Fic Naruto พันธสัญญาสีดำ ความเศร้า ความรัก ภาค1

โคโนฮะ…

สำหรับทีม7 แล้ว หัวใจสำคัญของทีมที่ควรปกป้อง ก็คือ ดอกไม้งามของทีม ฮารุโนะ ซากุระ วันพรุ่งนี้ก็จะเป็นวันเกิดของเธอแล้ว วันเกิดครบอายุ 12 ปี ก่อนหน้านั้นเธอต้องเผชิญอะไรต่อมิอะไรมามาก ไหนจะสอบจูนิน โอโรจิมารุ และการบุกโคโนฮะของโอโรจิมารุ

เหตุการณ์เหล่านั้นมันทำให้เธอเข้มแข็งขึ้นมาก

นารูโตะเอ่ยถามอาจารย์อย่างอารมณ์ดี“ครูคาคาชิ พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของซากุระจังใช่ป่ะคร้าบ”

เนตรวงแหวนคาคาชิ ละจากการอ่านหนังสือเล่มโปรด”จริงสิ อายุครบ12แล้วสินะ โตเร็วจริงๆ จะเอาอะไรมาเป็นของขวัญให้เค้าดีนะ”

นารูโตะทำหน้าครุ่นคิด ส่วนซาสึเกะกลับนิ่งเฉย

“แล้วซากุระไปไหนซะล่ะ คาคาชิ”ซาสึเกะเอ่ยถามเสียงเรียบ เพราะไม่เห็นวี่แวว ของเพื่อนร่วมทีมหญิงเพียงหนึ่งเดียวเลย

คาคาชิเบิกตากว้างอยู่ครู่“อ๋อ เค้าลาน่ะ อาทิตย์หนึ่งเลย เห็นว่าจะเดินทางไปต่างแคว้นน่ะ”

“อ้าว แล้วแบบนี้จะเอาของขวัญไปให้ซากุระจังได้ยังไง”

ผู้เป็นอาจารย์หัวเราะเบาๆ”เอาน่าๆ เอาไว้ ให้ย้อนหลังก็ได้ ซากุระคงจะดีใจน่าดู”

“จริงสินะ อาจารย์คาคาชิ แต่จะเอาอะไรให้ดีนะ”

“ไร้สาระ”

“ว่าไงนะซาสึเกะ!!”

ซาสึเกะไม่สนใจ”ถ้ามีเวลาทำเรื่องไร้สาระแบบนั้น เอาเวลาไปฝึกดีกว่า”ว่าจบก็จากไป โดยไม่สนใจเพื่อนหน้าแมวที่โวยไล่หลังโดยมีคาคาชิล็อคตัวเอาไว้ พลางออกปากห้าม

แต่ในหัวของเค้านั้นกลับคิดถึงเรื่องเพื่อนร่วมทีมหญิงเพียงหนึ่งเดียว ที่ ตัวเล็ก น่ารักอ่อนโยน และ  อ่อนแอ จนเค้าต้องตามไปปกป้องเสมอ ตั้งแต่เด็กๆแล้ว แต่เธอเองก็เข้มแข็งไม่แพ้ใคร เหมือนกัน ถ้าหากจะเปรียบล่ะก็ เธอคือนางฟ้า ที่มีรอยยิ้มแสนอบอุ่นเมื่อแสงอาทิตย์ในยามเช้า

เด็กหนุ่มเดินไปเรื่อยๆจนไปสะดุดเข้ากับ ร้านขายตุ๊กตา ที่หน้าร้านมีตุ๊กตา หมา แมว หมี น่ารักๆวางอยู่หน้าร้าน

“น้องชายสนใจ ซื้อให้แฟนไหมครับ”พนักงานชายเข้ามาถามด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

เด็กหนุ่มหน้าขึ้นสี“ผมยังไม่มีแฟน!!”

