นวิญญาณคอยปกป้องดูแลซากุระมาโดยตลอดเลยนะ อุจิวะ ซาสึเกะ”ความจริง เจ้าแมวผีทามะเป็นคนมาบอกเค้าต่างหาก

ซาสึเกะสะอึก และเชื่อแล้วว่า คนตรงหน้าคือวิญญาณจริงๆ

ฮารุชิ ยิ้มในใจ ที่เห็นว่า เด็กหนุ่มตรงหน้าเชื่อตนแล้ว เล่นละครต่อ

“เธอเก่งนะ แต่ใจร้อนไปหน่อย ชั้นมีลูกสาวคนเดียว เธอคิดว่าจะปกป้องเค้าได้รึเปล่า”

ซาสึเกะไม่ตอบ ความจริงเค้าพูดไม่ออกเลยต่างหาก ไม่อยากเชื่อว่า เค้าจะปะมือกับผี แถมเป็นผีว่าที่พ่อตาอีกต่างหาก

“เธอรักลูกสาวชั้นรึเปล่า”

“ยิ่งกว่าชีวิตครับ”

“พร้อมปกป้องครับ ผมจะรักษาเธอให้หายจากอักขระนั่นให้ได้”

คำตอบนั่น ทำให้ฮารุชิยิ้มน้อย ตาสีมรกตคมฉายแววเอ็นดู

“ขอให้สำเร็จนะ”

“เอ่อ เดี๋ยว”

“ผมอยากรู้เรื่องยาทิพย์”

“ชั้นไม่รู้ ถ้ามีจริง ชั้นจะใช้มันช่วยน้องสาวของชั้นแน่ และเท่าที่ชั้นรู้ มันไม่ใช่แค่ตระกูลชั้นตระกูลเดียวที่ถูกสงสัย เรื่องยาทิพย์นะ”

“แต่ ถ้ามียาทิพย์ ก็อาจจะช่วยซากุระ คุณรู้ใช่มั้ยว่าเป็นอักขระที่จะทำให้เธอตาย”

ตาสีมรกตฉายแววสลดลง “รู้ เธอทรมานมาก ไม่มีใครอยากเห็นคนที่ตัวเองรักเจ็บปวดหรอก ขอให้เธอหาเจอนะ ดูท่า สิ่งนั้นน่าจะเกี่ยวกับยาทิพย์นะ ตอนนี้ ชั้นต้องไปแล้ว”

“คุณจะไปไหน”

“เวลาของชั้นหมดลงแล้ว อย่าบอกใครเรื่องที่เจอกับชั้นนะ โดยเฉพาะลูกสาวชั้น”ร่างของฮารุชิค่อยๆสลาย แต่ก่อนหน้านั้น  เค้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าแลอ่อนโยน”ฝากดูแลซากุระด้วยนะ ลาก่อน”

สิ้นประโยค ร่างของฮารุชิก็มลายหายไป

ซึบารุ ที่ดูเหตุการณ์ผ่านจอในฐานอีกด้านอยู่นั้น บ่น”แสดงเก่งจริงจริ๊ง ดาราอายเลย ไอ้นี่”

“เห็นด้วยเลย เมี๊ยว”

“นินทาผมเหรอ”

“แว้กกก/เมี๊ยว!”

ทามะโวย”ตกใจหมด”

“โทด’ที เอาล่ะ เรามาดูยัยหนูต่อเถอะ”

ซึบารุเอ่ยถาม”แกมีความลับอะไรปิดยัยหนูอีกล่ะ”

“ขออุบไว้ก่อนนะครับ เพราะว่าความลับบางอย่างปิดเอาไว้จะดีกว่า เอาไว้เมื่อถึงเวลาอันเหมาะสม ผมจะบอกทุกอย่างเองครับ”

กลับมาที่ซาสึเกะ ที่ตอนนี้ได้ประคองให้เธอหนอนหนุนกระเป๋าเค้าไว้ก่อน

แล้วเดินสำรวจบริเวณรอบๆ ก็พบว่ามีแผ่นศิลาที่มีอักษรจารึก ‘โลงผลึกแก้ว คุณสมบัติ สามารถรักษาสภาพร่างให้อยู่ได้นาน สามารถคงสภาพร่างให้มีชีวิต แม้ร่างนั้นปราศจากวิญญาณ’และมีวิธีใช้ วิธีเก็บมันอีกต่างหาก

เค้าเดินสำรวจพื้นที่รอบๆก็พบว่ามันเหมือนเคยมีคนอยู่ที่นี่แต่นานมาแล้ว เพราะของใช้ดูโบราณ เต็มไปด้วยฝุ่น หยากไย่