“อ้าวเหรอ โทดทีๆ”

ซาสึเกะเหลือบมองเหล่าตุ๊กตาที่แสนน่ารักอีกครั้ง  …ไม่เหมาะกับยัยนั่นหรอก…เมื่อคิดได้ก็เดินจากไป

การกระทำของซาสึเกะอยู่ในสายตาของคาคาชิตลอด “เด็กหนอเด็ก ปากแข็งจริงๆ”

ว่าแล้วคาคาชิ ก็ตรงไปที่ร้านขายตุ๊กตาร้านนั้น สายตาของเค้าไล่ไปที่ตุ๊กตาน่ารัก และก็ไปสะดุดเข้ากับตุ๊กตาสามตัว หนึ่งคือตุ๊กตาจิ้งจอกสีเหลือง สองคือตุ๊กตาแมวดำ และสุดท้ายคือตุ๊กตาแมวน้อยสีขาวสุดบ๊องแบ๊วน่ารัก มันทำให้เค้านึกถึงลูกศิษย์สาวของเค้า

หัวหน้าทีม7 หยิบตุ๊กตาตัวนั้นมา แล้วนำไปคิดเงินที่เคาท์เตอร์”ห่อของขวัญให้ด้วยนะครับ”

“ไม่ทราบว่าเอาไปให้ใครเหรอครับ”

“ลูกศิษย์ผมเองครับ”

“ครับๆ”

คาคาชินำกล่องของขวัญสีหวานไปไว้ที่ห้องของตนทันที เอาไว้เมื่อเด็กสาวกลับมาเค้าจะเอาไปให้เธอแน่

อาทิตย์ต่อมา…

ทีม7ที่นำทีมโดยคาคาชิ นารูโตะ และซาสึเกะ ได้พากันมาที่บ้านของซากุระ บ้านนั้นเงียบ ดูราวกับว่าไม่มีใครอยู่ ลองเคาะไปตั้งหลายครั้งแล้วนะ

คาคาชิเกาหัวแกร๊กๆ”ยังไม่กลับอีกเหรอเนี่ย?”

ซาสึเกะเลิกคิ้วแปลกใจ…เกิดอะไรขึ้นกับเธอรึเปล่านะ?...

นารูโตะหันมาถามครูที่ยืนเกาหัว”ครูคาคาชิ จำวันผิดรึเปล่า?”

“ไม่รู้สินะ หรือว่า…”คาคาชินึกบางอย่างได้

“มีอะไรคาคาชิ”

“เอาไว้มาอาทิตย์หน้าเถอะ ฮ่ะๆพอดีครูลืมไปน่ะว่า เด็กคนนั้นลา2อาทิตย์ “

นารูโตะคอตกเพราะผิดหวังอย่างชัดเจน  ส่วนซาสึเกะนั้นแอบผิดหวังอยู่ไม่น้อย ไอ้ตัวเค้าเองก็อุตส่าห์ไปหาซื้อของขวัญที่คิดว่าน่าจะเหมาะเจ้าหล่อนมาเหมือนกัน…

คาคาชิ เอ่ยลอยๆ”คงจะไปหาครอบครัว’ที่นั่น’สินะ ดีแล้ว เพราะไม่มีใครสนใจ”ที่นั่น ที่เค้าเอ่ยออกมาคือสุสานประจำตระกูลฮารุโนะ ที่ไม่มีใครนอกจากคนในตระกูลเท่านั้นที่จะรู้ ที่นั่น อัฐิของรินเองก็ถูกฝังที่นั่นเหมือนกัน ถึงจะไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดแต่เธอก็ถือว่าเป็นครอบครัว…

สองหนุ่มหันมามอง

นารูโตะเอ่ยถามด้วยสีหน้างงงวย”ครูคาคาชิพูดว่าอะไรเหรอ”

“ไม่มีอะไรหรอก ไปกันเถอะ”

ทางด้านซากุระ

ตอนนี้เด็กสาวอยู่ในชุดกระโปรงสีดำสำหรับไว้ทุกข์ ในมือนั้นถือช่อดอกไม้สีขาวสามช่อ เบื้องหน้าของเธอคือ หลุมศพของคนสามคน คือ พ่อ แม่ และก็อาของเธอ

ฮารุยไหว้หลุมศพน้องชายน้องสาว และน้องสะใภ้ ก่อนจะถอยออกมาให้หลานสาวเข้ามาไหว้บ้าง

เด็กสาวนำช่อดอกไม้วางไว้ที่หลุมพ่อแม่ และอาริน แล้วยกมือไหว้  นานแล้วที่ผู้เป็นป้าไม่ได้พามาไหว้ครอบครัว ที่สุสานประจำตระกูล

ป้ายหลุมศพมากมายกว่าสามสิบป้าย ที่อยู่รอบป้ายหลุมศพพ่อแม่ ปู่ย่า และอาริน นั้น ทั้งหมดคือครอบครัวของเธอ ตระกูลฮารุโนะ ที่โดนไล่ล่าฆ่าตายจนเหลือแค่ ปู่ย่า พ่อ ป้าฮารุยและก็ริน แต่โชคร้าย อารินก็จากไปในช่วงสงครามนินจา พ่อจากไปช่วงจิ้งจอกเก้าหางบุกเพราะไปปกป้องคน เหตุการณ์นั้นมันก่อนที่เธอจะเกิดสามเดือน แม่เสียตอนคลอด เพราะคลอดก่อนกำหนดสองเดือน ตอนนี้เหลือแต่เธอกับป้า

เด็กสาวยืนขึ้นมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ตาสีมรกตฉายแววเศร้าหมอง…พ่อจ๋าแม่จ๋า ทำไมจากหนูไปเร็วจัง หนูคิดถึงนะ หนูอยากเป็นครอบครัวอบอุ่นอย่างคนอื่นบ้าง…

ฮารุยมองหลานสาวด้วยความเวทนา ถึงแม้ว่าหลานสาวของเธอจะไม่ร้องไห้แต่เธอก็พอรู้ว่า ซากุระกำลังเศร้า บางครั้งยามที่เธอเห็นครอบครัวอื่นเดินผ่าน แววตาของเด็กสาวก็จะเศร้าสร้อย แต่เด็กสาวก็เลือกที่จะร่าเริงกลบเกลื่อนให้คนอื่นสบายใจ และที่สำคัญเพื่อปกปิดความเศร้าของตัวเองด้วย  เธอรู้ดี เพราะเธอเลี้ยงหลานสาวคนนี้มาตั้งแต่เกิดเลยนี่นา ความจริงญาติฝ่ายแม่ของยัยหนูน้อยเองก็อยากจะเอายัยหนูน้อยของเธอไปเลี้ยงเหมือนกัน หากแต่ว่า เด็กน้อยไปอยู่แคว้นยูกิได้ไม่ทันไร ก็ต้องเอากลับโคโนฮะแล้ว ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะว่าแคว้นยูกิในช่วงนั้นสภาพอากาศเลวร้ายมาก มากเกินกว่าเด็กทารกที่คลอดก่อนกำหนอดจะอยู่ได้ ขนาดเด็กที่คลอดตรงกำหนดยังอยู่ไม่ได้เลยนะ ตอนนั้น คนในแคว้นต้องอพยพหนีออกจากแคว้นไปก็มาก ทางญาติฝ่ายแม่ของเด็กน้อยจึงส่งเงินมาให้เธอเลี้ยงหลานแทน พอเด็กน้อยโตมาได้หน่อยเธอก็พาไปหาที่แคว้นยูกิเอง เธอพาหลานสาวมาที่สุสานประจำตระกูลแค่สองครั้งก็เท่านั้น หนึ่งคือตอนห้าขวบ และก็ตอนนี้ซึ่งครั้งนี้ ซากุระเป็นฝ่ายขอร้องให้เธอพามา เธอมองดูแล้วว่าทางเบื้องบนไม่ได้สนใจอะไรในหลานสาวของเธอ เธอจึงพาหลานสาวมาที่นี่ได้