พอเดินเข้าไปอีก ก็เห็น แผนที่ขนาดใหญ่ ที่มีสัญลักษณ์กำกับไว้ ซาสึเกะเดินสำรวจต่อ ก็พบว่าสุดทางเป็นทางตัน จึงดึงแผนที่ติดมือไปด้วย แล้วกลับมาที่โล่งผลึกแก้ว แล้วจัดการผนึกโล่งนั้นให้กลายเป็นคัมภีร์ตามคำแนะนำที่จารึกบนแผ่นหิน และแล้วโล่งขนาดใหญ่ก็กลายสภาพมาเป็นคัมภีร์นินจาขนาดเหมาะมือ อุจิวะหนุ่มรีบเก็บใส่กระเป๋าทันที

“อือ…”

ซาสึเกะตรงเข้าไปประคอง”เป็นยังไงบ้าง”

ร่างบางค่อยๆลืมตา”ที่นี่”

“ด้านในน้ำตกน่ะ เป็นยังไงบ้าง รู้สึกเจ็บตรงไหนรึเปล่า”

“ไม่จ้ะ”

“ไปดูคนอื่นกันเถอะ”

อีกด้าน ทีมเหยี่ยวที่ในตอนนี้ นอนๆนั่งๆอยู่ในกรงหิน

เปรี๊ยะ /โครม!

กรงหินที่ขังก็สลายไป

จูโกะเอ่ยขึ้น”ซาสึเกะจัดการได้แล้วสินะ”

โทบิตอบ”คงจะเป็นอย่างนั้น”

“ซาสึเกะ”คารินร้องเรียกอย่างยินดี เมื่อเห็นว่า ซาสึเกะออกมาจากน้ำตกโยมีซากุระช่วยประคอง

ซุยเงสึนึกสนุกอีกรอบ “กินตับกันกี่ยกล่ะ ซาสึเกะถึงเหนื่อยอ่อนแบบนี้”

คารินกรี๊ดลั่น”ไม่จริงงงงง!!!”

ซายะที่ฟื้นนานแล้วโวย”หนวกหู ยัยชะนีแดง!”

ซากุระทำหน้าเหม็นเบื่อ “ไม่ยักกะรู้นะคะ ว่าคุณซุยเงสึชอบฟังเสียงคารินกรี๊ดน่ะ”

คารินชี้หน้าถามสาวหัวชมพู”สรุปว่า”

“ชั้นสลบอยู่ ไม่รู้เรื่องอะไรจ้ะ อยากรู้ถามแฟนชั้นเอาเองเถอะ”

โทบิเอ่ยถาม”เจออะไร”

“โล่งผลึกแก้ว เอาไว้ใช้เก็บร่างให้คงสภาพแม้ตายไปแล้ว”

ซายะอุทาน”แสดงว่าตำนานเป็นจริง โล่งนั่นเอาไว้ใช้เก็บร่างของคนรักของราชาแน่ๆ”

โทบิเอ่ยถาม”เอาไงต่อ”

“กลับฐานก่อน”

ซากุระเอ่ยขึ้น”ซาสึเกะคุง พักก่อนเถอะนะ รู้สึกว่าเธอเสียจักระไปเยอะเลย”

“ก็ดี”

ทีมเหยี่ยวจึงตกลงว่าจะพักจนกว่าซาสึเกะจะฟื้นกำลังก่อนแล้วค่อยออกเดินทาง สำหรับซาสึเกะนั้น การได้ปะมือกับว่าที่คุณพ่อตา ที่ถึงแม้ว่าจะตายไปแล้วก็เถอะ ทำเอาจักระเกือบหมดเลยน่ะสิ ถึงจะดูดจักระจากคารินไปแล้วก็เหอะ ดีที่ซากุระไม่ได้คิดอะไร ตอนนี้เธอนั่งพิงไหล่เค้าอยู่

“ดีขึ้นรึยัง”ชายสวมหน้ากากเข้ามาหา

“ก็ดีแต่แรงหมด”

“ไปสู้กับใครมาล่ะ”

“ก็เจ้าหินยักษ์นั่นยังไงล่ะ ไหนจะไล่ตามไอ้มือบ้านั่น จนไปเจอโล่งผลึกแก้วนี่แหละ”

โทบิจึงลองเข้าไปดูในน้ำตกดู ปล่อยให้ทีมเหยี่ยวพักกันก่อน

ซาสึเกะทำตามคำขอของว่าที่พ่อตาจริงๆคือการที่เค้าจะไม่บอกใครว่า เจอกับ ฮารุโนะ ฮารุชิ ว่าที่พ่อตาของเค้า ที่เคยเป็นนินจาแพทย์ที่เก่งที่สุด อาจจะเก่งกว่า โฮคาเงะรุ่น 5 ด้วยซ้ำ

ซากุระยิ้มในใจ…ต่อให้แกเข้าไปหาก็ไม่เจออะไรหรอก จะเจอก็เจอแต่สิ่งที่ซาสึเกะคุงเจอก็เท่านั้นแหละ…

และก็เป็นจริง โทบินั้นรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยแต่ยังดีที่ซาสึเกะนำแผนที่ไปด้วย มันน่าจะช่วยเค้าได้มากเลยแหละ