“กลับกันเถอะ ซากุระ”

เด็กสาวไม่ได้โต้ตอบอะไรผู้เป็นป้า

“หนูจะมาใหม่นะคะ ทุกคน”รอยยิ้มละไมปรากฏบนดวงหน้าหวานของเด็กสาว

เด็กสาวเดินตามหลังผู้เป็นป้าไป…

สองป้าหลานเดินทางต่อไปยังแคว้นยูกิ ที่ๆญาติฝ่ายแม่อาศัยอยู่ พอมาถึง ตายาย ลุงน้าและพี่ๆทั้งสองต่างพร้อมใจจัดงานวันเกิดให้เธอ ความรักและเอาใจใส่เด็กสาว ซึ่งเป็นหลานสาวคนเดียว ก็ช่วยไม่ให้เธอรู้สึกน้อยอกน้อยใจเลยสักนิด

หลังจากที่ฉลองวันเกิดที่แคว้นยูกิแล้ว สองป้าหลานก็พากันกลับโคโนฮะพร้อมด้วยของขวัญมากมายที่ ทุกคนนำมาให้ โดยเฉพาะลูกพี่ลูกน้องฝาแฝดที่ให้ของขวัญกับน้องสาวคนเดียวเยอะมาก สามสิบกว่ากล่องเลยก็ว่าได้ กว่าจะถึงบ้านก็ทำเอาเด็กสาวหมดแรงไปเลยทีเดียว

วันต่อมา…

ซากุระอยู่บ้านคนเดียว เพราะป้าของเธอต้องไปทำภารกิจด่วน เด็กสาวเลยต้องเฝ้าบ้านพลางแกะห่อของขวัญคนเดียว

‘ก๊อกๆ’

“ค่า ใครนะ”

“สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะ ซากุระ”คาคาชิและนารูโตะเอ่ยพร้อมกัน

เด็กสาวยิ้มหวาน”ขอบคุณนะ ที่ยังไม่ลืม เข้ามาในบ้านก่อนสิ”

คาคาชิเอียงคอสงสัย”ป้าของเธอล่ะ ซากุระ”

“ไปทำภารกิจค่ะ”

ทีมเจ็ดได้เข้ามาในบ้านของซากุระเป็นครั้งแรกก็พบว่ามันสะอาดและเป็นระเบียบเอามากๆ

ซาสึเกะกวาดตามองโดยรอบก็เห็น โบว์ของขวัญที่บันได

“นั่นอะไรน่ะ ซากุระ”

เด็กสาวหันไป”อ๋อ ริบบิ้นของขวัญของพวกพี่ๆแน่เลย”

นารูโตะเอ่ยถาม”ซากุระจังมีพี่น้องด้วยเหรอ”

“ไม่มีหรอก มีแต่ลูกพี่ลูกน้องน่ะ”เด็กสาวนึกบางอย่างได้”ช่วยแกะห่อของขวัญหน่อยได้มั้ยคะ มันเยอะมาก”

“ได้เลย ซากุระจัง”

“ได้สิ”

ซาสึเกะไม่ตอบรับอะไร

ซากุระนำสามหนุ่มไปที่ห้องทันที

พอมาถึง สามหนุ่มก็ตกตะลึง กับกล่องของขวัญมากมายที่ถูกห่ออย่างปราณีตสวยงาม แถมขนาดก็ไม่ใช่เล็กๆด้วย

เด็กสาวเอ่ยเสียงอ๋อย”เพิ่งไปได้สองกล่องเอง”

นารูโตะมองไปที่มุมห้องก็พบว่า “นั่นเครื่องเกมส์รุ่นใหม่ล่าสุดเลยนี่นา มีแผ่นเกมส์ครบชุดอีก”

“ที่แกะไปได้สองกล่องก็เพราะมัวแต่เล่นเกมส์นั่นแหละนะ”