เมื่อซาสึเกะพักพอมีแรงแล้ว ทีมเหยี่ยวก็พากันกลับฐานลับของแสงอุสาทันที

ฮารุชิมองทีมเหยี่ยวที่กำลังจากไป ผ่านจอภาพในมิติที่ตนสร้างที่น้ำตกนิลกาฬแห่งนี้“ขอให้โชคดีนะ ลูกรัก”

“นายกระซิบอะไรกับยัยหนูล่ะ ฮารุชิ”

ชายหนุ่มหันมายิ้มให้กับทวด”ขออุบไว้ก่อนนะครับ เราเองก็กลับไปที่มิติลับกันเถอะ ซึบารุซังจะกลับไปเป็นดาบไหม”

“แล้วแต่”

“ผมยังไม่ผนึกนะครับ จะได้มีเพื่อนคุย ส่วนแกทามะ”

“เมี๊ยว อะไร”

“ตามไปช่วยลูกสาวชั้นได้แล้ว เร็ว”

เจ้าแมวผีอยากจะบ่นใจจะขาดแต่ต้องยั้งปากไว้เพราะไม่อยากโดนจับหักคอ”ได้ จะไปเดี๋ยวแหละ เหมียว”เจ้าแมวอ้วนขาวดำเดินจากไป”

“เรากลับกันเถอะ ซึบารุซัง”

ซึบารุมองไปที่บรรยากาศรอบน้ำตกนิลกาฬ ภาพในอดีตก็ผุดขึ้นในหัว

ร่างบางเล็กของเด็กสาวผมสีดำยาวสลวย ตายที่ริมน้ำตกด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม  ในตอนนี้เธอไร้ซึ่งลมหายใจ เพราะเธอโดดลงจากหน้าผา ฆ่าตัวตาย หนีจากการตามล่า เธอนั้นได้เป็นอิสระไม่ต้องโดนตามล่าแล้ว

“ซึบารุซัง”เสียงของฮารุชิเสียงสติของซึบารุ “มีอะไรรึเปล่าครับ”

“ไม่มีอะไร ไปกันเถอะ”สองหนุ่มต่างวัยก็หายตัวไปราวกับอากาศธาตุ

 

ณ โคโนฮะ

ในตอนนี้ เบาะแสของซากุระนั้นยังไม่มี สร้างความผิดหวังแก่ซึนาเดะ เพื่อนนินจา คาคาชิ และฮารุย

“ป้าซึนาเดะจะให้พวกผมออกไปตามหา…”

“ไม่ต้องหรอกเจ้าหนู”คนที่เอ่ยกลับเป็นฮารุย ที่ตอนนี้แววตานั้นมีแต่ความหม่นหมอง

“ทำไมครับป้า”

“เธอเป็นพลังสถิตร่าง หลานชั้นมันไม่ตายง่ายขนาดนั้นหรอก  ตอนนี้ฝึกฝนเตรียมรับมือกับสงครามที่กำลังจะเกิดเถอะ ชั้นเลี้ยงหลานชั้นมานาน เค้าได้นิสัยพ่อมาเยอะนะ”

ซึนาเดะเอ่ยสนับสนุน“ฮารุยพูดถูก ตอนนี้ข่าวของแสงอุสาเองก็เงียบไปเหมือนกัน เราต้องระวังให้มาก ซากุระเป็นนินจาแพทย์พวกนั้นไม่ฆ่าหรอก”

อิโนะเอ่ยถามฮารุยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ”คุณป้าไม่ห่วงซากุระเลยเหรอคะ”

“ห่วงสิ แต่โวยวายออกตามหาอย่างไร้ทิศทางไปก็ไม่เกิดประโยชน์หรอกนะ ถ้ารู้ว่าเด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน ชั้นจะออกไปตามหาเอง”

ซาอินึกชมฮารุยในใจ ที่สุขุมเยือกเย็น สมกับที่เคยเป็นมือสังหารของโคโนฮะมาก่อน “คุณอิโนะ ทำตามที่ฮารุยซังบอกเถอะครับ”

“อืม”

ซึนาเดะจึงออกคำสั่งให้ทุกคนระวังตัว และให้หน่วยข่าวกรองสืบหาร่องรอยของซากุระ และการเคลื่อนไหวของแสงอุสา

เมื่อทุกคนออกจากห้องไปแล้วนั้น โฮคาเงะรุ่น 5 ทำได้ฟุบหน้าอย่างอ่อนล้า แล้วพึมพัมกับตัวเองเบาๆ”ขออย่าให้เกิดเรื่องเลวร้ายอะไรเลยนะ” ในตอนนี้เธอนึกห่วงลูกศิษย์สาว ไม่รู้จะเป็นตายร้ายดียังไง ขอภาวนาได้อย่างเดียวว่า ขอให้เธอปลอดภัยด้วยเถอะ

 

เม้นต์ให้กำลังใจนิกซ์ด้วยนะคะ