“ของขวัญของครูคงไร้ความหมายสินะ”คาคาชิเอ่ยเสียงเศร้า

“อย่าน้อยใจสิคะ ที่พวกพี่ให้ของขวัญหนูเยอะก็คงเป็นเพราะว่านานๆจะไปหาทีน่ะค่ะ ว่าแต่ครูเอาของขวัญมาให้หนูด้วยเหรอคะ?”ความจริงถึงแม้ว่าเธอจะไม่ไปหา พวกพี่ๆก็ส่งของขวัญมาให้ทุกปีอยู่แล้ว ไหนจะช่วงปีใหม่และคริสต์มาสอีกล่ะ  แถมยังมีของที่ให้ในโอกาสอยากให้อีก แต่เธอต้องพูดเพื่อรักษาน้ำใจหน่อย

“ใช่จ้า สุขสันต์วันเกิดนะ”คาคาชินำกล่องของขวัญสีชมพูหวานห่อด้วยริบบิ้นสีเขียว ขนาดใหญ่ที่ถือมาตั้งแต่แรกให้เธอ

นารูโตะเองก็ไม่ยอมแพ้ยื่นกล่องของขวัญสีส้มมาให้

ซากุระมองไปยังเพื่อนร่วมทีมคนสุดท้าย ที่ยืนใบ้กิน

ซาสึเกะทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นตาสีมรกตคู่งามมองมาที่เค้า เหมือนมีคำถามประมาณว่า ไม่มีของขวัญให้เหรอ? หน้าคมเริ่มขึ้นสี

“อะ เอ้าไปสิ”เค้ายื่นกล่องของขวัญสีน้ำเงินกล่องเล็กให้

“เล็กจังน้า”นารูโตะแกล้งแซว

ซากุระกลัวว่าอีกฝ่ายจะน้อยใจจึงเอ่ยออกมาลอย”ของขวัญน่ะ ขนาดไม่สำคัญหรอก มันขึ้นอยู่กับ ความตั้งใจนะ”

คาคาชิลูบหัวเล็กสาวอย่างเอ็นดู”เปิดของขวัญของครูก่อนนะ”

“ก็ได้ค่ะ”

ซากุระแกะห่อของขวัญคาคาชิเป็นกล่องแรก

“น่ารักจัง ขอบคุณนะคะ”เด็กสาวยิ้มกว้างพลางกอดเจ้าตุ๊กตาแมวเหมียวสีขาว “น่าจะเป็นเพื่อนกับโรสจัง แบร์จังกับมามี่คุงได้นะคะ”

คาคาชิมองเด็กสาวอย่างเอ็นดู”ตุ๊กตาท่าจะเยอะนะ”

“สามตัวนั้นเป็นตุ๊กตาของ อิโนะ ฮินาตะและคุณเท็นเท็นค่ะ เวลาว่างๆเราก็จะเอาตุ๊กตามาเล่นด้วยกันค่ะ เจ้านี่ชื่อ คิตตี้จังนะ”

“ซากุระจังเปิดของชั้นเลย เปิดเลยๆ”

ซากุระแกะของขวัญของเพื่อนหน้าแมวด้วยรอยยิ้มเพราะรู้ว่าของขวัญที่จะได้น่ะมันคืออะไร และก็เป็นไปตามคาด ราเม็งรสซีฟู้ด ขนาดจัมโบ้

“ขอบใจนะ นารูโตะ อยากกินราเม็งอยู่พอดีเลย ทุกคนกินด้วยกันไหม”

คาคาชิคิดว่ามันจะเป็นการรบกวนเด็กสาวมากกว่า

“อย่าเลยซากุระ รบกวนเธอมากเกินไปนะ”

นารูโตะโวย”ครูคาคาชิอ่ะ”

“ของซาสึเกะคุงเป็นอะไรนะ”เด็กสาวค่อยๆแกะของขวัญอย่างไม่รีบร้อน เธอนั้นไม่ได้คาดหวังอะไรจากเพื่อนร่วมทีมคนนี้หรอก

‘ผ้ายันต์’เด็กสาวเลิกคิ้ว เอียงคอสงสัย

“มันคือ ยันต์สำหรับอัญเชิญคุไน ใช้อย่างงี้”ซาสึเกะอธิบาย ก่อนจะหยิบผ้ายันต์ที่ว่ามา แล้วดึงข้อมือของเด็กสาวมาข้างหนึ่งนำผ้ายันต์นั้นมาพันที่ข้อมือบาง

ซาสึเกะรู้สึกว่าข้อมือของเธอนั้นช่างเล็ก นุ่มนิ่มและบอบบางมาก หากบีบแรงเกินไปอาจจะหัก สลายได้เลย

ส่วนซากุระนั้น กลับรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แปลกประหลาดจากคนตรงหน้า สายตาของเค้านั้นเหมือนมีบางอย่างที่ต้องการจะสื่อกับเธอ

 เมื่อพันให้เสร็จแล้ว เค้าก็สอนวิธีใช้ให้กับเธอ แค่ครั้งเดียว เด็กสาวก็ใช้ผ้ายันต์มีดคุไน คล่องซะแล้ว

“ขอบใจนะ”

หลังจากนั้น ทีม7ก็ช่วยแกะห่อของขวัญโดยที่ซากุระขอเปิดเอง แค่ช่วยแกะห่อก็พอ

หลังจากแกะห่อของขวัญหมด ทุกคนก็เล่นเกมส์กดกันอย่างสนุกสนาน โดยมีเสียงหัวเราะของผู้ได้ชัยชนะ(ซากุระ/คาคาชิ) เสียงโวยวายของคนแพ้เกมส์(นารูโตะ)

เมื่อเวลาเย็นมากแล้ว คาคาชิจึงลากลูกศิษย์ทั้งสองกลับ

ซากุระโบกมือลาด้วยรอยยิ้ม …พ่อคะแม่คะ หนูไม่เหงาหรอกนะคะ หนูมีเพื่อน มีทุกคนอยู่เคียงข้างหนู จะเข้มแข็งมากกว่าเดิมนะ…

เด็กสาวปิดประตู ก่อนที่จะกลับไปที่ห้อง แล้วเปิดกล่องของขวัญที่แกะห่อแล้ว ของที่พวกพี่ๆส่งมานั้น เป็นเสื้อผ้า กิโมโน ยูกาตะสวยๆ รองเท้าน่ารักๆ หนังสือสารานุกรม หนังสือสมุนไพรและขนมอร่อยๆ เมื่อเก็บของทุกอย่างเข้าที่แล้ว

ป้าของเธอก็กลับมาจากการทำภารกิจ สองป้าหลานกินมื้อเย็นและขนมร่วมกัน เด็กสาวเล่าเรื่องตอนที่เพื่อนในทีมและอาจารย์มาหาพร้อมของขวัญวันเกิด และการแข่งเล่นเกมส์ หลังจากนั้น

 เด็กสาวก็อาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนอน แกะน้อยสีขาวตัวเก่ง ที่เธอชอบใส่ เพราะมันนุ่มสบาย ในตอนนี้ เธอเหมือนแกะน้อยน่ารัก

เด็กสาวล้มตัวนอน แล้วเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียง

กลางดึกวันเดียวกัน

ซาสึเกะปีนมาที่ต้นไม้ที่อยู่ตรงห้องนอนของเพื่อนสาว ตอนนี้เธอกำลังหลับสนิท แกะน้อยที่น่ารัก กำลังหลับปุ๋ย ท่าทางของเธอนั้นช่างไร้เดียงสา

เด็กหนุ่มมองภาพนั้นอย่างมีความสุข รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าหล่อเหล่า เค้าเข้าไปใกล้เธอ ก่อนจะกระซิบที่ข้างหู”ฝันดีนะ เจ้าหญิงและสุขสันต์วันเกิด” และยกมือบางนั้นขึ้นจูบพิตอย่างอ่อนหวาน แล้วจากไป